WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)

z dnia 22 listopada 2023 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular Español – Decyzja SRB odmawiająca przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom dotkniętym działaniami w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Prawo własności – Prawo do bycia wysłuchanym – Prawo do skutecznego środka prawnego – Wycena różnicy w traktowaniu – Niezależność podmiotu dokonującego wyceny

W sprawach połączonych T‑302/20, T‑303/20 i T‑307/20

Antonio Del Valle Ruíz, zamieszkały w Meksyku (Meksyk), oraz inni skarżący, których imiona i nazwiska wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku(1) i których reprezentowali adwokaci B. Fernández García, J. Álvarez González i P. Rubio Escobar,

strona skarżąca w sprawie T‑302/20,

popierani przez

Aeris Invest Sàrl, z siedzibą w Luksemburgu (Luksemburg), którą reprezentowali adwokaci R. Vallina Hoset oraz M. Varela Suárez,

interwenient w sprawie T‑302/20,

José María Arias Mosquera, zamieszkały w Madrycie (Hiszpania), oraz inni skarżący, których imiona i nazwiska wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku(2), których reprezentowali B. Fernández García, J. Álvarez González i P. Rubio Escobar,

strona skarżąca w sprawie T‑303/20,

Calatrava Real State 2015, SL, z siedzibą w Madrycie, którą reprezentowali B. Fernández García, J. Álvarez González i P. Rubio Escobar,

strona skarżąca w sprawie T‑307/20,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali M. Fernández Rupérez, A. Lapresta Bienz, L. Forestier i J. Rius Riu, w charakterze pełnomocników, tych zaś wspierali adwokaci H.-G. Kamann, F. Louis, V. Del Pozo Espinosa de los Monteros i L. Hesse,

strona pozwana,

popieranej przez

Królestwo Hiszpanii, które reprezentowała A. Gavela Llopis, w charakterze pełnomocnika,

interwenient w sprawach połączonych T‑302/20, T‑303/20 i T‑307/20,

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),

w składzie podczas narady: M. van der Woude, prezes, G. De Baere (sprawozdawca), G. Steinfatt, K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: P. Nuñez Ruiz, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 7 września 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        We wniesionych na podstawie art. 263 TFUE skargach skarżący, Antonio Del Valle Ruíz i 36 innych osób fizycznych lub prawnych, których imiona, nazwiska i nazwy zostały wymienione w załączniku do niniejszego wyroku, José María Arias Mosquera i 28 innych osób fizycznych lub prawnych, których imiona, nazwiska i nazwy także zostały wymienione w załączniku do niniejszego wyroku, a także Calatrava Real State 2015, SL, wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) SRB/EES/2020/52 z dnia 17 marca 2020 r. mającej na celu ustalenie, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular Español, SA (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 Okoliczności powstania sporu

2        Skarżącymi są osoby fizyczne i prawne, które były akcjonariuszami Banco Popular Español (zwanego dalej „Banco Popular”), zanim przyjęto w odniesieniu do niego program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

3        W dniu 7 czerwca 2017 r. podczas sesji wykonawczej SRB wydała decyzję SRB/EES/2017/08 dotyczącą przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (zwanego dalej „programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”) na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1).

4        Przed przyjęciem tego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w dniu 23 maja 2017 r., po przeprowadzeniu postępowania przetargowego SRB w ramach przygotowania ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular zaangażowała w charakterze rzeczoznawcy kancelarię Deloitte Réviseurs d’Entreprises (zwaną dalej „wyceniającym”). Wyceniającemu, który ubiegał się o zamówienie w ramach wielokrotnej umowy ramowej o świadczenie usług, którą SRB podpisała z sześcioma kancelariami, w tym z wyceniającym, udzielono zamówienia na wykonanie konkretnych usług. Zgodnie z tym zamówieniem wyceniający miał przeprowadzić wycenę Banco Popular przed ewentualną restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz, już po ewentualnej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o której to wycenie różnicy w traktowaniu jest mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014.

5        W dniu 5 czerwca 2017 r. SRB przyjęła pierwszą wycenę na podstawie art. 20 ust. 5 lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, której celem było dostarczenie informacji pozwalających ustalić, czy zostały spełnione warunki wymagane do wszczęcia procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które zostały określone w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

6        W dniu 6 czerwca 2017 r. wyceniający przekazał SRB drugą wycenę (zwaną dalej „wyceną nr 2”), która została sporządzona na podstawie art. 20 ust. 10 rozporządzenia nr 806/2014. Celem wyceny nr 2 było oszacowanie wartości aktywów i zobowiązań Banco Popular, przedstawienie szacunkowego sposobu potraktowania akcjonariuszy i wierzycieli, w przypadku gdyby Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, a także dostarczenie informacji pozwalających na podjęcie decyzji w sprawie akcji i instrumentów właścicielskich, które mają zostać przeniesione, i umożliwiających SRB określenie warunków handlowych do celu zastosowania instrumentu zbycia działalności.

7        W ramach programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji SRB, uznając, że spełnione zostały warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, postanowiła objąć Banco Popular procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. SRB podjęła decyzję o umorzeniu i konwersji instrumentów kapitałowych Banco Popular na podstawie art. 21 rozporządzenia nr 806/2014 oraz o zastosowaniu instrumentu zbycia działalności na podstawie art. 24 rozporządzenia nr 806/2014 poprzez przeniesienie akcji na nabywcę.

8        SRB postanowiła anulować 100 % akcji Banco Popular, dokonać konwersji i umorzenia wartości całej kwoty głównej wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów dodatkowych w Tier I oraz dokonać konwersji całej kwoty wyemitowanych przez Banco Popular instrumentów w Tier II na „nowe akcje II”. W przeprowadzeniu przez hiszpański organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Fondo de Reestructuración Ordenada Bancaria (FROB, fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, Hiszpania) przejrzystego i otwartego procesu sprzedaży „nowe akcje II” zostały przeniesione na Banco Santander SA w zamian za zapłatę ceny zakupu w wysokości 1 EUR. Efektem tego w dniu 28 września 2018 r. Banco Santander wstąpił w drodze sukcesji uniwersalnej w prawa i obowiązki Banco Popular, w ramach połączenia poprzez przejęcie.

9        W dniu 7 czerwca 2017 r. Komisja Europejska przyjęła decyzję (UE) 2017/1246 zatwierdzającą program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular (Dz.U. 2017, L 178, s. 15).

10      W dniu 14 czerwca 2018 r. wyceniający przekazał SRB wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014, przeprowadzoną w celu ustalenia, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby lepiej potraktowani, gdyby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją została objęta standardowym postępowaniem upadłościowym (zwaną dalej „wyceną nr 3”). W dniu 31 lipca 2018 r. wyceniający przesłał SRB addendum do tej wyceny, w którym zostały skorygowane pewne błędy formalne.

11      W wycenie nr 3 wyceniający oszacował, w jaki sposób zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby w chwili przyjęcia tego programu Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym. Dokonał on tej wyceny w ramach scenariusza likwidacji w zastosowaniu Ley 22/2003, Concursal (ustawy 22/2003 – prawo upadłościowe) z dnia 9 lipca 2003 r. (BOE nr 164 z dnia 10 lipca 2003 r., s. 26905).

12      Wyceniający wskazał, że hipotetyczny scenariusz likwidacji został przygotowany na podstawie niepoddanych audytowi informacji finansowych z dnia 6 czerwca 2017 r. lub, jeżeli nie były one dostępne, na podstawie informacji z dnia 31 maja 2017 r. Uznał on, że wszczęcie w odniesieniu do Banco Popular standardowego postępowania upadłościowego w dniu 7 czerwca 2017 r. doprowadziłoby do nieplanowanej likwidacji. W celu dokonania oceny wartości upłynniania aktywów wyceniający wziął pod uwagę trzy alternatywne scenariusze czasowe likwidacji, wynoszące 18 miesięcy, 3 lata i 7 lat, w ramach których przewidziano najlepszą i najgorszą wersję tego scenariusza. Stwierdził on, że, w przypadku akcjonariuszy, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, i wierzycieli podporządkowanych, w ramach żadnego z tych scenariuszy nie oczekiwano jakiegokolwiek odzyskiwania środków w ramach standardowego postępowania upadłościowego, w związku z czym nie zachodziła różnica w traktowaniu w porównaniu z traktowaniem wynikającym z działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

13      W dniu 6 sierpnia 2018 r. SRB opublikowała na swojej stronie internetowej komunikat z dnia 2 sierpnia 2018 r. dotyczący wstępnej decyzji w sprawie konieczności przyznania rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular, rozpoczęcia procedury w związku z prawem do bycia wysłuchanym (SRB/EES/2018/132) (zwanej dalej „decyzją wstępną”), a także jawną wersję wyceny nr 3. W dniu 7 sierpnia 2018 r. opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie dotyczące tego komunikatu SRB (Dz.U. 2018, C 277 I, s. 1).

14      W decyzji wstępnej SRB uznała, że z wyceny nr 3 wynika, iż nie istnieje różnica między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby wobec tego banku przeprowadzono w chwili przyjęcia tego programu standardowe postępowanie upadłościowe. Na wstępie SRB uznała, że nie jest zobowiązana do wypłaty rekompensaty akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular wskutek zastosowania art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

15      Celem podjęcia ostatecznej decyzji w przedmiocie tego, czy ma ona przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, SRB zwróciła się do nich o poinformowanie jej o tym, czy są oni zainteresowani skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym w odniesieniu do tej decyzji wstępnej, zgodnie z art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

16      SRB wskazała, że procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym zostanie przeprowadzona w dwóch etapach.

17      Na pierwszym z nim, etapie rejestracji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali wezwani do wyrażenia – za pomocą specjalnego formularza zgłoszeniowego, dostępnego w Internecie do dnia 14 września 2018 r. – chęci skorzystania z prawa do bycia wysłuchanym. Następnie SRB powinna była sprawdzić, czy każda ze stron, które wyraziły takie zainteresowanie, miała status akcjonariusza lub wierzyciela, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. Zainteresowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, musieli przedstawić poświadczenie swojej tożsamości, jak również poświadczenie tego, że w dniu 6 czerwca 2017 r. posiadali co najmniej jeden instrument kapitałowy Banco Popular, który został umorzony lub poddany konwersji i przeniesiony w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

18      Na drugim z etapów, polegającym na konsultacji, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, którzy wyrazili zainteresowanie skorzystaniem z prawa do bycia wysłuchanym na pierwszym etapie i których status został sprawdzony przez SRB, mogli przedstawić swoje uwagi na temat decyzji wstępnej, do której została załączona wycena nr 3.

19      W dniu 16 października 2018 r. SRB ogłosiła, że kwalifikujący się do tego akcjonariusze i wierzyciele zostaną wezwani do przedłożenia pisemnych uwag na temat decyzji wstępnej od dnia 6 listopada 2018 r. W dniu 6 listopada 2018 r. SRB przesłała akcjonariuszom i uprawnionym wierzycielom spersonalizowany link umożliwiający im dostęp do formularza umożliwiającego im przedstawienie do dnia 26 listopada 2018 r. uwag na temat decyzji wstępnej oraz jawnej wersji wyceny nr 3.

20      Po zakończeniu etapu konsultacji SRB przeanalizowała przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, odpowiednie uwagi dotyczące decyzji wstępnej. Zwróciła się ona do wyceniającego o dostarczenie jej dokumentu zawierającego sporządzoną przezeń ocenę odpowiednich uwag dotyczących wyceny nr 3 oraz o zbadanie, czy wycena nr 3 pozostaje w świetle tych uwag ważna.

21      W dniu 18 grudnia 2019 r. wyceniający przedstawił SRB swoją ocenę zatytułowaną „Dokument wyjaśniający wycenę różnicy w traktowaniu” (zwany dalej „dokumentem wyjaśniającym”). W tym dokumencie wyjaśniającym wyceniający potwierdził, że strategia i różne hipotetyczne scenariusze likwidacji, które zostały wyszczególnione w wycenie nr 3, a także zastosowane metody i przeprowadzone analizy pozostają aktualne.

22      W dniu 17 marca 2020 r. SRB wydała zaskarżoną decyzję. Komunikat dotyczący tej decyzji został opublikowany w dniu 20 marca 2020 r. w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz.U. 2020, C 91, s. 2).

23      W zaskarżonej decyzji SRB uznała, że wyceniający był niezależny zgodnie z wymogami przewidzianymi w art. 20 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozdziale IV rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1075 z dnia 23 marca 2016 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów naprawy, planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, minimalne kryteria, które właściwy organ ma poddać ocenie w odniesieniu do planów naprawy i grupowych planów naprawy, warunki udzielenia wsparcia finansowego w ramach grupy, wymagania wobec niezależnych rzeczoznawców, umowne uznanie uprawnień do umorzenia i konwersji, procedury i treść wymogów dotyczących powiadomienia i obwieszczenia o zawieszeniu oraz sposób funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2016, L 184, s. 1).

