Language of document : ECLI:EU:T:2020:450

WYROK SĄDU (piąta izba)

z dnia 23 września 2020 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Graficzny unijny znak towarowy 7Seven – Brak wniosku o przedłużenie rejestracji znaku towarowego – Wykreślenie znaku towarowego po wygaśnięciu prawa z rejestracji – Artykuł 53 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego złożony przez licencjobiorcę – Artykuł 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 – Obowiązek należytej staranności

W sprawie T‑557/19

Seven SpA, z siedzibą w Leinì (Włochy), którą reprezentował adwokat L. Trevisan,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował H. O’Neill, w charakterze pełnomocnika,

strona pozwana,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 czerwca 2019 r. (sprawa R 2076/2018‑5) dotyczącą wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego w odniesieniu do prawa wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji graficznego unijnego znaku towarowego 7Seven,

SĄD (piąta izba),

w składzie: D. Spielmann, prezes, U. Öberg (sprawozdawca) i O. Spineanu-Matei, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 9 sierpnia 2019 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 27 listopada 2019 r.,

uwzględniwszy, że w terminie trzech tygodni od dnia powiadomienia stron o zakończeniu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek stron o wyznaczenie rozprawy, i postanowiwszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec w przedmiocie skargi bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 22 lipca 1997 r. skarżąca, Seven SpA, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, zastąpionym z kolei rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

3        Towary, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klas 16, 18 i 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

4        W dniu 2 maja 2001 r. znak ten został zarejestrowany jako unijny znak towarowy pod numerem 591206, a rejestracja ta została opublikowana w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 53/2001 z dnia 18 czerwca 2001 r.

5        W dniu 29 września 2005 r. skarżąca przeniosła prawo do przedmiotowego znaku towarowego na spółkę Seven Licensing Company S.à r.l. w odniesieniu do towarów należących do klasy 25 i uzyskała licencję na wspomniany znak towarowy. Licencja ta nie została wpisana do rejestru unijnych znaków towarowych.

6        W następstwie szeregu transferów prawo do spornego znaku towarowego zostało przyznane w dniu 30 kwietnia 2013 r., w odniesieniu do towarów należących do klasy 25, Seven7 Investment PTE Ltd (zwanemu dalej „właścicielem spornego znaku towarowego”). Znak ten otrzymał nowy numer rejestracyjny 8252223, który został opublikowany w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 83/2013 z dnia 3 maja 2013 r.

7        W dniu 26 grudnia 2016 r., zgodnie z art. 47 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 53 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001), EUIPO poinformowało właściciela spornego znaku towarowego o tym, że okres ochrony wspomnianego znaku towarowego upływał w dniu 22 lipca 2017 r. i że wniosek o przedłużenie rejestracji mógł zostać złożony począwszy od dnia 23 stycznia 2017 r. do dnia 24 lipca 2017 r. EUIPO podkreśliło ponadto, że w przypadku uiszczenia dodatkowej opłaty z tytułu opóźnienia w uiszczeniu opłaty za przedłużenie rejestracji termin zostanie przedłużony do dnia 22 stycznia 2018 r.

8        Właściciel spornego znaku towarowego nie wniósł jednak o przedłużenie rejestracji tego znaku.

9        W dniu 2 lutego 2018 r. EUIPO powiadomiło przedstawiciela właściciela spornego znaku towarowego o upływie okresu ochronnego na ten znak w dniu 22 lipca 2017 r.

10      W dniu 21 lipca 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego na podstawie art. 104 rozporządzenia 2017/1001 i wniosła o przywrócenie jej prawa do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego (zwanego dalej „wnioskiem o przywrócenie praw z rejestracji znaku”). We wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku skarżąca poinformowała EUIPO, że udzielono jej licencji na przedmiotowy znak towarowy i że właściciel tego znaku naruszył wynikający z umowy obowiązek poinformowania jej o zamiarze nieprzedłużenia rejestracji spornego znaku towarowego, w związku z czym nie była ona w stanie sama dokonać przedłużenia rejestracji tego znaku w terminie.

