WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)
z dnia 14 października 2008 r. (*)
Służba publiczna – Konkurs otwarty – Niezdany egzamin ustny – Niewpisanie na listę rezerwy kadrowej – Obowiązek uzasadnienia – Przestrzeganie tajności prac komisji konkursowej – Odmowa wykonania przez instytucję środka organizacji postępowania
W sprawie F‑74/07
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i art. 152 EA,
Stefan Meierhofer, zamieszkały w Monachium (Niemcy), reprezentowany przez adwokata H.G. Schiessla,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez B. Eggers oraz K. Herrmann, działające w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: H. Kreppel, prezes, H. Tagaras (sprawozdawca) i S. Gervasoni, sędziowie,
sekretarz: R. Schiano, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 23 kwietnia 2008 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze, która wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 3 lipca 2007 r. za pośrednictwem faksu (oryginał złożono w dniu 5 lipca 2007 r.), S. Meierhofer żąda w istocie po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 maja 2007 r. wydanej przez komisję konkursową konkursu EPSO/AD/26/05, zorganizowanego przez Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO), informującej go o uzyskaniu niewystarczającej liczby punktów na egzaminie ustnym w ramach tego konkursu, jak również decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej jego wniosku o ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 10 maja 2007 r. i po drugie, dokonania ponownej oceny tego egzaminu oraz wpisania go na listę rezerwy kadrowej.
Ramy prawne
Ogólne prawo wspólnotowe i przepisy regulaminu pracowniczego
2 Artykuł 253 WE stanowi:
„Rozporządzenia, dyrektywy i decyzje przyjęte wspólnie przez Parlament Europejski i Radę [Unii Europejskiej], jak również takie akty przyjęte przez Radę albo Komisję [Wspólnot Europejskich], są uzasadnione i odnoszą się do wniosków lub opinii, które były wymagane zgodnie z niniejszym Traktatem”.
3 Artykuł 25 akapit drugi Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) brzmi następująco:
„Każda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie”.
4 Artykuł 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego brzmi następująco:
„Prace komisji konkursowej są tajne”.
Ogłoszenie o konkursie
5 W dniu 20 lipca 2005 r. EPSO opublikowało w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie o konkursie otwartym „EPSO/AD/26/05: prawo” (Dz.U. C 178 A, s. 3).
6 Po pierwsze w tytule „A. Charakter zadań, warunki dopuszczenia do konkursu (wymagany profil)”, to ogłoszenie o konkursie przewidywało w punkcie „I. Charakter zadań” „wykonywanie zadań analitycznych, koncepcyjnych, badawczych i kontrolnych dotyczących działalności Unii Europejskiej”; w sekcji dotyczącej prawa brzmiało ono następująco:
„EPSO/AD/26/05: prawo
– tworzenie, analizowanie i opracowywanie projektów aktów prawa wspólnotowego,
– doradztwo prawne,
– analizowanie prawa krajowego, prawa wspólnotowego i prawa międzynarodowego,
– uczestnictwo w negocjowaniu umów międzynarodowych,
– analizowanie i przygotowywanie projektów decyzji, na przykład w dziedzinie prawa konkurencji,
– analizowanie i monitorowanie prawa krajowego w celu weryfikacji zgodności z prawem wspólnotowym,
– przygotowywanie dokumentów na etapie poprzedzającym wniesienie skargi (naruszenia prawa wspólnotowego, skargi, itd.),
– wykonywanie różnego rodzaju zadań związanych z postępowaniem sądowym; przygotowywanie stanowisk instytucji w ramach postępowań sądowych, przede wszystkim przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich lub Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich; wykonywanie zadań z zakresu prawa w sekretariatach Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji,
– wykonywanie prac koncepcyjnych, przygotowawczych i wykonawczych w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych”.
7 Po drugie w tytule „B. Przebieg konkursu” w ogłoszeniu o konkursie ujęte są następujące reguły dotyczące egzaminu ustnego i wpisu na listę rezerwy kadrowej:
„3. Egzamin ustny – Ocena
e) Rozmowa z komisją konkursową, w głównym języku kandydata, umożliwiająca dokonanie oceny jego zdolności do wykonywania zadań wymienionych w tytule A pkt I. Rozmowa ta dotyczy w szczególności specjalistycznej wiedzy związanej z dziedziną konkursu i wiedzy na temat Unii Europejskiej, jej instytucji i prowadzonych polityk. Sprawdzana będzie również znajomość drugiego języka. Rozmowa ta ma również na celu dokonanie oceny zdolności do zaadaptowania się kandydatów w pracy w korpusie europejskiej służby publicznej, w środowisku wielokulturowym.
Egzamin jest oceniany w skali od 0 do 50 punktów (wymagane minimum: 25 punktów).
[…].
5. Wpisanie na listę rezerwy kadrowej
Komisja konkursowa sporządza dla każdego konkursu listę rezerwy kadrowej kandydatów [...] (tytuł A, liczba laureatów), którzy uzyskali najlepsze oceny ze wszystkich egzaminów pisemnych d) i ustnych e), jak również minimalną liczbę punktów wymaganą dla każdego z tych egzaminów, z podziałem na grupy według ilości zdobytych punktów (najwyżej cztery grupy) z zachowaniem porządku alfabetycznego dla każdej z grup.
[…]”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
8 Skarżący, obywatel Niemiec, brał udział w konkursie EPSO/AD/26/05. Po pomyślnym przejściu przez testy kwalifikacyjne oraz egzaminy pisemne, w dniu 29 marca 2007 r. uczestniczył w egzaminie ustnym.
9 Pismem z dnia 10 maja 2007 r. przewodniczący komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 poinformował skarżącego, że uzyskał on z egzaminu ustnego 24,5 punktu, a tym samym nie osiągnął wymaganego minimalnego progu wynoszącego 25/50 i nie może być wpisany na listę rezerwy kadrowej.
10 W piśmie z dnia 11 maja 2007 r. skarżący zażądał powtórnego rozpatrzenia wyżej wspomnianej decyzji z dnia 10 maja 2007 r. i stwierdził, odnosząc się do protokołu, który sam sporządził po egzaminie ustnym i który został dołączony do skargi, że podczas tego egzaminu udzielił prawidłowej odpowiedzi na co najmniej 80% pytań. W istocie skarżący domagał się weryfikacji oceny, jaką otrzymał z egzaminu ustnego, jak również, ewentualnie, wyjaśnienia oceny, którą uzyskał w odniesieniu do każdego pytania postawionego podczas tego egzaminu.
