WYROK SĄDU (izba odwołań)
z dnia 15 maja 2012 r.
Sprawa T‑184/11 P
Bart Nijs
przeciwko
Trybunałowi Obrachunkowemu Unii Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Środki dyscyplinarne – Postępowanie dyscyplinarne – Wydalenie ze służby z zachowaniem praw do emerytury – Artykuły 22a i 22b regulaminu pracowniczego – Wymóg uściślenia odwołania – Nowy zarzut – Skuteczna ochrona sądowa – Artykuł 47 karty praw podstawowych – Brak obowiązku zbadania z urzędu zarzutu dotyczącego przekroczenia racjonalnego terminu
Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie F‑77/09 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Bart Nijs pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej w związku z postępowaniem w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut skierowany przeciwko elementowi uzasadnienia wyroku niepotrzebnemu dla uzasadnienia jego sentencji – Zarzut nieistotny dla sprawy
2. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny okoliczności faktycznych dokonywana przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
3. Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Niedopuszczalność
[regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c)]
4. Odwołanie – Zarzuty – Zarzut podniesiony po raz pierwszy w odwołaniu – Niedopuszczalność
(regulamin postępowania przed Sądem, art. 48 § 2, art. 139 § 2, art. 144)
5. Prawo Unii – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Zapisanie w europejskiej konwencji praw człowieka – Uwzględnienie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47, art. 52 § 3)
6. Prawo Unii – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Nieograniczone prawo orzekania w przedmiocie kary dyscyplinarnej
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47)
7. Urzędnicy – Skarga – Zarzut dotyczący rzekomego przekroczenia rozsądnego czasu trwania postępowania dyscyplinarnego – Obowiązek podniesienia tego rodzaju zarzutu z urzędu – Brak
1. Jeśli jeden z punktów uzasadnienia przedstawionego przez Sąd do spraw Służby Publicznej jest wystarczający do uzasadnienia sentencji wyroku, to wady, którymi może być dotknięty inny punkt uzasadnienia, nie mają w żadnym razie wpływu na tę sentencję, przez co zarzut odnoszący się do tych wad jest nieistotny dla sprawy i powinien zostać oddalony.
(zob. pkt 24)
Odesłanie:
Trybunał, sprawa C‑496/99 P Komisja przeciwko CAS Succhi di Frutta, 29 kwietnia 2004 r., Rec. s. I‑3801, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Na podstawie art. 257 TFUE i art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie do Sądu jest ograniczone do kwestii prawnych. Sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu dokumentów zawartych w aktach sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego przez sąd orzekający w pierwszej instancji nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli Sądu. Tego rodzaju przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z dokumentów zawartych w aktach sprawy, bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.
(zob. pkt 29)
Odesłanie:
Sąd, sprawa T‑222/07 P Kerstens przeciwko Komisji, 8 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1–37, II‑B‑1–267, pkt 60–62 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Artykuł 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości stanowi, że pismo wszczynające postępowanie musi zawierać zwięzłe przedstawienie podnoszonych zarzutów prawnych. Ponadto art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że odwołanie powinno wskazywać podnoszone zarzuty oraz argumenty na ich poparcie. Stąd z przepisów tych wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, do którego uchylenia zmierza, oraz zawierać argumenty prawne w konkretny sposób uzasadniające to żądanie.
(zob. pkt 36)
Odesłanie:
Sąd, sprawa T‑107/07 P Rossi Ferreras przeciwko Komisji, 12 marca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1–5, II‑B‑1–31, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo
4. Zgodnie z art. 139 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem odwołanie nie może zmienić przedmiotu sporu rozpatrywanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej.