11      Decyzją z dnia 30 sierpnia 2018 r. departament „Operacje” EUIPO oddalił wniosek skarżącej o przywrócenie praw z rejestracji znaku i potwierdził wykreślenie spornego znaku towarowego z rejestru.

12      W dniu 23 października 2018 r. skarżąca – działając na podstawie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001 – wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji departamentu „Operacje”.

13      W dniu 4 kwietnia 2019 r. Izba Odwoławcza przekazała skarżącej powiadomienie, w którym wskazała, że nie można jej było przywrócić prawa do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego, ponieważ w opisanej sytuacji nie wykazano, że skarżąca zachowała wymaganą przez okoliczności należytą staranność.

14      Decyzją z dnia 4 czerwca 2019 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. Izba ta przypomniała najpierw, że przepisy art. 104 rozporządzenia 2017/1001 należy interpretować ściśle. Następnie, stwierdziwszy, że nieprzedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego należy przypisać właścicielowi tego znaku, Izba Odwoławcza uznała, że skarżąca nie mogła skutecznie wystąpić z wnioskiem o przedłużenie rejestracji wspomnianego znaku towarowego bez uprzedniego uzyskania wyraźnego upoważnienia ze strony jego właściciela. Jednakże jej zdaniem brak takiego upoważnienia nie przeszkodził w rozpoczęciu biegu terminu przedłużenia rejestracji. Skarżąca mogła zaradzić brakowi przedłużenia rejestracji przez właściciela omawianego znaku jedynie poprzez wykazanie, że taki brak nastąpił, pomimo iż właściciel ten zachował wymaganą należytą staranność. Izba Odwoławcza dodała, że nawet przy założeniu, że prawo licencjobiorcy do przedłużenia rejestracji istnieje niezależnie od właściciela omawianego znaku towarowego, do licencjobiorcy należało podjęcie wszelkich niezbędnych środków w celu zapewnienia przedłużenia w odpowiednim czasie rejestracji spornego znaku towarowego. Ponadto uznała ona, że skarżąca nie wykazała istnienia wyjątkowych okoliczności mogących uzasadniać przywrócenie jej prawa do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego. Wreszcie Izba Odwoławcza oddaliła jako nieistotny dla sprawy argument skarżącej, zgodnie z którym przywrócenie prawa do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego nie skutkowałoby żadnym naruszeniem jakiegokolwiek prawa osoby trzeciej lub spowodowało oczekiwania z jej strony.

 Żądania stron

15      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        uwzględnienie wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego i wniosku o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego.

16      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

17      Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie pięć zarzutów, dotyczących, po pierwsze, naruszenia art. 53 i 104 rozporządzenia 2017/1001 w związku z ogólną zasadą skuteczności ze względu na to, że Izba Odwoławcza naruszyła przysługujące licencjobiorcy autonomiczne prawo do złożenia wniosku o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego oraz wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku; po drugie, naruszenia art. 104 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ wniosek o przywrócenie praw z rejestracji znaku i wniosek o przedłużenie rejestracji zostały złożone przez skarżącą w terminie; po trzecie, naruszenia art. 104 rozporządzenia 2017/1001 ze względu na to, że skarżąca działała z zachowaniem należytej staranności wymaganej przez okoliczności; po czwarte, naruszenia art. 104 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ zalecane przez Izbę Odwoławczą środki nie zapewniły przedłużenia rejestracji spornego znaku towarowego w wyznaczonym terminie, oraz po piąte, naruszenia ogólnej zasady ochrony udzielanej unijnemu znakowi towarowemu, ustanowionej w motywie 11 rozporządzenia 2017/1001.

18      Sąd zbada kolejno najpierw zarzut pierwszy, następnie łącznie zarzuty drugi, trzeci i czwarty, a wreszcie zarzut piąty.

 W przedmiocie prawa skarżącej do złożenia wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku oraz do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego

19      Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest błędna w zakresie, w jakim, niezgodnie z art. 53 i 104 rozporządzenia 2017/1001, Izba Odwoławcza dokonała oceny wniosku o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego i wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku, tak jakby chodziło raczej o przywrócenie praw właściciela z rejestracji spornego znaku a nie praw skarżącej.

