Language of document : ECLI:EU:T:2022:586

WYROK SĄDU (trzecia izba)

z dnia 28 września 2022 r.(*)

Dostęp do dokumentów – Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 – Dokumenty dotyczące dochodzenia przeciwko byłemu premierowi Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy europejskich i możliwymi konfliktami interesów – Odmowa dostępu – Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu – Częściowa utrata interesu prawnego – Częściowe umorzenie postępowania – Obowiązek uzasadnienia

W sprawie T‑174/21

Agrofert, a.s., z siedzibą w Pradze (Republika Czeska), którą reprezentowała adwokat S. Sobolová,

strona skarżąca,

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu, który reprezentowali N. Görlitz, J.‑C. Puffer i O. Hrstková Šolcová, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranemu przez

Komisję Europejską, którą reprezentowali C. Ehrbar, M. Salyková i J. Hradil, w charakterze pełnomocników,

interwenient,

SĄD (trzecia izba),

w składzie podczas narady: G. De Baere (sprawozdawca), prezes, G. Steinfatt i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Agrofert, a.s., żąda stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego A(2019) 8551 C (D 300153) z dnia 15 stycznia 2021 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), na mocy której Parlament odmówił jej dostępu do dwóch dokumentów dotyczących dochodzenia przeciwko byłemu premierowi Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy europejskich i możliwym konfliktem interesów.

 Okoliczności powstania sporu

2        Skarżąca jest czeską spółką holdingową kontrolującą ponad 230 spółek działających w różnych sektorach gospodarki, takich jak rolnictwo, produkcja żywności, przemysł chemiczny lub media. Początkowo została ona utworzona przez Andreja Babiša, który został premierem Republiki Czeskiej w 2017 r. i pozostawał nim do grudnia 2021 r.

3        Pismem z dnia 31 lipca 2020 r. skarżąca złożyła do Parlamentu wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

4        We wniosku skarżąca wskazała, że rezolucja Parlamentu 2019/2987 (RSP) z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie wznowienia postępowania przeciwko premierowi Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy UE i możliwym konfliktem interesów (Dz.U. 2021, C 362, s. 37, zwana dalej „rezolucją”) potwierdziła, że A. Babiš nadal kontroluje grupę Agrofert po powołaniu go na premiera Republiki Czeskiej. Uznawszy to stwierdzenie za błędne, skarżąca wyjaśniła, że pragnie zapoznać się ze źródłami i informacjami będącymi w posiadaniu Parlamentu przed przyjęciem rezolucji, z wyjątkiem sprawozdania z misji informacyjnej Komisji Kontroli Budżetowej (CONT) Parlamentu Europejskiego w Republice Czeskiej w dniach od 26 do 28 lutego 2020 r. (zwanego dalej „sprawozdaniem z misji informacyjnej”) zawierającego to samo stwierdzenie. Wniosła ona zatem o udostępnienie, po pierwsze, wszystkich dokumentów zgromadzonych lub wykorzystanych przez Komisję Kontroli Budżetowej Parlamentu jako dokumentów uzasadniających twierdzenie, że premier Republiki Czeskiej, A. Babiš, nadal kontrolował grupę Agrofert, i inne twierdzenia dotyczące skarżącej lub grupy Agrofert, które znalazły się w sprawozdaniu z misji informacyjnej, po drugie, wszystkich dokumentów, które zostały wykorzystane podczas przygotowania projektu rezolucji Parlamentu z dnia 15 czerwca 2020 r. w sprawie wznowienia postępowania przeciwko premierowi Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy Unii i możliwym konfliktem interesów oraz, po trzecie, wszystkich dokumentów dostarczonych lub zażądanych przez posłów Parlamentu lub grupy polityczne w Parlamencie w związku z rezolucją lub z projektem rezolucji.

5        Decyzją z dnia 14 września 2020 r. Parlament odpowiedział na wniosek skarżącej. Z jednej strony wskazał on pewną liczbę dokumentów jako odpowiadających temu wnioskowi i poinformował skarżącą, że część tych dokumentów jest publicznie dostępna. Z drugiej strony na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie i ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 Parlament odmówił dostępu do dwóch dokumentów (zwanych dalej „żądanymi dokumentami”), a mianowicie, po pierwsze, do pisma członka Komisji Europejskiej G. Oettingera do premiera Republiki Czeskiej z dnia 29 listopada 2018 r., opatrzonego sygnaturą ARES(2018) 6120850 (zwanego dalej „pismem Komisji”), oraz, po drugie, do końcowego sprawozdania z audytu Komisji z dnia 29 listopada 2019 r., opatrzonego sygnaturą ARES(2019) 7370050, dotyczącego audytu funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli stosowanych w Republice Czeskiej w celu uniknięcia konfliktów interesów zgodnie z art. 72–75 i 125 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, s. 320, zwanego dalej „końcowym sprawozdaniem z audytu”).

6        Pismem z dnia 9 października 2020 r., zarejestrowanym przez Parlament w dniu 28 października 2020 r., skarżąca złożyła ponowny wniosek o zrewidowanie przez Parlament jego stanowiska. Uważała ona, że rozpatrzenie jej pierwotnego wniosku nie było zgodne z rozporządzeniem nr 1049/2001. Po pierwsze, uznała ona, że wykaz dokumentów wskazanych przez Parlament był niekompletny, a po drugie, że odmowa dostępu do żądanych dokumentów była nieuzasadniona.

7        W zaskarżonej decyzji Parlament wskazał przede wszystkim, że dokumenty wymienione w jego decyzji z dnia 14 września 2020 r. stanowiły wszystkie znajdujące się w jego posiadaniu dokumenty odpowiadające wnioskowi skarżącej. Parlament potwierdził następnie swoją odmowę dostępu do żądanych dokumentów na podstawie art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, dotyczącego ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu.

8        Parlament przypomniał, że ponieważ Komisja była autorem żądanych dokumentów, skonsultował się z nią na podstawie art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 w celu uzyskania jej opinii w przedmiocie ewentualnego ujawnienia tych dokumentów. Komisja poinformowała Parlament, że ujawnienie żądanych dokumentów zaszkodziłoby toczącym się dochodzeniom i audytom dotyczącym kwestii poruszonych w rezolucji i zagroziłoby całości ich wyników.

9        Parlament uznał, że żądane dokumenty zostały sporządzone przez Komisję w ramach toczącego się dochodzenia dotyczącego ewentualnego naruszenia przez Republikę Czeską prawa Unii Europejskiej dotyczącego zapobiegania konfliktom interesów i że ich ujawnienie naruszyłoby cel tego dochodzenia.

10      Z jednej strony Parlament wskazał, że celem dochodzeń Komisji dotyczących potencjalnych naruszeń prawa Unii jest umożliwienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu zastosowania się do zobowiązań, które na nim ciążą na mocy tego prawa, oraz skorzystania z prawa do obrony wobec zastrzeżeń sformułowanych przez Komisję. Uznał on, że dane państwo członkowskie ma prawo oczekiwać od Komisji przestrzegania poufności, bez czego jeszcze trudniejsze mogłoby okazać się rozpoczęcie dialogu między Komisją a tym państwem członkowskim w celu położenia kresu zarzucanemu naruszeniu, aby umożliwić poszanowanie prawa Unii i uniknąć postępowania sądowego. Stwierdził, że poufność uzasadnia odmowę dostępu do dokumentów dotyczących dochodzeń Komisji, które mogły ewentualnie doprowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie naruszenia prawa Unii.

11      Z drugiej strony Parlament zauważył, że – jak wskazano w rezolucji – wydaje się, że wokół śledczych i stron zaangażowanych w dochodzenie panuje atmosfera zagrożenia. Uznał on, że przedwczesne opublikowanie żądanych dokumentów miałoby zatem negatywny wpływ na poziom współpracy między śledczymi a stronami zaangażowanymi w dochodzenie, którzy byliby narażeni na dodatkowe naciski ze strony osób trzecich, i zagroziłoby zdolności Komisji do prowadzenia dochodzenia tak skutecznie, jak to możliwe.  Ponadto mogłoby to również podważyć jakość informacji, które mogli zebrać śledczy.

12      Z tych względów Parlament uznał, że publiczny dostęp do żądanych dokumentów naruszałby cel dochodzenia Komisji.

13      Wreszcie wskazał on, że prawo skarżącej do obrony, przywołane przez nią w ponownym wniosku, stanowiło interes prywatny, a nie nadrzędny interes publiczny. Uznał, że nie wykazano, iż w niniejszym przypadku interes publiczny w tym, aby żądane dokumenty były dostępne, przeważa nad interesem polegającym na ochronie celu dochodzenia Komisji.

