ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 6ης Σεπτεμβρίου 2012

Υπόθεση T‑519/11 P

Sandro Gozi

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως — Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Αίτημα αρωγής — Απόφαση της Επιτροπής περί απορρίψεως του αιτήματος επιστροφής των δικαστικών εξόδων στα οποία υποβλήθηκε ο αναιρεσείων στο πλαίσιο διαδικασίας ενώπιον εθνικού ποινικού δικαστηρίου — Αίτηση αναιρέσεως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως της αποφάσεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (πρώτο τμήμα) της 20ής Ιουλίου 2011, F‑116/10, Gozi κατά Επιτροπής.

Απόφαση:      Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Sandro Gozi φέρει τα δικαστικά του έξοδα, καθώς και τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

Περίληψη

1.      Αναίρεση — Λόγοι — Εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων — Απαράδεκτο — Έλεγχος από το Γενικό Δικαστήριο της εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων — Αποκλείεται πλην της περιπτώσεως παραμορφώσεως του περιεχομένου των εν λόγω στοιχείων

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 58 και παράρτημα I, άρθρο 11)

2.      Υπάλληλοι — Υποχρέωση αρωγής που βαρύνει τη Διοίκηση — Πεδίο εφαρμογής

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 24)

3.      Αναίρεση — Λόγοι — Λόγος προβαλλόμενος για πρώτη φορά στο πλαίσιο της αιτήσεως αναιρέσεως — Απαράδεκτο

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, παράρτημα I, άρθρο 58)

1.      Από το άρθρο 11 του παραρτήματος Ι του Οργανισμού του Δικαστηρίου, το οποίο επαναλαμβάνει το κείμενο του άρθρου 58 του Οργανισμού αυτού, προκύπτει ότι η αίτηση αναιρέσεως περιορίζεται σε νομικά ζητήματα και πρέπει να στηρίζεται σε λόγους που αφορούν αναρμοδιότητα του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, πλημμέλειες κατά την ενώπιόν του διαδικασία που θίγουν τα συμφέροντα του αναιρεσείοντος ή παραβίαση του δικαίου της Ένωσης από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης.

Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης είναι το μόνο αρμόδιο για τη διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών και, ως εκ τούτου, η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών δεν αποτελεί νομικό ζήτημα που υπόκειται, ως τέτοιο, στον έλεγχο του αναιρετικού δικαστηρίου. Εντούτοις, η εξουσία ελέγχου του Γενικού Δικαστηρίου επί των αφορωσών τα πραγματικά περιστατικά διαπιστώσεων στις οποίες προέβη το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης εκτείνεται στην ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεων αυτών που προκύπτει από τα έγγραφα της δικογραφίας, στην παραμόρφωση του περιεχομένου των αποδεικτικών στοιχείων, στον νομικό χαρακτηρισμό των εν λόγω στοιχείων και στο ζήτημα αν τηρήθηκαν οι κανόνες που διέπουν το βάρος αποδείξεως και τη διεξαγωγή των αποδείξεων.

(βλ. σκέψεις 20 και 21)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 25 Ιανουαρίου 2007, C‑403/04 P και C‑405/04 P, Sumitomo Metal Industries και Nippon Steel κατά Επιτροπής, Συλλογή 2007, σ. I‑729, σκέψη 39 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

ΓΔΕΕ: 2 Μαρτίου 2010, T‑248/08 P, Doktor κατά Συμβουλίου, σκέψεις 39 έως 43 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Βλ. το κείμενο της διατάξεως.

(βλ. σκέψη 28)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 27 Ιουνίου 2000, T‑67/99, K κατά Επιτροπής, σκέψεις 34 έως 36

3.      Βλ. το κείμενο της διατάξεως.

(βλ. σκέψη 35)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 30 Μαρτίου 2000, C‑266/97 P, VBA/VGB κ.λπ., Συλλογή 2000, σ. I‑2135, σκέψη 79· 21 Σεπτεμβρίου 2006, C‑167/04 P, JCB Service κατά Επιτροπής, Συλλογή 2006, σ. I‑8935, σκέψη 114· 21 Ιανουαρίου 2010, C‑150/09 P, Iride και Iride Energia κατά Επιτροπής, που δεν έχει δημοσιευθεί στη Συλλογή σκέψεις 73 και 74