WYROK TRYBUNAŁU (czwarta izba)
z dnia 13 lipca 2023 r.(*)
Odwołanie – Pomoc państwa – Wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych – Kwalifikujące się sektory gospodarki – Wyłączenie sektora produkcji nawozów i związków azotowych – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność – Prawo do wniesienia skargi przez osoby fizyczne lub prawne – Artykuł 263 akapit czwarty TFUE – Przesłanka, zgodnie z którą środek musi dotyczyć skarżącego bezpośrednio
W sprawach połączonych C‑73/22 P i C‑77/22 P
mających za przedmiot dwa odwołania na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione, odpowiednio, w dniach 3 i 4 lutego 2022 r.,
Grupa Azoty S.A., z siedzibą w Tarnowie (Polska),
Azomureș SA, z siedzibą w Târgu Mureş (Rumunia),
Lipasmata Kavalas LTD Ypokatastima Allodapis, z siedzibą w Palaio Fáliro (Grecja),
które reprezentowali D. Haverbeke, L. Ruessmann i P. Sellar, adwokaci,
wnoszące odwołanie w sprawie C‑73/22 P,
w której drugą stroną postępowania jest:
Komisja Europejska, którą reprezentowali początkowo A. Bouchagiar, G. Braga da Cruz i J. Ringborg, a następnie A. Bouchagiar i J. Ringborg, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana w pierwszej instancji,
oraz
Advansa Manufacturing GmbH, z siedzibą w Hamm (Niemcy),
Beaulieu International Group NV, z siedzibą w Waregem (Belgia),
Brilen SA, z siedzibą w Saragossie (Hiszpania),
Cordenka GmbH & Co. KG, z siedzibą w Erlenbach am Main (Niemcy),
Dolan GmbH, z siedzibą w Kelheim (Niemcy),
Enka International GmbH & Co. KG, z siedzibą w Wuppertalu (Niemcy),
Glanzstoff Longlaville SAS, z siedzibą w Longlaville (Francja),
Infinited Fiber Company Oy, z siedzibą w Espoo (Finlandia),
Kelheim Fibres GmbH, z siedzibą w Kelheim,
Nurel SA, z siedzibą w Saragossie,
PHP Fibers GmbH, z siedzibą w Erlenbach am Main,
Teijin Aramid BV, z siedzibą w Arnhem (Niderlandy),
Thrace Nonwovens & Geosynthetics monoprosopi AVEE mi yfanton yfasmaton kai geosynthetikon proïonton S.A., z siedzibą w Magikó (Grecja),
Trevira GmbH, z siedzibą w Bobingen (Niemcy),
które reprezentowali D. Haverbeke, L. Ruessmann i P. Sellar, adwokaci,
wnoszące odwołanie w sprawie C‑77/22 P,
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Dralon GmbH, z siedzibą w Dormagen (Niemcy),
strona skarżąca w pierwszej instancji,
Komisja Europejska, którą reprezentowali początkowo A. Bouchagiar, G. Braga da Cruz i J. Ringborg, a następnie A. Bouchagiar i J. Ringborg, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (czwarta izba),
w składzie: C. Lycourgos (sprawozdawca), prezes izby, L.S. Rossi, J.‑C. Bonichot, S. Rodin i O. Spineanu‑Matei, sędziowie,
rzecznik generalny: P. Pikamäe,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 2 marca 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W odwołaniach Grupa Azoty S.A., Azomureș SA i Lipasmata Kavalas LTD Ypokatastima Allodapis (C‑73/22 P) oraz Advansa Manufacturing GmbH, Beaulieu International Group NV, Brilen SA, Cordenka GmbH & Co. KG, Dolan GmbH, Enka International GmbH & Co. KG, Glanzstoff Longlaville SAS, Infinited Fiber Company Oy, Kelheim Fibres GmbH, Nurel SA, PHP Fibers GmbH, Teijin Aramid BV, Thrace Nonwovens & Geosynthetics monoprosopi AVEE mi yfanton yfasmaton kai geosynthetikon proïonton S.A. i Trevira GmbH (C‑77/22 P) żądają uchylenia, w przypadku pierwszych – postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 listopada 2021 r., Grupa Azoty i in./Komisja (T‑726/20), a w przypadku drugich – postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 29 listopada 2021 r., Advansa Manufacturing i in./Komisja (T‑741/20) (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi postanowieniami”), w drodze których Sąd odrzucił jako niedopuszczalne ich skargi o stwierdzenie częściowej nieważności komunikatu Komisji zatytułowanego „Wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych po 2021 r.”, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 25 września 2020 r. (Dz.U. 2020, C 317, s. 5; zwanego dalej „spornymi wytycznymi”).
Ramy prawne
Dyrektywa 2003/87
2 W dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003, L 275, s. 32), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. (Dz.U. 2018, L 76, s. 3) (zwanej dalej „dyrektywą 2003/87”), ustanowiono system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej (zwany dalej „EU ETS”)
3 Artykuł 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87 stanowi:
„Państwa członkowskie powinny przyjąć środki finansowe […] na rzecz sektorów lub podsektorów, które są narażone na rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji z powodu znacznych kosztów pośrednich faktycznie ponoszonych w wyniku przeniesienia kosztów związanych z emisją gazów cieplarnianych na ceny energii elektrycznej, pod warunkiem że takie środki finansowe są zgodne z zasadami pomocy państwa, a zwłaszcza nie powodują nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji na rynku wewnętrznym […]”.