 W przedmiocie okoliczności faktycznych zaistniałych po wniesieniu niniejszej skargi

14      W dniu 23 kwietnia 2021 r. Komisja opublikowała na swojej stronie internetowej końcowe sprawozdanie z audytu w wersji niezawierającej danych dotyczących wewnętrznego funkcjonowania funduszy powierniczych AB Private Trust I i AB Private Trust II oraz danych osobowych zainteresowanych osób fizycznych.

15      Na swojej stronie internetowej Komisja wskazała:

„Od czasu przyjęcia końcowego sprawozdania z audytu poczyniono postępy w celu wyjaśnienia pewnych wniosków z audytu […] w celu prawidłowego wykonania zaleceń z audytu […] lub częściowego udzielenia odpowiedzi na inne. Władze czeskie wprowadziły również kilka ulepszeń do systemu zarządzania i kontroli w celu złagodzenia możliwych konfliktów interesów funkcjonariuszy publicznych.

Biorąc pod uwagę środki ostrożności podjęte przez organy programowe na wniosek Komisji, nie zgłoszono żadnych wydatków na działania objęte skutkami audytu, a fundusze Unii pozostają chronione przed ryzykiem zidentyfikowanym w trakcie audytu.

Zastrzeżenie: Co do zasady Komisja nie publikuje swoich sprawozdań z audytu ani informacji dotyczących audytu, z wyjątkiem sytuacji wyjątkowych, takich jak te, w których przejrzystość informacji leży w ważnym interesie publicznym. Niniejsze końcowe sprawozdanie z audytu publikuje się z uwzględnieniem wymogów ochrony niektórych informacji, takich jak dane osobowe lub tajemnice handlowe, zgodnie z rozporządzeniem nr 1049/2001”.

 Żądania stron

16      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

17      Parlament, popierany przez Komisję, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

18      Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty, dotyczące zasadniczo naruszenia art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Parlament nie wykazał, iż warunki odmowy dostępu do żądanych dokumentów zostały spełnione. Zarzut drugi dotyczy nieuwzględnienia przez Parlament istnienia nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie żądanych dokumentów.

 W przedmiocie wniosku o wyłączenie z akt sprawy szeregu dokumentów przedstawionych w załączniku do skargi

19      Komisja wnosi o wyłączenie z akt sprawy niektórych dokumentów zawartych w załącznikach od A.10 do A.12 do skargi. Chodzi o projekt sprawozdania z audytu z dnia 20 maja 2019 r., końcowe sprawozdanie z audytu i pismo zawierające zalecenia wynikające z audytu z dnia 22 października 2020 r. (zwane dalej „pismem z zaleceniami z audytu”), w odniesieniu do których Komisja wskazuje, że nie udzieliła zgody na ich pełne ujawnienie.

20      Komisja podnosi, że spółki zależne skarżącej miały dostęp do części pisma z zaleceniami z audytu do celów krajowego postępowania administracyjnego dotyczącego przyznania dotacji. Komisja wskazuje, że na wniosek Městský soud v Praze (sądu miejskiego w Pradze, Republika Czeska) zgodziła się w dniu 4 lutego 2021 r. na to, by jedna ze spółek grupy Agrofert miała dostęp do projektu sprawozdania z audytu i do końcowego sprawozdania z audytu, lecz wyłącznie do celów krajowego postępowania sądowego. Podnosi ona, że w dniu 23 kwietnia 2021 r. opublikowała końcowe sprawozdanie z audytu w wersji niezawierającej danych dotyczących wewnętrznego funkcjonowania funduszy powierniczych AB Private Trust I i AB Private Trust II oraz danych osobowych zainteresowanych osób fizycznych.

21      W związku z tym uważa ona, że utrzymanie tych trzech dokumentów w aktach niniejszej sprawy pozwoliłoby skarżącej na obejście z jednej strony obowiązku zachowania poufności, który nałożyła przy przekazywaniu tych dokumentów w ramach lojalnej współpracy, a z drugiej strony postępowania w sprawie wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów przewidzianego w rozporządzeniu nr 1049/2001.

22      Skarżąca podnosi, że dokumentami zawartymi w załącznikach od A.10 do A.12 do skargi są dokumenty, które zostały opublikowane w czeskich mediach i które są jeszcze dostępne w Internecie. Nie chodzi zatem o dokumenty, które Komisja przekazała w ramach systemu poufności skarżącej lub jednej z jej spółek zależnych, które również przedstawiły końcowe sprawozdanie z audytu, tak jak zostało opublikowane w prasie, w ramach ich skarg przed Sądem zarejestrowanych pod numerami T‑101/21 i T‑213/21.

23      Należy przypomnieć, że przewodnią zasadą prawa Unii jest zasada swobodnej oceny dowodów, z której wynika, że dopuszczalność przedstawionego we właściwym czasie dowodu może być kwestionowana przed sądami Unii wyłącznie w oparciu o fakt, że został on uzyskany w sposób niezgodny z prawem (zob. wyrok z dnia 30 września 2021 r., Trybunał Obrachunkowy/Pinxten, C‑130/19, EU:C:2021:782, pkt 104 i przytoczone tam orzecznictwo).

24      Należy wskazać w tym względzie, że ani ewentualny poufny charakter rozpatrywanych dokumentów, ani fakt, że dokumenty te mogły zostać uzyskane w sposób niezgodny z prawem, nie wyklucza pozostawienia ich w aktach sprawy. Nie ma bowiem przepisu przewidującego wyraźnie zakaz uwzględniania dowodów uzyskanych w sposób bezprawny (zob. wyrok z dnia 8 listopada 2018 r., QB/EBC, T‑827/16, EU:T:2018:756, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).

25      W niniejszej sprawie bezsporne jest, że Komisja nie zezwoliła na ujawnienie pełnych wersji dokumentów zawartych w załącznikach od A.10 do A.12 do skargi.

26      Po pierwsze, ponieważ chodzi o wersje tych dokumentów, które zostały opublikowane w Internecie przez prasę czeską, nie zostało wykazane, że skarżąca uzyskała te dokumenty w sposób niezgodny z prawem. Komisja nie może zatem twierdzić, że skarżąca przedstawiła je z naruszeniem obowiązku zachowania poufności wynikającego z faktu, że zostały jej one przekazane w ramach krajowego postępowania sądowego.

27      W tym względzie należy zauważyć, że poufny charakter tych dokumentów został w każdym razie podważony tą publikacją w Internecie, wobec czego ich włączenie do akt niniejszego postępowania nie narusza w inny sposób tego charakteru (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2015 r., Dalli/Komisja, T‑562/12, EU:T:2015:270, pkt 50).

28      Po drugie, na poparcie twierdzenia, że zachowanie tych dokumentów w aktach niniejszego postępowania stanowi obejście postępowania w sprawie wniosku o udzielenie dostępu do dokumentów przewidzianego w rozporządzeniu nr 1049/2001, Komisja ogranicza się do wskazania postanowienia z dnia 14 maja 2019 r., Węgry/Parlament (C‑650/18, niepublikowanego, EU:C:2019:438, pkt 14); wyroku z dnia 31 stycznia 2020 r., Słowenia/Chorwacja (C‑457/18, EU:C:2020:65, pkt 68); a także postanowienia z dnia 17 grudnia 2020 r., Wagenknecht/Komisja (T‑350/20, niepublikowanego, EU:T:2020:635, pkt 19).

29      Tymczasem zgodnie z orzecznictwem przytoczonym przez Komisję Trybunał i Sąd uznały, że powołując się i przedkładając w ramach skargi opinię prawną sporządzoną przez służbę prawną instytucji Unii zawierającą ocenę prawną w kwestiach prawnych istotnych z punktu widzenia przedmiotu skargi, strona skarżąca zamierzała skonfrontować w postępowaniu tę instytucję z tą opinią prawną. Uznały one, że zezwolenie na zachowanie tej opinii prawnej w aktach sprawy, mimo że dana instytucja nie zezwoliła na jej ujawnienie, oznaczałoby umożliwienie stronie skarżącej obejścia procedury wystąpienia z wnioskiem o udzielenie dostępu do takiego dokumentu ustanowionej w rozporządzeniu nr 1049/2001.

