WYROK TRYBUNAŁU (szósta izba)
z dnia 16 czerwca 2016 r.(*)
Odesłanie prejudycjalne – Unia celna – Wspólna taryfa celna – Wartość celna – Ustalanie wartości celnej – Wartość transakcyjna – Cena faktycznie zapłacona – Wątpliwości co do prawdziwości zadeklarowanej ceny – Cena zadeklarowana niższa od ceny zapłaconej w ramach innych transakcji obejmujących towary podobne
W sprawie C‑291/15
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Zalaegerszegi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (sąd administracyjny i pracy w Zalaegerszeg, Węgry) postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 czerwca 2015 r., w postępowaniu:
EURO 2004. Hungary Kft.
przeciwko
Nemzeti Adó- és Vámhivatal Nyugat-dunántúli Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága,
TRYBUNAŁ (szósta izba),
w składzie: A. Arabadjiev, prezes izby, S. Rodin i E. Regan (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: J. Kokott,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając procedurę pisemną,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu rządu węgierskiego przez M.Z. Fehéra i G. Koósa, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu hiszpańskiego przez A. Gavelę Llopis, działającą w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu włoskiego przez G. Palmieri, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez G. Albenzia, avvocato dello Stato,
– w imieniu rządu polskiego przez B. Majczynę, działającego w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu portugalskiego przez L. Ineza Fernandesa, N. Vitorina oraz M. Rebelo, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez L. Havasa oraz L. Grønfeldt, działających w charakterze pełnomocników,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 181a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1; sprostowania: Dz.U. 1994, L 268, s. 32; Dz.U. 1996, L 180, s. 34), w brzmieniu ustalonym na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 3254/94 z dnia 19 grudnia 1994 r. (Dz.U. L 346, s. 1) (zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu między spółką EURO 2004. Hungary Kft. a Nemzeti Adó- és Vámhivatal Nyugat-dunántúli Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága (dyrekcją generalną ceł i podatków zachodniego Kraju Zadunajskiego, należącą do krajowej administracji podatków i ceł na Węgrzech, zwaną dalej „regionalnym organem celnym”) w przedmiocie skargi zmierzającej do uchylenia decyzji korygującej wartość celną przywożonych przez spółkę EURO 2004. Hungary Kft. towarów i nakładającej na nią zobowiązanie zapłaty z tytułu należności celnych i podatku od wartości dodanej (VAT).
Ramy prawne
Kodeks celny
3 Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1), zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 82/97 z dnia 19 grudnia 1996 r. (Dz.U. L 17, s. 1) (zwane dalej „kodeksem celnym”), stanowi w art. 29 ust. 1:
„Wartością celną przywożonych towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towary, wtedy gdy zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty, ustalana, o ile jest to konieczne, na podstawie art. 32 i 33, pod warunkiem że:
a) nie istnieją ograniczenia w dysponowaniu lub użytkowaniu towarów przez kupującego inne niż ograniczenia, które:
– są nakładane lub wymagane przez prawo bądź przez władze publiczne we Wspólnocie,
– ograniczają obszar geograficzny, na którym towary mogą być odsprzedane
lub
– nie wpływają istotnie na wartość towarów;
b) sprzedaż lub cena nie są uzależnione od warunków lub świadczeń, których wartość, w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość celna, nie może zostać ustalona;
c) jakakolwiek część dochodu z odsprzedaży, dyspozycji lub późniejszego użytkowania towarów przez nabywcę nie przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedającemu, chyba że zgodnie z art. 32 może zostać dokonana odpowiednia korekta, i
d) kupujący i sprzedawca nie są ze sobą powiązani lub też, w przypadkach gdy są powiązani, wartość transakcyjna może, zgodnie z ust. 2, być zaakceptowana na potrzeby celne”.
4 Artykuł 30 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia stanowi:
„1. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie art. 29, ustala się ją, stosując w kolejności lit. a), b), c) i d) ustępu 2 […].
2. Wartością celną ustalaną na podstawie niniejszego artykułu jest:
[…]
b) wartość transakcyjna identycznych towarów sprzedanych w celu wywozu do Wspólnoty i wywiezionych w tym samym lub w zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna;
[…]”.