4 Artykuł 10b ust. 1 tej dyrektywy stanowi:
„Za narażone na ryzyko ucieczki emisji uznaje się sektory i podsektory, w odniesieniu do których iloczyn ich intensywności handlu z państwami trzecimi, określonej jako stosunek całkowitej wartości eksportu do państw trzecich powiększonej o wartość importu z państw trzecich do całkowitej wielkości rynku w Europejskim Obszarze Gospodarczym (roczny obrót plus całkowita wartość importu z państw trzecich), oraz ich intensywności emisji, mierzonej w kg ekwiwalentu CO2 podzielonych przez ich wartość dodaną brutto (w EUR), przekracza 0,2 […]”.
5 Artykuł 10b ust. 2 i 3 rzeczonej dyrektywy określa warunki, na jakich sektory i podsektory, które nie przekraczają powyższego progu, mogą również zostać uznane za narażone na ryzyko ucieczki emisji i włączone do grupy, o której mowa w ust. 1 tego przepisu.
Sporne wytyczne
6 W pkt 7 spornych wytycznych Komisja Europejska wskazuje, że „określa [w nich] warunki, na jakich można uznać środki pomocy w kontekście […] ETS [Unii] za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) [TFUE]”.
7 Punkt 9 powyższych wytycznych ma następujące brzmienie:
„Zasady określone w niniejszych wytycznych mają zastosowanie jedynie do szczególnych środków pomocy przewidzianych w art. 10a ust. 6 i art. 10b dyrektywy [2003/87]”.
8 Zgodnie z pkt 19–21 rzeczonych wytycznych:
„19. Pomoc na pokrycie kosztów emisji pośrednich będzie uznawana za zgodną z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) [TFUE] pod warunkiem, że spełnione zostaną określone poniżej warunki.
20. Celem tego typu pomocy jest zapobieganie znacznemu ryzyku ucieczki emisji, w szczególności z powodu przenoszenia kosztów uprawnień do emisji na ceny energii elektrycznej ponoszone przez beneficjenta, jeżeli jego konkurenci z państw trzecich nie ponoszą podobnych kosztów w swoich cenach energii elektrycznej, a beneficjent nie jest w stanie przenieść danych kosztów na ceny produktu, nie tracąc przy tym znacznej części rynku. Przeciwdziałanie ryzyku ucieczki emisji poprzez wspomaganie beneficjentów w zmniejszaniu ich narażenia na to ryzyko służy celowi środowiskowemu, ponieważ pomoc zmierza do zapobieżenia wzrostowi całkowitej emisji gazów cieplarnianych z powodu przeniesienia produkcji poza Unię wobec braku wiążącej międzynarodowej umowy w sprawie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych.
21. Aby ograniczyć ryzyko zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym, pomoc musi być ograniczona do sektorów, które są narażone na rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji z powodu znacznych kosztów pośrednich faktycznie ponoszonych w wyniku przenoszenia kosztów związanych z emisją gazów cieplarnianych na ceny energii elektrycznej. Dla celów niniejszych wytycznych uznaje się, że rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji istnieje tylko wtedy, jeżeli beneficjent prowadzi działalność w jednym z sektorów wymienionych w załączniku I”.
9 Elementem składowym owego załącznika I jest wykaz czternastu sektorów, które uznaje się za narażone na rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji z powodu znacznych kosztów pośrednich.
10 W pkt 64 spornych wytycznych wskazano, że zastępują one od dnia 1 stycznia 2021 r. wytyczne w sprawie niektórych środków pomocy państwa w kontekście systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych po 2012 r. opublikowane w dniu 5 czerwca 2012 r. (Dz.U. 2012, C 158, s. 4). W pkt 65 i 66 spornych wytycznych Komisja przewiduje, że będzie stosować określone w nich zasady od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2030 r. w odniesieniu do wszystkich zgłaszanych środków pomocy, względem których musi podjąć decyzję, od dnia 1 stycznia 2021 r., także w przypadku projektów zgłoszonych przed publikacją.
Okoliczności powstania sporu
11 Wnoszące odwołania są przedsiębiorstwami prowadzącymi działalność w sektorze produkcji nawozów i związków azotowych.
12 Sektor ten nie figuruje w znajdującym się w załączniku I do spornych wytycznych wykazie zatytułowanym „Sektory, które uznaje się za narażone na rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji z powodu kosztów emisji pośrednich”, mimo że jest on umieszczony w znajdującym się w załączniku II do wytycznych opublikowanych w dniu 5 czerwca 2012 r. wykazie zatytułowanym „Sektory i podsektory, które uznaje się ex ante za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji z powodu kosztów emisji pośrednich”, który obowiązywał do dnia 31 grudnia 2020 r.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżone postanowienia
13 Pismami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 15 i 16 grudnia 2020 r. skarżące w pierwszej instancji wniosły na podstawie art. 263 TFUE skargi o stwierdzenie nieważności załącznika I do spornych wytycznych.
14 W odrębnych pismach złożonych w sekretariacie Sądu w dniach 1 i 12 marca 2021 r. Komisja podniosła zarzuty niedopuszczalności na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem.
15 W zaskarżonych postanowieniach Sąd uznał skargi za niedopuszczalne, uzasadniając to tym, że sporne wytyczne, których skarżące w pierwszej instancji nie są adresatami, nie dotyczą ich bezpośrednio w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, gdyż wytyczne te nie wpływają na sytuację prawną skarżących w pierwszej instancji bezpośrednio.