30      Należy zauważyć z jednej strony, że orzeczenia przywołane w pkt 28 powyżej dotyczyły przedłożenia w ramach postępowania sądowego opinii pochodzącej od służby prawnej instytucji Unii, czyli dokumentu przeznaczonego do użytku wewnętrznego. Z drugiej strony w wyrokach tych uzasadnienie odmowy włączenia dokumentu do akt sprawy opierało się na okoliczności, że dana instytucja musiałaby publicznie zająć stanowisko w przedmiocie treści tego dokumentu w ramach skargi, co mogłoby zagrozić interesowi instytucji polegającemu na zwracaniu się o opinie prawne i uzyskiwaniu szczerych, obiektywnych i wyczerpujących opinii.

31      Należy stwierdzić, że orzecznictwo to nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

32      W niniejszej sprawie dokumenty przedłożone w załącznikach od A.10 do A.12 do skargi nie są bowiem dokumentami wewnętrznymi Parlamentu ani Komisji. Ponadto, zważywszy, że przedmiot niniejszej skargi dotyczy zgodności z prawem decyzji Parlamentu odmawiającej dostępu do pewnych dokumentów, w niniejszej sprawie nie chodzi o zwrócenie się do Parlamentu lub do Komisji o zajęcie stanowiska w przedmiocie treści dokumentów przedstawionych w załącznikach od A.10 do A.12 do skargi, czyli w przedmiocie audytu przeprowadzonego przez tę instytucję lub w przedmiocie istnienia konfliktów interesów w Republice Czeskiej.

33      W konsekwencji nie można uwzględnić wniosku Komisji o usunięcie z akt sprawy dokumentów przedstawionych przez skarżącą jako załączniki od A.10 do A.12 do skargi.

 W przedmiocie częściowej utraty interesu prawnego skarżącej

34      Skarżąca podnosi, że zachowuje interes prawny nawet po częściowej publikacji końcowego sprawozdania z audytu, ponieważ okoliczność ta nie ma wpływu na kwestię, czy Parlament wydał zaskarżoną decyzję zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami. Zgodnie z orzecznictwem nie można uznać, że dana instytucja spełniła ciążący na niej obowiązek udzielenia dostępu do dokumentu tylko dlatego, że dokument ten został ujawniony przez osobę trzecią. Skarżąca podnosi również, że Komisja opublikowała jedynie część końcowego sprawozdania z audytu, a nie jego pełną wersję.

35      Parlament podnosi, że po opublikowaniu przez Komisję końcowego sprawozdania z audytu powstaje pytanie, czy skarżąca ma nadal interes prawny, jako że jej żądanie stwierdzenia nieważności dotyczy odmowy udzielenia dostępu do tego sprawozdania a rozstrzygnięcie pozostawia do decyzji Sądu. Dodaje, że orzecznictwo przytoczone przez skarżącą nie ma znaczenia dla sprawy, ponieważ w niniejszej sprawie końcowe sprawozdanie z audytu zostało opublikowane przez jego autora, czyli Komisję.

36      Komisja podnosi, że częściowa publikacja końcowego sprawozdania z audytu jest zgodna z celami rozporządzenia nr 1049/2001 i czyni pierwszy zarzut bezprzedmiotowym w odniesieniu do tego sprawozdania.

37      W niniejszej sprawie bezsporne jest, że skarżąca miała interes prawny w chwili wniesienia niniejszej skargi w dniu 31 marca 2021 r.

38      Tymczasem po wniesieniu niniejszej skargi w dniu 23 kwietnia 2021 r. Komisja opublikowała na swojej stronie internetowej końcowe sprawozdanie z audytu w wersji niezawierającej danych dotyczących wewnętrznego funkcjonowania funduszy powierniczych AB Private Trust I i AB Private Trust II oraz danych osobowych zainteresowanych osób fizycznych.

39      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, biorąc pod uwagę przedmiot skargi, skarżący musi mieć interes prawny na etapie wniesienia skargi, i to pod rygorem odrzucenia skargi jako niedopuszczalnej. Zarówno przedmiot skargi, jak i interes prawny muszą istnieć, pod rygorem umorzenia postępowania, do momentu wydania orzeczenia sądowego, co oznacza, że skarga powinna w efekcie móc doprowadzić do poprawy sytuacji skarżącego (zob. wyroki: z dnia 30 kwietnia 2020 r., Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych/Komisja, C‑560/18 P, EU:C:2020:330, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament, C‑761/18 P, EU:C:2021:52, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

40      Należy stwierdzić, że chociaż końcowe sprawozdanie z audytu zostało opublikowane przez Komisję w wersji niezawierającej pewnych danych, zaskarżona decyzja nie została formalnie cofnięta przez Parlament, w związku z czym wbrew twierdzeniom Komisji spór zachował swój przedmiot (zob. podobnie wyrok z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament, C‑761/18 P, EU:C:2021:52, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

41      Niemniej należy uznać, że wskutek tej publikacji skarżąca utraciła interes prawny w żądaniu stwierdzenia nieważności odmowy udzielenia przez Parlament dostępu do tego dokumentu, opartej na wyjątku przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

42      Publikując bowiem końcowe sprawozdanie z audytu w Internecie, Komisja podała ten dokument do publicznej wiadomości.

43      Tymczasem należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem rozporządzenie nr 1049/2001 – jak o tym mowa w motywie 1 – wpisuje się w wolę utworzenia unii, w której decyzje są podejmowane z możliwie najwyższym poszanowaniem zasady otwartości i jak najbliżej obywateli. Jak przypomniano w motywie 2 tego rozporządzenia, prawo publicznego dostępu do dokumentów instytucji nawiązuje do demokratycznego charakteru tych ostatnich (zob. wyrok z dnia 22 marca 2018 r., De Capitani/Parlament, T‑540/15, EU:T:2018:167, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo). Rozporządzenie nr 1049/2001 ma na celu zagwarantowanie dostępu do dokumentów instytucji opinii publicznej w ogólności, a nie wprowadzanie przepisów dotyczących ochrony indywidualnego interesu danej osoby w uzyskaniu dostępu do jednego z tych dokumentów (wyrok z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 43).

44      Wynika to, jak wskazał Trybunał, w szczególności z art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1 i art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001, a także z tytułu i motywów 4 i 11 tego rozporządzenia. Pierwszy z tych przepisów gwarantuje bowiem bez rozróżnienia prawo dostępu każdemu obywatelowi Unii oraz każdej osobie fizycznej lub prawnej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, a drugi z tych przepisów uściśla w tym względzie, że wnioskodawca nie jest zobowiązany do uzasadnienia wniosku. Trzeci z tych przepisów przewiduje, że w miarę możliwości instytucje udostępniają dokumenty publicznie „bezpośrednio” w formie elektronicznej lub poprzez rejestr. Tytuł tego rozporządzenia oraz jego motywy 4 i 11 podkreślają również, że rozporządzenie to ma na celu zapewnienie „publicznego” dostępu do dokumentów instytucji (wyrok z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 44).

45      Należy również przypomnieć, że na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001 beneficjentem prawa dostępu do dokumentów instytucji jest „każdy obywatel Unii, każda osoba fizyczna lub prawna zamieszkała lub mająca siedzibę w państwie członkowskim”. Wynika z tego, że rozporządzenie ma na celu zagwarantowanie dostępu każdemu, a nie tylko dostępu wnioskodawcy do dokumentów, które go dotyczą (wyroki: z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 136; z dnia 12 maja 2015 r., Technion i Technion Research & Development Foundation/Komisja, T‑480/11, EU:T:2015:272, pkt 74).

46      Wynika z tego, że po opublikowaniu końcowego sprawozdania z audytu odmowa przez Parlament dostępu do tego dokumentu na podstawie art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 jest bezskuteczna, ponieważ autor dokumentu, Komisja, postanowił udostępnić go publicznie.

47      Należy stwierdzić, że w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Parlament odmówił dostępu do końcowego sprawozdania z audytu, ten ostatni w nowej decyzji w sprawie wniosku skarżącej o udzielenie dostępu mógłby jedynie stwierdzić, że dokument ten stał się publicznie dostępny ze względu na jego opublikowanie przez Komisję. Tymczasem stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odmawia ona skarżącej dostępu do końcowego sprawozdania z audytu, nie pociągnęłoby za sobą żadnych dodatkowych konsekwencji w stosunku do ujawnienia tego dokumentu i nie mogłoby przynieść skarżącej korzyści.

48      Wniosku tego nie podważa argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie opublikowała pełnej wersji końcowego sprawozdania z audytu.

49      Należy bowiem przypomnieć, że wniosek o udzielenie dostępu do dokumentu na podstawie rozporządzenia nr 1049/2001 skutkuje publicznym udostępnieniem tego dokumentu i może zatem prowadzić jedynie do ujawnienia publicznej wersji tego dokumentu.

