WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 25 stycznia 2023 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny unijny znak towarowy FALUBAZ – Bezwzględna podstawa unieważnienia – Zła wiara – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001]
W sprawie T‑703/21
Zielonogórski Klub Żużlowy Sportowa S.A., z siedzibą w Zielonej Górze (Polska), który reprezentował adwokat T. Grucelski,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowała D. Walicka, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Falubaz Polska S.A. spółka komandytowo-akcyjna, z siedzibą w Zielonej Górze, którą reprezentował radca prawny J. Kurzawski,
SĄD (trzecia izba),
w składzie podczas narady: G. De Baere, prezes, G. Steinfatt i K. Kecsmár (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: M. Zwozdziak-Carbonne, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 listopada 2022 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Zielonogórski Klub Żużlowy Sportowa S.A., wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 24 sierpnia 2021 r. (sprawa R 1681/2020‑1) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 2 czerwca 2017 r. interwenientka, Falubaz Polska S.A. spółka komandytowo-akcyjna, złożyła w EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do unijnego znaku towarowego, który został zarejestrowany w wyniku dokonanego przez skarżącą w dniu 8 września 2015 r. zgłoszenia oznaczenia słownego FALUBAZ.
3 Towary i usługi oznaczone spornym znakiem towarowym, w odniesieniu do których wystąpiono z wnioskiem o unieważnienie prawa do znaku, należą do klas 3, 16, 21, 25, 28, 30, 32, 35, 38 i 41 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
4 Podstawą powołaną na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do znaku była w szczególności podstawa wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1) [obecnie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
5 W dniu 18 czerwca 2020 r. Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek o unieważnienie prawa do znaku.
6 W dniu 14 sierpnia 2020 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
7 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie na podstawie art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.
8 W pierwszej kolejności, w pkt 49 zaskarżonej decyzji, Izba Odwoławcza uznała, że konieczne jest ustalenie chronologii głównych wydarzeń, które miały miejsce przed dokonaniem zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego i po jego dokonaniu, i zauważyła w szczególności, że:
– polskie przedsiębiorstwo Lubuska Fabryka Zgrzeblarek Bawełnianych Polmatex-Falubaz (zwane dalej „Polmatexem-Falubazem”), specjalizujące się w produkcji maszyn włókienniczych, sponsorowało drużynę klubu żużlowego miasta Zielona Góra (Polska) nieformalnie w latach 1962–1973 i formalnie w latach 1973–1990;
– w 1990 r. Polmatex-Falubaz przestał być patronem klubu żużlowego;
– w 1999 r. Polmatex-Falubaz ogłosił upadłość, a w 2001 r. został postawiony w stan likwidacji, a następnie sprzedany Falubaz S.A., poprzedniczce prawnej interwenientki;
– w dniu 29 maja 2006 r. skarżąca i Falubaz S.A. zawarły umowę, której przedmiotem było promowanie oznaczenia Falubaz podczas imprez żużlowych w 2006 r.;
– w dniu 23 października 2008 r. Falubaz S.A. dokonała dwóch zgłoszeń do rejestracji unijnych znaków towarowych, słownego i graficznego, FALUBAZ i FALUBAZ S.A., w odniesieniu do towarów i usług ujętych w klasach 6, 7, 8 i 40 (zwanych dalej „znakami towarowymi interwenientki”);
– w dniu 10 grudnia 2008 r. skarżąca przesłała pismo Falubaz S.A., wzywając ją do udzielenia zezwolenia na używanie przez klub żużlowy, na czas nieokreślony, nazwy Falubaz;
– w dniu 5 marca 2009 r. skarżąca i Falubaz S.A. zawarły niewyłączną umowę licencyjną na znak towarowy (zwaną dalej „umową licencyjną z dnia 5 marca 2009 r.”);
– w dniu 30 września 2010 r. Falubaz S.A. została przekształcona w Falubaz Polska S.A. spółkę komandytowo-akcyjną, czyli przyjęła aktualną nazwę interwenientki;
– w marcu i maju 2015 r. interwenientka zawarła umowy o współpracy i umowy licencyjne z innymi partnerami handlowymi;
– w dniu 8 września 2015 r. skarżąca dokonała zgłoszenia spornego znaku towarowego, który został zarejestrowany przez EUIPO w dniu 28 grudnia 2015 r.;
– w dniu 11 stycznia 2016 r. skarżąca przesłała do podmiotów, które w marcu i maju 2015 r. zawarły z interwenientką umowy o współpracy i umowy licencyjne, pisma z wezwaniem do zaprzestania używania spornego znaku towarowego.
9 W drugiej kolejności, w pkt 80–91 zaskarżonej decyzji, po pierwsze, Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie, że interwenientka, podobnie jak jej poprzednicy prawni, od ponad 50 lat promowała kulturę sportową w Zielonej Górze, sponsorując kluby sportowe, takie jak klub żużlowy skarżącej, i zezwalając im na używanie na zasadzie niewyłączności swojego znaku towarowego Falubaz. Następnie Izba Odwoławcza zauważyła, że od 1962 r. skarżącą i interwenientkę łączyły stosunki handlowe i umowne oraz że w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego obowiązywała między stronami umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. Po drugie, Izba Odwoławcza zaznaczyła, że skarżąca zgłosiła sporny znak towarowy dla towarów i usług związanych częściowo z działalnością sportową, edukacyjną, rekreacyjną i turystyczną, które były przedmiotem umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., nie informując interwenientki o tym, że uważa wspomnianą umowę za nieważną, a przede wszystkim nie powiadamiając jej o zamiarze zgłoszenia tego znaku towarowego do EUIPO. Po trzecie, Izba Odwoławcza uznała, że sporny znak towarowy jest praktycznie identyczny ze znakami towarowymi interwenientki oraz z jej firmą. Po czwarte, zauważyła ona, że zgłoszenie przez skarżącą spornego znaku towarowego oraz wystosowanie pism wzywających innych partnerów handlowych interwenientki do zaprzestania używania znaku towarowego Falubaz nastąpiło zaledwie kilka miesięcy po zawarciu z nimi przez interwenientkę umów o współpracy i niewyłącznych umów licencyjnych na znak towarowy. Wreszcie, po piąte, Izba Odwoławcza uznała, że fakt, iż skarżąca zgłosiła sporny znak towarowy dla szerokiej gamy towarów i usług, w tym niektórych związanych z działalnością sportową, należy uznać za wskazówkę, że chciała ona uzyskać jak najszerszy monopol na oznaczenie Falubaz oraz ograniczyć wszelkie sponsorowanie i współpracę handlową, jakie interwenientka mogłaby chcieć prowadzić lub nawiązać w przyszłości.
10 Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że skarżąca działała w złej wierze w celu uniemożliwienia interwenientce kontynuowania zwykłych działań w zakresie sponsorowania i współpracy z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu lub szkolenia sportowego.
Żądania stron
11 Skarżąca wnosi w istocie do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem i przed Izbą Odwoławczą;
– obciążenie interwenientki jej własnymi kosztami.
12 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
13 Interwenientka wnosi w istocie do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania przed Sądem i przed Izbą Odwoławczą.
Co do prawa
14 Biorąc pod uwagę datę dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego do rejestracji, czyli dzień 8 września 2015 r., która to data jest rozstrzygająca dla ustalenia znajdujących zastosowanie przepisów prawa materialnego, okoliczności zaistniałe w niniejszej sprawie podlegają przepisom prawa materialnego zawartym w rozporządzeniu nr 207/2009 (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHIM, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 23 kwietnia 2020 r., Gugler Francja/Gugler i EUIPO, C‑736/18 P, niepublikowany, EU:C:2020:308, pkt 3 i przytoczone tam orzecznictwo).
15 W związku z tym w niniejszej sprawie, co się tyczy przepisów materialnoprawnych, poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji i przez skarżącą w jej pismach procesowych odniesienia do art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 należy rozumieć jako dotyczące mającego identyczne brzmienie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
16 Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie jedyny zarzut, dotyczący naruszenia art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 i dzielący się na dwie części. W części pierwszej jedynego zarzutu skarżąca zarzuca w istocie Izbie Odwoławczej dokonanie szeregu błędnych ustaleń faktycznych. W części drugiej jedynego zarzutu skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż skarżąca działała w złej wierze, dokonując zgłoszenia spornego znaku towarowego.