20      Dodaje ona, że zgodnie z zasadą skuteczności przepisów prawa wszystkie przepisy prawne przyznające prawo obywatelowi Unii powinny być stosowane w taki sposób, aby ostatecznie osiągnąć swój cel. Zdaniem skarżącej celem wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku jest zapewnienie, by posiadacz prawa do unijnego znaku towarowego nie utracił tego prawa w przypadku niedochowania terminu, pod warunkiem przestrzegania określonych terminów i zachowania wymaganej przez okoliczności należytej staranności. Tymczasem nakładając na skarżącą obowiązek udowodnienia, że właściciel spornego znaku towarowego działał z taką należytą starannością i że wniesienie przez niego takiego wniosku było dopuszczalne, Izba Odwoławcza uniemożliwiła wykonanie tego prawa i naruszyła zasadę skuteczności.

21      EUIPO nie zgadza się z argumentami skarżącej.

22      Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 53 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 „[r]ejestrację unijnego znaku towarowego przedłuża się na wniosek właściciela unijnego znaku towarowego lub każdej innej osoby wyraźnie przez niego upoważnionej, pod warunkiem uiszczenia opłaty”.

23      Artykuł 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 przewiduje z kolei, że [z]głaszający unijny znak towarowy lub jego właściciel, lub każda inna strona w postępowaniu przed Urzędem, która mimo zachowania należytej staranności wymaganej przez okoliczności nie była w stanie dotrzymać terminu względem [EUIPO], może, na wniosek, mieć przywrócone swoje prawa, jeżeli dane uchybienie miało bezpośredni wpływ, na mocy przepisów niniejszego rozporządzenia, na utratę prawa lub środków odwoławczych”.

24      Zgodnie z tym ostatnim przepisem taki wniosek do EUIPO zakłada, po pierwsze, że wnioskodawca jest stroną w danym postępowaniu, po drugie, że mimo zachowania należytej staranności wymaganej przez okoliczności wnioskodawca nie był w stanie dotrzymać terminu względem EUIPO oraz po trzecie, że uchybienie to miało bezpośredni wpływ na utratę prawa lub środków odwoławczych [wyroki: z dnia 12 maja 2009 r., Jurado Hermanos/OHIM (JURADO), T‑410/07, EU:T:2009:153, pkt 15; z dnia 5 kwietnia 2017 r., Renfe-Operadora/EUIPO (AVE), T‑367/15, niepublikowany, EU:T:2017:255, pkt 24].

25      Odnosząc się do pierwszej przesłanki należy zauważyć, że zgodnie z art. 53 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 jedynie właściciel znaku towarowego lub osoby wyraźnie przez niego upoważnione mogą zostać uznane za strony w postępowaniu w sprawie o przedłużenie rejestracji (wyrok z dnia 12 maja 2009 r., JURADO, T‑410/07, EU:T:2009:153, pkt 16).

26      Tymczasem żaden z przepisów rozporządzenia 2017/1001 nie stoi na przeszkodzie temu, aby „strona w postępowaniu w sprawie o przedłużenie rejestracji” mogła zostać uznana za „stronę w postępowaniu przed [EUIPO]” w rozumieniu art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Użycie spójnika „lub” w art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 oznacza bowiem, że wniosek o przywrócenie praw z rejestracji znaku może złożyć każda strona w postępowaniu przed EUIPO, niezależnie od tego, czy jest ona czy też nie jest właścicielem rozpatrywanego zarejestrowanego unijnego znaku towarowego [zob. analogicznie wyrok z dnia 31 stycznia 2019 r., Thun/EUIPO (Ryba), T‑604/17, niepublikowany, EU:T:2019:42, pkt 17].

27      Tymczasem z przepisów tych w żaden sposób nie wynika, że skarżąca jest, jako posiadacz licencji na sporny znak towarowy, zrównana pod względem prawnym z właścicielem tego znaku, gdy chodzi o przedłużenie praw z jego rejestracji, a wręcz przeciwnie, że musi ona, podobnie jak każda inna osoba, zostać wyraźnie upoważniona przez właściciela spornego znaku, aby móc złożyć wniosek o przedłużenie rejestracji i że musi dowieść istnienia takiego upoważnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2009 r., JURADO, T‑410/07, EU:T:2009:153, pkt 21).

