WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 13 listopada 2014 r.(*)
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające przyjęte wobec Syrii – Zamrożenie funduszy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Termin do wniesienia skargi – Częściowa niedopuszczalność – Interes prawny – Ciężar dowodu – Dostosowanie w czasie skutków stwierdzenia nieważności
W sprawie T‑653/11
Aiman Jaber, zamieszkały w Latakii (Syria), reprezentowany przez adwokatów M. Ponsarda, D. Amaudruz i A. Boescha,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez B. Driessena i S. Kyriakopoulou, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii (Dz.U. L 121, s. 11), rozporządzenia Rady (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 121, s. 1), decyzji wykonawczej Rady 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 136, s. 91), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 504/2011 z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 136, s. 45), decyzji wykonawczej Rady 2011/367/WPZiB z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 164, s. 14), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 611/2011 z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 164, s. 1), decyzji wykonawczej Rady 2011/488/WPZiB z dnia 1 sierpnia 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 199, s. 74), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 755/2011 z dnia 1 sierpnia 2011 r. dotyczącego wdrożenia rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 199, s. 33), decyzji wykonawczej Rady 2011/515/WPZiB z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 218, s. 20), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 843/2011 z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 218, s. 1), decyzji Rady 2011/522/WPZiB z dnia 2 września 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273 (Dz.U. L 228, s. 16), rozporządzenia Rady (UE) nr 878/2011 z dnia 2 września 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 228, s. 1), decyzji Rady 2011/628/WPZiB z dnia 23 września 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273 (Dz.U. L 247, s. 17), rozporządzenia Rady (UE) nr 950/2011 z dnia 23 września 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 247, s. 3), decyzji Rady 2011/684/WPZiB z dnia 13 października 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273 (Dz.U. L 269, s. 33), rozporządzenia Rady (UE) nr 1011/2011 z dnia 13 października 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 269, s. 18), decyzji Rady 2011/735/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r., zmieniającej decyzję 2011/273 (Dz.U. L 296, s. 53), decyzji wykonawczej Rady 2011/736/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 296, s. 55), rozporządzenia Rady (UE) nr 1150/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 296, s. 1), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1151/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 296, s. 3), decyzji Rady 2011/782/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii i uchylenia decyzji 2011/273 (Dz.U. L 319, s. 56), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1244/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 319, s. 8), rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 16, s. 1), decyzji Rady 2012/206/WPZiB z dnia 23 kwietnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782 (Dz.U. L 110, s. 36), decyzji wykonawczej Rady 2012/256/WPZiB z dnia 14 maja 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 126, s. 9), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 410/2012 z dnia 14 maja 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 126, s. 3), rozporządzenia Rady (UE) nr 509/2012 z dnia 15 czerwca 2012 r. zmieniającego rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 156, s. 10), decyzji 2012/322/WPZiB z dnia 20 czerwca 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782 (Dz.U. L 165, s. 45), decyzji wykonawczej Rady 2012/335/WPZiB z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 165, s. 80), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 544/2012/WPZiB z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 165, s. 20), rozporządzenia Rady (UE) nr 545/2012 z dnia 25 czerwca 2012 r. zmieniającego rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 165, s. 23), decyzji Rady 2012/420/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782 (Dz.U. L 196, s. 59), decyzji wykonawczej Rady 2012/424/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 196, s. 81), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 673/2012 z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 196, s. 8), decyzji Rady 2012/739/WPZiB z dnia 29 listopada 2012 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i uchylającej decyzję 2011/782 (Dz.U. L 330, s. 21), decyzji wykonawczej Rady 2013/185/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania decyzji Rady 2012/739 (Dz.U. L 111, s. 77), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 363/2013 z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 111, s. 1) i decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 147, s. 14) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego,
SĄD (siódma izba),
w składzie: M. van der Woude, prezes, I. Wiszniewska‑Białecka i I. Ulloa Rubio (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 czerwca 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżący, Aiman Jaber, jest obywatelem syryjskim, który uzyskał wykształcenie w zakresie inżynierii mechanicznej i prowadzi działalność gospodarczą w sektorze stali, materiałów budowlanych oraz przywozu i wywozu produktów rolnych.
Decyzja 2011/273 i rozporządzenie nr 442/2011
2 Rada Unii Europejskiej, zdecydowanie potępiając brutalne represje wobec pokojowych protestów zorganizowanych w różnych miejscowościach Syrii i wzywając władze syryjskie do zaprzestania używania siły, przyjęła w dniu 9 maja 2011 r. decyzję 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii (Dz.U. L 121, s. 11). Zważywszy na powagę sytuacji, Rada wprowadziła: embargo na broń, zakaz eksportu sprzętu, który mógłby posłużyć do celów wewnętrznych represji, ograniczenia dotyczące wjazdu na terytorium Unii Europejskiej oraz zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych niektórych osób i podmiotów odpowiedzialnych za brutalne represje wobec ludności cywilnej w Syrii.
3 Nazwiska osób odpowiedzialnych za brutalne represje wobec ludności cywilnej w Syrii oraz nazwiska osób fizycznych i nazwy osób prawnych i podmiotów, które są z nimi powiązane, zostały wymienione w załączniku do decyzji 2011/273. Na podstawie art. 5 ust. 1 tej decyzji Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, może zmienić rzeczony załącznik. Nazwisko skarżącego w nim nie widnieje.
4 Biorąc pod uwagę, że niektóre środki ograniczające przyjęte wobec Syrii wchodzą w zakres stosowania traktatu FUE, Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 121, s. 1). Rozporządzenie to jest w istocie identyczne z decyzją 2011/273, z tym że przewiduje możliwość odblokowania zamrożonych funduszy. Wykaz osób, podmiotów i organów uznanych albo za odpowiedzialne za odnośne represje, albo za powiązane z tymi odpowiedzialnymi, zamieszczony w załączniku II do wspomnianego rozporządzenia, jest identyczny z wykazem zamieszczonym w załączniku do decyzji 2011/273. Nazwisko skarżącego w nim nie widnieje. Na mocy art. 14 ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 442/2011, jeśli Rada podejmie decyzję o objęciu osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu wskazanymi środkami, wprowadza stosowne zmiany w załączniku II i poddaje zamieszczony w nim wykaz regularnemu przeglądowi co najmniej raz na 12 miesięcy.
5 Decyzją wykonawczą 2011/488/WPZiB z dnia 1 sierpnia 2011 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 199, s. 74) Rada zmieniła decyzję 2011/273 w szczególności w celu zastosowania omawianych środków ograniczających do innych osób i podmiotów. Oprócz nazwiska skarżącego w wierszu 4 tabeli załącznika do wspomnianej decyzji widnieją różne wzmianki, w tym data umieszczenia jego nazwiska w rozpatrywanym wykazie, w niniejszym przypadku „1 sierpnia 2011 r.”, miejsce urodzenia i następujące powody:
„Powiązany z Mahirem al‑Assadem w związku z bojówkami Shabiha. Bezpośredni udział w represjach i aktach przemocy wobec ludności cywilnej oraz koordynowanie bojówek Shabiha”.