W przedmiocie części pierwszej jedynego zarzutu, dotyczącej dokonania błędnych ustaleń faktycznych
17 Skarżąca wskazuje, że Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, po pierwsze, że interwenientka jest następczynią prawną Polmatexu-Falubazu w zakresie prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz, po drugie, że klub żużlowy nie używał nazwy Falubaz w latach 1990–2008, po trzecie, że interwenientka od ponad 50 lat wspierała kulturę sportową, sponsorując między innymi klub żużlowy, i po czwarte, że umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. jest ważna i wywołuje skutki prawne.
W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, dotyczącego w istocie błędnego uznania przez Izbę Odwoławczą, że interwenientce przysługuje prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz
18 Skarżąca utrzymuje w istocie, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, iż interwenientka nabyła prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz. Po pierwsze, Polmatex-Falubaz nie został nabyty w drodze „sukcesji uniwersalnej” przez interwenientkę, w związku z czym interwenientka nie może być uznana za następczynię prawną Polmatexu-Falubazu w świetle prawa polskiego. Po drugie, choć w umowie sprzedaży Polmatexu-Falubazu wskazano bliżej nieokreślony znak towarowy, nic nie pozwala na uznanie, iż chodziło tu o niezarejestrowany znak towarowy Falubaz. Po trzecie, polskie ustawodawstwo nie przewiduje praw związanych z niezarejestrowanym znakiem towarowym, w związku z czym prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz nie mogłoby zostać przeniesione na Falubaz S.A. Po czwarte, nawet przy założeniu, że możliwe byłoby przeniesienie prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego, z jednej strony przeniesienie to powinno było dotyczyć oznaczenia Polmatex-Falubaz, a z drugiej strony zakres tego hipotetycznego prawa powinien być ograniczony do towarów produkowanych przez przedsiębiorstwo, a zatem nie powinien dotyczyć towarów i usług objętych spornym znakiem towarowym. Wreszcie, po piąte, nabycie Polmatexu-Falubazu nie mogło skutkować zbyciem nazwy handlowej Polmatex-Falubaz, gdyż nie przewidywało tego prawo polskie.
19 EUIPO i interwenientka kwestionują argumenty skarżącej.
20 W niniejszym wypadku należy stwierdzić, że zarzut szczegółowy skarżącej, zgodnie z którym Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że interwenientce przysługuje prawo do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz, wynika z błędnego rozumienia zaskarżonej decyzji.
21 Z pkt 51–58 zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że Izba Odwoławcza nie ustaliła, iż interwenientka jest właścicielem prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz, lecz stwierdziła w istocie, po pierwsze, że kwestia ta nie jest istotna w ramach oceny działania w złej wierze, i po drugie, że Wydział Unieważnień błędnie wskazał, iż z wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi (Polska) z dnia 12 grudnia 2018 r. wydaje się wynikać, że to interwenientka jest właścicielem tego znaku towarowego, lecz że w każdym wypadku nie ma to żadnego wpływu na rozstrzygnięcie, biorąc pod uwagę, że Wydział Unieważnień nie oparł się na tej okoliczności, aby stwierdzić działanie skarżącej w złej wierze w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.
22 Należy zatem oddalić niniejszy zarzut szczegółowy, bez konieczności badania pozostałych argumentów podniesionych przez skarżącą w celu kwestionowania nabycia przez interwenientkę prawa do niezarejestrowanego znaku towarowego Falubaz.
W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, dotyczącego w istocie błędnego uznania przez Izbę Odwoławczą, że skarżąca nie używała nazwy Falubaz w latach 1990–2008
23 Skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, że ta w sposób arbitralny stwierdziła, na podstawie niektórych dowodów przedstawionych przez interwenientkę, że klub żużlowy nie posługiwał się nazwą Falubaz w latach 1990–2008. Po pierwsze, Izba Odwoławcza nie wzięła bowiem pod uwagę przedstawionych przez skarżącą dowodów, z których jednoznacznie wynikało, że niezależnie od patronatu, pod jakim znalazł się klub, zarówno kibice, media, jak i sam klub żużlowy od lat 70. ubiegłego wieku nadal posługiwali się nazwą Falubaz. Po drugie, pismo z dnia 10 grudnia 2008 r. skierowane przez klub żużlowy do Falubaz S.A. nie pozwala przyjąć domniemania na temat aktywności klubu w całym okresie od 1990 r. do 2008 r., a co najwyżej pozwoliłoby na udowodnienie, że w tym czasie nie używał on znaku towarowego Falubaz.
24 EUIPO i interwenientka kwestionują argumenty skarżącej.
25 W pkt 65–71 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że strony mają odmienne stanowiska w przedmiocie okoliczności, czy sponsorowanie zespołu żużlowego skarżącej przez interwenientkę ustało w 1990 r. W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w szczególności, że o ile z dowodów przedstawionych przez skarżącą wynikało wprawdzie, iż kibice klubu żużlowego używali zawsze nazwy Falubaz w odniesieniu do tego klubu i w ramach wsparcia zespołu żużlowego, o tyle okoliczność ta dotyczy jednak co najwyżej kibiców zespołu żużlowego skarżącej. Ponadto zdaniem Izby Odwoławczej pismo z dnia 10 grudnia 2008 r. przesłane przez skarżącą interwenientce potwierdza, że sponsorowanie klubu żużlowego przez interwenientkę zakończyło się między 1990 r. a 2008 r.
26 W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza uwzględniła przedstawione przez skarżącą dowody, biorąc pod uwagę, że w pkt 66 zaskarżonej decyzji wyraźnie wskazała, że z dowodów tych wynika, iż kibice nadal używali nazwy Falubaz w odniesieniu do klubu żużlowego. Jak wskazało EUIPO, Izba Odwoławcza nie wykluczyła zatem okoliczności, że nazwa Falubaz była używana do oznaczenia zespołu żużlowego w okresie między 1990 r. a 2008 r. Natomiast w pkt 67 wspomnianej decyzji stwierdziła ona słusznie, że ta okoliczność dotyczyła co najwyżej kibiców zespołu żużlowego. Taka okoliczność nie może zaś w żaden sposób wykazać, że interwenientka nadal sponsorowała zespół żużlowy skarżącej w tym okresie i że skarżąca miała zatem zgodę interwenientki na używanie nazwy Falubaz.
27 W drugiej kolejności należy stwierdzić, że w piśmie z dnia 10 grudnia 2008 r., w którym skarżąca zwróciła się do interwenientki o zezwolenie na używanie nazwy Falubaz, sama skarżąca wyraźnie wskazała, że interwenientka sponsorowała klub żużlowy między 1973 r. a 1990 r., i w żaden sposób nie odniosła się do jakiegokolwiek sponsorowania przez interwenientkę po tym okresie. Co więcej, skarżąca wskazała również, że w dacie przesłania wyżej wymienionego pisma klub żużlowy korzystał ze sponsorowania przez inne przedsiębiorstwo, które miało zakończyć się w dniu 31 grudnia 2008 r. W tych okolicznościach nie można zarzucać Izbie Odwoławczej, że wywiodła z powyższego, iż sponsorowanie klubu żużlowego przez interwenientkę ustało w okresie między 1990 r. a 2008 r. Potwierdzają to, w każdym wypadku, w szczególności wydruki z lokalnego dziennika z dnia 9 marca 2009 r. (załącznik 62 do wniosku o unieważnienie prawa do znaku), wskazujące na powrót do nazwy Falubaz zespołu żużlowego z Zielonej Góry w 2009 r., a także wydruk z witryny internetowej skarżącej (załącznik 1 do uwag interwenientki z dnia 28 marca 2018 r.), potwierdzający, że w okresie między 1991 r. a 1995 r. zespół żużlowy przyjmował nazwy kilku innych sponsorów i że w 2009 r. zespół powrócił do „legendarnej” nazwy Falubaz.
28 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że sponsorowanie zespołu żużlowego przez interwenientkę ustało w okresie między 1990 r. a 2008 r., w związku z czym należy oddalić niniejszy zarzut szczegółowy jako bezzasadny.