24      W tytule 5 (dotyczącym „wyceny nr 3”) zaskarżonej decyzji SRB streściła treść wyceny nr 3 i uznała, że była ona zgodna z mającymi zastosowanie ramami prawnymi oraz uzasadniona i wyczerpująca w stopniu wystarczającym, aby stanowić podstawę decyzji wydanej na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014. Uznała ona, że w wycenie nr 3 zostały ocenione niezbędne elementy przewidziane w art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2018/344 z dnia 14 listopada 2017 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria dotyczące metod wyceny różnicy w traktowaniu w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2018, L 67, s. 3).

25      W tytule 6 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła „uwagi przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular oraz ich wycenę”. W tytule 6.1 (dotyczącym „oceny adekwatności”) zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że niektóre z tych uwag, które nie dotyczyły ani jej decyzji wstępnej, ani wyceny nr 3, nie są istotne, ponieważ nie są objęte procedurą dotyczącą prawa do bycia wysłuchanym. W tytule 6.2 zaskarżonej decyzji SRB zbadała pogrupowane tematycznie „istotne uwagi” przekazane przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, dotyczące niezależności wyceniającego i treści wyceny nr 3.

26      SRB doszła do wniosku, że z wyceny nr 3 w związku z dokumentem wyjaśniającym i wnioskami zawartymi w tytule 6.2 zaskarżonej decyzji wynika, iż nie ma różnicy między sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banco Popular został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym.

27      W związku z tym SRB wydała następującą decyzję:

„Artykuł 1

Wycena

W celu ustalenia, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, w stosunku do których zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español […], sporządzono wycenę różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014; została ona sporządzona zgodnie z załącznikiem I do niniejszej decyzji w związku z dokumentem wyjaśniającym zawartym w załączniku II do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Rekompensata

Akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, nie mają prawa do rekompensaty z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

Artykuł 3

Adresaci decyzji

Decyzja ta jest skierowana do FROB działającego w charakterze krajowego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014”.

 Żądania stron

28      Skarżący wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie SRB i Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

29      SRB wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

30      W sprawie T‑302/20 interwenient, Aeris Invest Sàrl, wnosi do Sądu o:

–        uwzględnienie skargi;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

31      Królestwo Hiszpanii wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skarg;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

 Co do prawa

32      Na poparcie swych skarg skarżący podnoszą pięć zarzutów. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014. Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia usankcjonowanego w art. 41 ust. 2 karty prawa do bycia wysłuchanym. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego, usankcjonowanego w art. 47 karty. Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa własności zapisanego w art. 17 i art. 52 ust. 1 karty oraz w art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „EKPC”).

33      Na wstępie należy zauważyć, że orzecznictwo ograniczyło zakres kontroli, jaka jest sprawowana przez Sąd zarówno w sytuacjach, w których zaskarżony akt opiera się na ocenie wysoce złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, jak i w przypadku złożonych ocen ekonomicznych.

34      Z jednej strony, jeśli chodzi o sytuacje, w których organy Unii Europejskiej dysponują szerokim zakresem uznania, w szczególności w odniesieniu do oceny – w celu określenia charakteru i zakresu stosowania przyjmowanych przez nie środków – bardzo złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym, kontrola sądu Unii musi ograniczać się do zbadania, czy przy wykonywaniu takiego uprawnienia nie dopuszczono się oczywistego błędu, czy nie stanowi nadużycia władzy lub też czy władze te w sposób oczywisty nie przekroczyły granic przysługującego im uznania. W takim kontekście sąd Unii nie może bowiem zastępować swą oceną okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym oceny, która została dokonana przez organy Unii, będące z kolei jedynymi organami, którym traktat FUE powierzył to zadanie [zob. wyroki: z dnia 21 lipca 2011 r., Etimine, C‑15/10, EU:C:2011:504, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 105 i przytoczone tam orzecznictwo].

35      Z drugiej strony, co się tyczy kontroli, jaką sądy Unii sprawują nad dokonywanymi przez organy Unii złożonymi ocenami ekonomicznymi, jest ona kontrolą o zawężonym zakresie, która musi ograniczyć się do weryfikacji poszanowania uregulowań proceduralnych, uzasadnienia, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy. Również w ramach tej kontroli sąd Unii nie może zatem również zastąpić oceny ekonomicznej dokonanej przez właściwy organ Unii swoją własną oceną [zob. wyroki: z dnia 2 września 2010 r., Komisja/Scott, C‑290/07 P, EU:C:2010:480, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo].

36      Ponieważ decyzje SRB mające na celu ustalenie, czy należy przyznać rekompensatę akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą podjęte wobec danego podmiotu działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, opierają się na wysoce złożonych ocenach ekonomicznych i technicznych, należy uznać, że zasady wynikające z orzecznictwa, o którym mowa w pkt 35 i 36 powyżej, mają zastosowanie do kontroli, którą ma przeprowadzić sąd Unii.

37      Chociaż SRB przysługuje zakres uznania w dziedzinie ekonomicznej i technicznej, nie oznacza to, że sąd Unii powinien powstrzymać się od kontroli dokonanej przez SRB interpretacji danych o charakterze ekonomicznym, na których opiera się jej decyzja. Jak bowiem orzekł Trybunał, nawet w przypadku złożonych ocen sąd Unii powinien w szczególności nie tylko zbadać materialną prawdziwość przytoczonych dowodów, ich wiarygodność i spójność, ale także sprawdzić, czy te dowody stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy mogą one stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na ich podstawie [zob. wyroki: z dnia 11 listopada 2021 r., Autostrada Wielkopolska/Komisja i Polska, C‑933/19 P, EU:C:2021:905, pkt 117 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo].

38      W tym względzie, aby strona skarżąca na podstawie przedstawionych dowodów mogła wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, dający podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, dowody te muszą być wystarczające do pozbawienia wiarygodności dokonanej w tej decyzji oceny okoliczności faktycznych [zob. analogicznie wyroki: z dnia 7 maja 2020 r., BTB Holding Investments i Duferco Participations Holding/Komisja, C‑148/19 P, EU:C:2020:354, pkt 72; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 109 i przytoczone tam orzecznictwo].

39      Tak więc, jeżeli pomimo przedstawionych przez stronę skarżącą dowodów podważaną ocenę można nadal uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu w ocenie należy oddalić (zob. wyroki: z dnia 27 września 2018 r., Spiegel-Verlag Rudolf Augstein i Sauga/EBC, T‑116/17, niepublikowany, EU:T:2018:614, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

40      Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że, w sytuacji gdy instytucjom przysługują uprawnienia dyskrecjonalne, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera jeszcze większego znaczenia. Wśród tych gwarancji zapewnianych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych znajduje się w szczególności zasada dobrej administracji, usankcjonowana w art. 41 ust. 2 lit. a) karty, z którą związany jest obowiązek starannego i bezstronnego zbadania przez właściwą instytucję wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku. Tylko w ten sposób sąd Unii jest w stanie zweryfikować, czy zostały spełnione okoliczności faktyczne i prawne, od których jest uzależnione skorzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14).

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014

41      Skarżący podnoszą, że załączona do ich skarg ekspertyza świadczy o tym, iż wycena nr 3 została oparta na błędnych założeniach i wykorzystano w niej kryteria, które nie są odpowiednie do dokonania wyceny Banco Popular. Wskazują oni, że zawarta w tej ekspertyzie analiza stanowi uzasadnienie dla przedstawionych w ich skargach 19 zastrzeżeń wobec wyceny nr 3.

42      Skarżący twierdzą, że w załączonej do ich skarg ekspertyzie, w oparciu o własną wycenę, ustalono, iż kapitał zakładowy Banco Popular wynosił w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji około 5,974 mld EUR, a zatem w ramach standardowego postępowania upadłościowego zostaliby oni potraktowani lepiej niż w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

43      SRB podnosi, że zarzut ten jest niedopuszczalny, ponieważ skarżący powołują się na 19 błędów zawartych w wycenie nr 3 w formie zawartych w jednym tylko zdaniu 19 twierdzeń, które mają bardzo ogólny charakter, nie są same w sobie zrozumiałe i można je zrozumieć wyłącznie na podstawie załączonej do skarg ekspertyzy. Jej zdaniem w skargach tych nie zawarto ani argumentów, ani okoliczności faktycznych na poparcie tych twierdzeń.

44      Zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem każda skarga musi wskazywać przedmiot sporu oraz zawierać zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów. Wskazanie to powinno być jasne i precyzyjne w stopniu wystarczającym, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie jej obrony, a Sądowi – wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi, bez, w razie potrzeby, dodatkowych informacji na jego poparcie.

45      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została oparta, wynikały, przynajmniej skrótowo, lecz w sposób spójny i zrozumiały, z treści samej skargi. Choć treść samej skargi co do poszczególnych punktów może być poparta i uzupełniona odesłaniami do dokumentów stanowiących załączniki do niej, to jednak ogólne odesłanie do innych pism, nawet załączonych do skargi, nie rekompensuje braku zasadniczych elementów argumentacji prawnej, które powinny być zawarte w skardze. Ponadto do Sądu nie należy poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które mógłby on uznać za podstawę skargi, albowiem załączniki spełniają funkcję wyłącznie dowodową i dokumentacyjną [zob. wyroki: z dnia 3 marca 2022 r., WV/ESDZ, C‑162/20 P, EU:C:2022:153, pkt 68, 70 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 299 i przytoczone tam orzecznictwo].

46      Należy zauważyć, że w zarzucie pierwszym, jak podnosi SRB, skarżący poprzestają na sformułowaniu 19 bardzo ogólnych twierdzeń dotyczących niektórych ocen dokonanych przez wyceniającego w wycenie nr 3. Sześć pierwszych z nich dotyczy scenariusza likwidacji Banco Popular, a pozostałe – dokonanej w wycenie nr 3 oceny różnych kategorii aktywów.

47      Skarżący ograniczają się do wskazania, że twierdzenia te są uzasadnione analizą zawartą w załączonej do skarg ekspertyzie. Odsyłają oni zaś w sposób ogólny do załączonej do skarg ekspertyzy, która sama w sobie liczy 87 stron, oraz liczących 76 stron załączników, nie wskazując w żaden sposób, które części ekspertyzy stanowią podstawę poszczególnych 19 twierdzeń.

48      To samo dotyczy wyciągniętego przez skarżących wniosku, zgodnie z którym z przedstawionej przez nich ekspertyzy wynika, że w ramach standardowego postępowania upadłościowego zostaliby oni lepiej potraktowani niż w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

49      Zgodnie zaś z przytoczonym w pkt 46 powyżej orzecznictwem zadaniem Sądu nie jest poszukiwanie w tej ekspertyzie dowodów uzasadniających te poszczególne twierdzenia. Należy zatem zauważyć, że takie sformułowanie niniejszego zarzutu nie pozwala Sądowi na wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi, bez, w razie potrzeby, uzyskania dodatkowych informacji na jego poparcie i że sprzeczne z funkcją wyłącznie dowodową i pomocniczą załączników byłoby, gdyby mogły one służyć do szczegółowego wykazania twierdzenia, które nie zostało przedstawione w skardze w wystarczająco jasny i precyzyjny sposób. Należy zatem odrzucić jako niedopuszczalną argumentację odsyłającą w sposób ogólny do ekspertyzy zawartej w załączniku do skarg.

50      Wynika z tego, że Sąd nie jest w stanie na podstawie treści skarg dokładnie określić argumentów, które mógłby uznać za uzasadniające ten zarzut.

51      Wynika z tego, że zarzut ten został podniesiony bez poparcia w argumentacji, wbrew zasadzie przewidzianej w art. 76 lit. d) regulaminu postępowania, i że należy go odrzucić jako niedopuszczalny.

52      Ponadto należy dodać, że wniosek ten nie przesądza o dopuszczalności ekspertyzy załączonej do skarg czy też dopuszczalności argumentów podniesionych przez skarżących w innych zarzutach, które są oparte na tej ekspertyzie i zostały wystarczająco poparte.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014

53      Skarżący podnoszą, że SRB naruszyła dwa warunki przewidziane w art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014.

54      Artykuł 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014 stanowi:

„Do celów oceny, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby lepiej potraktowani, gdyby instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją została poddana standardowemu postępowaniu upadłościowemu, [SRB] zapewnia, by jak najszybciej po przeprowadzeniu działania lub działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przeprowadzona została wycena przez niezależną osobę, o której mowa w ust. 1”.

55      W pierwszej części zarzutu skarżący podnoszą, że w zaskarżonej decyzji nie ustalono, czy dotychczasowi akcjonariusze Banco Popular byliby w ramach zwykłego postępowania upadłościowego potraktowani lepiej niż w postępowaniu w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, biorąc pod uwagę, iż postępowanie upadłościowe zostało zrównane z likwidacją. W drugiej części podnoszą oni, że wycena nr 3 nie została przeprowadzona przez niezależną osobę.