50      W tym względzie należy zauważyć, że Komisja, publikując końcowe sprawozdanie z audytu na swojej stronie internetowej, wskazała, że „[n]iniejsze końcowe sprawozdanie z audytu jest publikowane z uwzględnieniem wymogów dotyczących ochrony niektórych informacji, takich jak dane osobowe lub tajemnice handlowe, zgodnie z rozporządzeniem nr 1049/2001”.

51      Wynika z tego, że decyzja Komisji o nieudostępnianiu publicznie niektórych danych zawartych w końcowym sprawozdaniu z audytu nie jest oparta na wyjątku przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, dotyczącym ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu.

52      W konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Parlament odmówił dostępu do końcowego sprawozdania z audytu na podstawie art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, nie może skutkować podaniem tych danych do publicznej wiadomości. Ponieważ Parlament nie jest autorem końcowego sprawozdania z audytu, nie mógłby on wykroczyć poza zakres ujawnienia, na który zgodziła się Komisja – autor tego dokumentu.

53      W związku z tym skarżąca uzyskała dzięki publikacji końcowego sprawozdania z audytu jedyną korzyść, jaką mogłaby jej przynieść jej skarga w zakresie, w jakim dotyczy odmowy udzielenia dostępu do tego dokumentu na podstawie art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

54      Ponadto należy zauważyć, że w celu wykazania dalszego istnienia jej interesu w uzyskaniu stwierdzenia nieważności odmowy dostępu do końcowego sprawozdania z audytu skarżąca nie może skutecznie powoływać się na pkt 45 wyroku z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament (C‑761/18 P, EU:C:2021:52), zgodnie z którym „nie można uznać, że dana instytucja wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku udzielenia dostępu do dokumentu tylko dlatego, że dokument ten został ujawniony przez osobę trzecią i że wnioskodawca zapoznał się z nim”.

55      Orzecznictwo to nie ma bowiem zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ ujawnienie końcowego sprawozdania z audytu wynika z jego opublikowania przez Komisję w Internecie, czyli przez instytucję będącą jego autorem.

56      Okoliczność, że skarżąca postanowiła zwrócić się o dostęp do końcowego sprawozdania z audytu do Parlamentu, a nie do instytucji będącej jego autorem, nie może prowadzić do wniosku, że publikacja tego dokumentu przez Komisję stanowi ujawnienie przez „osobę trzecią”.

57      W tym względzie należy zauważyć, że w pkt 46 wyroku z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament (C‑761/18 P, EU:C:2021:52), na który powołuje się skarżąca, Trybunał uznał, że w przeciwieństwie do sytuacji, w której dana instytucja sama ujawniła dokument, umożliwiając w ten sposób wnioskodawcy zapoznanie się z nim i skorzystanie z niego w sposób zgodny z prawem, a jednocześnie upewniając go co do wyczerpującego charakteru i integralności tego dokumentu, dokumentu ujawnionego przez osobę trzecią nie można uważać za dokument urzędowy lub za wyrażający oficjalne stanowisko instytucji w braku jednoznacznego potwierdzenia tej instytucji, że to, co zostało w nim ujęte, faktycznie pochodzi od niej i wyraża jej oficjalne stanowisko.

58      Stąd Trybunał orzekł, że w sytuacji, w której wnosząca odwołanie uzyskała jedynie dostęp do spornego dokumentu ujawnionego przez osobę trzecią, a Parlament nadal odmawiał udzielenia jej dostępu do żądanego dokumentu, nie można było uznać, że uzyskała ona dostęp do tego ostatniego dokumentu w rozumieniu rozporządzenia nr 1049/2001 ani że tym samym utraciła ona interes w żądaniu stwierdzenia nieważności spornej decyzji wyłącznie ze względu na to ujawnienie. Przeciwnie, w takiej sytuacji wnosząca odwołanie zachowała rzeczywisty interes w uzyskaniu dostępu do uwierzytelnionej wersji żądanego dokumentu w rozumieniu art. 10 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, gwarantującej, że dokument ten pochodzi od tej instytucji i że wyraża on jej oficjalne stanowisko (wyrok z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament, C‑761/18 P, EU:C:2021:52, pkt 48).

59      Tymczasem nie ma to miejsca w niniejszej sprawie. Publikacja końcowego sprawozdania z audytu przez Komisję, która jest jego autorem, gwarantuje, że skarżąca miała dostęp do uwierzytelnionej wersji dokumentu.

60      Wynika stąd, że ponieważ skarżąca nie ma już interesu prawnego w odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Parlament odmówił dostępu do końcowego sprawozdania z audytu, nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie tego żądania.

61      Niniejszą skargę należy zatem rozpoznać jako żądanie stwierdzenia częściowej nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Parlament odmówił skarżącej dostępu do pisma Komisji.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 w zakresie, w jakim Parlament nie wykazał, że przesłanki odmowy udzielenia dostępu do pisma Komisji zostały spełnione

62      Skarżąca podnosi, że Parlament nie mógł oprzeć odmowy udzielenia dostępu do pisma Komisji na art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, utrzymując, że jego ujawnienie naruszyłoby cel prowadzonego dochodzenia, ponieważ, po pierwsze, dochodzenie w ramach audytu już osiągnęło swój cel, a po drugie, Parlament w każdym razie nie wykazał, że jego ujawnienie mogłoby zaszkodzić temu dochodzeniu.

63      Należy przypomnieć, że z motywu 2 rozporządzenia nr 1049/2001 wynika, iż przejrzystość pozwala na przyznanie instytucjom Unii większej legitymizacji, skuteczności i odpowiedzialności względem obywateli Unii w systemie demokratycznym. W tym celu art. 1 tego rozporządzenia przewiduje, że zmierza ono do zapewnienia opinii publicznej, by jej prawo dostępu do dokumentów instytucji Unii było możliwie najszersze. Z art. 4 wspomnianego rozporządzenia, który ustanawia system wyjątków w tym względzie, wynika też, że owo prawo dostępu podlega jednak pewnym ograniczeniom ze względu na interes publiczny lub prywatny (zob. wyroki: z dnia 22 stycznia 2020 r., MSD Animal Health Innovation i Intervet international/EMA, C‑178/18 P, EU:C:2020:24, pkt 50–52 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 maja 2020 r., Campbell/Komisja, T‑701/18, EU:T:2020:224, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

64      Ponieważ wyjątki takie stanowią odstępstwo od zasady możliwie najszerszego publicznego dostępu do dokumentów, powinny być one interpretowane i stosowane w sposób ścisły (zob. wyroki: z dnia 22 stycznia 2020 r., MSD Animal Health Innovation i Intervet international/EMA, C‑178/18 P, EU:C:2020:24, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 28 maja 2020 r., Campbell/Komisja, T‑701/18, EU:T:2020:224, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

65      Wśród wyjątków od prawa dostępu do dokumentów znajduje się wyjątek określony w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, na mocy którego instytucje odmawiają dostępu do dokumentu, jeśli ujawnienie go naruszyłoby ochronę celu kontroli, dochodzenia lub audytu, chyba że za ujawnieniem danego dokumentu przemawia nadrzędny interes publiczny.

66      Na wstępie należy zauważyć, że ocena zasadności zastosowania jednego z wyjątków przewidzianych w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001 powinna opierać się na faktach istniejących w dniu przyjęcia decyzji odmawiającej dostępu do dokumentów na podstawie tego wyjątku. Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika bowiem, że zgodność z prawem aktu Unii powinna być oceniana na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania tego aktu (zob. wyroki: z dnia 11 maja 2017 r., Szwecja/Komisja, C‑562/14 P, EU:C:2017:356, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 6 lutego 2020 r., Compañía de Tranvías de la Coruña/Komisja, T‑485/18, EU:T:2020:35, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

67      W niniejszej sprawie dzień 15 stycznia 2021 r., w którym została wydana zaskarżona decyzja, jest jedyną istotną datą dla niniejszej sprawy w odniesieniu do kwestii, czy wyjątek oparty na art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 był uzasadniony. Wobec tego opublikowanie końcowego sprawozdania z audytu na stronie internetowej Komisji w dniu 23 kwietnia 2021 r., które nastąpiło po wydaniu zaskarżonej decyzji, nie ma znaczenia dla oceny jej zgodności z prawem.