W przedmiocie trzeciego zarzutu szczegółowego, dotyczącego w istocie błędnego uznania przez Izbę Odwoławczą, że interwenientka od ponad 50 lat wspierała kulturę sportową
29 Skarżąca zarzuca w istocie Izbie Odwoławczej, że ta stwierdziła w sposób arbitralny, bez uwzględnienia innych dowodów, iż interwenientka od ponad 50 lat wspierała kulturę sportową w Zielonej Górze, sponsorując jej klub żużlowy, a także inne kluby sportowe. Po pierwsze, skarżąca powtarza, że interwenientka nie jest następczynią prawną Polmatexu-Falubazu, i wskazuje, że żadna umowa sponsorowania nie wchodziła w skład masy upadłościowej spółki nabytej przez Falubaz S.A., w związku z czym wszelka wcześniejsza działalność sponsoringowa Polmatexu-Falubazu jest bez znaczenia. Po drugie, działalność w dziedzinie sportu, jaką prowadziła interwenientka, jest znikoma i nie wystarcza do wykazania istnienia jakiegokolwiek prawa interwenientki do używania znaków towarowych FALUBAZ w odniesieniu do towarów i usług innych niż należące do klas 6, 7, 8 i 40, dla których jest on zarejestrowany.
30 EUIPO i interwenientka kwestionują argumenty skarżącej.
31 W pkt 80 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że interwenientka, tak jak jej poprzednicy prawni, od ponad 50 lat wspierała kulturę sportową w Zielonej Górze, sponsorując klub żużlowy w mieście i zapewniając jego patronat, podobnie jak klub szachowy, klub podnoszenia ciężarów, a ostatnio młodzieżowe akademie i turnieje piłkarskie.
32 W pierwszej kolejności jest bezsporne, że w następstwie upadłości Polmatexu-Falubazu w 1999 r. został on postawiony w stan likwidacji, a wszystkie jego aktywa zostały odkupione przez Falubaz S.A., poprzedniczkę prawną interwenientki, która przejęła działalność handlową przedsiębiorstwa w upadłości. W tych okolicznościach należy uznać interwenientkę i Falubaz S.A. za następczynie prawne Polmatexu-Falubazu. Stwierdzenia tego nie może podważyć argument skarżącej, zgodnie z którym masa upadłości Polmatexu-Falubazu nie została nabyta w drodze „sukcesji uniwersalnej” w świetle polskiego prawa, ponieważ argument ten nie został w żaden sposób wykazany.
33 W drugiej kolejności jest bezsporne, że Polmatex-Falubaz sponsorował zespół klubu żużlowego w Zielonej Górze, nieformalnie w latach 1962–1973 i formalnie w latach 1973–1990. Co więcej, jest także bezsporne, że Falubaz S.A. i skarżąca zawarły w dniu 5 marca 2009 r. umowę licencyjną, w której zezwolono skarżącej na używanie, na czas nieokreślony, znaków towarowych interwenientki w celu oznaczania zespołu żużlowego i w związku z działalnością sportową i marketingową. Ponadto nie jest sporne, że w marcu i maju 2015 r. interwenientka zawarła umowy o współpracy i umowy licencyjne z innymi partnerami handlowymi, zezwalając im na używanie znaku towarowego Falubaz w odniesieniu w szczególności do działalności sportowej. Wreszcie, z dokumentów zawartych w aktach sprawy wynika, że w 2015 r. interwenientka zorganizowała i sponsorowała turnieje piłki nożnej zwane „Falubaz Cup” lub „Falubaz Toyota Cup”.
34 Z powyższych okoliczności wynika zatem, że interwenientka i jej poprzednicy prawni, a mianowicie Polmatex-Falubaz i Falubaz S.A., promowali, w sposób zasadniczo ciągły, kulturę sportową w Zielonej Górze, współpracując z klubami sportowymi i je sponsorując, jak w pkt 80 zaskarżonej decyzji słusznie wskazała Izba Odwoławcza.
35 Powyższego wniosku nie mogą podważyć argumenty skarżącej.
36 Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że żadna umowa sponsoringowa nie wchodziła w skład masy upadłości przedsiębiorstwa w upadłości nabytego przez poprzedniczkę prawną interwenientki, w związku z czym wszelka wcześniejsza działalność sponsoringowa Polmatexu-Falubazu nie może być wzięta pod uwagę. Jednakże argumentu tego nie można uwzględnić ze względu na to, że w pkt 32 powyżej ustalono, iż interwenientka i Falubaz S.A. są następczyniami prawnymi Polmatexu-Falubazu. Ponadto, jak wynika z pkt 33 powyżej, Falubaz S.A. wznowiła działalność sponsoringową na rzecz zespołu żużlowego, rozpoczętą przez Polmatex-Falubaz, zaledwie kilka lat po nabyciu tego ostatniego, w związku z czym istnieje pewna ciągłość wspomnianego sponsorowania.
37 Po drugie, skarżąca twierdzi, że działalność sportowa realizowana przez interwenientkę była jedynie znikoma, ponieważ rozpoczęła się ona dopiero w 2015 r. i dotyczyła wyłącznie promocji piłki nożnej wśród dzieci. Wystarczy zaś przypomnieć, że interwenientka kontynuowała praktykę wspierania i sponsorowania prowadzoną przez jej poprzedników prawnych pod tą samą nazwą Falubaz w ramach działalności sportowej, w związku z czym nie można w żaden sposób uznać, że działalność sponsoringowa interwenientki rozpoczęła się dopiero w 2015 r., jak twierdzi skarżąca.
38 Należy zatem oddalić niniejszy zarzut szczegółowy jako bezzasadny.
W przedmiocie czwartego zarzutu szczegółowego, dotyczącego w istocie błędnego uznania przez Izbę Odwoławczą, że umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. jest ważna i wywołuje skutki prawne
39 Skarżąca utrzymuje w istocie, że Izba Odwoławcza błędnie uznała, że umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. była ważna i wiążąca w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.
40 Znaki towarowe interwenientki będące przedmiotem umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. dotyczą bowiem wyłącznie towarów i usług należących do klas 6, 7, 8 i 40, podczas gdy omawiana umowa przewiduje używanie tych znaków w odniesieniu do towarów bezpośrednio związanych z działalnością sportową skarżącej, które nie są zatem objęte znakami towarowymi interwenientki. Tymczasem zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 25 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) unijny znak towarowy nie może być przedmiotem licencji udzielonej w odniesieniu do towarów lub usług, dla których znak ten nie jest zarejestrowany, w związku z czym umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. była nieważna ab initio i nie mogła wywołać skutków prawnych. Ponadto z powyższego wynika, że to interwenientka działała w złej wierze, ponieważ zawarła umowę licencyjną ze skarżącą, w pełni świadoma zakresu ochrony przysługujących jej znaków towarowych i wprowadziwszy skarżącą w ten sposób umyślnie w błąd. Wreszcie skarżąca utrzymuje, że oświadczenie byłego prezesa klubu żużlowego z dnia 8 listopada 2017 r., kwestionujące ważność umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., skutkowało w każdym wypadku uchyleniem w sposób wsteczny skutków prawnych wspomnianej umowy zgodnie z polskim prawem.
41 EUIPO i interwenientka kwestionują argumenty skarżącej.
42 W pkt 75–79 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przede wszystkim stwierdziła w istocie, że w umowie licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. wskazano jasno, że przed dokonaniem zgłoszenia spornego znaku towarowego między stronami istniał stosunek handlowy i zawodowy. Następnie Izba Odwoławcza wskazała, podobnie jak Wydział Unieważnień, że ważność wspomnianej umowy licencyjnej nie była kwestionowana przez skarżącą w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego i że zakwestionowała ona tę umowę dopiero wtedy, gdy powiadomiono ją o złożeniu przez interwenientkę wniosku o unieważnienie prawa do znaku interwenientki. Co więcej, zgodnie z polskim prawem można było wnieść o stwierdzenie nieważności umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. jedynie w terminie roku od daty, w której skarżąca uświadomiła sobie, że jej zgoda była wadliwa, co nie miało miejsca w niniejszym wypadku. Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła, że w każdym wypadku ważność wspomnianej umowy licencyjnej nie jest istotna, biorąc pod uwagę, że kwestia ta nie podważa faktu, iż skarżąca i interwenientka utrzymywały wzajemny stosunek handlowy i zawodowy przed dniem i w dniu dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego.