6 W tym samym dniu Rada przyjęła na podstawie art. 215 ust. 2 TFUE i decyzji 2011/273 rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 755/2011 dotyczące wdrożenia rozporządzenia nr 442/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. L 99, s. 33). Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 4 tabeli w załączniku do tego rozporządzenia wykonawczego wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go w wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
7 W dniu 2 sierpnia 2011 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie do wiadomości osób, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2011/273 wykonywanej decyzją wykonawczą 2011/488 oraz w rozporządzeniu nr 442/2011 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym nr 755/2011 (Dz.U. C 227, s. 3).
8 Decyzja 2011/273 i rozporządzenie nr 442/2011 r. były również wykonywane lub zmieniane w szczególności przez następujące akty, w przypadku których nazwisko skarżącego nie jest wymienione w załączonych do nich wykazach:
– decyzję wykonawczą Rady 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 136, s. 91) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 504/2011 z dnia 23 maja 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 136, s. 45);
– decyzję wykonawczą Rady 2011/367/WPZiB z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 164, s. 14) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 611/2011 z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 164, s. 1);
– decyzję wykonawczą Rady 2011/515/WPZiB z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 218, s. 20) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 843/2011 z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 218, s. 1);
– decyzję Rady 2011/522/WPZiB z dnia 2 września 2011 r. zmieniającą decyzję 2011/273 (Dz.U. L 228, s. 16) i rozporządzenie Rady (UE) nr 878/2011 z dnia 2 września 2011 r. zmieniające rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 228, s. 1);
– decyzję Rady 2011/628/WPZiB z dnia 23 września 2011 r. zmieniającą decyzję 2011/273 (Dz.U. L 247, s. 17) i rozporządzenie Rady (UE) nr 950/2011 z dnia 23 września 2011 r. zmieniające rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 247, s. 3);
– decyzję Rady 2011/684/WPZiB z dnia 13 października 2011 r. zmieniającą decyzję 2011/273 (Dz.U. L 269, s. 33) i rozporządzenie Rady (UE) nr 1011/2011 z dnia 13 października 2011 r. zmieniające rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 269, s. 18);
– decyzję Rady 2011/735/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającą decyzję 2011/273 (Dz.U. L 296, s. 53) i rozporządzenie Rady (UE) nr 1150/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 296, s. 1);
– decyzję wykonawczą Rady 2011/736/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. L 296, s. 55) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1151/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 296, s. 3);
– rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1244/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 442/2011 (Dz.U. L 319, s. 8).
Decyzja 2011/782 i rozporządzenie nr 36/2012
9 Decyzją 2011/782/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii i uchylenia decyzji 2011/273 (Dz.U. L 319, s. 56) Rada, zważywszy na powagę sytuacji w Syrii, uznała, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających. Dla jasności środki nałożone na mocy decyzji 2011/273 oraz dodatkowe środki zostały zawarte w jednym akcie prawnym. Decyzja 2011/782 przewiduje w art. 18 ograniczenia wjazdu na terytorium Unii, a w art. 19 zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych osób i podmiotów, których nazwiska i nazwy widnieją w załączniku I do tej decyzji. Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 34 tabeli obejmującej rozpatrywany wykaz, pod tytułem „A. Osoby”, wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
10 W dniu 2 grudnia 2011 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2011/782 i w rozporządzeniu nr 442/2011 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym nr 1244/2011 (Dz.U. C 351, s. 14).
11 Rozporządzenie nr 442/2011 zostało zastąpione rozporządzeniem Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającym rozporządzenie nr 442/2011 (Dz.U. L 16, s. 1). Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 34 tabeli w załączniku II do tego ostatniego rozporządzenia wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go w wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
12 W dniu 24 stycznia 2012 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2011/782 wykonywanej decyzją wykonawczą Rady 2012/37/WPZiB i w rozporządzeniu nr 36/2012 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 55/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Syrii (Dz.U. C 19, s. 5).
13 Decyzja 2011/782 i rozporządzenie nr 36/2012 były również wykonywane lub zmieniane w szczególności przez następujące akty, w przypadku których nazwisko skarżącego nie jest wymienione w załączonych do nich wykazach:
– decyzję Rady 2012/122/WPZiB z dnia 27 lutego 2012 r. zmieniającą decyzję 2011/782 (Dz.U. L 54, s. 14) i rozporządzenie Rady (UE) nr 168/2012 z dnia 27 lutego 2012 r. zmieniające rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 54, s. 1);
– decyzję wykonawczą Rady 2012/172/WPZiB z dnia 23 marca 2012 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 87, s. 103) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 266/2012 z dnia 23 marca 2012 r. dotyczące wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 87, s. 45);
– decyzję Rady 2012/206/WPZiB z dnia 23 kwietnia 2012 r. zmieniającą decyzję 2011/782 (Dz.U. L 110, s. 36);
– decyzję wykonawczą Rady 2012/256/WPZiB z dnia 14 maja 2012 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 126, s. 9) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 410/2012 z dnia 14 maja 2012 r. dotyczące wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 126, s. 3);
– rozporządzenie Rady (UE) nr 509/2012 z dnia 15 czerwca 2012 r. zmieniające rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 156, s. 10);
– decyzję Rady 2012/322/WPZiB z dnia 20 czerwca 2012 r. zmieniającą decyzję 2011/782 (Dz.U. L 165, s. 45);
– decyzję wykonawczą Rady 2012/335/WPZiB z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 165, s. 80), rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 544/2012 z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczące wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 165, s. 20) i rozporządzenie Rady (UE) nr 545/2012 z dnia 25 czerwca 2012 r. zmieniające rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 165, s. 23);
– decyzję 2012/420/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. zmieniającą decyzję 2011/782 (Dz.U. L 196, s. 59), decyzję wykonawczą Rady 2012/424/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczącą wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 196, s. 81) i rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 673/2012 z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczące wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 196, s. 8).
Decyzja 2012/739
14 Decyzją Rady 2012/739/WPZiB z dnia 29 listopada 2012 r. dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i uchylającą decyzję 2011/782 (Dz.U. L 330, s. 21) rozpatrywane środki ograniczające zostały zawarte w jednym akcie prawnym. Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 33 tabeli w załączniku I do decyzji 2012/739 wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
15 W dniu 30 listopada 2012 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym ogłoszenie skierowane do osób i podmiotów, wobec których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2012/739 i w rozporządzeniu nr 36/2012 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1117/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. C 370, s. 6).
16 Decyzja wykonawcza Rady 2013/185/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania decyzji Rady 2012/739 (Dz.U. L 111, s. 77) ma na celu uaktualnienie wpisów, które dotyczą osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi i widnieją w załączniku I do decyzji 2012/739. Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 33 tabeli w załączniku I wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go w wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
17 Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 363/2013 z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 111, s. 1) zawiera te same dane i powody umieszczenia w wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
18 W dniu 23 kwietnia 2013 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym informację skierowaną do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2012/739 wykonywanej decyzją wykonawczą 2013/185 i w rozporządzeniu nr 36/2012 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym nr 363/2013 (Dz.U. C 115, s. 5).
Decyzja 2013/255
19 W dniu 31 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/255/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. L 147, s. 14). Nazwisko skarżącego znajduje się w wierszu 33 tabeli w załączniku I do rzeczonej decyzji wraz z tymi samymi danymi i powodami umieszczenia go w wykazie co ujęte w załączniku do decyzji wykonawczej 2011/488.