5 Artykuł 78 kodeksu celnego ma następujące brzmienie:
„1. Po zwolnieniu towarów organy celne mogą z urzędu lub na wniosek zgłaszającego dokonać sprostowania zgłoszenia.
2. Po dokonaniu zwolnienia towarów organy celne mogą, w celu upewnienia się o prawidłowości danych zawartych w zgłoszeniu, przystąpić do kontroli dokumentów i danych handlowych dotyczących operacji przywozu lub wywozu towarów objętych zgłoszeniem oraz późniejszych operacji handlowych dotyczących tych samych towarów. Kontrole te mogą być przeprowadzone u zgłaszającego bądź u każdej osoby bezpośrednio lub pośrednio zainteresowanej zawodowo tymi operacjami, jak również u każdej innej osoby posiadającej dla potrzeb zawodowych wymienione dokumenty i dane. Organy te mogą również przeprowadzić rewizję towarów, o ile istnieje jeszcze możliwość ich okazania.
3. Jeżeli z kontroli zgłoszenia lub kontroli po zwolnieniu towarów wynika, że przepisy regulujące właściwą procedurę celną zostały zastosowane w oparciu o nieprawidłowe lub niekompletne dane, organy celne podejmują, zgodnie z wydanymi przepisami, niezbędne działania w celu uregulowania sytuacji, biorąc pod uwagę nowe dane, którymi dysponują”.
Rozporządzenie wykonawcze
6 Artykuł 151 rozporządzenia wykonawczego przewiduje:
„1. W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. b) kodeksu [celnego] (wartość transakcyjna towarów podobnych) wartość celna ustalana jest w odniesieniu do wartości transakcyjnej towarów podobnych sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w takich samych ilościach co towary, dla których określana jest wartość celna. W przypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, przyjmuje się wartość transakcyjną towarów podobnych, sprzedawanych na innym poziomie handlu i/lub w innych ilościach, skorygowaną o różnice wynikające z poziomu handlu i/lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedłożonych dowodów, jednoznacznie potwierdzających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia, czy też zmniejszenia wartości.
[…]
5. Do celów niniejszego artykułu wartość transakcyjna przywożonych towarów podobnych oznacza wartość celną uprzednio określoną, zgodnie z art. 29 kodeksu, skorygowaną zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu”.
7 Zgodnie z brzmieniem art. 178 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia:
„Złożenie w urzędzie celnym deklaracji wymaganej w ust. 1 jest, bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania przepisów karnych, traktowane jako przyjęcie odpowiedzialności przez osobę określoną w ust. 2 w odniesieniu do:
– prawidłowości i kompletności danych podanych w deklaracji,
– autentyczności dokumentów przedstawionych na poparcie tych danych
oraz
– dostarczenia każdej dodatkowej informacji lub dokumentu potrzebnego dla ustalenia wartości celnej towarów”.
8 Artykuł 181a rozporządzenia wykonawczego przewiduje:
„1. Jeżeli, zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 2, organy celne mają uzasadnione wątpliwości, że [czy] zadeklarowana wartość celna stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub należną sumę określoną w art. 29 kodeksu [celnego], nie muszą ustalać wartości celnej przywożonych towarów z zastosowaniem metody wartości transakcyjnej.
2. Jeżeli organy celne mają wątpliwości określone w ust. 1, mogą zażądać, zgodnie z art. 178 ust. 4, przedstawienia uzupełniających informacji. Jeżeli wątpliwości te pozostają, organy celne przed podjęciem ostatecznej decyzji powiadamiają daną osobę na piśmie, o ile się o to zwróciła, o powodach tych wątpliwości i zapewnią jej odpowiednią możliwość udzielenia odpowiedzi. Ostateczna decyzja wraz z uzasadnieniem przekazywana jest zainteresowanemu na piśmie”.