16 Na poparcie tej oceny Sąd w pkt 39–43 zaskarżonych postanowień w szczególności wskazał, że chociaż w spornych wytycznych uznano, iż rzeczywiste ryzyko ucieczki emisji istnieje tylko wtedy, gdy beneficjent pomocy prowadzi działalność w jednym z sektorów wymienionych w załączniku I do tych wytycznych, to nie wyklucza to, że państwa członkowskie mogą zgłaszać Komisji środki pomocy na rzecz przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorach innych niż wymienione w tym załączniku oraz mogą starać się wykazać, iż, pomimo niespełnienia przez nie jednego z kryteriów określonych w rzeczonych wytycznych, pomoc dla takich przedsiębiorstw jest zgodna z art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Uznając, że w takim przypadku jest bardzo prawdopodobne, że Komisja przyjmie na mocy rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 [TFUE] (Dz.U. 2015, L 248, s. 9) decyzję stwierdzającą niezgodność proponowanej pomocy z rynkiem wewnętrznym, Sąd wskazał niemniej, że jedynie taka decyzja może wywołać bezpośrednie skutki prawne w stosunku do przedsiębiorstw, które mogły być beneficjentami pomocy.
17 Ponadto w pkt 38 obu zaskarżonych postanowień Sąd wyjaśnił, że w przypadku gdy państwo członkowskie nie przyjmuje żadnych środków pomocy wchodzących w zakres spornych wytycznych, Komisja nie podejmie żadnej decyzji na podstawie rozporządzenia 2015/1589. Zatem również w tym wypadku wytyczne te nie wpływają na sytuację prawną skarżących w pierwszej instancji bezpośrednio.
Żądania stron i postępowanie przed Trybunałem
18 W swych odwołaniach wnoszące je wnoszą do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonych postanowień;
– uznanie skarg za dopuszczalne;
– tytułem żądania ewentualnego – uchylenie zaskarżonych postanowień z tego tylko względu, że Sąd powinien był odroczyć wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności do czasu rozpoznania skarg co do istoty;
– przekazanie spraw Sądowi do ponownego rozpoznania co do istoty;
– obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania; oraz
– rozstrzygnięcie kwestii kosztów postępowania przed Sądem w momencie zakończenia rozpatrywania sprawy co do istoty.
19 Komisja wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołań; oraz
– obciążenie wnoszących odwołania kosztami postępowania;
– tytułem żądania ewentualnego – w przypadku uchylenia zaskarżonych postanowień przez Trybunał – wydanie przezeń rozstrzygnięcia w przedmiocie skarg poprzez odrzucenie ich jako niedopuszczalnych oraz obciążenie wnoszących odwołania kosztami postępowania.
20 Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 16 września 2022 r. sprawy C‑73/22 P i C‑77/22 P zostały połączone do celów ustnego etapu postępowania oraz wydania wyroku.
W przedmiocie wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo
21 Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 21 kwietnia 2023 r. wnoszące odwołanie w sprawie C‑73/22 P wniosły o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo.
22 Na poparcie powyższego żądania owe wnoszące odwołanie podnoszą, że kwestia, czy sporne wytyczne dotyczą ich bezpośrednio w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, nie została przeanalizowana w należyty sposób w opinii rzecznika generalnego ani nie została w pełni omówiona przed Trybunałem.
23 Dyskusja w przedmiocie tej kwestii powinna zdaniem wnoszących odwołanie być kontynuowana na rozprawie i dotyczyć treści, charakteru, celów i skutków prawnych zaskarżonego aktu oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej. W analizie zawartej w opinii nie uwzględniono w należyty sposób tych elementów.
24 W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z art. 83 regulaminu postępowania Trybunał może, w każdej chwili, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, postanowić o otwarciu ustnego etapu postępowania na nowo, w szczególności jeżeli uzna, że okoliczności zawisłej przed nim sprawy nie są wystarczająco wyjaśnione, lub jeśli po zamknięciu ustnego etapu postępowania strona przedstawiła nowy fakt mogący mieć decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia Trybunału, lub też jeśli sprawa ma zostać rozstrzygnięta na podstawie argumentu, który nie był jeszcze przedmiotem dyskusji między stronami.
25 W niniejszej sprawie z jednej strony, w odniesieniu do uwag poczynionych przez wnoszące odwołanie w stosunku do opinii rzecznika generalnego, należy przypomnieć, że w statucie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w regulaminie postępowania przed Trybunałem nie przewidziano możliwości przedstawienia przez strony uwag w odpowiedzi na opinię przedstawioną przez rzecznika generalnego. Na podstawie art. 252 akapit drugi TFUE rzecznik generalny przedstawia publicznie, przy zachowaniu całkowitej bezstronności i niezależności, uzasadnioną opinię w sprawach, które wymagają jego zaangażowania. Trybunał nie jest związany ani tą opinią, ani uzasadnieniem, w oparciu o które rzecznik generalny dochodzi do zawartych w opinii wniosków. W konsekwencji okoliczność, że jedna ze stron nie zgadza się z opinią rzecznika generalnego, bez względu na to, jakie kwestie poruszono w tej opinii, nie może sama w sobie stanowić uzasadnienia dla otwarcia ustnego etapu postępowania na nowo (wyrok z dnia 31 stycznia 2023 r., Puig Gordi i in., C‑158/21, EU:C:2023:57, pkt 37, 38 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 Z drugiej strony, w odniesieniu do dyskusji przeprowadzonej między stronami, Trybunał uważa, po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, że po zakończeniu toczącego się przed nim pisemnego etapu postępowania dysponuje wszystkimi informacjami niezbędnymi do wydania orzeczenia, ponieważ argumenty zawarte we wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo były ponadto szeroko dyskutowane na tym etapie pisemnym.
