WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 8 maja 2019 r.(*)(i)
Dumping – Przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chin i Rosji – Ostateczne cło antydumpingowe – Rejestracja przywozu – Stosowanie ostatecznego cła antydumpingowego z mocą wsteczną – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/1329 – Świadomość importera co do istnienia praktyk dumpingowych i szkody – Dalszy znaczny wzrost przywozu mogący znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego – Artykuł 10 ust. 4 lit. c) i d) rozporządzenia (UE) 2016/1036
W sprawie T‑749/16
Stemcor London Ltd, z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo),
Samac Steel Supplies Ltd, z siedzibą w Londyn,
reprezentowane przez adwokatów F. Di Gianniego i C. Van Hemelrijck,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez J.F. Brakelanda, N. Kuplewatzky’ego, T. Maxiana Ruschego oraz E. Schmidt, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Eurofer, Association européenne de l’acier, ASBL, z siedzibą w Luksemburgu (Luksemburg), reprezentowane przez adwokatów O. Prosta, A. Coelho Dias i S. Seeuws,
interwenient,
mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności części rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1329 z dnia 29 lipca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na zarejestrowany przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2016, L 210, s. 27),
SĄD (druga izba)
w składzie: M. Prek, prezes, E. Buttigieg (sprawozdawca) i B. Berke, sędziowie,
sekretarz: P. Cullen, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 23 października 2018 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżące, Stemcor London Ltd i Samac Steel Supplies Ltd, są dwiema spółkami prawa angielskiego, które przywożą do Unii Europejskiej i wprowadzają w niej do obrotu między innymi płaskie wyroby ze stali walcowane na zimno, takie jak te wymienione w art. 1 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1329 z dnia 29 lipca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na zarejestrowany przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2016, L 210, s. 27, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).
2 W następstwie skargi złożonej w dniu 1 kwietnia 2015 r. przez Eurofer, Association européenne de l’acier, ASBL (Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali, zwane dalej „Euroferem”), Komisja Europejska w dniu 14 maja 2015 r. opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2015, C 161, s. 9, zwane dalej „zawiadomieniem o wszczęciu postępowania”) zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej [(Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22), które zostało zastąpione rozporządzeniem (UE) 2016/1036 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21)] (zwane dalej „rozporządzeniem podstawowym”).
3 Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od 1 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r. (zwany dalej „okresem objętym dochodzeniem”), natomiast badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2011 r. do końca okresu objętego dochodzeniem.
4 W następstwie wniosku złożonego przez Eurofer Komisja przyjęła, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia nr 1225/2009, rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/2325 z dnia 11 grudnia 2015 r. poddające rejestracji przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2015, L 328, s. 104), które weszło w życie w dniu 13 grudnia 2015 r.
5 W dniu 11 stycznia 2016 r. skarżące przekazały Komisji uwagi na piśmie dotyczące rozporządzenia wykonawczego 2015/2325. Argumentowały one, że nie zostały spełnione przesłanki nałożenia z mocą wsteczną ceł antydumpingowych na produkty objęte postępowaniem i że rejestracja przywozu oraz retroaktywne nałożenie tych ceł spowodowałoby znaczące szkodliwe skutki dla importerów i użytkowników tych produktów w Unii. W dniu 14 stycznia 2016 r. skarżące złożyły ustne wyjaśnienia na spotkaniu zorganizowanym przez Komisję.
6 Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/181 z dnia 10 lutego 2016 r. nakładającym tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2016, L 37, s. 1) Komisja nałożyła tymczasowe cło antydumpingowe na produkty objęte postępowaniem od dnia 13 lutego 2016 r. i wezwała władze celne do zaprzestania rejestracji przywozu odnośnych produktów.
7 W dniu 17 lutego 2016 r. Komisja skierowała do skarżących oraz innych importerów wniosek o udzielenie informacji dotyczących produktów objętych postępowaniem przywożonych w okresie od 1 kwietnia 2015 r. do 31 stycznia 2016 r. Pismami z dnia 9 i 17 marca 2016 r. skarżące złożyły odpowiedzi na wniosek Komisji o udzielenie informacji.
8 W dniu 26 lutego 2016 r. skarżące zostały ponownie wysłuchane podczas spotkania zorganizowanego na ich wniosek przez Komisję i potwierdziły, że przesłanki nałożenia ceł antydumpingowych z mocą wsteczną nie zostały spełnione.
9 W dniu 8 czerwca 2016 r. Komisja przekazała skarżącym ostateczne ustalenia, zgodnie z którymi zamierzała z mocą wsteczną nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na zarejestrowany przywóz.
10 W dniu 15 czerwca 2016 r. skarżące przedstawiły swe stanowisko w trakcie przesłuchania przed rzecznikiem praw stron i zakwestionowały wnioski zawarte w ostatecznych ustaleniach Komisji.
11 Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2016/1328 z dnia 29 lipca 2016 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącym o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Federacji Rosyjskiej (Dz.U. 2016, L 210, s. 1) Komisja nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz produktów objętych postępowaniem i zdecydowała o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na te produkty. W tym samym dniu Komisja przyjęła, na podstawie art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, zaskarżone rozporządzenie, które przewiduje pobranie z mocą wsteczną ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz, który został zarejestrowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym 2015/2325.
Przebieg postępowania i żądania stron
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 28 października 2016 r. skarżące wniosły niniejszą skargę.
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 1 marca 2017 r. Eurofer złożył wniosek o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań Komisji.
14 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 marca 2017 r. skarżące zwróciły się o to, aby niektóre informacje zawarte w skardze i w załącznikach do niej były traktowane jako poufne wobec Euroferu, jeżeli zostanie on dopuszczony do sprawy w charakterze interwenienta. Skarżące załączyły jawną wersję tych dokumentów do wspomnianego wniosku.
15 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 kwietnia 2017 r. skarżące zwróciły się o to, aby niektóre informacje zawarte w odpowiedzi na skargę i załącznikach do niej były traktowane jako poufne wobec Euroferu, jeżeli zostanie on dopuszczony do sprawy w charakterze interwenienta.
16 Postanowieniem z dnia 3 maja 2017 r. prezes drugiej izby Sądu dopuścił interwencję Euroferu w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji i zarządził przekazanie mu wersji wspomnianych dokumentów nieopatrzonych klauzulą poufności.
17 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 maja 2017 r. skarżące zwróciły się o to, aby pewne informacje zawarte w replice i w załącznikach do niej były traktowane jako poufne wobec Euroferu. Załączyły one do tego wniosku jawną wersję dokumentów.
18 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 sierpnia 2017 r. skarżące złożyły wniosek z uzasadnieniem na podstawie art. 106 regulaminu postępowania przed Sądem o ich wysłuchanie w ramach ustnego etapu postępowania.
19 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim ich dotyczy;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
20 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
21 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Co do prawa
22 Na poparcie skargi skarżące podnoszą trzy zarzuty. Zarzut pierwszy oparty jest na błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu przesłanki dotyczącej „świadomości” importera co do rozmiarów dumpingu, przewidzianej w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z zarzutem drugim ocena przesłanki dotyczącej „dalszego znacznego wzrostu przywozu” przewidzianej w art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego została błędnie dokonana poprzez uwzględnienie okresu od pierwszego pełnego miesiąca po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej do ostatniego pełnego miesiąca poprzedzającego nałożenie tymczasowych środków. Wreszcie zarzut trzeci oparty jest na błędnej wykładni przesłanki, zgodnie z którą dalszy wzrost przywozu powinien być tego rodzaju, iż „może znacznie osłabić skutki [ostatecznego cła antydumpingowego]” w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu przesłanki dotyczącej „świadomości” importera co do rozmiarów dumpingu, przewidzianej w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego
W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego
23 W pierwszej części zarzutu pierwszego skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, stwierdzając, że importerzy byli lub „powinni być świadomi dumpingu, jego rozmiarów oraz domniemanej bądź stwierdzonej szkody” w rozumieniu tego przepisu, ze względu na przekazanie jawnej wersji skargi złożonej przez Eurofer i opublikowanie zawiadomienia o wszczęciu postępowania.
24 Po pierwsze, skarżące podnoszą, że z analizy porównawczej różnych wersji językowych tego przepisu wynika, że termin „domniemanej” dotyczy wyłącznie pojęcia „szkody”, a nie „dumpingu”. W związku z tym Komisja powinna była wykazać w odniesieniu do spornych praktyk dumpingowych, że importer był świadom ich „rzeczywistego” występowania oraz ich rozmiaru, czego jednak nie uczyniła.