28      W niniejszej sprawie bezsporne jest, że w dniu 17 lipca 2018 r. skarżąca uzyskała od właściciela spornego znaku towarowego upoważnienie umożliwiające jej złożenie wniosku na podstawie art. 104 rozporządzenia 2017/1001 w celu przywrócenia jej prawa do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie rejestracji wspomnianego znaku. Należy jednak zauważyć, że upoważnienie to zostało udzielone po upływie terminu na złożenie wniosku o przedłużenie rejestracji, przewidzianego w art. 53 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001, i prawie rok po wygaśnięciu rzeczywistej rejestracji znaku w dniu 22 lipca 2017 r.

29      Artykuł 53 ust. 3 rozporządzenia 2017/1001 brzmi następująco:

„Wniosek o przedłużenie składa się w terminie sześciu miesięcy przed wygaśnięciem rejestracji. W terminie tym uiszcza się podstawową opłatę za przedłużenie oraz, w odpowiednich przypadkach, jedną lub więcej opłat za klasy w odniesieniu do każdej klasy towarów lub usług powyżej jednej klasy. W braku powyższego można złożyć wniosek i uiścić opłaty w terminie sześciu kolejnych miesięcy po wygaśnięciu rejestracji, pod warunkiem że w tym kolejnym terminie uiszczona zostanie dodatkowa opłata za opóźnione uiszczenie opłaty za przedłużenie lub opóźnione złożenie wniosku o przedłużenie”.

30      Jak słusznie podnosi Izba Odwoławcza w pkt 25 zaskarżonej decyzji, termin do złożenia wniosku o przedłużenie rejestracji znaku towarowego biegnie niezależnie od ewentualnego wyraźnego upoważnienia udzielonego licencjobiorcy przez właściciela znaku towarowego.

31      Procedura przedłużenia rejestracji zostaje zatem zakończona z upływem terminu przewidzianego w art. 53 ust. 3 tego rozporządzenia. Z tego względu, aby zostać uznaną za stronę w tym postępowaniu na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, skarżąca musiała uzyskać wyraźne upoważnienie właściciela spornego znaku towarowego, aby móc wystąpić z wnioskiem o przedłużenie rejestracji tego znaku w dniu poprzedzającym upływ przewidzianego terminu.

32      Ponieważ skarżąca otrzymała wyraźne upoważnienie dopiero po upływie tego terminu, nie może zostać uznana ani za stronę w postępowaniu w sprawie przedłużenia rejestracji na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, ani za „stronę w postępowaniu przed [EUIPO]” w rozumieniu art. 104 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia. Skarżąca nie mogła zatem wnieść wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku jako licencjobiorca, który utracił prawo, i w konsekwencji w niniejszym przypadku należy uznać, że działa ona przed EUIPO wyłącznie w imieniu i na rzecz właściciela spornego znaku towarowego, w związku z czym w odniesieniu do tego ostatniego należy zbadać spełnienie przesłanek z art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001. Z tego względu, jak słusznie podnosi Izba Odwoławcza w pkt 25 zaskarżonej decyzji, skarżąca mogła zaradzić brakowi przedłużenia rejestracji przez właściciela spornego znaku towarowego jedynie poprzez wykazanie, że taki brak wystąpił, pomimo że właściciel ów zachował wymaganą należytą staranność.

33      Wykładnia przyjęta w pkt 32 powyżej jest najbardziej w stanie czynić zadość zasadzie skuteczności i wymogowi pewności prawa. Gwarantuje ona określenie w jasny sposób i ścisłe poszanowanie rozpoczęcia i zakończenia biegu terminów, o których mowa w art. 53 i 104 rozporządzenia 2017/1001.

