PROJEKT POSTANOWIENIA SĄDU (piąta izba)
(*)
Postępowanie – Ustalenie kosztów
W sprawie T‑332/10 DEP
Polsko-Amerykański Dom Inwestycyjny S.A., dawniej Viaguara S.A., z siedzibą w Warszawie (Polska), reprezentowana przez J. Bartoszka, radcę prawnego,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM),
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Pfizer Inc., z siedzibą w Nowym Jorku, Nowy Jork (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez adwokat V. von Bomhard,
mającej za przedmiot wniosek o ustalenie kosztów sądowych podlegających zwrotowi przez stronę skarżącą na rzecz interwenienta w następstwie wydania wyroku Sądu z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie T‑332/10 Viaguara przeciwko OHIM – Pfizer (VIAGUARA), niepublikowanego w Zbiorze,
SĄD (piąta izba),
w składzie: S. Papasavvas (sprawozdawca), prezes, V. Vadapalas, i K. O’Higgins, sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności sprawy, postępowanie i żądania stron
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 10 sierpnia 2010 r. skarżąca, Polsko-Amerykański Dom Inwestycyjny S.A., dawniej Viaguara S.A., wniosła skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 20 maja 2010 r. (sprawa R 946/2009‑1) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Pfizer Inc. a skarżącą.
2 Interwenient, Pfizer Inc., przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania OHIM. Interwenient wniósł do Sądu o oddalenie skargi i obciążenie strony skarżącej kosztami postępowania.
3 Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie T‑332/10 Viaguara przeciwko OHIM – Pfizer (VIAGUARA), niepublikowanym w Zbiorze, Sąd oddalił skargę i obciążył stronę skarżącą kosztami postępowania na mocy art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.
4 Pismem z dnia 3 lipca 2012 r. interwenient zwrócił się do skarżącej o zapłatę kwoty poniesionych przez siebie kosztów, które wyliczył na 34 355,51 EUR.
5 Pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r. skarżąca odmówiła zapłaty kwoty żądanej przez interwenienta.
6 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 sierpnia 2012 r. interwenient zwrócił się na podstawie art. 92 § 1 regulaminu postępowania z wnioskiem o ustalenie kosztów, wzywając Sąd do ustalenia kosztów podlegających zwrotowi przez skarżącą na kwotę 34 355,51 EUR. Interwenient uściślił, że suma ta odpowiada wydatkom związanym z kosztami zastępstwa prawnego i innymi kosztami poniesionymi przed Sądem, wyliczonym na kwotę 29 358,83 EUR, kosztom tłumaczenia przedstawionych pism na język postępowania, wyliczonym na kwotę 2996,68 EUR, oraz kosztom związanym z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów OHIM, wyliczonym na kwotę 2000 EUR.
7 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 listopada 2012 r. skarżąca przedstawiła swoje uwagi dotyczące tego wniosku. Wniosła ona o oddalenie wniosku złożonego przez interwenienta.
Co do prawa
8 Zgodnie z art. 92 § 1 regulaminu postępowania w razie sporu dotyczącego kosztów podlegających zwrotowi Sąd, na wniosek zainteresowanej strony i po wysłuchaniu uwag strony przeciwnej, wydaje postanowienie niepodlegające zaskarżeniu.
9 Zgodnie z art. 91 lit. b) regulaminu postępowania do kosztów podlegających zwrotowi zalicza się „wydatki niezbędne poczynione przez strony w związku z postępowaniem, w szczególności koszty podróży i pobytu, a także wynagrodzenia pełnomocników, doradców oraz adwokatów lub radców prawnych”. Z przepisu tego wynika, że koszty podlegające zwrotowi ograniczają się, po pierwsze, do tych, które zostały poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem, a po drugie, do tych, które były w tym celu niezbędne [postanowienia Sądu: z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie T‑342/99 DEP Airtours przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1785, pkt 13; z dnia 25 października 2010 r. w sprawie T‑33/08 DEP Bastos Viegas przeciwko OHIM – Fabre Médicament (OPDREX), niepublikowane w Zbiorze, pkt 7].
10 Co się tyczy postępowań w sprawach z zakresu własności intelektualnej, art. 136 § 2 regulaminu postępowania uściśla, że za koszty podlegające zwrotowi uznaje się także „niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą oraz koszty sporządzenia wymaganych zgodnie z art. 131 § 4 akapit drugi przekładów pism i innych dokumentów na język postępowania”.