25 Po drugie, uznanie, że importer był świadomy występowania dumpingu i jego rozmiaru z uwagi na opublikowanie zawiadomienia o wszczęciu postępowania i dostęp do jawnej wersji skargi sprowadzałoby się do „niewzruszalnego” założenia w każdym przypadku, że importer ma taką świadomość, w sytuacji gdy zarejestrował się jako zainteresowana strona w ramach postępowania, z uwagi na samo wszczęcie tego postępowania, a zatem do pozbawienia art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego wszelkiej skuteczności. Ponadto stosowanie z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych stanowi w oczywisty sposób środek wyjątkowy, jak wynika w szczególności z art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, a zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyjątki oraz przepisy pociągające za sobą niekorzystne skutki dla jednostek mają być interpretowane w sposób zawężający.
26 Po trzecie, nie można utożsamiać prostych, niewykluczających się wzajemnie twierdzeń zawartych w skardze oraz informacji potwierdzających prima facie istnienie dumpingu zawartych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z informacjami, które mogłyby uświadomić importerowi rozmiar dumpingu, obejmującymi siłą rzeczy złożone oceny ekonomiczne i w związku z tym określały spodziewany poziom cła antydumpingowego, jakie mogłoby być nałożone w późniejszym czasie. W rzeczywistości dowody zawarte w skardze lub zawiadomieniu o wszczęciu postępowania nie są reprezentatywne i wiarygodne, lecz stanowią jedynie bardzo ogólną wskazówkę domniemanego dumpingu i nie mogą stanowić obiektywnej podstawy ustalenia wiedzy o rozmiarze dumpingu – nawet przy założeniu, że wystarczy, by dumping ten był wyłącznie domniemany. Takie reprezentatywne i wiarygodne informacje mogłyby stanowić niemające poufnego charakteru streszczenia odpowiedzi udzielonych przez producentów eksportujących na pytania zawarte w kwestionariuszu, umożliwiające importerowi zrozumienie, że istnieje dumping i dokonanie oceny jego rozmiarów.
27 Skarżące dodają, że w odniesieniu do skargi złożonej przez Eurofer, wskazówki były niewystarczające, biorąc pod uwagę ich niereprezentatywny, ogólny i w znacznym stopniu poufny charakter. Zdaniem skarżących obliczenie marginesu dumpingu w odniesieniu do przywozu z Rosji oparte było na niepełnym materiale dowodowym dotyczącym wartości normalnej i ceny eksportowej. Wspomniana skarga nie zawiera również informacji dotyczących rozmiaru domniemanego dumpingu dla konkretnego rosyjskiego producenta eksportującego, od którego skarżące kupowały produkt objęty postępowaniem w okresie rejestracji. Tymczasem w celu spełnienia przesłanki dotyczącej bycia świadomym dumpingu oraz jego rozmiaru, przewidzianej w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, importerzy powinni posiadać wiarygodne informacje dotyczące rozmiaru dumpingu stosowanego przez każdego producenta eksportującego, który współpracował w ramach postępowania. Jeżeli obliczenia zawarte w skardze, które nigdy nie są oparte na szczegółowych informacjach, mogą być wystarczające do wszczęcia postępowania, to jednak są one niewystarczające do wykazania wiedzy o rozmiarze dumpingu w celu skorzystania z wyjątkowego mechanizmu, jakim jest stosowanie z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych. Dochodzi do tego fakt, że jawne wersje odpowiedzi zawartych w kwestionariuszach przedstawionych przez producentów eksportujących nie zawierały rzetelnych informacji, które mogły zostać wykorzystane do określenia marginesu dumpingu, a dokumentacja postępowania również nie zawierała takich informacji. Przeciwnie, producenci eksportujący cały czas stanowczo sprzeciwiali się wszczęciu postępowania.
28 Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.
29 Artykuł 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego przewiduje, że ostateczne cło antydumpingowe może zostać nałożone na produkty, które zostały wprowadzone do konsumpcji nie wcześniej niż 90 dni przed datą zastosowania środków tymczasowych, ale nie przed wszczęciem postępowania, pod warunkiem w szczególności, że dany produkt w przeszłości stanowił przedmiot dumpingu w dłuższym okresie lub „importer był świadomy albo powinien [był] być świadomy dumpingu w zakresie jego rozmiarów i szkody domniemanej bądź stwierdzonej”.
30 Należy zauważyć, że w niemieckiej wersji językowej rozporządzenia podstawowego ten ostatni warunek jest sformułowany następująco: „der Einführer nach dem Ausmaß des Dumpings und der angeblichen oder festgestellten Schädigung von dem Dumping Kenntnis hatte oder hätte haben müssen”. W portugalskiej wersji językowej jest mowa o tym, że „o importador tivesse ou devesse ter tido conhecimento dessas práticas no que respeita à importância do dumping e do prejuízo alegados ou verificados”, a angielska wersja językowa stanowi, iż „the importer was aware of, or should have been aware of, the dumping as regards the extent of the dumping and the injury alleged or found”.
31 Z analizy poszczególnych wersji językowych wspomnianego przepisu wynika, iż istnieją między nimi rozbieżności. W szczególności w wersji niemieckiej i francuskiej posłużono się sformułowaniem „domniemanej” i „stwierdzonej” w liczbie pojedynczej, co sugeruje, że słowa te odnoszą się tylko do szkody, a nie również do praktyki dumpingowe lub jej rozmiaru. W wersji portugalskiej użyto natomiast wyrażenia „domniemanej” i „stwierdzonej” w liczbie mnogiej, co sugeruje, że terminy te odnoszą się do rozmiaru szkody i dumpingu. Wreszcie wersja angielska pozwala na przyjęcie zarówno takiej wykładni, zgodnie z którą wyrażenie „alleged” i „found” odnoszą się jedynie do szkody, jak i wykładni, zgodnie z którą terminy te dotyczą szkody i dumpingu, lub też ich rozmiaru.
32 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku wystąpienia rozbieżności między różnymi wersjami językowymi tekstu prawa Unii dany przepis należy interpretować z uwzględnieniem ogólnej systematyki i celu uregulowania, którego przepis ten jest częścią (zob. wyrok z dnia 18 września 2014 r., Vueling Airlines, C‑487/12, EU:C:2014:2232, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 Zgodnie z celem i systematyką rozporządzenia podstawowego, w szczególności jego motywem 17 i art. 10 ust. 4 lit. d), stosowanie z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych ma zapobiegać naruszeniu skuteczności środków ostatecznych oraz temu, aby środki te nie zostały pozbawione swojej istoty poprzez zmuszenie importerów, którzy zgromadzili zapasy towarów po odprawie celnej, do sprzedaży towarów przywiezionych w okresie rejestracji po cenach niewyrządzających szkody (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 czerwca 2013 r., Paltrade, C‑667/11, EU:C:2013:368, pkt 28, 29; z dnia 17 grudnia 2015 r., APEX, C‑371/14, EU:C:2015:828, pkt 50). W świetle tego celu należy stwierdzić, iż wykładnia skarżących, zgodnie z którą stan świadomości importerów należy oceniać w odniesieniu do dumpingu „faktycznego”, a nie tylko „domniemanego”, aby została spełniona przesłanka, o której mowa w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, pozbawia art. 10 ust. 4 tegoż rozporządzenia jego skuteczności.
34 Jak bowiem Komisja słusznie zauważyła, „rzeczywiste” występowanie praktyk dumpingowych jest stwierdzane dopiero po zakończeniu postępowania, a mianowicie przy przyjmowaniu środków ostatecznych. Zatem wykładnia zaproponowana przez skarżące prowadziłaby do wykazania świadomości importerów, co do zasady, wyłącznie od momentu przyjęcia środków ostatecznych.
35 Tymczasem należy zaznaczyć, że właściwy moment dla oceny „świadomości” importerów w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego sytuuje się przed przyjęciem środków ostatecznych, gdyż wspomniana świadomość jest konieczna, aby określić punkt wyjściowy, od którego można ocenić, czy nastąpił dalszy znaczny wzrost przywozu, co może znacznie osłabić skutki środków ostatecznych, które mają zostać wprowadzone.
36 Wydaje się również, że uwzględnienie dalszego znacznego wzrostu przywozu wyłącznie od momentu wprowadzenia ostatecznych ceł wyklucza jakąkolwiek możliwość zastosowania z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych, wobec czego wykładnia ta byłaby pozbawiona sensu.
