Language of document : ECLI:EU:T:2019:856

WYROK SĄDU (ósma izba)

12 grudnia 2019 r.(*)

Służba publiczna – Reforma regulaminu pracowniczego i WZIP, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2014 r. – Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1023/2013 – Składka solidarnościowa mająca zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r. – Zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014

W sprawie T‑527/16

Margarita Tàpias, zamieszkała w Wavre (Belgia), reprezentowana przez adwokatów L. Leviego i N. Flandina,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez M. Bauera oraz R. Meyera, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Parlament Europejski, reprezentowany przez E. Tanevę oraz M. Ecker, działające w charakterze pełnomocników,

interwenient,

mającej za przedmiot wniosek na podstawie art. 270 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie ustalenia wynagrodzenia skarżącej za styczeń 2014 r., skonkretyzowanej w przesłanym jej w dniu 14 stycznia 2014 r. rozliczeniu wynagrodzenia za rzeczony miesiąc, będącym pierwszym rozliczeniem, w którym zastosowano wobec niej art. 65 ust. 4 i art. 66a regulaminu pracowniczego, w brzmieniu wynikającym z art. 1 pkt 44 i 46 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1023/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U. 2013, L 287, s. 15), w których przewidziano, odpowiednio, zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014 oraz ustanowienie składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r.,

SĄD (ósma izba),

w składzie: A.M. Collins, prezes, M. Kancheva (sprawozdawczyni) i G. De Baere, sędziowie,

sekretarz: M. Marescaux, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 28 marca 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności poprzedzające powstanie sporu

1        Skarżąca, Margarita Tàpias, jest urzędniczką Rady Unii Europejskiej.

2        Regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej (zwany dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwane dalej „WZIP”) zostały załączone do rozporządzenia nr 31 (EWG)/11 (EWEA) ustanawiającego regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 1962, 45, s. 1385) [tłumaczenie nieoficjalne].

3        Od momentu przyjęcia regulamin pracowniczy i WZIP były wielokrotnie zmieniane, między innymi rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 1023/2013 z dnia 22 października 2013 r. (Dz.U. 2013, L 287, s. 15).

4        W szczególności art. 1 pkt 44 i 46 rozporządzenia nr 1023/2013 zmienił art. 65 i 66a regulaminu pracowniczego.

5        W brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1023/2013 art. 65 regulaminu pracowniczego przewidywał:

„1.      Rada corocznie dokonuje przeglądu wysokości wynagrodzeń urzędników oraz innych pracowników Unii. Przeglądu tego dokonuje we wrześniu na podstawie wspólnego sprawozdania Komisji sporządzonego w oparciu o wspólny współczynnik określony przez Europejski Urząd Statystyczny w porozumieniu z krajowymi urzędami statystycznymi państw członkowskich; współczynnik odzwierciedla sytuację na dzień 1 lipca w każdym z państw Unii.

W trakcie tego przeglądu Rada analizuje, czy w ramach polityki gospodarczej oraz społecznej Unii wysokość wynagrodzeń powinna zostać dostosowana. W szczególności uwzględnia się wszelkie podwyżki wynagrodzeń w służbach publicznych oraz potrzeby pozyskania personelu.

2.      W przypadku istotnej zmiany wysokości kosztów utrzymania Rada podejmuje w przeciągu dwóch miesięcy decyzję w sprawie dostosowania wysokości współczynników korygujących oraz, stosownie do potrzeb, o ich zastosowaniu z mocą wsteczną.

3.      Przy stosowaniu przepisów niniejszego artykułu Rada stanowi większością kwalifikowaną na wniosek Komisji zgodnie z art. 16 ust. 4 i 5 Traktatu o Unii Europejskiej”.

6        Artykuł 65 regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013 stanowi odtąd:

„1.      Wynagrodzenie urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej jest aktualizowane co roku przy uwzględnieniu polityki gospodarczej i społecznej Unii. W szczególności uwzględniane są wszelkie podwyżki wynagrodzeń w służbach publicznych państw członkowskich oraz potrzeby w zakresie naboru pracowników. Aktualizacja wynagrodzeń odbywa się zgodnie z załącznikiem XI. Aktualizacja ta ma miejsce przed końcem każdego roku w świetle sprawozdania Komisji opartego na danych statystycznych przygotowanych przez Urząd Statystyczny Unii Europejskiej w porozumieniu z krajowymi urzędami statystycznymi państw członkowskich. Dane statystyczne odzwierciedlają stan na dzień 1 lipca w każdym z państw członkowskich. Sprawozdanie to zawiera dane dotyczące wpływu wynagrodzeń i emerytur urzędników Unii na budżet. Jest ono przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Jest ono przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Kwoty, o których mowa w art. 42a akapit drugi i trzeci, art. 66 i 69, art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 2, art. 10 ust. 1 załącznika VII oraz art. 8 ust. 2 załącznika XIII oraz w dawnym art. 4a załącznika VII, które podlegają aktualizacji zgodnie z art. 18 ust. 1 załącznika XIII, kwoty, o których mowa w art. 24 ust. 3, art. 28a ust. 3 akapit drugi, art. 28a ust. 7, art. 93, 94, art. 96 ust. 3 akapit drugi oraz art. 96 ust. 7, art. 133, 134 i 136 [WZIP], kwoty, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 300/76 […] oraz współczynnik dla kwot, o których mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWS) nr 260/68 […], są aktualizowane co roku zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowane kwoty w terminie dwóch tygodni od aktualizacji.

2.      W przypadku znaczącej zmiany kosztów utrzymania, kwoty, o których mowa w ust. 1, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są aktualizowane zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowane kwoty i współczynniki korygujące w terminie dwóch tygodni od aktualizacji.

3.      Kwoty, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są rozumiane jako kwoty i wskaźniki korygujące, których rzeczywista wartość w danym momencie podlega aktualizacji bez interwencji w drodze innego aktu prawnego.

4.      Bez uszczerbku dla art. 3 ust. 5 i 6 załącznika XI, w latach 2013 i 2014 nie zostanie dokonana żadna aktualizacja, o której mowa w ust. 1 i 2”.

7        W brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1023/2013 art. 66a regulaminu pracowniczego przewidywał:

„1.      W drodze odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającego warunki i procedurę stosowania podatku na rzecz Wspólnot Europejskich […], od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. stosuje się środek dotyczący wynagrodzenia wypłacanego przez Unię pracownikom aktywnie zatrudnionym, zwany »składką tymczasową«.

2.      Stawka tej składki tymczasowej stosowanej w odniesieniu do podstawy określonej w ust. 3, jest następująca:

[od dnia] 1.5.2004 [do dnia] 31.12.2004

2,50%

[od dnia] 1.1.2005 [do dnia] 31.12.2005

2,93%

[od dnia] 1.1.2006 [do dnia] 31.12.2006

3,36%

[od dnia] 1.1.2007 [do dnia] 31.12.2007

3,79%

[od dnia] 1.1.2008 [do dnia] 31.12.2008

4,21%

[od dnia] 1.1.2009 [do dnia] 31.12.2009

4,64%

[od dnia] 1.1.2010 [do dnia] 31.12.2010

5,07%

[od dnia] 1.1.2011 [do dnia] 31.12.2012

5,50%


3.

a)      Podstawą specjalnej składki tymczasowej jest wynagrodzenie podstawowe przyjmowane do wyliczania wynagrodzenia pomniejszone o:

i)      składki zabezpieczenia społecznego i składki emerytalne oraz podatek, przed specjalną opłatą wyrównawczą, należny od urzędnika tego samego szczebla i stopnia, nieposiadającego osób na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII, oraz

ii)      kwotę równą wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika z grupy zaszeregowania 1, stopień 1.

b)      składniki na podstawie których oblicza się wysokość składki tymczasowej wyrażone są w euro; stosuje się do nich współczynnik korygujący 100.

4.      Składki tymczasowe potrącane są co miesiąc u źródła; uzyskiwane kwoty stanowią dochód budżetu ogólnego Unii Europejskiej”.

8        Artykuł 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 stanowi odtąd, co następuje:

„1.      W drodze odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 oraz w celu uwzględnienia – bez uszczerbku dla art. 65 ust. 3 - metody aktualizacji wysokości wynagrodzeń i emerytur urzędników, od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. stosuje się środek tymczasowy dotyczący wynagrodzenia wypłacanego przez Unię pracownikom aktywnie zatrudnionym, zwany »składką solidarnościową«.

2.      Stawka tej składki solidarnościowej, stosowana w odniesieniu do podstawy określonej w ust. 3, wynosi 6%. Jednakże dla urzędników grupy zaszeregowania AD 15 stopień 2 i wyższej stawka ta wynosi 7%.

3.

a)      Podstawą obliczenia składki solidarnościowej jest wynagrodzenie podstawowe przyjmowane do wyliczania wynagrodzenia, pomniejszone o:

i)      składki na zabezpieczenie społeczne i system emerytalno-rentowy oraz podatek należny, przed potrąceniem składki solidarnościowej, i płacony przez urzędnika o tym samym stopniu i grupie zaszeregowania, nieposiadającego osób na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII oraz

ii)      kwotę równą wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika z grupy zaszeregowania 1, stopień 1.

b)      składniki, na podstawie których oblicza się wysokość składki solidarnościowej, są wyrażone w euro; stosowany jest do nich współczynnik korygujący 100.

4.      Składka solidarnościowa jest potrącana co miesiąc u źródła; uzyskiwane kwoty stanowią dochód budżetu ogólnego Unii Europejskiej”.

9        Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1023/2013 rozporządzenie to weszło w życie w dniu 1 listopada 2013 r. Na mocy art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia jego przepisy miały zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 44 i art. 1 pkt 73 lit. d), które miały zastosowanie od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia.

10      W dniu 14 stycznia 2014 r. skarżąca otrzymała rozliczenie wynagrodzenia za styczeń 2014 r.

11      W dniu 1 kwietnia 2014 r. skarżąca wniosła do Rady, jako organu powołującego, zażalenie na rozliczenie wynagrodzenia za styczeń 2014 r. ze względu na to, że w rozliczeniu tym po raz pierwszy ujawniono, po pierwsze, wyraźną decyzję o zastosowaniu wobec niej składki solidarnościowej za okres od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r., podczas gdy stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń zostało zawieszone w tym samym okresie, a po drugie, dorozumianą decyzję o niestosowaniu do jej wynagrodzenia corocznej waloryzacji za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r.

12      Rada oddaliła jej zażalenie wyraźną decyzją z dnia 17 lipca 2014 r.

 Przebieg postępowania i żądania stron

13      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej w dniu 27 października 2014 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę, zarejestrowaną pod numerem F‑121/14.

14      Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2014 r. prezes trzeciej izby Sądu do spraw Służby Publicznej postanowił, zgodnie z art. 42 ust. 1 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, zawiesić postępowanie w niniejszej sprawie do czasu uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie T‑75/14 USFPEI/Parlament i Rada.

15      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu do spraw Służby Publicznej w dniu 8 stycznia 2015 r. Parlament Europejski wniósł o dopuszczenie go do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

16      W dniu 2 września 2016 r., zgodnie z art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2016/1192 z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie przekazania Sądowi właściwości do rozpoznawania w pierwszej instancji sporów między Unią Europejską a jej pracownikami (Dz.U. 2016, L 200, s. 137), sprawa F‑121/14, zawisła przed Sądem do spraw Służby Publicznej w dniu 31 sierpnia 2016 r., została przekazana do Sądu i otrzymała numer T‑527/16.

17      Ponieważ w dniu 19 stycznia 2018 r. wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada (T‑75/14, EU:T:2017:813), uzyskał powagę rzeczy osądzonej, postępowanie w niniejszej sprawie wznowiono.

18      W dniu 30 kwietnia 2018 r. Rada złożyła odpowiedź na skargę.

19      Decyzją z dnia 14 maja 2018 r. prezes piątej izby Sądu dopuścił interwencję Parlamentu.

20      Skarżąca złożyła replikę w dniu 5 lipca 2018 r.

21      Parlament przedstawił uwagi interwenienta w dniu 3 lipca 2018 r. Skarżąca ustosunkowała się do uwag interwenienta w dniu 21 sierpnia 2018 r.