11 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego adwokatowi od reprezentowanej przezeń strony postępowania, może on jednak określić wysokość kwoty, do której wynagrodzenie to będzie mogło zostać odzyskane od strony obciążonej kosztami postępowania. Orzekając o wniosku o ustalenie kosztów, Sąd nie musi brać pod uwagę krajowej taryfy ustalającej honoraria adwokatów ani ewentualnej umowy zawartej w tym względzie między zainteresowaną stroną i jej pełnomocnikami lub doradcami [ww. postanowienie w sprawie OPDREX, pkt 8; postanowienie Sądu z dnia 19 marca 2009 r. w sprawach połączonych T‑333/04 i T‑334/04 DEP House of Donuts przeciwko OHIM – Panrico (House of donuts), niepublikowane w Zbiorze, pkt 8].
12 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że w braku przepisów prawa Unii Europejskiej o charakterze taryfowym Sąd winien dokonać swobodnej oceny danych zebranych w sprawie, mając na uwadze przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie dla prawa wspólnotowego, jak również stopień trudności sprawy, nakład pracy, jakiego wymagało postępowanie sporne od uczestniczących w nim pełnomocników lub doradców, oraz interesy ekonomiczne, jakie strony miały w tym sporze [ww. postanowienie w sprawie Airtours przeciwko Komisji, pkt 18; postanowienie Sądu z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie T‑8/03 DEP El Corte Inglés przeciwko OHIM – PUCCI (EMILIO PUCCI), niepublikowane w Zbiorze, pkt 15].
13 To w świetle tych względów należy ustalić wysokość kosztów podlegających zwrotowi w niniejszej sprawie.
14 W pierwszej kolejności Sąd zauważa, że sprawa w postępowaniu głównym nie cechowała się żadną szczególną złożonością w odniesieniu do swojego przedmiotu i charakteru. Sprawa ta dotyczyła bowiem postępowania w sprawie sprzeciwu, którego główną przywołaną podstawą było zarzucane naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1), będącego zwykłym postępowaniem spornym z zakresu prawa znaków towarowych. Jak wynika z lektury ww. wyroku w sprawie VIAGUARA, rozpatrywana sprawa nie dotyczyła ani nowego zagadnienia prawnego, ani złożonego zagadnienia faktycznego i nie może zatem zostać uznana za szczególnie trudną. Podobnie należy uznać, że sprawa nie miała szczególnego znaczenia w świetle prawa Unii, jako że ww. wyrok w sprawie VIAGUARA – jak słusznie zauważyła skarżąca w swoich uwagach – wpisuje się w dobrze utrwaloną linię orzecznictwa. Zresztą interwenient także nie podniósł w ramach swojego wniosku o ustalenie kosztów, że sprawa cechowała się złożonością lub szczególnym znaczeniem.
15 W drugiej kolejności należy zauważyć, że o ile sprawa przedstawiała oczywiście interes ekonomiczny dla interwenienta, o tyle przy zupełnym braku przedstawienia przez interwenienta konkretnych danych nie można uznać, iż interes ten jest nadzwyczajny lub znacznie różni się od interesu, który leży u podstaw każdego sprzeciwu wnoszonego wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
16 W trzeciej kolejności, co się tyczy nakładu pracy, którego postępowanie mogło wymagać od przedstawicieli interwenienta, należy przypomnieć, że możliwość oceny przez sąd Unii wartości wykonanej pracy zależy od dokładności przekazanych mu informacji (zob. ww. postanowienie w sprawie Airtours przeciwko Komisji, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 W niniejszym przypadku należy zauważyć, że interwenient przedstawił na poparcie swojego wniosku o ustalenie kosztów rozliczenie kosztów i honorariów, których zapłaty żąda.
18 Należy również zauważyć, że efektywny udział interwenienta w postępowaniu przed Sądem przejawił się w pierwszej kolejności złożeniem uzasadnionego wniosku na podstawie art. 131 § 2 akapit trzeci regulaminu postępowania mającego na celu wskazanie języka angielskiego jako języka postępowania zamiast języka polskiego, a potem w drugiej kolejności i wskutek oddalenia tego wniosku złożeniem sporządzonej po angielsku odpowiedzi na skargę, a następnie złożeniem jej tłumaczenia na polski. Ponadto interwenient został wezwany przez sekretariat Sądu do przedstawienia niektórych dokumentów na podstawie art. 44 § 5 regulaminu postępowania w celu uzupełnienia odpowiedzi na skargę, w odniesieniu do czego interwenient złożył wniosek o przedłużenie pierwotnie wyznaczonego terminu. Interwenient następnie złożył wniosek o przeprowadzenie rozprawy w procedurze ustnej i dwa wnioski o odroczenie terminu wyznaczonego na rozprawę. Wreszcie interwenient uczestniczył w rozprawie w dniu 10 listopada 2011 r.