37 W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie można przyjąć tezy bronionej przez skarżące na poparcie zawężającej wykładni rozpatrywanego przepisu w zakresie, w jakim prowadziłaby ona do uwzględnienia wyłącznie sytuacji, w której importer był świadom lub powinien był być świadom „faktycznego” dumpingu, a terminy „domniemanej” lub „stwierdzonej” należy traktować jako odnoszące się zarówno do dumpingu, jak i szkody, tak aby zapewnić skuteczność tego przepisu.
38 Wykładnia ta znajduje skądinąd potwierdzenie w genezie rozpatrywanego przepisu, wprowadzonej do rozporządzenia Rady (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1994, L 349, s. 1), jak wynika z dokumentu Komisji COM(94) 414 wersja ostateczna z dnia 5 października 1994 r., zatytułowanego „Przepisy wprowadzające w życie Rundę Urugwajską”. Otóż na s. 170 tego dokumentu Komisja stwierdza, że »proponuje się (art. 10 ust. 4 wniosku), aby […] [uznać, że] importer wiedział o tych praktykach [dumpingowych], gdy „domniemane lub stwierdzone” marginesy dumpingu są wysokie«.
39 W odpowiedzi na argument skarżących, zgodnie z którym przyjęcie, że importer jest świadom rozmiaru dumpingu na podstawie jawnej wersji skargi i zawiadomienia o wszczęciu postępowania, sprowadzałoby się do „niewzruszalnego” systematycznego domniemania takiej świadomości, podczas gdy należy dokonywać ścisłej wykładni art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, jako wyjątku od zasady niedziałania wstecz ceł antydumpingowych, należy przypomnieć na wstępie, że do organu prowadzącego postępowanie należy ustalenie, w sposób wymagany prawem, obiektywnych okoliczności pozwalających uznać, że importer był świadomy albo powinien był być świadomy rozmiaru domniemanego lub stwierdzonego dumpingu i domniemanej lub stwierdzonej szkody, a do sądu Unii należy kontrola, czy organ prowadzący postępowanie wykazał istnienie takich obiektywnych okoliczności (zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 16 maja 2013 r., Hardimpex, C‑444/12, niepublikowane, EU:C:2013:318, pkt 28, 29).
40 Tymczasem wydaje się, że w niniejszej sprawie zawiadomienie o wszczęciu postępowania, opublikowane w Dzienniku Urzędowym w dniu 14 maja 2015 r., i jawna wersja skargi, przekazana skarżącym w dniu 18 maja 2015 r., jak skądinąd potwierdziła przez Komisja w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd podczas rozprawy, zawierają szereg twierdzeń i popierających je dowodów wskazujących na rozmiary domniemanego dumpingu i domniemanej szkody.
41 Przede wszystkim, w odniesieniu do wywozu z Chin, jak wynika w szczególności z pkt 58 i 59 jawnej wersji skargi, wynik obliczenia dokonanego przez autora skargi wskazuje na średni ważony margines dumpingu wynoszący 28%, w związku z czym poziom dumpingu jest znaczny i wyraźnie przekracza próg de minimis określony w rozporządzeniu podstawowym.
42 W odniesieniu do wywozu z Rosji, jak wynika z pkt 89 i 90 jawnej wersji skargi, wynik obliczeń dokonanych przez autora skargi wskazuje na margines dumpingu wynoszący 10–15% oraz 20–25%, w związku z czym poziom dumpingu jest znaczny i wyraźnie przekracza próg de minimis określony w rozporządzeniu podstawowym.
43 Następnie, w odniesieniu do szkody, której dotyczy pkt 5 skargi, jak wynika w szczególności z pkt 82, 83, 128, 133, 134 i 147 jawnej wersji skargi, istnieją dowody wykazujące prima facie istnienie dumpingu ze strony chińskich i rosyjskich producentów eksportujących w odniesieniu do określonych płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno, powodującego szkodę dla przemysłu unijnego, co tym samym uzasadniałoby wszczęcie postępowania antydumpingowego przez Komisję i niezwłoczne wprowadzenie cła antydumpingowego.
44 Jak wynika również z pkt 3 i 4 zawiadomienia o wszczęciu postępowania, „obliczone […] marginesy dumpingu są znaczne w odniesieniu do państw, których dotyczy postępowanie”, a „dowody prima facie przedstawione przez skarżącego wskazują, że ilość i ceny przywożonego produktu objętego dochodzeniem mają, oprócz innych skutków, negatywny wpływ na ilości sprzedawane przez przemysł unijny, jego poziom cen i jego udział w rynku, co wywiera znaczący niekorzystny wpływ na ogólne wyniki, sytuację finansową i zatrudnienie w przemyśle unijnym”.
45 W konsekwencji Komisja mogła słusznie wywnioskować, że skarżące, które są doświadczonymi przedsiębiorcami, były świadome lub powinny były być świadome rozmiaru domniemanego dumpingu i domniemanej szkody od chwili zapoznania się ze skargą i zawiadomieniem o wszczęciu postępowania, przy czym domniemanie to nie ma jednak charakteru „niewzruszalnego”, ponieważ świadomość skarżących została wywnioskowana w oparciu o obiektywne okoliczności, jak wynika również z pkt 53–55 poniżej, i nie mogłaby zostać stwierdzona, w szczególności, gdyby domniemane marginesy dumpingu były niskie, gdyby dokumentacja sprawy opierała się jedynie na ryzyku wyrządzenia szkody lub też gdyby skarga nie spełniała wymogów określonych w rozporządzeniu podstawowym, co mogłoby pozwolić importerowi na zakwestionowanie wszczęcia postępowania i podniesienie, że przesłanka dotycząca świadomości importera nie została spełniona, jak to słusznie podniosła Komisja.
46 Ponadto należy przypomnieć, że art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego uzależnia od spełnienia szeregu kumulatywnych przesłanek pobranie z mocą wsteczną ostatecznego cła antydumpingowego, które zostało przewidziane jako wyjątek od zasady niedziałania wstecz ceł antydumpingowych. W istocie, po pierwsze, konieczne jest, aby przywóz został uprzednio poddany rejestracji, co zakłada już na tym etapie, że wniosek o rejestrację jest należycie uzasadniony, po drugie, Komisja powinna umożliwić importerom przedstawienie uwag, po trzecie, konieczne jest, aby dany produkt w przeszłości stanowił przedmiot dumpingu w dłuższym okresie lub aby importer był świadomy albo powinien był być świadomy istnienia dumpingu, jego rozmiarów i szkody, domniemanej bądź stwierdzonej, oraz po czwarte, wymagane jest, aby poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem przywóz nadal znacznie rósł, co przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone.
47 W związku z powyższym, jak to zostało wskazane w motywie 41 zaskarżonego rozporządzenia, błędne jest twierdzenie, że przyjmując, iż świadomość rozmiarów domniemanego dumpingu i domniemanej szkody może wynikać z opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania oraz udostępnienia skargi, wprowadzenie ceł antydumpingowych z mocą wsteczną jest możliwe w każdym postępowaniu antydumpingowym.
48 Poza tym przyjęcie tak rygorystycznej wykładni jak ta zaproponowana przez skarżące mogłoby znacznie utrudniać stosowanie z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych, a tym samym nie pozwolić na zagwarantowanie skutecznego stosowania ostatecznych środków. Byłoby tak w szczególności w przypadku przyjęcia argumentu skarżących, zgodnie z którym dowody zawarte w skardze lub zawiadomienie o wszczęciu postępowania nie są w każdym razie „ani reprezentatywne, ani wiarygodne” dla celów wykazania wiedzy o rozmiarach dumpingu.
49 Po pierwsze, ani rozporządzenie podstawowe, ani Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT) (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwane dalej „porozumieniem antydumpingowym”), znajdujące się w załączniku 1A do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. 1994, L 336, s. 3), nie stawiają wymogu „reprezentatywnych i wiarygodnych dowodów” w celu wykazania świadomości importerów.
50 Ponadto wymogi ilościowe i jakościowe co do dowodów niezbędnych do stwierdzenia, że przesłanka dotycząca świadomości importera, o której mowa w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, została spełniona, są siłą rzeczy mniej istotne niż tego rodzaju wymogi stawiane w celu wstępnego lub ostatecznego ustalenia istnienia dumpingu, szkody lub związku przyczynowego między przywozem, w odniesieniu do którego utrzymuje się, że jest przedmiotem dumpingu, a domniemaną szkodą.