11 W piśmie z dnia 19 czerwca 2007 r. przewodniczący komisji konkursowej poinformował skarżącego, że po dokonaniu ponownej oceny jego kandydatury komisja konkursowa nie znalazła powodów do zmiany wyników egzaminu. W piśmie tym wskazał on również skarżącemu, że po pierwsze jeśli chodzi o jego specjalistyczną wiedzę, liczba odpowiedzi niezadowalających przewyższała liczbę odpowiedzi zadowalających, a po drugie egzamin ustny został przeprowadzony zgodnie z kryteriami określonymi w ogłoszeniu o konkursie i mając na uwadze fakt, iż zgodnie z wymogami art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego, prace komisji konkursowej są tajne, nie ma możliwości dostarczenia kandydatom ani arkusza ocen („marking grid”), ani zestawienia ich ocen uzyskanych na egzaminie ustnym („breakdown of their marks for the oral test”).
Żądania stron i postępowanie
12 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 z dnia 10 maja 2007 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej jego wniosku o dokonanie ponownej oceny, złożonego w dniu 11 maja 2007 r.;
– zobowiązanie Komisji do dokonania powtórnej oceny egzaminu ustnego, który odbył się w dniu 29 marca 2007 r., z uwzględnieniem obowiązujących kryteriów egzaminacyjnych;
– zobowiązanie Komisji do wydania nowej decyzji w sprawie wpisania skarżącego na listę rezerwy wspólnotowej procedury naboru kadr EPSO/AD/26/05, z uwzględnieniem nowego wyniku egzaminu;
– zobowiązanie Komisji do uzasadnienia decyzji, które zostaną wydane na podstawie trzeciego i czwartego tiret powyżej;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
13 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie każdej ze stron własnymi kosztami postępowania.
14 W ramach środków organizacji postępowania, określonych na podstawie art. 55 regulaminu, Sąd wezwał Komisję, w sprawozdaniu na rozprawę przesłanym stronom w dniu 7 lutego 2008 r., do złożenia przed rozprawą:
a) arkusza ocen i zestawienia ocen z egzaminu pisemnego („the marking grid” i „the breakdown of [the] marks for the oral test”) skarżącego, o których wspomniano w decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej jego wniosku o dokonanie ponownej oceny,
b) każdej innej informacji dotyczącej oceny jakości odpowiedzi udzielonych przez skarżącego podczas egzaminu ustnego,
c) wykazu ocen pozostałych kandydatów, bez podania ich nazwisk, którzy uzyskali podczas egzaminu ustnego ocenę eliminującą,
d) obliczeń, w wyniku których uzyskano dokładny wynik 24,5/50 w przypadku oceny skarżącego z egzaminu ustnego.
15 W tym samym sprawozdaniu na rozprawę i po wezwaniu stron do poświęcenia znacznej części ich wystąpień zarzutowi opartemu na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, wskazano po pierwsze, że celem żądanych środków było „zapewnienie pełnej skuteczności debatom dotyczącym tego zarzutu (a także zarzutu opartego na oczywistym naruszeniu obowiązujących kryteriów egzaminacyjnych, będącego w istocie zarzutem związanym z kryterium uzasadnienia)”, a po drugie, że podanie do wiadomości skarżącego informacji ujętych w lit. a)–d) tego sprawozdania na rozprawę nastąpiłoby w zakresie, w jakim dałoby się to pogodzić z zasadą tajności prac komisji konkursowej lub po pominięciu, w zależności od przypadku, niektórych informacji, których rozpowszechnienie naruszałoby tę zasadę.
16 W odpowiedzi na te środki organizacji postępowania, pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 18 lutego 2008 r. (oryginał złożono w dniu 19 lutego 2008 r.), Komisja przekazała Sądowi, tak jak wymagano w lit. c) sprawozdania na rozprawę, tabelę ocen kwalifikacyjnych kandydatów, bez podania ich nazwisk, którzy nie uzyskali wystarczającej liczby punktów na egzaminie ustnym. Jednakże Komisja odmówiła wykonania środków organizacji postępowania wskazanych w tym sprawozdaniu w lit. a), b) i d), twierdząc, że ze względu na brak dowodu naruszenia zasad rządzących pracami komisji konkursowej, sam zarzut oparty na obowiązku uzasadnienia nie uzasadnia, mając na uwadze tajność prac komisji konkursowej, przedłożenia innych żądanych przez Sąd informacji i dokumentów. Ponadto Komisja zauważyła, że nie jest zobowiązana do przedstawiania takich informacji i dokumentów, niezależnie od tego, czy Sąd prowadzi postępowanie w oparciu o środki organizacji postępowania, jak w tym przypadku, lub środki dowodowe.
17 W dniu 20 marca 2008 r. skarżący złożył w sekretariacie Sądu uwagi, opatrzone datą 17 marca 2008 r., dotyczące środków organizacji postępowania skierowanych do Komisji, a w szczególności jej odmowy spełnienia wszystkich żądań Sądu.
18 W dniu 19 maja 2008 r. Komisja złożyła w sekretariacie Sądu uwagi stanowiące odpowiedź na wspomniane pismo skarżącego.
Przedmiot skargi
19 Należy zauważyć, że skarżący domaga się między innymi stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 10 maja 2007 r. informującej go o uzyskaniu niewystarczającej liczby punktów podczas konkursowego egzaminu ustnego, jak również stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej jego wniosku o dokonanie ponownej oceny. W tej kwestii należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem, jeżeli uczestnik konkursu domaga się powtórnego rozpatrzenia decyzji wydanej przez komisję konkursową, to decyzja wydana przez tę komisję po ponownym rozpatrzeniu sytuacji kandydata stanowi akt powodujący niekorzystne dla niego skutki (postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 3 kwietnia 2001 r. w sprawach połączonych T‑95/00 i T‑96/00 Zaur-Gora i Dubigh przeciwko Komisji, Rec. s. I‑A‑79 i II‑379, pkt 24–27; wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 stycznia 2002 r. w sprawie T‑386/00 Gonçalves przeciwko Parlamentowi, RecFP s. I‑A‑13 i II‑55, pkt 39; z dnia 31 maja 2005 r. w sprawie T‑294/03 Gibault przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑141 i II‑635, pkt 22; z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie T‑173/05 Heus przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. II‑A‑2‑1695, pkt 19, i z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie T‑100/04 Giannini przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, będący przedmiotem postępowania odwoławczego przed Trybunałem, sprawa C‑231/08 P, pkt 30). Wobec powyższego decyzja z dnia 19 czerwca 2007 r. wydana po rozpatrzeniu wniosku o dokonanie ponownej oceny, złożonego przez skarżącego w dniu 11 maja 2007 r., zastąpiła pierwotną decyzję komisji konkursowej z dnia 10 maja 2007 r., a zatem jest aktem niekorzystnym.