27 Należy przypomnieć w tym względzie, że prawo do bycia wysłuchanym nie oznacza bezwzględnego obowiązku przeprowadzenia rozprawy we wszystkich postępowaniach. Jest tak w szczególności w przypadku, gdy w sprawie nie podniesiono kwestii faktycznych lub prawnych, które nie mogą zostać odpowiednio rozstrzygnięte na podstawie akt sprawy i uwag stron na piśmie (wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r., Euro Box Promotion i in., C‑357/19, C‑379/19, C‑547/19, C‑811/19 i C‑840/19, EU:C:2021:1034, pkt 123 i przytoczone tam orzecznictwo). W art. 76 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem przewidziano właśnie, że Trybunał, na wniosek sędziego sprawozdawcy i po zapoznaniu się ze stanowiskiem rzecznika generalnego, może podjąć decyzję o pominięciu rozprawy, jeżeli w świetle dokumentów procesowych złożonych na etapie pisemnym postępowania uzna sprawę za wyjaśnioną w stopniu wystarczającym dla wydania orzeczenia.
28 W tym stanie rzeczy nie ma potrzeby uwzględnienia wniosku o otwarcie ustnego etapu postępowania na nowo.
W przedmiocie odwołań
29 Wnoszące odwołania podnoszą na ich poparcie tytułem głównym dwa identyczne zarzuty, z których pierwszy dotyczy niewystarczającego uzasadnienia, a drugi – naruszenia prawa przy zastosowaniu przesłanki, zgodnie z którą dany akt powinien dotyczyć bezpośrednio niebędącej jego adresatem osoby fizycznej lub prawnej wnoszącej skargę o stwierdzenie nieważności tego aktu. Poprzez zarzut posiłkowy, również identyczny w obydwu sprawach, podnoszą one, że Sąd powinien był pozostawić podniesione przez Komisję zarzuty niedopuszczalności do etapu badania skarg co do istoty.
W przedmiocie zarzutu pierwszego
Argumentacja stron
30 Poprzez część pierwszą zarzutu pierwszego wnoszące odwołania podnoszą, że Sąd nie wykazał okoliczności faktycznych i nie ustosunkował się do podniesionych przed nim argumentów.
31 W tym względzie wnoszące odwołania podnoszą, że wyjaśniły przed Sądem, iż w odróżnieniu od innych wytycznych sporne wytyczne nie są jedynie orientacyjne, lecz prowadzą do nałożenia na państwa członkowskie zobowiązań prawnych. Poprzez ustanowienie w załączniku I do spornych wytycznych wyczerpującego wykazu sektorów, na których rzecz powinna zostać przyznana pomoc określona w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, Komisja pozbawiła państwa członkowskie możliwości przyznania na podstawie tego przepisu pomocy państwa zgodnej z rynkiem wewnętrznym na rzecz sektora niewskazanego w tym załączniku. Wynika stąd, że wspomniany załącznik jest wiążący dla państw członkowskich.
32 Tymczasem pomimo przedstawienia powyższej argumentacji Sąd nie dokonał żadnych ustaleń faktycznych odnoszących się do treści, charakteru lub kontekstu spornych wytycznych. To pominięcie spowodowało niewystarczające uzasadnienie, które jest sprzeczne w szczególności z uzasadnieniem wyroku Trybunału z dnia 19 lipca 2016 r., Kotnik i in. (C‑526/14, EU:C:2016:570) i postanowienia Sądu z dnia 23 listopada 2015 r., EREF/Komisja (T‑694/14, EU:T:2015:915). W tych dwóch orzeczeniach sądowych, odnoszących się, odpowiednio, do komunikatu dotyczącego sektora bankowego i do wytycznych w zakresie ochrony środowiska naturalnego, sąd Unii oparł dokonaną przez siebie ocenę na szczegółowej analizie danych aktów.
33 Poprzez część drugą zarzutu pierwszego wnoszące odwołania twierdzą, że Sąd nie uzasadnił w wystarczający sposób znajdującej się w pkt 38 zaskarżonych postanowień dokonanej przez siebie oceny, zgodnie z którą nawet w przypadku, gdy państwo członkowskie nie przyjmuje żadnych środków pomocy wchodzących w zakres spornych wytycznych, przesłanka, zgodnie z którą dany akt powinien dotyczyć bezpośrednio niebędącej jego adresatem osoby fizycznej lub prawnej wnoszącej skargę na ten akt, nie jest spełniona.
34 Zauważają one, że sytuacja taka może wystąpić, ponieważ w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87 nie zobowiązano państw członkowskich do przyjęcia środków pomocy. Należy zatem zrozumieć, z jakich powodów Sąd uznaje, że w przypadku braku środków pomocy przyjętych przez państwa członkowskie sporne wytyczne nie mogą bezpośrednio dotyczyć wnoszących odwołania. Otóż ocena Sądu, która sprowadza się do stwierdzenia, że jedynie decyzja Komisji wydana na podstawie rozporządzenia 2015/1589 może dotyczyć bezpośrednio wnoszących odwołania, nie zawiera wystarczającego uzasadnienia.
35 Zdaniem Komisji ów zarzut pierwszy należy oddalić.
Ocena Trybunału
36 Co się tyczy obowiązku uzasadnienia spoczywającego na Sądzie na podstawie art. 36 i art. 53 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że orzeczenie Sądu powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie Sądu, pozwalając zainteresowanym na poznanie uzasadnienia orzeczenia, a Trybunałowi – na dokonanie jego kontroli sądowej (zob. w szczególności wyroki z dnia 13 stycznia 2022 r., Niemcy i in./Komisja, od C‑177/19 P do C‑179/19 P, EU:C:2022:10, pkt 37; z dnia 9 marca 2023 r., Les Mousquetaires i ITM Entreprises/Komisja, C‑682/20 P, EU:C:2023:170, pkt 40).