51 Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, skarga skierowana do Komisji musi zawierać dowody na istnienie dumpingu, szkody i związku przyczynowego między zarzucanym przedsiębiorstwu przywozem towarów po cenach dumpingowych a domniemaną szkodą.
52 Wreszcie art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego stanowi, że Komisja w możliwym zakresie bada dokładność i stosowność materiału dowodowego dostarczonego przez skarżącego w celu ustalenia, czy informacje te są wystarczające do wszczęcia postępowania. Jeżeli natomiast uzna ona, że dostarczone dowody są niewystarczające, aby uzasadnić dalsze prowadzenie postępowania, skarga zostaje odrzucona zgodnie z art. 5 ust. 7 tego rozporządzenia.
53 W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy stwierdzić, że jawna wersja skargi zawiera informacje wymagane zgodnie z art. 5 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a mianowicie informacje o istnieniu dumpingu, którego przedmiotem są odnośne produkty, szkody i związku przyczynowego między zarzucanym przedsiębiorstwu przywozem towarów po cenach dumpingowych a domniemaną szkodą. Ponadto, jak zauważono w pkt 41 i 42 powyżej, jawna wersja skargi mówi o wysokich marginesach dumpingu, szacowanych na 28% w przypadku przywozu z Chin, i do 20–25% dla przywozu z Rosji.
54 Po drugie, z zawiadomienia o wszczęciu postępowania wynika, że Komisja zbadała dokładność i adekwatność materiału dowodowego przedstawionego w skardze, zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w celu ustalenia, czy istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania. Po przeprowadzeniu tej analizy Komisja doszła do wniosku, że dowody te były wystarczające.
55 Po trzecie, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania stwierdzono również, że „obliczone […] marginesy dumpingu są znaczne w odniesieniu do państw, których dotyczy postępowanie” oraz że „dowody prima facie przedstawione przez skarżącego wskazują, że ilość i ceny przywożonego produktu objętego dochodzeniem mają, oprócz innych skutków, negatywny wpływ na ilości sprzedawane przez przemysł unijny, jego poziom cen i jego udział w rynku, co wywiera znaczący niekorzystny wpływ na ogólne wyniki, sytuację finansową i zatrudnienie w przemyśle unijnym”.
56 W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że wbrew twierdzeniom skarżących dowody zawarte w jawnej wersji skargi i w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania były w niniejszej sprawie wystarczające, aby importerzy, którzy są doświadczonymi przedsiębiorcami, mieli świadomość rozmiaru domniemanego dumpingu, w rozumieniu art. 10 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, od chwili wszczęcia postępowania, a argumenty skarżących oparte na braku dostatecznych poszlak zawartych w jawnej wersji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach przedłożonych przez producentów eksportujących, oprócz tego, że zostały podniesione po raz pierwszy na etapie repliki, należy oddalić jako nieistotne dla sprawy.
57 Wniosku tego nie podważa ogólne twierdzenie skarżących, że uwzględnienie danych liczbowych przedstawionych przed Sądem i zaczerpniętych ze skarg, które doprowadziły do wszczęcia postępowań antydumpingowych w nieodległej przeszłości, stanowi o tym, że wskazywane pierwotnie w skargach marginesy dumpingu mogą znacznie różnić się od ostatecznych marginesów ustalonych po zakończeniu takich postępowań, co oznacza, że marginesy dumpingu podane w skardze nie mogą w żadnym wypadku wiarygodnie uzasadniać świadomości importerów co do rozmiarów dumpingu.
58 Bez konieczności badania wniosku Komisji o usunięcie tych danych liczbowych z akt sprawy w braku zadowalających wyjaśnień skarżących co do prawidłowości ich przedstawienia wystarczy zauważyć, po pierwsze, że jak słusznie podniosła Komisja, jest normą, iż obliczenia przedstawione w skardze nie odpowiadają siłą rzeczy obliczeniom dokonany przez tę instytucję w wyniku trwającego wiele miesięcy pogłębionego dochodzenia, oraz po drugie, że jak zauważono w pkt 50–52 powyżej, wymogi ilościowe i jakościowe co do dowodów niezbędnych do stwierdzenia, że przesłanka dotycząca świadomości importera, o której mowa w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego, została spełniona, są siłą rzeczy mniej istotne niż tego rodzaju wymogi stawiane w celu wstępnego lub ostatecznego ustalenia istnienia dumpingu, szkody lub związku przyczynowego, jakkolwiek każda skarga powinna zawierać dowody, których dokładność i adekwatność w możliwym zakresie Komisja bada w celu ustalenia, czy istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania.
59 W świetle powyższego należy oddalić pierwszą część zarzutu pierwszego.
W przedmiocie części drugiej zarzutu pierwszego
60 W drugiej części zarzutu pierwszego skarżące podnoszą, że jak wynika z wykładni językowej i systemowej art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego oraz wykładni tego przepisu poprzez odniesienie do kontekstu i ogólnej systematyki rozporządzenia podstawowego, jak też w świetle porozumienia antydumpingowego, Komisja powinna była wykazać, że każdy importer rzeczywiście był lub powinien był być świadomy faktu, że przywóz następował po cenach dumpingowych, i jaki był jego rozmiar, zamiast ograniczyć się w tym zakresie do powołania się na „niewzruszalne” domniemanie dotyczące wszystkich zainteresowanych importerów.
61 Skarżące podnoszą również, że zapoznanie się z prostymi hipotetycznymi twierdzeniami jest w sposób oczywisty niewystarczające dla wykazania, że przesłanka określona w art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego została spełniona, biorąc pod uwagę okoliczność, że to kryterium ma zapewnić poszanowanie zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań. Jednakże zasady te nie zostaną zachowane, jeżeli importer nie zapoznał się z wiarygodnymi informacjami i danymi dotyczącymi poziomu dumpingu, gdyż nie może on przewidzieć, gdy dokonuje przywozu produktów podlegających rejestracji, kwoty ostatecznego cła, jakie ewentualnie będzie zmuszony zapłacić kilka miesięcy później, i w związku z tym podjąć dobrze uzasadnionej decyzji. Ponadto ponieważ „maksymalna ekspozycja” importera na nałożone później cła nie jest znana przed wydaniem wniosków tymczasowych, byłoby to również sprzeczne z zasadą pewności prawa.
62 Co się tyczy rzekomych powiązań skarżących z największym chińskim producentem eksportującym produktów objętych postępowaniem, który został objęty próbą, co zdaniem Komisji oznacza, że kwestia świadomości dumpingu i jego rozmiaru, w przypadku skarżących w ogóle nie powstaje, to utrzymują one, że powiązania te są pozbawione znaczenia, ponieważ po pierwsze, w okresie rejestracji nie dokonywały one przywozu odnośnych produktów z Chin, a po drugie, Komisja nie uzasadniła swojego twierdzenia, zgodnie z którym posiadają one „informacji z pierwszej ręki”, z uwagi na takie powiązania.
63 Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.
64 Co się tyczy argumentu skarżących, zgodnie z którym Komisja powinna była wykazać, że każdy importer „rzeczywiście” był świadom lub powinien był być świadom istnienia dumpingu i jego rozmiarów, wystarczy przypomnieć, że art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego wyraźnie przewiduje, iż wystarczy, że importer „powinien [był] być świadomy” rozmiarów domniemanego dumpingu i domniemanej szkody, co zatem nie wymaga udowodnienia „rzeczywistej” świadomości. Tymczasem w niniejszym przypadku, jak zostało wykazane w pkt 40–58 powyżej, Komisja mogła słusznie uznać, że skarżące były świadome lub powinny były być świadome rozmiarów domniemanego dumpingu i domniemanej szkody z uwagi na przekazanie im jawnej wersji skargi i opublikowanie zawiadomienia o wszczęciu postępowania, nawet bez konieczności badania argumentu Komisji, zgodnie z którym w niniejszym przypadku skarżące dysponowały w każdym wypadku wszystkimi niezbędnymi informacjami, aby ich świadomość co do domniemanych praktyk dumpingu mogła być ustalona wyłącznie na podstawie istnienia powiązań łączących je z największym chińskim producentem eksportującym.