20 Należy w związku z tym uznać, że skarga dotyczy tylko decyzji komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 z dnia 19 czerwca 2007 r.
Co do prawa
Argumenty stron
21 W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.
22 Po pierwsze Komisja uchybiła obowiązkowi uzasadnienia decyzji z dnia 10 maja 2007 r. (zob. pkt 9 niniejszego wyroku), który jest przewidziany w art. 253 WE, gdyż „zasada tajności”, określona w art. 6 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, obowiązuje jedynie wobec osób trzecich, a nie samego kandydata. Zdaniem Komisji, jeśli chodzi o dostęp kandydata do prac komisji konkursowej, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego zawiera specjalny przepis zabraniający ujawniania stanowiska komisji konkursowej i informacji dotyczących indywidualnej lub porównawczej oceny kandydatów; a zatem podając do wiadomości skarżącego jego ocenę uzyskaną z egzaminu ustnego, Komisja spełniła obowiązek uzasadnienia.
23 Następnie skarżący wskazuje na uchybienie proceduralne polegające na tym, że przewodniczący komisji konkursowej p. Singer, nie korzystając ze słuchawek pozwalających na śledzenie tłumaczenia symultanicznego egzaminu ustnego na język francuski, nie zrozumiał odpowiedzi udzielonych przez skarżącego w języku niemieckim. Komisja uważa, że zarzut ten jest bezzasadny, ponieważ poza tym, że p. Singer doskonale włada językiem niemieckim, a członkowie komisji konkursowej nie są zobowiązani do korzystania z tłumaczenia symultanicznego, okazuje się przede wszystkim, że skarżący w żadnym stopniu nie był przedmiotem nierównego traktowania, ponieważ p. Singer nie korzystał z tłumaczenia symultanicznego podczas egzaminu ustnego w przypadku żadnego z pozostałych 94 kandydatów, którzy odpowiadali w języku niemieckim, a ponadto, że w żadnym wypadku nie można tego uznać za uchybienie proceduralne.
24 Wreszcie skarżący twierdzi, że ze względu na dużą ilość pełnych i bez wątpienia prawidłowych odpowiedzi, jakich udzielił podczas egzaminu ustnego, ocena, jaką uzyskał z egzaminu, poniżej 50%, stanowi oczywiste naruszenie zasad kierujących pracą komisji konkursowej i obowiązujących kryteriów egzaminacyjnych i może być wynikiem jedynie takiego naruszenia. Komisja zauważa, że nie ma oczywistego błędu w ocenie w przypadku, gdy komisja konkursowa posiada szeroki zakres swobodnego uznania, który jest jeszcze szerszy w przypadku konkursowych egzaminów ustnych, ponieważ komisja konkursowa może brać pod uwagę odpowiedzi kandydatów, ale również ich doświadczenie zawodowe i osobowość.
25 W odpowiedzi na środki organizacji postępowania żądane przez Sąd w sprawozdaniu na rozprawę z dnia 7 lutego 2008 r. Komisja, uzasadniając swoją odmowę podania niektórych informacji żądanych przez Sąd (zob. pkt 16 niniejszego wyroku), utrzymuje w szczególności, że skarżący nie udowodnił naruszenia zasad, które rządzą pracami komisji konkursowej i że w związku z tym, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jej decyzja nie podlega kontroli sądowej. Komisja uznaje, że w sprawie, która zakończyła się wydaniem wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie T‑53/00 Angioli przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑13 i II‑73, dostarczyła zainteresowanej osobie „zestawienie ocen, jakie uzyskała ona z egzaminu ustnego”, ale twierdzi, że chodzi o „absolutny wyjątek” i że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym tajności prac komisji konkursowych, domniemane naruszenie obowiązku uzasadnienia nie może być w tym przypadku podstawą dla przedstawienia „karty ocen” skarżącego, czyli karty, która zawiera jednocześnie arkusz ocen, punkty przyznane podczas egzaminu ustnego oraz ocenę członków komisji konkursowej. Twierdzi ona, że w przypadku braku jakiejkolwiek przesłanki mogącej podawać w wątpliwość ważność zaskarżonego aktu, akt ten korzysta z domniemania ważności, z którego korzystają akty prawa wspólnotowego, i Sąd nie może domagać się przedstawienia żądanych informacji.
26 W uwagach odnoszących się do odmowy podania przez Komisję niektórych informacji żądanych w ramach środków organizacji postępowania, skarżący ponownie potwierdził, opierając się na art. 27 regulaminu pracowniczego, że miało miejsce oczywiste naruszenie stosownych zasad pracy komisji konkursowej, w szczególności z tego względu, że komisja konkursowa nie dokonała obiektywnej oceny jego rzeczywistych odpowiedzi udzielonych podczas egzaminu ustnego i nie uzasadniła swojej decyzji; ponieważ w tym przypadku udowodniono takie oczywiste naruszenie wspomnianych zasad, skarżący powinien w drodze wyjątku skorzystać ze złagodzenia ciężaru dowodu ze względu na brak możliwości, przy braku winy z jego strony, przedstawienia takiego dowodu. Co więcej, skarżący zarzuca Komisji, w odniesieniu do sprawy, która zakończyła się wydaniem ww. wyroku w sprawie Angioli przeciwko Komisji, naruszenie zasady równego traktowania.
27 W odpowiedzi na uwagi przedstawione w poprzednim punkcie Komisja twierdzi, że zgodnie z orzecznictwem późniejsza kontrola egzaminu ustnego przez sąd wspólnotowy jest z natury niemożliwa i wobec powyższego do spełnienia obowiązku uzasadnienia wystarczy podanie tylko oceny ogólnej. Następnie podkreśla brak oczywistego naruszenia zasad rządzących pracami komisji konkursowej, ze względu na po pierwsze, właściwą ocenę przez członków komisji odpowiedzi udzielonych przez skarżącego podczas egzaminu, po drugie, przestrzeganie obowiązku uzasadnienia, po trzecie, przestrzeganie zasady równego traktowania; co więcej, dodaje ona, że skarżący nie przedstawił wystarczających dowodów oczywistego naruszenia tych zasad.