19 Co się tyczy przede wszystkim kwoty 29 358,83 EUR żądanej z tytułu honorariów adwokackich, z przekazanych przez interwenienta danych w tym względzie wynika, że odpowiadają one 124,4 godziny pracy wykonywanej od dnia 30 sierpnia 2010 r. do dnia 18 listopada 2011 r. przez dwóch wspólników, dwóch doradców, starszego współpracownika i nowo kwalifikowanego współpracownika, trzech asystentów prawnych i trzech praktykantów, którzy podejmowali czynności podczas kilku etapów postępowania, przy czym fakturowana stawka godzinowa wynosiła 535 EUR w odniesieniu do wspólników, od 300 do 445 EUR w odniesieniu do doradców, 390 EUR w odniesieniu do starszego współpracownika, 200 EUR w odniesieniu do nowo kwalifikowanego współpracownika, od 115 do 155 EUR w odniesieniu do asystentów prawnych i 165 EUR w odniesieniu do praktykantów.
20 W tym względzie należy przypomnieć, że o ile w niniejszym przypadku interwenient był uprawniony do powierzenia prowadzenia interwencji kilku doradcom jednocześnie, o tyle Sąd ma obowiązek uwzględnienia przede wszystkim całkowitej liczby godzin pracy, które mogą wydawać się obiektywnie niezbędne z punktu widzenia postępowania spornego, i to niezależnie od liczby prawników, pomiędzy których można było podzielić świadczenie wykonanych w danej sprawie usług [zob. postanowienie Sądu z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie T‑93/06 DEP Mülhens przeciwko OHIM – Spa Monopole (MINERAL SPA), niepublikowane w Zbiorze, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo].
21 Ponadto należy rozważyć godzinowe stawki wynagrodzenia, o których zastosowanie się wnosi, gdyż uwzględnienie wysokiej stawki godzinowej wydaje się odpowiednie wyłącznie w odniesieniu do wynagrodzenia za usługi profesjonalistów, którzy są w stanie pracować wydajnie i szybko, w związku z czym w konsekwencji należy sporządzić koniecznie ścisłe wyliczenie całkowitej liczby godzin pracy niezbędnych z punktu widzenia postępowania spornego (ww. postanowienie w sprawie MINERAL SPA, pkt 22).
22 Przedstawione przez interwenienta wyszczególnienia honorariów i rozdzielenie żądanych kosztów wskazują, że zadania wykonane przez jego przedstawicieli można podzielić na trzy etapy.
23 Etap pierwszy – od dnia 30 sierpnia do dnia 13 września 2010 r. – obejmuje wymianę korespondencji przed doręczeniem skargi pomiędzy sekretariatem Sądu a przedstawicielami interwenienta w przedmiocie wyznaczenia języka postępowania w postępowaniu głównym oraz dyskusje pomiędzy prawnikami oraz z ich klientem na temat czynności, jakie należy podjąć, po czym nastąpiło złożenie uzasadnionego wniosku w rozumieniu art. 131 § 2 akapit trzeci regulaminu postępowania.
24 Etap drugi – od dnia 27 września 2010 r. do dnia 17 marca 2011 r. – obejmuje zapoznanie się z aktami sprawy przez przedstawicieli interwenienta i złożenie odpowiedzi na skargę w języku angielskim oraz tłumaczenie tejże odpowiedzi na język postępowania, czyli na język polski.
25 Etap trzeci – od dnia 28 marca do dnia 18 listopada 2011 r. – obejmuje czynności podejmowane przez przedstawicieli interwenienta, których celem było przeprowadzenie rozprawy, usługi prawne związane z przygotowaniem się do rozprawy i udziałem w niej jednego z tych przedstawicieli, kwotę kosztów podróży do Luksemburga w odniesieniu do tego przedstawiciela oraz kosztów przesyłania w celu złożenia w sekretariacie Sądu oryginału i potwierdzonych za zgodność z oryginałem kopii pism procesowych za pomocą ekspresowej przesyłki kurierskiej.
26 Co się tyczy pierwszego etapu, wbrew temu, na co wskazuje skarżąca w swych uwagach, nie można uważać, że koszty wynikające ze złożenia uzasadnionego wniosku mającego na celu zmianę języka postępowania nie były niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem. Interwenient złożył bowiem ten wniosek w odpowiedzi na wezwanie go przez Sąd do przedstawienia wyjaśnień dotyczących języka postępowania w wyznaczonym ku temu terminie. W tym względzie należy przypomnieć, że w braku porozumienia pomiędzy stronami w przedmiocie języka postępowania wybranego w skardze i zgodnie z art. 131 § 2 akapit trzeci regulaminu postępowania interwenient był uprawniony do złożenia uzasadnionego wniosku ze wskazaniem, że język, w którym zostało złożone zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego do OHIM, w niniejszym przypadku język polski, nie pozwala mu na zapewnienie sobie przed Sądem skutecznej obrony. Ponadto argument skarżącej, zgodnie z którym taki wniosek nie miał szans powodzenia, jest pozbawiony znaczenia dla oceny niezbędnego charakteru kosztów z tym związanych.
