POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU
(izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
z dnia 22 czerwca 2021 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek niewykazujący istotności kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Odmowa przyjęcia odwołania do rozpoznania
W sprawie C‑114/21 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 24 lutego 2021 r.,
Cinkciarz.pl sp. z o.o., z siedzibą w Zielonej Górze (Polska), którą reprezentują E. Skrzydło‑Tefelska, radca prawny, K. Gajek, adwokat, i M. Żuk, radca prawny,
wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania jest:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
w składzie: R. Silva de Lapuerta, wiceprezes Trybunału, L. Bay Larsen i C. Toader (sprawozdawczyni), sędziowie,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając wniosek sędzi sprawozdawczyni i po wysłuchaniu rzecznika generalnego G. Pitruzzelli,
wydaje następujące
Postanowienie
1 Spółka Cinkciarz.pl wnosi w odwołaniu o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2020 r., Cinkciarz.pl/EUIPO (€$) (T‑665/19, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2020:631), na mocy którego Sąd oddalił jej skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 lipca 2019 r. (sprawa R 1345/2018‑1) dotyczącej rejestracji oznaczenia graficznego €$ jako unijnego znaku towarowego.
W przedmiocie dopuszczalności odwołania
2 Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.
3 Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
4 Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy wspomnianego statutu, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jakiej kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii ono dotyczy, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.
5 Zgodnie z art. 170b §§ 1 i 3 tego regulaminu Trybunał orzeka w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania w możliwie najkrótszym czasie postanowieniem z uzasadnieniem.
6 W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania wnosząca odwołanie podnosi trzy argumenty, w których twierdzi, że kwestie prawne poruszone w odwołaniu, dotyczące naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1), są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
7 W ramach swojego pierwszego argumentu wnosząca odwołanie kwestionuje zastosowanie przez Sąd w pkt 78, 83, 87, 88, 98 i 99 zaskarżonego wyroku kryterium „powszechnego używania [znaku towarowego] w obrocie handlowym”, którym Sąd posłużył się przy ocenie charakteru odróżniającego oznaczenia w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001. Zdaniem wnoszącej odwołanie posłużenie się tym kryterium przez Sąd jest sprzeczne z orzecznictwem Trybunału, w szczególności z wyrokiem z dnia 15 września 2005 r., BioID/OHIM (C‑37/03 P, EU:C:2005:547), w którego pkt 62 Trybunał orzekł, że chociaż owo kryterium jest istotne w ramach stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), to nie stanowi ono właściwego kryterium dla wykładni art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Wnosząca odwołanie uważa, że gdyby Sąd nie dopuścił się błędu w postaci zastosowania tego kryterium, to nie uznałby, że zgłoszony graficzny znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego. Zagadnienie to jest istotne dla rozwoju i spójności prawa Unii, gdyż zaskarżony wyrok wraca do linii orzeczniczej, która została już zakwestionowana przez Trybunał w tamtym wyroku. Zdaniem wnoszącej odwołanie istotne jest zatem, aby Trybunał potwierdził swoją wykładnię. W przeciwnym razie orzecznictwo Trybunału w tej dziedzinie „z czasem może zaniknąć”, powodując „regres linii orzeczniczych” lub „zanik spójności wykładni Sądu z wykładnią Trybunału”.
8 W drugim argumencie wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że w pkt 89, 90 oraz 100–103 zaskarżonego wyroku dokonał błędnej i niezgodnej z orzecznictwem Trybunału wykładni pojęcia „wskazywania właściwości towarów lub usług” jako kryterium oceny charakteru odróżniającego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001. Zastosowanie tego pojęcia przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest bowiem sprzeczne z orzecznictwem Trybunału, w szczególności wyrokiem z dnia 7 października 2004 r., Mag Instrument/OHIM (C‑136/02 P, EU:C:2004:592), zgodnie z którym dla dokonania rejestracji wystarczy, by znak towarowy posiadał minimum charakteru odróżniającego. Wnosząca odwołanie uważa w związku z tym, iż należy odmówić rejestracji znaku towarowego ze względu na to, że jest on pozbawiony charakteru odróżniającego, tylko wtedy, gdy jest on łatwo bezpośrednio i natychmiastowo rozpoznawalny dla danego kręgu odbiorców jako wskazanie właściwości rozpatrywanych towarów lub usług. Wnosząca odwołanie stoi na stanowisku, że gdyby Sąd dokonał prawidłowej wykładni tego pojęcia, nie uznałby, że zgłoszony graficzny znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego. Zdaniem wnoszącej odwołanie kwestia ta ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju prawa Unii, ponieważ EUIPO i Sąd systematycznie posługują się krytykowaną wykładnią jako podstawą odmowy rejestracji znaków towarowych.