22      Rada złożyła duplikę w dniu 3 września 2018 r.

23      Ze względu na zmianę składu izb Sądu, zgodnie z art. 27 § 5 regulaminu postępowania przed Sądem, sprawa została przydzielona ósmej izbie, w której orzeka sędzia sprawozdawczyni.

24      Na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. wysłuchano wystąpień stron oraz ich odpowiedzi na pytania Sądu.

25      Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2019 r. Sąd zarządził ponowne otwarcie ustnego etapu postępowania zgodnie z art. 113 regulaminu postępowania.

26      W pierwszym środku organizacji postępowania przyjętym w dniu 14 czerwca 2019 r. na podstawie art. 89 regulaminu postępowania Sąd wezwał strony do udzielenia odpowiedzi na pytanie. Strony udzieliły odpowiedzi na to pytanie w terminie. W dniu 24 lipca 2019 r. Sąd przyjął drugi środek organizacji postępowania, w którym wezwał strony do zajęcia stanowiska w przedmiocie ich odpowiedzi na pierwszy środek organizacji postępowania. Strony odpowiedziały na to wezwanie w terminie.

27      Decyzją prezesa ósmej izby Sądu z dnia 9 września 2019 r. ustny etap postępowania został ponownie zamknięty.

28      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        „[stwierdzenie nieważności] wyraźnej decyzji o zastosowaniu składki solidarnościowej począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r., mimo zamrożenia waloryzacji wynagrodzeń obejmującego okres od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r.;

–        [stwierdzenie nieważności] dorozumianej decyzji o niezastosowaniu corocznej waloryzacji wynagrodzenia skarżącej za okres od 1 stycznia 2014 r. do 30 czerwca 2015 r.,

przy czym obie te decyzje zostały ujawnione po raz pierwszy w rozliczeniu wynagrodzenia skarżącej za styczeń 2014 r., doręczonym w dniu 14 stycznia 2014 r.;

–        w razie potrzeby [stwierdzenie nieważności] decyzji z dnia 17 lipca 2014 r. o oddaleniu zażalenia;

–        [obciążenie] [Rady] kosztami postępowania”.

29      Rada, popierana przez Parlament, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności

30      Należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem terminy do złożenia zażalenia i do wniesienia skargi określone w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego są bezwzględnie wiążące i nie mogą być pozostawione do dyspozycji stron i sądu, do którego należy zbadanie, nawet z urzędu, po wysłuchaniu stron w formie pisemnej, czy zostały one dochowane. Terminy te odpowiadają wymogowi pewności prawa i konieczności unikania wszelkiej dyskryminacji czy arbitralnego traktowania w zarządzaniu wymiarem sprawiedliwości (zob. podobnie wyrok z dnia 18 grudnia 2008 r., Lofaro/Komisja, T‑293/07 P, EU:T:2008:607, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

31      Sąd powinien zatem zbadać z urzędu, czy zażalenie wniesione przez skarżącą w dniu 1 kwietnia 2014 r. zostało złożone w terminie trzech miesięcy, o którym mowa w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. W tym celu Sąd winien zbadać akt niekorzystny dla skarżącej w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

32      Skarżąca podnosi, że decyzja, na podstawie której sporządzono rozliczenie jej wynagrodzenia za styczeń 2014 r. stanowi akt niekorzystny dla niej w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, ponieważ decyzja ta stanowi pierwsze zastosowanie wobec niej art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, który zawiesza stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń przewidzianej w załączniku XI do regulaminu pracowniczego, a także art. 66a regulaminu pracowniczego, w którym wprowadzono składkę solidarnościową od wynagrodzeń urzędników i innych pracowników w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2023 r., które to przepisy zostało wprowadzone przez art. 1 pkt 44 i 46 rozporządzenia nr 1023/2013. W odpowiedzi na środek organizacji postępowania Sądu z dnia 24 lipca 2019 r. skarżąca wyjaśniła, że art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, który przewiduje brak aktualizacji w latach 2013 i 2014, nie pozostawiał Komisji w tym względzie żadnego zakresu uznania. Zdaniem skarżącej, rozliczenie wynagrodzenia za styczeń 2014 r. świadczy o zastosowaniu wobec niej zamrożenia wynagrodzeń na okres rzeczonych dwóch lat. W konsekwencji okoliczność, że wynagrodzenie skarżącej nie zostanie zaktualizowane w 2013 r. i 2014 r., została ustalona w sposób definitywny w chwili wejścia w życie regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 1023/2013 – w styczniu 2014 r.

33      W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aktem niekorzystnym w rozumieniu art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego jest akt, wywołujący wiążące skutki prawne, mogące naruszyć interesy skarżącego bezpośrednio i natychmiast poprzez znaczącą zmianę jego sytuacji prawnej (zob. wyrok z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

34      Należy zatem zbadać, czy skarga – jako skierowana przeciwko decyzji ustalającej wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., skonkretyzowanej w rozliczeniu wynagrodzenia za ów miesiąc – spełnia wymogi art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego.

35      Należy podkreślić, że rozliczenie wynagrodzenia, ze względu na swój charakter i przedmiot, nie posiada cech aktu niekorzystnego, ponieważ stanowi jedynie wyrażenie w ujęciu finansowym skutków wcześniejszych decyzji administracyjnych dotyczących osobistej i prawnej sytuacji urzędnika (wyroki: z dnia 23 kwietnia 2008 r., Pickering/Komisja, F‑103/05, EU:F:2008:45, pkt 72; z dnia 23 kwietnia 2008 r., Bain i in./Komisja, F‑112/05, EU:F:2008:46, pkt 73). Jednakże w zakresie, w jakim jest ono wyraźnym przejawem istnienia i treści decyzji administracyjnej o charakterze indywidualnym, która pozostała niezauważona, ponieważ nie została formalnie doręczona zainteresowanemu, rozliczenie wynagrodzenia, zawierające zestawienie praw o charakterze pieniężnym, może zostać uznane za akt niekorzystny, na który przysługuje zażalenie lub, w zależności od przypadku, skarga. W tych okolicznościach doręczenie rozliczenia wynagrodzenia powoduje rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia zażalenia i skargi na decyzję administracyjną wydaną w stosunku do zainteresowanego urzędnika i znajdującą wyraz w rozliczeniu (zob. wyrok z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

36      Powyższe ma zastosowanie także wówczas, gdy rozliczenie wynagrodzenia jest przejawem wykonania po raz pierwszy nowego aktu o charakterze generalnym, który dotyczy ustalenia praw o charakterze pieniężnym, takiego jak decyzja zmieniająca metodę obliczania kosztów podróży, decyzja zmieniająca tabelę kwot płaconych przez rodziców za usługi żłobka, rozporządzenie zmieniające współczynniki korygujące, rozporządzenie dostosowujące wysokość wynagrodzeń lub rozporządzenie ustanawiające nadzwyczajny podatek kryzysowy lub podatek czasowy (zob. podobnie wyrok z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

37      W sytuacjach tego ostatniego rodzaju pierwsze rozliczenie wynagrodzenia po wejściu w życie aktu o charakterze generalnym, który zmienia prawa o charakterze pieniężnym jednej abstrakcyjnej kategorii urzędników, przekłada się w sposób konieczny wobec jego adresata na wydanie decyzji administracyjnej mającej charakter indywidualny, która wywołuje wiążące skutki prawne mogące bezpośrednio i natychmiast wpłynąć na interesy danego urzędnika. Jednocześnie nawet gdyby można było stwierdzić, że określając przysługujące urzędnikowi prawa o charakterze pieniężnym, organ powołujący wydaje co miesiąc nową decyzję administracyjną mającą charakter indywidualny, która znajduje swój wyraz w odpowiednim rozliczeniu wynagrodzenia, to te kolejne decyzje stanowią jedynie decyzje potwierdzające pierwszą decyzję, która zmieniła w sposób istotny sytuację prawną zainteresowanego na podstawie nowego aktu o charakterze generalnym (wyrok z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 35).

38      W konsekwencji urzędnik, który nie zaskarżył w terminie do wniesienia zażalenia i skargi rozliczenia wynagrodzenia stanowiącego pierwszy przejaw wykonania aktu o charakterze generalnym określającego prawa o charakterze pieniężnym, nie może po tym terminie skutecznie zaskarżyć późniejszych rozliczeń wynagrodzenia poprzez podniesienie wobec nich zarzutu, że są niezgodne z prawem w tym samym zakresie co pierwsze rozliczenie (zob. wyrok z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      W niniejszym przypadku, zdaniem skarżącej, rozliczenie ze stycznia 2014 r., które zostało jej doręczone w dniu 14 stycznia 2014 r., ujawniło po raz pierwszy od wejścia w życie rozporządzenia nr 1023/2013, po pierwsze, że zgodnie z art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego jej wynagrodzenie nie było przedmiotem corocznej aktualizacji z powodu zawieszenia na lata 2013 i 2014 metody przewidzianej w załączniku XI do regulaminu pracowniczego, a po drugie, że od jej wynagrodzenia pobrano składkę solidarnościową na podstawie art. 66a regulaminu pracowniczego.

40      W tym względzie z art. 65 ust. 1 regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika, że wynagrodzenia urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej są aktualizowane przed końcem każdego roku zgodnie z załącznikiem XI do regulaminu pracowniczego.

41      Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego wprowadzonym przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013 „w latach 2013 i 2014 nie zostanie dokonana żadna aktualizacja, o której mowa w ust. 1 i 2”.

42      Na mocy art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1023/2013, stosowanie art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013 zmieniającego art. 65 regulaminu pracowniczego rozpoczynało się w dniu wejścia w życie tego rozporządzenia, czyli trzeciego dnia po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, tj. dnia 1 listopada 2013 r.

43      Wynika z tego, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 35–37 powyżej, pierwszym rozliczeniem wynagrodzenia następującym po wejściu w życie rozpatrywanego aktu o charakterze generalnym, czyli przepisu przewidującego brak zastosowania metody corocznej aktualizacji wynagrodzeń i emerytur w latach 2013 i 2014, było rozliczenie za grudzień 2013 r. Decyzja ustalająca wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., która została skonkretyzowana w jej rozliczeniu wynagrodzenia odnoszącym się do tego miesiąca, nie stanowiła zatem pierwszego zastosowania wobec skarżącej art. 65 regulaminu pracowniczego, zmienionego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013.

44      Należy zatem stwierdzić, że rozliczenie wynagrodzenia za styczeń 2014 r. nie było aktem niekorzystnym dla skarżącej, ponieważ nie zastosowano w nim po raz pierwszy w stosunku do niej art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, ustanowionego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013. Tymczasem należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 38 powyżej skarżąca nie podważyła w terminie do wniesienia zażalenia i skargi rozliczenia wynagrodzenia ujawniającego po raz pierwszy zastosowanie tego przepisu w stosunku do niej, a mianowicie rozliczenia wynagrodzenia za grudzień 2013 r. Wynika z tego, że niniejsza skarga jest niedopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., jako stanowiącej pierwsze zastosowanie w stosunku do skarżącej art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013, ponieważ wspomniana decyzja jest jedynie potwierdzeniem decyzji ustalającej jej wynagrodzenie za grudzień 2013 r., w której ten przepis zastosowano w stosunku do niej po raz pierwszy. Drugie żądanie skargi należy zatem uznać za niedopuszczalne.

45      Należy jednak zauważyć, że rozliczenie wynagrodzenia skarżącej za styczeń 2014 r. stanowiło pierwsze zastosowanie wobec niej art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 i w tym zakresie stanowi akt niekorzystny dla skarżącej. Wniosek taki wynika jasno z brzmienia tego przepisu oraz z faktu, że w rozliczeniu wynagrodzenia skarżącej za styczeń 2014 r., które dostarczyła w załączniku do skargi, wymieniono „składkę tymczasową” ustanowioną w tym przepisie.