Ocena Sądu
28 Należy na wstępie przypomnieć, że w celu uzasadnienia swojej skargi skarżący podnosi trzy zarzuty, oparte na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, uchybieniu proceduralnemu i istnieniu oczywistego błędu w ocenie. Ponieważ w odpowiedzi na skargę Komisja przedstawiła pewną analizę dotyczącą zasady równego traktowania, skarżący, w piśmie uzupełniającym skargę z dnia 17 marca 2008 r., przedstawił argumenty dotyczące domniemanego naruszenia tej zasady, argumenty, na które Komisja udzieliła odpowiedzi w swoich uwagach z dnia 19 maja 2008 r. Ponieważ zarzuty te nie zostały podniesione przez skarżącego w skardze, Sąd może jedynie uznać je za niedopuszczalne i nie należy ich rozpatrywać.
29 Spośród trzech zarzutów podniesionych w skardze przez skarżącego należy w pierwszej kolejności rozpatrzyć zarzut oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia.
30 W tej kwestii należy na wstępie stwierdzić, że z art. 253 WE i art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego wynika, że każda decyzja, która jest podejmowana na podstawie regulaminu pracowniczego i powodująca negatywne skutki, musi być uzasadniona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek uzasadnienia stanowi zarówno podstawową zasadę prawa wspólnotowego, jak i istotny wymóg proceduralny aktów wydawanych przez instytucje, i ma na celu z jednej strony umożliwienie sądowi wykonywania kontroli zgodności z prawem decyzji, a z drugiej strony dostarczenie osobie zainteresowanej niezbędnych wskazówek, aby mogła ona wiedzieć, czy decyzja jest uzasadniona, i aby umożliwić jej ocenę możliwości wniesienia skargi (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie C‑310/99 Włochy przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2289, pkt 48, i z dnia 19 września 2002 r. w sprawie C‑113/00 Hiszpania przeciwko Komisji, Rec. s. I‑7601, pkt 47; wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 marca 1991 r. w sprawie T‑1/90 Pérez-Mínguez Casariego przeciwko Komisji, Rec. s. II‑143, pkt 73; z dnia 8 czerwca 1995 r. w sprawie T‑583/93 P przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑137 i II‑433, pkt 24, i z dnia 29 lutego 1996 r. w sprawie T‑280/94 Lopes przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP s. I‑A‑77 i II‑239, pkt 148).
31 Jednakże w odniesieniu do decyzji wydawanych przez komisję konkursową Trybunał wskazał, że obowiązek uzasadnienia należy pogodzić z zachowaniem tajności, która otacza prace komisji konkursowej na podstawie art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego, tajności ustanowionej w celu zapewnienia niezależności komisji konkursowych i obiektywności ich prac, mającej chronić je przed wszelkimi zewnętrznymi ingerencjami i naciskami ze strony samej administracji wspólnotowej, zainteresowanych kandydatów, czy też osób trzecich. W szczególności uznano, że zachowanie tej tajemnicy stoi na przeszkodzie zarówno ujawnianiu stanowiska poszczególnych członków komisji, jak i ujawnianiu jakichkolwiek informacji związanych z ocenami o charakterze indywidualnym lub porównawczym dotyczącym kandydatów, i że wymóg uzasadnienia decyzji komisji konkursowej musi uwzględniać charakter omawianych prac, które na etapie sprawdzania przydatności kandydatów mają przede wszystkim charakter porównawczy, i z tego względu obejmuje je tajemnica związana z tymi pracami (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 1996 r. w sprawie C‑254/95 P Parlament przeciwko Innamoratiemu, Rec. s. I‑3423, pkt 24–28).
32 Na podstawie tej analizy sąd wspólnotowy niezmiennie twierdzi, że „podanie do wiadomości ocen uzyskanych z poszczególnych egzaminów” stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji Komisji (ww. wyrok w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, pkt 31; wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 maja 1996 r. w sprawie T‑153/95 Kaps przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, RecFP s. I‑A‑233 i II‑663, pkt 81; z dnia 2 maja 2001 r. w sprawach połączonych T‑167/99 i T‑174/99 Giulietti i in. przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑93 i II‑441, pkt 81; w ww. sprawie Angioli przeciwko Komisji, pkt 69, i ww. w sprawie Gibault przeciwko Komisji, pkt 39).
33 Wniosek ten odnosi się w szczególności do przypadków, w których ocena pisemnego lub ustnego etapu konkursu składa się z kilku oddzielnych ocen uzyskanych z poszczególnych egzaminów z danego etapu. To samo dotyczy przypadku podawania do wiadomości osoby zainteresowanej ocen pośrednich, odpowiadających poszczególnym kryteriom oceny każdego egzaminu pisemnego lub ustnego. W istocie w takich przypadkach podanie do wiadomości wyeliminowanych kandydatów indywidualnych lub pośrednich ocen zawiera nie tylko informację o ich wyeliminowaniu z kolejnego etapu procedury rekrutacyjnej, ale również informację dotyczącą powodów ich niepowodzenia, dostarczając im informacje na temat materiałów lub kryteriów, na podstawie których komisja konkursowa uznała ich odpowiedzi za niezadowalające.
34 Orzecznictwo przytoczone w pkt 31 i 32 niniejszego wyroku nie wprowadza rozróżnienia, przynajmniej bezpośrednio, między podaniem do wiadomości kilku ocen, indywidualnych lub pośrednich, a podaniem do wiadomości jednej indywidualnej oceny eliminującej. Nie może to jednak oznaczać, że podanie do wiadomości kandydata jednej indywidualnej oceny eliminującej stanowi zawsze wystarczające uzasadnienie, niezależnie od szczególnych okoliczności danej sprawy.