9 W trzecim i ostatnim argumencie wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi dokonanie, w pkt 91 zaskarżonego wyroku, błędnej wykładni pojęcia „minimum charakteru odróżniającego” znaku towarowego. Skarżąca utrzymuje, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż wymaga ono, aby znak towarowy był łatwo zapamiętywany przez odbiorców, tak aby mógł pełnić funkcję wskazywania pochodzenia towaru lub usługi. W związku z tym łatwy do zapamiętania charakter znaku towarowego siłą rzeczy musi oznaczać minimum charakteru odróżniającego znaku towarowego. Zdaniem wnoszącej odwołanie dokonana przez Sąd odmienna wykładnia narusza art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 i pozostaje w sprzeczności z wyrokiem Trybunału z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM (C‑398/08 P, EU:C:2010:29). W ocenie wnoszącej odwołanie z pkt 47 tego wyroku można wywieść zasadę, zgodnie z którą znak towarowy, który spełnia kryterium łatwego zapamiętania, ma minimum charakteru odróżniającego. Wnosząca odwołanie uważa, że wskutek tej błędnej wykładni Sąd niesłusznie uznał, iż zgłoszony graficzny znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego. W konsekwencji wnosząca odwołanie twierdzi, że dla rozwoju i spójności prawa Unii konieczne jest wyjaśnienie przez Trybunał pojęcia „minimum charakteru odróżniającego”, aby ograniczyć „arbitralne uprawnienia” Sądu przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego znaków towarowych i wyeliminowanie wzajemnie sprzecznych rozstrzygnięć z porządku prawnego Unii.
10 Na wstępie należy stwierdzić, że to na wnoszącej odwołanie spoczywa ciężar wykazania, że kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo).
11 Ponadto, jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Europejskiej w związku z art. 170a § 1 i art. 170b § 4 regulaminu postępowania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenie, w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania, zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. Jako że mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania, przewidziany w art. 58a tego statutu, ma na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie, wykazane przez wnoszącego odwołanie, mogą podlegać badaniu przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienie z dnia 3 września 2020 r., Gamma‑A/EUIPO, C‑199/20 P, niepublikowane, EU:C:2020:662, pkt 10 i przytoczone tam orzecznictwo)
12 W związku z tym wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi w każdym wypadku w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, uściślać, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, i podawać w sposób konkretny powody, dla których wspomniana kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które mogły zostać naruszone w zaskarżonym wyroku, przedstawiać w sposób zwięzły naruszenie, którego miał się dopuścić Sąd, i wskazywać, w jakiej mierze wpłynęło ono na rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
13 Wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, który nie zawiera elementów wyszczególnionych w poprzednim punkcie niniejszego postanowienia, od samego początku nie pozwala bowiem na wykazanie, że w odwołaniu występuje kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii uzasadniająca jego przyjęcie do rozpoznania (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).
14 W niniejszej sprawie należy zauważyć, że argumenty przedstawione w pkt 7–9 niniejszego postanowienia opierają się w istocie na zarzucie, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z orzecznictwem Trybunału, ponieważ Sąd naruszył w nim kryterium „powszechnego używania [znaku towarowego] w obrocie handlowym” oraz pojęcia „wskazywania właściwości towaru lub usługi” i „minimum charakteru odróżniającego”.
