Sprawa T‑327/12

Simca Europe Ltd

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy Simca – Zła wiara – Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009

Streszczenie – wyrok Sądu (piąta izba) z dnia 8 maja 2014 r.

1.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Skarga do sądu Unii – Właściwość Sądu – Ponowne badanie stanu faktycznego w świetle dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem – Wyłączenie

(regulamin postępowania przed Sądem, art. 135 § 4; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 65)

2.      Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Zarzuty prawne niepodniesione w skardze – Ogólne odesłanie do innych pism – Niedopuszczalność

[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. c)]

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Zgłaszający działający w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego – Kryteria oceny – Uwzględnienie wszystkich istotnych czynników istniejących w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji – Posiadanie przez zgłaszającego wiedzy o używaniu przez osobę trzecią oznaczenia identycznego lub podobnego – Zamiar zgłaszającego – Stopień ochrony prawnej danych oznaczeń – Stopień powszechnej znajomości – Pochodzenie spornego oznaczenia – Strategia handlowa, w którą wpisane jest dokonanie zgłoszenia spornego oznaczenia do rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. b)]

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Bezwzględne podstawy unieważnienia – Zgłaszający działający w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego – Znak towarowy Simca

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 52 ust. 1 lit. b)]

5.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji

(art. 296 TFUE; rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 75 zdanie pierwsze)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 26)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 28, 29, 32)

3.      Oceny złej wiary zgłaszającego w rozumieniu art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/09 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy dokonywać całościowo, uwzględniając wszelkie istotne czynniki danego przypadku, a w szczególności:

–        okoliczność, że zgłaszający wiedział lub powinien wiedzieć, iż osoba trzecia używa w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towaru identycznego lub do złudzenia podobnego do oznaczenia zgłoszonego do rejestracji;

–        zamiar uniemożliwienia przez zgłaszającego dalszego używania tego oznaczenia przez osobę trzecią;

–        stopień ochrony, z której korzystają oznaczenie osoby trzeciej i oznaczenie zgłoszone do rejestracji.

Ponadto zamiar uniemożliwienia sprzedaży danego towaru może w pewnych okolicznościach stanowić o złej wierze zgłaszającego. Jest tak zwłaszcza w przypadku, gdy okazuje się później, że zgłaszający zarejestrował oznaczenie jako znak towarowy bez zamiaru używania go, wyłącznie po to, by uniemożliwić osobie trzeciej wejście na rynek.

W tym kontekście trzy czynniki wymienione powyżej stanowią wyłącznie przykłady elementów, które mogą być brane pod uwagę w celu orzeczenia w przedmiocie ewentualnego istnienia złej wiary zgłaszającego znak towarowy w momencie dokonywania zgłoszenia. W ramach bowiem całościowej analizy dokonywanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 można także wziąć pod uwagę pochodzenie wyrazu lub skrótu tworzącego kwestionowany znak towarowy oraz jego wcześniejsze używanie w obrocie handlowym w charakterze znaku towarowego, w szczególności przez konkurencyjne przedsiębiorstwa, a także strategię handlową, w którą wpisuje się dokonanie zgłoszenia do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego tworzonego przez ów wyraz lub ów skrót.

Ponadto zamiar zgłaszającego dotyczący uniemożliwienia osobie trzeciej dalszego używania oznaczenia, o którego rejestrację wniesiono, jest elementem subiektywnym, który powinien zostać ustalony poprzez odniesienie do obiektywnych okoliczności danej sprawy.

(por. pkt 36–39, 55)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 41, 42, 45, 49, 56, 61–63)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 82)