35 W istocie z jednej strony żaden element zawarty w treści lub w kontekście orzecznictwa, o którym mowa w pkt 31 i 32 niniejszego wyroku, nie pozwala na zinterpretowanie odniesienia do „ocen uzyskanych z poszczególnych egzaminów” jako dotyczącego wyłącznie indywidualnych ocen eliminujących w przeciwieństwie do pozostałych istniejących ocen, włącznie z ocenami pośrednimi, w szczególności jeśli chodzi o oceny pośrednie, w przypadku gdy etap pisemny lub – jak w tym przypadku – etap ustny obejmuje tylko jeden egzamin, a zatem jedną ocenę indywidualną. Sąd zwraca w tej kwestii uwagę na ogólny charakter sformułowań, jakimi posłużono się w omawianym orzecznictwie, jak również na okoliczność, że w ww. wyroku w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, który leży u podstaw orzecznictwa przytoczonego w pkt 32, zarzut dotyczący obowiązku uzasadnienia nie dotyczył odmowy przez pozwaną instytucję podania do wiadomości skarżącego kilku ocen, indywidualnych lub pośrednich, ale odmowy podania skarżącemu kryteriów oceny komisji konkursowej i powodów wydania zaskarżonej decyzji (zob. ww. wyrok w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, pkt 22); to samo odnosi się również do wyroków, które dotyczą, jak w tym przypadku, wyeliminowania skarżących na etapie ustnym, jak na przykład wyroków: ww. w pkt 56–65 w sprawie Angioli przeciwko Komisji i ww. w pkt 33–35 Gibault przeciwko Komisji.
36 Ponadto w niedawnej sprawie dotyczącej – jak w tym przypadku – nieprzejścia pomyślnie ustnego etapu konkursu przez kandydatkę, uznano, że obowiązek uzasadnienia może oznaczać podanie do wiadomości, na żądanie kandydata, ocen pośrednich i metody, jaką posługiwała się komisja w celu ustalenia indywidualnej oceny z jednego z egzaminów ustnych, i że jeśli takiego uzasadnienia nie podano na żądanie odrzuconego kandydata, do sądu wspólnotowego należy wystąpienie o przedstawienie wyjaśnień, z wykorzystaniem środków organizacji postępowania (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie T‑277/02 Pascall przeciwko Radzie, RecFP s. I‑A‑137 i II‑621); w tej sprawie zastosowania takich środków domagał się skądinąd Sąd Pierwszej Instancji i strona pozwana spełniła to żądanie, w wyniku czego zarzut oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia stał się bezprzedmiotowy (zob. ww. wyrok w sprawie Pascall przeciwko Radzie, pkt 28–31).
37 Co więcej, Sąd zauważa, że sama Komisja już zgodziła się na podanie do wiadomości kandydatów ocen pośrednich, w szczególności w dwóch sprawach dotyczących nieprzejścia pomyślnie przez kandydatów etapu ustnego, który obejmował tylko jeden egzamin ustny. W pierwszej sprawie dotyczącej konkursu Komisja przekazała osobie zainteresowanej, na jej żądanie, zestawienie poszczególnych ocen pośrednich z egzaminu ustnego, dla każdego z kryteriów (zob. ww. wyrok w sprawie Angioli przeciwko Komisji, pkt 79). W drugiej sprawie dotyczącej postępowania rekrutacyjnego Komisja przekazała, na żądanie Sądu Pierwszej Instancji, oceny z egzaminu ustnego, dla każdego kryterium, wyrażone w skali od „--” do „++” (zob. wyrok Trybunału z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie C‑17/07 P Neirinck przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 56). A zatem w przeciwieństwie do tego, co stwierdziła Komisja, odnosząc się do sprawy, która zakończyła się wydaniem ww. wyroku w sprawie Angioli przeciwko Komisji, w odpowiedzi dotyczącej środków organizacji postępowania, podanie do wiadomości informacji uzupełniających, a w szczególności uzyskanych ocen dla każdego kryterium, nie było „absolutnym wyjątkiem w jednym szczególnym przypadku”, ale nastąpiło wielokrotnie, ze względu na okoliczności danego przypadku.
38 Z drugiej strony jeśli chodzi o żądania dotyczące informacji innych niż same oceny, a mianowicie dotyczące kryteriów lub powodów przyznania oceny eliminującej lub innych informacji dotyczących oceny danego kandydata, należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniu, zgodnie z którym podanie do wiadomości indywidualnych ocen jest spełnieniem obowiązku uzasadnienia, z samej treści wyroków zawierających takie twierdzenie (zob. pkt 32 niniejszego wyroku), również z ww. wyroku w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, a w szczególności z wyroków odnoszących się do etapu ustnego, jak na przykład z wyroków: ww. w pkt 71–85 w sprawie Angioli przeciwko Komisji i ww. w pkt 42 Gibault przeciwko Komisji, wynika że sąd wspólnotowy nie ogranicza się do automatycznego stosowania wspomnianego wyżej orzecznictwa, ale rozpatruje każdy przypadek z uwzględnieniem szczególnego kontekstu sprawy i żądań zainteresowanych kandydatów.
39 Analizę przedstawioną w pkt 35–37, jak również w poprzednim punkcie, wzmacnia dodatkowo istniejące orzecznictwo dotyczące niezdania pisemnego etapu konkursu, zgodnie z którym kandydat uzyskuje w praktyce wystarczająco pełne wyjaśnienie swojego niepowodzenia, otrzymując nie tylko poszczególne oceny indywidualne, ale również uzasadnienie indywidualnej oceny eliminującej, która spowodowała jego wykluczenie z dalszej części konkursu, jak również inne informacje. W istocie sąd wspólnotowy orzekł, że „kandydaci, którzy nie zostali zakwalifikowani, mogą, w zależności od przypadku, otrzymać od instytucji będącej organizatorem danego konkursu poprawione kopie swoich prac lub informację o ustalonych przez komisję ogólnych kryteriach oceny za pośrednictwem, jak w tym przypadku, dobrowolnego przekazania dokumentów w toku postępowania sądowego, którego stronami jest ta instytucja i wspomniani kandydaci lub zgodnie z praktyką przyjętą przez tę instytucję, której celem jest zapewnienie przejrzystości procedur rekrutacji przy zachowaniu zasady tajności prac komisji konkursowej, zapisanej w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego” (zob. wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie T‑72/01 Pyres przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑169 i II‑861, pkt 70, i z dnia 17 września 2003 r. w sprawie T‑233/02 Alexandratos i Panagiotou przeciwko Radzie, RecFP s. I‑A‑201 i II‑989, pkt 31). Co więcej, wielokrotnie okazywało się, że instytucje wspólnotowe przekazały bezpośrednio skarżącemu lub sądowi wspólnotowemu na jego żądanie poprawioną kopię pisemną lub kartę ocen zawierającą ocenę kopii (zob. wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie T‑371/03 Le Voici przeciwko Radzie, Zb.Orz.SP s. I‑A‑209 i II‑957, pkt 115–117; wyroki Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie F‑73/06 Van Neyghem przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, będący przedmiotem postępowania odwoławczego przed Sądem Pierwszej Instancji, sprawa T‑105/08 P, pkt 72, 79 i 80, jak również z dnia 4 września 2008 r. w sprawie F‑147/06 Dragoman przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 21, 82 i 83). Nawet jeśli prawdą jest, że osoby sprawdzające egzaminy pisemne mogą nie być znane osobom zainteresowanym (a zatem nie są narażone na ingerencję i naciski, do których odnosi się orzecznictwo przytoczone w pkt 31 niniejszego wyroku), w przeciwieństwie do członków komisji uczestniczących w etapie ustnym, Sąd uważa, że okoliczność ta obiektywnie nie uzasadnia istnienia znaczących różnic między wymogami uzasadnienia w przypadku niezdania etapu pisemnego, które to wymogi wynikają z orzecznictwa przedstawionego w niniejszym punkcie, a wymogami bronionymi przez Komisję w przypadku niezdania egzaminu ustnego i które, w szczególności w tym przypadku, polegają na podaniu skarżącemu tylko jego indywidualnej oceny eliminującej, i to pomimo okoliczności opisanych w pkt 42–47 niniejszego wyroku.
