POSTANOWIENIE SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 19 grudnia 2013 r.
Sprawa T‑634/11 P
Mario Paulo da Silva Tenreiro
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Ogłoszenie o naborze – Powołanie na stanowisko dyrektora w dyrekcji E ds. wymiaru sprawiedliwości dyrekcji generalnej Komisji ds. sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa – Odrzucenie kandydatury skarżącego – Powołanie innego kandydata – Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, a w części oczywiście bezzasadne
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 29 września 2011 r. w sprawie F‑72/10 da Silva Tenreiro przeciwko Komisji.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Mario Paulo da Silva Tenreiro pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską w niniejszej instancji.
Streszczenie
Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia – Ciężar dowodu i jego rozkład
[art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c)]
Z art. 257 TFUE, art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości i z art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o którego uchylenie się wnosi, jak również szczegółowe argumenty prawne, które w konkretny sposób uzasadniają to żądanie, pod rygorem niedopuszczalności danego odwołania lub zarzutu. Odwołanie jedynie powtarzające lub dosłownie odtwarzające zarzuty i argumenty podniesione już przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w tym takie, które były oparte na okolicznościach faktycznych, które sąd ten wprost odrzucił, nie spełnia tego wymogu. Odwołanie takie stanowi bowiem w rzeczywistości wniosek o ponowne rozpatrzenie skargi wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej, co nie należy do właściwości Sądu.
Odwołanie do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych. Sąd orzekający w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, oraz do dokonania oceny stanu faktycznego, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, przy czym tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z dokumentów zawartych w aktach sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów, czy wręcz posługiwania się nowymi dowodami.
Uprawnienia kontrolne Sądu w odniesieniu do ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd do spraw Służby Publicznej obejmują więc nieprawidłowość tych ustaleń wynikającą z akt sprawy, przeinaczenie dowodów, kwalifikację prawną okoliczności faktycznych, a także kwestię poszanowania zasad dotyczących ciężaru dowodu i jego rozkładu.
Aby przekonać sąd do uwzględnienia twierdzenia jednej ze stron lub przynajmniej do podjęcia bezpośredniego działania w celu zebrania materiału dowodowego, nie wystarczy podniesienie pewnych okoliczności na poparcie takiego twierdzenia, lecz należy przedstawić wystarczająco dokładne, obiektywne i spójne przesłanki mogące przemawiać za prawdziwością tych okoliczności lub co najmniej ich prawdopodobieństwem. W związku z tym udział sądu w gromadzeniu materiału dowodowego na rzecz wnoszących odwołanie winien się ograniczać do wyjątkowych przypadków, zwłaszcza tych, w których wnoszący odwołanie potrzebują na poparcie swojej argumentacji określonych informacji znajdujących się w posiadaniu strony pozwanej i napotykają trudności w ich uzyskaniu, a nawet na odmowę ich udostępnienia przez stronę pozwaną.
Poza wskazanymi wyżej wyjątkowymi przypadkami wyłącznie do sądu orzekającego w pierwszej instancji należy ocena ewentualnej konieczności uzupełnienia materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanych przez niego sprawach. Walor dowodowy materiału zgromadzonego w sprawie podlega jego swobodnej ocenie, która nie podlega kontroli sądu rozpoznającego odwołanie, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia dowodów przedstawionych sądowi rozpoznającemu sprawę w pierwszej instancji lub wówczas, gdy z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika istotna nieprawdziwość ustaleń tego sądu.
(zob. pkt 35, 36, 52, 85–87)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑59/96 P Koelman przeciwko Komisji, 16 września 1997 r., Rec. s. I‑4809, pkt 31; sprawa C‑248/99 P Francja przeciwko Monsanto i Komisji, 8 stycznia 2002 r., Rec. s. I‑1, pkt 68; sprawa C‑196/03 P Lucaccioni przeciwko Komisji, 19 marca 2004 r., Rec. s. I‑2683, pkt 40, 41 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawy połączone C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/02 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, 28 czerwca 2005 r., Zb.Orz. s. I‑5425, pkt 426
Sąd: sprawy połączone T‑201/00 i T‑384/00 Ajour i in. przeciwko Komisji, 25 września 2002 r., RecFP s. I‑A-167, II-885, pkt 75; sprawa T‑107/07 P Rossi Ferreras przeciwko Komisji, 12 marca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B-1‑5, II-B-1‑31, pkt 38, 39 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑338/07 P Bianchi przeciwko ETF, 19 marca 2010 r., pkt 59; sprawa T‑239/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 4 kwietnia 2011 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 62; sprawa T‑274/11 P Mioni przeciwko Komisji, 7 grudnia 2011 r., pkt 18; sprawa T‑519/11 P Gozi przeciwko Komisji, 6 września 2012 r., pkt 21; sprawa T‑281/11 P Canga Fano przeciwko Radzie, 16 maja 2013 r., pkt 75