 W przedmiocie pierwszej części zarzutu, dotyczącej określenia scenariusza kontrfaktycznego

56      Skarżący kwestionują scenariusz kontrfaktyczny zastosowany w wycenie nr 3 w celu ustalenia sposobu potraktowania akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w przypadku gdyby bank ten został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, a mianowicie scenariusz likwidacji. W ramach pierwszego zarzutu szczegółowego podnoszą oni, że mające zastosowanie prawodawstwo dawałoby pierwszeństwo rozwiązaniu alternatywnemu względem likwidacji. W drugim zarzucie szczegółowym, podniesionym tytułem ewentualnym, utrzymują oni, że, przy założeniu, iż scenariusz likwidacji miałby zastosowanie, ustawodawstwo hiszpańskie nie wymagałoby przeniesienia aktywów indywidualnie lub portfelami.

–       W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, mającego na celu zakwestionowanie użycia scenariusza likwidacji

57      Skarżący, popierani przez Aeris Invest, podnoszą, że SRB dopuściła się naruszenia prawa, uznawszy, iż hipotetyczne potraktowanie w ramach standardowego postępowania upadłościowego wiązało się z uwzględnieniem scenariusza likwidacji. Uważają oni, że, zgodnie z prawem hiszpańskim, wynikiem, do którego winno dążyć postępowanie upadłościowe, jest zawarcie układu.

58      Skarżący utrzymują, że w prawie hiszpańskim przewidziano szereg środków mających zachęcać do zawarcia układu i mających na celu uzyskanie zaspokojenia wierzycieli w drodze porozumienia zawartego w drodze czynności prawnej. Uważają oni, że SRB zinterpretowała te przepisy w sposób najbardziej korzystny dla jej własnych interesów, ponieważ wycena Banco Popular w scenariuszu likwidacji jest niższa od wyceny, która zostałaby uzyskana w ramach zawarcia układu z wierzycielami.

59      W zaskarżonej decyzji SRB zauważyła, że zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014 w wycenie nr 3 należało ustalić, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali w tych ramach potraktowani gorzej niż w sytuacji, gdyby Banco Popular został „zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego”. SRB wskazała, podobnie jak wyceniający w dokumencie wyjaśniającym (pkt 5.1.5) , że w Ley 11/2015 de recuperación y resolución de entidades de crédito y empresas de servicios de inversión (ustawie 11/2015 o naprawie i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm świadczących usługi inwestycyjne) z dnia 18 czerwca 2015 r. (BOE nr 146 z dnia 19 czerwca 2015 r., s. 50797), która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) przewidziano w szczególności, że wyceny różnicy w traktowaniu należy dokonywać, wychodząc z założenia, że wobec danego podmiotu wszczęte zostało postępowanie likwidacyjne.

60      W pierwszej kolejności, w odniesieniu do mających znaczenie w niniejszej sprawie przepisów rozporządzenia nr 806/2014, należy przypomnieć, że wycena przewidziana w art. 20 ust. 16 tego rozporządzenia ma na celu ustalenie, czy akcjonariusze i wierzyciele zostaliby potraktowani lepiej, gdyby wobec objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją instytucji przeprowadzono standardowe postępowanie upadłościowe.

61      W zastosowaniu art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014 wycena, o której mowa w ust. 16 tego artykułu, określa różnicę pomiędzy sposobem, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a sposobem, w jaki potraktowano by ich, gdyby w chwili podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przeprowadzono standardowe postępowanie upadłościowe.

62      Wycena ta ma na celu wdrożenie zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli, ustanowionej w art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014, zgodnie z którym to przepisem „żaden z wierzycieli nie ponosi większych strat niż te, które poniósłby, gdyby podmiot, o którym mowa w art. 2, został zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego zgodnie z zabezpieczeniami przewidzianymi w art. 29”.

63      W zastosowaniu tej zasady w art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 wskazano, że SRB może skorzystać z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) w celu „wypłaty rekompensat akcjonariuszom lub wierzycielom, jeżeli, według oceny na podstawie art. 20 ust. 5, ponieśli oni większe straty, niż by to miało miejsce, według wyceny na podstawie art. 20 ust. 16, w wyniku likwidacji w ramach standardowego postępowania upadłościowego”.

64      Z ww. przepisów rozporządzenia nr 806/2014 wynika zatem jasno, że zawarte w art. 20 ust. 16–18 rozporządzenia nr 806/2014 odniesienie do sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele danego podmiotu, gdyby został on objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, odnosi się do ich hipotetycznego potraktowania w przypadku likwidacji tego podmiotu.

65      Ponadto, zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2018/344, metoda przeprowadzenia wyceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, w odniesieniu do których podjęto działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby podmiot ten w dniu podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, polega wyłącznie na określeniu zdyskontowanej kwoty oczekiwanych przepływów pieniężnych w ramach standardowego postępowania upadłościowego. Czynniki, które należy uwzględnić przy ocenie tych przepływów pieniężnych, określone w art. 4 ust. 4 i 5 rozporządzenia delegowanego 2018/344, mają na celu określenie wartości aktywów, w zależności od tego, czy są one przedmiotem obrotu na aktywnym rynku w ramach hipotetycznego zbycia. W art. 4 ust. 8 rozporządzenia delegowanego 2018/344 przewidziano również, że hipotetyczne przychody wynikające z wyceny są przypisywane akcjonariuszom i wierzycielom według kolejności zaspokajania ich roszczeń zgodnie z obowiązującym prawem upadłościowym.

66      Wynika stąd, że metoda wyceny sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele danej instytucji w ramach hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego zdefiniowanego w rozporządzeniu delegowanym 2018/344, odpowiada upłynnieniu aktywów tej instytucji, a zatem likwidacji w postaci, w jakiej została ona zdefiniowana w art. 3 ust. 1 pkt 42 rozporządzenia nr 806/2014.

67      Odnośnie do mechanizmu rekompensat dla akcjonariuszy i wierzycieli podmiotu objętego działaniem w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wprowadzonym rozporządzeniem nr 806/2014, w motywie 62 tego rozporządzenia wskazano:

„Ingerencja w prawa własności nie powinna być nieproporcjonalna. W związku z powyższym zaangażowani akcjonariusze i wierzyciele nie powinni ponosić większych strat niż te, które ponieśliby, gdyby podmiot został zlikwidowany w chwili, gdy podejmowana jest decyzja o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W przypadku częściowego przeniesienia aktywów instytucji objętej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją na rzecz nabywcy prywatnego lub instytucji pomostowej pozostała część danej instytucji powinna zostać zlikwidowana w ramach standardowego postępowania upadłościowego. W celu ochrony akcjonariuszy i wierzycieli podmiotu podczas postępowania upadłościowego powinni być oni uprawnieni do otrzymania ich należności w kwocie nie mniejszej od szacowanej kwoty, którą odzyskaliby, gdyby cały podmiot został zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego”.

68      Zgodnie z art. 20 ust. 18 lit. a) i b) rozporządzenia nr 806/2014 wycena różnicy w traktowaniu, o której mowa w art. 20 ust. 16 tego rozporządzenia, opiera się na założeniu, że instytucja objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, w odniesieniu do której podjęto jedno lub więcej działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zostałaby w chwili podjęcia decyzji w sprawie działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji objęta standardowym postępowaniem upadłościowym oraz nie podjęto by działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

69      Należy również przypomnieć, że podjęcie działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do danego podmiotu wiąże się z założeniem, iż spełnione zostały warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, a mianowicie że dany podmiot znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony, że nie istnieją żadne inne środki sektora prywatnego lub działania nadzorcze, które mogłyby zapobiec jego upadłości w rozsądnych ramach czasowych, oraz że działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest konieczne ze względu na interes publiczny. Zgodnie z art. 18 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014 działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uznaje się za będące w interesie publicznym, jeśli jest ono konieczne do osiągnięcia co najmniej jednego z celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i jest proporcjonalne do tych celów, a likwidacja podmiotu w ramach standardowego postępowania upadłościowego nie pozwoliłaby zrealizować tych celów w takim samym zakresie.

70      Działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stanowi zatem, jeżeli wymaga tego interes publiczny, alternatywę dla likwidacji danego podmiotu.

71      Zgodnie z brzmieniem art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014, mającym na celu wdrożenie zasady, o której mowa w art. 15 ust. 1 lit. g) tego rozporządzenia, akcjonariuszom i wierzycielom przysługuje w ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji prawo do wypłaty rekompensat czy też odszkodowania w odniesieniu do ich roszczeń, które nie byłyby niższe niż szacunkowa kwota, którą odzyskaliby, gdyby dane instytucja lub przedsiębiorstwo zostały zlikwidowane w ramach standardowego postępowania upadłościowego [zob. analogicznie wyrok z dnia 5 maja 2022 r., Banco Santander (Restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja Banco Popular), C‑410/20, EU:C:2022:351, pkt 48].

72      Wynika z tego, że w celu ustalenia, iż doszło do różnicy w traktowaniu, porównanie dotyczy sposobu, w jaki rzeczywiście potraktowano akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz wyceny ich sytuacji, w przypadku gdyby działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie zostało podjęte, a mianowicie gdyby dany podmiot został zlikwidowany.

73      W drugiej kolejności, co się tyczy mającego zastosowanie prawa krajowego, porównanie ze sposobem, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdyby dana instytucja została objęta standardowym postępowaniem upadłościowym, odnosi się do postępowania krajowego, któremu podlegałaby instytucja, gdyby nie zastosowano wobec niej działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

74      W tym względzie w art. 4 ust. 3 rozporządzenia 2018/344 wskazano, co następuje:

„Podczas ustalania zdyskontowanej kwoty oczekiwanych przepływów pieniężnych w ramach standardowego postępowania upadłościowego rzeczoznawca uwzględnia następujące kwestie:

a)      obowiązujące prawo upadłościowe i praktyki w dziedzinie upadłości w danej jurysdykcji, które mogą mieć wpływ na takie czynniki, jak oczekiwany termin zbycia lub stopy odzysku;

[…]”.

75      Aeris Invest nie może zatem skutecznie twierdzić, że prawo hiszpańskie nie miało zastosowania, jeśli chodzi o określenie kontrfaktycznego scenariusza dla Banco Popular.

76      Jak zaś wskazuje Królestwo Hiszpanii, ustawodawca hiszpański, wprowadzając regulację wyceny różnicy w traktowaniu, nie przewidział sytuacji innych niż likwidacja w ramach standardowego postępowania upadłościowego.

77      W tym względzie to Real Decreto 1012/2015 por el que se desarrolla la Ley 11/2015, y por el que se modifica el Real Decreto 2606/1996, de 20 de diciembre, sobre fondos de garantía de depósitos de entidades de crédito (dekret królewski 1012/2015 wdrażający ustawę 11/2015 i zmieniający dekret królewski nr 2606/1996 z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie funduszy gwarancyjnych depozytów instytucji kredytowych) z dnia 6 listopada 2015 r. (BOE nr 267 z dnia 7 listopada 2015 r., s. 105911), który transponuje dyrektywę 2014/59, zawiera przepisy szczególne dotyczące oceny różnicy w traktowaniu.

78      W art. 10 ust. 2 dekretu królewskiego 1012/2015 przewidziano, że w wycenie należy określić sposób, w jaki akcjonariusze i wierzyciele zostaliby potraktowani, gdyby podmiot objęty restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją został w chwili przyjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji poddany postępowaniu likwidacyjnemu.

79      W tym względzie w art. 10 ust. 3 lit. a) dekretu królewskiego 1012/2015 wskazano, że ta ocena opiera się na założeniu, że podmiot, wobec którego zastosowano działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zostałby w chwili podjęcia decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zlikwidowany w ramach postępowania upadłościowego.

80      I tak, w ramach oceny różnicy w traktowaniu, do jakiej doszło w następstwie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o której zadecydował FROB, prawo hiszpańskie przewiduje, że scenariuszem kontrfaktycznym jest scenariusz likwidacji podmiotu z uwzględnieniem przepisów ustawy 22/2003 dotyczących likwidacji.

81      W tym względzie, jak podnosi Królestwo Hiszpanii, pojęcie „likwidacji”, o którym mowa w art. 148 i 149 ustawy 22/2003, polega na sprzedaży aktywów dóbr i praw przedsiębiorstwa w stanie upadłości w celu zaspokojenia wierzycieli z tego, co zostało uzyskane, i odpowiada definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 42 rozporządzenia nr 806/2014.

82      Ponadto dotyczący układu art. 100 ustawy 22/2003 został zawarty w tytule V tej ustawy – „Etapy postępowania: likwidacja lub układ”. Z powyższego wynika, że w ustawie 22/2003, która jest ogólnym prawem upadłościowym, przewidziano, że zawarcie układu z wierzycielami stanowi rozwiązanie alternatywne względem likwidacji po zakończeniu wspólnego dla nich etapu postępowania upadłościowego. W tym względzie skarżący przyznają, że zgodnie z przepisami ustawy 22/2003 zawarcie układu i likwidacja stanowią dwa wzajemnie wykluczające się rozwiązania.

83      W związku z tym dekret królewski 1012/2015, w którym przewidziano wyraźnie, że różnicę w traktowaniu należy oceniać, wychodząc z założenia, iż dany podmiot znajduje się na etapie likwidacji, wykluczył możliwość zastosowania alternatywnego rozwiązania polegającego na zawarciu układu z wierzycielami.