9 Rozporządzenie wykonawcze zawiera załącznik 23, zatytułowany „Uwagi interpretacyjne dotyczące wartości celnej”. Punkt 1 uwag do tego załącznika dotyczących art. 30 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu celnego stanowi:
„Przy stosowaniu tych przepisów organy celne, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, posługują się sprzedażą towarów identycznych lub podobnych sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w tych samych ilościach co towary, dla których ustalana jest wartość. Jeżeli nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, można posługiwać się sprzedażą, gdzie właściwe, towarów identycznych lub podobnych, która spełnia którykolwiek z trzech następujących warunków:
[…]”.
Postępowanie główne i pytanie prejudycjalne
10 W dniu 4 marca 2014 r. EURO 2004. Hungary, spółka handlowa z siedzibą na Węgrzech, w drodze elektronicznego zgłoszenia celnego wszczęła za pośrednictwem swego przedstawiciela celnego przed Nemzeti Adó- és Vámhivatal Zala Megyei Vám- és Pénzügyőri Igazgatóság (dyrekcją ceł i podatków komitatu Zala, należącą do krajowej administracji podatków i ceł, zwaną dalej „okręgowym organem celnym”) postępowanie w celu dopuszczenia do swobodnego obrotu różnych towarów pochodzących z Chin o wadze brutto 13 000 kg. Organ ów dopuścił towary do swobodnego obrotu po przeprowadzeniu częściowej kontroli fizycznej, a następnie zarządził kontrolę zgłoszenia po zwolnieniu towarów, w zastosowaniu art. 78 kodeksu celnego.
11 Na mocy decyzji z dnia 12 czerwca 2014 r. wskazany organ zakończył procedurę kontroli owego zgłoszenia po zwolnieniu towarów, odrzucił wartość celną w wysokości 2 589 926 forintów węgierskich (HUF) (około 8288 EUR) wskazaną w zgłoszeniu celnym i ustalił na 3 023 938 HUF (około 9676 EUR) ostateczną wartość celną przywożonych towarów. W wyniku tych zmian okręgowy organ celny nałożył na EURO 2004. Hungary obowiązek zapłaty kwoty 12 970 HUF (około 41 EUR) tytułem należności celnych i kwoty 47 784 HUF (około 153 EUR) tytułem podatku VAT.
12 Z uzasadnienia decyzji z dnia 12 czerwca 2014 r. wynika, że w zgłoszeniu obliczono wartość celną towarów na podstawie wartości transakcyjnej zgodnie z art. 29 kodeksu celnego, że ograniczenia i warunki przewidziane w art. 29 ust. 1 lit. a)–c) kodeksu celnego nie miały do tych towarów zastosowania i że nie istniało także między stronami transakcji powiązanie, do którego odnosi się art. 29 ust. 1 lit. d) owego kodeksu.
13 Z akt sprawy przedłożonych Trybunałowi wynika, że okręgowy organ celny porównał przedstawioną fakturę handlową z zapisami księgowymi i dokumentami rachunkowymi importera, a także z przedstawionym zaświadczeniem bankowym, i stwierdził, że wynikająca z tych dokumentów kwota jest zgodna z treścią zgłoszenia celnego. Niemniej jednak, uznając, że wartość celna przywożonych towarów za kilogram netto odnosiła się do wyjątkowo niskiej ceny wykazanej na fakturze w porównaniu do statystycznej średniej wartości dostępnej dla porównywalnych towarów, ów organ celny powziął wątpliwości co do prawidłowości wartości celnej towarów opisanych jako „rękawice bawełniane kuchenne”, o wadze netto 150 kg, i „ścierki tkane z mikrowłókna”, o wadze netto 24 kg.
14 Wskazany organ wezwał EURO 2004. Hungary do wykazania, że wartość celna rozpatrywanych towarów jest prawidłowa, jednak z akt sprawy dostępnych Trybunałowi wynika, że spółka ta nie przedstawiła nowych dowodów, poprzestając na oświadczeniu, że zapłaciła swemu chińskiemu kontrahentowi wartość wskazaną na fakturze.
15 Jako że okręgowy organ celny w dalszym ciągu miał wątpliwości co do prawidłowości wartości, o której mowa, zbadał on, opierając się na danych statystycznych, cenę jednostkową kategorii omawianych towarów stosowaną przy sprzedaży na rzecz importerów węgierskich i obliczył wartość celną na podstawie „wartości transakcyjnej towarów podobnych”, o której mowa w art. 30 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego.
