WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 24 listopada 2010 r.
Sprawa T‑9/09 P
Luigi Marcuccio
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Odrzucenie skargi w pierwszej instancji jako oczywiście niedopuszczalnej – Wniosek o zwrot mienia osobistego – Doręczenie decyzji o oddaleniu zażalenia w innym języku niż język, w którym zostało sporządzone zażalenie – Wniesienie skargi po terminie – Brak ustosunkowania się do jednego z żądań przedstawionych w pierwszej instancji
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie F‑133/06 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑343, II‑A‑1‑1883.
Orzeczenie: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie F‑133/06 Marcuccio przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑343, II‑A‑1‑1883, zostaje uchylone w zakresie, w jakim nie zawiera ono rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o uznanie za nieistniejącą decyzji, która została zaskarżona w pierwszej instancji. W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone. Skarga zostaje oddalona w zakresie, w jakim miała na celu uznanie spornej decyzji za nieistniejącą. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w ramach niniejszej instancji. Koszty postępowania w pierwszej instancji, które zakończyło się wydaniem ww. postanowienia w sprawie Marcuccio przeciwko Komisji, zostają pokryte zgodnie z ustaleniami zawartymi w pkt 2 sentencji tego postanowienia.
Streszczenie
1. Postępowanie – Uzasadnienie wyroków – Zakres – Obowiązek wypowiedzenia się w przedmiocie każdego podnoszonego naruszenia prawa
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)
2. Akty instytucji – Domniemanie ważności – Akt nieistniejący – Pojęcie
(art. 288 TFUE)
3. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Podłoże – Stosunek pracy – Podstawa prawna
(art. 270 TFUE; regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)
5. Odwołanie – Zarzuty – Kontrola przez Sąd oceny dowodów dokonywanej przez Sąd do spraw Służby Publicznej – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11)
6. Postępowanie – Termin do wniesienia skargi
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 39 § 1, art. 100 §§ 1, 3)
7. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut dotyczący rozstrzygnięcia Sądu do spraw Służby Publicznej w przedmiocie kosztów – Niedopuszczalność w sytuacji oddalenia wszystkich pozostałych zarzutów
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 2)
1. Chociaż ciążący na Sądzie do spraw Służby Publicznej obowiązek uzasadniania orzeczeń nie oznacza udzielania szczegółowej odpowiedzi na każdy argument podniesiony przez strony, w szczególności jeśli argument nie jest wystarczająco jasny czy precyzyjny i nie jest odpowiednio poparty dowodami, to wymaga on przynajmniej tego, by sąd ten zbadał każde podniesione przed nim naruszenie prawa.
(zob. pkt 30)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑50/08 P Michail przeciwko Komisji, 19 listopada 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑127, II‑B‑1‑775, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Akty instytucji Unii korzystają zasadniczo z domniemania zgodności z prawem i tym samym wywołują skutki prawne także w przypadku wadliwości do czasu stwierdzenia ich nieważności lub ich uchylenia. Jednakże w ramach wyjątku od tej zasady akty dotknięte wadą, której waga jest tak oczywista, że nie może być tolerowana przez porządek prawny Unii, należy uznać za niewywołujące żadnego skutku prawnego. Ze względów pewności prawa waga skutków związanych z uznaniem aktu instytucji Unii za nieistniejący wymaga, by takie uznanie było zastrzeżone do skrajnych przypadków.
W każdym razie nie można uznać, że do takich skrajnych przypadków zalicza się naruszenie prawa własności, na które powołuje się urzędnik zobowiązany do opuszczenia mieszkania służbowego przeciwko dorozumianej odmownej decyzji Komisji w sprawie zwrotu jego mienia do miejsca, w którym zamieszkuje, w następstwie przeniesienia jego rzeczy osobistych, jeżeli, po pierwsze, Komisja nigdy nie zaprzeczała temu, że omawiany urzędnik jest jedynym właścicielem przeniesionego mienia, a po drugie, okoliczność, że wciąż nie dysponuje tym mieniem, wynika przynajmniej częściowo z braku współpracy ze strony samego zainteresowanego. Ponadto zorganizowaną przez Komisję przeprowadzkę należy uznać za praktyczne rozwiązanie, przy pomocy którego starała się ona własnymi środkami przezwyciężyć trudności, jakie zainteresowany napotykał w związku z wykonaniem ciążącego na nim obowiązku opuszczenia mieszkania służbowego.
(zob. pkt 37, 40)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑241/03 Marcuccio przeciwko Komisji, 17 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑111, II‑A‑2‑517, pkt 39; Sąd, sprawy połączone T‑40/07 P i T‑62/07 P de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji i Komisja przeciwko de Brito Sequeira Carvalho, 5 października 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑89, II‑B‑1‑551, pkt 150–152 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Spór pomiędzy urzędnikiem a instytucją, w której ten urzędnik jest lub był zatrudniony, o naprawienie szkody mieści się, jeśli powstał on na tle stosunku pracy łączącego zainteresowanego z instytucją, w zakresie stosowania art. 270 TFUE oraz art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, nie jest zaś objęty zakresem art. 268 TFUE i 340 TFUE, w szczególności jeśli chodzi o jego dopuszczalność.