68      W związku z tym należy oddalić jako bezskuteczne argumenty skarżącej podniesione w replice, zgodnie z którymi opublikowanie końcowego sprawozdania z audytu przez Komisję potwierdza zasadność jej skargi, ponieważ Komisja przyznała poprzez ujawnienie końcowego sprawozdania z audytu, że nie było już możliwe naruszenie celów jej dochodzenia i audytu.

 W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej tego, że dochodzenie osiągnęło już swój cel

69      Skarżąca podnosi, że Parlament nie mógł odmówić jej dostępu do pisma Komisji na tej podstawie, że jego ujawnienie mogło naruszyć cele toczącego się dochodzenia, ponieważ dochodzenie w ramach audytu już osiągnęło swój cel.

70      Uważa ona, że dochodzenie, o którym mówi Parlament, jest dochodzeniem w ramach audytu wszczętym przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej oraz Dyrekcję Generalną ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego Komisji, którego celem jest kontrola zgodności systemów zarządzania i kontroli wprowadzonych w Republice Czeskiej z ramami prawnymi dotyczącymi zapobiegania konfliktom interesów.

71      Skarżąca podnosi, że w dniu, w którym Komisja sporządziła pismo z zaleceniami z audytu, postępowanie dochodzeniowe było już zakończone, że osiągnięcie celów audytu nie było już zagrożone i że w konsekwencji wyjątek nie miał już zastosowania. Skarżąca wskazuje, że zgodnie z pismem z zaleceniami z audytu wnioski z audytu zostały wyjaśnione, niektóre zalecenia z audytu zostały wykonane, a inne były nadal otwarte. Utrzymuje ona, że w tym dniu, zgodnie z art. 75 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 1303/2013, Komisja upewniła się, w jaki sposób funkcjonowały systemy zarządzania i kontroli wprowadzone przez Republikę Czeską, i zwróciła się do władz czeskich o podjęcie środków, które uważała za niezbędne.

72      Audyt osiągnął w ten sposób swój cel, ponieważ umożliwił Komisji przedstawienie swoich wniosków i sformułowanie zaleceń. Komisja wskazała w piśmie skierowanym do skarżącej w dniu 22 października 2020 r., że „na tym etapie postępowania, po przyjęciu końcowego sprawozdania z audytu, do właściwych organów danego programu [dotacji] należy wdrożenie zaleceń”. Tymczasem zdaniem skarżącej wdrożenie zaleceń sformułowanych w ramach audytu nie może być uznane za „toczące się dochodzenie”. Ścisła wykładnia wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 nie pozwala na objęcie nim zwykłej kontroli wdrożenia już przyjętych zaleceń.

73      Należy zauważyć, że art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, który, podobnie jak każdy wyjątek od prawa dostępu do dokumentów, powinien być interpretowany i stosowany w sposób ścisły, nie ma chronić czynności dochodzeniowych jako takich, lecz cele, do których te czynności zmierzają (zob. wyrok z dnia 5 kwietnia 2017 r., Francja/Komisja, T‑344/15, EU:T:2017:250, pkt 83 i przytoczone tam orzecznictwo). Przepis ten ma zatem zastosowanie tylko wtedy, gdy ujawnienie danych dokumentów może zagrażać ukończeniu kontroli, dochodzenia lub audytu (wyroki: z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 109; z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament, T‑471/08, EU:T:2011:252, pkt 43).

74      Co prawda różne czynności dochodzeniowe lub kontrolne mogą być objęte wyjątkiem dotyczącym ochrony kontroli, dochodzenia i audytu, dopóki dochodzenie i kontrola są prowadzone, nawet jeśli konkretne dochodzenie lub kontrola, z których sporządzono sprawozdanie, o którego udostępnienie złożony został wniosek, zostały zakończone (zob. wyroki: z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 109 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament, T‑471/08, EU:T:2011:252, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

75      Jednak przyjęcie, że poszczególne dokumenty mające związek z kontrolą, dochodzeniem lub audytem są objęte wyjątkiem wynikającym z art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, dopóki nie zostaną określone działania, jakie należy podjąć w następstwie tych procedur, prowadziłoby do uzależnienia dostępu do tych dokumentów od zdarzenia niepewnego, przyszłego i ewentualnie odległego, w zależności od sprawności i staranności różnych organów. Rozwiązanie takie byłoby sprzeczne z celem polegającym na zagwarantowaniu publicznego dostępu do dokumentów dotyczących ewentualnych nieprawidłowości, które wystąpiły w zarządzaniu interesami finansowymi, w celu umożliwienia obywatelom skuteczniejszej kontroli legalności sprawowania władzy publicznej (zob. wyroki: z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 111, 112 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament, T‑471/08, EU:T:2011:252, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

76      Należy zatem zbadać, czy w chwili wydania zaskarżonej decyzji trwały nadal kontrola i dochodzenie, które mogły zostać zagrożone ujawnieniem pisma Komisji, i czy czynności te zostały wykonane w rozsądnym terminie (wyrok z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 113; zob. również wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament, T‑471/08, EU:T:2011:252, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).

77      Z rozważań tych wynika, że można uznać, iż wyjątek od prawa dostępu przewidzianego w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 znajduje zastosowanie do sprawozdania z audytu, którego ujawnienie może stanowić zagrożenie dla przebiegu kontroli lub dochodzenia, które prowadzone są w rozsądnym terminie na podstawie jego treści (wyrok z dnia 7 czerwca 2011 r., Toland/Parlament, T‑471/08, EU:T:2011:252, pkt 47).

78      Należy stwierdzić, że w zaskarżonej decyzji Parlament wskazał, iż „[p]onieważ dochodzenie jest prowadzone, różne czynności dochodzeniowe, takie jak konkretny audyt, z którego sporządzono sprawozdanie, mogą być objęte tym wyjątkiem”. Parlament uznał, że „[ż]ądane dokumenty zostały przygotowane przez Komisję w ramach toczącego się dochodzenia dotyczącego ewentualnego naruszenia przez Republikę Czeską prawa Unii Europejskiej w dziedzinie zapobiegania konfliktom interesów” i że „publiczne ujawnienie tych dokumentów naruszyłoby cel niniejszego dochodzenia”.

79      W niniejszej sprawie Komisja przeprowadziła audyt dotyczący funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli wdrożonych w Republice Czeskiej dla uniknięcia konfliktów interesów między innymi na podstawie art. 75 rozporządzenia nr 1303/2013.

80      W tym względzie art. 75 ust. 1 rozporządzenia nr 1303/2013 przewiduje, że Komisja upewnia się na podstawie dostępnych informacji, w tym audytów przeprowadzonych przez instytucje Unii, że państwa członkowskie ustanowiły systemy zarządzania i kontroli zgodne z tym rozporządzeniem oraz z przepisami dotyczącymi poszczególnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (zwanych dalej „EFSI”), oraz upewnia się, czy systemy te funkcjonują skutecznie w okresie wdrażania programów. Zgodnie z art. 75 ust. 2 tego rozporządzenia urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać audyty, które mogą w szczególności obejmować weryfikację skutecznego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli w ramach programu lub jego części i w ramach operacji oraz ocenę należytego zarządzania finansami w odniesieniu do operacji lub programów. Na podstawie art. 75 ust. 3 tego samego rozporządzenia Komisja może zażądać od państwa członkowskiego, aby podjęło działania niezbędne do zapewnienia skutecznego funkcjonowania jego systemów zarządzania i kontroli lub prawidłowości wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi poszczególnych EFSI.

81      Ponadto art. 144 rozporządzenia nr 1303/2013, który ustanawia kryteria dokonywania korekt finansowych, przewiduje, że Komisja może dokonywać korekt finansowych, anulując całość lub część wkładu unijnego na rzecz programu operacyjnego, jeżeli w wyniku niezbędnych analiz stwierdzi w szczególności, że w skutecznym funkcjonowaniu systemu zarządzania i kontroli programu operacyjnego istnieje poważny defekt stanowiący zagrożenie dla już wypłaconego wkładu Unii na rzecz programu operacyjnego. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 145 rozporządzenia nr 1303/2013 przed podjęciem decyzji o dokonaniu korekty finansowej Komisja wszczyna procedurę, informując państwo członkowskie o swych tymczasowych wnioskach z przeprowadzonej analizy i wzywając je do zgłoszenia uwag w terminie dwóch miesięcy. Artykuł ten opisuje procedurę dialogu między Komisją a zainteresowanym państwem członkowskim i przewiduje w szczególności w ust. 4, że jeżeli państwo członkowskie nie akceptuje tymczasowych wniosków Komisji, jest wzywane do wzięcia udziału w przesłuchaniu przez Komisję, które ma zapewnić dostępność wszystkich istotnych informacji i uwag jako podstawy do formułowania wniosków przez Komisję dotyczących dokonania korekty finansowej. Ponadto art. 145 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że w celu zastosowania korekt finansowych Komisja podejmuje decyzję, w drodze aktów wykonawczych, w terminie sześciu miesięcy od daty przesłuchania lub od daty otrzymania dodatkowych informacji, jeżeli dane państwo członkowskie zgadza się na ich przedłożenie w następstwie przesłuchania, i bierze pod uwagę wszystkie informacje i uwagi przedłożone w trakcie postępowania. Poza tym art. 145 ust. 7 rozporządzenia nr 1303/2013 przewiduje w szczególności, że jeżeli Komisja, wykonując swoje obowiązki na mocy art. 75 tego rozporządzenia, wykryje nieprawidłowości wskazujące na poważne defekty w skutecznym funkcjonowaniu systemów zarządzania i kontroli, wynikające z tego korekty finansowe zmniejszają wsparcie z EFSI na rzecz programu operacyjnego.