16 Rozpatrując odwołanie administracyjne wniesione przez EURO 2004. Hungary regionalny organ celny utrzymał w mocy decyzję okręgowego organu celnego z dnia 12 czerwca 2014 r., stwierdzając, że została ona wydana prawidłowo, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 181a rozporządzenia wykonawczego, że wątpliwości okręgowego organu celnego dotyczące zasadności zgłoszonej wartości towarów były racjonalne, a określenie wartości celnej zostało oparte na aktualnych danych statystycznych.
17 EURO 2004. Hungary wniosła do sądu odsyłającego skargę w ramach kontroli sądowej na decyzję regionalnego organu celnego. Wedle tej spółki okręgowy organ celny nie uznał zgłoszonej wartości celnej rozpatrywanych towarów tylko z tej przyczyny, że spółka ta zdołała dokonać zakupu po niższej cenie, wyłącznie dzięki swym dobrym stosunkom handlowym, które nie mogą uzasadniać zakwestionowania owej wartości.
18 Regionalny organ celny utrzymał w mocy argumentację, na której opiera się jego decyzja, podnosząc, że EURO 2004. Hungary nie wyjaśniła powodu, dla którego cena spornych towarów była nierozsądnie niska w odniesieniu do porównywalnych wartości statystycznych.
19 Sąd odsyłający uważa, że konieczne jest dokonanie wykładni art. 181a rozporządzenia wykonawczego celem rozwiązania kwestii, czy na podstawie tego przepisu organ celny może, w celu ustalenia wartości celnej przywożonych towarów, odstąpić od metody opartej na ich wartości transakcyjnej.
20 W tym względzie sąd odsyłający uważa, że celem określenia wartości celnej przywożonych towarów uwzględnienie ich wartości transakcyjnej jest zasadniczym sposobem, mającym zastosowanie jako zasada ogólna. Gdy autentyczność dokumentów przedstawionych jako dowody wartości transakcyjnej przywiezionych towarów i rzeczywisty przedmiot transakcji nie mogą zostać podważone w inny sposób i brak jest dalszych konkretnych powodów, by nie uwzględniać wartości transakcyjnej tych towarów, organy celne są zobowiązane do przyjęcia potwierdzonej wartości transakcyjnej jako ich wartości celnej, mając na uwadze, że praktyka ta pozwala wykluczyć stosowanie arbitralnych wartości celnych i umożliwia neutralne funkcjonowanie systemu podatkowego. Sąd odsyłający uważa, że ta interpretacja wynika z pkt 52–60 wyroku z dnia 28 lutego 2008 r., Carboni e derivati (C‑263/06, EU:C:2008:128), z tym zastrzeżeniem, że okoliczności faktyczne wspomnianego wyroku różnią się znacząco od okoliczności faktycznych niniejszej sprawy i w wyroku tym nie dokonano analizy ewentualnej podstawy wątpliwości wskazanych w art. 181a rozporządzenia wykonawczego.
21 W tych okolicznościach Zalaegerszegi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (sąd administracyjny i pracy w Zalaegerszeg, Węgry) postanowił zawiesić postępowanie i skierować do Trybunału następujące pytanie prejudycjalne:
„Czy art. 181a rozporządzenia wykonawczego należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce państwa członkowskiego, w myśl której wartość celna jest ustalana zgodnie z »wartością transakcyjną towarów podobnych«, jeżeli uznano, iż wartość transakcyjna, którą zgłoszono, jest w porównaniu ze średnią statystyczną cen zakupu stosowanych w ramach przywozu towarów podobnych nierozsądnie niska, a skutkiem tego nieprawidłowa, mimo że organ celny nie podważa ani nie kwestionuje w inny sposób autentyczności faktury lub świadectwa przelewu bankowego przedłożonych w celu wykazania ceny faktycznie zapłaconej za przywożone towary, przy czym importer nie przedstawił dodatkowych dowodów w celu wykazania wartości transakcyjnej?”.