43 W niniejszym wypadku należy przede wszystkim stwierdzić, że na mocy umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. przyznano skarżącej prawo do używania, w sposób niewyłączny i na czas nieokreślony, znaków towarowych interwenientki, po pierwsze, w celu uzupełnienia nazwy zespołu żużlowego brzmiącej „Falubaz Zielona Góra”, i po drugie, w celu oznaczania towarów bezpośrednio związanych z działalnością sportową lub marketingową.
44 Ponadto należy stwierdzić, że w umowie licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. nie uściślono towarów i usług, dla których są zarejestrowane znaki towarowe interwenientki. Niemniej z dokumentów zawartych w aktach sprawy wynika, że są one zarejestrowane dla towarów i usług należących do klas 6, 7, 8 i 40, które nie wykazują żadnego związku z działalnością sportową, jak słusznie wskazała skarżąca.
45 W tym względzie, po pierwsze, skarżąca twierdzi, że ta okoliczność wykazuje, iż interwenientka działała w złej wierze w momencie zawarcia umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. Jednakże należy stwierdzić, że kwestia ta nie jest istotna w niniejszym wypadku. Należy bowiem przypomnieć, że niniejsze postępowanie nie dotyczy znaków towarowych interwenientki, lecz spornego znaku towarowego FALUBAZ, w odniesieniu do którego Izba Odwoławcza ustaliła, że skarżąca działała w złej wierze w chwili dokonania zgłoszenia do rejestracji. Co więcej, ewentualna zła wiara interwenientki nie może dowodzić błędu dotyczącego stwierdzenia Izby Odwoławczej, zgodnie z którym unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego jest uzasadnione, ponieważ podstawa unieważnienia prawa do znaku towarowego związana ze złą wiarą opiera się na interesie publicznym i nie może zatem zależeć od złej wiary osoby, która żąda unieważnienia prawa do znaku towarowego [zob. podobnie wyrok z dnia 7 lipca 2016 r., Copernicus-Trademarks/EUIPO – Maquet (LUCEO), T‑82/14, EU:T:2016:396, pkt 159].
46 Po drugie, skarżąca opiera się na art. 22 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w celu podważenia ważności rozpatrywanej umowy licencyjnej. W tym względzie wyżej wspomniany przepis przewiduje wprawdzie, że unijny znak towarowy może być przedmiotem licencji udzielonej w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług, dla których znak ten jest zarejestrowany. Jednakże art. 22 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia stanowi, że to właściciel znaku towarowego Unii Europejskiej – a mianowicie w niniejszym wypadku interwenientka – może powoływać się na prawa wynikające ze znaku towarowego przeciwko licencjobiorcy, który narusza jakiekolwiek postanowienie umowy licencyjnej w odniesieniu do okresu jej obowiązywania, formy objętej rejestracją, w jakiej znak towarowy może być używany, zakresu towarów lub usług, dla których licencja jest udzielona, terytorium, na którym znak może być używany, lub jakości towarów wytworzonych lub usług świadczonych przez licencjobiorcę, w związku z czym przepis ten nie może zostać powołany na poparcie argumentu skarżącej. Ponadto Sąd nie powinien w żaden sposób orzekać w przedmiocie ważności umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r.
47 Po trzecie, skarżąca podnosi, że umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. została unieważniona z mocą wsteczną ze względu na oświadczenie byłego prezesa klubu żużlowego z dnia 8 listopada 2017 r. W tym względzie należy stwierdzić, że prezes ten złożył dwa oświadczenia, w dniu 8 listopada 2017 r. i w dniu 17 maja 2018 r., wskazując, że uchyla się od skutków prawnych pisma z dnia 10 grudnia 2008 r., w którym klub żużlowy zwrócił się o udzielenie zezwolenia na używanie nazwy Falubaz, a także skutków prawnych umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. w zakresie, w jakim wprowadzono go w błąd w odniesieniu do zakresu ochrony znaków towarowych interwenientki stanowiących przedmiot wspomnianej umowy licencyjnej. Niemniej były prezes klubu żużlowego złożył następnie trzecie oświadczenie w dniu 15 października 2019 r., wskazując, że cofa wyżej wymienione dwa pierwsze oświadczenia. A zatem, biorąc pod uwagę sprzeczność tych trzech oświadczeń, z dokumentów zawartych w aktach sprawy nie wynika z pewnością, że rozpatrywana umowa licencyjna została unieważniona z mocą wsteczną, jak twierdzi skarżąca.
48 W każdym wypadku, nawet przy założeniu, że skarżąca ważnie zakwestionowała ważność umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. poprzez oświadczenia byłego prezesa klubu żużlowego złożone w dniu 8 listopada 2017 r. i w dniu 17 maja 2018 r., należy stwierdzić, że wspomniane oświadczenia złożono po dokonaniu zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, a mianowicie po dniu 8 września 2015 r.
49 Otóż, jak na rozprawie wskazało w istocie EUIPO, dla celów oceny istnienia złej wiary należy uwzględnić zamiar zgłaszającego w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji – element subiektywny, który powinien być określony poprzez odniesienie do obiektywnych okoliczności danej sprawy [zob. wyrok z dnia 14 lipca 2021 r., Abitron Germany/EUIPO – Hetronic International (NOVA), T‑75/20, niepublikowany, EU:T:2021:431, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo].
50 Ponadto stosunki umowne między stronami przed dokonaniem zgłoszenia spornego znaku towarowego mogą wskazywać na poszlaki istnienia złej wiary zgłaszającego [zob. wyrok z dnia 17 marca 2021 r., Tehrani/EUIPO – Blue Genes (Earnest Sewn), T‑853/19, niepublikowany, EU:T:2021:145, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo].
51 A zatem, jak wskazano w pkt 48 powyżej, o ile skarżąca kwestionowała ważność wspomnianej umowy licencyjnej w dniu 8 listopada 2017 r. i w dniu 17 maja 2018 r., o tyle skarżąca i interwenientka utrzymywały de facto stosunek handlowy i zawodowy oparty na wspomnianej umowie licencyjnej, co najmniej między dniem 5 marca 2009 r. a dniem 8 listopada 2017 r., czyli przez ponad osiem lat. Z powyższego wynika, że w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, a mianowicie w dniu 8 września 2015 r., skarżąca nie kwestionowała jeszcze ważności wspomnianej umowy licencyjnej i utrzymywała zatem stosunek handlowy i zawodowy z interwenientką, co należy uwzględnić w ramach oceny działania w złej wierze skarżącej.
52 Słusznie zatem w pkt 79 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że ważność umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. nie jest istotna, ponieważ kwestia ta nie podważa faktu, że strony utrzymywały stosunek handlowy i zawodowy przed dniem i w dniu dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego.
53 Z wszystkich powyższych rozważań wynika, że należy oddalić czwarty zarzut szczegółowy jako bezzasadny i, w konsekwencji, część pierwszą w całości jedynego zarzutu.
W przedmiocie części drugiej jedynego zarzutu, dotyczącej braku działania w złej wierze skarżącej w momencie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego
54 Skarżąca utrzymuje w istocie, że stwierdzenie Izby Odwoławczej dotyczące działania w złej wierze przy dokonywaniu zgłoszenia spornego znaku towarowego jest błędne, ponieważ opiera się ono na szeregu błędnych lub nieistotnych ustaleń faktycznych, podczas gdy inne, świadczące na korzyść skarżącej kluczowe fakty zostały pominięte. Ponadto zgłoszenie spornego znaku towarowego stanowi część standardowej strategii handlowej klubu sportowego i nie ma na celu nieuczciwego naruszenia interesów osoby trzeciej ani nie skutkuje takim naruszeniem.
55 EUIPO i interwenientka kwestionują argumenty skarżącej.
56 Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nieważność unijnego znaku towarowego stwierdza się na podstawie wniosku do EUIPO lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego.
57 W tym względzie należy zauważyć, że pojęcie złej wiary wskazane w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie jest ani zdefiniowane, ani wydzielone, ani nawet opisane w jakikolwiek sposób w przepisach [zob. wyrok z dnia 14 maja 2019 r., Moreira/EUIPO – Da Silva Santos Júnior (NEYMAR), T‑795/17, niepublikowany, EU:T:2019:329, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo].