37 W zaskarżonych postanowieniach Sąd opisał na wstępie, w sekcji poświęconej okolicznościom powstania sporu, treść i kontekst tych wytycznych, następnie w pierwszej części swej oceny przypomniał orzecznictwo odnoszące się do warunków dotyczących dopuszczalności skarg wniesionych przez osoby fizyczne lub prawne na akty, których nie są adresatami.
38 W dalszej kolejności Sąd wskazał w pkt 34 tych postanowień, że wykaz sektorów gospodarki umieszczony w załączniku I do spornych wytycznych skutkuje co do zasady zobowiązaniem Komisji w zakresie stosowania tych wytycznych do uznania za zgodną z rynkiem wewnętrznym jedynie pomocy państwa przyznanej na rzecz sektorów wymienionych w tym wykazie.
39 Biorąc pod uwagę powyższe elementy, Sąd dokonał w pkt 36–43 zaskarżonych postanowień analizy różnych przypadków mogących wystąpić w odniesieniu do określonej w spornych wytycznych pomocy, do której przyznania zachęca się w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87. Punkty 36 i 37 tych postanowień odnoszą się do przypadków, w których państwo członkowskie zadecyduje, że przyzna tę pomoc, natomiast pkt 38 dotyczy sytuacji, w której państwo członkowskie zadecyduje, że jej nie przyzna. Punkty 39–43 postanowień dotyczą wypadku, w którym państwo członkowskie zamierza przyznać taką pomoc na rzecz sektora niewymienionego w załączniku I do spornych wytycznych i zgłasza tę pomoc Komisji na podstawie prawa pierwotnego Unii, mianowicie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.
40 W tej analizie Sąd przedstawił szczegółowe rozumowanie jednoznacznie wyjaśniające oddalenie argumentacji wnoszących odwołania. Twierdziły one bowiem, że sporne wytyczne wiążą państwa członkowskie, uniemożliwiają im przyznanie pomocy na rzecz sektorów niewymienionych w załączniku I tych wytycznych i mają tym samym bezpośredni wpływ na sytuację prawną przedsiębiorstw prowadzących działalność w tych sektorach.
41 Co się tyczy w szczególności wskazanego przez wnoszące odwołania przypadku, w którym państwo członkowskie zadecyduje, że nie przyjmuje żadnych środków pomocy wchodzących w zakres spornych wytycznych, Sąd wyraźnie dokonał w pkt 38 tych postanowień oceny, zgodnie z którą w takiej sytuacji owe wytyczne nie mogą wpłynąć na sytuację prawną wnoszących odwołania, jako że w braku pomocy Komisja nie będzie musiała stosować rzeczonych wytycznych.
42 Sąd wskazał ponadto w sposób szczegółowy w pkt 39–43 zaskarżonych postanowień, których treść zwięźle przedstawiono w pkt 16 niniejszego wyroku, że państwa członkowskie mogą zgłaszać Komisji środki pomocy na rzecz sektora gospodarki, który choć nie został wymieniony w tym załączniku, to jednak mógłby ze względu na nadzwyczajne okoliczności być narażony na znaczące ryzyko ucieczki emisji i kwalifikować się do objęcia pomocą na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.
43 A zatem wbrew twierdzeniom zawartym w części pierwszej zarzutu pierwszego Sąd zbadał zarzuty niedopuszczalności w świetle treści spornych wytycznych i ustosunkował się w pkt 36–43 zaskarżonych postanowień do argumentacji wnoszących odwołania, a zatem przedstawił jasno uzasadnienie swego orzeczenia. Punkt 38 tych postanowień, przeciwko któremu konkretnie skierowana jest część druga zarzutu pierwszego, jest elementem rozumowania Sądu i pozwala bez trudności zrozumieć powody, dla jakich uznał on, że załącznik I do spornych wytycznych nie ma bezpośredniego wpływu na sytuację prawną wnoszących odwołania, jeżeli nie przyznano żadnej pomocy określonej w spornych wytycznych.
44 Z powyższego wynika, że żadna z dwóch części zarzutu pierwszego nie jest zasadna. Z tego powodu zarzut ten należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu drugiego
Argumentacja stron
45 Poprzez zarzut drugi wnoszące odwołania podnoszą, że Sąd naruszył prawo poprzez stwierdzenie, iż sporne wytyczne nie dotyczą ich bezpośrednio.
46 Wnoszące odwołania zauważają, że w celu ustalenia skutków prawnych wywieranych przez akt Unii należy zwrócić uwagę w szczególności na jego przedmiot i treść, a także kontekst, w którym został przyjęty. Tymczasem podstawą zaskarżonych postanowień nie jest taka konkretna analiza, lecz bardziej ogólne rozumowanie, obarczone szeregiem błędów.
47 I tak Sąd wyszedł z błędnego założenia, że w świetle art. 263 TFUE wszystkie wytyczne Komisji należy kwalifikować w ten sam sposób. W tym względzie wnoszące odwołania zauważają, że zaskarżone postanowienia są zgodne z wyrokiem Trybunału z dnia 19 lipca 2016 r., Kotnik i in. (C‑526/14, EU:C:2016:570) oraz z postanowieniem Sądu z dnia 23 listopada 2015 r., EREF/Komisja (T‑694/14, EU:T:2015:915), chociaż owe orzeczenia sądowe dotyczą aktów, które – odmiennie od spornych wytycznych – pozostawiają państwom członkowskim istotny zakres uznania.
