Sprawa T‑153/10

Schneider España de Informática, SA

przeciwko

Komisji Europejskiej

Unia celna – Przywóz odbiorników telewizji kolorowej montowanych w Turcji – Pokrycie retrospektywne należności celnych przywozowych – Wniosek o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania i umorzenie należności celnych – Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – Decyzja odmowna Komisji – Stwierdzenie przez sąd krajowy nieważności decyzji organów krajowych o retrospektywnym zaksięgowaniu należności celnych – Umorzenie postępowania

Streszczenie postanowienia

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga na decyzję Komisji oddalającą wniosek o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania i umorzenie długu celnego stwierdzonego przez krajowe organy celne – Stwierdzenie, na mocy prawomocnego orzeczenia sądu krajowego, nieważności decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu wydanej przez krajowe organy celne – Skarga, która stała się bezprzedmiotowa – Umorzenie postępowania

(regulamin postępowania przed Sądem, art. 113; rozporządzenie Rady nr 2913/92)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Interes prawny – Skarga mająca na celu zapobieżenie powtórzeniu się w przyszłości niezgodności z prawem, jaką dotknięty jest akt instytucji lub organu Unii – Dopuszczalność – Przesłanki

(art. 263 TFUE; rozporządzenie Rady nr 2913/92, art. 220 ust. 2 lit. b), art. 236, 239)

1.      Bezprzedmiotowa jest skarga mająca na celu uzyskanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji oddalającej wniosek skarżącego o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania i umorzenie długu celnego ciążącego na nim na mocy kilku decyzji krajowych organów celnych, ponieważ w wyniku stwierdzenia nieważności ich decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego sądu krajowego nie można już żądać od skarżącego zapłacenia omawianych należności i w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie może już przynieść korzyści skarżącemu.

Wniosku tego nie jest w stanie podważyć okoliczność, iż decyzja Komisji może wywoływać skutki względem innych importerów. W istocie interes prawny powinien być osobisty, a strona skarżąca nie może wnieść skargi o stwierdzenie nieważności w interesie ogólnym osób trzecich lub w interesie obejmującym zapewnienie zgodności z prawem. Ten własny interes musi być ponadto wystarczająco bezpośredni. Sam fakt, że występuje interes osób trzecich względem skarżącej w uzyskaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, nie jest wystarczający w takich okolicznościach, aby stwierdzić, że skarga nie stała się bezprzedmiotowa.

(por. pkt 19, 34, 38, 40, 57)

2.      Skarżący może zachować interes w żądaniu stwierdzenia nieważności aktu wydanego przez instytucję lub organ Unii, aby zapobiec powtórzeniu się zarzucanej temu aktowi niezgodności z prawem w przyszłości, lecz wyłącznie w zakresie, w jakim do podnoszonej niezgodności z prawem mogłoby dojść ponownie w przyszłości, niezależnie od okoliczności stanu faktycznego sprawy, które doprowadziły do wniesienia skargi przez tego skarżącego.

W tym względzie zarzuty podniesione przez skarżącego odnoszące się z jednej strony do zarzutów proceduralnych, które dotyczą go osobiście, a z drugiej strony do błędów popełnionych przez Komisję przy stosowaniu art. 220 ust. 2 lit. b), art. 236 i 239 rozporządzenia nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny do szczególnej sytuacji skarżącego w określonych okolicznościach faktycznych nie dotyczą niezgodności z prawem, która może powtórzyć się niezależnie od okoliczności sprawy.

(por. pkt 41, 42)