58 Trybunał miał jednak okazję do uściślenia, że podczas gdy, zgodnie z jego zwykłym rozumieniem w języku ogólnym, pojęcie „złej wiary” zakłada istnienie nieuczciwego stanu duchowego lub zamiaru, należy je ponadto postrzegać w kontekście charakterystycznym dla prawa znaków towarowych, jakim jest obrót handlowy. W tym względzie, przyjęte kolejno, rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) i rozporządzenia nr 207/2009 i 2017/1001 wpisują się w ten sam cel, a mianowicie ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Reguły dotyczące unijnego znaku towarowego mają w szczególności na celu przyczynienie się do ustanowienia systemu niezakłóconej konkurencji w Unii Europejskiej, w ramach którego każde przedsiębiorstwo, aby móc przywiązać do siebie klientów dzięki wysokiej jakości towarów lub usług, powinno mieć możliwość rejestrowania w charakterze znaków towarowych oznaczeń umożliwiających konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).
59 W konsekwencji wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 bezwzględna podstawa unieważnienia ma zastosowanie, gdy z istotnych i spójnych poszlak wynika, że właściciel unijnego znaku towarowego dokonał zgłoszenia tego znaku towarowego nie w celu konkurowania w sposób uczciwy, lecz z zamiarem naruszenia, w sposób niezgodny z uczciwymi obyczajami, interesów osób trzecich lub z zamiarem uzyskania, nawet bez odniesienia się do konkretnej osoby trzeciej, wyłącznego prawa w celach innych niż cele związane z funkcjami znaku towarowego, w szczególności z podstawową funkcją wskazywania pochodzenia (wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 46).
60 Co więcej, zamiar zgłaszającego znak towarowy jest elementem subiektywnym, który jednak w sposób obiektywny powinny ustalić właściwe organy administracyjne i sądowe. W konsekwencji każde twierdzenie dotyczące złej wiary należy oceniać całościowo, uwzględniając wszelkie istotne okoliczności faktyczne danego wypadku. Jedynie w ten sposób możliwe jest przeprowadzenie obiektywnej oceny twierdzenia dotyczącego złej wiary zgłaszającego (zob. wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).
61 W tym celu należy zwłaszcza uwzględnić, po pierwsze, okoliczność, że zgłaszający wie lub powinien wiedzieć, iż osoba trzecia używa w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towarów lub usług identycznych lub podobnych, które to oznaczenie może zostać pomylone z oznaczeniem zgłoszonym do rejestracji, po drugie, zamiar uniemożliwienia przez zgłaszającego dalszego używania takiego oznaczenia przez tę osobę trzecią, i po trzecie, stopień ochrony prawnej, z jakiej korzystają oznaczenie osoby trzeciej i oznaczenie zgłoszone do rejestracji (wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli, C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 53).
62 Niemniej czynniki wymienione w poprzednim punkcie stanowią jedynie przykłady spośród wszystkich elementów, które mogą zostać wzięte pod uwagę na potrzeby oceny istnienia ewentualnej złej wiary zgłaszającego do rejestracji znak towarowy w momencie dokonywania zgłoszenia [zob. wyrok z dnia 29 czerwca 2017 r., Cipriani/EUIPO – Hotel Cipriani (CIPRIANI), T‑343/14, EU:T:2017:458, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo].
63 Dlatego też mogą zaistnieć przypadki, w których zgłoszenie znaku towarowego może zostać uznane za dokonane w złej wierze pomimo braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku oznaczenia używanego przez osobę trzecią i spornego znaku towarowego lub braku używania przez osobę trzecią oznaczenia identycznego ze spornym znakiem towarowym lub do niego podobnego. Inne okoliczności faktyczne mogą bowiem, w danym wypadku, stanowić istotne i spójne poszlaki wykazujące istnienie złej wiary zgłaszającego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 51–56).
64 Należy zatem stwierdzić, że w ramach całościowej analizy dokonywanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 można również uwzględnić pochodzenie zakwestionowanego oznaczenia, sposób jego używania od momentu stworzenia, strategię handlową, w jaką wpisuje się dokonanie zgłoszenia tego oznaczenia do rejestracji w charakterze unijnego znaku towarowego, a także chronologię wydarzeń, które doprowadziły do dokonania tego zgłoszenia (zob. wyrok z dnia 7 lipca 2016 r., LUCEO, T‑82/14, EU:T:2016:396, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
65 Podobnie stosunki umowne między stronami przed dokonaniem zgłoszenia spornego znaku towarowego mogą wskazywać na poszlaki działania w złej wierze zgłaszającego (zob. wyrok z dnia 17 marca 2021 r., Earnest Sewn, T‑853/19, niepublikowany, EU:T:2021:145, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).
66 Wreszcie należy przypomnieć, że to na składającym wniosek o unieważnienie prawa do znaku ciąży obowiązek wykazania okoliczności pozwalających stwierdzić, że właściciel unijnego znaku towarowego działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji tego znaku towarowego [zob. wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Simca Europe/OHIM – PSA Peugeot Citroën (Simca), T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo], przy czym domniemywa się działanie w dobrej wierze do chwili przedstawienia dowodu przeciwnego [wyrok z dnia 13 grudnia 2012 r., pelicantravel.com/OHIM – Pelikan (Pelikan), T‑136/11, niepublikowany, EU:T:2012:689, pkt 57].
67 W przypadku gdy EUIPO stwierdza, że przywołane przez wnoszącego o unieważnienie obiektywne okoliczności danej sprawy mogą prowadzić do obalenia domniemania dobrej wiary, z którego korzysta właściciel spornego znaku towarowego przy dokonywaniu jego zgłoszenia do rejestracji, to do tego ostatniego należy przedstawienie wiarygodnych wyjaśnień dotyczących celów i strategii handlowej, którym służy zgłoszenie wspomnianego znaku towarowego [wyrok z dnia 21 kwietnia 2021 r., Hasbro/EUIPO – Kreativni Dogadaji (MONOPOLY), T‑663/19, EU:T:2021:211, pkt 43].
68 To w świetle tych rozważań należy dokonać kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza uznała, że w chwili dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, to jest w dniu 8 września 2015 r., skarżąca działała w złej wierze.
69 W niniejszym wypadku należy rozpatrzyć kolejno następujące czynniki, na których oparła się Izba Odwoławcza w ramach oceny istnienia złej wiary skarżącej: stosunki umowne między stronami; kwestia, czy skarżąca wiedziała w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, że interwenientka używała wcześniej oznaczenia identycznego ze spornym znakiem towarowym lub podobnego do niego; oraz chronologia zdarzeń i strategia handlowa, w jaką wpisuje się zgłoszenie do rejestracji spornego znaku towarowego.
W przedmiocie stosunków umownych istniejących między stronami
70 W pkt 80–82 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza, po pierwsze, stwierdziła, że interwenientka, podobnie jak jej poprzednicy prawni, od ponad 50 lat promowała kulturę sportową w Zielonej Górze, sponsorując różne kluby sportowe i zapewniając ich patronat, w tym klub żużlowy skarżącej. To w tych ramach interwenientka zawarła ze skarżącą oraz z innymi partnerami handlowymi umowy umożliwiające niewyłączne używanie „renomowanego i powszechnie znanego znaku towarowego Falubaz” w celach sportowych, edukacyjnych, rekreacyjnych i turystycznych. Po drugie, Izba Odwoławcza wskazała w istocie, że od 1962 r. strony były związane różnego rodzaju stosunkami handlowymi i umownymi i że w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. nadal obowiązywała.
71 W pierwszej kolejności skarżąca twierdzi, że nie utrzymywała stosunków handlowych i umownych z interwenientką od 1962 r., ponieważ interwenientka nie jest następczynią prawną Polmatexu-Falubazu. W tych okolicznościach historyczne relacje między klubem żużlowym a Polmatexem-Falubazem nie dotyczą interwenientki, a zatem nie mają znaczenia.