48 Przyjmując takie podejście, Sąd pominął fakt, że sporne wytyczne są skierowane do państw członkowskich i nie pozostawiają im żadnego zakresu uznania w odniesieniu do sektorów gospodarki kwalifikujących się do pomocy, która może być przyznana na podstawie art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87.
49 W odniesieniu do tego braku zakresu uznania po stronie państw członkowskich Sąd powinien był zdaniem wnoszących odwołania przyjąć rozumowanie przedstawione w wyroku z dnia 5 maja 1998 r., Dreyfus/Komisja (C‑386/96 P, EU:C:1998:193), z którego pkt 44 wynika, że można uznać, iż akt Unii dotyczy bezpośrednio jednostki niebędącej adresatem tego aktu, gdy przysługująca adresatom wspomnianego aktu możliwość niezastosowania się do niego jest czysto teoretyczna.
50 Sąd niesłusznie uwzględnił możliwość zgłoszenia przez państwo członkowskie Komisji środków pomocy na rzecz przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorach innych niż wymienione w załączniku I do spornych wytycznych i podjęcia przez to państwo próby wykazania, że środki te są zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.
51 W tym względzie wnoszące odwołania podnoszą, że o ile prawdą jest, iż pod względem prawnym istnieje taka możliwość, o tyle okoliczność ta nie zmienia faktu, iż sporne wytyczne wykluczają przyznanie podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność w niewymienionych w załączniku I do nich sektorach pomocy przewidzianej w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87. Wykluczenie to nie jest rekompensowane możliwością przyznania pomocy państwa na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Wszelkie przewidywania dotyczące przyznania takiej pomocy są bowiem czysto spekulacyjne, podczas gdy pomoc, o której mowa w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, jest formalnie przewidziana w tym przepisie, z którego treści wynika zachęta do ustanowienia takiej pomocy.
52 Sąd oparł się ponadto na błędnym założeniu, że jedynie decyzja przyjęta przez Komisję na podstawie rozporządzenia 2015/1589 może dotyczyć podmiotu gospodarczego bezpośrednio. Trybunał stwierdził już w dziedzinie pomocy państwa, że zajęcie stanowiska przez Komisję może dotyczyć podmiotu gospodarczego bezpośrednio, w sytuacji gdy nie wydała ona formalnie dotyczącej go decyzji (wyrok z dnia 17 września 2009 r., Komisja/Koninklijke FrieslandCampina, C‑519/07 P, EU:C:2009:556, pkt 48–50).
53 Ze względu na błędną ocenę dokonaną przez Sąd wnoszące odwołania zostały zatem pozbawione jakiegokolwiek środka zaskarżenia, mimo że ich wypadek jest objęty sytuacją wskazaną w szczególności w pkt 33 wyroku z dnia 25 lipca 2002 r., Unión de Pequeños Agricultores/Rada (C‑50/00 P, EU:C:2002:462), w której wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności powinno być możliwe w celu zapewnienia ochrony prawnej.
54 W tym ostatnim względzie wnoszące odwołania podkreślają, że państwa członkowskie nie są zobowiązane do przyjęcia środków pomocy na podstawie art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87. Ich zdaniem jest prawdopodobne, że żadna pomoc określona w tym przepisie nie zostanie przyznana i w konsekwencji żadna decyzja Komisji nie zostanie wydana w odniesieniu do takiej pomocy. Pod względem finansowym taka sytuacja jest porównywalna z sytuacją, w której Komisja uznaje zgłoszoną pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym. Jednakże w pierwszej sytuacji wnoszące odwołania nie dysponują, zgodnie z rozumowaniem przyjętym przez Sąd, żadnym środkiem zaskarżenia, podczas gdy w drugiej z nich dysponują nim. Różnica ta jest niedopuszczalna, ponieważ w obu przypadkach decyzja ta dotyczy wnoszących odwołania w ten sam sposób.
55 Trybunał ponadto uznał, że nie jest uzasadnione oczekiwanie od podmiotów gospodarczych, których dotyczy akt Unii, że doprowadzą one do wydania przez państwo członkowskie decyzji negatywnej, aby móc zakwestionować ten akt Unii (wyrok z dnia 6 listopada 2018 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja, Komisja/Scuola Elementare Maria Montessori i Komisja/Ferracci, od C‑622/16 P do C‑624/16 P, EU:C:2018:873, pkt 66). Nie można też oczekiwać, że państwa członkowskie naruszą ciążący na nich obowiązek lojalnej współpracy, o którym mowa w art. 4 ust. 3 TUE, poprzez zgłoszenie pomocy na rzecz sektora produkcji nawozów i związków azotowych, mimo że w załączniku I do spornych wytycznych nie wskazano tego sektora.
56 Zdaniem Komisji ten drugi zarzut odwołań również należy oddalić.
Ocena Trybunału
57 Jak wynika z pkt 7 i 9 spornych wytycznych, określają one wymogi, które należy spełnić, aby środki pomocy w kontekście EU ETS, w szczególności te, o których mowa w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, mogły zostać uznane za zgodne z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE.
58 Przyjęcie takich wytycznych wpisuje się w ramy wykonywania przez Komisję jej wyłącznej kompetencji do oceny zgodności środków pomocy z rynkiem wewnętrznym na podstawie art. 107 ust. 3 TFUE. Komisji przysługuje w tym zakresie szeroki zakres uznania (zob. podobnie w szczególności wyroki: z dnia 19 lipca 2016 r., Kotnik i in., C‑526/14, EU:C:2016:570, pkt 37–39; a także z dnia 15 grudnia 2022 r., Veejaam i Espo, C‑470/20, EU:C:2022:981, pkt 29).