84      Wynika z tego, że wbrew temu, co twierdzą skarżący, mające zastosowanie przepisy prawa hiszpańskiego przewidują, iż określenie różnicy w traktowaniu powinno opierać się na scenariuszu likwidacji. W związku z tym skarżący i Aeris Invest niesłusznie utrzymują, że mające zastosowanie ramy prawne pozwalały na rozważenie kontrfaktycznego scenariusza uwzględniającego rozwiązanie polegające na zawarciu układu z wierzycielami.

85      W związku z tym twierdzenie skarżących i spółki Aeris Invest, zgodnie z którym rozwiązanie polegające na zawarciu układu z wierzycielami jest tym, które jest faworyzowane w ramach standardowego postępowania upadłościowego w Hiszpanii, jest pozbawione znaczenia dla sprawy.

86      Wynika z tego, że skarżący i Aeris Invest niesłusznie twierdzą, iż SRB dopuściła się naruszenia prawa, uznawszy, że hipotetyczne traktowanie w ramach standardowego postępowania upadłościowego oznacza uwzględnienie scenariusza likwidacji.

87      Pierwszy zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.

–       W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, zmierzającego do zakwestionowania przeniesienia aktywów indywidualnie lub portfelami

88      Skarżący podnoszą, że, nawet przy założeniu, iż konieczne było rozważenie scenariusza likwidacji, SRB naruszyła mające zastosowanie przepisy, ponieważ zastosowanie postępowania likwidacyjnego niekoniecznie pociąga za sobą sprzedaż aktywów indywidualnie lub portfelami, co stanowi metodologię zastosowaną przez wyceniającego w wycenie nr 3. Ich zdaniem ustawa 22/2003 daje pierwszeństwo zachowaniu i ciągłości przedsiębiorstw, a zatem ich zbyciu w całości lub przy podziale na jednostki produkcyjne.

89      Skarżący i Aeris Invest utrzymują, że Banco Popular mógł kontynuować swoją działalność, biorąc pod uwagę jego poziom płynności oraz fakt, że nie cofnięto mu licencji bankowej.

90      Skarżący odsyłają do załączonej do skarg ekspertyzy, zgodnie z którą wynik likwidacji Banco Popular w drodze sprzedaży przedsiębiorstwa w całości lub przy podziale na jednostki produkcyjne doprowadziłby do tego, że kapitał zakładowy tego banku byłby wyższy niż ten zawarty w wycenie nr 3 i z której to ekspertyzy wynika, że w ramach standardowego postępowania upadłościowego zostaliby oni potraktowani lepiej niż w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

91      W niniejszej sprawie należy przypomnieć, że, gdyby program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie został przyjęty, alternatywą byłaby likwidacja Banco Popular w ramach zwykłego postępowania upadłościowego [wyrok z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 421].

92      W tym względzie w zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że zgodnie z wyceną nr 3 i w świetle okoliczności niniejszej sprawy a w szczególności niezdolności Banco Popular do spłaty swoich długów w terminie ich wymagalności, wszczęcie standardowego postępowania upadłościowego w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji doprowadziłoby do likwidacji Banco Popular, która wiązałaby się z przyspieszonym upłynnieniem aktywów bez wiążącej ceny minimalnej, oraz z zapłatą na rzecz wierzycieli możliwej do uzyskania wartości netto zgodnie z ustanowioną w ustawie 22/2003 hierarchią.

93      Należy również wspomnieć, że argument skarżących, zgodnie z którym scenariusz kontrfaktyczny w stosunku do działania przeprowadzonego w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie musiał oznaczać przyjęcia hipotezy likwidacji Banco Popular, został już podniesiony w ramach postępowania w sprawie prawa do bycia wysłuchanym przez niektórych z akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular.

94      W zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że albo twierdzili oni, iż można było znaleźć rozwiązanie analogiczne do tych mających zastosowanie w sektorze prywatnym, albo że scenariusz kontrfaktyczny powinien zostać oparty na sprzedaży Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność, skoro w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nadal prowadził on działalność na rynku. W szczególności SRB wskazała, że niektórzy z akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, twierdzili, iż wierzyciele mogli zawrzeć umowę (układ), która uniemożliwiłaby likwidację Banco Popular. Inni zauważyli, że hiszpańskie postępowanie upadłościowe przewiduje możliwość z góry określonej upadłości, w wyniku której rentowne aktywa danego podmiotu zostają oddzielone i sprzedane jako przedsiębiorstwo prowadzące działalność. Stwierdzili oni, że wyceniający przy określaniu strategii likwidacji powinien był rozważyć to rozwiązanie, skoro pozwoliłoby ono na lepsze zachowanie wartości franczyzy Banco Popular.

95      SRB zauważyła, że, bez uszczerbku dla wymogów przewidzianych w rozporządzeniu nr 806/2014 i w mającym zastosowanie prawie krajowym, wyceniający przedstawił w dokumencie wyjaśniającym powody, dla których w przypadku Banco Popular nie było możliwości sprzedania go jako przedsiębiorstwa prowadzącego działalność (przeprowadzając procedurę z góry określonej upadłości lub w inny sposób) ani zawarcie układu z wierzycielami. W tym względzie, po pierwsze, wyceniający wskazał, że, biorąc pod uwagę stan płynności Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz dokonaną przez Europejski Bank Centralny (EBC) ocenę tego, czy Banco Popular znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony, bank ten nie mógłby w czasie prowadzenia negocjacji nadal prowadzić działalności, co prowadziłoby do znacznego spadku jego wartości. SRB dodała, że pismo dyrektora generalnego Banco Popular z dnia 6 czerwca 2017 r. potwierdzało wniosek, zgodnie z którym stan płynności tego banku nie pozwalał mu na dalsze prowadzenie działalności. Po drugie, wyceniający uznał, że cofnięto licencję bankową Banco Popular, gdyż zostały spełnione przewidziane w prawie hiszpańskim w tym względzie warunki. Wyceniający wskazał, że ta licencja bankowa jest niezbędna do przyjmowania depozytów klientów, które miały istotne znaczenie dla kontynuowania działalności przez Banco Popular lub jego sprzedaży jako przedsiębiorstwa prowadzącego działalność.

96      SRB dodała, że wyceniający w dokumencie wyjaśniającym wspomniał, iż ustawa 22/2003 nie przewiduje utworzenia „dobrego banku” i „złego banku” i że w każdym razie wdrożenie takiego rozwiązania wymagałoby czasu, którym nie dysponowano.

97      SRB doszła do wniosku, że wyceniający przeprowadził odpowiednią ocenę scenariusza likwidacji zastosowanego w wycenie nr 3.

98      Skarżący i Aeris Invest podnoszą, że kontrfaktyczny scenariusz likwidacji powinien był opierać się na założeniu, że Banco Popular był w stanie nadal prowadzić swoją działalność.

99      W tym względzie należy przypomnieć, że, zgodnie z art. 20 ust. 17 i 18 rozporządzenia nr 806/2014 sposób, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby bank ten został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, należy określić na chwilę przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

100    Tak więc przewidziany w wycenie nr 3 kontrfaktyczny scenariusz likwidacji należało określić w świetle sytuacji, w jakiej znajdował się Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a mianowicie na progu upadłości lub w sytuacji zagrożenia nią.

101    Należy bowiem przypomnieć, że SRB w programie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uznała, iż warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 zostały spełnione i że Komisja w decyzji 2017/1246 uznała, iż program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest zgodny z przepisami rozporządzenia nr 806/2014 i zatwierdziła go. W związku z tym w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, po pierwsze, Banco Popular znajdował się na progu upadłości lub był nią zagrożony, po drugie, nie istniały inne środki, które mogłyby zapobiec upadłości Banco Popular w rozsądnym terminie, i, po trzecie, działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w formie instrumentu zbycia działalności Banco Popular było konieczne ze względu na interes publiczny.

102    Należy zaś zauważyć, że podnoszone przez skarżących i Aeris Invest argumenty, zgodnie z którymi wyceniający powinien był rozważyć scenariusz likwidacji, uwzględniając przy tym sytuację, w której Banco Popular byłby w stanie nadal prowadzić swoją działalność, pozostają w sprzeczności z okolicznościami faktycznymi ustalonymi na dzień restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także z decyzją o objęciu Banco Popular procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

103    Uznanie, że Banco Popular był w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w stanie kontynuować prowadzenie działalności, skutkowałoby bowiem podważeniem tego, że warunki przewidziane w art. 18 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 były w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji spełnione, a tym samym – podważałoby zgodność tego programu z prawem. Wystarczy zaś zauważyć, że program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie jest przedmiotem niniejszej skargi.

104    Wynika stąd, że skarżący nie mogą skutecznie podnosić, iż SRB popełniła oczywisty błąd, zatwierdzając dokonaną przez wyceniającego ocenę, zgodnie z którą w odniesieniu do dnia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ze względu na to, że Banco Popular nie był w stanie nadal prowadzić swojej działalności, nie było możliwości przyjęcia kontrfaktycznego scenariusza opartego na założeniu, że przedsiębiorstwo to nadal prowadzi swą działalność.

105    W każdym razie podnoszone przez skarżących i Aeris Invest argumenty zmierzające do wykazania, że Banco Popular był w stanie w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nadal prowadzić swą działalność, nie mogą – biorąc pod uwagę jego poziom płynności oraz fakt, że nie cofnięto mu licencji bankowej – zostać uwzględnione.

106    W pierwszej kolejności skarżący i Aeris Invest utrzymują, że Banco Popular był w stanie – ze względu na swój poziom płynności – nadal prowadzić swoją działalność.

107    W tym względzie, po pierwsze, Aeris Invest podnosi, że SRB naruszyła ciążący na niej obowiązek zbadania dostępnych informacji na temat awaryjnego wsparcia płynnościowego, które zostało zatwierdzone przez EBC i które umożliwiło Banco Popular dysponowanie wystarczającym poziomem płynności finansowej.

108    Należy przypomnieć, że, zgodnie z art. 20 ust. 18 rozporządzenia nr 806/2014, w wycenie nr 3 celem określenia scenariusza kontrfaktycznego oparto się na założeniu, iż Banco Popular w chwili przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zostałby objęty standardowym postępowaniem upadłościowym i że działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie doszło do skutku, z pominięciem ewentualnego udzielenia nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego.

109    Wystarczy zaś stwierdzić, że w dniu przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bank Hiszpanii nie udzielił Banco Popular zatwierdzonego przez EBC awaryjnego wsparcia płynnościowego, o którym wspomina Aeris Invest. W związku z tym tego awaryjnego wsparcia płynnościowego nie można było uwzględnić w wycenie nr 3, oceniając sytuację, w jakiej znajdowałby się Banco Popular, gdyby w tym samym dniu został on objęty standardowym postępowaniem upadłościowym.

110    Po drugie, skarżący i Aeris Invest uważają, że SRB, aby stwierdzić, iż Banco Popular nie był w stanie nadal prowadzić swej działalności, niesłusznie oparła się na dokonanej przez EBC ocenie, zgodnie z którą ten bank znajdował się na progu upadłości czy też był nią zagrożony, ponieważ ocena ta nie miała wiążących skutków i nie przewidziano w niej zaprzestania prowadzenia przez Banco Popular działalności.

111    Należy przypomnieć, że w dniu 6 czerwca 2017 r., czyli w przeddzień przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, EBC przyjął ocenę, zgodnie z którą Banco Popular znajdował się na progu upadłości czy też był nią zagrożony. Mając na uwadze w szczególności nadmierny odpływ depozytów, szybkość, z jaką środki pieniężne zostały utracone przez Banco Popular, i niemożność uzyskania przez ten bank innych źródeł płynności finansowej, EBC uznał, że istnieją obiektywne przesłanki wskazujące, iż bank ten nie będzie w stanie w najbliższej przyszłości spłacić swoich długów lub innych zobowiązań w terminie ich wymagalności. EBC doszedł do wniosku, że należy uznać, iż Banco Popular znajduje się na progu upadłości lub, w każdym wypadku, jest nią zagrożony w najbliższej przyszłości, zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. a) i art. 18 ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 806/2014.

112    Wystarczy zauważyć, że dokonane przez EBC stwierdzenie, że Banco Popular znajduje się na progu upadłości lub jest nią zagrożony, stanowi okoliczność faktyczną, którą wyceniający i SRB mogły uwzględnić, oceniając sytuację, w jakiej znajdował się ten bank w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Ponadto, jak wskazał wyceniający w wycenie nr 3, stwierdzenie to zostało ponadto potwierdzone przez zarząd Banco Popular, który w dniu 6 czerwca 2017 r. poinformował EBC, że doszedł do wniosku, iż bank jest zagrożony upadłością.

113    Wreszcie ani wyceniający nie twierdził, ani SRB nie twierdziła, że dokonana przez EBC ocena zobowiązywała Banco Popular do zaprzestania prowadzonej działalności.

114    Po trzecie, Aeris Invest utrzymuje, że kryzys płynności Banco Popular nie był tak poważny, żeby mógł doprowadzić do likwidacji tego banku, za czym przemawia argument, że nie założono żadnych akt dla dochodzenia w przedmiocie nieprzestrzegania wymogów ostrożnościowych.