72 Po pierwsze, jak wskazano już w pkt 32 powyżej, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że interwenientka i Falubaz S.A. są następczyniami prawnymi Polmatexu-Falubazu. Po drugie, w pkt 33 i 34 powyżej wskazano również, że skarżąca korzystała ze sponsorowania ze strony Polmatexu-Falubazu w okresie między 1962 r. a 1990 r., a następnie ze sponsorowania ze strony Falubaz S.A, poprzedniczki prawnej interwenientki, w następstwie zawarcia umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., na czas nieokreślony. A zatem, biorąc pod uwagę, że istnieje pewna ciągłość w sponsorowaniu realizowanym początkowo przez Polmatex-Falubaz i następnie przez jego następczynie prawne, a mianowicie Falubaz S.A. i interwenientkę, Izba Odwoławcza słusznie wskazała, że skarżąca i interwenientka były związane stosunkami handlowymi i umownymi od 1962 r.
73 W drugiej kolejności skarżąca przypomina, że umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. nie była ważna w dniu dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego i nie wywoływała skutków prawnych. A zatem umowa reklamowa z dnia 29 maja 2006 r. jest jedyną ważną umową zawartą między stronami. Nie oznacza to jednak w żaden sposób istnienia ścisłych relacji między stronami i nie może w sposób oczywisty wykazać złej wiary skarżącej, zwłaszcza że umowa ta została zawarta dziewięć lat przed dokonaniem zgłoszenia spornego znaku towarowego. Ponadto, opierając się na wyroku z dnia 9 czerwca 2021 r., Riviera-Airport/EUIPO – Aéroports de la Côte d’Azur (RIVIERA AIRPORT) (T‑398/20, niepublikowanym, EU:T:2021:327, pkt 46, 47), skarżąca twierdzi, po pierwsze, że umowa reklamowa z dnia 29 maja 2006 r. nie dotyczy w żaden sposób niniejszego postępowania, i po drugie, że ani w tej umowie reklamowej, ani we wspomnianej umowie licencyjnej nie przewidziano obowiązku skarżącej powstrzymania się od dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.
74 W tym względzie, po pierwsze, w pkt 48–52 powyżej wskazano już, że w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżąca nie kwestionowała ważności umowy licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r. i utrzymywała zatem jeszcze stosunek handlowy i zawodowy z interwenientką. W tych okolicznościach Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że ta umowa licencyjna – obowiązująca przed dokonaniem i w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego – umożliwia ustalenie istnienia niedawnych stosunków handlowych i umownych między skarżącą a interwenientką.
75 Po drugie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, wyrok z dnia 9 czerwca 2021 r., RIVIERA AIRPORT (T‑398/20, niepublikowany, EU:T:2021:327, pkt 46, 47), nie może mieć zastosowania do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy. W owym wyroku Sąd uznał bowiem za nieistotne wcześniejsze porozumienie o współpracy zawarte między stronami, w ramach analizy istnienia stosunku zaufania między nimi, który wymagałby od właściciela spornego znaku towarowego powstrzymania się od dokonania zgłoszenia do rejestracji, i zatem działania w złej wierze, ponieważ nic w tym porozumieniu nie mogło dotyczyć sprawy i rozpatrywanego spornego oznaczenia. W niniejszym wypadku należy zaś stwierdzić, że umowa reklamowa zawarta w dniu 29 maja 2006 r. między interwenientką i skarżącą miała za przedmiot promowanie oznaczenia Falubaz interwenientki podczas zawodów żużlowych zorganizowanych w 2006 r. w zamian za roczną płatność. A zatem umowa ta dotyczy znaków towarowych interwenientki i wykazuje oczywisty związek z niniejszą sprawą, w związku z czym wykazuje ona, iż przed dokonaniem zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego istniał stosunek umowny i handlowy między skarżącą a interwenientką.
76 Wreszcie, po trzecie, o ile umowa reklamowa z dnia 29 maja 2006 r. i umowa licencyjna z dnia 5 marca 2009 r. nie zawierają wprawdzie klauzuli wskazującej wyraźnie, że skarżąca powinna powstrzymać się od dokonania zgłoszenia do rejestracji oznaczenia Falubaz na swoją rzecz, o tyle nie jest to jednak w żaden sposób istotne, biorąc pod uwagę okoliczność, że rozpatrywane umowy wykazują, iż skarżąca utrzymywała stosunek handlowy i zawodowy z interwenientką przed dokonaniem i w momencie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego, w związku z czym istniał stosunek zaufania między stronami – odmiennie niż w sprawie rozpatrywanej w wyroku z dnia 9 czerwca 2021 r., RIVIERA AIRPORT (T‑398/20, niepublikowanym, EU:T:2021:327, pkt 43–47). Ponadto w § 1 ust. 3 wspomnianej umowy licencyjnej wyraźnie wskazano, że znaki towarowe interwenientki są chronione, podczas gdy § 4 ust. 1 wspomnianej umowy stanowi, że skarżąca jest zobowiązana do zapewnienia, by interwenientka miała prawo do kontrolowania sposobu używania jej znaków towarowych. Skarżąca mogła zatem jasno wywieść z powyższego, że interwenientka nie zezwala jej na dokonanie zgłoszenia do rejestracji oznaczenia Falubaz, jak w pkt 91 zaskarżonej decyzji wskazała w istocie Izba Odwoławcza.
77 Z wszystkich powyższych rozważań wynika, że interwenientka i skarżąca były przez długi okres partnerami, ponieważ skarżąca regularnie korzystała ze sponsorowania ze strony interwenientki i jej poprzedników prawnych, w ramach którego była ona upoważniona do używania nazwy Falubaz i znaków towarowych interwenientki. Ponadto ustalono również, że przed dokonaniem i w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżąca i interwenientka były związane umową licencyjną z dnia 5 marca 2009 r. A zatem, biorąc pod uwagę orzecznictwo wspomniane w pkt 65 powyżej, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w istocie w pkt 88 zaskarżonej decyzji, że wspomniane stosunki handlowe i umowne stanowią poszlakę wskazującą na działanie w złej wierze skarżącej.
W przedmiocie wcześniejszego używania oznaczenia identycznego ze spornym znakiem towarowym lub podobnego do niego
78 W pkt 83, 84 i 90 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała w istocie, po pierwsze, że sporny znak towarowy jest praktycznie identyczny ze znakami towarowymi interwenientki i z jej firmą. Po drugie, Izba Odwoławcza wskazała, że skarżąca dokonała zgłoszenia spornego znaku towarowego dla towarów i usług związanych częściowo z dziedzinami wskazanymi w umowach licencyjnych, jakie interwenientka zawarła ze skarżącą i z innymi podmiotami, a mianowicie dziedzinami obejmującymi sport, edukację, rekreację i turystykę. Po trzecie, Izba Odwoławcza przypomniała, że działanie w złej wierze może zostać wykazane w okolicznościach odmiennych od okoliczności branych pod uwagę w ramach oceny istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.
79 W tym względzie należy stwierdzić, że skarżąca nie kwestionuje okoliczności, że sporny znak towarowy jest praktycznie identyczny ze znakami towarowymi interwenientki. Natomiast skarżąca podnosi, że towary i usługi oznaczone znakami towarowymi interwenientki różnią się od tych, dla których zarejestrowany jest sporny znak towarowy. W wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 53), Trybunał stwierdził, że jednym z najważniejszych czynników branych pod uwagę przy ocenie złej wiary jest używanie przez osobę trzecią oznaczenia identycznego lub podobnego w odniesieniu do identycznego lub podobnego towaru. Ponadto z orzecznictwa Sądu wynika również, że identyczność lub podobieństwo samych oznaczeń nie może wykazywać złej wiary przy braku innych istotnych elementów.
80 W niniejszym wypadku należy wskazać, że znaki towarowe interwenientki są zarejestrowane dla towarów i usług odmiennych od tych, dla których zarejestrowano sporny znak towarowy, jak wskazuje skarżąca.