46      Ponieważ skarżąca wniosła zażalenie na rozliczenie wynagrodzenia za styczeń 2014 r. w terminie trzech miesięcy przewidzianym w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, należy uznać, że niniejsza skarga jest dopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., stanowiącej pierwsze zastosowanie wobec niej art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013. W związku z tym pierwsze żądanie skargi jest dopuszczalne.

 Co do istoty

47      Na wstępie należy zauważyć, że na poparcie skargi skarżąca podnosi jedynie zarzut niezgodności z prawem, oparty na art. 277 TFUE, wskazując brak możliwości stosowania rozporządzenia nr 1023/2013, ponieważ przewiduje ono, po pierwsze, zamrożenie wynagrodzeń w okresie dwóch lat przy jednoczesnym zastosowaniu w odniesieniu do tych wynagrodzeń składki solidarnościowej za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r.

48      Skarżąca podnosi, że ponieważ art. 65 ust. 4 i art. 66a regulaminu pracowniczego są przepisami o charakterze generalnym, zastosowanymi po raz pierwszy w stosunku do niej w drodze decyzji określającej jej wynagrodzenie za styczeń 2014 r., istnieje bezpośredni, a przynajmniej pośredni, związek prawny między tą decyzją indywidualną a rzeczonymi przepisami, skutkiem czego może skutecznie podnosić zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE.

49      W tym względzie należy przypomnieć, że art. 277 TFUE przewiduje, iż każda strona może, w postępowaniu dotyczącym zgodności z prawem uregulowania, o którym mowa w tym postanowieniu, podnieść, w szczególności w uzasadnieniu skargi skierowanej przeciwko środkowi wykonawczemu, zarzuty przewidziane w art. 263 akapit drugi TFUE, nawet po upływie terminu do wniesienia skargi na to uregulowanie. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że ów incydentalny środek prawny jest wyrazem ogólnej zasady mającej na celu zapewnienie każdej osobie możliwości podważenia aktu pochodzącego od Unii, który stanowi podstawę decyzji wydanej przeciwko niej (wyroki: z dnia 6 marca 1979 r., Simmenthal/Komisja, 92/78, EU:C:1979:53, pkt 36; z dnia 19 stycznia 1984 r., Andersen i in./Parlament, 262/80, EU:C:1984:18, pkt 6; z dnia 10 lipca 2003 r., Komisja/EBC, C‑11/00, EU:C:2003:395, pkt 74–78). Ustanowiona w art. 277 TFUE zasada winna być stosowana niewątpliwie w ramach sporu wniesionego do Sądu na podstawie art. 270 TFUE (wyroki: z dnia 4 października 2018 r., Tataram/Komisja, T‑546/16, niepublikowany, EU:T:2018:644, pkt 32; z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 29).

50      Z utrwalonego orzecznictwa wynika niemniej również, że stworzone przez art. 277 TFUE uprawnienie do powoływania się na niemożność stosowania rozporządzenia nie stanowi samodzielnego środka zaskarżenia i może być wykonywane jedynie w sposób incydentalny, co oznacza, że brak uprawnienia do wniesienia skargi w postępowaniu głównym lub niedopuszczalność skargi w postępowaniu głównym powoduje niedopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem (wyroki: z dnia 4 października 2018 r., Tataram/Komisja, T‑546/16, niepublikowany, EU:T:2018:644, pkt 33; z dnia 30 września 2010 r., Lebedef i Jones/Komisja, F‑29/09, EU:F:2010:120, pkt 30).

51      Jak stwierdzono zaś w pkt 46 powyżej, niniejsza skarga wniesiona na decyzję ustalającą wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., skonkretyzowaną w drodze rozliczenia wynagrodzenia za wspomniany miesiąc, jest dopuszczalna w zakresie, w jakim w decyzji tej zastosowano po raz pierwszy w stosunku do skarżącej art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013.

52      Natomiast, jak stwierdzono w pkt 44 powyżej, decyzja ustalająca wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r. nie stanowi pierwszego zastosowania w odniesieniu do niej art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013, a tym samym nie jest dla niej w tym względzie niekorzystna.

53      Wynika z tego, że zarzut niezgodności z prawem podniesiony przez skarżącą na poparcie jej skargi może być skutecznie podniesiony wyłącznie w zakresie, w jakim dotyczy art. 66a regulaminu pracowniczego, w wersji zmienionej przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013, który wprowadził składkę solidarnościową od dnia 1 stycznia 2014 r., podczas gdy stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń przewidzianej w załączniku XI do regulaminu pracowniczego zostało zawieszone na podstawie art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego.

54      Na poparcie zarzutu niezgodności z prawem skarżąca podnosi siedem zarzutów. Zarzut pierwszy opiera się w istocie na zerwaniu związku między stosowaniem metody automatycznej aktualizacji wynagrodzeń przewidzianej w załączniku XI do regulaminu pracowniczego i składką solidarnościową oraz naruszeniu zasady paralelizmu między wynagrodzeniem urzędników i pracowników Unii a wynagrodzeniem pracowników służby publicznej państw członkowskich. Zarzut drugi dotyczy naruszenia wolności stowarzyszania się, praw do informacji, konsultacji i rokowań zbiorowych zapisanych w art. 12 ust. 1, art. 27 i 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej jako takich oraz w postaci wdrożonej w art. 10 akapit drugi, art. 10b akapit drugi i art. 24b regulaminu pracowniczego, a także naruszenia decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. ustanawiającej trójstronną procedurę uzgodnieniową w dziedzinie relacji z personelem (zwanej dalej „decyzją Rady z dnia 23 czerwca 1981 r.”). Zarzut trzeci dotyczy naruszenia praw nabytych. Zarzut czwarty wywodzony jest z naruszenia zasady proporcjonalności. Zarzut piąty opiera się na naruszeniu procedury ustawodawczej. Zarzut szósty dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia. Wreszcie zarzut siódmy wywodzony jest z naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań wynikającego z braku środków przejściowych.

55      W pierwszej kolejności należy zbadać zarzuty drugi, piąty i szósty, dotyczące, odpowiednio, naruszenia wolności stowarzyszania się i praw do informacji, konsultacji i rokowań zbiorowych, naruszenia procedury ustawodawczej i naruszenia obowiązku uzasadnienia, związanych ze zgodnością rozporządzenia nr 1023/2013 z prawem pod względem formalnym, a następnie w drugiej kolejności zbadać pozostałe zarzuty podniesione na poparcie zarzutu niezgodności z prawem, które dotyczą zgodności z prawem wspomnianego rozporządzenia pod względem materialnym.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia wolności stowarzyszania się oraz praw do informacji, konsultacji i rokowań zbiorowych

56      Skarżąca uważa, że rozporządzenie nr 1023/2013 jest niezgodne z prawem, ponieważ zostało przyjęte z naruszeniem wolności stowarzyszania się i praw do informacji, konsultacji i rokowań zbiorowych, zapisanych w art. 12 ust. 1, art. 27 i 28 karty praw podstawowych, jako takich oraz w postaci wdrożonej w art. 10 akapit drugi, art. 10b akapit drugi i art. 24b regulaminu pracowniczego, a także naruszenia decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. Skarżąca podnosi, w szczególności, że nie zasięgnięto opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, a także nie dochowano procedury uzgodnieniowej przewidzianej w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. Jeśli chodzi o zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, skarżąca podnosi, że nie skonsultowano z nim pierwszego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, przyjętego przez Komisję w dniu 29 czerwca 2011 r., który przewidywał, że obok metody aktualizacji wynagrodzeń zostanie wprowadzona nowa składka solidarnościowa w wysokości 5,5% mająca zastosowanie od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2020 r., lecz wyłącznie drugi projekt wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, który przewidywał składkę solidarnościową w wysokości 6% i z którym Komisja zwróciła się do Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w dniu 21 listopada 2011 r. Ponadto, zdaniem skarżącej, zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, które miało miejsce w dniach 17 i 18 lipca 2013 r., nastąpiło po upływie terminu, a zatem było pozbawione skuteczności. W odniesieniu do zasięgania opinii i uzgadniania z organizacjami związkowymi lub zawodowymi (zwanymi dalej „OZZ”) skarżąca podnosi, że Komisja nie przeprowadziła konsultacji z OZZ przed przyjęciem pierwszego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, ani nie przeprowadziła też konsultacji z OZZ drugiego projektu zmiany regulaminu pracowniczego. Ponadto skarżąca podnosi, że Rada odmówiła uwzględnienia wniosku OZZ, aby komitet konsultacyjny nadal zbierał się w trakcie rozmów trójstronnych. Co więcej, zdaniem skarżącej, chociaż procedura uzgodnieniowa przewidziana w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. została wszczęta, nie była przestrzegana. I tak, po pierwsze, oba posiedzenia komitetu konsultacyjnego, zorganizowane w dniach 6 maja 2013 r. i 23 czerwca 2013 r., były jedynie posiedzeniami informacyjnymi, które nie doprowadziły do żadnych konsultacji. Po drugie, komitet konsultacyjny nie przedstawił sprawozdania na temat rozbieżności między stanowiskami wyrażonymi przez strony w wyniku tych dwóch posiedzeń. Ponadto skarżąca twierdzi, że w przypadku gdy sposób wykonywania praw zapisanych w art. 28 karty praw podstawowych nie jest wystarczająco określony lub jest określony w przepisach prawa Unii, których ważność jest kwestionowana, może ona domagać się poszanowania prawa podstawowego do rokowań zbiorowych, zapisanego w art. 28 karty praw podstawowych, niezależnie od przepisów prawa pochodnego wykonujących ów artykuł, co właśnie w niniejszej sprawie ma miejsce. W tym kontekście uważa, że ze względu na warunki, w jakich się odbyła, procedura uzgodnieniowa przewidziana w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. była niezgodna z prawem do rokowań zbiorowych.

57      Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

58      Na wstępie należy przypomnieć, że art. 12 ust. 1, art. 27 i 28 karty praw podstawowych, w których zapisano, odpowiednio, wolność stowarzyszania się w formie związków zawodowych, prawo pracowników do informacji i do konsultacji w przedsiębiorstwie oraz prawo do rokowań i działań zbiorowych, mogą mieć zastosowanie w stosunkach między instytucjami Unii a ich personelem. Niemniej jednak, zgodnie z samym brzmieniem tych przepisów, wykonywanie zapisanych w nich praw jest ograniczone do przypadków i warunków przewidzianych w prawie Unii (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 77).

59      Co się tyczy przepisów prawa Unii ustanawiających warunki wykonywania praw podstawowych zapisanych w art. 12 ust. 1, art. 27 i 28 karty praw podstawowych, należy przypomnieć, po pierwsze, że art. 10 regulaminu pracowniczego przewiduje zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, składającego się w równej liczbie z przedstawicieli instytucji Unii i przedstawicieli ich komitetów pracowniczych, na temat wszelkich wniosków o dokonanie przeglądu regulaminu pracowniczego.

60      Procedura uzgodnieniowa ustanowiona w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. ma zastosowanie do wniosków, przedstawionych Radzie przez Komisję, dotyczących zmiany regulaminu pracowniczego lub dotyczących zastosowania przepisów regulaminu tudzież systemu emerytalno-rentowego, za każdym razem gdy wystąpi o to członek komitetu konsultacyjnego, składającego się co do zasady z równej liczby przedstawicieli państw członkowskich i przedstawicieli personelu wyznaczonych przez OZZ, a także szefów administracji Unii Europejskiej. Zgodnie z pkt I.8 decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., interpretowanym w świetle deklaracji w sprawie wykładni tej decyzji, przyjętej przez Radę w dniu 6 maja 2013 r. w celu jej zastosowania w ramach zwykłej procedury ustawodawczej dotyczącej wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, rzeczona procedura uzgodnieniowa ma na celu badanie wszelkich dostępnych informacji i stanowisk stron pod kątem ułatwienia, w granicach możliwości, spójności stanowisk a także zapewnienia, że przedstawiciele państw członkowskich zapoznają się ze stanowiskami personelu i władz administracyjnych zanim podejmą oni ostateczne stanowisko w ramach zwykłej procedury ustawodawczej. Na mocy tego samego przepisu Rada, przy przyjmowaniu stanowiska w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, ma możliwość uwzględnienia sprawozdania przewodniczącego komitetu konsultacyjnego (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 115).