115    W tym względzie, z jednej strony, należy przypomnieć, że w programie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji SRB stwierdziła, iż w dniu 12 maja 2017 r. wskaźnik pokrycia wypływów netto (relacja aktywów płynnych do wypływów netto, czyli Liquidity Coverage Requirement, LCR) w przypadku Banco Popular spadł poniżej wynoszącego 80 % minimalnego progu określonego w art. 460 ust. 2 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1). Aeris Invest nie kwestionuje zaś tego faktu.

116    Z drugiej strony stwierdzenie, zgodnie z którym Banco Popular, biorąc pod uwagę jego poziom płynności i fakt, że bank ten nie mógł wywiązać się ze swoich zobowiązań w terminie ich wymagalności, nie był już w stanie kontynuować w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji swej działalności, nie wiązało się z przyjęciem przez organy krajowe konkretnych środków w związku z jego poziomem wskaźnika pokrycia wypływów netto.

117    Argument ten jest zatem bezskuteczny.

118    W drugiej kolejności skarżący i Aeris Invest twierdzą, że licencja bankowa Banco Popular nie została cofnięta.

119    W tym względzie należy zauważyć, że wyceniający w wycenie nr 3 i w dokumencie wyjaśniającym wskazał, iż licencja bankowa Banco Popular została cofnięta na podstawie art. 8 Ley 10/2014 de ordenación, supervisión y solvencia de entidades de crédito (ustawy 10/2014 o organizacji, nadzorze i wypłacalności instytucji kredytowych) z dnia 26 czerwca 2014 r. (BOE nr 156 z dnia 27 czerwca 2014 r., s. 49412). Przepis ten przewiduje wśród przypadków, w których udzielona instytucji kredytowej licencja może zostać cofnięta, po pierwsze, w szczególności okoliczność polegającą na tym, że wskutek własnych działań danej instytucji zagrożona jest jej zdolność do spłaty środków powierzonych jej przez deponentów lub instytucja ta nie daje gwarancji, że może wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec wierzycieli, i, po drugie, wydanie orzeczenia o wszczęciu w ramach postępowania upadłościowego etapu likwidacji. Wyceniający wskazał, że nawet w mało prawdopodobnym przypadku, w którym bank Hiszpanii nie podjąłby żadnego działania zmierzającego do cofnięcia licencji Banco Popular, ryzyko ucieczki depozytów oraz decyzja SRB o niestosowaniu uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zmusiłyby kierownictwo tego banku do złożenia wniosku o likwidację, co doprowadziłoby do cofnięcia tej licencji.

120    Wystarczy przypomnieć, że w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zarówno EBC, jak i zarząd Banco Popular uznały, że bank ten znajdował się na progu upadłości lub był nią zagrożony, co zgodnie z art. 18 ust. 4 lit. c) rozporządzenia nr 806/2014 oznaczało, że Banco Popular nie był w stanie spłacać swoich długów lub wywiązywać się z innych zobowiązań w terminie ich wymagalności czy też że istniały obiektywne przesłanki pozwalające stwierdzić, że sytuacja taka wystąpi w najbliższej przyszłości.

121    Skarżący ograniczają się do twierdzenia, że sytuacja, w której znajdował się Banco Popular, umożliwiała mu spłatę jego długów, nie przedstawiają jednak żadnego dowodu na poparcie tego twierdzenia. Ponadto z powodów, o których mowa w pkt 110 powyżej, Aeris Invest nie może powoływać się na dozwolone przez EBC awaryjne wsparcie płynnościowe, aby móc na tej podstawie twierdzić, że Banco Popular był w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań.

122    Wynika stąd, że skarżący i Aeris Invest nie mogą skutecznie podnosić, iż sytuacja Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie stanowiła pierwszego z przypadków przewidzianych w art. 8 ustawy 10/2014, o którym mowa w pkt 120 powyżej, oraz że SRB popełniła oczywisty błąd, uznawszy, iż licencja bankowa dla Banco Popular została cofnięta.

123    W związku z tym należy również oddalić jako nieistotny dla sprawy podniesiony przez Aeris Invest argument, zgodnie z którym, skoro Banco Popular zgodnie z prawem hiszpańskim nie znalazł się na etapie likwidacji, jego sytuacja nie stanowiła drugiego z przypadków przewidzianych w art. 8 ustawy 10/2014 dotyczącego rozpoczęcia etapu likwidacji.

124    Wynika stąd, że skarżący nie mogą twierdzić, iż wyceniający powinien był dokonać wyceny Banco Popular, biorąc przy tym pod uwagę sprzedaż tej instytucji w całości lub przy podziale na jednostki produkcyjne, co wiąże się z kontynuowaniem prowadzonej przez przedsiębiorstwo działalności.

125    W związku z tym skarżący nie wykazali, że wyceniający popełnił błąd, stosując metodologię opartą na scenariuszu likwidacji i sprzedaży aktywów indywidualnie lub portfelami.

126    Ponadto skarżący utrzymują, że przyjęcie strategii „dobrego banku/złego banku” było dozwolone na gruncie właściwych przepisów krajowych oraz że zgodnie z załączoną do skarg ekspertyzą była to najlepsza strategia, jaką można przyjąć przy stosowaniu zasady niepogarszania sytuacji wierzycieli. Wskazują oni, że w ekspertyzie tej ich rzeczoznawca rozważał likwidację banku przy podziale na jednostki produkcyjne, zgodnie ze scenariuszem podobnym do podziału aktywów poprzez utworzenie dwóch nowych spółek, spółki, do której przeniesiono główną działalność wraz z licencją bankową, oraz spółki zarządzającej aktywami, do której przeniesiono aktywa nieprodukcyjne. Likwidacja spółki przy podziale na jednostki produkcyjne oznacza, że jest ona dokonywana w toku działalności przedsiębiorstwa, wraz z przeniesieniem licencji bankowej, która, zgodnie z tą ekspertyzą, nie powinna zostać cofnięta, i pozwala na skrócenie okresu likwidacji, a co za tym idzie, na obniżenie kosztów.

127    Wystarczy stwierdzić, że argument ten oraz załączona do skarg ekspertyza w zakresie, w jakim zawiera ona wycenę Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność, jest pozbawiona znaczenia, ponieważ opiera się ona na błędnym założeniu, zgodnie z którym Banco Popular był w stanie nadal prowadzić działalność.

128    W każdym razie okoliczność polegająca na tym, że wynik oszacowania wartości aktywów Banco Popular w przypadku hipotetycznego standardowego postępowania upadłościowego, o którym mowa w ekspertyzie skarżących, nie zgadza się z ocenami zawartymi w wycenie nr 3, poza przypadkiem, w którym skarżący twierdzą, że oceny te są pozbawione wiarygodności, stanowi kwestię, która wykracza poza sprawowaną przez Sąd ograniczoną kontrolę w myśl orzecznictwa przytoczonego w pkt 35 i 36 powyżej (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 25 listopada 2020 r., BMC/Wspólne Przedsięwzięcie „Czyste Niebo 2”, T‑71/19, niepublikowany, EU:T:2020:567, pkt 78).

129    Załączona do skarg ekspertyza w zakresie, w jakim zawiera wycenę Banco Popular opartą na założeniu, że przedsiębiorstwo kontynuujące działalność jest przedsiębiorstwem odrębnym od tego, którego istnienie zostało przyjęte w wycenie nr 3, nie może bowiem pozbawić wiarygodności założeń przyjętych przez wyceniającego w tej właśnie wycenie.

130    Z powyższego wynika, że należy oddalić drugi zarzut szczegółowy, a tym samym pierwszą część zarzutu.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu, dotyczącej niezależności wyceniającego

131    W skargach skarżący podnoszą, że SRB naruszyła art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014, ponieważ nie zwróciła wystarczającej uwagi na niezależność wyceniającego. Utrzymują oni, że, ze względu na to, iż to wyceniający był odpowiedzialny za wycenę nr 2, uzasadnione są wątpliwości co do tego, czy w wycenie nr 3 mógł on odejść od dotyczących analizy różnicy w traktowaniu kryteriów i wniosków zawartych w wycenie nr 2. Podnoszą one, że znaczna część wyceny nr 3 stanowi kontynuację wyceny nr 2.

132    Na rozprawie, w odpowiedzi na pytania Sądu, skarżący doprecyzowali zakres podnoszonej przez nich argumentacji. Przyznali oni, że wycena nr 3 i symulacja scenariusza likwidacji zawarta w wycenie nr 2 opierały się na różnych danych, lecz wskazali, że wniosek, do którego doszedł wyceniający, był taki sam, a mianowicie, że akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, nie mieli prawa do rekompensaty. Wskazali oni, że w wycenie nr 3 wyceniający posłużył się metodologią taką samą jak ta użyta w drugiej części wyceny nr 2, zawierającej symulację scenariusza likwidacji, a mianowicie dokonał on wyceny aktywów portfelami, nie zaś takiej, jakiej należałoby dokonać w przypadku przedsiębiorstwa kontynuującego prowadzoną działalność. Uznali oni, że Banco Popular, gdyby został wyceniony jako przedsiębiorstwo prowadzące działalność, miałby bardzo wysoką wartość.

133    Z wyjaśnień przedstawionych przez skarżących na rozprawie wynika zatem, że utrzymują oni, iż można mieć wątpliwości co do niezależności wyceniającego, ponieważ w wycenie nr 3 oszacował on aktywa Banco Popular według tej samej metody jak ta zastosowana w symulacji scenariusza likwidacji zawartej w wycenie nr 2, czyli zgodnie z kontrfaktycznym scenariuszem likwidacji.

134    Z analizy pierwszej części zarzutu wynika zaś, że, biorąc pod uwagę mające zastosowanie przepisy i sytuację Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oszacowania sposobu, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, gdyby bank ten został objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, można było dokonać wyłącznie w oparciu o scenariusz likwidacji, i nie było możliwości dokonania wyceny tego banku jako przedsiębiorstwa kontynuującego prowadzoną działalność.

135    Wynika z tego, że każdy inny wyceniający, który zostałby wyznaczony przez SRB do przeprowadzenia wyceny nr 3, mógłby jedynie zastosować tę samą metodę.

136    W związku z tym skarżący nie mogą skutecznie podnosić, że okoliczność polegająca na tym, iż wyceniający zastosował tę samą metodę w wycenie nr 2 i 3, a mianowicie wycenę Banco Popular zgodnie z hipotetycznym scenariuszem likwidacji, może świadczyć o braku jego niezależności.

137    Należy zatem oddalić część drugą zarzutu drugiego, a tym samym zarzut drugi.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia usankcjonowanego w art. 41 ust. 2 karty prawa do bycia wysłuchanym

138    Skarżący podnoszą, że choć SRB rzeczywiście umożliwiła akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, przedstawienie ich uwag jeszcze przed przyjęciem zaskarżonej decyzji, o tyle ograniczyła ona ich prawo do bycia wysłuchanym, narzucając formularz zawierający siedem zamkniętych pytań z ograniczonymi polami na udzielenie odpowiedzi. Twierdzą oni, że SRB jedynie pozornie spełniła ciążący na niej obowiązek wysłuchania przed przyjęciem zaskarżonej decyzji akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, ponieważ obowiązek udzielenia odpowiedzi za pomocą przygotowanego przez SRB formularza odzwierciedlającego jej interesy stanowił przeszkodę w skutecznym wykonaniu prawa do bycia wysłuchanym.

139    Skarżący uważają, że, ze względu na to, iż sporządzony przez SRB formularz nie pozwalał na poruszenie szeregu kwestii, oraz ze względu na to, iż pole na przedstawienie ich dodatkowych uwag dotyczących decyzji wstępnej przewidywało maksymalnie 5000 znaków, nie mogli oni przedstawić krytycznej analizy wyceny nr 3 i decyzji wstępnej ani też ponadto załączyć dokumentów.

140    Należy przypomnieć, że w art. 41 ust. 2 lit. a) karty przewidziano, iż prawo do dobrej administracji obejmuje prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na sytuację, w której znajduje się dana osoba.

141    To prawo do bycia wysłuchanym gwarantuje każdemu możliwość użytecznego i skutecznego przedstawienia stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego jeszcze przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji, która mogłaby negatywnie wpłynąć na interesy tej osoby. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo do bycia wysłuchanym służy realizacji dwojakiego celu. Z jednej strony służy ono przeprowadzeniu czynności dochodzeniowych i ustaleniu faktów w najbardziej dokładny i prawidłowy sposób, i, z drugiej strony, ma zapewnić skuteczną ochronę zainteresowanego. Prawo do bycia wysłuchanym gwarantuje w szczególności, by każda niekorzystna decyzja była wydawana przy pełnej znajomości sprawy, a także umożliwia właściwemu organowi skorygowanie błędu lub umożliwia osobie, której ta decyzja dotyczy, powołanie się na okoliczności dotyczące jej sytuacji osobistej, które przemawiają za wydaniem czy też niewydaniem tej decyzji lub za taką czy inną treścią tejże decyzji [zob. wyroki: z dnia 21 października 2021 r., Parlament/UZ, C‑894/19 P, EU:C:2021:863, pkt 89, 90 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 325 i przytoczone tam orzecznictwo].