W przedmiocie pytania prejudycjalnego
22 Poprzez swe pytanie sąd odsyłający zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 181a rozporządzenia wykonawczego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie praktyce organów celnych tego rodzaju co praktyka rozpatrywana w postępowaniu głównym, która polega na ustalaniu wartości celnej przywożonych towarów na podstawie wartości transakcyjnej towarów podobnych, stanowiącej metodę wskazaną w art. 30 kodeksu celnego, jeżeli zgłoszona wartość transakcyjna została uznana za nienormalnie niską w porównaniu ze średnią statystyczną cen zakupu stosowanych w przywozie towarów podobnych, mimo że organy celne nie podważyły ani nie zakwestionowały w inny sposób autentyczności faktury i świadectwa przelewu bankowego przedłożonych w celu wykazania ceny faktycznie zapłaconej za przywożone towary, przy czym importer nie przedstawił na żądanie organów celnych dodatkowych dowodów lub informacji w celu wykazania prawidłowości zgłoszonej wartości transakcyjnej.
23 Na wstępie należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, iż przepisy prawa Unii Europejskiej dotyczące obliczania wartości celnej mają na celu ustanowienie sprawiedliwego, jednolitego i bezstronnego systemu, wykluczającego stosowanie arbitralnych lub fikcyjnych wartości celnych (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2010 r., Gaston Schul, C‑354/09, EU:C:2010:439, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
24 W szczególności, jak wynika z pkt 38 wyroku z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in. (C‑116/12, EU:C:2013:825), na mocy art. 29 kodeksu celnego wartością celną przywożonych towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towary, wtedy gdy zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Unii, z zastrzeżeniem dostosowań, które powinny być dokonane zgodnie z art. 32 i 33 tego kodeksu.
25 W tym względzie Trybunał orzekł, że o ile cena faktycznie zapłacona lub należna za towary stanowi co do zasady podstawę obliczenia wartości celnej, o tyle cena ta stanowi czynnik, który powinien w razie potrzeby być przedmiotem dostosowania, jeżeli operacja taka jest niezbędna w celu uniknięcia ustalenia arbitralnej lub fikcyjnej wartości celnej (zob. podobnie wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
26 Wartość transakcyjna powinna bowiem odzwierciedlać rzeczywistą wartość gospodarczą przywożonego towaru, a także uwzględniać ogół części składowych tego towaru, które mają wartość gospodarczą (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).
27 W sytuacji gdy wartość celna nie może być jednak określona na mocy art. 29 kodeksu celnego na podstawie wartości transakcyjnej przywożonych towarów, ustalenie wartości celnej jest dokonywane zgodnie z art. 30 tego kodeksu poprzez zastosowanie kolejno metod przewidzianych w art. 30 ust. 2 lit. a), b), c) i d) (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 41).
28 Gdy nie jest również możliwe określenie wartości celnej przywożonych towarów na podstawie art. 30 kodeksu celnego, ustalenia wartości celnej dokonuje się zgodnie z art. 31 tego kodeksu (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 42).
29 W rezultacie zarówno z brzmienia art. 29–31 wskazanego kodeksu, jak i porządku, w jakim powinny być stosowane kryteria określenia wartości celnej na mocy tych artykułów, wynika, że przepisy te są między sobą powiązane na zasadzie pomocniczości. Jedynie bowiem w sytuacji gdy wartość celna nie może być określona na podstawie danego przepisu, należy odwołać się do przepisu następującego bezpośrednio po nim w ustalonej kolejności (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 43).
30 Jako że do celów ustalenia wartości celnej pierwszeństwo jest przyznane wartości transakcyjnej zgodnie z art. 29 kodeksu celnego, taka metoda określenia wartości celnej powinna być najbardziej odpowiednia i najczęściej stosowana (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Christodoulou i in., C‑116/12, EU:C:2013:825, pkt 44).