59 Ustanawiając w drodze wytycznych warunki, na jakich środki pomocy można uznać za zgodne z rynkiem wewnętrznym, i ogłaszając poprzez publikację tych wytycznych, że będzie stosować normy w nich zawarte, Komisja sama wyznacza sobie granice w wykonywaniu tego zakresu uznania, w tym znaczeniu, że jeżeli państwo członkowskie zgłosi projekt pomocy państwa, który jest zgodny z tymi normami, Komisja musi zasadniczo wyrazić zgodę na jego realizację. Nie może ona co do zasady odstąpić od wspomnianych norm bez narażania się w stosownym wypadku na sankcje z tytułu naruszenia ogólnych zasad prawa, takich jak zasada równego traktowania czy ochrona uzasadnionych oczekiwań (wyroki: z dnia 19 lipca 2016 r., Kotnik i in., C‑526/14, EU:C:2016:570, pkt 40; a także z dnia 31 stycznia 2023 r., Komisja/Braesch i in., C‑284/21 P, EU:C:2023:58, pkt 90).
60 Artykuł 263 akapit czwarty TFUE stanowi, że każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych.
61 Wnoszące odwołania nie mogą zostać uznane za adresatów spornych wytycznych. W konsekwencji w świetle samego brzmienia art. 263 akapit czwarty TFUE legitymacja procesowa skarżących w pierwszej instancji zależała co najmniej od tego, by wytyczne te dotyczyły ich bezpośrednio, jak wskazał Sąd w pkt 27 zaskarżonych postanowień.
62 Jako że warunek, zgodnie z którym zaskarżony akt musi dotyczyć bezpośrednio skarżącego, jest zawarty w identycznym brzmieniu zarówno w drugim członie zdania art. 263 akapit czwarty TFUE, jak i w trzecim członie zdania tego postanowienia, musi mieć on takie samo znaczenie w odniesieniu do każdego z tych członów zdania (wyrok z dnia 12 lipca 2022 r., Nord Stream 2/Parlament i Rada, C‑348/20 P, EU:C:2022:548, pkt 73). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanka ta wymaga kumulatywnego spełnienia dwóch kryteriów, a mianowicie aby wspomniany akt, po pierwsze, wywierał bezpośredni wpływ na sytuację prawną tej osoby, a po drugie, nie pozostawiał żadnego zakresu uznania swoim adresatom, którzy są zobowiązani do jego wykonania, mającego charakter czysto automatyczny i wynikającego z samych uregulowań Unii, bez potrzeby stosowania innych przepisów pośrednich (wyrok z dnia 16 marca 2023 r., Komisja/Jiangsu Seraphim Solar System oraz Rada/Jiangsu Seraphim Solar System i Komisja, C‑439/20 P i C‑441/20 P, EU:C:2023:211, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).
63 Sporne wytyczne, dotyczące w szczególności środków pomocy, które państwa członkowskie powinny przyjąć na podstawie art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 59 niniejszego wyroku skutkują tym, że w przypadku zgłoszenia projektu pomocy państwa zgodnego z kryteriami określonymi w tych wytycznych, w tym z wykazem kwalifikujących się sektorów zawartym w załączniku I do owych wytycznych, Komisja musi zasadniczo wyrazić zgodę na realizację tego projektu.
64 Ponieważ wnoszące odwołania prowadzą działalność w sektorze, który nie wchodzi w zakres tego załącznika, wykluczone jest, by mogły one odnieść korzyść z takiego obowiązku Komisji.
65 W powyższym kontekście, jak wskazał zasadniczo Sąd w pkt 39–41 zaskarżonych postanowień, sporne wytyczne nie skutkują pod względem prawnym pozbawieniem skarżących w pierwszej instancji możliwości kwalifikowania się do objęcia pomocą państwa, o której mowa w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87.
66 Należy przypomnieć w tym względzie, że przyjęcie wytycznych nie zwalnia Komisji z obowiązku zbadania szczególnych wyjątkowych okoliczności, na które może powołać się dane państwo członkowskie w konkretnym przypadku, w celu żądania bezpośredniego zastosowania art. 107 ust. 3 TFUE. Państwa członkowskie zachowują uprawnienie do zgłaszania Komisji projektów pomocy, które nie spełniają warunków przewidzianych w tych wytycznych, i Komisja może zezwolić na takie projekty w wyjątkowych okolicznościach (zob. w szczególności wyroki: z dnia 19 lipca 2016 r., Kotnik i in., C‑526/14, EU:C:2016:570, pkt 41, 43; a także z dnia 31 stycznia 2023 r., Komisja/Braesch i in., C‑284/21 P, EU:C:2023:58, pkt 92, 93).
67 I tak w ramach EU ETS nic nie stoi na przeszkodzie temu, by dane państwo członkowskie zgłosiło Komisji na rzecz przedsiębiorstw z sektora gospodarki niewymienionego w załączniku I do spornych wytycznych projekt pomocy mający na celu, na podstawie art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, zmniejszenie rzeczywistego ryzyka ucieczki emisji, któremu w jego ocenie podlega ten sektor, i by przedstawiło ono okoliczności mogące uzasadnić zatwierdzenie owego projektu na mocy art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE bez względu na okoliczność, że Komisja nie wskazała w tych wytycznych owego sektora jako narażonego na takie ryzyko.
68 Z powyższego wynika, że, jak słusznie uznał Sąd, sporne wytyczne, choć zmniejszają szanse skarżących w pierwszej instancji na uzyskanie pomocy na podstawie art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, to nie przesądzają same w sobie o ich kwalifikowalności do objęcia taką pomocą, a zatem nie wywierają bezpośredniego wpływu na ich sytuację prawną.