142    Jak wynika z samego brzmienia tego postanowienia karty, ma ono charakter powszechnie obowiązujący. Wynika z tego, że prawo do bycia wysłuchanym powinno być przestrzegane w każdym postępowaniu mogącym zakończyć się wydaniem aktu niekorzystnego, nawet jeśli właściwe uregulowanie nie przewiduje wyraźnie takiej formalności [zob. wyroki: z dnia 18 czerwca 2020 r., Komisja/RQ, C‑831/18 P, EU:C:2020:481, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 326 i przytoczone tam orzecznictwo].

143    Dlatego też stosowanie zasady prawa do obrony, które obejmuje prawo do bycia wysłuchanym, ze względu na cechujący ją charakter podstawowej i ogólnej zasady prawa Unii, nie może być ani wyłączone, ani ograniczone przepisem rozporządzenia, a jej przestrzeganie powinno w rezultacie być zapewnione zarówno w razie całkowitego braku przepisów szczególnych, jak i w przypadku regulacji, która jako taka nie uwzględnia tej zasady [wyrok z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 327 i przytoczone tam orzecznictwo].

144    Przede wszystkim należy zauważyć, że rozporządzenie nr 806/2014 nie przewiduje szczególnej procedury mającej na celu wysłuchanie, przed podjęciem decyzji o przyznaniu rekompensaty na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia, akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczy działanie podjęte w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

145    W niniejszej sprawie zaś SRB zorganizowała postępowanie dotyczące prawa do bycia wysłuchanym w zastosowaniu art. 41 ust. 2 lit. a) karty, otwarte dla wszystkich akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, i mające na celu umożliwienie im przedstawienia uwag na temat wyceny nr 3 i decyzji wstępnej jeszcze przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

146    W tym względzie, choć – jak zostało to przypomniane w pkt 144 powyżej – poszanowanie prawa do bycia wysłuchanym należy zapewnić nawet w braku uregulowania przewidującego wyraźnie wykonywanie tego prawa, niemniej jednak ani rozporządzenie nr 806/2014, ani art. 41 karty nie przewidują szczególnej procedury celem wdrożenia prawa do bycia wysłuchanym. SRB dysponowała zatem zakresem uznania w odniesieniu do zorganizowania takiej procedury, którą uważała za właściwą, aby umożliwić akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, skorzystanie z prawa do bycia wysłuchanym, jeśli tylko w jej ramach dysponują oni możliwością użytecznego i skutecznego wykonania przysługującego im prawa.

147    W związku z tym, w braku szczególnych przepisów dotyczących procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, podjęta przez SRB decyzja, aby skorzystać z formularza w celu zebrania uwag akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, wchodziła w zakres uznania przysługującego jej przy organizacji tego postępowania.

148    Skarżący nie kwestionują celu tego postępowania, jakim było zagwarantowanie prawa do bycia wysłuchanym akcjonariuszom i wierzycielom, których dotyczą ww. działania, jeszcze przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Nie kwestionują oni wykorzystania formularza jako metody konsultacji. Jak wynika z pkt 17 i 100 skargi w sprawie T‑302/20 oraz z pkt 18 i 101 skarg w sprawach T‑303/20 i T‑307/20, zarzucają oni SRB ograniczenie wykonywania ich prawa do bycia wysłuchanym ze względu na to, jak w formularzu tym zakreślono treść i długość komentarzy odnoszących się do wyceny nr 3 i decyzji wstępnej, efektem czego skarżący nie dysponowali „całkowitą swobodą” przy wykonywaniu tego prawa.

149    Wykonywanie prawa do bycia wysłuchanym może zaś podlegać pewnym ograniczeniom na mocy art. 52 ust. 1 karty, zgodnie z którym:

„Wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw i wolności uznanych w niniejszej Karcie muszą być przewidziane ustawą i szanować istotę tych praw i wolności. Z zastrzeżeniem zasady proporcjonalności ograniczenia mogą być wprowadzone wyłącznie wtedy, gdy są konieczne i rzeczywiście odpowiadają celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub potrzebom ochrony praw i wolności innych osób”.

150    W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawa podstawowe, takie jak poszanowanie prawa do obrony – obejmującego również prawo do bycia wysłuchanym – nie mają charakteru bezwzględnego, lecz mogą podlegać ograniczeniom, pod warunkiem, że ograniczenia ta rzeczywiście odpowiadają celom interesu ogólnego, jakim służy dany środek, i nie stanowią, z punktu widzenia realizowanych celów, nieproporcjonalnej oraz niedopuszczalnej ingerencji zagrażającej samej istocie praw w ten sposób gwarantowanych [zob. wyroki: z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Polska, (System odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów) C‑791/19, EU:C:2021:596, pkt 207 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 337 i przytoczone tam orzecznictwo].

151    Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem naruszenie prawa do obrony, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym, prowadzi do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej po przeprowadzeniu danego postępowania administracyjnego tylko wówczas, gdy w braku tego naruszenia postępowanie to mogłoby doprowadzić do innego wyniku (zob. wyroki: z dnia 18 czerwca 2020 r., Komisja/RQ, C‑831/18 P, EU:C:2020:481, pkt 105 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 16 czerwca 2021 r., WE/Komitet Regionów, T‑355/19, EU:T:2021:369, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

152    Nie można oczywiście zobowiązać strony skarżącej, by udowodniła, że zaskarżona decyzja byłaby inna, lecz jedynie do udowodnienia tego, że, w braku nieprawidłowości proceduralnej, mogłaby ona lepiej przygotować swoją obronę (zob. wyrok z dnia 4 maja 2022 r., CRIA i CCCMC/Komisja, T‑30/19 i T‑72/19, EU:T:2022:266, pkt 242 i przytoczone tam orzecznictwo).

153    Niemniej jednak istnienie uchybienia w zakresie prawa do obrony może prowadzić do stwierdzenia nieważności rozpatrywanego aktu jedynie wtedy, gdy istnieje możliwość, że w braku tego uchybienia postępowanie administracyjne mogłoby doprowadzić do innego wyniku, a więc uchybienie w konkretny sposób mogło wpłynąć na prawo do obrony (zob. wyroki: z dnia 16 lutego 2012 r., Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2012:78, pkt 79 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 4 maja 2022 r., CRIA i CCCMC/Komisja, T‑30/19 i T‑72/19, EU:T:2022:266, pkt 243 i przytoczone tam orzecznictwo).

154    W ramach procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, opisanej w pkt 16–21 powyżej, akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular i którzy spełniali kryteria wymagane na etapu rejestracji, zostali wezwani do wypełnienia dostępnego na stronie internetowej SRB formularza, który zawierał dziewięć ogólnych pytań, z których siedem było pytaniami głównymi, w tym jedno zostało podzielone na trzy pytania szczegółowe, dzięki czemu mogli oni przedstawić swe uwagi na temat decyzji wstępnej oraz jawnej wersji wyceny nr 3. W szczególności to ostatnie pytanie miało otwarty charakter, dzięki czemu mieli oni możliwość przedstawienia uwag na temat wszelkich kwestii dotyczących decyzji wstępnej, które nie zostały zawarte w tym formularzu.

155    W pierwszej kolejności skarżący i Aeris Invest zarzucają SRB, że ta nie zbadała niektórych uwag ze względu na to, iż „nie były one objęte procedurą”.

156    W tym względzie w tytule 6.1 („Ocena adekwatności”) zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że, ze względu na to, iż akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, powołali się na szereg elementów, które były pozbawione związku z decyzją wstępną czy też rozumowaniem leżącym u podstaw wyceny nr 3, przede wszystkim zbadała ona znaczenie tych uwag dla sprawy. SRB uznała, że takiego rodzaju uwagi pozostają bez wpływu na kwestię, czy akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostaliby lepiej potraktowani, gdyby wobec tego banku zostało zastosowane standardowe postępowanie upadłościowe – uwagi te wykraczają poza ramy postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym i wobec tego nie zostaną uwzględnione.

157    SRB wymieniła zatem uwagi, które uważała za nieistotne, w tym te dotyczące sytuacji Banco Popular przed przyjęciem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz dotyczące faktu, że bank ten nie spełniał warunków restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, następnie wymieniła uwagi dotyczące innych elementów programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz wyceny nr 2, uwagi odnoszące się do braku informacji dotyczących programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz przeprowadzonej przez EBC oceny tego, czy Banco Popular znajdował na progu upadłości lub był nią zagrożony, oraz uwagi dotyczące wdrożenia procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym, w szczególności zaś charakteru formularza.

158    Wynika stąd, że, wbrew temu, co twierdzą skarżący i Aeris Invest, SRB zbadała wszystkie otrzymane uwagi i wyjaśniła w zaskarżonej decyzji powody, dla których niektóre z nich nie miały znaczenia dla wydania zaskarżonej decyzji.

159    Tymczasem należy stwierdzić, że ani skarżący, ani Aeris Invest nie wskazują, które z tych odrzuconych przez SRB jako nieistotne uwag powinny były zostać zbadane. Nie wyjaśniają oni powodów, dla których te uwagi mogły mieć wpływ na treść zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim nie dotyczyły one ani wyceny nr 3, ani decyzji wstępnej.

160    W każdym razie należy przypomnieć, że ta procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym została przeprowadzona w celu uzyskania uwag na temat decyzji wstępnej i wyceny nr 3, tak aby umożliwić SRB podjęcie decyzji w sprawie ewentualnej rekompensaty dla akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular. Zgodnie z art. 20 ust. 17 rozporządzenia nr 806/2014, przypomnianym w pkt 62 powyżej, decyzja ta opiera się na porównaniu rzeczywistego potraktowania akcjonariuszy i wierzycieli ze sposobem, w jaki potraktowano by ich w ramach hipotetycznej likwidacji tego banku w dniu, w którym doszło do restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

161    Jak wynika z pkt 100–104 powyżej, sytuacja Banco Popular w dniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stanowi okoliczność faktyczną, która nie może zostać zakwestionowana na etapie ustalania prawa do ewentualnej rekompensaty na podstawie art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014. W związku z tym uwagi dotyczące sytuacji, w której znajdował się Banco Popular przed restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, są bez znaczenia dla wydania zaskarżonej decyzji.

162    W związku z tym nie można zarzucać SRB, że ta naruszyła prawo skarżących do bycia wysłuchanym ze względu na to, iż pominęła nieistotne uwagi.

163    W drugiej kolejności skarżący utrzymują, że opracowany przez SRB formularz nie pozwalał na odniesienie się do szeregu zagadnień, takich jak podejście metodologiczne, niezależność rzeczoznawcy, założenia sformułowane przez wyceniającego, kontekst makroekonomiczny, wpływ likwidacji Banco Popular na inne spółki grupy czy zakres rezerw na ryzyko prawne.

164    Tymczasem, po pierwsze, należy stwierdzić, że te wymienione przez skarżących zagadnienia zostały objęte zawartymi w formularzu pytaniami. Pytanie nr 1 odsyłało bowiem do tych punktów decyzji wstępnej, które dotyczyły metodologii zastosowanej w wycenie nr 3; pytanie nr 3 zawierało odesłanie do pkt 3.2 decyzji wstępnej, który to punkt dotyczy zaangażowania wyceniającego, a w szczególności jego niezależności; pytanie nr 4 dotyczyło wyraźnie sformułowanych przez wyceniającego założeń; pytanie nr 6 dotyczyło rezerw na ryzyko prawne. Pytanie nr 7 miało otwarty charakter i umożliwiało skarżącym ustosunkowanie się do kontekstu makroekonomicznego i wpływu likwidacji Banco Popular na inne spółki należące do tej samej grupy.

165    Po drugie, z zaskarżonej decyzji i z dokumentu wyjaśniającego wynika, że SRB wraz z wyceniającym przeanalizowała przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, uwagi dotyczące wymienionych przez skarżących zagadnień. Skarżący ci nie mogą zatem twierdzić, że ten formularz nie pozwalał na ustosunkowanie się do tychże uwag.

166    W tym względzie, w odniesieniu do dokumentu wyjaśniającego, pkt 5.1 stanowi odpowiedź na uwagi dotyczące metodologii wykorzystanej przez wyceniającego, w szczególności te dotyczące założeń przyjętych w wycenie nr 3; w pkt 5.2 zawarte zostały odpowiedzi na uwagi dotyczące kontekstu makroekonomicznego; w pkt 5.3 zawarta jest odpowiedź na uwagi dotyczące hipotetycznej strategii likwidacji wykorzystanej w wycenie nr 3, w szczególności zaś na uwagi dotyczące różnego rodzaju hipotetycznych scenariuszy, które przyjęto; pkt 5.11 odpowiada na uwagi dotyczące rezerw na ryzyko prawne, zaś pkt 5.3.4 – na uwagi dotyczące wpływu likwidacji Banco Popular na jego spółki zależne. Jeśli chodzi o zaskarżoną decyzję, jej tytuł 6.2.1 stanowi odpowiedź na uwagi dotyczące niezależności wyceniającego, zaś tytuł 6.2.2 odnosi się do „uwag dotyczących wyceny nr 3”, a w szczególności do uwag dotyczących wykorzystanej przez wyceniającego metodologii i różnego rodzaju hipotetycznych scenariuszy, które przyjęto w wycenie nr 3, między innymi tych dotyczących scenariuszy likwidacji. Na przykład w tym ostatnim tytule SRB ustosunkowuje się do uwag dotyczących scenariusza makroekonomicznego, wpływu likwidacji Banco Popular na inne podmioty należące do grupy oraz na rezerwy na ryzyko prawne.

