POSTANOWIENIE SĄDU (piąta izba)
z dnia 7 grudnia 2021 r.(*)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Znak towarowy Unii Europejskiej – Brak reprezentacji przez adwokata lub radcę prawnego uprawnionego do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub innego państwa będącego stroną porozumienia EOG – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T‑422/21
Daimler AG, z siedzibą w Stuttgarcie (Niemcy),
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była
Volkswagen AG, z siedzibą w Wolfsburgu (Niemcy),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 maja 2021 r. (sprawa R 734/2020‑1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Daimler a Volkswagen,
SĄD (piąta izba),
w składzie: D. Spielmann (sprawozdawca), prezes, R. Mastroianni i M. Brkan, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Ramy prawne
1 W dniu 1 lutego 2020 r. weszła w życie, stosownie do swojego art. 185, Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7, zwana dalej „umową o wystąpieniu”). W art. 126 tej umowy przewidziano okres przejściowy kończący się w dniu 31 grudnia 2020 r., w trakcie którego prawo Unii Europejskiej miało zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, chyba że postanowienia tej umowy przewidywały inaczej. W następstwie tej umowy z dniem 1 lutego 2020 r. Zjednoczone Królestwo przestało być członkiem Unii.
2 Artykuł 91 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Zastępstwo procesowe przed Trybunałem”, przewiduje w ust. 1 i 2:
„1. Bez uszczerbku dla art. 88, jeżeli, przed zakończeniem okresu przejściowego, prawnik uprawniony do występowania przed sądami Zjednoczonego Królestwa reprezentował stronę bądź ją wspierał w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub w odniesieniu do wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonych przed zakończeniem okresu przejściowego, prawnik ten może w dalszym ciągu reprezentować tę stronę lub ją wpierać w takich postępowaniach lub w odniesieniu do takich wniosków. Uprawnienie to przysługuje na wszystkich etapach postępowania, w tym na etapie postępowania odwoławczego przed Trybunałem Sprawiedliwości i postępowania przed Sądem po ponownym skierowaniu sprawy do Sądu.
2. Bez uszczerbku dla art. 88 prawnicy uprawnieni do występowania przed sądami Zjednoczonego Królestwa mogą reprezentować stronę lub ją wspierać w postępowaniach przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, określonych w art. 87 i art. 95 ust. 3. Prawnicy uprawnieni do występowania przed sądami Zjednoczonego Królestwa mogą reprezentować Zjednoczone Królestwo lub je wspierać w postępowaniach objętych art. 90, w odniesieniu do których Zjednoczone Królestwo zdecydowało się wstąpić w charakterze interwenienta do sprawy lub uczestniczyć”.
3 Artykuł 87 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Nowe sprawy przed Trybunałem Sprawiedliwości”, stanowi w ust. 1 i 2:
„1. Jeżeli Komisja Europejska uzna, że Zjednoczone Królestwo nie wypełniło obowiązku wynikającego z Traktatów lub części czwartej niniejszej Umowy przed zakończeniem okresu przejściowego, Komisja Europejska może, w ciągu 4 lat po zakończeniu okresu przejściowego, wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z wymogami określonymi w art. 258 TFUE lub art. 108 ust. 2 akapit drugi TFUE, w zależności od przypadku. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy w takich sprawach.
2. Jeżeli Zjednoczone Królestwo nie zastosuje się do decyzji, o której mowa w art. 95 ust. 1 niniejszej Umowy, skierowanej do osoby fizycznej lub prawnej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, lub nie zapewni skutku prawnego takiej decyzji w porządku prawnym Zjednoczonego Królestwa, Komisja Europejska może, w ciągu 4 lat od daty przyjęcia danej decyzji, wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z wymogami określonymi w art. 258 TFUE lub art. 108 ust. 2 akapit drugi TFUE, w zależności od przypadku. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy w takich sprawach”.
4 Artykuł 95 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Moc wiążąca i wykonalność decyzji”, przewiduje w ust. 1 i 3:
„1. Decyzje przyjęte przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii przed zakończeniem okresu przejściowego lub przyjęte w toku postępowań, o których mowa w art. 92 i 93, po zakończeniu okresu przejściowego, i skierowane do Zjednoczonego Królestwa lub do osób fizycznych i prawnych mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Zjednoczonym Królestwie są wiążące w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie.
[…]
3. Zgodność z prawem decyzji, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, bada wyłącznie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z art. 263 TFUE”.
5 Artykuł 92 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Toczące się postępowania administracyjne”, stanowi w ust. 1:
„1. Instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii pozostają właściwe w odniesieniu do postępowań administracyjnych wszczętych przed zakończeniem okresu przejściowego dotyczących:
a) przestrzegania prawa Unii przez Zjednoczone Królestwo lub przez osoby fizyczne lub prawne mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w Zjednoczonym Królestwie; lub
b) przestrzegania prawa Unii w odniesieniu do konkurencji w Zjednoczonym Królestwie”.