61      Tym samym art. 10 regulaminu pracowniczego i decyzja Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. dotyczą warunków wykonywania prawa pracowników do informacji i konsultacji, zapisanych w art. 27 karty praw podstawowych, w stosunkach między instytucjami a ich personelem (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 116).

62      Należy natomiast zauważyć, że art. 10b akapit drugi regulaminu pracowniczego stanowi jedynie, że Komisja może konsultować z reprezentatywnymi OZZ wnioski o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, o których mowa w art. 10 tego regulaminu, w związku z czym skarżąca nie może podnosić tego przepisu jako podstawy obowiązku konsultacji z reprezentatywnymi OZZ wniosków o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego.

63      Po drugie, należy zauważyć, że art. 24b regulaminu pracowniczego, również przywołany przez skarżącą, dotyczy warunków wykonywania wolności stowarzyszania się, zapisanej w art. 12 ust. 1 karty praw podstawowych, stanowiącym, że urzędnicy korzystają z prawa stowarzyszania się i mogą, w szczególności, być członkami OZZ urzędników europejskich.

64      Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania każda skarga musi zawierać przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie sprawy, jeśli to możliwe, bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których jest ona oparta, powinny wynikać z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały (zob. wyrok z dnia 25 stycznia 2018 r., BSCA/Komisja, T‑818/14, EU:T:2018:33, pkt 95 i przytoczone tam orzecznictwo).

65      Tymczasem trzeba stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła w skardze żadnego argumentu na poparcie zarzucanego naruszenia art. 24b regulaminu pracowniczego, wobec czego takie zastrzeżenie należy odrzucić jako niedopuszczalne.

66      Po trzecie, trzeba podkreślić, że skarżąca nie powołuje się na przepis prawa Unii ustanawiający warunki wykonywania prawa do rokowań i działań zbiorowych, zapisanego w art. 28 karty praw podstawowych. Ogranicza się ona bowiem do podniesienia zarzutu naruszenia procedury uzgodnieniowej ustanowionej decyzją Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., która dotyczy, jak zostało to przypomniane w pkt 59 powyżej, warunków wykonywania prawa pracowników do informacji i do konsultacji, zapisanego w art. 27 karty praw podstawowych.

67      W replice skarżąca podnosi, że może jednak powołać się na naruszenie art. 28 karty praw podstawowych, ponieważ „ważność [mających zastosowanie przepisów prawa pochodnego] jest słusznie kwestionowana z uwagi na wprowadzone do nich zmiany”. Skarżąca zauważa, że w niniejszej sprawie prawa i obowiązki OZZ są, co prawda, określone przez mające zastosowanie przepisy prawa pochodnego, lecz ważność tych przepisów jest zakwestionowana w zakresie, w jakim skarżąca podważa zgodność z prawem art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonego rozporządzeniem nr 1023/2013, oraz zmienionego tym rozporządzeniem art. 66a regulaminu pracowniczego.

68      Trzeba podkreślić, że naruszenie warunków wykonywania prawa do rokowań i działań zbiorowych, zapisanego w art. 28 karty praw podstawowych, poza sytuacjami przewidzianymi przez mające zastosowanie przepisy prawa pochodnego, można podnosić tylko wtedy, gdy rozpatrywane prawa i obowiązki nie zostały wystarczająco określone przez rzeczone przepisy lub w przypadku podważenia samej ich ważność (zob. podobnie wyrok z dnia 18 czerwca 2013 r., Heath/EBC, T‑645/11 P, EU:T:2013:326, pkt 155).

69      Niemniej jednak w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że mające zastosowanie przepisy prawa pochodnego, których zgodność z prawem skarżąca kwestionuje, a mianowicie art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzony rozporządzeniem nr 1023/2013, oraz art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym tym samym rozporządzeniem, nie określają warunków wykonywania prawa do rokowań i działań zbiorowych zapisanego w art. 28 karty praw podstawowych. Stąd wniosek, że skarżąca nie może powoływać się na naruszenie warunków wykonywania praw i obowiązków zapisanych w art. 28 karty praw podstawowych.

70      Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 28 karty praw podstawowych prawo do rokowań zbiorowych dotyczy w sposób wyraźny negocjowania i zawierania układów zbiorowych. Tymczasem trzeba przypomnieć, że prawo do negocjowania i zawierania układów zbiorowych ma na celu umożliwienie negocjowania między partnerami społecznymi w celu określenia warunków pracy, jeżeli te prawa i obowiązki nie są wystarczająco określone w mających zastosowanie przepisach (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 117).

71      W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżącej, prawa do rokowań zbiorowych nie można zrównać z prawem do negocjowania przez OZZ treści przepisów regulaminu pracowniczego, które są przyjmowane, zgodnie z art. 294 TFUE, w trybie zwykłej procedury ustawodawczej.

72      W konsekwencji analiza niniejszego zarzutu ograniczy się do sprawdzenia, czy warunki wykonywania prawa pracowników do informacji i do konsultacji, przewidziane w art. 10 regulaminu pracowniczego i w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., zostały w niniejszej sprawie spełnione.

–       W przedmiocie naruszenia art. 10 regulaminu pracowniczego

73      Skarżąca twierdzi, że zgodnie z art. 10 regulaminu pracowniczego Komisja powinna była zwrócić się do Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego z pierwszym wnioskiem o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, który przyjęła w dniu 29 czerwca 2011 r. i który zawierał propozycję wprowadzenia składki solidarnościową w wysokości 5,5%, a nie z drugim wnioskiem o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, który przewidywał wprowadzenie składki solidarnościowej w wysokości 6% i który przedstawiła mu w dniu 21 listopada 2011 r. Skarżąca twierdzi również, że zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w dniach 17 i 18 lipca 2013 r. również nie odpowiadało wymogom art. 10 regulaminu pracowniczego, ponieważ nastąpiło po terminie, a zatem było pozbawione skuteczności.

74      W tym względzie, po pierwsze, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym art. 10 regulaminu pracowniczego nakłada na Komisję obowiązek zwrócenia się do Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego z pierwszym wnioskiem o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, który przyjęła w dniu 29 czerwca 2011 r., należy przypomnieć, że art. 10 regulaminu pracowniczego nakłada na Komisję obowiązek zasięgnięcia opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja „w sprawie wniosku o dokonanie przeglądu [r]egulaminu pracowniczego”. Tymczasem w niniejszym przypadku, po pierwsze, z akt sprawy wynika, że tekst przyjęty przez Komisję w dniu 29 czerwca 2011 r. nie był formalnie wnioskiem o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, lecz projektem wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, który miał być przedmiotem konsultacji z OZZ przed złożeniem formalnego wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego do Rady i Parlamentu. Z drugiej strony trzeba również zauważyć, że tekst przedłożony przez Komisję Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego w dniu 21 listopada 2011 r. został następnie przekazany przez Komisję Parlamentowi i Radzie jako wniosek ustawodawczy w rozumieniu art. 294 ust. 2 TFUE w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, która zgodnie z art. 336 TFUE reguluje kwestię przyjęcia i zmiany regulaminu pracowniczego oraz WZIP przez te instytucje.

75      Należy zatem oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 10 regulaminu pracowniczego nie zwracając się do Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego ze swoim pierwszym projektem wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego.

76      Po drugie, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego z dni 17 i 18 lipca 2013 r. naruszyło art. 10 regulaminu pracowniczego ze względu na to, że nastąpiło na zbyt późnym etapie procedury ustawodawczej, w związku z czym zostało pozbawione skuteczności (effet utile), należy zauważyć, że art. 10 regulaminu pracowniczego nakłada na Komisję obowiązek zasięgnięcia opinii, który rozciąga się, poza propozycjami o charakterze formalnym, na dokonane przez nią istotne zmiany zbadanych już projektów, chyba że w tym ostatnim przypadku zmiany te odpowiadają co do zasady tym, które zostały przedstawione Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego (wyroki: z dnia 11 lipca 2007 r., Centeno Mediavilla i in./Komisja, T‑58/05, EU:T:2007:218, pkt 35; z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 129; z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 99).

77      Wykładnia taka wynika zarówno z brzmienia art. 10 regulaminu pracowniczego, jak i z roli powierzonej Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego. Po pierwsze bowiem, przewidując bez żadnych zastrzeżeń i wyjątków obowiązek zasięgnięcia opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w przedmiocie wszelkich zmian regulaminu pracowniczego, przepis ten określa szeroki zakres ustanowionego w nim obowiązku. Jego treść jest w oczywisty sposób niemożliwa do pogodzenia z zawężającą wykładnią jego zakresu. Po drugie, Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego, jako organ wspólny złożony z przedstawicieli administracji i personelu wszystkich instytucji – przy czym ci ostatni są wybrani w sposób demokratyczny – zobowiązany jest do rozważenia i wyrażenia interesów służby publicznej Unii jako całości (wyroki: z dnia 11 lipca 2007 r., Centeno Mediavilla i in./Komisja, T‑58/05, EU:T:2007:218, pkt 36; z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 130, i z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 100).

78      Wynika z tego, że kiedy Komisja dokonuje zmiany swojego wniosku o dokonanie przeglądu regulaminu pracowniczego w toku zwykłej procedury ustawodawczej, ma obowiązek przeprowadzenia ponownych konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego przed przyjęciem przez Radę rozpatrywanych przepisów regulacyjnych, jeśli zmiana ta ma znaczący wpływ na systematykę tego wniosku (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 135). i z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 101).

79      Tymczasem w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że choć Komisja skorzystała ze swojego prawa inicjatywy ustawodawczej poprzez przedstawienie wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego Parlamentowi i Radzie w dniu 13 grudnia 2011 r., to jednak nie skorzystała ona z tego prawa w odniesieniu do zmiany omawianego projektu (wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 102).

80      Wprawdzie Komisja wzięła udział w negocjacjach trójstronnych odbywających się w toku rozpatrywanej zwykłej procedury ustawodawczej, jednak zgodnie z pkt 13 wspólnej deklaracji w sprawie praktycznych zasad dotyczących stosowania procedury współdecyzji (art. 251 traktatu WE) (Dz.U. 2007, C 145, s. 5), wydanej przez Parlament, Radę i Komisję w dniu 13 czerwca 2007 r. i regulującej te nieformalne posiedzenia, na etapie pierwszego czytania w Parlamencie rola Komisji ogranicza się do ułatwiania kontaktów nawiązywanych „w celu ułatwienia przebiegu prac w pierwszym czytaniu” oraz do korzystania „w sposób konstruktywny z przysługującego jej prawa inicjatywy w celu uzgodnienia stanowisk Parlamentu i Rady, przy należytym uwzględnieniu równowagi międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej Komisji na mocy traktatu” (wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 103).

81      Tak więc okoliczność, że negocjacje trójstronne, odbywające się w niniejszej sprawie na etapie pierwszego czytania w Parlamencie, doprowadziły przy udziale Komisji, której rola została przypomniana w pkt 80 powyżej, do kompromisu między Parlamentem a Radą zmierzającego do zmiany wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, nie może być uważana za stanowiącą zmianę omawianego projektu przez samą Komisję (wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 104).

82      Co więcej, przyjęcie w pierwszym czytaniu przez Parlament zmienionego tekstu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego nie może również zostać zrównane ze zmianą pierwotnego wniosku Komisji przez samą Komisję (wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 105).

83      Z powyższego wynika, że Komisja nie była zobowiązana do ponownego zasięgnięcia opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego zgodnie z art. 10 regulaminu pracowniczego ani po zakończeniu negocjacji trójstronnych na etapie pierwszego czytania w Parlamencie, ani po przyjęciu przez Parlament jej wniosku w pierwszym czytaniu (wyrok z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 106).