31 Z jednej strony, co się tyczy kwestii, jakie uprawnienia mają organy celne, gdy przedstawione im zgłoszenia wzbudza wątpliwości, art. 181a rozporządzenia wykonawczego przewiduje, że gdy organy celne mają uzasadnione wątpliwości co do tego, czy zadeklarowana wartość towarów stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub należną za nie sumę, nie muszą ustalać wartości celnej towarów na podstawie wartości transakcyjnej. Mogą one zatem odrzucić zadeklarowaną cenę, jeżeli wątpliwości utrzymują się po ewentualnym zażądaniu przedstawienia wszelkich uzupełniających informacji i dokumentów oraz po zapewnieniu zainteresowanej osobie odpowiedniej możliwości przedstawienia jej stanowiska co do podstaw, na których opierają się te wątpliwości (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2008 r., Carboni e derivati, C‑263/06, EU:C:2008:128, pkt 52).
32 Z drugiej strony Trybunał wskazał już, że w zakresie dotyczącym wartości, która ma zastąpić wartość transakcyjną, art. 181a rozporządzenia wykonawczego ogranicza się do stwierdzenia, że organy „nie muszą ustalać wartości celnej […] z zastosowaniem metody wartości transakcyjnej”, ale nie określa, jaka inna wartość powinna w tym przypadku zastąpić wartość transakcyjną (wyrok z dnia 28 lutego 2008 r., Carboni e derivati, C‑263/06, EU:C:2008:128, pkt 55).
33 W tym względzie, zgodnie z art. 30 i 31 kodeksu celnego, jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może zostać ustalona na podstawie art. 29 tego kodeksu, jest ona ustalana na podstawie, po pierwsze, rzeczonego art. 30, i po drugie, na podstawie rzeczonego art. 31 (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2008 r., Carboni e derivati, C‑263/06, EU:C:2008:128, pkt 56).
34 Ponadto w zakresie dotyczącym w szczególności zastosowania owego art. 30 z punktu 1 uwag dotyczących art. 30 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu celnego zawartych w załączniku 23 do rozporządzenia wykonawczego wynika, że organy celne, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, posługują się sprzedażą towarów identycznych lub podobnych sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w tych samych ilościach co towary, dla których ustalana jest wartość.
35 Z powyższego wynika, że organy celne mogą, celem ustalenia wartości celnej, odrzucić zadeklarowaną cenę przywiezionych towarów i zastosować podrzędne metody określania wartości celnej przywożonych towarów, tak jak zostały one przewidziane w art. 30 i 31 kodeksu celnego, w szczególności cenę sprzedaży towarów podobnych, jeżeli utrzymują się ich wątpliwości dotyczące wartości transakcyjnej po zażądaniu przedstawienia wszelkich uzupełniających informacji i dokumentów oraz po zapewnieniu zainteresowanej osobie odpowiedniej możliwości przedstawienia jej stanowiska co do podstaw, na których opierają się te wątpliwości.
36 Do sądu odsyłającego, który jako jedyny ma bezpośrednią wiedzę o przedstawionym mu sporze, należy ustalenie, czy wątpliwości organu celnego, o których mowa w postępowaniu głównym, są uzasadnione i mogą stanowić podstawę zastosowania owych metod podrzędnych, i czy ów organ zapewnił zainteresowanej osobie odpowiednią możliwość przedstawienia jej stanowiska co do podstaw, na których opierają się te wątpliwości.
37 Celem udzielenia sądowi odsyłającemu użytecznej odpowiedzi należy przedstawić dodatkowo następujące uwagi dotyczące dowodów posiadanych przez Trybunał w odniesieniu do postępowania głównego.
38 Po pierwsze, co się tyczy w szczególności uzasadnionego charakteru wątpliwości, o których mowa, należy wskazać, że z akt przedstawionych Trybunałowi wynika, że w postępowaniu głównym organ celny uznał, iż zgłoszona wartość transakcyjna przywożonych towarów była wyjątkowo niska w porównaniu do statystycznej średniej wartości w przywozie towarów porównywalnych. W niniejszej sprawie, jak podkreśliła Komisja Europejska, w zakresie dotyczącym określonych produktów w postępowaniu głównym zadeklarowana cena była o ponad 50% niższa od statystycznej średniej ceny.
