Προσφυγή των Parker ITR και Parker-Hannifin κατά της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων που ασκήθηκε στις 9 Απριλίου 2009

(υπόθεση T-146/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Parker ITR Srl (Veniano, Iταλία) και Parker-Hannifin (Mayfield Heights, Ηνωμένες Πολιτείες) (εκπρόσωποι: B. Amory, F. Marchini Càmia και F. Amato, δικηγόροι)

Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα των προσφευγουσών

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Πρωτοδικείο:

να ακυρώσει την απόφαση καθόσον καθιστά την Parker ITR υπεύθυνη από την 1η Απριλίου 1986 μέχρι τις 9 Ιουνίου 2006, και την Parker Hannifin υπεύθυνη από την 31η Ιανουαρίου 2002 μέχρι τις 9 Ιουνίου 2006·

να μειώσει ουσιωδώς το επιβληθέν στις προσφεύγουσες πρόστιμο·

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα και στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν την ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής C(2009) 428 τελικό, της 28ης Ιανουαρίου 2009, περί διαδικασίας εφαρμογής του άρθρου 81 της Συνθήκης ΕΚ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ (Υπόθεση COMP/39406 - Εύκαμπτοι θαλάσσιοι σωλήνες), καθόσον καθίστανται υπεύθυνοι για συμμετοχή σε ενιαία και διαρκή παράβαση στον τομέα των εύκαμπτων θαλάσσιων σωλήνων στον ΕΟΧ, περί κατανομής των προσφορών, καθορισμού των τιμών, των ποσοστώσεων, καθορισμού των όρων πωλήσεως, της γεωγραφικής κατανομής της αγοράς και της ανταλλαγής ευαίσθητων για τις τιμές πληροφοριών, των όγκων πωλήσεων και των προσκλήσεων υποβολής προσφορών. Εξάλλου, οι προσφεύγουσες ζητούν τη μείωση των προστίμων που τους επιβλήθηκαν.

Οι προσφεύγουσες προβάλλουν εννέα λόγους ακυρώσεως προς στήριξη της προσφυγής τους.

Βάσει των τριών πρώτων λόγων ακυρώσεως, περί του καταλογισμού της ευθύνης, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται τα εξής:

Πρώτον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η Επιτροπή, με την προσβαλλομένη απόφαση, καθιστώντας την Parker ITR υπεύθυνη για τη διαπραχθείσα πριν από την 1η Ιανουαρίου 2002 παράβαση από νομικές οντότητες που υφίστανται ακόμα, ασκούν οικονομικές δραστηριότητες και ανήκουν σε διαφορετική επιχείρηση, παραβίασε την αρχή της προσωπικής ευθύνης, υπερέβη τις εξουσίες της για να καταστρατηγήσει τους κανόνες περί παραγραφής, παραβίασε την αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων και δεν τήρησε την υποχρέωση αιτιολογήσεως.

Δεύτερον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η Επιτροπή, με την προσβαλλομένη απόφαση, παραβίασε την αρχή της προσωπικής ευθύνης καθιστώντας τις υπεύθυνες για την παράνομη συμπεριφορά συνεργάτη της Parker ITR, δεδομένου ότι: (i) ο εν λόγω υπάλληλος προσελήφθη στις δραστηριότητες της συμπράξεως για ίδιο προσωπικό συμφέρον· (ii) για να πραγματοποιήσει τα αθέμιτα κέρδη του, διαχειρίστηκε την εμπορική μονάδα Oil & Gas της Parker ITR ανεξάρτητα από τις προσφεύγουσες· (iii) η παράνομη συμπεριφορά του υπαλλήλου είχε ως συνέπεια ζημία της Parker ITR.

