POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 26 czerwca 2008 r.

Sprawa F-108/07

Bart Nijs

przeciwko

Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Artykuł 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji – Zwięzłe przedstawienie zarzutów w skardze – Brak uprzedniego zażalenia – Oczywista niedopuszczalność

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której B. Nijs żąda stwierdzenia nieważności decyzji Trybunału Obrachunkowego o odnowieniu mandatu sekretarza generalnego Trybunału Obrachunkowego na kolejny okres sześciu lat, począwszy od dnia 1 lipca 2007 r., a pomocniczo stwierdzenia nieważności decyzji tego sekretarza generalnego, wydanej przez niego w charakterze organu powołującego, z dnia 8 grudnia 2006 r. o nieawansowaniu skarżącego w postępowaniu w sprawie awansu za 2004 r., która to decyzja została wydana w następstwie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 3 października 2006 r. w sprawie T‑171/05 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑195 i II‑A‑2‑999, oraz decyzji organu powołującego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie oddalenia zażalenia skarżącego.

Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Skarżący zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Dopuszczalność skargi – Ocena w świetle norm obowiązujących w chwili złożenia skargi

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)

2.      Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit trzeci; załącznik I, art. 7 ust. 1, 3; regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1 lit. c))

1.      O ile norma zawarta w art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, zgodnie z którą Sąd może postanowieniem odrzucić skargę, która oczywiście podlega odrzuceniu, jest normą proceduralną znajdującą jako taka zastosowanie od dnia swego wejścia w życie do wszystkich sporów zawisłych przed Sądem, o tyle nie jest tak w przypadku norm, w oparciu o które Sąd może, na podstawie tego przepisu, postrzegać skargę jako oczywiście niedopuszczalną: mogą nimi być jedynie normy, które znajdowały zastosowanie w dniu wniesienia skargi.

(zob. pkt 25)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑60/07 Martin Bermejo przeciwko Komisji, 11 grudnia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 25

2.      Na podstawie art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji skarga powinna w szczególności zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Elementy te winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi do spraw Służby Publicznej rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące podstawą jej złożenia, wynikały, choćby w sposób zwięzły, lecz spójny i zrozumiały, z samej treści skargi.

Jest tak tym bardziej, że zgodnie z art. 7 ust. 3 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości, część pisemna postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej obejmuje zasadniczo tylko jedną wymianę pism procesowych, chyba że Sąd ten postanowi inaczej. Ponadto, na podstawie art. 19 akapit trzeci tego statutu, znajdującego zastosowanie do postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej zgodnie z art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu, urzędnik musi być reprezentowany przez adwokata lub radcę prawnego. Istotnym zadaniem tego adwokata lub radcy prawnego jako przedstawiciela prawnego jest konkretnie oparcie żądań skargi na wystarczająco zrozumiałej i spójnej argumentacji prawnej, biorąc pod uwagę okoliczność, że część pisemna postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej obejmuje zasadniczo tylko jedną wymianę pism procesowych.

Nie może spełniać wymogów pożądanej jasności i dokładności skarga, w której okoliczności faktyczne są przedstawione w sposób niezrozumiały i nieuporządkowany, a osoba czytająca tę skargę nie może skutecznie powiązać tych okoliczności z żądaniami skargi czy też z jednym z zarzutów podniesionych w uzasadnieniu.

(zob. pkt 28–31)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑85/92 De Hoe przeciwko Komisji, 28 kwietnia 1993 r., Rec. s. II‑523, pkt 20; sprawa T‑154/98 Asia Motor France i in. przeciwko Komisji, 21 maja 1999 r., Rec. s. II‑1703, pkt 42; sprawa T‑277/97 Ismeri Europa przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 15 czerwca 1999 r., Rec. s. II‑1825, pkt 29