34      Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem ścisłe stosowanie przepisów Unii w dziedzinie terminów procesowych odpowiada wymogom pewności prawa oraz konieczności zapobieżenia jakiejkolwiek dyskryminacji lub arbitralnemu traktowaniu w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości. Można od niego odstąpić jedynie w zupełnie wyjątkowych okolicznościach. Niezależnie od tego, czy za takie okoliczności należy uznać nieprzewidywalne okoliczności lub siłę wyższą, czy też usprawiedliwiony błąd, wszystkie one zawierają w każdym razie element subiektywny związany z istniejącym po stronie osoby zachowującej dobrą wiarę obowiązkiem dochowania należytej staranności wymaganej od właściwie poinformowanego podmiotu przy nadzorowaniu przebiegu postępowania i dochowywaniu przewidzianych terminów [zob. podobnie wyrok z dnia 21 maja 2014 r., Melt Water/OHIM (NUEVA), T‑61/13, EU:T:2014:265, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo].

35      Przesłanki stosowania art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 należy zatem interpretować ściśle. Dochowanie terminu stanowi bowiem bezwzględną przesłankę procesową, a instytucja przywrócenia stanu poprzedniego w postaci rejestracji znaku towarowego po jego wykreśleniu z rejestru może naruszyć pewność prawną [zob. podobnie wyrok z dnia 19 września 2012 r., Video Research USA/OHIM (VR), T‑267/11, EU:T:2012:446, pkt 35].

36      A zatem właściciel znaku towarowego, który nie przedłużył rejestracji tego znaku w wyznaczonym terminie, nie może obejść skutków własnego zaniedbania, upoważniając osobę trzecią do złożenia wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku w odniesieniu do żądania przedłużenia rejestracji unijnego znaku towarowego po upływie wspomnianego terminu.

37      Licencjobiorca nie może ze swojej strony, po pierwsze, wystąpić o przywrócenie swoich praw wyłącznie na tej podstawie, że właściciel znaku towarowego wykazał się bezczynnością i nie dotrzymał terminu na złożenie wniosku o przedłużenie rejestracji tego znaku, a po drugie, nie może sprzeciwić się woli właściciela znaku towarowego, który świadomie postanowił nie przedłużać jego rejestracji.

38      W konsekwencji Izba Odwoławcza słusznie uznała, że należy zbadać, czy w odniesieniu do właściciela znaku towarowego zostały spełnione przesłanki przewidziane w art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, w związku z czym należy oddalić zarzut pierwszy.

 W przedmiocie naruszenia obowiązku należytej staranności wymaganej przez okoliczności oraz w kwestii terminów przewidzianych w art. 104 rozporządzenia 2017/1001

39      Skarżąca utrzymuje przede wszystkim, że dochowała terminów przewidzianych w art. 104 rozporządzenia 2017/1001. Podnosi ona, że artykuł ten określa dwa terminy. Pierwszy z nich jest bezwzględnym terminem jednego roku, który biegnie od upływu niedotrzymanego terminu, to jest od dnia 22 lipca 2017 r. Drugi jest terminem względnym dwóch miesięcy, który rozpoczyna bieg od ustania przyczyny leżącej u podstaw niedotrzymania terminu. W tym względzie skarżąca utrzymuje, że przyczyna ta ustała z chwilą, gdy otrzymała ona wyraźne upoważnienie do podjęcia działań od właściciela spornego znaku towarowego, czyli w dniu 17 lipca 2018 r. Ponieważ wniosek o przywrócenie praw z rejestracji znaku został złożony w dniu 21 lipca 2018 r., oba terminy zostały dotrzymane.

40      Skarżąca podnosi następnie, że Izba Odwoławcza błędnie zastosowała kryterium o charakterze bezwzględnym, wymagając, aby wykazała ona, iż podjęła wszystkie środki niezbędne do zapewnienia przedłużenia rejestracji w odpowiednim czasie. Tymczasem skarżąca powinna była w niniejszym przypadku podjąć jedynie odpowiednie środki i środki konieczne ze względu na okoliczności. W niniejszej sprawie umowa wiążąca ją z właścicielem spornego znaku towarowego została poddana prawu włoskiemu, które ustanawia ogólne zasady ochrony słusznych i uzasadnionych oczekiwań oraz dobrej wiary przy wykonywaniu zobowiązań umownych. W rezultacie Izba Odwoławcza powinna była uznać, że nie mogąc przewidzieć, iż właściciel rozpatrywanego znaku towarowego nie wypełni swoich zobowiązań umownych, skarżąca działała z zachowaniem wymaganej przez okoliczności należytej staranności.