Τρίτον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η προσβαλλομένη απόφαση είναι εσφαλμένη καθόσον κρίνει την Parker Hannifin υπεύθυνη για την περίοδο από 31 Ιανουαρίου 2002 μέχρι 9 Ιουνίου 2006, διότι οι προσφεύγουσες αντέκρουσαν κάθε τεκμήριο ως προς το ότι η Parker Hannifin επέδρασε αποφασιστικά στις δραστηριότητες των εύκαμπτων θαλάσσιων σωλήνων για τον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της κατά 100% θυγατρικής της Parker ITR και κανένα από τα επιχειρήματα ή έγγραφα, για τα οποία γίνεται λόγος στην απόφαση, δεν αίρει την αντίκρουση αυτή ή αποδεικνύει ότι η Parker Hannifin είχε αποφασιστική επιρροή στην Parker ITR κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής.

Μεταξύ των λοιπών έξι λόγων ακυρώσεως, οι οποίοι αφορούν το ποσό του προστίμου, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται τα εξής:

Τέταρτον, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η προσβαλλομένη απόφαση πάσχει πρόδηλη πλάνη καθόσον θεωρεί την παράβαση που αφορά την περίοδο από 1ης Απριλίου 1986 και 13ης Μαΐου 1997 και την παράβαση που αφορά την περίοδο από 11ης Ιουνίου 1999 και 2ας Μαΐου 2007 ως ενιαία και διαρκή παράβαση, ήτοι κατ' εξακολούθηση παράβαση, υπό την έννοια του άρθρου 25, παράγραφος 2, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού 1/2003 ¹. Κατά συνέπεια, σύμφωνα με την άποψη των προσφευγουσών, έχει παραγραφεί η εξουσία της Επιτροπής περί επιβολής προστίμων για την παράβαση που αφορά την περίοδο από 1ης Απριλίου 1986 και 13ης Μαΐου 1997.

Πέμπτον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η απόφαση είναι εσφαλμένη καθόσον θεωρεί ότι η Parker ITR πρωτοστατούσε στη σύμπραξη από τις 11 Ιουνίου 1999 μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2001.

Έκτον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η προσβαλλομένη απόφαση παραβίασε την αρχή της προσωπικής ευθύνης και δεν τήρησε την υποχρέωση αιτιολογήσεως όσον αφορά το επιβληθέν στην Parker Hannifin πρόστιμο λόγω του προβαλλομένου ρόλου της Parker ITR ως πρωτοστάτη της παραβάσεως.

Έβδομον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η απόφαση παραβίασε την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης εφόσον έλαβε υπόψη, για τον υπολογισμό των "σχετικών πωλήσεων εντός του ΕΟΧ", υπό την έννοια του σημείου 18 των κατευθυντηρίων γραμμών της Επιτροπής για τον υπολογισμό των προστίμων ², τις πωλήσεις προϊόντων που χρεώθηκαν σε εταιρίες εγκατεστημένες εντός του ΕΟΧ, αλλά δεν παραδόθηκαν εντός του ΕΟΧ.

Όγδοον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η προσβαλλομένη απόφαση, βασιζόμενη στον ενοποιημένο κύκλο εργασιών της Parker Hannifin για να υπολογίσει το ανώτατο όριο του 10 % για το μέρος του προστίμου για το οποίο κρίθηκε ατομικώς υπεύθυνη η Parker ITR, ερμήνευσε εσφαλμένως το άρθρο 23 του κανονισμού 1/2003, παραβίασε την αρχή της προσωπικής ευθύνης και δεν τήρησε την υποχρέωση αιτιολογήσεως.

Ένατον, οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι η απόφαση παραβίασε την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και δεν τήρησε την υποχρέωση αιτιολογήσεως εφόσον δεν μείωσε το πρόστιμο των προσφευγουσών λόγω της συνεργασίας τους.

____________

¹ - Κανονισμός (ΕΚ) 1/2003 του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2002, για την εφαρμογή των κανόνων ανταγωνισμού που προβλέπονται στα άρθρα 81 και 82 της Συνθήκης ΕΚ (ΕΕ 2003, L 1, σ. 1.)

² - Κατευθυντήριες γραμμές για τη μέθοδο υπολογισμού των προστίμων που επιβάλλονται κατ' εφαρμογή του άρθρου 23, παράγραφος 2, σημείο α΄, του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 (ΕΕ 2006, C 210, σ. 2.)