Αίτηση αναιρέσεως που άσκησε στις 23 Σεπτεμβρίου 2009 ο Roberto Sevenierκατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησηςστις 8 Ιουλίου 2009 στην υπόθεση F-62/08, Sevenier κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-368/09 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Roberto Sevenier (Παρίσι, Γαλλία) (εκπρόσωποι: E. Boigelot και L. Defalque, δικηγόροι)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Πρωτοδικείο:

να αναιρέσει τη διάταξη που εξέδωσε το τρίτο τμήμα του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 8 Ιουλίου 2009, στην υπόθεση F-62/08, Sevenier κατά Επιτροπής και που κοινοποιήθηκε στον αναιρεσείοντα στις 13 Ιουλίου 2009·

να δεχθεί τα αιτήματα που ο αναιρεσείων είχε προβάλει ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

να καταδικάσει τον αντίδικο στα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με την υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως, ο αναιρεσείων ζητεί την αναίρεση της διατάξεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης (ΔΔΔ) στις 8 Ιουλίου 2009, στην υπόθεση F-62/08, Sevenier κατά Επιτροπής, με την οποία το ΔΔΔ απέρριψε ως προδήλως απαράδεκτη την προσφυγή του περί ακυρώσεως της αποφάσεως της Επιτροπής της 24ης Σεπτεμβρίου 2007, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του, αφενός, να μη ληφθεί υπόψη η παραίτησή του με ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1983 και, αφετέρου, να συγκληθεί η επιτροπή αναπηρίας.

Προς στήριξη της αιτήσεώς του αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προβάλλει, κυρίως, ένα μοναδικό λόγο αντλούμενο από πλάνη περί το δίκαιο στην οποία υπέπεσε το ΔΔΔ κατά την ερμηνεία της έννοιας της αμιγώς επιβεβαιωτικής πράξεως, στο μέτρο που χαρακτήρισε ως αμιγώς επιβεβαιωτική πράξη τη ρητή απόφαση που εκδόθηκε μετά τη σιωπηρή απόρριψη της αιτήσεως του νυν αναιρεσείοντος, παρά το γεγονός ότι με τη ρητή απόφαση έγινε εν μέρει δεκτή η αίτηση του νυν αναιρεσείοντος.

Επικουρικώς, ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι το ΔΔΔ παραμόρφωσε και αγνόησε τα στοιχεία τη δικογραφίας και ότι παρέβη την υποχρέωσή του αιτιολογήσεως, καθόσον έκρινε ότι καμία ιδιαίτερη περίσταση στην προκειμένη περίπτωση δεν δικαιολογούσε την εκ μέρους του ΔΔΔ μη εφαρμογή της πάγιας νομολογίας στον τομέα των αμιγώς επιβεβαιωτικών πράξεων.

____________