20 W dniu 1 czerwca 2013 r. Rada opublikowała w Dzienniku Urzędowym informację skierowaną do osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2013/255 i w rozporządzeniu nr 36/2012 (Dz.U. C 155, s. 1).
Przebieg postępowania i żądania stron
21 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 grudnia 2011 r. skarżący wniósł rozpatrywaną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji 2011/273 z uwzględnieniem aktów ją wykonujących lub zmieniających do dnia złożenia wspomnianej skargi, w tym wszelkich decyzji zmieniających lub wykonawczych; rozporządzenia nr 442/2011 z uwzględnieniem aktów je wykonujących lub zmieniających do dnia złożenia tej skargi, w tym wszelkich rozporządzeń zmieniających lub wykonawczych, i decyzji 2011/782 z uwzględnieniem aktów ją wykonujących lub zmieniających do dnia złożenia rozpatrywanej skargi w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego.
22 Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 grudnia 2011 r., skarżący złożył wniosek o zastosowanie trybu przyspieszonego zgodnie z art. 76a regulaminu postępowania przed Sądem.
23 Decyzją z dnia 29 marca 2012 r. Sąd (szósta izba) nie przychylił się do wniosku o zastosowanie trybu przyspieszonego.
24 W dniu 20 lutego 2012 r. Rada złożyła w sekretariacie Sądu odpowiedź na skargę.
25 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 lutego 2012 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie żądań w odniesieniu do decyzji wykonawczej Rady 2012/37/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782 (Dz.U. L 19, s. 33), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 55/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. w sprawie wykonania art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. L 19, s. 6) i rozporządzenia nr 36/2012. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 marca 2012 r. Rada przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie wniosku skarżącego, stwierdzając w szczególności, po pierwsze, że dwa pierwsze akty, o których w nim mowa, nie wymieniają skarżącego, a po drugie, że skarga przeciwko rozporządzeniu nr 36/2012 została wniesiona po terminie. Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2012 r. Sąd dopuścił złożenie przez skarżącego pisma w sprawie dostosowania żądań, lecz z ograniczeniem do rozporządzenia nr 36/2012. Pismo w sprawie dostosowania żądań zostało złożone w tymże sekretariacie przez skarżącego w dniu 15 czerwca 2012 r. Pismem złożonym w sekretariacie w dniu 29 czerwca 2012 r. Rada przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie pisma w sprawie dostosowania żądań.
26 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 marca 2012 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie swoich żądań w odniesieniu do rozporządzenia nr 168/2012, decyzji 2012/122, rozporządzenia wykonawczego nr 266/2012 i decyzji wykonawczej 2012/172. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 kwietnia 2014 r. Rada przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie wniosku skarżącego, stwierdzając, że w aktach, o których w nim mowa, nie wymieniono skarżącego. Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2012 r. Sąd postanowił nie zezwolić na złożenie pisma w sprawie dostosowania żądań.
27 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 maja 2012 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie żądań w odniesieniu do decyzji 2012/206. Pismo w sprawie dostosowania żądań zostało złożone w tymże sekretariacie przez skarżącego w dniu 22 czerwca 2012 r. Pismem złożonym w sekretariacie w dniu 3 lipca 2012 r. Rada sprzeciwiła się dostosowaniu żądań, ponieważ w rzeczonej decyzji nie było wzmianki o skarżącym.
28 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 22 czerwca 2012 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie żądań w odniesieniu do decyzji wykonawczej 2012/256 i rozporządzenia wykonawczego nr 410/2012. Pismo w sprawie dostosowania żądań zostało złożone w tymże sekretariacie przez skarżącego w dniu 23 lipca 2012 r. Pismem złożonym w sekretariacie w dniu 9 sierpnia 2012 r. Rada sprzeciwiła się dostosowaniu żądań, ponieważ w rzeczonych aktach nie było wzmianki o skarżącym.
29 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 lipca 2012 r. skarżący dostosował swoje żądania, zwracając się o stwierdzenie nieważności również rozporządzenia nr 509/2012, decyzji 2012/322, decyzji wykonawczej 2012/335, rozporządzenia wykonawczego 2012/544, rozporządzenia nr 545/2012, rozporządzenia wykonawczego nr 673/2012, decyzji 2012/420 i decyzji wykonawczej 2012/424. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 sierpnia 2012 r. Rada sprzeciwiła się dostosowaniu żądań, ponieważ w rzeczonych aktach nie było wzmianki o skarżącym.
30 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 grudnia 2012 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie żądań w odniesieniu do decyzji 2012/739. Pismo w sprawie dostosowania żądań zostało złożone w tymże sekretariacie przez skarżącego w dniu 7 stycznia 2013 r. W piśmie złożonym w owym sekretariacie w dniu 21 stycznia 2013 r. Rada nie wniosła zastrzeżeń w sprawie rzeczonego dostosowania żądań.
31 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 maja 2013 r. skarżący zwrócił się o zezwolenie na dostosowanie swoich żądań w odniesieniu do decyzji Rady 2013/109/WPZiB z dnia 28 lutego 2013 r. zmieniającej decyzję 2012/739 (Dz.U. L 58, s. 8), rozporządzenia Rady (UE) nr 325/2013 z dnia 10 kwietnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. L 102, s. 1), decyzji wykonawczej 2013/185, decyzji Rady 2013/186/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. zmieniającej decyzję 2012/739 (Dz.U. L 111, s. 101) i rozporządzenia wykonawczego nr 363/2013. Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 czerwca 2013 r. skarżący dostosował swoje żądania, zwracając się o stwierdzenie nieważności jedynie tego ostatniego rozporządzenia, decyzji wykonawczej 2013/185 i decyzji 2013/255. W piśmie złożonym w sekretariacie w dniu 17 lipca 2013 r. Rada nie wniosła zastrzeżeń w sprawie rzeczonego dostosowania żądań.
32 Ponieważ zmienił się skład izb Sądu, sędzia sprawozdawca został przydzielony do siódmej izby, której w rezultacie przekazano niniejszą sprawę.
33 Na podstawie sprawozdania sędziego sprawozdawcy Sąd postanowił otworzyć procedurę ustną i w ramach środków organizacji postępowania, o których mowa w art. 64 regulaminu postępowania, wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na pewne pytania przedłożone na piśmie i do dostarczenia wskazanych dokumentów. Rada zastosowała się do tego wezwania. Natomiast przedstawiciel skarżącego poinformował Sąd, że nie przedstawi odpowiedzi na pytania pisemne.