84      W tym względzie skarżąca nie może skutecznie wywodzić argumentu z okoliczności, że Komisja, mimo że nie była do tego zobowiązana, przekazała Komitetowi ds. Regulaminu Pracowniczego pismem z dnia 5 lipca 2013 r. stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu z dnia 2 lipca 2013 r., wyjaśniając, że jej zdaniem wniosek o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, z którym zwróciła się do Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w dniu 21 listopada 2011 r., nie został w sposób istotny zmieniony w ramach zwykłej procedury ustawodawczej i że na tym etapie procedury ustawodawczej art. 10 regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania. Taka okoliczność nie ma bowiem znaczenia dla prawidłowości procedury przyjęcia rozporządzenia nr 1023/2013, a w szczególności co do przestrzegania przez Komisję obowiązku, który w niniejszej sprawie nakłada na nią art. 10 regulaminu pracowniczego.

85      Należy zatem oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, zgodnie z którym zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w dniach 17 i 18 lipca 2013 r., po zwróceniu się do niego przez Komisję w dniu 5 lipca 2013 r., nastąpiło w ramach rozpatrywanej procedury ustawodawczej po terminie i tym samym zostało pozbawione skuteczności w wyniku naruszenia art. 10 regulaminu pracowniczego.

–       W przedmiocie naruszenia procedury uzgodnieniowej

86      Skarżąca podnosi, że przed przyjęciem pierwszego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, przyjętego w dniu 29 czerwca 2011 r. Komisja nie przeprowadziła konsultacji z OZZ ani nie przeprowadziła konsultacji z OZZ. w przedmiocie drugiego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego z dnia 13 grudnia 2011 r. Ponadto skarżąca podnosi, że oba posiedzenia komitetu konsultacyjnego zorganizowane w dniu 6 maja 2013 r. i w dniu 20 czerwca 2013 r. były posiedzeniami informacyjnymi, w trakcie których nie został przekazany OZZ żaden dokument ani nie odbyły się żadne konsultacje, a po ich zakończeniu komitet konsultacyjny nie przedstawił żadnego sprawozdania opisującego rozbieżności w stanowiskach stron, co stanowiło naruszenie decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. Skarżąca podnosi również, że Rada odmówiła uwzględnienia wniosku OZZ o to, by komitet konsultacyjny nadal zbierał się przez cały etap negocjacji trójstronnych, który trwał od dnia 13 maja 2013 r. do dnia 25 czerwca 2013 r.

87      W tym względzie, po pierwsze, jeśli chodzi o brak konsultacji z OZZ przed przyjęciem pierwszego projektu wniosku Komisji o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego z dnia 29 czerwca 2011 r., należy zauważyć, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla zgodności z prawem zwykłej procedury ustawodawczej, która została wszczęta później, w dniu 13 grudnia 2011 r., poprzez przekazanie Parlamentowi i Radzie drugiego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego w formie wniosku legislacyjnego. Argument ten należy zatem oddalić jako bezskuteczny.

88      Po drugie, w odniesieniu do argumentu skarżącej opartego na tym, że przed przyjęciem projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego z dnia 13 grudnia 2011 r. Komisja nie zasięgnęła opinii OZZ, należy zauważyć, że jak stwierdził Sąd w pkt 4 wyroku z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada (T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489), opinii OZZ w przedmiocie drugiego projektu wniosku o dokonanie przeglądu regulaminu pracowniczego zasięgnięto w dniu 7 września 2011 r., a uzgodnienia administracyjne, techniczne i polityczne między Komisją a OZZ miały następnie miejsce, w tym względzie, odpowiednio w dniu 6 października 2011 r., w dniu 28 października 2011 r. i w dniu 7 listopada 2011 r.

89      Ponieważ skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności prawnej lub faktycznej pozwalającej na podważenie tego stwierdzenia, należy oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, zgodnie z którym Komisja nie zasięgnęła opinii OZZ przed przyjęciem drugiego projektu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego i przekazaniem go Parlamentowi i Radzie w dniu 13 grudnia 2011 r.

90      Po trzecie, jeśli chodzi o zastrzeżenie skarżącej dotyczące faktu, że podczas posiedzeń komitetu konsultacyjnego w dniu 6 maja 2013 r. i w dniu 20 czerwca 2013 r. OZZ nie został przekazany żaden dokument, należy zauważyć, że zastrzeżenie to zostało już zbadane i oddalone przez Sąd w wyroku z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada (T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489).

91      I tak, w pkt 161 wyroku z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada (T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489), Sąd wskazał, że procedura uzgodnieniowa przewidziana w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r. nie wymaga ani nie zakazuje przekazywania dokumentów pisemnych OZZ w celu przygotowania posiedzeń uzgodnieniowych lub przy ich okazji.

92      Tymczasem, jak zauważył Sąd w pkt 162 wyroku z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada (T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489), zgodnie z pkt I.8 decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., interpretowanym w świetle deklaracji Rady w sprawie wykładni z dnia 6 maja 2013 r., procedura uzgodnieniowa ustanowiona w rzeczonej decyzji ma na celu badanie wszelkich dostępnych informacji i stanowisk stron pod kątem ułatwienia, w granicach możliwości, spójności stanowisk, a także zapewnienia, że przedstawiciele państw członkowskich zapoznali się ze stanowiskami personelu i władz administracyjnych, zanim podejmą oni ostateczne stanowisko w ramach zwykłej procedury ustawodawczej.

93      Biorąc pod uwagę przedmiot procedury uzgodnieniowej przewidzianej w decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., odpowiedź na pytanie, czy Rada ma obowiązek przekazania OZZ posiadanych informacji na piśmie, aby organizacje te mogły wyrazić swe stanowisko, zależy zatem od znajomości przez nie rzeczonych informacji, od charakteru i zakresu tych informacji, jak również od ograniczeń czasowych i technicznych charakteryzujących przebieg negocjacji trójstronnych (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 163).

94      W niniejszej sprawie, jeśli chodzi o pierwsze posiedzenie komitetu konsultacyjnego, którego przedmiotem był mandat negocjacyjny Rady w negocjacjach trójstronnych, należy zauważyć, że Rada nie była zobowiązana do przekazywania OZZ dokumentów pisemnych, ponieważ znały one ów konkretny wniosek o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, którego negocjacje miały dotyczyć (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 164).

95      Jeśli chodzi o drugie posiedzenie komitetu konsultacyjnego, które odbyło się w dniu 20 czerwca 2013 r. po tym, jak Parlament, Rada i Komisja osiągnęły w dniu 19 czerwca 2013 r. tymczasowy kompromis w sprawie wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, należy zauważyć, że o ile OZZ znały treść wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego i niektórych wniosków państw członkowskich, o czym świadczy deklaracja opublikowana przez szereg OZZ w dniu 17 września 2012 r., o tyle nie znały one szczegółowego wyniku negocjacji trójstronnych, które dotyczyły w szczególności tych wniosków (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 165).

96      Tym samym, biorąc pod uwagę zarówno charakter, jak i zakres zmian wprowadzonych do wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego podczas negocjacji trójstronnych, Rada miała obowiązek przekazać OZZ wszystkie dostępne informacje w sposób umożliwiający im skuteczne przedstawienie ich punktu widzenia odnośnie do tych zmian. Oznacza to zatem, że co do zasady, aby móc skutecznie zareagować, wspomniane OZZ powinny dysponować wersją pisemną (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 166).

97      Należy jednak przypomnieć, że w dniu 20 czerwca 2013 r. tekst odzwierciedlający kompromis tymczasowy z dnia 19 czerwca 2013 r. nie był jeszcze dostępny, w związku z czym nie mógł on zostać fizycznie przekazany OZZ należącym do komitetu konsultacyjnego (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 167).

98      W tych okolicznościach nie można zarzucać Radzie, że w trakcie posiedzenia komitetu konsultacyjnego w dniu 20 czerwca 2013 r. przeprowadziła ustną prezentację głównych elementów kompromisu tymczasowego osiągniętego w dniu 19 czerwca 2013 r., która to prezentacja, w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy charakteryzujących się ograniczeniami czasowymi i technicznymi właściwymi dla przebiegu negocjacji trójstronnych, stanowiła jedyny możliwy sposób poinformowania OZZ (wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 169).

99      Ponadto należy przypomnieć, po pierwsze, że Rada przekazała OZZ należącym do komitetu konsultacyjnego tekst kompromisu ostatecznego wraz z wyjaśnieniami w dniu 24 czerwca 2013 r. wieczorem, jak również tekst kompromisu końcowego, również z wyjaśnieniami, w dniu 27 czerwca 2013 r., czyli przed zajęciem ostatecznego stanowiska przez państwa członkowskie, w rozumieniu pkt I.8 decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., podczas analizy tekstu kompromisu ostatecznego przez Komitet Stałych Przedstawicieli (Coreper) w dniu 28 czerwca 2013 r. Po drugie należy podkreślić, że OZZ uczestniczące w komitecie konsultacyjnym nie zwróciły się w stosownym czasie o przeprowadzenie nowego posiedzenia w celu przedstawienia stanowiska na temat tekstu kompromisu tymczasowego, ani nawet na temat kompromisu ostatecznego (wyroki: z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 170; z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada, T‑75/14, EU:T:2017:813, pkt 119–122).

100    Należy przy tym stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła żadnej nowej okoliczności faktycznej ani prawnej mogącej podważyć ustalenia poczynione przez Sąd w wyrokach, które stały się prawomocne, z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada (T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489), i z dnia 16 listopada 2017 r., USFSPEI/Parlament i Rada (T‑75/14, EU:T:2017:813), przypomnianych w pkt 91–99 powyżej, w związku z czym zastrzeżenie skarżącej, zgodnie z którym posiedzenia komitetu konsultacyjnego w dniach 6 maja 2013 r. i 20 czerwca 2013 r. były jedynie posiedzeniami o charakterze ogólnoinformacyjnym, podczas których OZZ nie przekazano żadnych dokumentów ani nie dokonano żadnych uzgodnień, trzeba oddalić jako bezzasadne.

101    Po czwarte, należy oddalić jako bezzasadny argument skarżącej, że komitet konsultacyjny w następstwie posiedzeń w dniu 9 maja 2013 r. i w dniu 23 czerwca 2013 r. nie przedstawił sprawozdania na temat rozbieżności między stanowiskami stron. Trzeba bowiem zauważyć, że zgodnie z art. I.7 decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., interpretowanym w świetle wytycznej nr 5 deklaracji Rady w sprawie wykładni z dnia 6 maja 2013 r., na etapie badania przez Radę wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego przewodniczący komitetu konsultacyjnego składa sprawozdanie do Coreperu w imieniu komitetu konsultacyjnego po każdym posiedzeniu, w trakcie którego uczestnicy przedstawili swoje stanowisko. Tymczasem trzeba zauważyć, że z komunikatu sekretarza generalnego Rady w sprawie reformy regulaminu pracowniczego, który został przekazany personelowi Rady w dniu 28 czerwca 2013 r., przedstawionego przez samą skarżącą, wynika, że sekretarz generalny Rady poinformował personel tej instytucji, iż przedstawił Coreperowi wyniki posiedzenia komitetu konsultacyjnego odbytego w dniu 20 czerwca 2013 r. Ponadto z dokumentów przedstawionych przez Radę wynika, że o ile po posiedzeniach komitetu konsultacyjnego z dnia 6 maja 2013 r. i z dnia 20 czerwca 2013 r. nie sporządzono żadnego pisemnego sprawozdania, o tyle sekretarz generalny Rady, będący przewodniczącym komitetu konsultacyjnego, w rzeczywistości zdał Coreperowi sprawę z tych posiedzeń, odpowiednio w dniu 8 maja 2013 r. i w dniu 26 czerwca 2013 r.