15 Jednakże zarzut, że Sąd naruszył w danym wyroku orzecznictwo Trybunału, sam w sobie nie wystarczy do wykazania, zgodnie z ciężarem dowodu spoczywającym na autorze wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania, że odwołanie dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii. Autor wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi w tym celu przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje podnoszona sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zakwestionowanego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału, które miały nie zostać uwzględnione, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność oznacza według niego kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 30 września 2020 r., Giorgio Armani/EUIPO, C‑240/20 P, niepublikowane, EU:C:2020:761, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 Zgodnie bowiem z ciężarem dowodu spoczywającym na autorze wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania wnosząca odwołanie musi wykazać, że niezależnie od kwestii prawnych, które podnosi w odwołaniu, występuje w nim jedna lub więcej kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, przy czym zakres tego kryterium wykracza poza ramy wyroku objętego odwołaniem i, ostatecznie, poza ramy wniesionego odwołania. Wykazanie to wymaga wykazania zarówno istnienia, jak i znaczenia tych kwestii, za pomocą konkretnych i właściwych dla danego przypadku dowodów, nie zaś za pomocą argumentów o charakterze ogólnym (postanowienie z dnia 4 czerwca 2020 r., Société des produits Nestlé/Amigüitos pets & life i EUIPO, C‑97/20 P, niepublikowane, EU:C:2020:442, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 W tym względzie należy zauważyć, że chociaż wnosząca odwołanie wskazała punkty zaskarżonego wyroku i orzeczenia Trybunału, które miały zostać naruszone, jak również naruszenia prawa, których miał dopuścić się Sąd, to nie dostarczyła jednak wystarczających informacji na temat podobieństwa sytuacji, o których mowa w tych wyrokach, pozwalających na ustalenie rzeczywistego charakteru podnoszonej sprzeczności (zob. podobnie postanowienie z dnia 13 lutego 2020 r., Confédération nationale du Crédit Mutuel/Crédit Mutuel Arkéa, C‑867/19 P, niepublikowane, EU:C:2020:103, pkt 18). Wnosząca odwołanie nie przedstawiła również wystarczających informacji na temat konkretnych powodów, dla których takie sprzeczności – przy założeniu, że zostaną wykazane – miałyby budzić istotne wątpliwości z punktu widzenia jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
18 Wnosząca odwołanie ogranicza się bowiem do przedstawienia argumentów o charakterze ogólnym, takich jak okoliczność, że owe sprzeczności mogą doprowadzić do regresu linii orzeczniczych czy zaniku spójności wykładni Sądu z wykładnią Trybunału, przyznania EUIPO i Sądowi arbitralnych uprawnień w ocenie charakteru odróżniającego znaków towarowych, a nawet do systemowych błędów w praktyce decyzyjnej EUIPO. Tymczasem w ten sposób wnosząca odwołanie nie przedstawiła żadnych konkretnych i swoistych dla niniejszej sprawy argumentów, aby wykazać, dlaczego owe sprzeczności budzą istotne wątpliwości z punktu widzenia jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
19 Należy zatem stwierdzić, że wnosząca odwołanie nie spełniła wszystkich wymogów określonych w pkt 12 niniejszego postanowienia.
20 W każdym wypadku w zakresie, w jakim poprzez argumenty przytoczone w pkt 7–9 niniejszego postanowienia wnosząca odwołanie zmierza w rzeczywistości do podważenia oceny okoliczności faktycznych dokonanej przez Sąd w odniesieniu do oceny charakteru odróżniającego zgłoszonego graficznego znaku towarowego, należy zauważyć, że taka argumentacja co do zasady nie porusza kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (zob. podobnie postanowienie z dnia 10 października 2019 r., KID‑Systeme/EUIPO, C‑577/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:854, pkt 20).
21 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że argumentacja przedstawiona przez wnoszącą odwołanie nie pozwala na wykazanie, że odwołanie to dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
22 W świetle wszystkich powyższych rozważań odwołanie nie może zostać przyjęte do rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
23 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, Trybunał orzeka o kosztach w postanowieniu kończącym postępowanie w sprawie.
24 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania pozostałym uczestnikom postępowania, a w konsekwencji zanim mogli oni ponieść koszty, należy orzec, że wnosząca odwołanie pokryje własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:
1) Odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania.
2) Cinkciarz.pl sp. z o.o.pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 22 czerwca 2021 r.
Sekretarz | | Wiceprezes izby ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania |
A. Calot Escobar | | R. Silva de Lapuerta |