Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 16 marca 2022 r. w sprawie T-281/21, Nowhere/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 23 maja 2023 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-337/22 P)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf, D. Gája, V. Ruzek, E. Markakis, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Nowhere Co. Ltd

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

uchylenie zaskarżonego wyroku w sprawie T-281/21 w całości;

oddalenie w całości skargi wniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej w sprawie R 2474/2017-2;

obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez EUIPO w ramach postępowania odwoławczego i postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania EUIPO podnosi jeden zarzut, a mianowicie naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009¹ w zakresie, w jakim Sąd orzekł w zaskarżonym wyroku, że Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić wcześniejsze brytyjskie niezarejestrowane prawa, na które powołano się w celu uzasadnienia sprzeciwu i to pomimo faktu, że zaskarżona decyzja została wydana w chwili, kiedy Zjednoczone Królestwo nie było już państwem członkowskim Unii Europejskiej, a okres przejściowy przewidziany w umowie o wystąpieniu² upłynął. Odwołanie dotyczy zatem kwestii istotnej dla poszanowania jedności, spójności i rozwoju prawa Unii.

Sąd niesłusznie uznał, że jedyną datą istotną dla oceny sprzeciwu jest data spornego zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji, w zakresie w jakim:

pomylił kwestię ustalenia prawa mającego zastosowanie ratione temporis do niniejszej sprawy z kwestią merytoryczną dotyczącą wymogu, aby wcześniejsze prawo było ważne w chwili, w której EUIPO wydaje ostateczną decyzję w przedmiocie sprzeciwu;

oparł się na swoim orzecznictwie, które jest błędne, a w każdym razie nie ma zastosowania do sprawy;

wyciągnął błędny pod względem prawny wniosek z braku w umowie o wystąpieniu postanowień dotyczących wniesionych przed końcem okresu przejściowego sprzeciwów od zgłoszeń unijnych znaków towarowych do rejestracji;

nie uwzględnił orzecznictwa Trybunału dotyczącego różnicy między postępowaniem o stwierdzenie naruszenia a postępowaniem administracyjnym / rejestracyjnym, a w konsekwencji błędnie orzekł, że:

istniała kolizja między zgłoszeniem zaskarżonego unijnego znaku towarowego a wcześniejszymi brytyjskimi prawami w okresie od tego zgłoszenia do końca okresu przejściowego;

skarżąca w pierwszej instancji miała po upływie okresu przejściowego interes prawny w tym, aby jej sprzeciw został uwzględniony,

zlekceważył wolę prawodawcy unijnego i zasadę terytorialności praw własności intelektualnej, gdy orzekł, iż ewentualne przekształcenie zgłoszenia spornego unijnego znaku towarowego w krajowy znak towarowy, którego zakres ochrony byłby identyczny co zakres ochrony tego zgłoszenia w razie rejestracji, był bez znaczenia dla:

interesu skarżącej w pierwszej instancji w uwzględnieniu sprzeciwu; i

istnienia kolizji między wcześniejszymi brytyjskimi prawami a spornym zgłoszeniem unijnego znaku towarowego;

nie oddał pełnej wagi brzmienia, to jest gramatyki i składni, przepisu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, kontekstu zasad 19 ust. 2 lit. d) i 20 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 dotyczących faktów, dowodów i uwag przedstawionych na poparcie wcześniejszych praw¹ , kontekstu art. 42 rozporządzenia nr 207/2009 dotyczącego ochrony przez używanie oraz, w szczególności, celów art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009, a także podstawowego założenia postępowania w sprawie sprzeciwu, jakim jest ochrona interesów właścicieli wcześniejszych praw poprzez ochronę podstawowej funkcji tych praw przed kolizjami z późniejszymi unijnymi znakami towarowymi w razie zarejestrowania tych ostatnich.

____________

¹     Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1).

¹     Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7, zwana dalej „umową o wystąpieniu”).

¹     Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1).