102    Po piąte, należy również oddalić jako bezzasadne zastrzeżenie skarżącej wywodzone z faktu, że sekretarz generalny Rady odmówił uwzględnienia wniosku OZZ o kontynuowanie posiedzeń komitetu konsultacyjnego przez cały etap negocjacji trójstronnych. Zgodnie bowiem z art. I.5 decyzji Rady z dnia 23 czerwca 1981 r., interpretowanej w świetle wytycznej nr 5 deklaracji Rady w sprawie wykładni z dnia 6 maja 2013 r., na etapie badania przez Radę w pierwszym czytaniu wniosku o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, komitet konsultacyjny jest zwoływany przez przewodniczącego na wniosek jednej ze stron. Zatem ponieważ przedstawiciele personelu wyznaczeni przez reprezentatywne OZZ należące do komitetu konsultacyjnego mogli wielokrotnie zwracać się o zwołanie posiedzenia tego komitetu, sekretarz generalny Rady, przewodniczący komitetowi konsultacyjnemu, był uprawniony do oddalenia ogólnego wniosku, takiego jak mający na celu kontynuację posiedzeń komitetu konsultacyjnego przez cały etap negocjacji trójstronnych.

103    Wobec powyższego zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu piątego, opartego na naruszeniu procedury ustawodawczej

104    Skarżąca zwraca uwagę, że wniosek o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego przedłożony Radzie i Parlamentowi przez Komisję w dniu 13 grudnia 2011 r. nie przewidywał ani zawieszenia stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014, ani stosowania w tym samym okresie składki solidarnościowej. Zdaniem skarżącej Rada wprowadziła te zmiany dopiero na etapie negocjacji trójstronnych, powtarzając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r. W ten sposób Rada naruszyła art. 296 TFUE, który przewiduje, że rozpatrując projekt aktu ustawodawczego, Parlament Europejski i Rada powstrzymują się od przyjmowania aktów nieprzewidzianych przez procedurę ustawodawczą obowiązującą w danej dziedzinie. Ponadto zdaniem skarżącej Rada Europejska, przyjmując konkluzje z dnia 7 i 8 lutego 2013 r., które następnie Rada powtórzyła, naruszyła art. 15 ust. 1 TUE, który stanowi, że Rada nie pełni funkcji prawodawczej.

105    Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

106    Na wstępie należy zaznaczyć, że argumentacja skarżącej opiera się na błędnym założeniu, iż środek polegający na zastosowaniu składki solidarnościowej w wysokości 6% przy jednoczesnym zawieszeniu stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń wynika z konkluzji Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., a Rada i Parlament po prostu owe konkluzje powtórzyły, przyjmując rozporządzenie nr 1023/2013. Trzeba jednak zauważyć, że chociaż konkluzje Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., ogłoszone w ramach wytycznych dotyczących wieloletnich ram finansowych, przewidywały zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w okresie dwóch lat, jak również ustanowienie składki w wysokości 6% „w ramach reformy systemu płac”, nie przewidywały one, że składka ta będzie stosowana w rozpatrywanym okresie zawieszenia.

107    W każdym razie należy podkreślić, że argumenty skarżącej dotyczące naruszenia art. 296 TFUE i art. 15 ust. 1 TUE nie mogą zostać uwzględnione.

108    I tak, po pierwsze, w odniesieniu do zarzucanego naruszenia przez Radę art. 296 akapit trzeci TFUE, należy przypomnieć, że postanowienie to stanowi, iż „[r]ozpatrując projekt aktu ustawodawczego, Parlament Europejski i Rada powstrzymują się od przyjmowania aktów nieprzewidzianych przez procedurę ustawodawczą obowiązującą w danej dziedzinie”.

109    Zgodnie z art. 336 TFUE regulamin pracowniczy i WZIP są przyjmowane przez Parlament i Radę, po konsultacji z innymi zainteresowanymi instytucjami, w drodze rozporządzenia, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą.

110    W niniejszej sprawie Rada i Parlament, do których Komisja zwróciła się w dniu 13 grudnia 2011 r. z wnioskiem o dokonanie zmiany regulaminu pracowniczego, przyjęły rozporządzenie nr 1023/2013 po tym, jak Parlament uchwalił swoje stanowisko w pierwszym czytaniu w dniu 2 lipca 2013 r., a Rada zaakceptowała to stanowisko w dniu 10 października 2013 r., zgodnie z art. 294 ust. 3 i 4 TFUE.

111    Należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie Parlament i Rada nie przyjęły aktów innych niż przewidziane przez zwykłą procedurę ustawodawczą.

112    Ponadto należy zauważyć, że wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, z art. 296 akapit trzeci TFUE nie wynika, iż postanowienie to sprzeciwia się uwzględnieniu przez Radę konkluzji Rady Europejskiej, w przypadku gdy korzysta ona z możliwości odejścia od wniosku legislacyjnego przedstawionego przez Komisję, który nie jest dla niej wiążący. Trzeba bowiem przypomnieć, że w ramach uprawnień prawodawczych przyznanych Radzie wspólnie z Parlamentem w art. 14 ust. 1 TUE i art. 16 ust. 1 TUE, a także art. 289 TFUE, wpisujących się w ramy zasady kompetencji powierzonych określonej w art. 13 ust. 2 TUE, a ujmując rzecz szerzej stanowi wyraz zasady równowagi instytucjonalnej, charakterystycznej dla struktury instytucjonalnej Unii (zob. analogicznie wyrok z dnia 6 września 2017 r., Słowacja/Rada, C‑643/15 i C‑647/15, EU:C:2017:631, pkt 146), zadaniem Rady jest pełnienie funkcji określania polityki i koordynacji zgodnie z warunkami przewidzianymi w traktatach.

113    Wynika z tego, że argument skarżącej dotyczący naruszenia art. 296 TFUE należy oddalić jako bezzasadny.

114    Po drugie, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym Rada Europejska naruszyła art. 15 ust. 1 TUE, a tym samym zgodność z prawem procedury ustawodawczej, w której przyjęto rozporządzenie nr 1023/2013, należy przede wszystkim przypomnieć, że jak stwierdzono w pkt 111 powyżej, Komisja, Rada i Parlament przestrzegały odnośnej procedury ustawodawczej obowiązującej w niniejszym przypadku.

115    Następnie należy przypomnieć, że art. 15 ust. 1 TUE stanowi, że „Rada Europejska nadaje Unii impulsy niezbędne do jej rozwoju i określa ogólne kierunki i priorytety polityczne. Rada Europejska nie pełni funkcji prawodawczej”.

116    Tymczasem trzeba zauważyć, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie temu, aby Rada Europejska mogła wyrazić swoje stanowisko w kwestii będącej przedmiotem procedury ustawodawczej.

117    Należy wreszcie przypomnieć, że przełożenie polityczne konkluzji Rady Europejskiej na prawo inicjatywy ustawodawczej Parlamentu i Rady nie może stanowić podstawy do stwierdzenia przez Sąd nieważności zaskarżonej decyzji (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 września 2017 r., Słowacja/Rada, C‑643/15 i C‑647/15, EU:C:2017:631, pkt 145; z dnia 21 czerwca 2018 r., Polska/Parlament i Rada, C‑5/16, EU:C:2018:483, pkt 86).

118    Stąd wniosek, że argument skarżącej, zgodnie z którym Rada Europejska naruszyła zgodność z prawem procedury ustawodawczej, w której przyjęto rozporządzenie nr 1023/2013, poprzez przyjęcie konkluzji z dnia 7 i 8 lutego 2013 r., należy oddalić jako bezzasadny.

119    Ponadto w zakresie, w jakim argument skarżącej dotyczący naruszenia art. 15 ust. 1 TUE należy postrzegać, sam w sobie, jako zarzut niezgodności z prawem podniesiony wobec konkluzji Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., należy przypomnieć, że ponieważ celem art. 277 TFUE nie jest umożliwienie stronie podważenia stosowania jakiegokolwiek aktu o charakterze generalnym na potrzeby jakiejkolwiek skargi, zakres zarzutu niezgodności z prawem musi ograniczać się do tego, co jest niezbędne do rozstrzygnięcia sporu. Z powyższego wynika, że akt o charakterze ogólnym, którego niezgodność z prawem się podnosi, musi być stosowany – w sposób bezpośredni albo pośredni – w niniejszej sprawie, która jest przedmiotem skargi, i że musi istnieć bezpośrednia więź prawna między zaskarżoną decyzją indywidualną a spornym aktem generalnym (zob. wyrok z dnia 4 października 2018 r., Tataram/Komisja, T‑546/16, niepublikowany, EU:T:2018:644, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo).

120    Tymczasem należy stwierdzić, że taka więź prawna między decyzją indywidualną będącą przedmiotem niniejszej skargi, a mianowicie ustalającą wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., w której po raz pierwszy zastosowano w stosunku do niej art. 66a regulaminu pracowniczego, zmieniony przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013, a konkluzjami Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r. w niniejszej sprawie nie istnieje, w związku z czym argument skarżącej, rozpatrywany jako zarzut niezgodności z prawem skierowany przeciwko konkluzjom Rady z dni 7 i 8 lutego 2013 r., należy odrzucić jako niedopuszczalny.

121    Należy zatem oddalić zarzut piąty w całości.

 W przedmiocie zarzutu szóstego dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia

122    Skarżąca podnosi, że powody wskazane w rozporządzeniu nr 1023/2013 dla uzasadnienia zastosowania składki solidarnościowej, ustanowionej w art. 66a regulaminu pracowniczego, czyli szczególne trudności związane z sytuacją ekonomiczną, nie różnią się od powodów podnoszonych dla uzasadnienia wprowadzenia podobnych opłat w przeszłości. Skarżąca cytuje w tym względzie motyw pierwszy rozporządzenia Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3821/81 z dnia 15 grudnia 1981 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. 1981, L 386, s. 1), z którego wynika, że wprowadzenie wyjątkowej składki od wynagrodzeń, emerytur i dodatków z tytułu zakończenia służby netto, wypłacanych przez Wspólnoty, było potrzebne ze względu na szczególne trudności związane z sytuacją gospodarczą i społeczną. Tymczasem wprowadzenie składki solidarnościowej w okresie, w którym zawieszone jest stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń, stanowi nowy środek wymagający szczególnego uzasadnienia, którego w niniejszej sprawie nie ma. Ponadto skarżąca podnosi, że wspominając w motywach 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 konkluzje Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., wspomniane rozporządzenie w swoim uzasadnieniu odsyła do aktu nieprzewidzianego w procesie legislacyjnym Unii, co stanowi naruszenie art. 296 TFUE.

123    Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

124    Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno być dostosowane do charakteru rozpatrywanego aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli. Ten wymóg należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 15 września 2016 r., U4U i in./Parlament i Rada, T‑17/14, niepublikowany, EU:T:2016:489, pkt 181 i przytoczone tam orzecznictwo).

125    Ponadto, zgodnie z orzecznictwem, uzasadnienie aktów o charakterze generalnym, takich jak rozporządzenie nr 1023/2013, może ograniczać się do wskazania całokształtu sytuacji, która doprowadziła do ich przyjęcia, oraz ogólnych celów, które prawodawca pragnie osiągnąć, bez potrzeby szczególnego uzasadnienia wszystkich rozwiązań szczegółowych zawartych w takich aktach. Nie ma zatem konieczności uzasadniania każdej zmiany regulaminu pracowniczego, lecz wystarczy, aby prawodawca wyjaśnił, choćby zwięźle, istotę danych środków pod warunkiem, że wyjaśnienie to jest jasne i relewantne (wyroki: z dnia 29 listopada 2006 r., Campoli/Komisja, T‑135/05, EU:T:2006:366, pkt 159; z dnia 23 kwietnia 2008 r., Pickering/Komisja, F‑103/05, EU:F:2008:45, pkt 121).

126    W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy zaznaczyć, że zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014, a także ustanowienie składki solidarnościowej począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., są jedynie pewnymi elementami składowymi szerokiej reformy regulaminu pracowniczego, którą Parlament i Rada wdrażały poprzez przyjęcie rozporządzenia nr 1023/2013.