69 Wbrew twierdzeniom wnoszących odwołania brak możliwości skorzystania z bezpośredniego środka zaskarżenia spornych wytycznych nie pozbawia ich skutecznej ochrony sądowej. Prawo proceduralne Unii pozwala bowiem osobie fizycznej lub prawnej na powołanie się na niezgodność z prawem wytycznych na poparcie skargi na akt przyjęty z uwzględnieniem tych wytycznych, dotyczący tej osoby w sposób spełniający przesłanki określone w art. 263 akapit czwarty TFUE (zob. analogicznie wyrok z dnia 28 czerwca 2005 r., Dansk Rørindustri i in./Komisja, C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P, EU:C:2005:408, pkt 209–212).
70 Ponadto w zakresie, w jakim wnoszące odwołania powołują się na przypadek, w którym państwa członkowskie zadecydują, że nie przyznają żadnej pomocy określonej w art. 10a ust. 6 dyrektywy 2003/87, skutkiem czego Komisja nie wyda żadnej decyzji o zezwoleniu lub o odmowie udzielenia zezwolenia na projekt pomocy z uwzględnieniem spornych wytycznych, należy uznać, iż w takich okolicznościach wnoszące odwołania nie mogą z tego względu znaleźć się w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej w porównaniu z innymi przedsiębiorstwami, których działalność gospodarcza mieści się w tym samym sektorze co działalność wnoszących odwołania. W takich okolicznościach prawo do skutecznego środka prawnego zapisane w art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie wymaga, by mogły one kwestionować zgodność z prawem tych wytycznych.
71 W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że jednostki muszą mieć możliwość korzystania ze skutecznej ochrony sądowej praw przysługujących im na podstawie porządku prawnego Unii (wyrok z dnia 5 listopada 2019 r., EBC i in./Trasta Komercbanka i in., C‑663/17 P, C‑665/17 P i C‑669/17 P, EU:C:2019:923, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). Otóż prawem, które jednostki wywodzą z przepisów prawa Unii w dziedzinie pomocy państwa, jest prawo do tego, by nie ponosić skutków zakłócenia konkurencji (zob. podobnie wyrok z dnia 6 listopada 2018 r., Scuola Elementare Maria Montessori/Komisja, Komisja/Scuola Elementare Maria Montessori i Komisja/Ferracci, od C‑622/16 P do C‑624/16 P, EU:C:2018:873, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
72 Z powyższego wynika, że rozumowanie Sądu nie narusza prawa i że zarzut drugi jest bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu posiłkowego
Argumentacja stron
73 Zdaniem wnoszących odwołania przed wydaniem rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności Sąd powinien był rozpoznać skargi co do istoty. Przypominają one, że Sąd, zgodnie z art. 130 §7 swego regulaminu postępowania, pozostawia kwestie formalne i incydentalne do rozstrzygnięcia w wyroku, „jeżeli uzasadniają to szczególne okoliczności”. Do celów należytego sprawowania wymiaru sprawiedliwości Sąd powinien był uznać, że takie okoliczności występują w niniejszej sprawie. Dla oceny skutków prawnych spornych wytycznych konieczne było bowiem wysłuchanie argumentów co do istoty.
74 Zdaniem Komisji ten posiłkowy zarzut jest nieskuteczny, a w każdym razie bezzasadny.
Ocena Trybunału
75 Jak orzekł już Trybunał, do Sądu należy dokonanie oceny, czy należyte sprawowanie wymiaru sprawiedliwości uzasadnia natychmiastowe rozpatrzenie zarzutu niedopuszczalności, czy też pozostawienie go do rozstrzygnięcia w wyroku. Pozostawienie zarzutu niedopuszczalności do rozstrzygnięcia w wyroku nie jest wymagane, gdy jego ocena nie zależy od oceny zarzutów co do istoty podniesionych przez skarżącego (wyrok z dnia 25 października 2017 r., Rumunia/Komisja, C‑599/15 P, EU:C:2017:801, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
76 W niniejszej sprawie z analizy drugiego z dwóch zarzutów podniesionych tytułem głównym na poparcie odwołań wynika, że Sąd mógł słusznie uznać, bez badania skarg co do istoty, iż wnoszące odwołania nie miały legitymacji procesowej.
77 W związku z powyższym nie można uwzględnić tego zarzutu posiłkowego.
78 Ponieważ żaden z zarzutów nie jest zasadny, odwołania należy w całości oddalić.
W przedmiocie kosztów
79 Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach. Artykuł 138 § 1 tego regulaminu, mający zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 rzeczonego regulaminu, stanowi, że kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
80 Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie wnoszących odwołania kosztami postępowania, a te ostatnie przegrały sprawę, należy obciążyć je, poza ich własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez Komisję w ramach odwołań.
Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołania w sprawach C‑73/22 P i C‑77/22 P zostają oddalone.
2) Grupa Azoty S.A., Azomureș SA i Lipasmata Kavalas LTD Ypokatastima Allodapis pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską związane z odwołaniem w sprawie C‑73/22 P.
3) Advansa Manufacturing GmbH, Beaulieu International Group NV, Brilen SA, Cordenka GmbH & Co. KG, Dolan GmbH, Enka International GmbH & Co. KG, Glanzstoff Longlaville SAS, Infinited Fiber Company Oy, Kelheim Fibres GmbH, Nurel SA, PHP Fibers GmbH, Teijin Aramid BV, Thrace Nonwovens & Geosynthetics monoprosopi AVEE mi yfanton yfasmaton kai geosynthetikon proïonton S.A. i Trevira GmbH pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję związane z odwołaniem w sprawie C‑77/22 P.
Podpisy