40 W związku z tym należy stwierdzić, że chociaż wynik pogodzenia obowiązku uzasadnienia z przestrzeganiem zasady tajności prac komisji konkursowej, w szczególności odnośnie do kwestii, czy podanie do wiadomości kandydata wyeliminowanego na etapie ustnym tylko jednej indywidualnej oceny eliminującej stanowi spełnienie tego obowiązku, skłania się najczęściej w stronę zasady tajności prac komisji, może być inaczej w przypadku zaistnienia wyjątkowych okoliczności. Taki wniosek nie jest w żadnym stopniu sprzeczny z zasadą tajności prac komisji, przewidzianą w art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego i wpisuje się skądinąd w niedawne zmiany wspólnotowego orzecznictwa na rzecz zapewnienia przejrzystości (zob. podobnie wyroki Trybunału z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C‑64/05 P Szwecja przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑11389, i z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawach połączonych C‑39/05 P i C‑52/05 P Szwecja i Turco przeciwko Radzie, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie T‑194/04 Bavarian Lager przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑4523, będący przedmiotem postępowania odwoławczego przed Trybunałem, sprawa C‑28/08 P).
41 W tym przypadku Sąd uważa, iż ma do czynienia ze szczególnymi okolicznościami w rozumieniu poprzedniego punktu.
42 Po pierwsze, z treści decyzji z dnia 10 maja 2007 r. (zob. pkt 9 niniejszego wyroku) bezspornie wynika, że skarżącemu zabrakło niewiele, aby zaliczyć etap ustny. W tych okolicznościach uzasadnione jest, że osoba zainteresowana żąda pełnych informacji, czyniąc to jedynie w celu upewnienia się, czy jej ocena nie jest wynikiem błędu lub aby uzyskać informację o możliwości zaokrąglenia oceny.
43 Po drugie, bezsporne jest również, że skarżącemu podano jedynie indywidualną oceną z etapu ustnego, co, w przeciwieństwie do założeń, o których mowa w pkt 33 niniejszego wyroku, nie pozwala mu na uzyskanie informacji, określonych w tym punkcie, które są mu potrzebne, aby zrozumieć powody swojego niepowodzenia na tym etapie konkursu, ponieważ jak już wspomniano, zabrakło mu niewiele, aby ten etap zaliczyć.
44 Po trzecie, całkowicie bezsporne jest również, że w tym przypadku przyznawano oceny pośrednie, które posłużyły do obliczenia indywidualnej oceny eliminującej skarżącego. Jest to wyraźnie wskazane w odpowiedzi na jego wniosek o dokonanie ponownej oceny i zostało potwierdzone przez przedstawicielkę Komisji podczas rozprawy.
45 Po czwarte, o ile przedstawicielka Komisji stwierdziła podczas rozprawy, że wszystkie kryteria oceny przewidziane w ogłoszeniu o konkursie faktycznie były przedmiotem oceny i zostały uwzględnione przy obliczaniu indywidualnych ocen kandydatów, należy najpierw zauważyć, że zgodnie z jej oświadczeniem, nie widziała ona karty ocen (zob. pkt 25 niniejszego wyroku) i jedynie przekazała Sądowi informacje, jakie otrzymała od EPSO, a następnie i przede wszystkim, że zapytana w tej kwestię przez Sąd stwierdziła, że nie wie, czy wszystkie kryteria oceny miały takie same znaczenie ani czy nie uwzględniono innych elementów, nieprzewidzianych w ogłoszeniu o tym konkursie. W szczególności zapytana kilkakrotnie o to, czy ocena 24,5/50 była sumą wszystkich ocen pośrednich odpowiadających kryteriom oceny określonym w ogłoszeniu o konkursie, przedstawicielka Komisji, udzielając odpowiedzi twierdzącej na to pytanie, przedstawiła swoje stanowisko w ten sposób, aby nie wykluczyć możliwości uwzględnienia innych elementów lub względów przy przyznawaniu skarżącemu takiej oceny eliminującej. Jeśli „kryteria sprawdzania”, wymienione w pkt 29 ww. wyroku w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu mają na celu określenie na użytek osób sprawdzających egzaminy pisemne – których jest zwykle więcej niż członków zasiadających w komisji na etapie ustnym – wspólnych zasad oceny egzaminów pisemnych i są objęte tajemnicą, to nie można stwierdzić tego samego odnośnie do kryteriów oceny określonych w tym przypadku, które są wyznaczone w tytule B pkt 3 ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/26/05, są publicznie dostępne i wiążące dla członków komisji. Co za tym idzie, w opisanych wyżej okolicznościach samo podanie do wiadomości indywidualnej oceny eliminującej nie pozwala ani skarżącemu, ani Sądowi na upewnienie się, czy decyzje z dnia 10 maja 2007 r. i z dnia 19 czerwca 2007 r. nie są dotknięte błędem w odniesieniu do kryteriów oceny, które należy uwzględnić w celu obliczenia oceny indywidualnej, które dotyczą w niniejszej sprawie oceny specjalistycznej wiedzy związanej z „dziedziną” i wiedzy na temat Unii Europejskiej, jej instytucji, i prowadzonych przez nią polityk, ponadto znajomości drugiego języka i wreszcie zdolności do zaadaptowania się kandydatów w pracy w korpusie europejskiej służby publicznej, w środowisku wielokulturowym.