65 W odpowiedzi na argument skarżących, w myśl którego jawnej wersji skargi i zawiadomienia o wszczęciu postępowania, które zawierają wyłącznie „proste, niewykluczające się wzajemnie twierdzenia”, nie można utożsamiać z informacjami, które mogłyby uświadomić importerom rozmiary dumpingu i w związku z tym oczekiwany poziom cła antydumpingowego, które może być pobrane w późniejszym terminie, co miałoby być sprzeczne z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy przede wszystkim odesłać do oceny wynikającej z pkt 40–58 powyżej w odniesieniu do dowodów zawartych w jawnej wersji skargi i w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, z których wynika, iż informacje te były wystarczające do stwierdzenia, że skarżące, jako doświadczeni przedsiębiorcy, były świadome lub powinny były być świadome rozmiarów domniemanego dumpingu w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego.
66 Jeżeli chodzi w szczególności o zarzut naruszenia zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy przypomnieć, że importerzy są w drodze rozporządzenia poddającego rejestracji formalnie powiadomieni o możliwości zastosowania z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych na zarejestrowany przywóz i że niemożliwe jest określenie maksymalnej kwoty cła antydumpingowego, które może być zastosowane z mocą wsteczną na etapie wcześniejszym wobec środków tymczasowych, przy czym ostateczne cło antydumpingowe nie może ze swej strony być wyższe niż tymczasowe cło antydumpingowe, jak wynika z art. 10 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Co więcej, jak wynika z motywu 15 rozporządzenia wykonawczego nr 2015/2325, motyw ten przewidywał już szacunkową kwotę ceł, które mogą w przyszłości podlegać zapłacie. W tych okolicznościach skarżące nie mogą powoływać się na jakiekolwiek naruszenie zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań wyłącznie ze względu na to, że nie dysponowały one wystarczająco wiarygodnymi informacjami i danymi dotyczącymi poziomu dumpingu przy przywozie produktów w okresie rejestracji, a zatem nie mogły oszacować kwoty cła ostatecznego, do którego zapłaty mogły zostać wezwane z mocą wsteczną.
67 W związku z powyższym należy oddalić drugą część zarzutu pierwszego i tym samym zarzut pierwszy w całości w zakresie, w jakim Komisja, nie popełniając błędu, mogła stwierdzić w motywie 40 zaskarżonego rozporządzenia, że importerzy byli świadomi lub powinni być być świadomi domniemanego dumpingu i domniemanej szkody w chwili otrzymania jawnej wersji skargi i opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym.
W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na błędnej ocenie przesłanki dotyczącej „dalszego znacznego wzrostu przywozu”, przewidzianej w art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego
68 W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, porównując do celów stosowania tego przepisu przywóz w okresie objętym dochodzeniem, a mianowicie od kwietnia 2014 r. do marca 2015 r., z przywozem, który miał miejsce od pierwszego pełnego miesiąca po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym do ostatniego pełnego miesiąca poprzedzającego nałożenie tymczasowych środków, a mianowicie w okresie od czerwca 2015 r. do stycznia 2016 r., podczas gdy Komisja powinna była porównać przywóz dokonany w okresie objętym dochodzeniem z przywozem, który miał miejsce wyłącznie w okresie rejestracji, a mianowicie od grudnia 2015 r. do lutego 2016 r., zgodnie z systemem dwuetapowym, przewidującym najpierw rejestrację, a następnie pobranie ceł z mocą wsteczną wyłącznie w przypadku, gdy rejestracja nie doprowadziła do znacznego zmniejszenia przywozu i utrzymania skutków naprawczych ceł ostatecznych.
69 Zdaniem skarżących art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, w świetle jego celu, wymaga ścisłego związku przyczynowego pomiędzy zarejestrowanym przywozem a przywozem, co do którego uważa się, że może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone. Tymczasem decyzja o dokonaniu poboru ceł z mocą wsteczną na podstawie tendencji w przywozie, który miał miejsce przed okresem rejestracji, naruszałaby ten związek. W związku z tym należy dokonać porównania między poziomem przywozu dokonanego w okresie objętym dochodzeniem a poziomem przywozu w okresie rejestracji, co zresztą zostało potwierdzone przez wcześniejszą praktykę Komisji. W przypadku braku znacznego wzrostu przywozu w okresie rejestracji, nałożenie ostatecznych ceł z mocą wsteczną nie pozwalałoby na osiągnięcie celu w postaci zapobieganiu znacznemu osłabieniu skutków ostatecznych ceł. W niniejszej sprawie takie porównanie wykazałoby skądinąd brak znacznego wzrostu przywozu, a co za tym idzie – brak spełnienia przesłanki ustanowionej w art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego.
70 Skarżące kwestionują również twierdzenie interwenienta, zgodnie z którym zainteresowani importerzy zwiększyli drastycznie przywóz w ciągu dziewięciu miesięcy po wszczęciu postępowania, z czym wiązał się wzrost konsumpcji w Unii. Skarżące dodają, że interwenient nie uwzględnia się czasu, jaki upłynął między zamówieniem produktów a właściwą odprawą celną tych produktów w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu w Unii, co uzasadnia przybycie tych produktów na rynek unijnym w ciągu pierwszych miesięcy po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania, chociaż zostały one zamówione znacznie wcześniej przed wspomnianym opublikowaniem.
71 Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.
72 Artykuł 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego wymaga do celów zastosowania z mocą wsteczną ostatecznego cła antydumpingowego, aby „poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem przywóz nadal znacznie [rósł]”, co „przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce”, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone.
73 W pierwszej kolejności należy podnieść, że wspomniany przepis nie precyzuje szczególnego okresu dla ustalenia zaistnienia „dalszego znacznego wzrostu przywozu”, lecz ogranicza się do wskazania „momentu, w którym ma on miejsce”. Należy jednak stwierdzić, że użycie przez prawodawcę przyimka „poza”, w związku z przywozem, który spowodował szkodę w okresie objętym dochodzeniem, i słowa „nadal” w odniesieniu do znacznego wzrostu przywozu, wskazuje, że poziom przywozu, który miał miejsce w okresie objętym dochodzeniem musi zostać porównany z poziomem przywozu dokonanym w okresie następującym po okresie objętym dochodzeniem, przy czym przepis ten w żaden sposób nie ogranicza okresu branego pod uwagę do okresu rejestracji przywozu.
74 Jak Komisja słusznie wskazała, właściwy dla oceny „dalszego znacznego wzrostu przywozu” okres w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, musi obejmować czas, który upłynął od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania, ponieważ to właśnie od tego momentu importerzy wiedzieli, że możliwe jest zastosowanie z mocą wsteczną ceł z tytułu zarejestrowanego przywozu, oraz mogli być skłonni dokonywać masowego przywozu odnośnych produktów w perspektywie ustanowienia w przyszłości tych ceł. Komisja mogła zatem przeprowadzić w niniejszym przypadku porównanie przywozu dokonanego w okresie objętym dochodzeniem z przywozem, który miał miejsce od pierwszego pełnego miesiąca po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania do ostatniego pełnego miesiąca poprzedzającego nałożenie na skarżące tymczasowych środków.
75 Co więcej, nie można z całą pewnością odróżnić skutków przywozu dokonanego w okresie rejestracji od skutków przywozu dokonanego przed tym okresem, ponieważ przywóz po niskich cenach do Unii w okresie rejestracji może zbiegać się ze zgromadzonym wcześniej dużym zapasem produktów, w czasie, gdy importerzy mieli już świadomość możliwości zastosowania z mocą wsteczną ceł antydumpingowych w odniesieniu do zarejestrowanego przywozu, przyczyniając się zatem do znacznego osłabienia skutków ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone.
76 Ponadto art. 10.6 porozumienia antydumpingowego również nie przewiduje szczególnego okresu dla oceny istnienia „znaczn[ego] przywoz[u] […] w krótkim względnie okresie”. W pkt 7.167 sprawozdania z dnia 28 lutego 2001 r. w sporze „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe na niektóre wyroby ze stali walcowanej na gorąco pochodzące z Japonii” (WT/184/R) zespół orzekający WTO stwierdził, w odniesieniu do art. 10.7 tego porozumienia, który umożliwia podjęcie określonych środków w dowolnym momencie po wszczęciu postępowania, iż „możliwe jest wzięcie pod uwagę masowego przywozu, który nie został dokonany in tempore non suspectu, ale w chwili, gdy stało się powszechnie wiadome, że dochodzenie było nieuchronne, w celu dokonania oceny, czy można wprowadzić środki na podstawie art. 10.7”, wskazując jednocześnie, że nie chodzi o „rozstrzygnięcie kwestii, czy jest to stosowne do celów ostatecznego ustalenia w przedmiocie zastosowania ceł z mocą wsteczną na podstawie art. 10.6”. Jak słusznie podniosła Komisja, cytowane sprawozdanie potwierdza tezę, zgodnie z którą w celu zastosowania art. 10 ust. 4 lit. c) rozporządzenia podstawowego rozstrzygająca jest świadomość importera co do wszczęcia postępowania, co oznacza, że przywóz dokonany w okresie rejestracji jest istotny dla oceny zaistnienia „dalszego znacznego wzrostu przywozu” w rozumieniu wspomnianego przepisu.
