Προσφυγή της 29ης Ιανουαρίου 2010 - Bank Melli Iran κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως

(Υπόθεση T-35/10)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Bank Melli Iran (Τεχεράνη, Ιράν) (εκπρόσωπος: L. Defalque, δικηγόρος)

Καθού: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

Να ακυρώσει την παράγραφο 4, τμήμα B, του παραρτήματος του κανονισμού (ΕΚ) 1100/2009 του Συμβουλίου, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, καθώς και την απόφαση του Συμβουλίου της 18ης Νοεμβρίου 2009·

να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Εν προκειμένω, η προσφεύγουσα ζητεί τη μερική ακύρωση του κανονισμού (ΕΚ) 1100/2009 του Συμβουλίου, της 17ης Νοεμβρίου 2009 ¹, για την εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 423/2007, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν ², και την κατάργηση της απόφασης 2008/475/ΕΚ ³, καθόσον περιλαμβάνει την προσφεύγουσα στον κατάλογο των φυσικών και νομικών προσώπων, επιχειρήσεων και οργανισμών των οποίων δεσμεύονται τα κεφάλαια και οι οικονομικοί πόροι βάσει της διατάξεως αυτής.

Η προσφεύγουσα ζητεί την ακύρωση της παραγράφου 4, τμήμα B, του παραρτήματος, καθόσον την αφορά, προβάλλει δε προς στήριξη της προσφυγής της τους εξής λόγους ακυρώσεως.

Πρώτον, η προσφεύγουσα διατείνεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός και η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκαν κατά παράβαση των δικαιωμάτων άμυνάς της και, ιδίως, του δικαιώματός της σε δίκαιη δίκη, δεδομένου ότι δεν της προσκομίσθηκε κανένα αποδεικτικό στοιχείο ή έγγραφο προς στήριξη των ισχυρισμών του Συμβουλίου. Υποστηρίζει επίσης ότι οι πρόσθετες παραπομπές στην απόφαση του 2008 είναι αόριστες, ελάχιστα σαφείς και δεν καθιστούν δυνατή την αντίκρουσή τους στην προσφεύγουσα, καθόσον δεν της αναγνωρίσθηκε το δικαίωμα ακροάσεως.

Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται επίσης ότι το καθού παρέβη την υποχρέωσή του επαρκούς αιτιολογήσεως.

Δεύτερον, η προσφεύγουσα φρονεί ότι, κατά παράβαση του άρθρου 15, παράγραφος 3, του κανονισμού 423/2007, το Συμβούλιο δεν εξέθεσε τους λόγους που την αφορούν ατομικά και ειδικά και δικαιολογούν την έκδοση των προσβαλλομένων πράξεων.

Τρίτον, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το καθού υπέπεσε σε πλάνη ως προς την ερμηνεία του άρθρου 7, παράγραφος 2, στοιχεία α΄, β΄ και γ΄, του κανονισμού 423/2007, καθόσον, κατά την προσφεύγουσα, το Συμβούλιο δεν εξήγησε κατά ποίο τρόπο οι συνήθεις τραπεζικές δραστηριότητες της προσφεύγουσας καταδείκνυαν ότι μετείχε ή ότι συνδεόταν άμεσα με τις πυρηνικές δραστηριότητες του Ιράν που ενέχουν κίνδυνο διαδόσεως πυρηνικών όπλων.

Εξάλλου, η προσφεύγουσα αμφισβητεί τη νομιμότητα της αποφάσεως του Πρωτοδικείου, της 14ης Οκτωβρίου 2009 ⁴, κατά της οποίας έχει ασκήσει αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Δικαστηρίου ⁵ και με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά της να ακυρωθεί η απόφαση 2008/475/ΕΚ του Συμβουλίου, της 23ης Ιουνίου 2008 ⁶. Συναφώς, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε νομική πλάνη κρίνοντας ότι ο κανονισμός 423/2007 και η απόφαση 2008/475/ΕΚ εκδόθηκαν νομίμως με ειδική πλειοψηφία και όχι ομόφωνα. Κατά την προσφεύγουσα, δεδομένου ότι ο κανονισμός 423/2007 αποτελεί τη νομική βάση για την έκδοση του κανονισμού και της αποφάσεως που προσβάλλονται με την υπό κρίση προσφυγή, η προεκτεθείσα συλλογιστική έχει εφαρμογή και στην περίπτωση της υπό κρίση προσφυγής. Η προσφεύγουσα φρονεί, συνεπώς, ότι το Συμβούλιο υπέπεσε σε παράβαση ουσιώδους τύπου που απαιτείται βάσει της Συνθήκης, των κανόνων δικαίου που αφορούν την εφαρμογή της και του άρθρου 7, παράγραφος 2, της Κοινής Θέσεως 2007/140/ΚΕΠΠΑ ⁷.

Επίσης, η προσφεύγουσα αμφισβητεί την απόφαση του Πρωτοδικείου, καθόσον αποφαίνεται ότι η εξουσία εκτιμήσεως του Συμβουλίου, βάσει του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού 423/200, είναι αυτοτελής και, ως εκ τούτου, δεν δέχεται ότι οι σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έχουν εν προκειμένω εφαρμογή, κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας και του δικαιώματος ιδιοκτησίας. Η προσφεύγουσα φρονεί ότι η ίδια συλλογιστική έχει εφαρμογή και εν προκειμένω, στην περίπτωση του προσβαλλομένου κανονισμού και της προσβαλλομένης αποφάσεως, δεδομένου ότι το Συμβούλιο δεν έλαβε υπόψη τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και, ως εκ τούτου, παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας και το δικαίωμα ιδιοκτησίας.

____________

¹ - ΕΕ L 303 της 18.11.2009, σ. 31-36.

² - Κανονισμός (ΕΚ) 423/2007 του Συμβουλίου, της 19ης Απριλίου 2007, σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, ΕΕ L 103 της 20.4.2007, σ. 1-23.

³ - Απόφαση του Συμβουλίου, της 23ης Ιουνίου 2008, περί εφαρμογής του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 423/2007 σχετικά με ορισμένα περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, ΕΕ L 163 της 24.6.2008, σ. 29-33.

⁴ - Απόφαση της 14ης Οκτωβρίου 2009, T-390/08, Bank Melli Iran κατά Συμβουλίου, η οποία δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή.

⁵ - Υπόθεση C-548/09, Bank Melli Iran κατά Συμβουλίου.

⁶ - ΕΕ L 163, σ. 29.7 Κοινή θέση 2007/140/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 27ης Φεβρουαρίου 2007, σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά του Ιράν, ΕΕ L 61 της 28.2.2007, σ. 49-55.

⁷ -