82      W tym względzie skarżąca niesłusznie utrzymuje, że cel art. 75 rozporządzenia nr 1303/2013 został osiągnięty wraz ze sporządzeniem pisma z zaleceniami z audytu, ponieważ Komisja upewniła się, w jaki sposób funkcjonują systemy kontroli i zarządzania w Republice Czeskiej, oraz zwróciła się do władz czeskich o przyjęcie środków niezbędnych do zapewnienia tego funkcjonowania. Celem omawianego audytu przeprowadzonego na podstawie tego artykułu jest bowiem upewnienie się przez Komisję o zgodności systemów kontroli i zarządzania istniejących w Republice Czeskiej z prawem Unii i w tym celu może ona zwrócić się do władz czeskich o podjęcie niezbędnych środków.

83      Jak podnosi Parlament, cel dochodzenia Komisji nie może ograniczać się wyłącznie do dokonanej przez Komisję analizy systemów wprowadzonych przez Republikę Czeską. Wykonanie przez państwo zaleceń sformułowanych przez Komisję w ramach audytu stanowi bowiem etap realizacji celu dochodzenia, zmierzający do zapewnienia zgodności systemów kontroli i zarządzania danego państwa członkowskiego z prawem Unii.

84      Z przepisów przywołanych w pkt 80 i 81 powyżej oraz z systematyki rozporządzenia nr 1303/2013 wynika, że sporządzenie końcowego sprawozdania z audytu i wysłanie tego sprawozdania, zawierającego zalecenia dotyczące działań, jakie należy podjąć, kończą jedynie jeden z etapów postępowania, a mianowicie etap audytu, i otwierają etap wymiany zdań z danym państwem członkowskim na temat danych działań (postanowienie z dnia 16 września 2019 r., Polska/Komisja, T‑703/18, niepublikowane, EU:T:2019:628, pkt 53).

85      Ten etap wymiany zdań ma na celu umożliwienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu przedstawienia dodatkowych informacji, które mogłyby zmienić oceny zawarte w końcowym sprawozdaniu z audytu, podjęcia w odpowiednim przypadku działań zaleconych przez Komisję lub też zaproponowania działań alternatywnych (postanowienie z dnia 16 września 2019 r., Polska/Komisja, T‑703/18, niepublikowane, EU:T:2019:628, pkt 54).

86      Wykładnia ta ma również zastosowanie do pisma z zaleceniami z audytu, w którym Komisja zapewnia monitorowanie zaleceń sformułowanych w końcowym sprawozdaniu z audytu i które otwiera również etap wymiany zdań z państwem członkowskim.

87      Tymczasem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że skarżąca przyznaje, iż w piśmie z zaleceniami z audytu pewne zalecenia pozostały otwarte. W związku z tym w dniu sporządzenia pisma z zaleceniami z audytu, co się tyczy zaleceń sformułowanych w końcowym sprawozdaniu z audytu, które były jeszcze otwarte, władze czeskie mogły jeszcze przedstawić uwagi w celu udzielenia odpowiedzi na te zalecenia.

88      Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 73 i 74 powyżej ochrona celów dochodzenia zapewniona przez wyjątek wynikający z art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 nie kończy się wraz z przyjęciem końcowego sprawozdania z audytu ani ze sporządzeniem pisma Komisji z zaleceniami z audytu. Etap wymiany zdań z państwem członkowskim dotyczący zaleceń Komisji, które pozostają otwarte, należy do czynności dochodzeniowych objętych tym wyjątkiem.

89      Wynika z tego, że skarżąca niesłusznie utrzymuje z jednej strony, że audyt osiągnął swój cel z tego względu, że Komisja przedstawiła swe wnioski i sformułowała zalecenia w piśmie z zaleceniami z audytu, a z drugiej strony, że wykonanie przez władze czeskie zaleceń zawartych w końcowym sprawozdaniu z audytu i w piśmie z zaleceniami z audytu, jak również kontrola tego wykonania przez Komisję nie wchodzą w zakres toczącego się dochodzenia.

90      Z powyższego wynika, że skarżąca nie może utrzymywać, iż po sporządzeniu przez Komisję pisma z zaleceniami z audytu audyt osiągnął swój cel i nie stanowił już toczącego się dochodzenia.

91      Ponadto skarżąca podnosi, że uznanie, iż procedura audytu przewidziana w art. 75 rozporządzenia nr 1303/2013 obejmuje nieokreśloną uprzednio liczbę wymiany zdań między Komisją a danym państwem członkowskim, które miałyby być kontynuowane, dopóki wnioski i zalecenia zawarte w sprawozdaniu z audytu mogłyby zostać zmienione, skutkowałoby tym, że ujawnienie pisma Komisji byłoby uzależnione od wystąpienia zdarzenia losowego, przyszłego i potencjalnie bardzo odległego, zależnego od staranności danych władz. Utrzymuje ona, że zakończenie dialogu między zainteresowanym państwem członkowskim a Komisją nie jest sformalizowane przez rozporządzenie nr 1303/2013 i zależy od woli Komisji. Zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 75 powyżej ta nieograniczona wykładnia pojęcia audytu jest zdaniem skarżącej sprzeczna z celem rozporządzenia nr 1049/2001.

92      Z orzecznictwa wynika, że Parlament ma prawo powołać się na ogólne domniemanie naruszenia celów dochodzenia, kontroli i audytu w celu odmowy ujawnienia dokumentów dotyczących dochodzenia, jeżeli jest ono w toku lub zostało dopiero zakończone i jeżeli w tym ostatnim przypadku właściwe władze krajowe nie zdecydowały jeszcze w rozsądnym terminie o dalszych działaniach, jakie należy podjąć, aby zastosować się do jego sprawozdania z dochodzenia (zob. analogicznie wyrok z dnia 1 września 2021 r., Homoki/Komisja, T‑517/19, niepublikowany, EU:T:2021:529, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).

93      Wystarczy zauważyć, że w niniejszej sprawie Komisja przekazała Republice Czeskiej pismo z zaleceniami z audytu w dniu 22 października 2020 r. w wersji angielskiej i w dniu 18 grudnia 2020 r. w wersji czeskiej. Jak wskazuje Parlament i jak wynika z pisma z zaleceniami z audytu, trzymiesięczny termin, którym dysponowały władze czeskie na udzielenie odpowiedzi na to pismo, rozpoczął bieg wraz z wysłaniem czeskiej wersji językowej i w związku z tym nie upłynął w dniu wydania zaskarżonej decyzji, czyli w dniu 15 stycznia 2021 r.

94      Należy zatem uznać, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji, czyli w dniu 15 stycznia 2021 r., ze względu na to, że władze czeskie nie zajęły jeszcze stanowiska w przedmiocie pisma z zaleceniami z audytu, cel dochodzenia nie został jeszcze osiągnięty.

95      Z powyższego wynika, że skarżąca niesłusznie utrzymuje, iż w dniu wydania zaskarżonej decyzji Parlament nie mógł powoływać się na wyjątek przewidziany w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

96      Pierwszą część zarzutu należy więc oddalić.

 W przedmiocie części drugiej, dotyczącej tego, że Parlament nie wykazał, iż ujawnienie pisma Komisji mogłoby zaszkodzić dochodzeniu

97      Skarżąca utrzymuje, że zakładając, iż dochodzenie było jeszcze „w toku”, Parlament nie wykazał, że ujawnienie pisma Komisji mogło zaszkodzić temu dochodzeniu. Podnosi ona, że zgodnie z orzecznictwem okoliczność, iż dokument dotyczy dochodzenia, nie może sama w sobie wystarczyć do uzasadnienia zastosowania wyjątku wynikającego z art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, lecz że instytucja powinna przedstawić wyjaśnienia co do tego, w jaki sposób dostęp do tego dokumentu wiązałby się z racjonalnie przewidywalnym ryzykiem konkretnego i rzeczywistego naruszenia chronionego interesu.