77 Ponadto, co się tyczy twierdzenia skarżących, zgodnie z którym Komisja powinna być upoważniona do uwzględnienia dla oceny zaistnienia dalszego znacznego wzrostu przywozu wyłącznie tego przywozu, w odniesieniu do którego będzie mogła następnie nałożyć cła z mocą wsteczną, należy zauważyć, że ograniczenie retroaktywnego skutku do przywozu, który był podany rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ma na celu zachowanie prawa do obrony importerów poprzez zezwolenie Komisji na nałożenie z mocą wsteczną ceł antydumpingowych na przywożone produkty wyłącznie po tym, jak importerzy zostali poinformowani o zaistnieniu takiej możliwości w zakresie produktów poddanych rejestracji, i po tym, jak mieli możliwość przedstawienia swych uwag zgodnie z art. 10 ust. 4 lit. b) rozporządzenia podstawowego, ale nie oznacza, że przywóz dokonany przed okresem rejestracji, który nie może podlegać cłom antydumpingowym, nie wywołuje szkodliwych skutków lub w sposób ogólny jest pozbawiony znaczenia w celu dokonania oceny zaistnienia dalszego znacznego wzrostu przywozu.
78 Wreszcie, co się tyczy argumentu skarżących, że czas upływający między zamówieniem odnośnych produktów a właściwą odprawą celną tych produktów w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu uzasadnia w każdym wypadku napływ tych produktów na rynek unijny w ciągu pierwszych miesięcy po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania, wystarczy stwierdzić, że skarżące nie uzasadniły za pomocą konkretnych i precyzyjnych dowodów tego twierdzenia, podczas gdy, jak wynika w szczególności z motywów 33, 50 i 51 zaskarżonego rozporządzenia, jest bezsporne, że ponad milion ton produktu objętego postępowaniem zostało dopuszczone do swobodnego obrotu pomiędzy opublikowaniem zawiadomienia o wszczęciu postępowania a rozpoczęciem okresu rejestracji, w którym to okresie przywóz ten wyniósł około 165 000 ton. W związku z powyższym należy odrzucić również ten argument.
79 W świetle powyższego zarzut drugi należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego błędnej wykładni przesłanki, zgodnie z którą dalszy wzrost przywozu powinien być tego rodzaju, iż „może znacznie osłabić skutki” ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone, w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego
W przedmiocie pierwszej części zarzutu trzeciego
80 Na poparcie pierwszej części zarzutu trzeciego skarżące twierdzą, że do celów sprawdzenia, czy przywóz był tego rodzaju, że mógł „znacznie osłabić skutki” ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone, w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, Komisja dokonała błędnej całościowej oceny danych dotyczących niektórych importerów, podczas gdy powinna była ona dokonać indywidualnej analizy zachowania każdego importera, współpracującego bądź niewspółpracującego, w celu ustalenia, czy dokonywał on gromadzenia zapasów, a zatem czy przywóz mógł przyczynić się do domniemanego „istotnego zneutralizowania” skutków ostatecznych ceł antydumpingowych. Biorąc pod uwagę zniechęcający charakter poboru ceł antydumpingowych z mocą wsteczną należało ustalić indywidualną odpowiedzialność każdego importera, a zamierzony cel mógłby zostać osiągnięty, wyłącznie jeżeli dani importerzy w dalszym ciągu byliby w posiadaniu zapasów. Zdaniem skarżących gdyby Komisja dokonała oceny indywidualnej sytuacji każdego importera, stwierdziłaby, że skarżące nie posiadały zapasów przed okresem rejestracji i w jego trakcie, a nawet że ich poziom zapasów znacząco się obniżył. Skarżące odsprzedały praktycznie wszystkie produkty podlegające rejestracji przed przyjęciem ostatecznych ceł antydumpingowych.
81 Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.
82 Artykuł 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego uzależnia zastosowanie ceł antydumpingowych z mocą wsteczną od tego, aby „poza rozmiarem przywozu, który spowodował szkodę, w okresie objętym postępowaniem przywóz nadal znacznie [rósł], co przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone”.
83 Należy przypomnieć, że zastosowanie z mocą wsteczną ostatecznego cła antydumpingowego ma na celu zapewnienie, by skutki tego cła nie zostały poważnie osłabione, a zatem przemysł unijny nie poniósł dodatkowej szkody. W świetle tego celu wydaje się, że ocena przesłanki dotyczącej twierdzenia, że dalszy wzrost przywozu może „znacznie osłabić skutki” ostatecznego cła antydumpingowego, wpisuje się w tę samą logikę, która leży u podstaw oceny szkody wyrządzonej przemysłowi Unii.
84 Trybunał orzekł już, że szkoda poniesiona przez produkcję unijną w wyniku przywozu dokonywanego po cenach dumpingowych powinna być oceniana całościowo, bez konieczności ani możliwości indywidualizacji części szkody przypisywanych każdej z odpowiedzialnych za szkodę spółek (wyrok z dnia 7 maja 1987 r., Nachi Fujikoshi/Rada, 255/84, EU:C:1987:203, pkt 46).
85 Trybunał orzekł również, że skutki przywozu z innych państw trzecich należy oceniać całościowo i że uzasadnione jest umożliwienie organom Unii zbadania wpływu ogółu tego przywozu na przemysł Unii i w rezultacie przyjęcie właściwych środków w odniesieniu do wszystkich eksporterów, nawet jeżeli wielkość przywozu każdego z nich indywidualnie była niewielka (zob. podobnie wyrok z dnia 5 października 1988 r., Technointorg/Komisja, 294/86 i 77/87, EU:C:1988:470, pkt 40, 41).
86 W konsekwencji „dalszy znaczny wzrost przywozu” w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego powinien w celu ustalenia, czy ujęty łącznie przywóz może znacznie osłabić skutki ceł ostatecznych, a zatem stworzyć dodatkową szkodę dla przemysłu unijnego, być oceniany całościowo, bez uwzględnienia subiektywnej i indywidualnej sytuacji zainteresowanych importerów.
87 Wreszcie, wbrew twierdzeniom skarżących, zaskarżone rozporządzenie nie ma „represyjnego” celu. Jak twierdzą bowiem skarżące, o ile art. 10 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ustanawia zasadę niedziałania z mocą wsteczną środków antydumpingowych, liczne przepisy rozporządzenia podstawowego wprowadzają odstępstwa od tej zasady, zezwalając, pod pewnymi warunkami, na stosowanie środków antydumpingowych do produktów wprowadzonych do swobodnego obrotu przed wejściem w życie rozporządzenia, które je ustanawia, a które zostały zarejestrowane zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, i to wyłącznie w celu uniknięcia tego, by skutki środków ostatecznych zostały znacznie osłabione, a zatem pozbawione swej istoty (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 czerwca 2013 r., Paltrade, C‑667/11, EU:C:2013:368, pkt 28, 29; z dnia 17 grudnia 2015 r., APEX, C‑371/14, EU:C:2015:828, pkt 50). Takie środki z mocą wsteczną mają charakter dodatkowy w stosunku do rozporządzenia wykonawczego 2016/1328 przyjętego w następstwie postępowania antydumpingowego i podobny duch, który nie jest ani „represyjny”, ani karny (zob. w tej ostatniej kwestii wyrok z dnia 12 października 1999 r., Acme/Rada, T‑48/96, EU:T:1999:251, pkt 30).