167    Wynika z tego, że skarżący nie wykazali, iż nie byli w stanie przedstawić uwag w przedmiocie zagadnień, które nie zostały przewidziane w formularzu i które miałyby mieć wpływ na zaskarżoną decyzję.

168    W trzeciej kolejności skarżący utrzymują, że formularz został sporządzony przez SRB w sposób dostosowany do jej interesów lub że miał on na celu poparcie kryteriów i wniosków zawartych w wycenie nr 3.

169    W tym względzie Sąd może jedynie stwierdzić, że zawarte w tym formularzu pytania zostały zredagowane w sposób neutralny w formie zwięzłego przedstawienia danego tematu i odesłania do odpowiednich części decyzji wstępnej lub wyceny nr 3; następnie akcjonariusze i zainteresowani wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, zostali wezwani do przedstawienia uwag lub opinii na ten temat.

170    W czwartej kolejności skarżący i Aeris Invest utrzymują, że SRB naruszyła ich prawo do bycia wysłuchanym, ograniczając długość ich komentarzy do 5000 znaków na jedno pytanie i nie pozwalając na załączenie dokumentów.

171    W tym względzie w zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że na formularz odpowiedziało 2855 zaangażowanych akcjonariuszy i wierzycieli, co odpowiada około 23 822 komentarzom.

172    Uwagi przedstawione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach postępowania dotyczącego prawa do bycia wysłuchanym w odpowiedzi na formularz, były zaś przedmiotem szczegółowej analizy przeprowadzonej w tytule 6 zaskarżonej decyzji i skłoniły wyceniającego do sporządzenia dokumentu wyjaśniającego. Tak więc, mimo że w formularzu ograniczono długość uwag, SRB wraz z wyceniającym ustosunkowała się do nich w szczegółowy sposób.

173    Ponadto należy zauważyć, że skarżący nie wskazują, jakich uwag – innych niż te, które zostały podniesione przez akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczy postępowanie w sprawie prawa do bycia wysłuchanym, i do których to uwag ustosunkowały się SRB i wyceniający – nie mogliby podnieść ze względu na format formularza. Nie wyjaśniają też, jakie dokumenty chcieliby oni załączyć do formularza.

174    Wynika z tego, że podniesiony przez skarżących argument dotyczący ograniczenia w formularzu długości odpowiedzi ma czysto teoretyczny charakter i nie pozwala wykazać w sposób wymagany prawem, że w braku takiego ograniczenia postępowanie to mogłoby doprowadzić do odmiennego wyniku.

175    Co się tyczy podniesionego przez Aeris Invest argumentu, zgodnie z którym w udzielonej w formularzu odpowiedzi nie było możliwości zaproponowania alternatywnej metody wyceny, należy stwierdzić, że jest on bezskuteczny. Celem procedury dotyczącej prawa do bycia wysłuchanym było bowiem zebranie uwag na temat decyzji wstępnej i wyceny nr 3 mogących mieć wpływ na decyzję, która miała zostać przyjęta przez SRB. Samo zaś przedstawienie metody wyceny odmiennej od tej zawartej w wycenie nr 3 nie może jako takie podważyć ważności tej wyceny ani, tym samym, wpłynąć na zgodność zaskarżonej decyzji z prawem.

176    Zarzut trzeci należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego, usankcjonowanego w art. 47 karty

177    Skarżący podnoszą, że SRB naruszyła usankcjonowane w art. 47 karty prawo do skutecznego środka prawnego, uznawszy za poufne istotne części wyceny nr 3, co uniemożliwiło im wniesienie niniejszej skargi wraz z niezbędnymi gwarancjami, i uchybiła przysługującemu im prawu do obrony. Zarzucają oni SRB, że ta nie uwzględniła zawartych w wycenie nr 3 informacji dotyczących rezerw na ryzyko prawne.

178    Skarżący utrzymują, że okoliczności, które skłoniły SRB do przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, pozostają nieznane i że SRB nadal pomija informacje istotne dla ich obrony, co zmusiło ich do zlecenia sporządzenia ekspertyzy w warunkach niekorzystnych w porównaniu do wyceniającego, który mógł uzyskać informacje niepodane do wiadomości publicznej. SRB znajduje się zatem zdaniem skarżących w uprzywilejowanej w stosunku do nich sytuacji i naruszyła zasadę równości broni.

179    SRB i Królestwo Hiszpanii podnoszą, że zarzut ten jest niedopuszczalny. SRB uważa, że skarżący kwestionują decyzje odrębne od zaskarżonej decyzji, które są pozbawione znaczenia dla celów niniejszego postępowania. Królestwo Hiszpanii uważa, że zarzut ten opiera się na mającym ogólny charakter twierdzeniu, które jest pozbawione uzasadnienia.

180    W pierwszej kolejności, co się tyczy zasady skutecznej ochrony sądowej, art. 47 akapit pierwszy karty stanowi, że każdemu, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, przysługuje prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w tym artykule. Z orzecznictwa Trybunału wynika, że skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej przez to postanowienie wymaga w szczególności, aby zainteresowany mógł bronić swych praw w najlepszych możliwych warunkach i podjąć przy pełnej znajomości sprawy decyzję o celowości wniesienia do właściwego sądu sprawy przeciwko konkretnej jednostce (zob. wyrok z dnia 29 kwietnia 2021 r., Banco de Portugal i in., C‑504/19, EU:C:2021:335, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).

181    Jednakże, jak wskazano w pkt 151 powyżej, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że prawa podstawowe nie mają charakteru bezwzględnego, lecz mogą podlegać ograniczeniom, pod warunkiem że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają celom interesu ogólnego, jakim służy omawiany środek, i że nie powodują z punktu widzenia realizowanych celów nieproporcjonalnej oraz niedopuszczalnej ingerencji w samą istotę praw w ten sposób gwarantowanych (zob. wyrok z dnia 13 września 2018 r., UBS Europe i in., C‑358/16, EU:C:2018:715, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

182    Ograniczenia takie mogą w szczególności mieć na celu ochronę wymogów poufności lub tajemnicy zawodowej, które mogą zostać naruszone poprzez dostęp do pewnych informacji i dokumentów (zob. wyrok z dnia 13 września 2018 r., UBS Europe i in., C‑358/16, EU:C:2018:715, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo).

183    W przypadku konfliktu pomiędzy, z jednej strony, interesem osoby, wobec której został wydany akt dla niej niekorzystny, do dysponowania informacjami niezbędnymi do wykonywania w pełni praw do obrony a, z drugiej strony, interesami związanymi z utrzymaniem poufności informacji objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej, do właściwych władz i sądów należy znalezienie, przy uwzględnieniu okoliczności każdej sprawy, równowagi pomiędzy tymi przeciwstawnymi interesami (zob. wyrok z dnia 13 września 2018 r., UBS Europe i in., C‑358/16, EU:C:2018:715, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo).

184    Należy wskazać, że art. 88 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014 stanowi:

„Przed ujawnieniem jakichkolwiek informacji [SRB] zapewnia, aby nie zawierały one treści poufnych, w szczególności poprzez ocenę skutków, jakie to ujawnienie mogłoby mieć dla interesu publicznego w odniesieniu do polityki finansowej, monetarnej lub gospodarczej, a także dla interesów handlowych osób fizycznych i prawnych, jak również dla celu inspekcji, dochodzeń i kontroli. Procedura oceny skutków ujawnienia informacji obejmuje skutki ujawnienia treści i szczegółów planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o których mowa w art. 8 i 9 [rozporządzenia nr 806/2014], wyników oceny przeprowadzonej zgodnie z art. 10 [tego rozporządzenia] lub programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o którym mowa w art. 18 [tego rozporządzenia]”.

185    Po pierwsze, odnośnie do nieujawnienia niektórych zawartych w wycenie nr 3 informacji dotyczących rezerw na ryzyko prawne, SRB w zaskarżonej decyzji wskazała, że, do celów opublikowania jawnej wersji wyceny nr 3, z wyceny tej usunięto, zgodnie art. 88 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014, pewne treści po to, aby chronić dotyczące Banco Popular poufne informacje objęte tajemnicą zawodową. SRB wskazała, że to usunięcie informacji ograniczało się do poszczególnych indywidualnych szacunków i stwierdzeń, które zostały zawarte w pkt 4.9 wyceny nr 3, dotyczącym rezerw na ryzyko prawne, nie usunięto zaś informacji dotyczących charakteru i źródła poszczególnych zastrzeżeń oraz szacunkowych agregowanych wyników. SRB wyjaśniła, że usunięte informacje nie mają bynajmniej publicznego charakteru i są w pewnym stopniu prospektywne oraz że ich ujawnienie mogłoby naruszyć prawo do obrony przysługujące Banco Popular w ramach toczących się postępowań sądowych. SRB wskazała, że na podstawie przeprowadzonych z Banco Popular konsultacji oraz po wyważeniu interesów akcjonariuszy i wierzycieli, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do tego banku, a także uwzględnieniu ciążącego na niej obowiązku nieujawniania informacji objętych tajemnicą zawodową, usunęła ona pewną ograniczoną liczbę informacji zawartych w pkt 4.9 wyceny nr 3.

186    Należy zaś zauważyć, że skarżący nie kwestionują dokonanej przez SRB oceny, zgodnie z którą zawarte w wycenie nr 3 i następnie usunięte dane dotyczące rezerw na ryzyko prawne były objęte tajemnicą zawodową i miały poufny charakter. Nie podważają oni wynikającego dla SRB z art. 88 ust. 5 rozporządzenia nr 806/2014 obowiązku ochrony poufnych danych.

187    Ponadto skarżący nie podnoszą żadnego argumentu, za pomocą którego mogliby wykazać, że ich interes w dysponowaniu tymi informacjami powinien mieć pierwszeństwo przed poszanowaniem tajemnicy zawodowej i że zawarte w wycenie nr 3 i utajnione dane dotyczące rezerw na ryzyko prawne są niezbędne do zrozumienia zaskarżonej decyzji lub do skorzystania przez nich z prawa do skutecznego środka prawnego.

188    Po drugie, co się tyczy argumentu dotyczącego nieujawnienia niektórych informacji dotyczących programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wystarczy zauważyć, że skarżący nie wykazali, jakie informacje uważają za „niezbędne”.

189    Ponadto skarżący nie wyjaśniają, w jakim zakresie informacje dotyczące programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, związanych z nim akt lub okoliczności, które doprowadziły do przyjęcia tego programu, mają znaczenie dla celów zakwestionowania zaskarżonej decyzji.

190    Z powyższego wynika, że argument skarżących dotyczący naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego należy oddalić.

191    W drugiej kolejności, zgodnie z orzecznictwem, zasada równości broni stanowiąca integralną część ustanowionej w art. 47 karty zasady skutecznej ochrony sądowej praw, które podmioty prawa wywodzą z prawa Unii, w tym znaczeniu, że stanowi ona jej konsekwencję, podobnie jak między innymi zasada kontradyktoryjności stanowi konsekwencję samego pojęcia rzetelnego procesu, oznacza obowiązek zaoferowania każdej ze stron rozsądnej możliwości przedstawienia swojej sprawy, w tym dowodów, na warunkach, które nie stawiają jej w wyraźnie mniej korzystnej sytuacji w stosunku do strony przeciwnej (zob. wyroki: z dnia 16 października 2019 r., Glencore Agriculture Hungary, C‑189/18, EU:C:2019:861, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 12 lipca 2022 r., Nord Stream 2/Parlament i Rada, C‑348/20 P, EU:C:2022:548, pkt 128 i przytoczone tam orzecznictwo).

192    Celem tej zasady jest zachowanie równowagi procesowej między stronami postępowania sądowego poprzez zagwarantowanie równości praw i obowiązków tych stron, w szczególności w odniesieniu do zasad regulujących przeprowadzanie dowodów i kontradyktoryjne postępowanie przed sądem oraz prawa tych stron do środka zaskarżenia. W celu spełnienia wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu konieczne jest, aby strony znały i mogły przedyskutować w sposób kontradyktoryjny zarówno okoliczności faktyczne, jak i okoliczności prawne, które są decydujące dla wyniku postępowania (zob. wyrok z dnia 16 października 2019 r., Glencore Agriculture Hungary, C‑189/18, EU:C:2019:861, pkt 62 i przytoczone tam orzecznictwo).

193    Wystarczy zaś zauważyć, że, ze względu na to, iż postępowanie, które doprowadziło do przyjęcia zaskarżonej decyzji, nie jest postępowaniem sądowym, lecz administracyjnym, a SRB nie jest sądem w rozumieniu art. 47 karty, postanowienie to nie ma zastosowania w niniejszej sprawie i skarżący nie mają podstaw, by powoływać się na naruszenie zasady równości broni (zob. analogicznie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Deza/ECHA, T‑115/15, EU:T:2017:329, pkt 213).