(zob. pkt 45)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑187/01 Mellone przeciwko Komisji, 12 czerwca 2002 r., RecFP s. I‑A‑81, II‑389, pkt 74 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑279/03 Galileo International Technology i in. przeciwko Komisji, 10 maja 2006 r., Zb.Orz. s. II‑1291
4. Zagadnienie poszanowania obowiązku uzasadnienia, o którym mowa w art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, w odniesieniu do postanowienia odrzucającego skargę jako oczywiście niedopuszczalną, należy odróżnić od zagadnienia zasadności uzasadnienia, które zalicza się do kwestii dotyczących zgodności z prawem co do meritum rozpatrywanego postanowienia.
Po pierwsze bowiem, uzasadnienie orzeczenia polega na formalnym przedstawieniu podstaw, na jakich opiera się to orzeczenie. Jeżeli owe podstawy są wadliwe, tymi wadami obarczona jest zgodność z prawem orzeczenia co do meritum, ale nie jego uzasadnienie, które może być wystarczające, nawet jeśli przedstawia niewłaściwe podstawy. Po drugie, fakt, iż sąd orzekający w pierwszej instancji doszedł do innych wniosków co do meritum niż skarżący, jako taki nie obarcza zaskarżonego postanowienia wadą braku uzasadnienia.
(zob. pkt 52, 53)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑17/99 Francja przeciwko Komisji, 22 marca 2001 r., Rec. s. I‑2481, pkt 35; Trybunał, sprawa C‑310/99 Włochy przeciwko Komisji, 7 marca 2002 r., Rec. s. I‑2289, pkt 48; Trybunał, sprawa C‑413/06 P Bertelsmann i Sony Corporation of America przeciwko Impali, 10 lipca 2008 r., Zb.Orz. s. I‑4951, pkt 181 i przytoczone tam orzecznictwo; Trybunał, sprawa C‑583/08 P Logos przeciwko Komisji, 20 maja 2010 r., Zb.Orz. s. I‑4469, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Dokonywana przez sąd orzekający w pierwszej instancji ocena mocy dowodowej dokumentu nie może, co do zasady, być poddana kontroli Sądu w ramach odwołania. Sąd do spraw Służby Publicznej jest zatem wyłącznie właściwy w zakresie oceny, jaką wartość należy przypisywać okolicznościom faktycznym, które zostały mu przedstawione. Ocena taka nie stanowi zatem, z zastrzeżeniem przypadków przeinaczenia dowodów w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej, kwestii prawnej podlegającej sądowi odwoławczemu.
Tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów. Uprawnienia kontrolne Sądu w odniesieniu do ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd do spraw Służby Publicznej obejmują w szczególności nieprawidłowość jego ustaleń wynikającą z akt sprawy, przeinaczenie dowodów, ich kwalifikację prawną, a także kwestię poszanowania zasad dotyczących ciężaru dowodu i postępowania dowodowego.
(zob. pkt 57–59)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone C‑403/04 P i C‑405/04 P Sumitomo Metal Industries i Nippon Steel przeciwko Komisji, 25 stycznia 2007 r., Zb.Orz. s. I‑729, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑107/07 P Rossi Ferreras przeciwko Komisji, 12 marca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑5, II‑B‑1‑31, pkt 30 Sąd, sprawa T‑284/07 P OHIM przeciwko López Teruel,26 listopada 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑69, II‑B‑1‑447, pkt 47; Sąd, sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 198 i przytoczone tam orzecznictwo
6. W przypadku doręczenia przez sekretariat Sądu do spraw Służby Publicznej stronie pozwanej skargi listem poleconym, dniem doręczenia, od którego rozpoczynają bieg terminy, jest dzień, w którym strona pozwana potwierdziła odbiór skierowanego do niej listu poleconego.
(zob. pkt 74, 75)
Odesłanie: Sąd, sprawa T‑16/09 P Marcuccio przeciwko Komisji, 23 marca 2010 r., pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo
7. Z art. 11 ust. 2 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika, że odwołanie nie może dotyczyć wyłącznie ustalenia wysokości kosztów postępowania i wskazania strony je ponoszącej. Z powyższego wynika, że kiedy wszystkie inne zarzuty odwołania od orzeczenia Sądu do spraw Służby Publicznej zostaną odrzucone, żądania dotyczące rzekomej nieprawidłowości orzeczenia wspomnianego Sądu w zakresie ponoszenia kosztów przez strony należy odrzucić jako niedopuszczalne.
(zob. pkt 82)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑485/08 P Gualtieri przeciwko Komisji, 15 kwietnia 2010 r., Zb.Orz. s. I‑3009, pkt 111 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑46/08 P Marcuccio przeciwko Komisji, 28 września 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑77, II‑B‑1‑479, pkt 84