6 Artykuł 93 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Nowe postępowania w sprawie pomocy państwa i postępowania prowadzone przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych”, przewiduje:
„1. W odniesieniu do pomocy przyznanej przed zakończeniem okresu przejściowego, przez okres 4 lat po zakończeniu okresu przejściowego Komisja Europejska jest właściwa do wszczynania nowych postępowań administracyjnych dotyczących pomocy państwa regulowanych rozporządzeniem (UE) 2015/1589 w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa.
Po zakończeniu tego czteroletniego okresu Komisja Europejska zachowuje właściwość w odniesieniu do postępowań wszczętych przed zakończeniem tego okresu.
Artykuł 92 ust. 5 niniejszej umowy stosuje się odpowiednio.
Komisja Europejska informuje Zjednoczone Królestwo o wszelkich nowych postępowaniach administracyjnych dotyczących pomocy państwa, wszczętych na podstawie akapitu pierwszego niniejszego ustępu, w ciągu 3 miesięcy od ich wszczęcia.
2. Bez uszczerbku dla art. 136 i 138 niniejszej Umowy, przez 4 lata po zakończeniu okresu przejściowego Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) jest właściwy do wszczynania nowych dochodzeń regulowanych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 w odniesieniu do:
a) stanu faktycznego, który istniał przed zakończeniem okresu przejściowego; lub
b) wszelkiego długu celnego powstałego po zakończeniu okresu przejściowego w wyniku zamknięcia procedur, o których mowa w art. 49 ust. 1 niniejszej umowy.
Po zakończeniu tego czteroletniego okresu OLAF zachowuje właściwość w odniesieniu do postępowań wszczętych przed zakończeniem tego okresu.
OLAF informuje Zjednoczone Królestwo o wszelkich nowych dochodzeniach wszczętych na podstawie akapitu pierwszego niniejszego ustępu, w ciągu 3 miesięcy od ich wszczęcia”.
7 Artykuł 97 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Reprezentacja w postępowaniach w toku przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej”, stanowi:
„Jeżeli przed zakończeniem okresu przejściowego osoba, która jest uprawniona do reprezentowania osoby fizycznej lub prawnej przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej zgodnie z prawem Unii, reprezentowała stronę przed tym urzędem, może ona w dalszym ciągu ją reprezentować w tym postępowaniu. Uprawnienie to przysługuje na wszystkich etapach postępowania przed tym urzędem.
Reprezentując stronę przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej w postępowaniu, o którym mowa w akapicie pierwszym, taki pełnomocnik jest pod każdym względem traktowany jak zawodowy pełnomocnik uprawniony do reprezentowania osoby fizycznej lub prawnej przed Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej zgodnie z prawem Unii”.
Okoliczności faktyczne i przebieg postępowania
8 W dniu 12 lipca 2021 r. skarżąca, Daimler AG, wniosła do sekretariatu Sądu skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 7 maja 2021 r. (sprawa R 734/2020‑1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między tą spółką a Volkswagen AG.
9 W skardze skarżąca wskazała, że reprezentują ją D. Moore, „patent attorney litigator”, oraz D. Ivison i K. Nezami, barristers.
10 W dniu 19 lipca 2021 r. Sąd wezwał skarżącą do usunięcia braków skargi, w szczególności poprzez przedstawienie dokumentów poświadczających, że K. Ivison i S. Nezami są uprawnieni do występowania przed sądami jednego z państw członkowskich lub innego państwa będącego stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), stosownie do art. 51 ust. 2 regulaminu postępowania.
11 W dniu 31 sierpnia 2021 r. skarżąca przedstawiła dwa zaświadczenia o wpisie na listę adwokacką wydane przez General Council of the Bar of England and Wales (naczelną radę adwokacką Anglii i Walii, Zjednoczone Królestwo), które poświadczały, że D. Ivision i K. Nezami posiadali tytuł „barrister” i byli uprawnieni do występowania przed każdym sądem w ramach każdego postępowania.
Ramy prawne
12 W myśl art. 126 regulaminu postępowania, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może, na wniosek sędziego sprawozdawcy, w każdej chwili orzec postanowieniem z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.
13 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy i na podstawie powyższego przepisu postanawia orzec bez dalszych czynności procesowych.
14 Zgodnie z art. 19 akapit czwarty statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który zgodnie z jego art. 53 znajduje zastosowanie do postępowania przed Sądem, jedynie adwokat lub radca prawny uprawniony do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub innego państwa będącego stroną porozumienia EOG, może reprezentować lub wspomagać stronę przed sądami Unii.
15 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby dana osoba mogła więc skutecznie reprezentować strony inne niż państwa członkowskie i instytucje Unii przed sądami Unii, musi spełniać łącznie dwie przesłanki, a mianowicie, po pierwsze, posiadać status adwokata lub radcy prawnego, a po drugie, być uprawniona do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub innego państwa będącego stroną porozumienia EOG (zob. podobnie postanowienia: z dnia 11 maja 2017 r., Neonart svetlobni in reklamni napisi Krevh/EUIPO, C‑22/17 P, niepublikowane, EU:C:2017:369, pkt 6, 7; z dnia 12 czerwca 2019 r., Saga Furs/EUIPO, C‑805/18 P, niepublikowane, EU:C:2019:488, pkt 5, 6).