39 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że różnica w cenie tego rodzaju jak ta, która została stwierdzona, jest wystarczająca, by uzasadnić wątpliwości powzięte przez organ celny i odrzucenie przez niego zadeklarowanej wartości celnej omawianych towarów.
40 Jest ponadto bezsporne, że wątpliwości, które w postępowaniu głównym skutkowały zastosowaniem przez wskazany organ celny art. 181a rozporządzenia wykonawczego, nie dotyczyły autentyczności faktury handlowej, lecz prawidłowości wartości celnej przywiezionych towarów.
41 Należy przypomnieć, że dla celów zastosowania art. 181a rozporządzenia wykonawczego autentyczność dokumentów zaświadczających o wartości transakcyjnej przywożonych towarów nie jest decydująca, stanowi natomiast jeden z wielu czynników, które powinny wziąć pod uwagę organy celne. Pomimo autentyczności tych dokumentów organy te mogą mieć bowiem wątpliwości co do prawidłowości wartości celnej przywożonych towarów (zob. podobnie wyrok z dnia 28 lutego 2008 r., Carboni e derivati, C‑263/06, EU:C:2008:128, pkt 64).
42 Po drugie, co się tyczy kwestii, czy organ celny w postępowaniu głównym zapewnił zainteresowanej osobie odpowiednią możliwość przedstawienia jej stanowiska co do podstaw, na których opierają się te wątpliwości, z akt sprawy przedstawionych Trybunałowi wynika, że okręgowy organ celny wezwał EURO 2004. Hungary do wykazania prawidłowości wartości celnej przywiezionych towarów. W tych okolicznościach należy stwierdzić, że ów organ zapewnił tej spółce odpowiednią możliwość przedstawienia jej stanowiska w przedmiocie owych wątpliwości.
43 Jednakże, jak wynika z akt sprawy przedstawionych Trybunałowi, spółka ta nie przedstawiła organom celnym nowych dowodów i oświadczyła, że uiściła na rzecz swojego kontrahenta cenę wskazaną na fakturze.
44 Z całości powyższych rozważań wynika, że na przedstawione pytanie należy udzielić odpowiedzi, że art. 181a rozporządzenia wykonawczego należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu przez organy celne praktyki tego rodzaju co stanowiąca metodę wskazaną w art. 30 kodeksu celnego praktyka rozpatrywana w postępowaniu głównym polegająca na ustalaniu wartości celnej przywożonych towarów na podstawie wartości transakcyjnej towarów podobnych, jeżeli zadeklarowana wartość transakcyjna została uznana za nienormalnie niską w porównaniu ze średnią statystyczną cen zakupu stosowanych w przywozie towarów podobnych, mimo że organy celne nie podważyły ani nie zakwestionowały w inny sposób autentyczności faktury i świadectwa przelewu bankowego przedłożonych w celu wykazania ceny faktycznie zapłaconej za przywożone towary, przy czym importer nie przedstawił na żądanie organów celnych dodatkowych dowodów lub informacji w celu wykazania prawidłowości zgłoszonej wartości transakcyjnej.
W przedmiocie kosztów
45 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (szósta izba) orzeka, co następuje:
Artykuł 181a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 3254/94 z dnia 19 grudnia 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu przez organy celne praktyki tego rodzaju co stanowiąca metodę wskazaną w art. 30 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 82/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. praktyka rozpatrywana w postępowaniu głównym, polegająca na ustalaniu wartości celnej przywożonych towarów na podstawie wartości transakcyjnej towarów podobnych, jeżeli zadeklarowana wartość transakcyjna została uznana za nienormalnie niską w porównaniu ze średnią statystyczną cen zakupu stosowanych w przywozie towarów podobnych, mimo że organy celne nie podważyły ani nie zakwestionowały w inny sposób autentyczności faktury i świadectwa przelewu bankowego przedłożonych w celu wykazania ceny faktycznie zapłaconej za przywożone towary, przy czym importer nie przedstawił na żądanie organów celnych dodatkowych dowodów lub informacji w celu wykazania prawidłowości zgłoszonej wartości transakcyjnej.
Podpisy