81 Jednakże, po pierwsze, jak wynika z orzecznictwa wspomnianego w pkt 61–63 powyżej, fakt, że zgłaszający wie lub powinien wiedzieć, że osoba trzecia używa, w co najmniej jednym państwie członkowskim, identycznego lub podobnego oznaczenia dla identycznego lub podobnego towaru, które to oznaczenie może zostać pomylone z oznaczeniem zgłoszonym do rejestracji, stanowi jedynie przykład elementów podlegających uwzględnieniu w celu wydania orzeczenia w przedmiocie działania w złej wierze zgłaszającego znak towarowy w momencie dokonania zgłoszenia. A zatem wbrew temu, co twierdzi skarżąca, czynnik ten nie może w żaden sposób być uznany za „jeden z najważniejszych”, jaki należy uwzględnić w ramach oceny złej wiary.
82 Po drugie, należy przypomnieć, że w wypadkach, gdy okazuje się, że w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego osoba trzecia używała, co najmniej w jednym państwie członkowskim, oznaczenia identycznego z tym znakiem towarowym lub podobnego do tego znaku, istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odczuciu odbiorców nie musi koniecznie zostać wykazane, aby można było zastosować art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. W braku istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w wypadku oznaczenia używanego przez osobę trzecią i spornego znaku towarowego lub też w braku używania przez osobę trzecią oznaczenia identycznego ze spornym znakiem towarowym lub podobnego do niego inne okoliczności mogą bowiem w danym wypadku stanowić istotne i spójne poszlaki wykazujące działanie w złej wierze zgłaszającego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 54, 56). W konsekwencji okoliczność, że towary i usługi oznaczone spornym znakiem towarowym są odmienne od towarów i usług oznaczonych znakami towarowymi interwenientki, nie może wykluczyć stwierdzenia działania w złej wierze skarżącej, ponieważ istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd nie stanowi wstępnej przesłanki wspomnianego stwierdzenia, jak na rozprawie podkreśliło to EUIPO.
83 Wreszcie, po trzecie, należy wskazać w pierwszej kolejności, że skarżąca nie kwestionuje oceny Izby Odwoławczej zawartej w pkt 80 i 83 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którą skarżąca dokonała zgłoszenia spornego znaku towarowego dla towarów i usług związanych częściowo z dziedzinami obejmującymi sport, edukację, rekreację i turystykę wskazanymi w umowach licencyjnych, jakie interwenientka zawarła ze skarżącą oraz z innymi podmiotami. W drugiej kolejności należy wskazać, że skarżąca uświadomiła sobie fakt, że znaki towarowe interwenientki nie były zarejestrowane dla towarów i usług związanych z działalnością sportową dopiero w momencie, gdy dowiedziała się o wniosku o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego. Z powyższego wynika zatem, że skarżąca dokonała zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego dla towarów i usług związanych w szczególności z działalnością sportową, pomimo iż przypuszczała, że interwenientka jest właścicielką znaków towarowych praktycznie identycznych ze spornym znakiem towarowym i zarejestrowanych dla takich towarów i usług. Stanowi to zaś w sposób oczywisty poszlakę wskazującą na działanie w złej wierze skarżącej.
84 Słusznie zatem w pkt 83, 84 i 90 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uwzględniła w istocie okoliczność, że sporny znak towarowy jest praktycznie identyczny ze znakami towarowymi interwenientki, a także okoliczność, że jest on zarejestrowany dla towarów i usług związanych częściowo z dziedzinami wskazanymi w umowach licencyjnych, jakie interwenientka zawarła ze skarżącą i z innymi podmiotami.
W przedmiocie chronologii zdarzeń i strategii handlowej, w jaką wpisuje się zgłoszenie do rejestracji spornego znaku towarowego
85 W pkt 88 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że skarżąca dokonała zgłoszenia spornego znaku towarowego w celu uniemożliwienia interwenientce kontynuowania zwykłych działań w zakresie sponsorowania i współpracy z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu lub szkolenia sportowego. W szczególności w pkt 83, 86, 87 i 89 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uwzględniła okoliczność, że: po pierwsze, skarżąca dokonała zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego bez powiadomienia interwenientki o tym, że uważa umowę licencyjną za wadliwą, i przede wszystkim bez powiadomienia jej o swoim zamiarze dokonania zgłoszenia do rejestracji tego znaku towarowego w EUIPO; po drugie, dokonanie zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego oraz przesłanie listów ostrzegawczych do innych partnerów handlowych interwenientki miały miejsce zaledwie kilka miesięcy po zawarciu przez interwenientkę umów o współpracy i umów licencyjnych z nowymi partnerami; po trzecie, skarżąca przesłała omawiane listy ostrzegawcze prawie natychmiast po dokonaniu zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego; i po czwarte, skarżąca zgłosiła i zarejestrowała sporny znak towarowy dla szerokiej gamy towarów i usług, w tym niektórych związanych ze sportem i z działalnością sportową, wskazując w ten sposób, że zamierza uzyskać możliwie najszerszy monopol w odniesieniu do oznaczenia Falubaz i ograniczyć wszelkie sponsorowanie lub wszelką przyszłą współpracę handlową, jakie interwenientka chciałaby nawiązać w przyszłości.
86 W niniejszym wypadku należy stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że istnieją istotne i spójne poszlaki wskazujące na to, że w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżąca zamierzała uniemożliwić interwenientce dalsze prowadzenie zwykłej działalności sponsoringowej i współpracy z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu lub szkolenia sportowego.
87 Należy bowiem przypomnieć, że w momencie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego skarżąca utrzymywała stosunek handlowy i zawodowy z interwenientką oparty na umowie licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., na mocy której skarżąca korzystała z niewyłącznego prawa do używania znaków towarowych interwenientki w nazwie zespołu żużlowego i w związku z działalnością sportową i marketingową, na czas nieokreślony. Ponadto zgłoszenie spornego znaku towarowego zostało dokonane we wrześniu 2015 r., czyli zaledwie kilka miesięcy po zawarciu przez interwenientkę w marcu i maju 2015 r. umów o współpracy i umów licencyjnych z innymi partnerami handlowymi, na mocy których tym ostatnim również zezwolono na używanie znaków towarowych interwenientki w związku z działalnością sportową, edukacyjną, rekreacyjną i turystyczną. Wreszcie należy stwierdzić, że natychmiast po zarejestrowaniu spornego znaku towarowego w dniu 11 stycznia 2016 r. skarżąca przesłała listy ostrzegawcze do wspomnianych partnerów handlowych interwenientki, wzywając ich do zaprzestania używania znaku towarowego Falubaz.
88 A zatem okoliczność, że skarżąca zgłosiła do rejestracji sporny znak towarowy w krótkim czasie po przyznaniu przez interwenientkę prawa do używania jej znaków towarowych innym podmiotom działającym w dziedzinie sportu, i okoliczność że następnie wezwała te podmioty do zaprzestania używania znaku towarowego Falubaz natychmiast po dokonaniu zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, jasno wykazują, iż dokonanie zgłoszenia spornego znaku towarowego przez skarżącą miało na celu utrudnienie działalności sponsoringowej i współpracy z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu i, w konsekwencji, uniemożliwienie tym podmiotom używania znaku towarowego Falubaz.
89 Skarżąca nie przedstawia żadnego argumentu pozwalającego podważyć ten wniosek.
90 W pierwszej kolejności skarżąca podnosi, że okoliczność, iż po rejestracji spornego znaku towarowego skierowała ona listy ostrzegawcze do partnerów handlowych interwenientki, nie może dowodzić jej złej wiary, ponieważ podstawowym prawem przysługującym właścicielowi unijnego znaku towarowego jest możliwość zakazania wszelkim osobom trzecim, które nie posiadają jego zgody, używania w obrocie handlowym kolidujących ze sobą oznaczeń i prawo to jest skuteczne wobec osób trzecich z dniem opublikowania rejestracji znaku towarowego.