16 Na początku należy przypomnieć, że „patent attorney litigator”, taki jak D. Moore, nie jest adwokatem ani radcą prawnym w rozumieniu art. 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i w konsekwencji nie jest uprawniony do reprezentowania strony przed Sądem [postanowienie z dnia 20 października 2008 r., Imperial Chemical Industries/OHIM (FACTORY FINISH), T‑487/07, niepublikowane, EU:T:2008:453, pkt 22].
17 Dalej, skarżąca niezbicie wykazała, iż D. Ivison i K. Nezami byli uprawnieni do występowania przed sądami Zjednoczonego Królestwa. Skarżąca nie wykazała jednak, że wspomniane osoby są uprawnione także do występowania przed sądem jednego z państw członkowskich lub państwa będącego stroną porozumienia EOG.
18 Od chwili wejścia w życie umowy o wystąpieniu, poszczególne sytuacje, w których prawnik uprawniony do występowania przed sądami Zjednoczonego Królestwa może reprezentować stronę lub wspierać ją w postępowaniach przed sądami Unii, są uregulowane w art. 91 ust. 1 i 2 tej umowy.
19 W niniejszej sprawie, po pierwsze, skarga została złożona w dniu 12 lipca 2021 r., czyli już po zakończeniu okresu przejściowego. W związku z tym skarga nie wchodzi w zakres sytuacji uregulowanych w art. 91 ust. 1 umowy o wystąpieniu, który dotyczy postępowań toczących się przed sądami Unii przed zakończeniem okresu przejściowego.
20 Po drugie, niniejsza skarga została wniesiona na podstawie art. 72 rozporządzenia Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2017, L 154, s. 1) W konsekwencji nie wchodzi ona w zakres jednej z sytuacji przewidzianych w art. 87 umowy o wystąpieniu, do którego odsyła art. 91 ust. 2 tej umowy i który dotyczy konkretnie postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 108 ust. 2 i art. 258 TFUE wszczętych przez Komisję Europejską przeciwko Zjednoczonemu Królestwu.
21 Po trzecie, ponieważ zaskarżona decyzja została wydana w dniu 7 maja 2021 r., czyli już po zakończeniu okresu przejściowego, skarga nie wchodzi też w zakres sytuacji, o której mowa w art. 95 ust. 1 pierwsza część zdania umowy o wystąpieniu, do którego pośrednio odsyła art. 91 ust. 2 tego porozumienia, a który dotyczy decyzji przyjętych przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii przed zakończeniem tego okresu.
22 Po czwarte, niniejsza skarga, w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności decyzji izby odwoławczej EUIPO, nie wchodzi ani w zakres sytuacji, o których mowa w art. 92 ust. 1 umowy o wystąpieniu, do którego odsyła art. 91 ust. 2 tej umowy i który odnosi się do postępowań administracyjnych dotyczących, po pierwsze, przestrzegania prawa Unii przez Zjednoczone Królestwo lub przez osoby fizyczne lub prawne mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w Zjednoczonym Królestwie, a po drugie, przestrzegania prawa Unii w odniesieniu do konkurencji w Zjednoczonym Królestwie, ani w zakres sytuacji, o których mowa w art. 93 tej umowy, do którego odsyła art. 91 ust. 2 tej umowy i który odnosi się do postępowań w sprawie pomocy państwa i postępowań prowadzonych przez Europejskiego Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).
23 Wreszcie, po piąte, skarga nie jest objęta zakresem art. 97 umowy o wystąpieniu, na który powołuje się skarżąca w skardze, ponieważ przepis ten dotyczy wyłącznie reprezentacji w postępowaniach toczących się przed EUIPO, a nie przed Sądem.
24 Z powyższego wynika, że niniejsza skarga nie wchodzi w zakres żadnej z sytuacji przewidzianych w umowie o wystąpieniu, w których prawnik uprawniony do występowania przed sądem Zjednoczonego Królestwa, który nie wykazał, że jest uprawniony także do występowania przed sądem państwa członkowskiego lub innego państwa będącego stroną porozumienia EOG, może reprezentować lub wspomagać stronę przed sądami Unii.
25 W konsekwencji skarga nie spełnia przesłanek określonych w art. 19 akapit czwarty statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w związku z czym należy ją odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną, bez konieczności doręczenia jej EUIPO i drugiej stronie postępowania przed EUIPO.
W przedmiocie kosztów
26 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem skargi EUIPO i drugiej stronie postępowania przed EUIPO oraz zanim mogły one ponieść koszty, wystarczy orzec, że strona skarżąca pokrywa własne koszty zgodnie z art. 133 regulaminu postępowania.
Z powyższych względów,
SĄD (piąta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.
2) Daimler AG pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 7 grudnia 2021 r.