46 Po piąte, nie wydaje się, aby podanie do wiadomości skarżącego bardziej szczegółowych informacji niż jego indywidualna ocena eliminująca mogło być, biorąc pod uwagę dostępne obecnie technologie, znacznym obciążeniem pracy dla Komisji lub aby było sprawą delikatną. O ile prawdą jest, że podczas rozprawy przedstawicielka Komisji podniosła te dwie kwestie, Sąd zauważa, że uczyniła to tylko w sposób ogólny, nie przedstawiając problemów, jakie wystąpiły w tym przypadku, w szczególności nie wspominając o wielu innych kandydatach, którzy domagali się bardziej szczegółowego uzasadnienia indywidualnych ocen eliminujących, i nie wskazując, dlaczego podanie do wiadomości skarżącego bardziej szczegółowych informacji, niezawierających jednak indywidualnych ocen członków komisji ani ocen wyrażonych liczbowo przyznanych przez każdego z nich, mogłoby doprowadzić do powstania sytuacji wrażliwych. W istocie, co najwyżej twierdziła ona, podczas rozprawy i także w sposób ogólny, że odmowa podania do wiadomości takich informacji uzasadniona była w szczególności trudnością znalezienia osób, które chciałyby zostać członkami komisji i „wielką liczbą skarg” kandydatów uczestniczących w konkursach, do których składania mogłoby doprowadzić podanie takich informacji.
47 Po szóste, w swojej decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r. nieuwzględniającej wniosku o dokonanie ponownej oceny egzaminu, komisja, odnosząc się do „specjalistycznej wiedzy”, stwierdziła, że liczba odpowiedzi niezadowalających przewyższała liczbę odpowiedzi zadowalających, podczas gdy w odpowiedziach na środki organizacji postępowania, a następnie podczas rozprawy, strona pozwana wskazała, że głównym błędem w odpowiedziach udzielonych przez skarżącego w trakcie egzaminu ustnego był ich ogólnie mało precyzyjny i mało jasny charakter. Ponadto, jeśli chodzi o tę ostatnią uwagę krytyczną, Komisja nie wspomniała, czy odnosi się ona do wszystkich kryteriów oceny określonych w ogłoszeniu o konkursie, czy też jedynie do kryterium dotyczącego specjalistycznej wiedzy. Sąd zauważa zatem w odpowiedzi Komisji pewne luki i dwuznaczności, którym mogłoby zapobiec zwykłe podanie do wiadomości kart ocen lub ocen pośrednich skarżącego.
48 Pomocniczo Sąd zauważa, że skarżący załączył do swojej skargi trzystronicowy protokół ze swojego egzaminu ustnego z dnia 29 marca 2007 r. O ile bezsporne jest, że zadaniem Sądu nie jest podważanie ocen członków komisji na podstawie takiego dokumentu, który dodatkowo nie może mieć jakiejkolwiek wartości merytorycznej, niemniej jednak skarżący nie opiera swoich stwierdzeń dotyczących wyników egzaminu ustnego na niepewnych i niejasnych elementach, podanych w sposób nieprecyzyjny i nieuporządkowany, ale na jasnym i wyraźnym protokole zawierającym postawione mu pytania i udzielone przez niego odpowiedzi.
49 W związku z tym należy stwierdzić, że o ile podanie do wiadomości skarżącemu indywidualnej oceny eliminującej, jaką uzyskał z egzaminu ustnego, a mianowicie oceny 24,5/50, jest czymś więcej niż zwykłym zaczątkiem uzasadnienia, które zgodnie z orzecznictwem (zob. wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 listopada 1997 r. w sprawie T‑71/96 Berlingieri Vinzek przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑339 i II‑921, pkt 79) może zostać uzupełnione w toku postępowania, o tyle podanie do wiadomości tej jednej oceny nie jest w tym przypadku wystarczające, aby obowiązek uzasadnienia został w pełni spełniony, a co za tym idzie, odmowa uzupełnienia informacji przez Komisję oznacza naruszenie tego obowiązku.
50 Do obowiązków Sądu nie należy ustalanie, jakie informacje musi przekazać Komisja osobie zainteresowanej, aby został spełniony obowiązek uzasadnienia, w szczególności gdy, jak w tym przypadku, Komisja odmawia wykonania zarządzonych przez Sąd środków organizacji postępowania i w związku z tym Sąd nie może znać treści karty ocen skarżącego lub innych informacji odnoszących się do przebiegu jego egzaminu ustnego, a w szczególności przyznania oceny.
51 Sąd zauważa jednak, że w każdej sytuacji, a w szczególności w tym przypadku, można byłoby podać skarżącemu pewne dodatkowe informacje, jak w sprawie, która zakończyła się wydaniem ww. wyroku w sprawie Pascall przeciwko Radzie, nie naruszając tajemnicy, którą objęte są prace Komisji i której ramy zostały wyznaczone w orzecznictwie (zob. pkt 31 niniejszego wyroku), w szczególności w ww. wyroku w sprawie Parlament przeciwko Innamoratiemu, nie ujawniając ani stanowiska poszczególnych członków komisji ani informacji dotyczących indywidualnej lub porównawczej oceny kandydatów (zob. ww. wyrok w sprawie Pascall przeciwko Radzie, pkt 28). Sąd ma w szczególności na myśli oceny pośrednie dla każdego z kryteriów oceny określonych w ogłoszeniu o konkursie; tak samo mogło być w przypadku karty oceny, która mogłaby zostać mu przedstawiona, nie ujawniając jednocześnie informacji objętych tajemnicą prac Komisji. Odmowa Komisji podania do wiadomości, nawet tylko Sądowi, tych informacji doprowadziła to tego, że nie mógł on w pełni sprawować kontroli. W istocie i wbrew temu, że Komisja stwierdziła podczas rozprawy, że podanie do wiadomości zestawienia ocen dla każdego z kryteriów „nie wniosłoby wiele”, a następnie w swoich uwagach z dnia 19 maja 2008 r. dotyczących pisma uzupełniającego skargę z dnia 17 marca 2008 r., że żądane przez Sąd dokumenty, a mianowicie karta oceny, „nie są istotne”, taka ocena dotycząca zasadności zarzutu naruszenia obowiązku uzasadnienia należy do Sądu, a nie do Komisji.