98      Należy przypomnieć, że zgodnie z wnioskiem zawartym w pkt 60 powyżej nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie argumentów skarżącej dotyczących odmowy dostępu do końcowego sprawozdania z audytu.

99      W odniesieniu do odmowy udzielenia dostępu do pisma Komisji skarżąca podnosi, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest niewystarczające.

100    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji lub organu, które wydały akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a sądowi Unii dokonać jej kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru przywołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (zob. wyroki: z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 80 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 26 marca 2020 r., Bonnafous/Komisja, T‑646/18, EU:T:2020:120, pkt 22, 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

101    Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że gdy instytucja, organ lub jednostka organizacyjna Unii, rozpatrując wniosek o udzielenie dostępu do dokumentu, postanawia oddalić ten wniosek na podstawie jednego z wyjątków przewidzianych w art. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, musi zasadniczo wyjaśnić, w jaki sposób dostęp do tego dokumentu mógłby stanowić konkretne i faktyczne naruszenie interesu chronionego na podstawie tego wyjątku, przy czym ryzyko takiego naruszenia powinno dać się w rozsądny sposób przewidzieć, a nie być czysto hipotetyczne (zob. wyroki: z dnia 29 października 2020 r., Intercept Pharma i Intercept Pharmaceuticals/EMA, C‑576/19 P, EU:C:2020:873, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 29 września 2021 r., AlzChem Group/Komisja, T‑569/19, EU:T:2021:628, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

102    Instytucja odmawiająca dostępu do dokumentu jest zatem zobowiązana przedstawić uzasadnienie pozwalające na zrozumienie i zweryfikowanie, czy z jednej strony żądany dokument faktycznie objęty jest wskazanym wyjątkiem, a z drugiej – czy potrzeba ochrony związana z tym wyjątkiem jest rzeczywista (wyrok z dnia 1 lutego 2007 r., Sison/Rada, C‑266/05 P, EU:C:2007:75, pkt 61; zob. także wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Bonnafous/Komisja, T‑646/18, EU:T:2020:120, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo).

103    O ile dana instytucja jest zobowiązana do przedstawienia powodów uzasadniających zastosowanie w danej sprawie jednego z wyjątków od prawa dostępu przewidzianych w rozporządzeniu nr 1049/2001, o tyle nie ma ona obowiązku udzielania informacji wykraczających poza to, co jest konieczne do zrozumienia przez wnioskodawcę powodów leżących u podstaw decyzji i kontroli przez Sąd zgodności tej decyzji z prawem (zob. wyrok z dnia 26 marca 2020 r., Bonnafous/Komisja, T‑646/18, EU:T:2020:120, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).

104    Ponadto, jeżeli odpowiedź potwierdza, jak w niniejszej sprawie, oddalenie wniosku na podstawie tych samych podstaw, na których opiera się pierwotna decyzja o oddaleniu, należy zbadać wystarczający charakter uzasadnienia w świetle wymiany korespondencji między instytucją a wnioskodawcą, biorąc pod uwagę informacje, którymi dysponował wnioskodawca co do charakteru i treści żądanych dokumentów (zob. podobnie wyrok z dnia 6 kwietnia 2000 r., Kuijer/Rada, T‑188/98, EU:T:2000:101, pkt 44).

105    W pierwszej kolejności skarżąca utrzymuje, że Parlament nie wykazał istnienia istotnego związku między pismem Komisji a dochodzeniem w ramach audytu. Biorąc pod uwagę fakt, że ani projekt sprawozdania z audytu, ani końcowe sprawozdanie z audytu, ani pismo z zaleceniami z audytu nie odwołują się do pisma Komisji, Parlament nie wykazał, że wyniki audytu zależą od tego pisma, i można zakładać, że pismo to nie ma żadnego związku z dochodzeniem w ramach audytu.

106    W niniejszej sprawie, po pierwsze, należy przypomnieć, że pismo, o które się zwrócono, to pismo członka Komisji, G. Oettingera, odpowiedzialnego w szczególności za budżet, skierowane do premiera Republiki Czeskiej, które w odpowiedzi na wniosek skarżącej o dostęp zostało określone przez Parlament jako część dokumentów dotyczących dochodzenia w stosunku do premiera Republiki Czeskiej w związku ze sprzeniewierzeniem funduszy europejskich i możliwymi konfliktami interesów.

107    Po drugie, należy zauważyć, że w decyzji z dnia 14 września 2020 r., w odpowiedzi na pierwotny wniosek skarżącej, Parlament wskazał, że po zbadaniu jego treści pismo to dotyczyło dochodzenia w sprawie interesów gospodarczych w rozumieniu art. 61 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. 2018, L 193, s. 1), który zawiera definicję konfliktu interesów.

108    Po trzecie, w zaskarżonej decyzji Parlament wskazał, że Komisja poinformowała go, iż ujawnienie pisma Komisji zaszkodziłoby toczącym się dochodzeniom i audytom w związku z kwestiami podniesionymi w rezolucji. Uznał, że dopóki dochodzenie było kontynuowane, różne czynności dochodzeniowe, takie jak konkretny audyt, który doprowadził do sprawozdania z audytu, mogą być objęte wyjątkiem przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001. Wskazał również, że pismo Komisji zostało przygotowane przez Komisję w ramach toczącego się dochodzenia dotyczącego ewentualnego naruszenia przez Republikę Czeską prawa Unii w dziedzinie zapobiegania konfliktom interesów.

109    Tym samym, jak podnosi Parlament, wynika z tego, że pismo Komisji dotyczyło tego samego przedmiotu co dochodzenie w ramach audytu.

110    Po czwarte, należy stwierdzić, podobnie jak Komisja, że o korespondencji z członkiem Komisji G. Oettingerem wspomniano w końcowym sprawozdaniu z audytu, a także w piśmie z zaleceniami z audytu jako dotyczącej działalności czeskiego premiera A. Babiša w czeskiej radzie do spraw EFSI.

111    Tymczasem, jak podnosi skarżąca, końcowe sprawozdanie z audytu i pismo z zaleceniami z audytu zostały opublikowane w prasie czeskiej i były jej znane przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Nie może ona zatem twierdzić, że pismo Komisji nie zostało wymienione w końcowym sprawozdaniu z audytu ani w piśmie z zaleceniami z audytu, które zresztą przedstawiła w załączniku do skargi.

112    Z powyższego wynika, że wszystkie te elementy były wystarczające, aby skarżąca zrozumiała, iż pismo Komisji było dokumentem dotyczącym dochodzenia w ramach audytu dotyczącego ewentualnego naruszenia przez czeskiego premiera prawa Unii w dziedzinie zapobiegania konfliktom interesów, a zatem nie może ona powoływać się na niewystarczające uzasadnienie w tym względzie.

113    Ponadto skarżąca nie może skutecznie podnosić, że Parlament nie wykazał istnienia związku między pismem Komisji a dochodzeniem w ramach audytu, ponieważ nie dowiódł, że wyniki dochodzenia w ramach audytu zależały od tego pisma. W celu ustalenia tego związku Parlament powinien był bowiem jedynie wykazać, że pismo to stanowiło część dokumentów dotyczących prowadzonych czynności dochodzeniowych.

114    W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że w braku wykazania związku między pismem Komisji a dochodzeniem w ramach audytu Parlament nie wykazał istnienia dającego się w rozsądny sposób przewidzieć ryzyka konkretnego i rzeczywistego zaszkodzenia dochodzeniu w ramach audytu poprzez ujawnienie tego pisma. Parlament nie wyjaśnił, w jaki sposób ujawnienie pisma Komisji mogłoby zaszkodzić audytowi.

115    Po pierwsze, należy przypomnieć, że w zaskarżonej decyzji Parlament uzasadnił odmowę dostępu do pisma Komisji między innymi tym, że celem dochodzenia Komisji było zapewnienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu możliwości zastosowania się do zobowiązań, które na nim ciążą na mocy prawa Unii, i skorzystania z jego prawa do obrony w odniesieniu do zastrzeżeń sformułowanych przez Komisję, a państwo członkowskie miało prawo oczekiwać od Komisji zachowania poufności, w przeciwnym razie rozpoczęcie dialogu między Komisją a państwem członkowskim w celu zakończenia zarzucanego naruszenia mogłoby okazać się trudniejsze.

