POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 22 listopada 2012 r.

Sprawa F‑84/11

Barthel i in.

przeciwko

Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Wynagrodzenie – Odmowa przyznania skarżącym dodatku za pracę zmianową – Decyzja potwierdzająca – Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiści bezzasadna

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, mającego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której Y. Barthel, M. Reiffers i L. Massez żądają stwierdzenia nieważności w pierwszej kolejności decyzji z dnia 17 maja 2011 r., w drodze której Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oddalił ich zażalenie na dorozumianą decyzję odmowną w sprawie ich wniosku z dnia 14 lipca 2010 r. o przyznanie im ex nunc dodatku za pracę zmianową. W drugiej kolejności skarżący wnoszą o zarządzenie od Trybunału dla każdego z nich kwoty 10 700,76 EUR tytułem naprawienia szkody i kwoty 3000 EUR tytułem zadośćuczynienia krzywdzie.

Orzeczenie: Skarga Y. Barthel, M. Reiffers i L. Masseza zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna, a w części oddalona jako oczywiście bezzasadna. Trybunał pokrywa własne koszty oraz zostaje obciżąony kosztami poniesionymi przez skarżących.

Streszczenie

1.      Skarga urzędników – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin – Bezwzględna przesłanka procesowa – Wniosek o ponowne rozpatrzenie decyzji administracji, która stała się ostateczna – Brak nowej okoliczności faktycznej powodującej ponowne rozpoczęcie biegu terminu – Niedopuszczalność – Wniosek dotyczący dodatku o okresowym charakterze – Brak wpływu

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek poinformowania przez administrację o środkach odwoławczych i terminach – Brak

3.      Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Brak wyraźnej odpowiedzi na wniosek w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego – Niezgodność z prawem – Przesłanka

(regulamin pracowniczy, art. 90)

1.      Okresowy charakter dodatku nie daje podstaw wystarczających do tego, by urzędnik, na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, wystąpił do organu powołującego z nowym wnioskiem o zmianę przez ten organ swojej decyzji, która w międzyczasie stała się ostateczna, aby rozstrzygnąć w odmienny sposób co do skutków temporalnych tej decyzji, a mianowicie, by nie działały one wstecz, lecz jedynie na przyszłość.

Urzędnik nie ma bowiem prawa ominąć terminów określonych w art. 90, 91 regulaminu pracowniczego, podważając pośrednio, w drodze wniosku, wcześniejszą decyzję, której nie zaskarżył w terminie. Jedynie zaistnienie nowych istotnych okoliczności faktycznych może uzasadniać ewentualnie ponowne rozpatrzenie decyzji, która stała się ostateczna.

Ponadto organ powołujący nie ma zakazu wydania nowej decyzji po tym, jak pierwotna decyzja nie została zaskarżona w terminie i stała się tym samym ostateczna. Organ powołujący może bowiem zawsze wydać na przyszłość nową decyzję – w odpowiednim przypadku z zastrzeżeniem poszanowania praw nabytych – podobnie jak też ma prawo utrzymać w mocy swoją pierwotną decyzję. Tymczasem w tej ostatniej sytuacji, skoro nowa decyzja jest wyłącznie potwierdzająca w stosunku do pierwotnej decyzji, która stała się ostateczna, nie można jej w sposób ważny zakwestionować przed sądem.

(zob. pkt 25–27)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑16/97 Chauvin przeciwko Komisji, 11 lipca 1997 r., pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑98/10 Cervelli przeciwko Komisji, 12 września 2011 r.

2.      Na dzień dzisiejszy nie istnieje w prawie Unii ciążący na instytucjach ogólny obowiązek informowania urzędników i pracowników będących adresatami wydanych przez nie aktów o przysługujących im środkach odwoławczych ani o obowiązujących terminach, w których można z tych środków skorzystać. Również brzmienie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie nakłada na instytucje szczególnego obowiązku wskazywania urzędnikom i innym pracownikom w ich służbie środków odwoławczych i terminów przewidzianych w regulaminie pracowniczym.

(zob. pkt 35, 36)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑163/07 P Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret i Akar przeciwko Komisji, 27 listopada 2007 r., pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Zaistnienie szkody mogącej wynikać z tego, że organ powołujący zdecydował się zastosować odmowę dorozumianą, a nie wyraźną decyzję odmowną w sprawie wniosku złożonego przez urzędnika na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, zależy z konieczności od tego, czy odmowa ta jest zgodna z prawem, czy nie, gdyż dorozumiana odmowa jest jako taka przewidziana w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 40)