91 O ile zaś okoliczność, że skarżąca przesłała listy ostrzegawcze partnerom handlowym interwenientki, wzywając ich do zaprzestania używania znaku towarowego Falubaz, jest niewystarczająca sama w sobie do wykazania złej wiary, ponieważ takie wezwanie jest objęte uprawnieniami wynikającymi z rejestracji znaku towarowego [zob. podobnie wyrok z dnia 9 czerwca 2021 r., Riviera-Airport/EUIPO – Aéroports de la Côte d’Azur (RIVIERA AIRPORTS), T‑396/20, niepublikowany, EU:T:2021:326, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo], o tyle należy jednak zauważyć, że Izba Odwoławcza nie oparła się jedynie na tej okoliczności faktycznej, aby stwierdzić działanie w złej wierze skarżącej, lecz powiązała ją z innymi istotnymi okolicznościami faktycznymi (zob. pkt 80–91 zaskarżonej decyzji). W szczególności, jak wskazano w pkt 88 powyżej, okoliczność, że zgłoszenia spornego znaku towarowego dokonano w krótkim czasie po zawarciu przez interwenientkę umów o współpracy i umów licencyjnych z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu, oraz okoliczność, że przesłanie listów ostrzegawczych do tych podmiotów miało miejsce natychmiast po rejestracji spornego znaku towarowego, stanowią spójne poszlaki wskazujące na to, że zgłoszenie do rejestracji spornego znaku towarowego miało na celu uniemożliwienie interwenientce dalszego prowadzenia zwykłej działalności sponsoringowej. W konsekwencji Izba Odwoławcza słusznie uwzględniła w niniejszym wypadku, w pkt 86 i 89 zaskarżonej decyzji, przesłanie wspomnianych listów ostrzegawczych.
92 W drugiej kolejności skarżąca utrzymuje, że fakt, iż sporny znak towarowy obejmuje szeroki wachlarz towarów i usług, nie może wykazywać jej złej wiary, ponieważ sporny znak towarowy dotyczy jedynie już oferowanych przez nią usług związanych ze sportem, kulturą lub rozrywką, a także typowych związanych z tą działalnością towarów marketingowych.
93 W tym względzie z orzecznictwa wynika wprawdzie, że okoliczność, iż skarżąca zgłosiła do rejestracji sporny znak towarowy dla znacznej liczby towarów i usług, nie stanowi poszlaki wskazującej na jej działanie w złej wierze [zob. wyrok z dnia 5 lipca 2016 r., Bundesverband Souvenir – Geschenke – Ehrenpreise/EUIPO – Freistaat Bayern (NEUSCHWANSTEIN), T‑167/15, niepublikowany, EU:T:2016:391, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo]. Co do zasady jest bowiem prawnie uzasadnione, by przedsiębiorstwo zwróciło się o rejestrację znaku towarowego nie tylko dla kategorii towarów i usług, które wprowadza do sprzedaży w chwili dokonywania zgłoszenia, ale także dla innych towarów i usług, które zamierza wprowadzać do sprzedaży w przyszłości [wyrok z dnia 14 lutego 2012 r., Peeters Landbouwmachines/OHIM – Fors MW (BIGAB), T‑33/11, EU:T:2012:77, pkt 25]. Jednakże, jak w pkt 83 zaskarżonej decyzji wskazała Izba Odwoławcza i jak wskazano w pkt 83 i 84 powyżej, fakt, że skarżąca dokonała zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego dla towarów i usług związanych częściowo z towarami i usługami wskazanymi w umowie licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., a także w umowach o współpracy i umowach licencyjnych, jakie interwenientka zawarła z innymi podmiotami działającymi w dziedzinie sportu, stanowi poszlakę wskazującą na działanie w złej wierze skarżącej.
94 W trzeciej kolejności skarżąca utrzymuje, że klub żużlowy posługuje się nazwą firmy Falubaz notorycznie i nieprzerwanie od lat 70. ubiegłego wieku, co uzasadnia jej wystąpienie z wnioskiem o formalną ochronę oznaczenia Falubaz. Ponadto z przedstawionego przez nią badania z dnia 13 października 2017 r. wynika, że 53,9% ankietowanych osób kojarzy nazwę Falubaz z klubem żużlowym, podczas gdy tylko 15,4% kojarzy ją z firmą specjalizującą się w produkcji maszyn włókienniczych i wyposażenia sortowni odpadów oraz w obróbce metali, to znaczy z interwenientką. Dlatego związek między renomowanym znakiem towarowym Falubaz a klubem żużlowym jest jeszcze silniejszy.
95 W tym względzie nie jest sporne, że określenie „falubaz” jest nazwą fantazyjną, wymyśloną pierwotnie przez pracowników zatrudnionych u jednego z poprzedników prawnych interwenientki, a mianowicie Polmatex-Falubaz, jak w pkt 84 zaskarżonej decyzji wskazała Izba Odwoławcza. Następnie jest bezsporne, że to w ramach sponsorowania przez Polmatex-Falubaz w latach 1962–1990 klub żużlowy był upoważniony do używania nazwy Falubaz. Wreszcie w pkt 27 i 33 powyżej wskazano również, że gdy sponsorowanie klubu żużlowego ustało w okresie między 1990 r. a 2008 r., klub żużlowy nie korzystał już z prawa do używania nazwy Falubaz, a następnie w 2009 r. został ponownie upoważniony przez spółkę Falubaz S.A. do używania nazwy Falubaz.
96 Z powyższych rozważań wynika zatem, że o ile skarżąca używała wprawdzie nazwy Falubaz przez wiele lat, o tyle wynikało to jedynie ze zgody interwenientki i jej poprzedników prawnych, w związku z czym sam klub żużlowy nie dysponuje żadnym prawem do firmy Falubaz. W tej sytuacji okoliczność, że pewna liczba osób kojarzy nazwę Falubaz z klubem żużlowym, jak twierdzi skarżąca, nie jest istotna.
97 W czwartej kolejności skarżąca podnosi, że z uwagi na to, iż w dniu zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego nie łączyła jej żadna relacja z interwenientką, nie była ona w żaden sposób zobowiązana do poinformowania interwenientki o zamiarze zgłoszenia spornego znaku towarowego. Niemniej, w pkt 77 powyżej wskazano już, że skarżąca i interwenientka utrzymywały stosunek handlowy i zawodowy przed dokonaniem i w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego, w związku z czym istniał między nimi stosunek zaufania. W tych okolicznościach dokonanie zgłoszenia spornego znaku towarowego dla towarów i usług związanych częściowo z działalnością sportową i marketingową wskazanymi w umowie licencyjnej z dnia 5 marca 2009 r., bez powiadomienia o tym interwenientki, a także pomimo że ta umowa licencyjna obowiązywała w chwili dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, stanowi w sposób oczywisty naruszenie uczciwych obyczajów w stosunkach handlowych. Słusznie zatem w pkt 83 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uwzględniła okoliczność, że skarżąca nie powiadomiła interwenientki o swoim zamiarze dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.
98 Wreszcie, w piątej kolejności skarżąca wskazuje, że nie rości sobie żadnych praw do oznaczenia Falubaz w zakresie, w jakim wyłączność na nie posiada interwenientka, to znaczy w odniesieniu do towarów i usług należących do klas 6, 7, 8 i 40. Należy jednak stwierdzić, że argument ten nie jest istotny, ponieważ zgodnie orzecznictwem wspomnianym w pkt 59 powyżej bezwzględna podstawa unieważnienia wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ma zastosowanie, gdy z istotnych i spójnych poszlak wynika, że właściciel unijnego znaku towarowego dokonał zgłoszenia do rejestracji tego znaku towarowego z zamiarem naruszenia, w sposób niezgodny z uczciwymi obyczajami, interesów osób trzecich, jak wskazano w pkt 86–88 powyżej.
99 A zatem, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że w momencie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżąca działała w złej wierze w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
100 Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą jedynego zarzutu i, w konsekwencji, oddalić skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
101 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
102 Wobec tego, że skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenientki – obciążyć ją kosztami postępowania.
103 Interwenientka wniosła ponadto o obciążenie skarżącej kosztami poniesionymi przez nią w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą. W tym względzie wystarczy stwierdzić, że ponieważ w niniejszym wyroku oddalono odwołanie skierowane przeciwko zaskarżonej decyzji, to pkt 2 sentencji tej ostatniej nadal reguluje kwestię kosztów poniesionych w postępowaniu w sprawie unieważnienia prawa do znaku i w postępowaniu odwoławczym przed Izbą Odwoławczą [zob. podobnie wyrok z dnia 19 października 2017 r., Aldi/EUIPO – Sky (SKYLITe), T‑736/15, niepublikowany, EU:T:2017:729, pkt 131].
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Zielonogórski Klub Żużlowy Sportowa S.A. zostaje obciążony kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 25 stycznia 2023 r.