34 Na rozprawie w dniu 11 czerwca 2014 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
35 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim akty te go dotyczą, decyzji 2011/273, rozporządzenia nr 442/2011, decyzji wykonawczej 2011/302, rozporządzenia wykonawczego nr 504/2011, decyzji wykonawczej 2011/367, rozporządzenia wykonawczego nr 611/2011, decyzji wykonawczej 2011/488, rozporządzenia wykonawczego nr 755/2011, decyzji wykonawczej 2011/515, rozporządzenia wykonawczego nr 843/2011, decyzji 2011/522, rozporządzenia nr 878/2011, decyzji 2011/628, rozporządzenia nr 950/2011, decyzji 2011/684, rozporządzenia nr 1011/2011, decyzji 2011/735, decyzji wykonawczej 2011/736, rozporządzenia nr 1150/2011, rozporządzenia wykonawczego nr 1151/2011, decyzji 2011/782, rozporządzenia wykonawczego nr 1244/2011, rozporządzenia nr 36/2012, decyzji 2012/206, decyzji wykonawczej 2012/256, rozporządzenia wykonawczego nr 410/2012, rozporządzenia nr 509/2012, decyzji 2012/322, decyzji wykonawczej 2012/335, rozporządzenia wykonawczego nr 544/2012, rozporządzenia nr 545/2012, decyzji 2012/420, decyzji wykonawczej 2012/424, rozporządzenia wykonawczego nr 673/2012, decyzji 2012/739, decyzji wykonawczej 2013/185, rozporządzenia wykonawczego nr 363/2013 i decyzji 2013/255;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
36 Rada wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie niedopuszczalności dostosowania żądań dotyczących rozporządzenia nr 36/2012, decyzji 2012/206, rozporządzenia wykonawczego nr 410/2012, decyzji wykonawczej 2012/256, rozporządzenia nr 509/2012, decyzji 2012/322, decyzji wykonawczej 2012/335, rozporządzenia wykonawczego 2012/544, rozporządzenia nr 545/2012, rozporządzenia wykonawczego nr 673/2012, decyzji 2012/420 i decyzji wykonawczej 2012/424;
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
37 Rada, nie powołując się na zarzut bezprawności na podstawie art. 114 regulaminu postępowania, podnosi częściową niedopuszczalność rozpatrywanej skargi z powodu złożenia jej po terminie i braku interesu prawnego skarżącego.
W przedmiocie wniesienia skargi z przekroczeniem terminu
38 Zgodnie z art. 263 akapit szósty TFUE skarga o stwierdzenie nieważności powinna być wniesiona w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji zaskarżonego aktu, jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie. Zgodnie z art. 102 § 1 regulaminu postępowania, jeżeli termin do zaskarżenia aktu wydanego przez instytucję biegnie od dnia opublikowania tego aktu, termin ten zaczyna biec począwszy od upływu czternastego dnia następującego po dniu opublikowania tego aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 102 § 2 tegoż regulaminu termin ten należy ponadto przedłużyć o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość.
39 Ponadto w odniesieniu do dziedziny środków ograniczających termin na wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności aktu nakładającego rzeczone środki w stosunku do osoby lub podmiotu rozpoczyna bieg wyłącznie albo od daty indywidualnego powiadomienia o tym akcie zainteresowanego – gdy jego adres jest znany – albo od opublikowania ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym, jeśli niemożliwe było bezpośrednie powiadomienie o tym akcie zainteresowanego (wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 2013 r. w sprawach połączonych od C‑478/11 P do C‑482/11 P Gbagbo i in. przeciwko Radzie, pkt 59–62).
40 Z uwagi na to, że regulamin postępowania w art. 102 § 1 przewiduje dodatkowy czternastodniowy termin do wniesienia skargi skierowanej przeciwko aktom opublikowanym w Dzienniku Urzędowym, należy stwierdzić, że przepis ten powinien także być stosowany analogicznie, w wypadku gdy zdarzeniem, które powoduje rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia skargi, jest ogłoszenie dotyczące rzeczonych aktów, które również publikowane jest w Dzienniku Urzędowym. W istocie te same względy, które uzasadniały przyznanie dodatkowego czternastodniowego terminu dotyczącego aktów opublikowanych, należy wziąć pod rozwagę w odniesieniu do opublikowanych ogłoszeń, w przeciwieństwie do powiadomień indywidualnych (wyrok Sądu z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawach połączonych T‑174/12 i T‑80/13 Syrian Lebanese Commercial Bank przeciwko Radzie, pkt 64, 65).
41 W pierwszej kolejności w odniesieniu do skargi wszczynającej postępowanie należy zauważyć, że została ona złożona w sekretariacie Sądu w dniu 26 grudnia 2011 r.
42 Po pierwsze, w zakresie, w jakim w skardze skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji 2011/273 wykonywanej decyzją wykonawczą 2011/488 i rozporządzenia nr 442/2011 wykonanego rozporządzeniem wykonawczym nr 755/2011, należy zauważyć, że skarga została złożona z przekroczeniem terminu.
43 Rada nie skierowała bowiem indywidualnej notyfikacji do skarżącego. Zwróciła się natomiast do osób, do których mają zastosowanie środki ograniczające przewidziane w decyzji 2011/273 wykonywanej decyzją wykonawczą 2011/488 oraz w rozporządzeniu nr 442/2011 wykonywanym rozporządzeniem wykonawczym nr 755/2011 przez ogłoszenie opublikowane w Dzienniku Urzędowym w dniu 2 sierpnia 2011 r. (zob. pkt 7 powyżej). Co za tym idzie, termin do wniesienia skargi upłynął w dniu 26 października 2011 r., czyli na długo przed wniesieniem skargi.
44 Skarżący zarzuca jednak Radzie, że ta nie notyfikowała mu indywidualnie decyzji 2011/273 wykonywanej decyzją wykonawczą 2011/488 i rozporządzenia nr 442/2011 wykonywanego rozporządzeniem wykonawczym nr 755/2011. W tym względzie podnosi on, iż twierdzenie, zgodnie z którym Radzie nie był znany jego adres, stoi w sprzeczności z tym, że jest on przedsiębiorcą o ustalonym statusie i osobistością powszechnie znaną w obrębie syryjskiej elity gospodarczej. Podnosi on następnie, że termin na wniesienie skargi rozpoczął bieg dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie ponownego rozpatrzenia decyzji przed Radą, które w niniejszej sprawie zostało zakończone dopiero w dniu 5 stycznia 2012 r., kiedy to Rada po raz pierwszy udzieliła odpowiedzi na wniosek skarżącego o ponowne rozpatrzenie decyzji.
45 Jeśli chodzi o argument skarżącego, zgodnie z którym powinien być on powiadamiany indywidualnie o decyzjach, jako że jego adres był znany, należy zauważyć na wstępie, że art. 5 ust. 2 decyzji 2011/273 stanowi, iż Rada przekazuje swoją decyzję, wraz z uzasadnieniem umieszczenia odnośnego nazwiska lub nazwy w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, danej osobie lub podmiotowi bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając tej osobie lub temu podmiotowi przedstawienie uwag.
46 Ponadto należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Rada nie ma swobody arbitralnego wyboru sposobu powiadomienia zainteresowanych osób o swoich decyzjach. Z pkt 61 ww. wyroku w sprawach połączonych Gbagbo i in. przeciwko Radzie wynika bowiem, że zamiarem Trybunału było zezwolenie na pośrednie powiadamianie o aktach, o których stwierdzenie nieważności wniesiono, poprzez publikację ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym jedynie w przypadku, gdy nie jest możliwe, by Rada dokonała notyfikowania.