Umożliwienie stronie przedstawienia po raz pierwszy przed sądem odwoławczym zarzutu, którego nie podniosła przed sądem orzekającym w pierwszej instancji, byłoby równoznaczne z pozwoleniem jej na wniesienie do sądu odwoławczego, którego kompetencje w postępowaniu odwoławczym są ograniczone, sprawy o szerszym zakresie niż ta, która była rozpoznawana przez sąd orzekający w pierwszej instancji. Tymczasem w ramach odwołania właściwość Sądu ogranicza się do oceny rozstrzygnięcia prawnego w zakresie zarzutów rozpatrywanych przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
(zob. pkt 58, 66)
Odesłanie:
Trybunał, sprawa C‑266/05 P Sison przeciwko Radzie, 1 lutego 2007 r., Zb.Orz. s. I‑1233, pkt 95 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Zasada skutecznej ochrony sądowej stanowi ogólną zasadę prawa Unii, która obecnie jest wyrażona w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ochrona przyznana przez art. 6 ust. 1 europejskiej konwencji praw człowieka jest zatem urzeczywistniona w prawie Unii za pośrednictwem art. 47 karty praw podstawowych. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że zgodnie z art. 52 ust. 3 karty praw podstawowych, w zakresie, w jakim prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, o którym mowa w art. 47 karty praw podstawowych, odpowiada prawu zagwarantowanemu w europejskiej konwencji praw człowieka, jego znaczenie i zakres są takie same jak znaczenie i zakres prawa przyznanego przez wspomnianą konwencję, zgodnie z jej wykładnią dokonaną przez Europejski Trybunał Praw Człowieka.
(zob. pkt 84)
Odesłanie:
Trybunał, sprawa C‑279/09 DEB, 22 grudnia 2010 r., Zb.Orz. s. I‑13849, pkt 29–31; Trybunał, sprawa C‑457/09 Chartry, 1 marca 2011 r., Zb.Orz. s. I‑819, pkt 25; Trybunał, sprawa C‑69/10 Samba Diouf, 28 lipca 2011 r., Zb.Orz. s. I‑7151, pkt 49
6. Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że przestrzeganie art. 47 karty praw podstawowej nie wyklucza tego, by w postępowaniu o charakterze administracyjnym „kara” została nałożona najpierw przez organ administracyjny. Konieczne jest jednak, by decyzja organu administracyjnego, który jako taki nie spełnia wymagań zawartych w tym artykule, podlegała późniejszej kontroli „organu sądowego o nieograniczonym prawie orzekania”. Aby organ sądowy mógł zostać zakwalifikowany jako organ sądowy o nieograniczonym prawie orzekania, musi on przede wszystkim posiadać kompetencje w zakresie badania wszelkich zagadnień faktycznych i prawnych związanych z rozpatrywaną przez niego sprawą, co w przypadku kary dyscyplinarnej oznacza, że ma on w szczególności uprawnienia do oceny proporcjonalności między przewinieniem a karą.
(zob. pkt 85)
Odesłanie:
Europejski Trybunał Praw Człowieka, sprawa Albert i Le Compte przeciwko Belgii, 10 lutego 1983 r., seria A, nr 58, § 29; Europejski Trybunał Praw Człowieka, sprawa Schmautzer, Umlauft, Gradinger, Pramstaller, Palaoro i Pfarrmeier przeciwko Austrii, 23 października 1995 r., seria A, nr 328 A‑C i 329 A‑C, odpowiednio § 34, 37, 42, 39, 41, 38; Europejski Trybunał Praw Człowieka, sprawa Mérigaud przeciwko Francji, nr 32976/04, 24 września 2009 r., § 68
7. Sąd Unii nie może podnosić z urzędu zarzutu dotyczącego przekroczenia rozsądnego czasu trwania postępowania dyscyplinarnego, jeżeli nie zostało przed nim podniesione lub wykazane, że takie naruszenie miało wpływ na samą treść decyzji końcowej przyjętej przez instytucję.
(zob. pkt 100)
Odesłanie:
Trybunał, sprawa C‑39/00 P SGA przeciwko Komisji, 13 grudnia 2000 r., Rec. s. I‑11201, pkt 41–45; Trybunał, sprawa C‑1/01 P Asia Motor France i in. przeciwko Komisji, 20 września 2001 r., Rec. s. I‑6349, pkt 33–36