127    Po drugie, należy zaznaczyć, że w motywach 11, 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 wskazano, co następuje:

„(11)      Potencjalne korzyści dla urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej wynikające z zastosowania [wieloletniego mechanizmu aktualizacji wynagrodzeń] powinny być zrównoważone poprzez ponowne wprowadzenie systemu »składki«. Podobnie jak w przypadku [wieloletniego mechanizmu aktualizacji wynagrodzeń], stosowanie tej składki solidarnościowej może być tymczasowo przedłużone. Uzasadnione wydaje się podwyższenie składki solidarnościowej w porównaniu z poziomem składki specjalnej mającej zastosowanie w latach 2004–2012, a także wprowadzenie bardziej progresywnej stawki. Ma to na celu uwzględnienie szczególnie trudnych warunków gospodarczych i społecznych w Unii oraz ich wpływu na finanse publiczne w całej Unii. Potrzeba konsolidacji finansów publicznych w Unii, w tym również w perspektywie krótkoterminowej, wymaga sprawnego i szczególnego wysiłku solidarnościowego ze strony pracowników instytucji unijnych. Taka składka solidarnościowa powinna zatem mieć zastosowanie do wszystkich urzędników i innych pracowników Unii od dnia 1 stycznia 2014 r.

(12)      W konkluzjach z dnia 8 lutego 2013 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych Rada Europejska wskazała, że potrzeba konsolidacji finansów publicznych w krótkiej, średniej i długiej perspektywie wymaga szczególnych wysiłków ze strony każdej administracji publicznej i jej pracowników, aby poprawić wydajność i efektywność oraz dostosować się do zmieniającej się sytuacji gospodarczej. Postulat ten był w istocie powtórzeniem celu określonego we wniosku Komisji z 2011 r. dotyczącym zmiany regulaminu pracowniczego urzędników i [WZIP], w którym to wniosku dążono do zapewnienia oszczędności i uznano, że wyzwania, przed jakimi stoi obecnie Unia Europejska, wymagają szczególnego wysiłku ze strony każdej administracji publicznej oraz każdego ich pracownika, w celu poprawy wydajności oraz dostosowaniu się do zmieniających się warunków gospodarczych i społecznych w Europie. Rada Europejska wezwała ponadto – w ramach reformy regulaminu pracowniczego – do korekty wynagrodzeń i emerytur wszystkich pracowników instytucji unijnych poprzez zawieszenie stosowania [wieloletniego mechanizmu aktualizacji wynagrodzeń] na dwa lata oraz do ponownego wprowadzenia nowej składki solidarnościowej w ramach reformy metody aktualizacji wynagrodzeń.

(13)      W świetle tych konkluzji oraz aby zareagować na przyszłe ograniczenia budżetowe, a także okazać solidarność ze strony europejskiej służby cywilnej w obliczu radykalnych środków przyjętych przez państwa członkowskie w wyniku bezprecedensowego kryzysu finansowego i szczególnie trudnych warunków społecznych i gospodarczych w państwach członkowskich i w całej Unii, należy przewidzieć zawieszenie stosowania [wieloletniego mechanizmu aktualizacji wynagrodzeń] na dwa lata w odniesieniu do wszystkich wynagrodzeń, emerytur i dodatków przysługujących urzędnikom oraz zastosować składkę solidarnościową mimo takiego zawieszenia”.

128    Z motywu 11 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika zatem, że Parlament i Rada uzasadniły wprowadzenie składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r. koniecznością zrównoważenia potencjalnych korzyści przysługujących urzędnikom i innym pracownikom Unii w wyniku stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń. Z motywu tego wynika również, że decyzja o zastosowaniu owej składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r. odpowiada celowi „konsolidacji finansów publicznych w Unii, w tym również w perspektywie krótkoterminowej” w efekcie „sprawnego i szczególnego wysiłku solidarnościowego ze strony pracowników instytucji unijnych”. W przeciwieństwie do tego, co twierdzi skarżąca, z motywu tego wynika, że odniesienie do szczególnie trudnej sytuacji gospodarczej i społecznej w Unii nie uzasadnia wprowadzenia składki solidarnościowej jako takiej, jak miało to miejsce w przypadku składki tymczasowej ustanowionej przez rozporządzenie nr 3821/81, lecz uzasadnia zwiększenie składki solidarnościowej w porównaniu z poziomem składki tymczasowej pobieranej od 2004 r. do 2012 r., jak również zastosowanie stawki bardziej progresywnej.

129    Ponadto należy zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, w motywach 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 Parlament i Rada przedstawiły powody uzasadniające decyzję o zastosowaniu składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r., podczas gdy stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń zostało zawieszone w latach 2013 i 2014. Z motywów tych wynika, że decyzja ta miała uwzględnić nie tylko konkluzje Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., ale również „przyszłe ograniczenia budżetowe”, „szczególnie trudne warunki społeczne i gospodarcze w państwach członkowskich i w całej Unii” oraz okazać „solidarność ze strony europejskiej służby cywilnej w obliczu radykalnych środków przyjętych przez państwa członkowskie w wyniku bezprecedensowego kryzysu finansowego”.

130    Należy zatem uznać, że uzasadnienie przedstawione w motywach 11, 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 spełnia określone w orzecznictwie kryteria, o których mowa w pkt 124 i 125 powyżej. Przedstawia ono bowiem tok rozumowania prawodawcy Unii oraz realizowane cele ogólne. W sposób wystarczający informuje urzędników o przyczynach ustanowienia składki solidarnościowej w okresie, w którym zawieszone jest stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń.

131    Ponadto w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym Parlament i Rada uchybiły ciążącemu na nich obowiązkowi uzasadnienia, odwołując się w motywach 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 do konkluzji Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., należy stwierdzić, jak czyni to Rada, że o ile zgodnie z art. 296 TFUE akty prawne muszą być uzasadniane, o tyle nie wyklucza to możliwości odesłania przez prawodawcę w danym motywie do wytycznych politycznych określonych przez Radę Europejską.

132    Należy zatem oddalić zarzut oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego zerwania związku między zastosowaniem metody automatycznej aktualizacji wynagrodzeń przewidzianej w załączniku XI do regulaminu pracowniczego i składką solidarnościową oraz naruszenia zasady paralelizmu

133    Skarżąca twierdzi, że z wyroków z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja (3/83, EU:C:1985:283), i z dnia 22 czerwca 1994 r., Rijnoudt i Hocken/Komisja (T‑97/92 i T‑111/92, EU:T:1994:69) wynika, że zasada, zwana zasadą paralelizmu, zakłada, że składka solidarnościowa może być stosowana tylko wtedy, gdy stosowana jest również metoda dostosowania wynagrodzeń, której stanowi korelat. Zdaniem skarżącej, z motywu 11 rozporządzenia nr 1023/2013 i z art. 66a ust. 1 regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez to rozporządzenie wynika, że celem poboru składki solidarnościowej jest zrekompensowanie korzyści, jakie urzędnicy i inni pracownicy Unii odnoszą z zastosowania metody dostosowania. Związek ten znajduje potwierdzenie w art. 15 załącznika XI do regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 1023/2013, który wiąże zmiany składki solidarnościowej ze zmianami metody dostosowania wynagrodzeń. Stąd wniosek, że prawodawca nie mógł ustanowić stosowania składki solidarnościowej w okresie zawieszenia stosowania metody dostosowania wynagrodzeń.

134    Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

135    Tytułem wstępu należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawodawca może w każdej chwili dokonać na przyszłość zmian przepisów regulaminu pracowniczego, które uznaje za zgodne z interesem służby, nawet jeśli są one, jak to ma miejsce w niniejszym przypadku, mniej korzystne (wyroki: z dnia 30 września 1998 r., Ryan/Trybunał Obrachunkowy, T‑121/97, EU:T:1998:232, pkt 98; z dnia 11 lipca 2007 r., Centeno Mediavilla i in./Komisja, T‑58/05, EU:T:2007:218, pkt 86).

136    Ponadto z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w dziedzinach, w których prawodawca Unii dysponuje szerokim zakresem uznania, kontrola zgodności z prawem wykonywana przez sąd Unii powinna ograniczać się do oceny, czy dany przepis nie jest dotknięty oczywistym błędem lub nadużyciem władzy lub też czy dany organ nie przekroczył w sposób oczywisty granic przysługującego mu zakresu uznania (zob. wyrok z dnia 23 stycznia 2007 r., Chassagne/Komisja, F‑43/05, EU:F:2007:14, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo).

137    To w świetle tych zasad należy dokonać oceny argumentów podniesionych przez skarżącą.

138    W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że z wyroków z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja (3/83, EU:C:1985:283), i z dnia 22 czerwca 1994 r., Rijnoudt i Hocken/Komisja (T‑97/92 i T‑111/92, EU:T:1994:69), na które powołuje się skarżąca, nie wynika, że istnieje zasada prawa Unii, zgodnie z którą składka solidarnościowa może być stosowana tylko wówczas, gdy stosowana jest również metoda dostosowania wynagrodzeń.

139    I tak w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja (3/83, EU:C:1985:283), skarżący kwestionowali w sposób incydentalny zgodność z prawem rozporządzenia nr 3821/81, wprowadzającego do art. 66a regulaminu pracowniczego składkę kryzysową. W pkt 15 i 21 tego wyroku Trybunał stwierdził, że zaakceptowanie przez najbardziej reprezentatywne organizacje związkowe uczestnictwa, poprzez wyjątkowy i niepowtarzalny środek obciążający wynagrodzenia, w konsekwencjach szczególnych trudności związanych z sytuacją gospodarczą i społeczną zaistniałą we Wspólnocie miało swój korelat w przyjęciu metody dostosowania wynagrodzeń, która zachowała zasadę paralelizmu, zgodnie z którą przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie dostosowania wynagrodzeń urzędników wspólnotowych uwzględnia się, w szczególności, ewentualny wzrost wynagrodzeń w służbie publicznej w państwach członkowskich.

140    Podobnie w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 22 czerwca 1994 r., Rijnoudt i Hocken/Komisja (T‑97/92 i T‑111/92, EU:T:1994:69), skarżący kwestionowali zgodność z prawem rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3831/91 z dnia 19 grudnia 1991 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot w celu wprowadzenia składki tymczasowej [tłumaczenie nieoficjalne, podobnie jak cytat z tego aktu poniżej] (Dz.U. 1991, L 361, s. 7), wprowadzającego do regulaminu pracowniczego art. 66a w celu ustanowienia składki tymczasowej. W odpowiedzi na zarzut oparty na naruszeniu obowiązku uzasadnienia Sąd przypomniał treść preambuły rozporządzenia nr 3831/91, zgodnie z którą „z prac komitetu konsultacyjnego wynika, że środek obciążający tymczasowo wynagrodzenia wypłacane przez Wspólnoty powinien być wprowadzony w formie składki tymczasowej pobieranej u źródła, łącznie z przyjęciem metody określającej szczegółowe zasady stosowania art. 64 i 65 regulaminu pracowniczego jako współzależnych elementów całościowego rozwiązania”.

141    W związku z tym z wyroków z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja (3/83, EU:C:1985:283), oraz z dnia 22 czerwca 1994 r., Rijnoudt i Hocken/Komisja (T‑97/92 i T‑111/92, EU:T:1994:69) wynika, że w przeszłości prawodawca przyjął ogólne rozwiązanie, zgodnie z którym stosowanie specjalnej opłaty obciążającej wynagrodzenia urzędników i pracowników Unii było korelatem stosowania metody pozwalającej, w pewnych określonych okolicznościach, na dostosowanie rozpatrywanych wynagrodzeń, biorąc pod uwagę ewentualny wzrost wynagrodzeń w służbie publicznej w państwach członkowskich Unii.

142    Należy jednak zauważyć, że w granicach przysługującego prawodawcy szerokiego zakresu uznania, o którym mowa w pkt 135 powyżej, prawodawca mógł odejść od wcześniejszych rozwiązań, utrzymać je lub zrewidować, przewidując w rozporządzeniu nr 1023/2013, że składka solidarnościowa ma zastosowanie w okresie, w którym stosowanie metody dostosowania wynagrodzeń jest zawieszone.

143    Następnie trzeba podkreślić, że w rozporządzeniu nr 1023/2013 prawodawca rzeczywiście ustanowił związek między składką solidarnościową a metodą aktualizacji wynagrodzeń.