52 W każdym razie, podążanie tokiem rozumowania Komisji prowadzi ponadto do pozbawienia Sądu wszelkiej możliwości kontroli oceny etapu ustnego. O ile Sąd nie może rzeczywiście zastąpić oceny członków komisji konkursowej swoją oceną, musi on mieć możliwość zweryfikowania, w świetle obowiązku uzasadnienia (którego zakres przytoczono w pkt 30 niniejszego wyroku), że dokonali oni oceny skarżącego na podstawie kryteriów określonych w ogłoszeniu o konkursie i że w obliczeniach oceny osoby zainteresowanej nie wystąpił żaden błąd; tak samo musi on mieć możliwość dokonywania ograniczonej kontroli związku między ocenami członków komisji a ich ocenami wyrażonymi liczbowo (zob. wyrok Trybunału z dnia 16 czerwca 1987 r. w sprawie 40/86 Kolivas przeciwko Komisji, Rec. s. 2643, pkt 11; ww. wyrok w sprawie Van Neyghem przeciwko Komisji, pkt 86, i wyrok Sądu z dnia 11 września 2008 r. w sprawie F‑127/07 Coto Moreno przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 34 i 36). W tej kwestii musi on zarządzić środki organizacji postępowania, które są jego zdaniem odpowiednie, uwzględniając szczególne okoliczności sprawy, wskazując w stosownym przypadku instytucji pozwanej, jak uczynił to w tym przypadku, że odpowiedzi zostaną przekazane osobie zainteresowanej tylko w zakresie, w jakim jest to zgodne z zasadą tajności prac komisji konkursowej.
53 W tym przypadku, uwzględniając elementy zawarte w dokumentacji (w szczególności okoliczności opisane w pkt 42–47 niniejszego wyroku) i niedostarczenie przez Komisję informacji żądanych przez Sąd w ramach środków organizacji postępowania (zob. pkt 16 niniejszego wyroku), Sąd stwierdza, że zarzut oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia jest zasadny i należy go uwzględnić.
54 Takiego wniosku nie może podważyć stanowisko Komisji, wyrażone w piśmie z dnia 18 lutego 2008 r., zgodnie z którym odmowa podania przez nią do wiadomości karty ocen i innych żądanych przez Sąd informacji była uzasadniona, po pierwsze nieprzedstawieniem przez skarżącego twierdzenia, a tym bardziej niedostarczeniem dowodu oczywistego naruszenia zasad rządzących pracami komisji i, po drugie okolicznością, że Sąd błędnie ujął obowiązek uzasadnienia jako zasadę rządzącą pracami komisji lub co najwyżej jako zasadę powiązaną. W istocie, oprócz tego, że z treści samego sprawozdania na rozprawę wynika, że zastosowania omawianych środków zażądano głównie, aby móc dokonać oceny zarzutu opartego na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, stanowisko Komisji narusza w tym przypadku zarówno bezwzględnie obowiązujący charakter obowiązku uzasadnienia, jak i zakres tego obowiązku, który został przytoczony w pkt 30 niniejszego wyroku.
55 Z całości powyższych rozważań, i bez konieczności rozpatrywania dwóch pozostałych zarzutów podniesionych przez skarżącego, wynika, że żądania mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 z dnia 19 czerwca 2007 r. (zob. pkt 19 niniejszego wyroku) należy uwzględnić, ponieważ doszło do naruszenia obowiązku uzasadnienia.
56 Natomiast odnośnie do żądań, aby Sąd kierował do Komisji nakazy, Sąd przypomina, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd wspólnotowy jest w oczywisty sposób niewłaściwy do wydawania nakazów kierowanych do instytucji wspólnotowych. Orzecznictwo to ma zastosowanie do sporów dotyczących służby publicznej (wyrok Trybunału z dnia 21 listopada 1989 r. w sprawach połączonych C‑41/88 i C‑178/88 Becker i Starquit przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 3807, wydanie zbiorcze, pkt 6; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 czerwca 1998 r. w sprawie T‑172/95 Chesi i in. przeciwko Radzie, RecFP s. I‑A‑265 i II‑817, pkt 33). A zatem Sąd nie mógł w tym przypadku, bez wkroczenia w zakres wyłącznych kompetencji organu administracyjnego (zob. w szczególności wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie T‑300/97 Latino przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A‑259 i II‑1263, pkt 28, i przytoczone tam orzecznictwo), kierować nakazów do Komisji, nawet związanych ze spoczywającym na instytucji obowiązkiem, zgodnie z art. 233 WE, po wydaniu wyroku stwierdzającego nieważność (zob. podobnie wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie T‑80/04 Castets przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑161 i II‑729, pkt 17, i z dnia 5 października 2005 r. w sprawie T‑203/03 Rasmussen przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑279 i II‑1287, pkt 32). Natomiast do Komisji należy podjęcie środków związanych z wykonaniem wyroku.
W przedmiocie kosztów
57 Zgodnie z art. 122 regulaminu Sądu, przepisy rozdziału ósmego tytułu drugiego dotyczącego kosztów postępowania przed Sądem stosują się tylko do spraw wniesionych do Sądu po dniu wejścia w życie tego regulaminu, tj. od dnia 1 listopada 2007 r. Istotne w tym zakresie przepisy regulaminu Sądu Pierwszej Instancji znajdują nadal zastosowanie odpowiednio do spraw zawisłych przed Sądem przed tą datą.
58 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże na mocy art. 88 regulaminu, w sporach między Wspólnotami a ich pracownikami, instytucje pokrywają poniesione przez nie koszty. Ponieważ skarga wniesiona przez skarżącego została co do zasady uwzględniona, Komisję należy obciążyć jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji komisji konkursowej EPSO/AD/26/05 z dnia 19 czerwca 2007 r.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
3) Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez skarżącego.
Kreppel | Tagaras | Gervasoni |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 14 października 2008 r.
W. Hakenberg | | S. Gervasoni |
Treść niniejszego orzeczenia, jak również cytowanych w nim, a dotychczas nieopublikowanych orzeczeń sądów wspólnotowych, jest dostępna na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości www.curia.europa.eu