41      Wreszcie skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza naruszyła art. 104 rozporządzenia 2017/1001, ponieważ środki zalecane przez nią w celu zapewnienia przedłużenia w odpowiednim czasie rejestracji rozpatrywanego znaku towarowego nie byłyby skuteczne i nie mają znaczenia w odniesieniu do kontroli przestrzegania przez skarżącą obowiązku zachowania należytej staranności.

42      EUIPO nie zgadza się z argumentami skarżącej.

43      Sąd zauważa, że z analizy zarzutu pierwszego wynika, iż w niniejszej sprawie uwzględnienie wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku jest uzależnione od spełnienia przez właściciela spornego znaku towarowego przesłanek przewidzianych w art. 104 rozporządzenia 2017/1001.

44      W tym względzie przede wszystkim skarżąca nie przedstawiła żadnego wyjaśnienia w przedmiocie bezczynności właściciela spornego znaku towarowego w odniesieniu do przedłużenia jego rejestracji, tak że nic nie wskazuje na to, by ten ostatni zachował należytą staranność wymaganą przez okoliczności w rozumieniu art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.

45      Następnie, zgodnie z art. 104 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, wniosek o przywrócenie praw z rejestracji znaku składa się na piśmie w terminie dwóch miesięcy od ustania przyczyn niedotrzymania terminu.

46      Na mocy zaś art. 104 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001 art. 104 nie ma zastosowania do terminów określonych w ust. 2 tego artykułu. A zatem w przypadku uchybienia terminowi dwóch miesięcy, którego dotrzymanie jest jednym z warunków dopuszczalności tego wniosku, ponowne złożenie wniosku o przywrócenie praw z rejestracji znaku nie jest już możliwe, nawet przy uzasadnieniu niedotrzymania wspomnianego terminu [wyrok z dnia 23 września 2009 r., Evets/OHIM (DANELECTRO i QWIK TUNE), T‑20/08 i T‑21/08, EU:T:2009:356, pkt 24].

47      Argument skarżącej, zgodnie z którym termin dwóch miesięcy mógł rozpocząć bieg dopiero w dniu, w którym otrzymała ona upoważnienie od właściciela spornego znaku towarowego, czyli w dniu 17 lipca 2018 r., w związku z czym, skarga została złożona w terminie, nie może zostać uwzględniony.

48      Sam bowiem fakt przyznania, że skarżąca nie mogłaby skutecznie wystąpić z wnioskiem o przedłużenie rejestracji spornego znaku towarowego bez wyraźnego upoważnienia właściciela tego znaku, nie oznacza uznania, że brak takiego upoważnienia stanowi uchybienie w rozumieniu art. 104 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.

49      Ponadto z akt sprawy wynika, że właściciel spornego znaku towarowego wyznaczył pełnomocnika, który został poinformowany o wygaśnięciu rzeczywistej rejestracji wspomnianego znaku towarowego w dniu 22 lipca 2017 r. w przypadku braku jej przedłużenia. Tymczasem z akt sprawy nie wynika, by wspomniany właściciel powołał się na jakąkolwiek przeszkodę istniejącą po jego stronie w niedotrzymaniu tego terminu.

50      Wreszcie kwestia, czy skarżąca mogła, czy też nie mogła oczekiwać przestrzegania przez właściciela spornego znaku towarowego ciążącego na nim obowiązku wykonania zobowiązań umownych, jest kwestią mającą znaczenie tylko z punktu widzenia ich stosunków umownych i ustalenia odpowiedzialności za poniesione ewentualnie przez skarżącą szkody, lecz nie może mieć wpływu na jej sytuację prawną względem EUIPO.

