ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (δεύτερο τμήμα)

της 28ης Οκτωβρίου 2010

Υπόθεση F-92/09

U

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Απόφαση περί απολύσεως — Καθήκον αρωγής — Επαγγελματική ανεπάρκεια — Ιατρικοί λόγοι»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία η προσφεύγουσα-ενάγουσα ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως της 6ης Ιουλίου 2009, με την οποία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προέβη στην απόλυσή της από 1ης Σεπτεμβρίου 2009, και την καταβολή, υπό την επιφύλαξη παντός δικαιώματος, του ποσού των 15 000 ευρώ ως χρηματικής ικανοποιήσεως για την ηθική βλάβη που ισχυρίζεται ότι υπέστη.

Απόφαση: Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 6ης Ιουλίου 2009, περί απολύσεως της προσφεύγουσας-ενάγουσας ακυρώνεται. Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Το Κοινοβούλιο καταδικάζεται στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

Υπάλληλος — Απόλυση λόγω επαγγελματικής ανεπάρκειας — Καθήκον αρωγής

Το καθήκον αρωγής επιβάλλει στη διοίκηση, οσάκις υπάρχουν αμφιβολίες ως προς την παθολογική αιτία των δυσκολιών που αντιμετωπίζει υπάλληλος στην εκτέλεση των καθηκόντων του, να καταβάλλει κάθε δυνατή επιμέλεια προκειμένου να αρθούν οι αμφιβολίες αυτές προτού ακόμη εκδοθεί απόφαση περί απολύσεως του οικείου υπαλλήλου.

Αυτή η υποχρέωση αποτυπώνεται και στις ίδιες τις εσωτερικές κανονιστικές διατάξεις του Κοινοβουλίου σχετικά με τη διαδικασία βελτίωσης που εφαρμόζεται στο πλαίσιο της ανίχνευσης, διαχείρισης και επίλυσης των περιπτώσεων επαγγελματικής ανεπάρκειας των υπαλλήλων, καθόσον το άρθρο 8 των εν λόγω διατάξεων ορίζει ότι απόκειται, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, στον τελικό βαθμολογητή να ενημερώσει την ιατρική υπηρεσία του Κοινοβουλίου οσάκις υποπίπτουν στην αντίληψή του γεγονότα ικανά να αποδώσουν την επίμαχη συμπεριφορά του υπαλλήλου σε προβλήματα ιατρικής φύσεως.

Επιπλέον, οι υποχρεώσεις της διοικήσεως λόγω του καθήκοντος αρωγής διευρύνονται ουσιωδώς, οσάκις πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση υπαλλήλου του οποίου η ψυχική υγεία και, συνακόλουθα, η ικανότητά του να υπερασπισθεί λυσιτελώς τα συμφέροντά του αμφισβητείται.

Οσάκις ο υπάλληλος δεν είναι ικανός να ενεργήσει για λογαριασμό του και να εκτιμήσει την ύπαρξη της ασθένειάς του, στοιχειοθετείται, ενδεχομένως, υποχρέωση του θεσμικού οργάνου προς ενέργεια, πολύ περισσότερο δε όταν ο υπάλληλος βρίσκεται υπό την απειλή απολύσεως και επομένως σε ευάλωτη θέση. Κατά συνέπεια, στο ειδικό αυτό πλαίσιο, η διοίκηση πρέπει να εμμείνει ώστε ο υπάλληλος να υποβληθεί σε συμπληρωματικές ιατρικές εξετάσεις, βάσει ιδίως του δικαιώματος που παρέχεται στο όργανο να ζητήσει την εξέταση του υπαλλήλου από ιατρό-σύμβουλο, δυνάμει του άρθρου 59, παράγραφος 5, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΚΥΚ) που παρέχει τη δυνατότητα να τεθεί ο υπάλληλος αυτεπαγγέλτως σε άδεια αν το απαιτεί η κατάσταση της υγείας του.

Μια τέτοια ιατρική εξέταση του ενδιαφερομένου πρέπει όμως να λάβει χώρα πριν από τη λήψη της σχεδιαζόμενης αποφάσεως περί απολύσεως, η οποία μπορεί, ενδεχομένως, να αιτιολογηθεί εάν ο επιληφθείς ιατρός έχει πράγματι αποκλείσει την ύπαρξη προβλημάτων ιατρικής φύσεως στα οποία έγκειται η επίμεμπτη συμπεριφορά του ενδιαφερομένου.

(βλ. σκέψεις 65 έως 67, 85 και 88)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 26 Φεβρουαρίου 2003, T‑145/01, Latino κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2003, σ. I‑A‑59 και II‑337, σκέψη 93

ΔΔΔΕΕ: 13 Δεκεμβρίου 2006, F‑17/05, de Brito Sequeira Carvalho κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑1‑149 και II‑A‑1‑577, σκέψη 72