27 Należy poza tym zauważyć, że kwota kosztów żądanych przez przedstawicieli interwenienta z tytułu tego pierwszego etapu uległa obniżeniu w następstwie porozumienia z interwenientem do ryczałtowej kwoty 500 EUR, podczas gdy kwota początkowo zafakturowana wynosiła 2604 EUR za 7,2 godziny pracy wspólnika, starszego współpracownika i asystenta prawnego.
28 W tych okolicznościach kwota 500 EUR wydaje się rozsądna.
29 Co się tyczy drugiego etapu, podczas którego interwenient złożył odpowiedź na skargę, należy stwierdzić, że była w to zaangażowana bardzo znaczna liczba osób, mianowicie wspólnik, doradca, starszy współpracownik, trzech asystentów prawnych i dwóch praktykantów, dla celów wykonywania różnych zadań. W tym kontekście z odnoszącego się do tego wyszczególnienia honorariów wynika, że znaczna część ich czynności polegała na wewnętrznych dyskusjach pomiędzy przedstawicielami interwenienta i z interwenientem, które to dyskusje dotyczyły w szczególności oszacowania kosztów wynikających z ich interwencji przed Sądem i tłumaczeń do przygotowania.
30 Ponadto podczas tego etapu przedstawiciele interwenienta poświęcili kilka godzin na analizę skargi, regulaminu postępowania oraz praktycznych instrukcji dla stron w postępowaniach przed Sądem (Dz.U. L 68, s. 23), na zapoznanie się z orzecznictwem dotyczącym stosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, na zredagowanie i złożenie odpowiedzi na skargę w języku angielskim i jej tłumaczenia na język postępowania, na złożenie wniosku o przedłużenie terminu wyznaczonego przez sekretariat Sądu dla celów uzupełnienia odpowiedzi na skargę, a wreszcie na przedstawienie dowodu, że pełnomocnictwo do reprezentowania udzielone przez interwenienta zostało udzielone przez osobę do tego uprawnioną w rozumieniu art. 44 § 5 lit. b) regulaminu postępowania. Z tytułu tych usług prawnicy interwenienta zafakturowali – pomiędzy dniem 11 października 2010 r., datą doręczenia im skargi, a dniem 7 lutego 2011 r., datą dokonania uzupełnienia odpowiedzi na skargę po udzielonym im przedłużeniu terminu – 58,5 godziny pracy, za co żądają kwoty ryczałtowej w wysokości 15 000 EUR.
31 Należy zauważyć jednakże, że doradcom interwenienta sprawa była już szeroko znana ze względu na to, iż reprezentowali interwenienta jeszcze przed złożeniem skargi w postępowaniu głównym w toku postępowania przed Wydziałem Sprzeciwów i Izbą Odwoławczą OHIM. Skutkowało to częściowo ułatwieniem pracy oraz skróceniem czasu poświęconego na redagowanie odpowiedzi na skargę (zob. podobnie ww. postanowienie w sprawie Airtours przeciwko Komisji, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
32 W swojej odpowiedzi na skargę interwenient musiał bowiem ustosunkować się wyłącznie do jedynego zarzutu podniesionego w skardze dotyczącego zarzucanego Izbie Odwoławczej naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 w odniesieniu do całościowej oceny związku, który można ustalić między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, i ryzyka, że używanie bez uzasadnionej przyczyny zgłoszonego znaku towarowego powodowałoby czerpanie nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego. Mając na względzie, że interwenient rozwinął podobną argumentację prawną w przedmiocie wykładni art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 przed Izbą Odwoławczą, należy stwierdzić, iż zredagowanie odpowiedzi na skargę nie wymagało misternej i dogłębnej analizy.
33 Wreszcie należy przypomnieć, że etap procedury pisemnej obejmował tylko jedną wymianę pism między stronami.
34 W świetle powyższego trzeba stwierdzić, że liczba poświęconych godzin i zaangażowanych prawników podczas tego etapu nie wydaje się obiektywnie uzasadniona.
