ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 15ης Ιουνίου 2011

Υπόθεση T‑510/09 P

V

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Πρόσληψη – Άρνηση διορισμού λόγω μη πληρώσεως των όρων υγείας που απαιτούνται για την άσκηση των καθηκόντων – Υποχρέωση αιτιολογήσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώτο τμήμα) της 21ης Οκτωβρίου 2009, F-33/08, V κατά Επιτροπής (Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑A‑1‑403 και II‑A‑1‑2159).

Απόφαση:      Η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της 21ης Οκτωβρίου 2009, στην υπόθεση F‑33/08, V κατά Επιτροπής, αναιρείται καθό μέρος το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης παρέλειψε να αποφανθεί επί λόγου ακυρώσεως που προέβαλε η V κατά την προφορική διαδικασία και αντλείται από τη μη εγγραφή του προέδρου της ιατρικής επιτροπής στο μητρώο του βελγικού ιατρικού συλλόγου. Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Η προσφυγή της V ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης στην υπόθεση F‑33/08 απορρίπτεται. Η V φέρει τα δικαστικά έξοδά της, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας. Ως προς τα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας, στο πλαίσιο της οποίας εκδόθηκε η προαναφερθείσα απόφαση V κατά Επιτροπής, ισχύουν τα οριζόμενα στα σημεία 2 και 3 του διατακτικού αυτής.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Πρόσληψη – Άρνηση διορισμού λόγω μη πληρώσεως των όρων υγείας – Πλημμελής ιατρική γνωμάτευση περί ελλείψεως σωματικής ικανότητας – Έκδοση από την ιατρική επιτροπή τελικής γνωματεύσεως βάσει της πλημμελούς γνωματεύσεως – Έλλειψη νομιμότητας

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 33)

2.      Διαδικασία – Μέτρα οργανώσεως της διαδικασίας – Αίτηση προσκομίσεως εγγράφου – Εξέταση του εμπιστευτικού χαρακτήρα – Μη εφαρμογή σε περίπτωση αρνήσεως προς το Δικαστήριο ΔΔ προσκομίσεως εγγράφων λόγω του εμπιστευτικού τους χαρακτήρα

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 44 § 2)

3.      Αναίρεση – Λόγοι – Ανεπαρκής αιτιολογία – Χρήση έμμεσης αιτιολογίας από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης – Επιτρέπεται – Όρια – Υποχρέωση αποφάνσεως επί οποιασδήποτε προβαλλόμενης προσβολής δικαιώματος

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 36 και παράρτημα Ι, άρθρο 7 § 1)

1.      Πλημμελής αρνητική ιατρική γνωμάτευση ιατρού-συμβούλου ενός θεσμικού οργάνου η οποία εκδίδεται κατόπιν ιατρικής εξετάσεως πριν από την πρόσληψη δύναται να επηρεάσει τη νομιμότητα της τελικής γνωματεύσεως της αρμόδιας ιατρικής επιτροπής στο πλαίσιο του άρθρου 33 του ΚΥΚ, καθώς και την απόφαση περί μη προσλήψεως η οποία εκδίδεται βάσει της προαναφερθείσας τελικής ιατρικής γνωματεύσεως.

Συναφώς, εάν γίνει δεκτό ότι η ιατρική επιτροπή είναι σε θέση να προβεί σε πλήρη και αμερόληπτη επανεξέταση της καταστάσεως του υποψηφίου, παρά ταύτα, ελλείψει νόμιμης αρνητικής ιατρικής γνωματεύσεως του ιατρού-συμβούλου, η ιατρική επιτροπή δεν δύναται να επιληφθεί εγκύρως της υποθέσεως.

(βλ. σκέψεις 51 και 52)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 14 Απριλίου 1994, T‑10/93, A κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1994, σ. I-A-119 και II-387, σκέψη 27

2.      Το άρθρο 44, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης παρέχει τη δυνατότητα στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να ζητεί, μέσω διατάξεως, την προσκόμιση εγγράφων που φέρονται ως εμπιστευτικά, υποχρεώνοντάς το συγχρόνως να ελέγχει αν ο διάδικος που επικαλείται τον εμπιστευτικό χαρακτήρα τους εναντιώνεται βασίμως στη γνωστοποίηση των εν λόγω εγγράφων στον αντίδικο. Η μόνη δυνατή αντιμετώπιση από τον δικαστή της αρνήσεως συμμορφώσεως προς διάταξη είναι η συναγωγή αντίστοιχων συμπερασμάτων στην απόφαση που περατώνει την κύρια δίκη, υπό τον όρο ότι εξάντλησε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να επιτύχει την προσκόμιση των επίμαχων εγγράφων.