88 W świetle powyższych rozważań część pierwszą zarzutu trzeciego należy oddalić.
W przedmiocie drugiej części zarzutu trzeciego
89 Na poparcie drugiej części zarzutu trzeciego skarżące w pierwszej kolejności podnoszą, że aby stwierdzić, czy skutki ostatecznych ceł antydumpingowych, które mają zostać wprowadzone, będą znacznie osłabione w braku pobrania z mocą wsteczną rzeczonych ceł antydumpingowych, Komisja powinna była porównać przywóz, który miał miejsce w okresie objętym dochodzeniem, z przywozem dokonanym w okresie rejestracji, a nie z przywozem dokonywanym między datą opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania a momentem wprowadzenia środków tymczasowych, gdyż, jak podniosły one w ramach zarzutu drugiego, to przywóz, który miał miejsce w okresie rejestracji, powinien ostatecznie podlegać cłom nakładanym z mocą wsteczną. Skarżące podnoszą w tym kontekście, że gdyby Komisja dokonała takiego porównania, stwierdziłaby, że przywóz w okresie rejestracji nie mógł „znacznie” osłabić skutków ceł ostatecznych, które miały być wprowadzone, biorąc w szczególności pod uwagę, że przywóz ten zmniejszył się w stosunku do przywozu dokonanego w okresie objętym dochodzeniem, że nie istniały dowody na to, iż zapasy odnośnych produktów zostały zgromadzone w okresie rejestracji, i że skarżące wykazały, iż w rzeczywistości nie przystąpiły do gromadzenia zapasów, a przywóz stanowił mniej niż 0,5% konsumpcji produktów objętych postępowaniem w Unii, która wzrosła w okresie objętym dochodzeniem, przy czym wielkość tego przywozu wynosząca 165 000 ton była nieznaczna w porównaniu do rynku obejmującego ponad 37 000 000 ton.
90 W drugiej kolejności, niezależnie od poprzedniego argumentu, skarżące twierdzą z jednej strony, że w okresie od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania do czasu nałożenia środków tymczasowych średnia miesięczna wielkość przywozu wynosiła jedynie o 31 761 ton więcej niż wielkość odnotowanej w okresie objętym dochodzeniem, a z drugiej strony – że w trakcie jedenastu miesięcy następujących po okresie objętym dochodzeniem spadek średnich miesięcznych cen importowych z państw, których dotyczy postępowanie, był uzasadniony spadkiem cen surowców. Ponadto skarżące wyjaśniają, że produkty objęte postępowaniem nie nadają się do przechowywania, co oznacza, że produkty przywożone po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania i w okresie rejestracji były co do zasady odsprzedawane jeszcze przed nałożeniem ostatecznych ceł antydumpingowych. Ponadto, zdaniem skarżących, aby móc stwierdzić, że skutki ostatecznych ceł antydumpingowych były znacznie osłabione, należało wykazać, że wprowadzenie takich ceł na okres pięciu lat było niewystarczające do osiągnięcia założonego przez te ostateczne cła antydumpingowego celu, jakim jest przywrócenie uczciwej konkurencji.
91 Wreszcie, w trzeciej kolejności, skarżące zarzucają Komisji, po pierwsze, że przesłankę, zgodne z którą dalszy znaczny wzrost przywozu powinien być tego rodzaju, że może „znacznie osłabić skutki” cła antydumpingowego, które ma być wprowadzone, zastąpiła „kryterium opóźnienia” tych skutków, które miałoby znacznie niższy próg w zakresie, w jakim chodziłoby jedynie o ustalenie tego, czy wobec braku poboru ceł z mocą wsteczną skutki cła antydumpingowego zostaną jedynie przesunięte w czasie, a po wtóre, że nie wskazała wagi, czasu trwania i skutków domniemanego przeniesienia skutków.
92 Komisja, popierana przez interwenienta, kwestionuje argumenty skarżących.
93 W pierwszej kolejności, w odpowiedzi na argument skarżących, zgodnie z którym Komisja powinna była uwzględnić jedynie przywóz, który miał miejsce w okresie rejestracji, aby ustalić, czy mógł on znacznie osłabić skutki ceł ostatecznych, które mają zostać wprowadzone, należy przede wszystkim przypomnieć, że jak zostało wskazane w pkt 77 powyżej, to nie dlatego, że pobór ceł z mocą wsteczną stosuje się tylko w odniesieniu do zarejestrowanego przywozu w celu poszanowania prawa do obrony, organy prowadzące dochodzenie powinny pominąć przywóz dokonany przed okresem rejestracji w celu ustalenia, czy skutki ostatecznych ceł mogą być osłabione.
94 W istocie, jak zauważono w pkt 72–78 powyżej, „dalszy znaczny wzrost przywozu” w rozumieniu art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego należy oceniać od momentu, w którym importerzy stali się świadomi możliwości nałożenia w późniejszym czasie cła antydumpingowego na rejestrowany przywóz i gdy mogli być w konsekwencji skłonni do dokonywania masowego przywozu odnośnych produktów w oczekiwaniu na ustanowienie w przyszłości tego cła, co oznacza, że w celu ustalenia, czy przywóz ten wraz z przywozem, który miał miejsce w okresie rejestracji, mógł osłabić skutki ostatecznego cła, które ma zostać wprowadzone, należy brać po uwagę przywóz dokonany od chwili opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania. W konsekwencji argument ten należy oddalić.
95 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżących, że w okresie od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania do nałożenia środków tymczasowych średnia miesięczna wielkość przywozu wynosiła jedynie o 31 761 ton więcej niż w okresie objętym dochodzeniem, należy zauważyć, jak przypomniano w motywie 27 zaskarżonego rozporządzenia, że „znaczny” charakter wzrostu jest ustalany na podstawie analizy poszczególnych przypadków, nie tylko poprzez porównanie miesięcznych średnich ważonych przywozu, który miał miejsce w okresie objętym dochodzeniem, z przywozem, który miał miejsce w okresie od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania do wprowadzenia środków tymczasowych, ale także z uwzględnieniem wszystkich innych istotnych okoliczności, dotyczących w szczególności zmian łącznej konsumpcji produktu objętego postępowaniem w Unii, zmian w zakresie zapasów oraz zmian udziałów w rynku. Porównanie dwóch powyższych miesięcznych średnich stanowi zatem istotny, ale nie rozstrzygający argument przy ocenie, czy dalszy wzrost przywozu jest „znaczny”. W związku z tym skarżące błędnie twierdzą, że wzrost przywozu nie mógł być w żadnym razie uznany za wzrost znaczny, ponieważ wynosił zaledwie o 31 761 ton więcej niż przywóz dokonany w okresie objętym dochodzeniem, bez uwzględnienia pozostałych istotnych czynników niezbędnych do dokonania tej oceny.
96 W trzeciej kolejności, co się tyczy twierdzeń skarżących, zgodnie z którymi, po pierwsze, w okresie od opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania do zakończenia okresu rejestracji przywozu spadek średnich miesięcznych cen importowych z państw, których dotyczy postępowanie, był uzasadniony spadkiem cen surowców, i po drugie, odnośne produkty nie nadają się do przechowywania, należy na wstępie przypomnieć, że ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać, Rada i Komisja dysponują w dziedzinie środków ochrony handlowej szerokim zakresem uznania, w związku z czym sąd Unii sprawuje tu jedynie ograniczoną kontrolę sądową (zob. wyrok z dnia 17 marca 2015 r., RFA International/Komisja, T‑466/12, EU:T:2015:151, pkt 37, 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
97 Jeśli chodzi z jednej strony o spadek cen surowców, to w motywie 80 zaskarżonego rozporządzenia stwierdzono, że spadek taki nie może uzasadniać obniżenia cen sprzedaży o więcej niż 4%. Ogólne porównanie średniej ceny importowej z państw, których dotyczy postępowanie, ze średnią ceną sprzedaży przemysłu unijnego w okresie objętym dochodzeniem i okresie po zakończeniu dochodzenia wskazuje, że w okresie objętym dochodzeniem podcięcie cenowe wynosiło 7%, natomiast po zakończeniu tego okresu wzrosło ono do 14%. W rezultacie skarżące nie mogą twierdzić, że spadek średnich miesięcznych cen importowych z państw, których dotyczy postępowanie, był uzasadniony wyłącznie spadkiem cen surowców i że zatem odnośny przywóz nie mógł znacznie osłabić skutku cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone.
98 Z drugiej strony, co się tyczy podnoszonej okoliczności, zgodnie z którą produkty objęte postępowaniem nie nadają się do przechowywania, należy przede wszystkim zaznaczyć, że samo to twierdzenie nie jest w stanie podważyć wniosku, zgodnie z którym faktycznie doszło do składowania produktu po wszczęciu postępowania. Jak stwierdzono bowiem w pkt 68 zaskarżonego rozporządzenia, składowanie często nie jest powszechną praktyką i ma miejsce wtedy, gdy na rynku występują szczególne okoliczności lub oczekiwania, np. w zakresie przyszłych cen danego produktu. Fakt, że produkt zwykle nie jest składowany, nie oznacza, że nie można go składować, jeżeli w grę wchodzą wspomniane okoliczności i oczekiwania. Ponadto na podstawie danych przedstawionych przez importerów lub użytkowników produktów objętych postępowaniem ustalono, co zawarto w motywie 52 zaskarżonego rozporządzenia, że w odniesieniu do tych podmiotów w sposób ogólny wzrost zapasów produktu objętego postępowaniem na koniec 2015 r. wynosił 22% w stosunku do końca 2014 r. W związku z tym, wobec braku dowodów zaprzeczających twierdzeniu, że dalszy znaczny wzrost przywozu może wskazywać na zgromadzenie znacznych zapasów przywożonych produktów, o czym świadczy również sam rzeczony wzrost zapasów, skarżące nie wykazały, że ocena Komisji była obarczona oczywistym błędem.
