Προσφυγή της 17ης Νοεμβρίου 2011 - Oppenheim κατά Επιτροπής
(Υπόθεση T-586/11)
Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Sal. Oppenheim jr. & Cie. AG & Co. KGaA (Κολωνία, Γερμανία) (εκπρόσωποι: W. Deselaers, J. Brückner και M. Haisch, δικηγόροι)
Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:
να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής, της 26ης Ιανουαρίου 2011, C(2011)275 τελικό, όσον αφορά την κρατική ενίσχυση C 7/2010 "KStG, Sanierungsklausel", όπως η απόφαση αυτή διορθώθηκε με την απόφαση K (2011) 2608 της 15ης Απριλίου 2011·
να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.
Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα
Προς στήριξη της προσφυγής της, η προσφεύγουσα προβάλλει πέντε λόγους ακυρώσεως.
Πρώτος λόγος: απουσία εκ πρώτης όψεως επιλεκτικού χαρακτήρα/εσφαλμένος καθορισμός του πλαισίου αναφοράς
Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι δεν υφίσταται εκ πρώτης όψεως επιλεκτικός χαρακτήρας υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ. Εξηγεί ότι η Επιτροπή προέβη σε εσφαλμένο καθορισμό του συστήματος αναφοράς και ότι το σύστημα αναφοράς που πρέπει να ληφθεί υπόψη, και συγκεκριμένα η διατήρηση των ζημιών που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί στο επίπεδο του νομικού προσώπου παρά την απόκτηση συμμετοχών, αποτελεί τον θεμελιώδη κανόνα του εθνικού φορολογικού δικαίου. Περαιτέρω προβάλλεται ότι η ρήτρα εξυγιάνσεως αποτελεί παρέκκλιση από την εξαίρεση που προβλέπει το σύστημα αναφοράς, επομένως είναι σύμφωνη με τον κανόνα του συστήματος.
Δεύτερος λόγος: Η ρήτρα εξυγιάνσεως ως μέτρο γενικής εφαρμογής
Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η ρήτρα περί εξυγιάνσεως συνιστά μέτρο γενικής εφαρμογής και όχι κρατική ενίσχυση υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ. Εκθέτει ότι η ρήτρα εξυγιάνσεως μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλες ανεξαιρέτως τις επιχειρήσεις που υπόκεινται σε φόρους στη Γερμανία και ότι δεν στηρίζεται, ευθέως ή εμμέσως, σε κριτήρια συνδεόμενα με τον γεωγραφικό εντοπισμό, το μέγεθος και τον κλάδο παραγωγής της επιχειρήσεως.
Τρίτος λόγος: Δικαιολόγηση με βάση τη φύση και την εσωτερική δομή του φορολογικού συστήματος
Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η ρήτρα εξυγιάνσεως δικαιολογείται από τη φύση και την εσωτερική δομή του γερμανικού φορολογικού συστήματος διότι ανάγεται στο σύστημα αναφοράς ως σύμφωνη με το σύστημα παρέκκλιση από την εξαίρεση τη σχετική με την απώλεια ζημίας κατά το άρθρο 8c, παράγραφος 1, του Körperschaftsteuergesetz (γερμανικός νόμος περί φορολογίας επιχειρήσεων, στο εξής: KStG).
Τέταρτος λόγος: ουδεμία δημοσιονομική επιβάρυνση
Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ως προς το ζήτημα αυτό ότι η ρήτρα περί εξυγιάνσεως δεν έχει ως συνέπεια δημοσιονομική επιβάρυνση συνδεόμενη με τη χορήγηση κρατικής ενισχύσεως και, επομένως, δεν συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ. Εξηγεί ότι σε περίπτωση εξυγιάνσεως εκτός της περιπτώσεως κηρύξεως πτωχεύσεως, η οικεία επιχείρηση διαθέτει την εναλλακτική δυνατότητα να αποφύγει την πτώχευση μόνο μέσω της εξυγιάνσεως και ότι, με τη ρήτρα περί εξυγιάνσεως, η οποία καθιστά δυνατή τη διάσωση της επιχειρήσεως, διατηρείται στο μέλλον η δυνατότητα εισπράξεως φόρων από την οικεία επιχείρηση.
Πέμπτος λόγος: παραβίαση της κατοχυρωμένης στο δίκαιο της Ένωσης αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης
Στο πλαίσιο του πέμπτου λόγου, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή, με τη διοικητική της πρακτική και λόγω του ότι δεν αμφισβήτησε την προϊσχύουσα του άρθρου 8c του KStG ρύθμιση ούτε και παρόμοιες ρυθμίσεις σε άλλα κράτη μέλη, κατέστησε δυνατή τη θεμελίωση της εμπιστοσύνης της προσφεύγουσας, η οποία πρέπει να προστατευθεί με βάση δεσμευτικά πληροφοριακά στοιχεία και λόγω του ότι ο χαρακτήρας της ρήτρας εξυγιάνσεως ως μέτρου κρατικής ενισχύσεως δεν μπορούσε να προβλεφθεί με βεβαιότητα.
____________