Από την ως άνω ρύθμιση προκύπτει ότι δεν επιτρέπεται ευθεία επίκληση του εμπιστευτικού χαρακτήρα ορισμένων πληροφοριών έναντι του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης. Πράγματι, η εφαρμογή του άρθρου αυτού αναγκαστικά συνεπάγεται ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης λαμβάνει γνώση του περιεχομένου των πληροφοριών αυτών και ελέγχει τον εμπιστευτικό τους χαρακτήρα προκειμένου να αποφασίσει για τη γνωστοποίησή τους στον αντίδικο.

Συναφώς, ο προσφεύγων, ο οποίος για λόγους προστασίας της ιδιωτικής του ζωής αντίκειται στη γνωστοποίηση προς το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης του περιεχομένου εγγράφων τα οποία υπόκεινται σε ιατρικό απόρρητο και βρίσκονται στην κατοχή του καθού, δεν δύναται να επικαλεσθεί το άρθρο 44, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, καθόσον η διάταξη αυτή δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση κατά την οποία ο διάδικος, επικαλούμενος έναντι του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης τον εμπιστευτικό χαρακτήρα των εγγράφων, αντιτίθεται στην προσκόμιση εγγράφων ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης τα οποία το τελευταίο κρίνει λυσιτελή για την επίλυση της διαφοράς.

(βλ. σκέψεις 72 έως 75)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ, 12 Μαΐου 2010, T‑560/08 P, Επιτροπή κατά Meierhofer, σκέψεις 68 έως 74

3.      H υποχρέωση αιτιολογήσεως την οποία υπέχει το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης, δυνάμει των άρθρων 36, πρώτη περίοδος, και 7, παράγραφος 1, του παραρτήματος Ι του Οργανισμού του Δικαστηρίου, μολονότι δεν υποχρεώνει το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης να απαντά λεπτομερώς σε κάθε επιχείρημα των διαδίκων, ειδικότερα αν δεν είναι αρκούντως σαφές και ακριβές και δεν στηρίζεται σε πρόσφορα αποδεικτικά στοιχεία, εντούτοις απαιτεί από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης τουλάχιστον να εξετάζει κάθε προβαλλόμενη ενώπιόν του προσβολή δικαιώματος. Κατά συνέπεια, η αιτιολογία που παραθέτει το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης μπορεί να είναι έμμεση, υπό την προϋπόθεση ότι, αφενός μεν, καθιστά γνωστό στον θιγόμενο από την απόφασή του το σκεπτικό της αποφάσεως αυτής, αφετέρου δε, παρέχει στο Γενικό Δικαστήριο επαρκή στοιχεία για να ασκήσει τον έλεγχό του.

Συναφώς, η απόφαση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης είναι αναιρετέα καθό μέρος δεν απαντά σε λόγο αναιρέσεως που συζητήθηκε κατά την προφορική διαδικασία ενώπιόν του, η οποία συνιστά αυτοτελή νομικό ισχυρισμό που δεν άπτεται προβληθέντος στο δικόγραφο λόγου αναιρέσεως. Πράγματι, όταν ούτε στα πρακτικά της συνεδριάσεως ούτε σε κάποιο μέρος της αποφάσεως γίνεται αναφορά στον οικείο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους ο λόγος αυτός δεν περιελήφθη στο σκεπτικό που ανέπτυξε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης.

(βλ. σκέψεις 83, 85 έως 88)

Παραπομπή:

ΔΕΕ, 21 Σεπτεμβρίου 2006, C‑105/04 P, Nederlandse Federatieve Vereniging voor de Groothandel op Elektrotechnisch Gebied κατά Επιτροπής, Συλλογή 2006, σ. I-8725, σκέψη 72· 25 Οκτωβρίου 2007, C‑167/06 P, Kομνηνού κ.λπ. κατά Επιτροπής, που δεν έχει δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψη 2· 9 Οκτωβρίου 2008, C‑16/07 P, Chetcuti κατά Επιτροπής, Συλλογή 2008, σ. I-7469, σκέψη 87