47 W niniejszej sprawie nie można zarzucać Radzie, że nie skierowała indywidualnej notyfikacji do skarżącego. Należy bowiem stwierdzić, że instytucje Unii nie dysponują w Syrii nieograniczonymi środkami dla celów wyszukiwania prywatnych adresów wszystkich osób fizycznych, których dotyczy system środków ograniczających, w szczególności w okresie rebelii. Ponadto stosowana przez Radę praktyka polegająca na wysyłaniu notyfikacji osobom fizycznym tylko pod indywidualnym adresem, a nie pod adresem służbowym, jest uzasadniona, jako że w przeciwnym razie mogłoby dojść do otwarcia i przeczytania notyfikacji przez osoby trzecie wobec zainteresowanego, podczas gdy środki ograniczające stanowią materię wrażliwą. W okolicznościach niniejszej sprawy Rada nie miała zatem innego wyboru, jak tylko przekazać informację o umieszczeniu w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi nazwiska skarżącego w drodze opublikowania ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym.
48 W odniesieniu do twierdzenia skarżącego, zgodnie z którym termin na wniesienie skargi zaczyna bieg dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie ponownego rozpatrzenia decyzji przed Radą, należy je oddalić. W tym względzie wystarczy przypomnieć, że na podstawie art. 263 akapit szósty TFUE termin na wniesienie skargi przeciwko aktowi instytucji Unii wynosi dwa miesiące od daty publikacji zaskarżonego aktu, jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez skarżącego wiadomości o tym akcie. Możliwość zwrócenia się do Rady w ramach postępowania w sprawie ponownego rozpatrzenia decyzji nie może powodować odstępstwa od tej zasady. W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem od stosowania terminów procesowych można odstąpić jedynie w przypadkach wyjątkowych, w razie nieprzewidzianych okoliczności lub działania siły wyższej, zgodnie z art. 45 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości, zważywszy, że rygorystyczne stosowanie tych przepisów odpowiada wymogom pewności prawa i potrzebie uniknięcia wszelkiej dyskryminacji lub wszelkiego arbitralnego traktowania w ramach wymiaru sprawiedliwości (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 26 listopada 1985 r. w sprawie 42/85 Cockerill‑Sambre przeciwko Komisji, Rec. s. 3749, pkt 10; postanowienia Trybunału: z dnia 5 lutego 1992 r. w sprawie C‑59/91 Francja przeciwko Komisji, Rec. s. I‑525, pkt 8; z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie C‑239/97 Irlandia przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2655, pkt 7).
49 Po drugie, w odniesieniu do przedstawionego przez skarżącego w skardze żądania stwierdzenia nieważności decyzji 2011/782 skarga została przedstawiona w terminach przewidzianych w art. 263 akapit szósty TFUE w związku z art. 102 § 2 regulaminu postępowania. W tym względzie należy podnieść, że w zakresie, w jakim Rada zwróciła się do osób i podmiotów, o których mowa w tej decyzji, przez ogłoszenie opublikowane w dniu 2 grudnia 2011 r. w Dzienniku Urzędowym (zob. pkt 10 powyżej), a skarga została złożona w dniu 26 grudnia 2011 r., została ona wniesiona w odniesieniu do tej decyzji we właściwym czasie. W związku z tym nie ma konieczności uwzględnienia innych czynników, takich jak data publikacji w Dzienniku Urzędowym lub data indywidualnego notyfikowania skarżącemu.
50 Wynika z tego, że nie można uznać, iż skarga została złożona we właściwym czasie w odniesieniu do żądania stwierdzenia nieważności decyzji 2011/273 wykonanej decyzją wykonawczą 2011/488 i rozporządzenia nr 442/2011 wykonanego rozporządzeniem wykonawczym nr 755/2011. Natomiast została ona złożona we właściwym terminie w odniesieniu do decyzji 2011/782.
51 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o wnioski o dostosowanie żądań, należy stwierdzić, że były one składane we właściwym czasie zgodnie z art. 263 akapit szósty TFUE (zob. podobnie wyrok Sądu z dnia 6 września 2013 r. w sprawie T‑110/12 Iranian Offshore Engineering & Construction przeciwko Radzie, pkt 16, 17). Każdy z tych wniosków został bowiem złożony w ciągu dwóch miesięcy od daty przyjęcia aktu (zob. pkt 25–31 powyżej). W związku z tym nie ma konieczności uwzględnienia innych czynników, takich jak data publikacji w Dzienniku Urzędowym lub data indywidualnego notyfikowania skarżącemu.
52 Mając na uwadze powyższe rozważania, wszystkie wnioski o dostosowanie żądań należy uznać za dopuszczalne ratione temporis.
W przedmiocie interesu prawnego
53 Zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE „[k]ażda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych”.
54 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy skarżący ma istniejący i aktualny interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu (wyrok Trybunału z dnia 13 lipca 2000 r. w sprawie C‑174/99 P Parlament przeciwko Richardowi, Rec. s. I‑6189, pkt 33; wyrok Sądu z dnia 28 września 2004 r. w sprawie T‑310/00 MCI przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑3253, pkt 44).
55 Interes prawny musi istnieć do momentu wydania orzeczenia sądowego, co oznacza, że skarga powinna w efekcie móc doprowadzić do poprawy sytuacji skarżącego, biorąc pod uwagę jej przedmiot i oczekiwany rezultat (wyrok Trybunału z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie C‑362/05P Wunenburger przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4333, pkt 42; postanowienie Sądu z dnia 7 grudnia 2011 r. w sprawie T‑255/11 Fellah przeciwko Radzie, niepublikowane w Zbiorze, pkt 12).
56 Poprawa ta może dotyczyć zarówno interesów majątkowych, jak i interesów o charakterze osobistym lub perspektyw na przyszłość zainteresowanego (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 27 czerwca 1973 r. w sprawie 35/72 Kley przeciwko Komisji, Rec. s. 679, pkt 4; wyrok Sądu z dnia 28 maja 1998 r. w sprawach połączonych T‑78/96 i T‑170/96 W przeciwko Komisji, RecFP s. I‑A 239, II‑745, pkt 47).
57 W niniejszej sprawie Rada podnosi, że skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim dotyczy aktów, które nie wymieniają skarżącego, ponieważ nie ma on w odniesieniu do nich żadnego interesu prawnego. Podnosi ona również, że żądanie stwierdzenia nieważności dotyczące decyzji 2011/273 jest niedopuszczalne z uwagi na brak interesu prawnego, biorąc pod uwagę to, że akt ten został uchylony i zastąpiony decyzją 2011/782.
– W przedmiocie aktów, które nie wymieniają nazwiska skarżącego
58 W pierwszej kolejności w odniesieniu do aktów, wobec których skarżący nie miał interesu prawnego, ponieważ nie wymieniają jego nazwiska, należy stwierdzić, że wśród wszystkich aktów zaskarżonych w ramach skargi wszczynającej postępowanie tylko decyzja 2011/782 uchylająca decyzję 2011/273 odnosi się wyraźnie do skarżącego w załącznikach. W konsekwencji w momencie złożenia tej skargi skarżący wykazywał swój interes w wystąpieniu do Sądu o stwierdzenie nieważności tego aktu, jako że wskutek stwierdzenia jego nieważności skarżący może uzyskać wycofanie swojego nazwiska z wykazów osób i podmiotów, których dotyczą środki ograniczające przyjęte wobec Syrii.
59 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o akty zaskarżone w ramach pism w sprawie dostosowania żądań, skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności pewnej liczby aktów przyjętych przez Radę w celu wykonania lub zmiany zarówno decyzji 2011/782, jak i rozporządzenia nr 36/2012, a także decyzji 2012/739 i 2013/255.