51      W konsekwencji skarga wniesiona przez skarżącą nie była dopuszczalna, gdyż nie spełniała przesłanek z art. 104 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2017/1001.

52      Należy zatem oddalić zarzuty drugi, trzeci i czwarty, przy czym pozostałe argumenty podniesione w tym względzie przez skarżącą nie mogą podważyć takiego wniosku.

 W przedmiocie naruszenia ogólnej zasady ochrony udzielanej unijnemu znakowi towarowemu

53      Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja stwarza prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców spowodowane przez ewentualne przyszłe rejestracje oznaczeń podobnych do znaku towarowego, którego rejestracja wygasła, w związku z czym narusza ona ogólną zasadę ochrony udzielanej unijnemu znakowi towarowemu, zapisaną w motywie 11 rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z którą celem rejestracji znaku towarowego jest w szczególności zagwarantowanie jego funkcji wskazania pochodzenia.

54      EUIPO nie zgadza się z argumentami skarżącej.

55      Należy przypomnieć, że motyw 11 rozporządzenia 2017/1001 ma następujące brzmienie:

„Ochrona udzielana unijnemu znakowi towarowemu, która w szczególności ma mu zapewnić funkcję wskazania pochodzenia, powinna być całkowita w przypadku identyczności między znakiem i oznaczeniem oraz towarami lub usługami. Ochrona powinna mieć zastosowanie również do przypadków podobieństwa między znakiem i oznaczeniem oraz towarami lub usługami. Pojęcie podobieństwa należy interpretować w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, którego ocena zależy od wielu czynników, w szczególności rozpoznawalności znaku towarowego na rynku, mogącego powstać skojarzenia ze znakiem używanym lub zarejestrowanym, stopnia podobieństwa między znakiem towarowym i oznaczeniem, między określonymi towarami lub usługami, powinno stanowić szczególny warunek dla takiej ochrony”.

56      O ile celem motywu 11 rozporządzenia 2017/1001 jest zagwarantowanie konsumentowi lub końcowemu użytkownikowi identyfikacji pochodzenia towaru lub usługi oznaczonych znakiem towarowym, pozwalając temu konsumentowi lub użytkownikowi na odróżnienie tego towaru lub usługi bez ryzyka wprowadzenia w błąd od towarów lub usług, które mają odmienne pochodzenie (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 czerwca 2012 r., Chartered Institute of Patent Attorneys, C‑307/10, EU:C:2012:361, pkt 36), o tyle nie ma on na celu, wbrew temu, co zdaje się sugerować skarżąca, zapewnienia w nieskończoność rejestracji unijnego znaku towarowego, w sytuacji gdy wygasł on z powodu nieprzedłużenia rejestracji wspomnianego znaku.

57      Jeżeli bowiem znak towarowy wygasa i nie przedłuża się jego rejestracji, wchodzi on zasadniczo do domeny publicznej, co sprzyja konkurencji i wspiera postęp. W związku z tym i zgodnie z zasadą dostępności należy umieścić w domenie publicznej znaki towarowe, które ostatecznie nie są lub już nie są wykorzystywane, tak aby inne podmioty gospodarcze mogły je rejestrować i skutecznie czerpać z nich wszelkie korzyści gospodarcze.

58      W niniejszej sprawie wygaśnięcie rejestracji spornego znaku towarowego znajduje swoje źródło w nieprzedłużeniu tej rejestracji w odpowiednim czasie. Jak słusznie podnosi EUIPO, okoliczność, że wspomniany znak nie może już służyć jako podstawa powództwa przeciwko innym późniejszym znakom towarowym, jest konsekwencją tego wygaśnięcia, a nie naruszeniem ogólnej zasady ochrony udzielanej unijnemu znakowi towarowemu.

59      W konsekwencji należy oddalić zarzut piąty, jak również skargę w całości, bez konieczności badania dopuszczalności drugiego żądania skarżącej.

 W przedmiocie kosztów

60      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

61      Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniami EUIPO obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Seven SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

Spielmann

Öberg

Spineanu-Matei

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 23 września 2020 r.

Podpisy


*      Język postępowania: angielski.