Sprawa T‑556/11

European Dynamics Luxembourg SA i in.

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM),

Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Zamówienia publiczne na usługi – Zarzut niedopuszczalności – Wniosek o stwierdzenie nieważności – Artykuł 263 akapity pierwszy i piąty TFUE – Artykuł 122 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Brak przedwczesnego charakteru skargi – Status strony pozwanej – Właściwość Sądu – Wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Artykuł 44 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem – Dopuszczalność

Streszczenie – Postanowienie Sądu (pierwsza izba) z dnia 12 września 2013 r.

1.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Stosowanie do aktów wydanych przez agencje ustanowione na podstawie prawa wtórnego wywołujących skutki prawne wobec osób trzecich – Akty prezesa Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(art. 263 akapit czwarty TFUE)

2.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Stosowanie do aktów wydanych przez agencje ustanowione na podstawie prawa wtórnego wywołujących skutki prawne wobec osób trzecich – Akty prezesa Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego – Zakres stosowania art. 122 rozporządzenia nr 207/2009

(art. 19 ust. 1 TUE, art. 263 akapity pierwszy, czwarty TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 122)

3.      Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Skarga o naprawienie szkód, których wyrządzenie zarzuca się instytucji Unii

[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy, art. 53 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 ust. 1 lit. c)]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 50–52)

2.      Artykuł 122 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego przewiduje, iż „[k]omisja kontroluje zgodność z prawem tych czynności Prezesa Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), w odniesieniu do których prawo wspólnotowe nie przewiduje jakiejkolwiek kontroli zgodności z prawem przez inny organ […]”. Zatem zakres zastosowania tego przepisu jest wyraźnie uwarunkowany brakiem kontroli zgodności z prawem czynności prezesa Urzędu przez inny organ. Sąd jako organ sądowy Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze TUE stanowi tego typu „inny organ” w zakresie, w jakim sprawuje on tego rodzaju kontrolę zgodności z prawem zgodnie z art. 263 akapit pierwszy zdanie drugie TFUE.

Wynika stąd, że akt prezesa Urzędu nie wchodzi w zakres stosowania art. 112 rozporządzenia o znakach towarowych nr 207/2009 i że w konsekwencji zwłaszcza ust. 3 zdanie drugie tego artykułu, zgodnie z którym „[z]głoszenia do Komisji dokonuje się w ciągu jednego miesiąca od dnia, w którym zainteresowana strona dowiedziała się o danej czynności”, nie znajduje zastosowania. Zatem Urząd nie może podnosić, że zarówno wniesienie skargi do Komisji na czynność prezesa Urzędu, jak i przeprowadzenie postępowania administracyjnego w tym celu czy też ewentualna wyraźna czy dorozumiana decyzja Komisji w przedmiocie wspomnianej skargi stanowią, w jakiejkolwiek możliwej postaci, wstępne bezwzględne warunki, a wręcz wstępne przesłanki dopuszczalności skargi wniesionej do sądu Unii na taki akt na podstawie art. 263 akapit pierwszy zdanie drugie TFUE i art. 263 akapit czwarty TFUE.

Ocenę tę potwierdza wykładnia teleologiczna art. 122 rozporządzenia o znakach towarowych nr 207/2009. W sytuacji bowiem gdy art. 230 akapit pierwszy WE regulujący przewidziany traktatem system ochrony sądowej wykazywałaby w dalszym ciągu braki dotyczące aktów organów i jednostek organizacyjnych Unii, uznanie roli, jaką spełnia Komisja, dokonując kontroli zgodności z prawem, takie, o którym mowa w art. 122 tego rozporządzenia, stanowiłoby odpowiedź na zamierzoną przez prawodawcę Unii potrzebę uzyskania decyzji Komisji celem poddania aktów wydawanych przez organy i jednostki organizacyjne Unii przynajmniej w sposób pośredni możliwości ich zaskarżenia przed sądem Unii. A zatem sformułowanie „czynności […], w odniesieniu do których prawo wspólnotowe nie przewiduje jakiejkolwiek kontroli zgodności z prawem przez inny organ” potwierdza, że chodziło tu o przyznanie Komisji szczątkowego i subsydiarnego uprawnienia kontrolnego celem zapewnienia dostępu do sądu Unii przynajmniej za pośrednictwem wyraźnej lub dorozumianej decyzji Komisji w rozumieniu art. 122 ust. 3 zdania trzecie i czwarte rozporządzenia o znakach towarowych nr 207/2009. Jednakże najpóźniej od momentu wejścia w życie art. 263 akapit pierwszy zdanie drugie TFUE cel ten stracił swą rację bytu i nie może stanowić uzasadnienia dla twierdzenia, że postępowanie na mocy art. 122 wspomnianego rozporządzenia ma charakter obligatoryjny jako wstępny w stosunku do wniesienia sprawy do sądu Unii etap postępowania.

(por. pkt 54–56)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 71)