35 Wynika z tego, że kwotę kosztów należy ustalić na 4000 EUR.
36 Co się tyczy trzeciego etapu, podczas którego przedstawiciele interwenienta złożyli wniosek o przeprowadzenie rozprawy w procedurze ustnej i zostali wezwani na rozprawę, przedstawiciele ci złożyli pismo o zmianie jednego z nich wraz z zaświadczeniem o wpisie nowego przedstawiciela na listę adwokacką, dwukrotnie wnieśli o odroczenie terminu rozprawy, czego im odmówiono, a następnie jeden z nich uczestniczył w rozprawie przed Sądem.
37 Z tego tytułu zafakturowali 1144 EUR za usługi dotyczące zajęcia stanowiska w przedmiocie przeprowadzenia rozprawy oraz 20 653,50 EUR za usługi prawne związane z przygotowaniem się do rozprawy przed Sądem oraz udziałem w niej, która to kwota zgodnie z porozumieniem między interwenientem a jego przedstawicielami została obniżona do sumy 13 351,40 EUR, odpowiadającej 58,70 godziny pracy dwóch wspólników, z których jeden zastąpił starszego współpracownika, doradcy, nowo kwalifikowanego współpracownika, trzech asystentów prawnych i dwóch praktykantów. Suma ta obejmuje kwotę ryczałtową w wysokości 12 000 EUR zafakturowaną za usługi prawne związane z wnioskiem, przygotowaniem się do rozprawy przed Sądem i udziałem w niej, kwotę 1271 EUR zafakturowaną z tytułu kosztów podróży oraz kwotę 80,40 EUR z tytułu kosztów przesyłek. Oprócz tej sumy przedstawiciele interwenienta zwrócili się o zwrot kwoty 25,48 EUR, odpowiadającej kosztom przesłania do sekretariatu Sądu za pomocą ekspresowej przesyłki kurierskiej dwóch uzasadnionych wniosków o odroczenie terminu rozprawy.
38 Co się tyczy, po pierwsze, wniosku o przeprowadzenie rozprawy, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 135a regulaminu postępowania każdy taki wniosek przedłożony przez jedną ze stron postępowania musi wskazać powody, dla których wnosi ona o jej wysłuchanie. W niniejszym przypadku w ramach swojego wniosku interwenient przedstawił dość lakoniczne uzasadnienie, wskazując co do istoty, że przeprowadzenie rozprawy pozwoliłoby mu na sprostowanie ewentualnych błędów w tłumaczeniu lub w interpretacji wynikających z zastosowania języka polskiego jako języka postępowania oraz na wyjaśnienie Sądowi odmiennych stanowisk stron co do znaczenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009. W świetle pobieżnej treści i krótkiej objętości tego wniosku kwota żądanych kosztów nie jest obiektywnie uzasadniona.
39 Co się tyczy, po drugie, przedstawionych wniosków o odroczenie, trzeba zauważyć, że ponieważ interwenient udzielił pełnomocnictwa trzem prawnikom do reprezentowania go przed Sądem, niemożność uczestnictwa jednego z nich w rozprawie ze względu na inne zobowiązania odnoszące się do tej samej daty nie może uzasadniać złożenia wniosku o odroczenie terminu rozprawy. Chociaż bowiem chodziło o przedstawiciela, który posiadał pogłębioną znajomość sprawy, miał on wystarczająco dużo czasu pomiędzy wezwaniem przez Sąd w dniu 7 października 2011 r. a terminem rozprawy, która miała się odbyć ponad miesiąc później, na przekazanie głównych informacji swoim współpracownikom, którzy mogliby uczestniczyć w rozprawie zamiast niego. Ponadto złożenie drugiego wniosku o odroczenie nie było uzasadnione przy uwzględnieniu oddalenia pierwszego wniosku w tym samym przedmiocie. I tak należy uznać, że wydatki poniesione na złożenie dwóch kolejnych wniosków nie można zakwalifikować jako niezbędne koszty.
40 Co się tyczy, po trzecie, przygotowania się do rozprawy, należy stwierdzić, iż niewielka objętość pism stron, okoliczność, że doszło tylko do jednej wymiany pism w toku procedury pisemnej, i brak złożonych zagadnień faktycznych i prawnych, które cechowałyby sprawę w postępowaniu głównym, nie uzasadniały tego, iż temu przygotowaniu została poświęcona tak znaczna liczba godzin, wynosząca ponad trzynaście godzin. Dla celów samego przygotowania się do rozprawy wspólnik, który również w niej uczestniczył, wspierany przez praktykanta i asystenta prawnego, zafakturował kwotę przekraczającą 5000 EUR, której nie można uznać za obiektywnie uzasadnioną.