99 W czwartej kolejności należy również oddalić argument skarżących, zgodnie z którym Komisja powinna była wykazać, że wprowadzenie ostatecznych ceł antydumpingowych na przewidziany okres pięciu lat w celu przywrócenia uczciwej konkurencji było niewystarczające. Jak należy bowiem przypomnieć, pięcioletni okres, podczas którego co do zasady wprowadzone są ostateczne środki, nie jest definitywny, ponieważ cła ostateczne mogą, zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, być przedmiotem przeglądu okresowego, mającego miejsce nie wcześniej niż rok po wprowadzeniu tych środków, co może doprowadzić do zniesienia danych ceł, gdyż pozostają one w mocy jedynie w okresie i w zakresie niezbędnym do przeciwdziałania dumpingowi, który powoduje szkodę. Dlatego też stosowanie z mocą wsteczną ostatecznych ceł antydumpingowych nie może być uzależnione od spełnienia takiego wymogu.
100 W piątej kolejności – ani „kryterium opóźnienia” stosowane przez Komisję w celu zilustrowania efektu kumulacji przywozu dokonanego między wszczęciem postępowania a rozpoczęciem okresu rejestracji oraz przywozu dokonanego w tymże okresie, ani podnoszona okoliczność, jakoby zaskarżone rozporządzenie nie wyjaśniało znaczenia, długości i konsekwencji podnoszonego odroczenia skutków wynikającego z niestosowania z mocą wsteczną ceł antydumpingowych z tytułu przywozu podlegającego rejestracji, nie mogą wpływać na zgodność z prawem zaskarżonego rozporządzenia. Artykuł 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego przewiduje jedynie, że Komisja ustala, że dalszy znaczny wzrost przywozu, przy uwzględnieniu momentu, w którym ma on miejsce, jego wielkości i innych okoliczności może znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego, które ma zostać wprowadzone. To zatem wskazane okoliczności, w których następuje dalszy znaczny wzrost przywozu, uznaje się za znacznie osłabiające takie skutki.
101 Tymczasem, jak wynika w szczególności z motywów 31, 50–53, 75, 76, 79–81 i 84 zaskarżonego rozporządzenia, Komisja dokonała analizy, oprócz czynników wymienionych w art. 10 ust. 4 lit. d) rozporządzenia podstawowego, w szczególności ceny importowanych produktów oraz zapasów produktów przywiezionych przed rejestracją.
102 W istocie, po pierwsze, z motywu 50 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że w okresie rozpoczynającym się w pierwszym pełnym miesiącu po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania i kończącym się w ostatnim pełnym miesiącu poprzedzającym wprowadzenie środków tymczasowych średnia miesięczna wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, była o 37% wyższa niż w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto z motywu 51 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że w okresie od pierwszego pełnego miesiąca po wszczęciu postępowania, włącznie z miesiącem, w którym zostały nałożone środki tymczasowe, średnia miesięczna wielkość przywozu wzrosła o 27% w stosunku do średniej miesięcznej w okresie objętym dochodzeniem. Komisja wywnioskowała stąd w motywie 53 zaskarżonego rozporządzenia, że miał miejsce znaczny wzrost wielkości przywozu po wszczęciu postępowania.
103 Po drugie, przywóz ten nastąpił po tym, jak importerzy zyskali świadomość możliwości zastosowania następnie ceł antydumpingowych z mocą wsteczną, co nastąpiło w chwili opublikowania zawiadomienia o wszczęciu postępowania i przekazania jawnej wersji skargi, a przywóz ten trwał do czasu nałożenia środków tymczasowych. Chodzi zatem o okres, podczas którego dokonano przywozu, a importerzy byli w pełni świadomi faktu, że toczy się postępowanie antydumpingowe oraz że możliwe jest zastosowanie w najbliższym czasie ceł antydumpingowych.
104 Po trzecie, z motywu 79 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że w ciągu 11 miesięcy po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem średnie miesięczne ceny importowe przywozu z Chin i z Rosji spadły odpowiednio o 13% i 12% w porównaniu do średnich miesięcznych cen importowych z okresu objętego dochodzeniem. Jak wynika zatem z pkt 97 powyżej i jak zostało przypomniane w motywie 80 zaskarżonego rozporządzenia, choć w tym samym okresie spadły również ceny surowców, okoliczność ta nie może jednak uzasadnić spadku cen sprzedaży większego niż 4%, tak że z porównania tego wynika, że w okresie objętym dochodzeniem podcięcie cenowe wynosiło 7%, natomiast po zakończeniu tego okresu wzrosło ono do 14%. Ponadto w szczególności z motywu 81 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że w okresie rejestracji średnie ceny importowe z Chin i z Rosji spadły odpowiednio o 19% i 24% w porównaniu do średnich cen importowych w okresie objętym dochodzeniem. Komisja stwierdziła na tej podstawie w tym motywie, że w odniesieniu do obydwu państw łącznie podcięcie cenowe w okresie rejestracji dalej wzrosło średnio prawie do 20%. W rezultacie odnotowano dalszy spadek średnich cen importowych z państw, których dotyczy postępowanie.
105 Po czwarte, z motywu 52 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że przywóz 22 importerów lub użytkowników, którzy przedstawili informacje dotyczące przywozu w okresie następującym po wszczęciu postępowania, stanowił 46% całego przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Tym samym uzyskane informacje wykazały, w odniesieniu do tych współpracujących importerów lub użytkowników w ujęciu ogólnym, wzrost zapasów produktu objętego postępowaniem na koniec 2015 r. o 22% w stosunku do końca 2014 r. Motyw 84 zaskarżonego rozporządzenia wskazuje natomiast na fakt, że oczywiste jest, że składowanie miało miejsce nie tylko w świetle tego, co zostało stwierdzone w motywie 52 tego rozporządzenia, ale także ze względu na znaczny wzrost przywozu po okresie objętym dochodzeniem w stosunku do przywozu dokonywanego przed opublikowaniem zawiadomienia o wszczęciu postępowania.
106 Jak wynika z motywów 75 i 76 zaskarżonego rozporządzenia, ten dalszy znaczny wzrost przywozu po cenach jeszcze niższych niż w okresie objętym dochodzeniem pokrywa się ze wzrostem konsumpcji w Unii na wolnym rynku wynoszącym 14% w okresie od kwietnia 2015 r. do stycznia 2016 r., natomiast wielkość sprzedaży odnotowana przez producentów unijnych pozostawała na stałym poziomie, wykazując tylko niewielki, wynoszący 3% wzrost. W związku z tym udział w rynku przemysłu unijnego spadł o dalsze 7 punktów procentowych, z 71% do 64%.
107 W konsekwencji Komisja mogła słusznie stwierdzić, w szczególności w motywach 86 i 94 zaskarżonego rozporządzenia, że dalszy znaczny wzrost przywozu, biorąc pod uwagę jego wielkość, moment, w którym miał on miejsce, oraz inne okoliczności, to znaczy spadek cen oraz znaczny wzrost zapasów, miał dalszy negatywny wpływ na ceny i udział przemysłu Unii w rynku unijnym, a zatem mógł znacznie osłabić skutki ostatecznego cła antydumpingowego.
108 W świetle powyższych rozważań należy oddalić drugą część zarzutu trzeciego i w konsekwencji oddalić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
109 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżące przegrały sprawę, należy obciążyć je ich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję i przez interwenienta, zgodnie z żądaniami tych ostatnich.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba),
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Stemcor London Ltd i Samac Steel Supplies Ltd pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską i Eurofer, Association européenne de l’acier, ASBL.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 maja 2019 r.
Podpisy
i Punkty 60, 66, 93-95 w niniejszym tekście były przedmiotem zmian o charakterze językowym, po pierwotnym umieszczeniu na stronie internetowej.