60 W tym względzie należy stwierdzić, że do skarżącego odnoszą się wyraźnie jedynie rozporządzenie nr 36/2012 wykonane rozporządzeniem wykonawczym nr 363/2013, decyzja 2012/739 wykonana decyzją wykonawczą 2013/185 i decyzja 2013/255. W odniesieniu do tych aktów bowiem albo nazwisko skarżącego zostało umieszczone w wykazach dotyczących środków ograniczających załączonych do aktów podstawowych, albo wzmianki dotyczące umieszczenia go w tych wykazach zostały zastąpione. Z tego względu należy stwierdzić, że skarżący zachowuje interes prawny w odniesieniu do nich, ponieważ stwierdzenie ich nieważności spowoduje usunięcie jego nazwiska z omawianych wykazów. Natomiast nie jest tak w odniesieniu do innych aktów, o których mowa w pismach procesowych w sprawie dostosowania żądań, a które w żadnym razie nie odnoszą się do skarżącego.
61 W konsekwencji, w świetle wniosków ustalonych w pkt 50, 52, 58 i 60 powyżej, skargę należy odrzucić jako niedopuszczalną w zakresie, w jakim jest ona skierowana przeciwko następującym aktom:
– decyzji 2011/273 wykonanej lub zmienionej decyzjami wykonawczymi 2011/302, 2011/367, 2011/515 i 2011/736 oraz decyzjami 2011/522, 2011/628, 2011/684 i 2011/735;
– rozporządzeniu nr 442/2011 wykonanemu lub zmienionemu rozporządzeniami wykonawczymi nr 504/2011, nr 611/2011, nr 843/2011, nr 1151/2011 i nr 1244/2011, jak również rozporządzeniami nr 878/2011, nr 950/2011, nr 1011/2011 i nr 1150/2011;
– decyzjom wykonawczym 2012/256, 2012/335 i 2012/424, a także decyzjom 2012/206, 2012/322 i 2012/420 dotyczącym wykonania lub zmiany decyzji 2011/782;
– rozporządzeniom wykonawczym nr 410/2012, 2012/544 i nr 673/2012 oraz rozporządzeniom nr 509/2012, nr 545/2012 i nr 325/2013 dotyczącym wykonania lub zmiany rozporządzenia nr 36/2012.
– W przedmiocie aktów uchylonych i zastąpionych
62 Jeśli chodzi o akty, w odniesieniu do których skarżący nie miał interesu prawnego ze względu na to, że przestały one już obowiązywać, należy podnieść, jak czyni to Rada, że decyzja 2011/782 została uchylona i zastąpiona decyzją 2012/739 i że ta ostatnia nie jest już w mocy od dnia 1 czerwca 2013 r. zgodnie ze swoim art. 31 ust. 1.
63 Należy zatem stwierdzić, że począwszy od dat ich uchylenia lub wygaśnięcia, odpowiednio, decyzje 2011/782 i 2012/739 nie wywołują skutków prawnych.
64 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach skargi o stwierdzenie nieważności strona skarżąca może zachować interes w stwierdzeniu nieważności aktu uchylonego w toku postępowania, gdy stwierdzenie nieważności tego aktu może poprzez swój efekt mieć poważne konsekwencje prawne (zob. postanowienie Sądu z dnia 14 stycznia 2013 r. w sprawie T‑497/10 Divandari przeciwko Radzie, niepublikowane w Zbiorze, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).
65 Dalsze trwanie interesu prawnego skarżącego musi zostać ocenione in concreto przy uwzględnieniu w szczególności skutków zarzucanej niezgodności z prawem oraz charakteru szkody, której poniesienie się podnosi (wyrok Trybunału z dnia 6 czerwca 2013 r. w sprawie C‑183/12 P Ayadi przeciwko Komisji, pkt 63).
66 Jednak to na stronie skarżącej spoczywa ciężar wykazania interesu prawnego w zaskarżeniu aktów uchylonych (postanowienie Sądu z dnia 15 maja 2013 r. w sprawie T‑413/12 Post Invest Europe przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 22).
67 W niniejszej sprawie ani z akt sprawy, ani z odpowiedzi udzielonych przez skarżącego w tym zakresie na rozprawie nie wynika, że stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów, które nie są już w mocy, może spowodować poprawę sytuacji skarżącego. W tym względzie należy stwierdzić w szczególności, że skarżący nie zareagował w replice na argumenty Rady, podniesione w odpowiedzi na skargę, zgodnie z którymi skarżący nie miał już interesu prawnego w zaskarżeniu aktów, które zostały uchylone. W tym kontekście nie wykazał on istnienia po swojej stronie interesu prawnego zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 66 powyżej (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawach połączonych T‑128/12 i T‑182/12 HTTS przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, pkt 34, 35; z dnia 6 września 2013 r. w sprawach połączonych T‑42/12 i T‑181/12 Bateni przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, pkt 31, 32).
68 Wynika z tego, że skarżący nie wyjaśnił swojego interesu prawnego w odniesieniu do decyzji 2011/782, 2012/739 i 2013/185. W konsekwencji Sąd uważa, że nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie niniejszej skargi w zakresie, w jakim jest ona skierowana przeciwko tym aktom.
Wniosek w przedmiocie dopuszczalności
69 W świetle oceny przeprowadzonej w pkt 37–68 powyżej niniejsza skarga jest dopuszczalna wyłącznie w odniesieniu do rozporządzenia nr 36/2012, rozporządzenia wykonawczego nr 363/2013 i decyzji 2013/255 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego (zwanych dalej „zaskarżonymi aktami”).
Co do istoty
70 Na uzasadnienie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty. Pierwszy oparty jest na naruszeniu prawa do obrony, obowiązku uzasadnienia, prawa do bycia wysłuchanym oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej. Drugi oparty jest na naruszeniu prawa własności i wolności gospodarczej.
71 W ramach zarzutu pierwszego skarżący zarzuca Radzie naruszenie jego prawa do obrony, obowiązku uzasadnienia, prawa do bycia wysłuchanym oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej. W tym względzie skarżący podnosi, że zgodnie z orzecznictwem prawa podstawowe stanowią integralną część ogólnych zasad prawa Unii, w związku z czym przestrzeganie tych praw stanowi warunek legalności aktów przyjmowanych przez Unię.
72 W tym względzie skarżący podnosi w istocie trzy zarzuty szczegółowe.
73 Po pierwsze, skarżący zarzuca Radzie, że ta nie dokonała żadnej formalnej notyfikacji pozwalającej mu zapoznać się z powodami umieszczenia jego nazwiska w wykazach osób objętych środkami ograniczającymi przewidzianymi w zaskarżonych aktach. Stwierdza on, że prawo do skutecznej ochrony sądowej oznacza w szczególności, że Rada ma obowiązek przekazać osobie lub podmiotowi objętemu środkami ograniczającymi powody, które doprowadziły do umieszczenia jego nazwiska lub nazwy w tych wykazach. Ponadto skarżący podkreśla, że Rada nie ustosunkowała się do jego zapytań, ograniczając się do potwierdzenia pozostawienia jego nazwiska w tych wykazach.