41 Należy zatem ustalić wysokość kosztów z tytułu usług prawnych związanych z przygotowaniem się do rozprawy i udziałem w niej przedstawicieli interwenienta na kwotę 2500 EUR.
42 Co się tyczy, po czwarte, kosztów podróży i pobytu oraz kosztów przesyłek, należy przypomnieć, że koszty takie winny być wzięte pod uwagę jako koszty podlegające zwrotowi w zakresie, w jakim były niezbędne [zob. postanowienie Sądu z dnia 23 października 2002 r. w sprawie T‑6/01 DEP Matratzen Concord przeciwko OHIM – Hukla Germany (MATRATZEN), niepublikowane w Zbiorze, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo].
43 Jeśli chodzi o koszty przesyłek, interwenient żąda zapłaty kwoty 105,88 EUR. Suma ta obejmuje przesłanie do sekretariatu Sądu za pomocą ekspresowej przesyłki kurierskiej uzasadnionego wniosku przedłożonego na podstawie art. 131 § 2 akapit trzeci regulaminu postępowania (11,46 EUR), odpowiedzi na skargę (11,56 EUR), jej tłumaczenia (10,71 EUR), wniosku o przedłużenie terminu wyznaczonego na uzupełnienie odpowiedzi na skargę (11,08 EUR) oraz dokumentów uzupełniających tę odpowiedź (11,08 EUR), wniosku o przeprowadzenie rozprawy (12,23 EUR), pisma dotyczącego zmiany przedstawiciela w toku ustnego etapu postępowania i zaświadczenia o wpisie nowego przedstawiciela na listę adwokacką (12,28 EUR), a także dwóch kolejnych wniosków o zmianę terminu rozprawy (25,48 EUR).
44 Należy stwierdzić, że poza wnioskami o odroczenie, przesłanie tych dokumentów było niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem.
45 Z tego względu należy ustalić wysokość kosztów przesyłek na kwotę 80,40 EUR.
46 Co się tyczy kosztów podróży i pobytu, w odniesieniu do których interwenient żąda sumy 1271 EUR, podkreśla on, że obejmują one, po pierwsze, koszty poniesione w związku ze zmianą lotu, którym udał się, aby uczestniczyć w rozprawie, jako że uprzednio musiał anulować bilet lotniczy zarezerwowany wcześniej dla celów podróży służbowej przewidzianej w dniu rozprawy, a po drugie, koszty przemieszczania się w Luksemburgu dla potrzeb rozprawy. W tym celu przedstawił, po pierwsze, fakturę wygenerowaną automatycznie przez system elektroniczny linii lotniczych Iberia Líneas Aéreas de España, S.A. w dniu 3 listopada 2011 r. dotyczącą opłaty w wysokości 150 EUR wynikającej ze zmiany lotu odbywanego tymi samymi liniami, a po drugie, fotokopię trzech faktur wystawionych przez firmy taksówkowe z dnia 10 listopada 2011 r., które opiewają na łączną kwotę 73,50 EUR.
47 Trzeba zauważyć przede wszystkim, że oprócz kwot wymienionych w wyżej wspomnianych fakturach żaden dowód nie został przedstawiony w odniesieniu do żądanej całkowitej sumy 1271 EUR.
48 Ponadto z analizy dokumentów przedstawionych przez interwenienta wynika, że po pierwsze, faktura dotycząca zmiany lotu pierwotnie zarezerwowanego przez przedstawiciela interwenienta, który uczestniczył w rozprawie, nie zawiera żadnych danych pozwalających na sprawdzenie, czy chodzi o lot do Luksemburga dla celów udziału w rozprawie, czy o inny lot. Ponadto powodu, który miałby skłonić tego przedstawiciela do zmiany daty swojego lotu, nie sposób przypisać Sądowi. W tym względzie należy zauważyć, że zmiana ta miałaby wynikać z anulowania innej podróży służbowej przewidzianej w tym samym dniu, podczas gdy termin przewidziany na rozprawę, wyznaczony na dzień 10 listopada 2011 r., nigdy nie uległ zmianie. Trzeba zauważyć zresztą, że okoliczność, iż dwa wnioski o odroczenie terminu rozprawy przedłożone przez interwenienta zostały rozpatrzone odmownie, jest pozbawiona znaczenia w odniesieniu do oceny kosztów wynikających z wyżej wspomnianej zmiany, których nie można uważać za niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem.