194    W każdym razie skarżący nie mogą twierdzić, że w celu zlecenia przeprowadzenia wyceny biegłemu rzeczoznawcy powinni oni byli dysponować tymi samymi informacjami co wyceniający. Dokonanie wyceny przez eksperta wyznaczonego przez skarżących nie zostało bowiem przewidziane w rozporządzeniu nr 806/2014, a jej wynik nie może być wiążący dla SRB. Skarżący nie mogą zatem domagać się równego traktowania wyceniającego i ich biegłych rzeczoznawców w odniesieniu do dostępu do informacji poufnych i nie mogą na tej podstawie wyciągać wniosku, że SRB w niniejszym postępowaniu znalazła się w sytuacji względem nich uprzywilejowanej.

195    Z powyższego wynika, że zarzut czwarty należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia prawa własności usankcjonowanego w art. 17 i art. 52 ust. 1 karty oraz w art. 1 protokołu nr 1 do EKPC

196    Skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza prawo własności byłych akcjonariuszy Banco Popular, ponieważ nie otrzymali oni słusznego odszkodowania za utratę tej własności. Twierdzą oni, że naruszenie ich prawa własności nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 17 karty, ponieważ nie zostało przewidziane w „przypadkach i warunkach przewidzianych w ustawie”. Uważają oni, że chociaż w ustawie przewidziane zostało prawo do słusznego odszkodowania, to nie otrzymali go, podczas gdy ekspertyza załączona do skarg ich zdaniem świadczy o tym, że sposób, w jaki potraktowani zostaliby dawni akcjonariusze Banco Popular w ramach standardowego postępowania upadłościowego byłby lepszy niż sposób, w jaki zostali oni potraktowani w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Skarżący uważają, że pozbawienie własności bez zapłaty kwoty słusznie odpowiadającej wartości danego majątku narusza w sposób nieproporcjonalny prawo własności usankcjonowaneo w art. 1 protokołu nr 1 do EKPC.

197    Przypomnieć należy, że art. 17 ust. 1 karty stanowi:

„Każdy ma prawo do władania, używania, rozporządzania i przekazania w drodze spadku mienia nabytego zgodnie z prawem. Nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym, w przypadkach i na warunkach przewidzianych w ustawie, za słusznym odszkodowaniem za jej utratę wypłaconym we właściwym terminie. Korzystanie z mienia może podlegać regulacji ustawowej w zakresie, w jakim jest to konieczne ze względu na interes ogólny”.

198    Zgodnie z przewidzianą w art. 15 ust. 1 lit. g) rozporządzenia nr 806/2014 zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli żaden wierzyciel nie może ponieść strat większych niż te, które poniósłby, gdyby podmiot objęty działaniem w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji został zlikwidowany w ramach standardowego postępowania upadłościowego.

199    Jeżeli w następstwie tej przeprowadzonej na podstawie art. 20 ust. 16 rozporządzenia nr 806/2014 wyceny zostało ustalone, że akcjonariusze lub wierzyciele ponieśli w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji straty większe niż te, jakie ponieśliby w wyniku likwidacji w trybie standardowego postępowania upadłościowego, art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 przewiduje, że SRB może skorzystać z SRF w celu wypłacenia im rekompensaty.

200    Wynika stąd, że rozporządzenie nr 806/2014 ustanawia mechanizm mający na celu zagwarantowanie akcjonariuszom lub wierzycielom podmiotu objętego restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją słusznego odszkodowania zgodnie z wymogami art. 17 ust. 1 karty [wyrok z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 415].

201    W niniejszej sprawie, aby wykazać, iż zaskarżona decyzja pociągnęła za sobą naruszenie ich prawa własności, skarżący powinni byli wykazać, że SRB popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdziwszy na podstawie wyceny nr 3, że akcjonariusze i wierzyciele Banco Popular, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do tego banku, nie zostaliby potraktowani w ramach standardowego postępowania upadłościowego lepiej niż w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

202    Oddalenie czterech pierwszych zarzutów skłania do wniosku, że skarżący nie wykazali istnienia takiego błędu.

203    Aeris Invest nie może skutecznie podnosić, że SRB naruszyła art. 17 karty, ponieważ wartość rekompensaty zgodnie z zasadą niepogarszania sytuacji wierzycieli została obliczona na podstawie najgorszego możliwego dla akcjonariuszy scenariusza, a mianowicie postępowania, w którym doszłoby do likwidacji Banco Popular. Wystarczy bowiem przypomnieć, że z analizy części pierwszej zarzutu pierwszego wynika, iż zastosowanie kontrfaktycznego scenariusza likwidacji jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

204    Ponadto w ramach zarzutu piątego skarżący ograniczają się do twierdzenia, że z ekspertyzy załączonej do skarg wynika, iż sposób, w jaki zostaliby potraktowani akcjonariusze i wierzyciele, których dotyczą działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte w odniesieniu do Banco Popular, w ramach standardowego postępowania upadłościowego byłby lepszy niż ten, w jaki potraktowano ich w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

205    W tym względzie wystarczy zaś przypomnieć, że argument ten oraz załączona do skarg ekspertyza w zakresie, w jakim zawiera ona wycenę Banco Popular jako przedsiębiorstwa nadal prowadzącego działalność, nie ma znaczenia, ponieważ opiera się ona na błędnym założeniu, zgodnie z którym bank ten mógł nadal prowadzić działalność. Za pomocą tej ekspertyzy nie można zatem w żadnym wypadku wykazać, że w ramach kontrfaktycznego scenariusza likwidacji w standardowym postępowaniu upadłościowym wierzyciele Banco Popular zostaliby potraktowani lepiej niż w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i że różnica w traktowaniu, która by z tego wynikła, wymagałaby wypłaty rekompensaty.

206    Ponadto Aeris Invest podnosi, że, w celu ustalenia, czy dana rekompensata jest wystarczająca w rozumieniu art. 17 karty, należy zbadać system odszkodowania przewidziany w rozporządzeniu nr 806/2014 w jego całokształcie. Z jednej strony, w art. 20 ust. 11 i 12 rozporządzenia nr 806/2014 przewidziano rekompensatę obliczaną na podstawie wartości aktywów netto, po dokonaniu wyceny ostatecznej. Z drugiej strony, w art. 20 ust. 16 i art. 76 ust. 1 lit. e) tego samego rozporządzenia przewidziano rekompensatę na zasadzie niepogarszania sytuacji wierzycieli. Zdaniem Aeris Invest chodzi tu o dwa uzupełniające się etapy, a rekompensata na zasadzie niepogarszania sytuacji wierzycieli nie byłaby kompletna bez odszkodowania obliczanego na podstawie wartości aktywów netto. W niniejszej sprawie zaś SRB wykluczyła możliwość takiej rekompensaty z uwagi na zastosowany instrument restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

207    Jak zauważa SRB, ten argument Aeris Invest opiera się na błędnym rozumieniu rozporządzenia nr 806/2014. W art. 20 ust. 12 rozporządzenia nr 806/2014 nie ustanowiono mechanizmu rekompensat, lecz przewidziano w nim zmianę działań podejmowanych w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jeżeli wycena przeprowadzana ex post na podstawie art. 20 ust. 11 tego rozporządzenia prowadzi do innego wyniku niż wycena wstępna. Rekompensata wypłacana w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 i środki przewidziane w art. 20 ust. 12 tego rozporządzenia mają odmienne cele i nie uzupełniają się nawzajem.

208    Ponadto Trybunał orzekł, że zastosowanie instrumentu zbycia działalności, który jest instrumentem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyjętym w odniesieniu do Banco Popular, nie należy do przypadków, o których mowa w art. 20 ust. 12 rozporządzenia nr 806/2014, w których, po przeprowadzeniu ostatecznej wyceny ex post, można wypłacić rekompensatę [wyroki: z dnia 21 grudnia 2021 r., Aeris Invest/SRB, C‑874/19 P, EU:C:2021:1040, pkt 81; z dnia 21 grudnia 2021 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/SRB, C‑934/19 P, EU:C:2021:1042, pkt 92].

209    W każdym razie należy stwierdzić, że Aeris Invest nie wyjaśnia, w jakim zakresie brak ostatecznej wyceny ex post dokonywanej na podstawie art. 20 ust. 11 rozporządzenia nr 806/2014 mógłby zmienić zawartą w zaskarżonej decyzji ocenę dotyczącą braku rekompensaty z tytułu różnicy w traktowaniu przewidzianej w art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014.

210    Argument ten nie może zatem mieć wpływu na ważność zaskarżonej decyzji i jest bezskuteczny.

211    Wreszcie, wbrew temu, co twierdzi Aeris Invest, ewentualna rekompensata nie została obliczona znacznie później niż moment, w którym doszło do wywłaszczenia. W zastosowaniu art. 20 ust. 18 rozporządzenia nr 806/2014 w wycenie nr 3 wyceniający wyszedł bowiem z założenia, że Banco Popular zostałby w chwili przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji objęty standardowym postępowaniem upadłościowym, gdyby program ten nie został wykonany. Wyceniający nie oparł się zatem na wartości, jaką miałby Banco Popular po przeprowadzeniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

212    W związku z tym skarżący i Aeris Invest nie wykazali, że podjęta przez SRB decyzja o nieprzyznaniu im rekompensaty w zastosowaniu art. 76 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 806/2014 stanowi naruszenie ich prawa własności.

213    Z powyższego wynika, że zarzut piąty należy oddalić.

 W przedmiocie wniosku o przeprowadzenie środków dowodowych

214    W swoich skargach i w odpowiedzi na środek organizacji postępowania skarżący wnieśli do Sądu o zarządzenie na podstawie art. 88 § 1 regulaminu postępowania środka dowodowego mającego na celu przesłuchanie autora załączonej do skarg ekspertyzy.

215    W odniesieniu do wniosków o zastosowanie środków organizacji postępowania lub środków dowodowych przedłożonych przez stronę sporu należy przypomnieć, że to wyłącznie do Sądu należy ocena ewentualnej konieczności uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanych przez niego sprawach [zob. wyroki: z dnia 4 marca 2021 r., Liaño Reig/SRB, C‑947/19 P, EU:C:2021:172, pkt 98 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 1 czerwca 2022 r., Algebris (UK) i Anchorage Capital Group/Komisja, T‑570/17, EU:T:2022:314, pkt 435 i przytoczone tam orzecznictwo].

216    Z orzecznictwa Trybunału wynika, że nawet jeśli wniosek o przesłuchanie świadków przedstawiony w skardze określa dokładnie fakty, na których okoliczność należy przesłuchać świadka lub świadków, oraz powody uzasadniające to przesłuchanie, to do Sądu należy ocena znaczenia wniosku dla sprawy z uwzględnieniem przedmiotu sporu i konieczności przesłuchania powołanych świadków (zob. wyrok z dnia 26 stycznia 2017 r., Mamoli Robinetteria/Komisja, C‑619/13 P, EU:C:2017:50, pkt 118 i przytoczone tam orzecznictwo; wyrok z dnia 22 października 2020 r., Silver Plastics i Johannes Reifenhäuser/Komisja, C‑702/19 P, EU:C:2020:857, pkt 29).

217    W niniejszym wypadku należy wskazać, że informacje zawarte w aktach sprawy oraz wyjaśnienia udzielone na rozprawie wystarczają do tego, aby Sąd mógł wydać orzeczenie, ponieważ mógł on skutecznie rozstrzygnąć spór na podstawie żądań, zarzutów i argumentów przedstawionych w toku postępowania oraz w świetle dokumentów przedłożonych przez strony.

218    Z powyższego wynika, że należy oddalić złożony przez skarżących wniosek o przeprowadzenie środków dowodowych, jak również skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

219    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrali sprawę, należy – zgodnie z żądaniem SRB – obciążyć ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez SRB.

220    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do postępowania w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty. Królestwo Hiszpanii pokrywa więc własne koszty.

221    Na podstawie art. 138 § 3 regulaminu postępowania Sąd może zdecydować, że interwenient niewymieniony w art. 138 §§ 1 i 2 pokrywa własne koszty. W niniejszej sprawie Aeris Invest, który wstąpił do sprawy T‑302/20 w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżących, pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skargi zostają oddalone.

2)      W sprawie T‑302/20 Antonio Del Valle Ruíz i inni skarżący, których imiona i nazwiska wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku, w sprawie T‑303/20 José María Arias Mosquera i inni skarżący, których imiona i nazwiska wymieniono w załączniku do niniejszego wyroku, oraz w sprawie T‑307/20 Calatrava Real State 2015, SL, pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB).

3)      Królestwo Hiszpanii pokrywa własne koszty.

4)      Aeris Invest Sàrl pokrywa własne koszty.

van der Woude De Baere Steinfatt

Kecsmár       Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 listopada 2023 r.

Podpisy

Spis treści

*      Język postępowania: hiszpański.

1       Wykaz pozostałych skarżących został załączony jedynie do wersji doręczonej stronom.

2       Wykaz pozostałych skarżących został załączony jedynie do wersji doręczonej stronom.