74 Po drugie, skarżący podnosi, że Rada ograniczyła się w niniejszej sprawie do przedstawienia nieprecyzyjnych i ogólnych względów w celu uzasadnienia umieszczenia jego nazwiska w wykazach. W tym względzie przypomina on, że zgodnie z orzecznictwem przy uwzględnieniu okoliczności, iż osoby i podmioty objęte środkami ograniczającymi nie mają prawa do uprzedniego przesłuchania, poszanowanie obowiązku uzasadnienia ma tym większe znaczenie. Uzasadnienie to powinno odnosić się nie tylko do podstaw prawnych zastosowania danego aktu, lecz także do szczegółowych i konkretnych powodów, dla których Rada, wykonując swoje uprawnienia dyskrecjonalne, uważa, że zainteresowane osoby lub podmioty powinny zostać objęte środkami ograniczającymi. Wreszcie skarżący twierdzi, że niewystarczającemu charakterowi uzasadnienia aktów Unii nie można zaradzić wyjaśnieniami przedstawionymi w ramach postępowania przed sądem Unii.
75 Po trzecie, skarżący kwestionuje uzasadnienie umieszczenia jego nazwiska w omawianych wykazach i utrzymuje, że Rada nie wywiązała się z ciężaru dowodu, który na niej w tym względzie spoczywa.
76 Rada kwestionuje argumenty skarżącego.
77 Sąd uważa, że należy najpierw zbadać trzeci zarzut szczegółowy.
78 Na poparcie trzeciego zarzutu szczegółowego skarżący podnosi, że Rada nie wykazała w sposób wymagany prawem powodów, które uzasadniają umieszczenie jego nazwiska w omawianych wykazach. Zarzuca jej, że nie przedstawiła dowodów wskazujących na powiązania z Maherem Al‑Assadem i bojówkami Szabiha. Podkreśla on, że to na Radzie spoczywa ciężar dowodu i że nie może ona opierać się na domniemaniach.
79 Rada przypomina przede wszystkim, że w dziedzinie środków ograniczających Sąd dokonuje jedynie ograniczonej kontroli pod kątem zgodności z prawem decyzji przyjętych przez instytucje Unii. Następnie wskazuje, że umieszczenie nazwiska skarżącego w omawianych wykazach jest uzasadnione w szczególności dlatego, że należy on do powiązanych z systemem osób, które przyczyniają się do naruszeń praw człowieka. W tym względzie Rada podnosi, iż wobec skarżącego zastosowano środek w postaci zamrożenia funduszy na podstawie informacji dostarczonych przez państwo członkowskie, zaklasyfikowanych jako „poufne UE”. Odnosi się ona także do informacji ze źródeł zwanych „otwartymi”. Rada uważa, że nawet jeśli skarżący kwestionuje prawidłowość uzasadnienia, nie przedstawia on żadnego dowodu, który mógłby wykazać nieprawidłowość tego uzasadnienia.
80 Zgodnie z orzecznictwem skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga w szczególności, by w ramach kontroli zgodności z prawem powodów uzasadniających decyzję o umieszczeniu lub pozostawieniu nazwiska określonej osoby w wykazie osób objętych sankcjami sąd Unii upewnił się, że decyzja ta opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Oznacza to sprawdzenie okoliczności faktycznych podnoszonych w uzasadnieniu, które leży u podstaw wspomnianej decyzji, tak aby kontrola sądowa nie była ograniczona do oceny abstrakcyjnego prawdopodobieństwa przywołanych powodów, ale dotyczyła tego, czy powody te – lub co najmniej jeden z nich, uważany za sam w sobie wystarczający do wsparcia tejże decyzji – są wykazane (zob. wyrok Trybunału z dnia 18 lipca 2013 r. w sprawach połączonych C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P Komisja i in. przeciwko Kadi, zwany dalej „wyrokiem w sprawach połączonych Kadi II”, pkt 119).
81 To do właściwego organu Unii należy – w razie zakwestionowania – wykazanie zasadności powodów wysuniętych przeciwko konkretnej osobie, a nie do tej osoby przedstawienie zaprzeczającego dowodu braku zasadności wspomnianych powodów. Jest istotne, by przedstawione przez odnośny organ informacje lub dowody wykazywały powody wysunięte wobec zainteresowanej osoby. Jeśli materiały te nie pozwalają na stwierdzenie zasadności danego powodu, sąd Unii pomija ten powód jako uzasadnienie rozpatrywanej decyzji o umieszczeniu w wykazie lub o pozostawieniu wpisu (wyrok w sprawach połączonych Kadi II, pkt 121–123).
82 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, po pierwsze, że jedynym uzasadnieniem przedstawionym przez Radę na poparcie umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie są wyciągi z dokumentu z dnia 25 lipca 2011 r. o sygnaturze „Coreu PESC/0317/11” (dokument Rady 5044/12). Dokument ten zawiera takie samo zwięzłe uzasadnienie jak to, które zostało powtórzone w zaskarżonych aktach, a mianowicie, że skarżący był w szczególności powiązany z Maherem Al‑Assadem w ramach bojówek Szabiha i bezpośrednio uczestniczył w represjach poprzez popieranie bojówek Szabiha. Rada nie przedstawiła zatem żadnego dodatkowego dowodu, który mógłby uzasadniać lub chociaż sugerować istnienie związku między skarżącym a Maherem Al‑Assadem.
83 Następnie Rada przedstawiła w załączniku do swoich pism opublikowane w różnych witrynach internetowych artykuły dotyczące bojówek Szabiha w celu wykazania powiązania skarżącego z tymi bojówkami, w szczególności w witrynie internetowej Wikipedia, w oficjalnej witrynie internetowej Bractwa Muzułmańskiego i w witrynie internetowej Saada Syria Forums. Niezależnie od tego, czy informacje te są wiarygodne i czy rzeczywiście zostały uwzględnione przez Radę przy przyjmowaniu zaskarżonych aktów, należy stwierdzić, że tylko dwa z tych dokumentów wymieniają pokrótce nazwisko skarżącego i że żaden z nich nie zawiera popartych dowodami informacji na temat skarżącego i jego uczestnictwa w bojówkach Szabiha.
84 Tymczasem w odpowiedzi na pytanie Sądu zadane na rozprawie Rada nie była w stanie przedstawić żadnego dodatkowego dowodu, który mógłby potwierdzić powiązania między skarżącym a Maherem Al‑Assadem z jednej strony i bojówkami Szabiha z drugiej strony.
85 W konsekwencji materiały przedstawione przez Radę nie zawierają żadnych wskazówek na poparcie jej twierdzeń, zgodnie z którymi z jednej strony skarżący posiada związek z Maherem Al‑Assadem w ramach bojówek Szabiha, a z drugiej strony bezpośrednio uczestniczył on w represjach i aktach przemocy wobec ludności cywilnej i w koordynacji tych bojówek.
86 Wynika z tego, że Rada nie uczyniła zadość ciężarowi dowodu, który spoczywa na niej na mocy art. 47 karty praw podstawowych stosownie do jego wykładni dokonanej przez Trybunał w wyroku w sprawach połączonych Kadi II.
87 Należy zatem uwzględnić trzeci zarzut szczegółowy podniesiony przez skarżącego na poparcie zarzutu pierwszego i stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego, bez konieczności badania pozostałych zarzutów podniesionych na poparcie rozpatrywanej skargi.