49 Po drugie, w odniesieniu do faktur przedstawionych przez interwenienta dla uzasadnienia przemieszczania się jego przedstawiciela taksówkami dla celów udziału w rozprawie w dniu 10 listopada 2011 r. należy zauważyć, że tylko jedna z nich pochodzi od firmy taksówkowej zlokalizowanej w Luksemburgu. Dwie pozostałe faktury datowane na dzień 10 listopada 2011 r. pochodzą od firm taksówkowych zlokalizowanych za granicą, pierwszej z Alicante – gdzie, jak się wydaje, znajduje się miejsce zamieszkania przedstawiciela, który uczestniczył w rozprawie, podobnie jak oddział kancelarii prawniczej Hogan & Lovells, która reprezentowała interwenienta – a drugiej z Paryża. O ile pierwsza z nich odpowiada trasie z miejsca zamieszkania przedstawiciela interwenienta do lotniska w Alicante, o tyle trasa, której odpowiada druga, nie jest jasno określona.
50 Wynika z tego, że w braku dostarczenia przez przedstawicieli interwenienta uzupełniających wyjaśnień co do wysokości poniesionych przez nich kosztów podróży i pobytu dla celów udziału w rozprawie w Luksemburgu oraz w świetle akt sprawy słuszne będzie ustalenie kosztów z tym związanych na kwotę 250 EUR.
51 Co się tyczy następnie kosztów tłumaczenia oszacowanych na kwotę 2996,68 EUR, z wniosku o ustalenie kosztów wynika, że niektóre tłumaczenia zostały sporządzone przez prawników ze znajdującego się w Warszawie oddziału kancelarii reprezentującej interwenienta dla celów zarządzania kosztami z tym związanymi oraz kontroli ich jakości, podczas gdy inne tłumaczenia dotyczące dłuższych dokumentów zostały sporządzone przez tłumaczy zawodowych. Interwenient żąda zatem zwrotu kwoty 1942,50 EUR z tytułu tłumaczeń sporządzonych wewnętrznie przez pracowników kancelarii, mianowicie dwóch praktykantów, współpracownicę i dwie inne osoby określone jako tłumacze, oraz kwoty 1054,18 EUR z tytułu tłumaczeń sporządzonych zewnętrznie przez tłumaczy zawodowych, w której to kwocie jest zawarta również kwota 50,03 EUR z tytułu kosztów przesyłki ekspresowej.
52 Wreszcie oprócz kwoty 2996,68 EUR przedstawiciele interwenienta zafakturowali kwotę 408,45 EUR z tytułu tłumaczeń sporządzonych przez agencję tłumaczeniową, której zapłaty żądają z tytułu poniesionych dodatkowych kosztów.
53 Należy zauważyć zresztą, że koszty żądane z tytułu tłumaczeń pism procesowych dotyczą zarówno tłumaczeń z języka angielskiego na język postępowania, jak i z języka postępowania na język angielski.
54 W pierwszej serii tłumaczeń sporządzonych z języka angielskiego na język postępowania widnieją, po pierwsze, pisma skierowane przez interwenienta do sekretariatu Sądu w języku postępowania, które zostały zredagowane przez jego przedstawicieli po angielsku, a po drugie, odpowiedź na skargę złożona przez interwenienta w języku angielskim na mocy art. 131 § 3 regulaminu postępowania. Należy stwierdzić, że wśród tych dokumentów jedynie tłumaczenie odpowiedzi na skargę na język postępowania należy uznać za niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem, gdyż z art. 131 § 4 akapit drugi regulaminu postępowania wynika, iż każda ze stron jest obowiązana do sporządzenia przekładu na język postępowania pism procesowych lub dokumentów, innych niż skarga, złożonych przez nią w innym języku niż język postępowania.
55 Należy zauważyć w tym względzie, że z tytułu tłumaczenia odpowiedzi na skargę obejmującej szesnaście stron, które zostało wykonane wewnętrznie, prawnicy interwenienta zafakturowali kwotę 1530 EUR za 20,40 godziny pracy według stawki godzinowej 75 EUR, co odpowiada około 95 EUR za stronę. Poza tym zafakturowali kwotę 187,50 EUR za tłumaczenie załączników do odpowiedzi na skargę obejmujących jedenaście stron, co odpowiada dwóm i pół godziny pracy według stawki godzinowej 75 EUR. Należy zauważyć w tym względzie, że wspomniane załączniki obejmują pełnomocnictwo udzielone przez interwenienta do jego reprezentacji, dowód, że pełnomocnictwo to zostało należycie udzielone, zaświadczenia o wpisie wyznaczonych przedstawicieli na listę adwokacką i dowód osobowości prawnej interwenienta. Trzeba również zauważyć, że przedstawienie tych dokumentów jest wymagane na mocy art. 44 §§ 3 i 5 regulaminu postępowania.