116    Należy przypomnieć, że celem dochodzenia w ramach audytu, a w szczególności dialogu między Komisją a władzami czeskimi na temat zaleceń zawartych w końcowym sprawozdaniu z audytu, jest umożliwienie Republice Czeskiej dostosowania jej systemów zarządzania i kontroli do prawa Unii w celu uniknięcia konfliktów interesów. Tymczasem, ponieważ z analizy części pierwszej wynika, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji dialog ten był nadal w toku, i ponieważ pismo Komisji stanowi element tego dochodzenia, uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji jest wystarczające, aby wyjaśnić powód, dla którego ujawnienie tego pisma mogło naruszyć cel czynności dochodzeniowych w ramach audytu.

117    Ponadto, jak podnosi Parlament, ze względu na bezpośrednie zaangażowanie czeskiego premiera, podejrzanego o konflikt interesów, tym ważniejsze było przestrzeganie poufności dialogu między tym ostatnim a członkiem Komisji, aby zapewnić otwarty dialog w duchu współpracy.

118    Po drugie, Parlament wskazał również w zaskarżonej decyzji, że wokół śledczych i stron zaangażowanych w dochodzenie panuje atmosfera zagrożenia i że szybkie ujawnienie pisma Komisji miałoby negatywny wpływ na ich poziom współpracy i podważyłoby zdolność Komisji do wykonywania jej zadań dochodzeniowych w jak najbardziej skuteczny sposób.

119    W tym względzie należy zauważyć, że interes chroniony wyjątkiem dotyczącym ochrony celów audytu, przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, polega na umożliwieniu przeprowadzenia audytów w sposób niezależny i bez nacisków, niezależnie od tego, czy są one wywierane przez podmiot poddany audytowi, inne zainteresowane podmioty czy ogólnie społeczeństwo (wyrok z dnia 12 maja 2015 r., Technion i Technion Research & Development Foundation/Komisja, T‑480/11, EU:T:2015:272, pkt 63).

120    W związku z tym skarżąca niesłusznie utrzymuje, że Parlament nie wskazał w wystarczający sposób w zaskarżonej decyzji, z jakiego powodu ujawnienie pisma Komisji mogłoby stanowić konkretne i rzeczywiste naruszenie celów dochodzenia w ramach audytu.

121    Ponadto skarżąca podnosi, że ponieważ projekt sprawozdania z audytu, końcowe sprawozdanie z audytu i pismo z zaleceniami z audytu zostały rozpowszechnione w czeskich mediach, odpowiednio w czerwcu 2019 r., w listopadzie 2019 r. i w grudniu 2020 r., ujawnienie pisma Komisji nie pociągnęłoby za sobą konkretnego i rzeczywistego zagrożenia dla dochodzenia w ramach audytu.

122    Tymczasem w zakresie, w jakim skarżąca przyznaje, że pismo Komisji nie zostało opublikowane nawet częściowo, a treść tego pisma nie została powtórzona w dokumentach opublikowanych w czeskich mediach, należy uznać, że argument ten nie ma znaczenia dla kwestii, czy pismo to było objęte wyjątkiem przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, zważywszy w szczególności na konieczność zachowania poufności dialogu między czeskim premierem a Komisją.

123    Z całości powyższych rozważań wynika, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wystarczające, aby zrozumieć, iż pismo Komisji wchodziło w zakres dochodzenia w ramach audytu i zatem było objęte wyjątkiem przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001, a ponieważ dochodzenie to było wciąż w toku w dniu wydania zaskarżonej decyzji, potrzeba ochrony związana z tym wyjątkiem była rzeczywista.

124    Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a tym samym zarzut pierwszy w całości.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 przez to, że Parlament nie uwzględnił istnienia nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie pisma Komisji

125    Skarżąca podnosi, że nawet przy założeniu, iż audyt stanowił toczące się dochodzenie, któremu mogło zaszkodzić ujawnienie pisma Komisji, Parlament nie mógł odmówić jej dostępu do tego dokumentu, ponieważ istniał nadrzędny interes publiczny w jego ujawnieniu w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

126    Skarżąca podnosi, że Unia opiera się na poszanowaniu praworządności i poszanowaniu praw człowieka, w tym prawa do obrony. Biorąc pod uwagę fakt, że w sprawozdaniu z misji informacyjnej i w rezolucji Parlament sformułował poważne oskarżenia co do sposobu zarządzania grupą Agrofert, powinna ona była mieć możliwość przeanalizowania dokumentów, na których twierdzenia te były oparte, i przeciwstawienia się im. Parlament był zobowiązany uwzględnić nadrzędny interes publiczny uzasadniający ujawnienie pisma Komisji, polegający na ochronie podstawowych praw i wolności skarżącej jako osoby, której te twierdzenia dotyczą bezpośrednio i indywidualnie. Państwo prawa, oparte na ochronie podstawowych wolności i praw, można utrzymać jedynie przy poszanowaniu tych praw i wolności w każdym indywidualnym przypadku, a zatem interes skarżącej stanowi interes publiczny w rozumieniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001.

127    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem do podmiotu, który powołuje się na istnienie nadrzędnego interesu publicznego, należy przytoczenie w sposób konkretny okoliczności uzasadniających ujawnienie odnośnych dokumentów (zob. wyroki: z dnia 11 maja 2017 r., Szwecja/Komisja, C‑562/14 P, EU:C:2017:356, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 29 września 2021 r., AlzChem Group/Komisja, T‑569/19, EU:T:2021:628, pkt 124 i przytoczone tam orzecznictwo).

128    Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 45 powyżej rozporządzenie nr 1049/2001 ma na celu zagwarantowanie dostępu do wszystkich dokumentów, a nie tylko dostępu wnioskodawcy do dotyczących go dokumentów.

129    W konsekwencji indywidualny interes w uzyskaniu dostępu do dokumentu dotyczącego wnioskodawcy indywidualnie, na który może się on powołać, nie może zostać uwzględniony w ramach oceny istnienia nadrzędnego interesu publicznego w rozumieniu art. 4 ust. 2 ostatni człon zdania rozporządzenia nr 1049/2001 (wyrok z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 137; zob. także wyrok z dnia 12 maja 2015 r., Technion i Technion Research & Development Foundation/Komisja, T‑480/11, EU:T:2015:272, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo).

130    Interes ogólny, na który powołuje się skarżąca, wyraża się w prawie do obrony. Prawdą jest oczywiście, że istnienie prawa do obrony stanowi samo w sobie interes ogólny. Jednak z okoliczności, że prawo to wyraża się w niniejszej sprawie w subiektywnym interesie skarżącej polegającym na własnej obronie, wynika, że interes, na który powołuje się skarżąca, nie jest interesem ogólnym, lecz interesem indywidualnym (wyrok z dnia 6 lipca 2006 r., Franchet i Byk/Komisja, T‑391/03 i T‑70/04, EU:T:2006:190, pkt 138).

131    Wynika z tego, że Parlament słusznie uznał w zaskarżonej decyzji, na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 128–130 powyżej, że prawo do obrony, na które powołuje się skarżąca, nie stanowi nadrzędnego interesu publicznego uzasadniającego ujawnienie pisma Komisji.

132    W związku z tym należy oddalić zarzut drugi, a w konsekwencji pozostałą część skargi oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

133    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniami Parlamentu – obciążyć ją kosztami postępowania.

134    Ponadto zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania w przypadku umorzenia postępowania rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zależy od uznania Sądu. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę rozważania, które doprowadziły Sąd do częściowego umorzenia postępowania, słuszne będzie orzeczenie, że skarżąca pokryje również związane z tym koszty.

135    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. Wobec tego należy orzec, że Komisja pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba)

orzeka, co następuje:

1)      Postępowanie w przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego A(2019) 8551 C (D 300153) z dnia 15 stycznia 2021 r. w zakresie, w jakim Parlament odmówił dostępu do końcowego sprawozdania z audytu Komisji z dnia 29 listopada 2019 r., opatrzonego sygnaturą ARES(2019) 7370050, dotyczącego audytu funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli stosowanych w Republice Czeskiej w celu uniknięcia konfliktów interesów, zostaje umorzone.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Agrofert a.s. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament.

4)      Komisja Europejska pokrywa własne koszty.

De Baere

Steinfatt

Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 września 2022 r.

Podpisy


*      Język postępowania: czeski.