W przedmiocie temporalnych skutków stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów
88 Zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE Sąd może – jeśli uzna to za niezbędne – wskazać, jakie skutki aktu, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne. Z orzecznictwa wynika, że postanowienie to zezwala sądowi Unii na określenie, z jaką datą jego wyroki o stwierdzeniu nieważności stają się skuteczne (zob. wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie T‑58/12 Nabipour i in. przeciwko Radzie, niepublikowany w Zbiorze, pkt 250, 251 i przytoczone tam orzecznictwo).
89 W niniejszym przypadku Sąd, ze względów przedstawionych poniżej, uważa, że konieczne jest utrzymanie skutków zaskarżonych aktów w czasie do chwili upływu terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy statutu Trybunału, albo, jeśli odwołanie zostanie wniesione w tym terminie, do chwili oddalenia odwołania.
90 Należy bowiem przypomnieć, że Unia przyjęła środki ograniczające w stosunku do Syrii ze względu na represje wobec ludności cywilnej tego kraju i że środki te służą zatem celom humanitarnym i pokojowym.
91 Tym samym interes skarżącego dotyczący tego, by niniejszy wyrok o stwierdzeniu nieważności miał natychmiastowy skutek, należy wyważyć z celem interesu ogólnego, do którego dąży polityka Unii w dziedzinie środków ograniczających wobec Syrii. Możliwość dostosowania w czasie skutków stwierdzenia nieważności środka ograniczającego znajduje bowiem uzasadnienie w konieczności zapewnienia skuteczności środków ograniczających, a w ostatecznym rozrachunku w nadrzędnych względach dotyczących utrzymywania stosunków międzynarodowych Unii i jej państw członkowskich.
92 Tymczasem stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów ze skutkiem natychmiastowym w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącego, umożliwiłoby temu ostatniemu przeniesienie całości lub części jego aktywów poza Unię bez możliwości zastosowania w razie potrzeby przez Radę w odpowiednim czasie art. 266 TFUE w celu zaradzenia uchybieniom stwierdzonym w niniejszym wyroku, tak że skuteczność jakiegokolwiek zamrożenia aktywów, o którym w przyszłości może względem skarżącego postanowić Rada, mogłaby zostać poważnie i nieodwracalnie zagrożona.
93 Co się tyczy bowiem zastosowania art. 266 TFUE w niniejszym przypadku, należy zauważyć, że dokonane niniejszym wyrokiem stwierdzenie nieważności umieszczenia nazwiska skarżącego w rozpatrywanych wykazach wynika z tego, że powody tego umieszczenia nie są poparte wystarczającymi dowodami (zob. pkt 82–86 powyżej). Choć to do Rady należy decyzja dotycząca sposobu wykonania niniejszego wyroku, nie można tym samym od razu wykluczyć ponownego umieszczenia skarżącego w wykazach. W ramach nowego badania Rada ma bowiem możliwość powtórnego umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazach w oparciu o powody poparte w sposób zgodny z wymogami prawa.
94 Wynika z tego, że skutki decyzji i rozporządzeń, których nieważność stwierdzono, należy utrzymać wobec skarżącego do chwili upływu terminu do wniesienia odwołania albo, jeśli odwołanie zostanie wniesione w tym terminie, do czasu ewentualnego oddalenia odwołania.
W przedmiocie kosztów
95 Zgodnie z art. 87 § 2 akapit pierwszy regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże na podstawie art. 87 § 3 tego samego regulaminu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron Sąd może postanowić, że koszty zostaną podzielone albo że każda ze stron poniesie swoje własne koszty.
96 Ponieważ w niniejszym przypadku nastąpiło częściowe tylko uwzględnienie żądań każdej ze stron, słuszne będzie zastosowanie powyższego przepisu i rozstrzygnięcie, że Rada pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez skarżącego.
Z powyższych względów,
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) Ponieważ skarga została wniesiona po terminie, zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim ma ona na celu stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/488/WPZiB z dnia 1 sierpnia 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 755/2011 z dnia 1 sierpnia 2011 r. dotyczącego wdrożenia rozporządzenia (UE) nr 442/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii.
2) Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim jej celem jest stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, rozporządzenia Rady (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, decyzji wykonawczej Rady 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273, decyzji wykonawczej Rady 2011/367/WPZiB z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 504/2011 z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 611/2011 z dnia 23 czerwca 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011, decyzji wykonawczej Rady 2011/515/WPZiB z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 843/2011 z dnia 23 sierpnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011, decyzji Rady 2011/522/WPZiB z dnia 2 września 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273, rozporządzenia Rady (UE) nr 878/2011 z dnia 2 września 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011, decyzji Rady 2011/628/WPZiB z dnia 23 września 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273, rozporządzenia Rady (UE) nr 950/2011 z dnia 23 września 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011, decyzji Rady 2011/684/WPZiB z dnia 13 października 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273, rozporządzenia Rady (UE) nr 1011/2011 z dnia 13 października 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011, decyzji Rady 2011/735/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającej decyzję 2011/273, decyzji wykonawczej Rady 2011/736/WPZiB z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273, rozporządzenia Rady (UE) nr 1150/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającego rozporządzenie nr 442/2011, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1151/2011 z dnia 14 listopada 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1244/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 442/2011, decyzji Rady 2012/206/WPZiB z dnia 23 kwietnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, decyzji wykonawczej Rady 2012/256/WPZiB z dnia 14 maja 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 410/2012 z dnia 14 maja 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, rozporządzenia Rady (UE) nr 509/2012 z dnia 15 czerwca 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, decyzji 2012/322/WPZiB z dnia 20 czerwca 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, decyzji wykonawczej Rady 2012/335/WPZiB z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2012/544/WPZiB z dnia 25 czerwca 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, rozporządzenia Rady (UE) nr 545/2012 z dnia 25 czerwca 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 673/2012 z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczącego wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, decyzji 2012/420/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. zmieniającej decyzję 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii oraz decyzji wykonawczej Rady 2012/424/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/782/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, ponieważ akty te nie dotyczą Aimana Jabera.
3) Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone w zakresie, w jakim ma ona na celu stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/782/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie środków ograniczających wobec Syrii i uchylenia decyzji 2011/273, decyzji Rady 2012/739/WPZiB z dnia 29 listopada 2012 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i uchylającej decyzję 2011/782 oraz decyzji wykonawczej Rady 2013/185/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania decyzji Rady 2012/739, ponieważ akty te zostały uchylone i zastąpione.
4) Stwierdza się nieważność w zakresie, w jakim akty te dotyczą A. Jabera:
– rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie nr 442/2011;
– rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 363/2013 z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania rozporządzenia nr 36/2012;
– decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii.
5) Skutki decyzji i rozporządzeń, których nieważność stwierdzono, zostają utrzymane w mocy wobec A. Jabera do chwili upływu terminu do wniesienia odwołania albo, jeśli odwołanie zostanie wniesione w tym terminie, do czasu ewentualnego oddalenia odwołania.
6) Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez A. Jabera.
7) A. Jaber pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.
Van der Woude | Wiszniewska‑Białecka | Ulloa Rubio |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 listopada 2014 r.
Podpisy