56 O ile zaś na mocy art. 35 § 3 akapity pierwszy i drugi regulaminu postępowania wszystkie dokumenty załączone do pism stron powinny zostać przedstawione w języku postępowania, a gdy są przedstawione w innym języku, załącza się do nich przekład na język postępowania, o tyle z art. 43 § 4 wspomnianego regulaminu wynika, że tylko dokumenty powołane w danym piśmie procesowym należy do niego załączyć. Załączniki służą bowiem uzasadnieniu argumentacji przedstawionej w pismach stron i ilustracji ich treści. Natomiast dokumenty, których przedstawienie jest wymagane przez art. 44 §§ 3 i 5 regulaminu postępowania, nie mają funkcji ilustracyjnej, ale ich celem jest umożliwienie Sądowi sprawdzenia, czy dane pismo procesowe jest dopuszczalne w odniesieniu do reprezentacji osoby fizycznej lub prawnej, w imieniu której zostały złożone. Ponadto przepis ten nie wymaga, by dokumenty, o które chodzi, były przedstawiane w języku postępowania.
57 Wynika z tego, że ponieważ, po pierwsze, interwenient nie był obowiązany do załączenia do odpowiedzi na skargę dokumentów, których przedstawienie było w każdym razie wymagane na mocy art. 44 §§ 3 i 5 tegoż regulaminu, a po drugie, nie był także zobowiązany do przedstawienia tych dokumentów w języku postępowania, koszty poniesione na tłumaczenie tych dokumentów nie były niezbędne w związku z postępowaniem przed Sądem.
58 Co się tyczy kosztów poniesionych na tłumaczenie odpowiedzi na skargę, należy zauważyć, iż żądana kwota jest nadmierna, tym bardziej że wyszczególnienia honorariów przedstawione przez interwenienta wskazują, iż jego przedstawiciele sporządzili szacunek kosztów dotyczący tłumaczenia wewnętrznego, co powinno ich było skłonić do stwierdzenia, że stawka godzinowa zafakturowana przez tłumaczy zewnętrznych jest niższa, jak to wynika zresztą z dwóch faktur przedstawionych przez interwenienta dotyczących tłumaczeń sporządzonych w Polsce przez agencję tłumaczy zawodowych.
59 W odniesieniu do drugiej kategorii dokumentów, do których zaliczają się tłumaczenia na język angielski, po pierwsze, pism procesowych złożonych w języku polskim przez skarżącą, mianowicie skargi i uwag dotyczących uzasadnionego wniosku przedstawionego przez interwenienta, a po drugie, pism skierowanych do stron przez sekretariat Sądu w języku postępowania oraz sprawozdania na rozprawę, należy stwierdzić, że interwenient dysponował personelem niezbędnym do tego, by móc zrozumieć te dokumenty i odpowiedzieć na nie bez zlecania ich tłumaczenia.
60 W tych okolicznościach słuszne będzie ustalenie wydatków związanych z kosztami tłumaczenia na kwotę 250 EUR.
61 Co się tyczy kosztów związanych z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą i Wydziałem Sprzeciwów w wysokości 2000 EUR, należy przypomnieć, że art. 136 § 2 akapit pierwszy regulaminu postępowania przewiduje tylko zwrot kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą. Uzyskanie ich zwrotu powinno zaś nastąpić w niniejszym przypadku na podstawie decyzji Izby Odwoławczej dotyczącej kosztów, która to decyzja pozostaje w mocy po oddaleniu skargi wniesionej przez skarżącą [zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 13 marca 2006 r. w sprawie T‑115/02 DEP AVEX przeciwko OHIM – Ahlers (a), niepublikowane w Zbiorze, pkt 11].
62 Wynika z tego, że nie ma potrzeby orzekania co do kosztów poniesionych przed OHIM, gdyż zostały one ustalone w decyzji Izby Odwoławczej, która stanowi tytuł egzekucyjny i do której wykonania wobec skarżącej interwenient będzie mógł doprowadzić [zob. podobnie postanowienie Sądu z dnia 2 marca 2012 r. w sprawie T‑270/09 DEP PVS przeciwko OHIM – MeDiTA Medizinische Kurierdienst (medidata), niepublikowane w Zbiorze, pkt 19, 20].
63 Ze względu na całość powyższych rozważań słuszne będzie ustalenie kosztów podlegających zwrotowi poniesionych przez interwenienta z tytułu postępowania przed Sądem na kwotę 7580,40 EUR, która to kwota uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania niniejszego postanowienia.
Z powyższych względów
SĄD (piąta izba)
postanawia, co następuje:
Łączna wysokość kosztów podlegających zwrotowi przez Polsko-Amerykański Dom Inwestycyjny S.A. zostaje ustalona na 7580,40 EUR.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu.