Υπόθεση C-512/08

Ευρωπαϊκή Επιτροπή

κατά

Γαλλικής Δημοκρατίας

«Παράβαση κράτους μέλους – Άρθρο 49 ΕΚ – Κοινωνική ασφάλιση – Υγειονομική περίθαλψη σχεδιαζόμενη εντός άλλου κράτους μέλους η οποία απαιτεί τη χρησιμοποίηση βαρέος εξοπλισμού – Απαίτηση προηγούμενης εγκρίσεως – Περίθαλψη προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί εντός άλλου κράτους μέλους – Διαφορά μεταξύ των επιπέδων καλύψεως που ισχύουν, αντιστοίχως, στο κράτος μέλος ασφαλίσεως και στο κράτος μέλος διαμονής – Δικαίωμα του έχοντος κοινωνική ασφάλιση σε παρέμβαση του αρμόδιου φορέα, πρόσθετη προς εκείνη του φορέα του κράτους μέλους διαμονής»

Περίληψη της αποφάσεως

Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Περιορισμοί – Εθνική ρύθμιση περί της επιστροφής των ιατρικών δαπανών που έγιναν σε άλλο κράτος μέλος

(Άρθρο 49 ΕΚ)

Δεν παραβαίνει τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 49 ΕΚ κράτος μέλος του οποίου η εθνική νομοθεσία, πλην ιδιαίτερων περιστάσεων αναφερόμενων, ιδίως, στην κατάσταση της υγείας του ασφαλισμένου ή στον επείγοντα χαρακτήρα της αναγκαίας περιθάλψεως, εξαρτά την κάλυψη, από τον αρμόδιο φορέα, σύμφωνα με το σύστημα καλύψεως που ισχύει στο κράτος μέλος στο οποίο ο φορέας αυτός ανήκει, του κόστους περιθάλψεως προγραμματισμένης να πραγματοποιηθεί σε άλλο κράτος μέλος, με τη χρησιμοποίηση βαρέος εξοπλισμού, εκτός νοσοκομείου, από προηγούμενη έγκριση.

Συγκεκριμένα, μολονότι μια τέτοια εθνική νομοθεσία είναι ικανή να αποθαρρύνει, ή και να εμποδίσει, τους ασφαλισμένους του οικείου εθνικού συστήματος από το να απευθυνθούν σε εγκατεστημένους σε άλλα κράτη μέλη παρέχοντες ιατρικές υπηρεσίες προκειμένου να υποβληθούν στην επίμαχη περίθαλψη και, επομένως, συνιστά τόσο για τους ασφαλισμένους αυτούς όσο και για τους παρέχοντες υπηρεσίες περιορισμό της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, εντούτοις, δεν αμφισβητείται ότι, ενόψει των κινδύνων για την οργάνωση της πολιτικής δημόσιας υγείας και για την οικονομική ισορροπία του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως, μια τέτοια απαίτηση συνιστά, στο παρόν στάδιο εξελίξεως του δικαίου της Ενώσεως, δικαιολογημένο περιορισμό. Οι κίνδυνοι αυτοί σχετίζονται με το γεγονός ότι ο βαρύς εξοπλισμός, του οποίου εξαντλητική απαρίθμηση περιλαμβάνει η επίμαχη εθνική νομοθεσία, πρέπει, ανεξαρτήτως του χώρου, νοσοκομείο ή όχι, εντός του οποίου πρόκειται να εγκατασταθεί και να χρησιμοποιηθεί, να μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής προγραμματισμού, όπως αυτή που θεσπίζει η οικεία νομοθεσία, όσον αφορά, ιδίως, τον αριθμό και τη γεωγραφική κατανομή του, και τούτο με σκοπό τη συμβολή στη διασφάλιση της προσφοράς ορθολογικής, σταθερής, ισόρροπης και προσιτής περιθάλψεως σύγχρονων προδιαγραφών, αλλά και προς αποφυγή, στο μέτρο του δυνατού, οποιασδήποτε σπατάλης οικονομικών, τεχνικών και ανθρώπινων πόρων.

Ελλείψει αποδείξεως διοικητικών πρακτικών αντίθετων προς το δίκαιο της Ενώσεως και υποβολής τυχόν καταγγελιών στον συγκεκριμένο τομέα εκ μέρους των ασφαλισμένων, εθνική νομοθεσία η οποία επιβεβαιώνεται από τουλάχιστον μία απόφαση ανωτάτου εθνικού δικαστηρίου και η οποία θεσπίζει τη γενική αρχή της καλύψεως, από τον αρμόδιο εθνικό φορέα, του κόστους περιθάλψεως παρεχόμενης σε ασφαλισμένο του εθνικού συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως εντός άλλου κράτους μέλους ή άλλου συμβαλλόμενου στη Συμφωνία για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο κράτους, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις όπως αν η περίθαλψη είχε παρασχεθεί στο κράτος μέλος του ασφαλισμένου και εντός του ορίου των εξόδων στα οποία πράγματι υποβλήθηκε ο ασφαλισμένος, δεν συνεπάγεται τη δημιουργία καταστάσεως ικανής να στερήσει τους ασφαλισμένους στο επίμαχο εθνικό σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως από το δικαίωμα σε πρόσθετη απόδοση των ιατρικών εξόδων στην περίπτωση στην οποία αναφέρεται η απόφαση της 12ης Ιουλίου 2001, C-368/98, Vanbraekel κ.λπ., κατά την οποία η απόδοση των εξόδων για νοσοκομειακές υπηρεσίες που παρασχέθηκαν εντός του κράτους μέλους διαμονής, απόδοση που απορρέει από την εφαρμογή των κανόνων που ισχύουν στο κράτος αυτό, είναι κατώτερη εκείνης που θα απέρρεε από την εφαρμογή της νομοθεσίας που ισχύει στο κράτος μέλος ασφαλίσεως. Λόγω της γενικότητας του περιεχομένου της, μια τέτοια ρύθμιση περιλαμβάνει το δικαίωμα για πρόσθετη απόδοση σε βάρος του αρμόδιου εθνικού φορέα στην περίπτωση στην οποία αναφέρεται η εν λόγω απόφαση.

(βλ. σκέψεις 27-28, 32, 37, 42-43, 51, 57-58, 67-69)