144    Z brzmienia art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika bowiem, że składkę solidarnościową ustanawia się „w celu uwzględnienia […] metody aktualizacji wysokości wynagrodzeń i emerytur urzędników”.

145    Podobnie należy zauważyć, że w brzmieniu obowiązującym po wejściu w życie rozporządzenia nr 1023/2013 art. 15 ust. 2 załącznika XI do regulaminu pracowniczego, dotyczący szczegółowych zasad stosowania art. 64 i 65 regulaminu pracowniczego, przewiduje, że każdy przedkładany przez Komisję wniosek o zmianę rzeczonego załącznika przed upływem okresu stosowania tego załącznika, czyli dniem 31 grudnia 2023 r., musi obejmować wniosek o zmianę art. 66a regulaminu pracowniczego.

146    Z art. 15 ust. 3 załącznika XI do regulaminu pracowniczego wprowadzonego rozporządzeniem nr 1023/2013 wynika również, że do czasu przyjęcia przez Parlament Europejski i Radę rozporządzenia na podstawie wniosku Komisji, rzeczony załącznik i art. 66a regulaminu pracowniczego będą nadal tymczasowo stosowane po dniu 31 grudnia 2023 r.

147    Ponadto należy przypomnieć, że – jak wskazano w pkt 128 powyżej – z motywu 11 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika, że Parlament i Rada uzasadniły wprowadzenie składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r. koniecznością zrównoważenia potencjalnych korzyści przysługujących urzędnikom i innym pracownikom Unii w wyniku stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń.

148    Jednakże ani z motywu 11 rozporządzenia nr 1023/2013, ani ze związku pomiędzy środkami rozpatrywanymi w pkt 144–146 powyżej nie wynika zasada, zgodnie z którą składka solidarnościowa może mieć zastosowanie tylko wraz z jednoczesnym stosowaniem metody dostosowania wynagrodzeń, odgrywając rolę moderującą w sytuacji, gdy metoda ta przynosi urzędnikom Unii korzyść.

149    Wystarczy zauważyć, że prawodawca w ramach swego szerokiego zakresu uznania przewidział wyraźnie, że składka solidarnościowa jest stosowana w okresie, w którym stosowanie metody dostosowania wynagrodzeń jest zawieszone. W tym względzie z motywów 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika, że prawodawca uzasadnił tę decyzję realizacją celów, o których mowa w pkt 129 powyżej. Skarżąca nie wykazała, że ta decyzja stanowi przejaw oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 136 powyżej.

150    Wreszcie należy zauważyć, że jeśli należy uznać, iż argumentacja skarżącej zmierza do podważenia zgodności z prawem art. 66a regulaminu pracowniczego w zakresie, w jakim przewiduje on stosowanie składki solidarnościowej począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., przez to, że takie jej stosowanie jest niezgodne z art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, który ustanawia zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń, wystarczy przypomnieć, że – jak Trybunał i Sąd orzekły już w przedmiocie, odpowiednio, wprowadzenia składki nadzwyczajnej na mocy rozporządzenia nr 3821/81, a także wprowadzenia składki tymczasowej na mocy rozporządzenia nr 3831/91 – zgodność z prawem zmiany regulaminu pracowniczego dokonanej przez wprowadzenie nowego przepisu nie może być kwestionowana na podstawie innego przepisu regulaminu pracowniczego (wyroki: z dnia 3 lipca 1985 r., Abrias i in./Komisja, 3/83, EU:C:1985:283, pkt 20; z dnia 22 czerwca 1994 r., Rijnoudt i Hocken/Komisja, T‑97/92 i T‑111/92, EU:T:1994:69, pkt 65).

151    Należy zatem oddalić jako bezzasadną tezę skarżącej, zgodnie z którą art. 66a regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem, ponieważ przewiduje zastosowanie składki solidarnościowej od dnia 1 stycznia 2014 r., mimo tego, że stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń zostało zawieszone.

152    W świetle powyższych rozważań należy oddalić zarzut pierwszy jako bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na naruszeniu praw nabytych

153    Skarżąca podnosi, że zasada corocznej waloryzacji wynagrodzeń była do niej stosowana zawsze. Zwraca uwagę, że chociaż metoda ta była zawsze ustalana w odniesieniu do ograniczonych okresów czasu, była też systematycznie, z pewnymi zmianami, przedłużana. Zdaniem skarżącej, prawo urzędników Unii do korzystania ze wzrostu siły nabywczej na równi z urzędnikami krajowymi, dzięki zastosowaniu metody aktualizacji wynagrodzeń, jest prawem nabytym i stanowi istotny element ich wynagrodzenia, a także zasadniczy element ich stosunku z pracodawcą. Zawieszając stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń w okresie dwóch kolejnych lat, bez wprowadzenia środków przejściowych, Parlament i Rada naruszyły owe prawa nabyte.

154    Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

155    Należy zaznaczyć, że w niniejszym zarzucie skarżąca kwestionuje zgodność z prawem art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013, przewidującego zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014.

156    Należy tymczasem przypomnieć, że jak zostało to stwierdzone w pkt 52 i 53 powyżej, aby zakwestionować decyzję ustalającą jej wynagrodzenie za styczeń 2014 r. skarżąca może powołać się wyłącznie na niezgodność z prawem art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 i nie może skutecznie podnosić niezgodności z prawem art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonego przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013.

157    Wynika z tego, że zarzut drugi, dotyczący naruszenia praw nabytych, należy oddalić jako nieskuteczny.

 W przedmiocie czwartego zarzutu opartego na naruszeniu zasady proporcjonalności

158    Skarżąca podnosi w istocie, że zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń na okres dwóch lat i zastosowanie składki solidarnościowej w tym okresie są sprzeczne z zasadą proporcjonalności. Zdaniem skarżącej, nawet jeżeli cele realizowane przez te środki są zgodne z prawem, to środki te nie są odpowiednie do osiągnięcia tych celów. Skarżąca zauważa w tym względzie, że jednoczesne stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń i składki nadzwyczajnej zostało w przeszłości uznane za odpowiednie do realizacji tych samych celów, co cele określone w rozporządzeniu nr 1023/2013. Ponadto skarżąca podnosi, po pierwsze, że kryzys gospodarczy, z którym borykają się państwa członkowskie, nie jest niczym nowym i nie jest gorszy od kryzysu mającego miejsce w trakcie poprzednich wieloletnich ram finansowych, a po drugie, że prawodawca nie wziął pod uwagę tego, iż załącznik XI do regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 1023/2013 zawiera już mechanizmy umożliwiające wzięcie pod uwagę niekorzystnych zmian gospodarczych, ponieważ metoda aktualizacji uwzględnia ujemne zmiany poziomu wynagrodzenia w służbie publicznej w państwach członkowskich, przy czym stosowanie metody aktualizacji podlega klauzuli ograniczenia wzrostu płac i klauzuli wyjątkowej. Zdaniem skarżącej prawodawca mógł przyjąć środki mniej dolegliwe, a jednocześnie nadal umożliwiające osiągnięcie celów określonych w rozporządzeniu nr 1023/2013, a mianowicie przewidzieć stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014 i powiązać stosowanie składki solidarnościowej ze stosowaniem tej metody. Skarżąca dodaje, że nieproporcjonalny charakter podważonych środków wzmacniają w jej przypadku inne środki wprowadzone rozporządzeniem nr 1023/2013, zmierzające do obniżenia kosztów osobowych instytucji Unii, a mianowicie zablokowanie awansów administratorów w grupie zaszeregowania AD 13, zmniejszenie czasu podróży w związku z corocznym urlopem i obniżenie zwrotu kosztów podróży.

159    Rada i Parlament kwestionują argumentację skarżącej.

160    Na wstępie należy zauważyć, że w zakresie, w jakim niniejszy zarzut ma na celu wykazanie nieproporcjonalnego charakteru zawieszenia stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń przewidzianego w art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonym przez art. 1 pkt 44 rozporządzenia nr 1023/2013, należy go oddalić jako nieistotny dla sprawy z tych samych względów, co przedstawione w pkt 52 i 53 powyżej.

161    Należy zatem zbadać jedynie, czy Parlament i Rada naruszyły zasadę proporcjonalności, przewidując, że składka solidarnościowa ustanowiona w art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 będzie miała zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r., mimo że stosowanie metody aktualizacji wynagrodzeń zostało zawieszone na rok 2013 i 2014 zgodnie z art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, wprowadzonym przez art. 1 pkt 44 tego rozporządzenia.

162    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z zasadą proporcjonalności zgodność z prawem regulacji Unii jest uzależniona od warunku, by wprowadzane przez nią środki były właściwe do osiągnięcia uzasadnionych celów wytyczonych przez rozpatrywaną regulację i nie wykraczały poza to, co konieczne do ich osiągnięcia, przy założeniu, że w razie możliwości wyboru pomiędzy kilkoma odpowiednimi środkami należy co do zasady zastosować środek najmniej dolegliwy (zob. podobnie wyroki: z dnia 25 lipca 2018 r., Teglgaard i Fløjstrupgård, C‑239/17, EU:C:2018:597, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 11 grudnia 2013 r., Andres i in./EBC, F‑15/10, EU:F:2013:194, pkt 317).

163    Jednakże z ustalonego orzecznictwa wynika, że w dziedzinach, w których organ ustawodawczy Unii dysponuje, tak jak w niniejszym przypadku, szerokim zakresem uznania związanego z powierzoną mu w myśl traktatu odpowiedzialnością polityczną, kontrola proporcjonalności ogranicza się wyłącznie do zbadania, czy przedmiotowy środek ma charakter wyraźnie niewłaściwy w stosunku do celu, którego osiągnięcie powierzono właściwej instytucji (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 czerwca 2017 r., TofuTown.com, C‑422/16, EU:C:2017:458, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 11 grudnia 2013 r., Andres i in./EBC, F‑15/10, EU:F:2013:194, pkt 318).

164    W niniejszym przypadku, jak zauważono w pkt 129 powyżej, z motywów 12 i 13 rozporządzenia nr 1023/2013 wynika, że decyzja prawodawcy o zastosowaniu składki solidarnościowej począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. przy jednoczesnym zawieszeniu stosowania metody aktualizacji w latach 2013 i 2014 miała uwzględnić nie tylko konkluzje Rady Europejskiej z dni 7 i 8 lutego 2013 r., ale również „przyszłe ograniczenia budżetowe”, „szczególnie trudne warunki społeczne i gospodarcze w państwach członkowskich i w całej Unii” oraz okazać „solidarność ze strony europejskiej służby cywilnej w obliczu radykalnych środków przyjętych przez państwa członkowskie w wyniku bezprecedensowego kryzysu finansowego”.

165    Trzeba zaś stwierdzić, że w perspektywie tych celów decyzja o zastosowaniu przez jeden rok składki solidarnościowej przy jednoczesnym zawieszeniu stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń z myślą o realizacji przypomnianych powyżej celów nie wydaje się w oczywisty sposób nieproporcjonalna.

166    Argumenty przedstawione przez skarżącą nie podważają tego stwierdzenia.

167    Po pierwsze, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym załącznik XI do regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 1023/2013 zawiera wystarczające mechanizmy uwzględniania niekorzystnej ewolucji sytuacji gospodarczej w Unii, wystarczy stwierdzić, że argument ten odnosi się do mechanizmów dostosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w stosunku do zmian poziomu wynagrodzenia w służbach publicznych państw członkowskich.

168    Trzeba zaś przypomnieć, że zgodnie z tym, co zostało podniesione w pkt 160 powyżej, argumenty mające na celu podważenie proporcjonalności zawieszenia wynagrodzeń należy uznać za bezskuteczne.

169    Po drugie, w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym nieproporcjonalny charakter stosowania składki solidarnościowej w okresie zawieszenia metody aktualizacji wynagrodzeń wzmacniają inne środki wprowadzone rozporządzeniem nr 1023/2013, wystarczy zauważyć, że skarżąca nie może kwestionować zgodności z prawem tych środków w ramach zarzutu niezgodności z prawem podniesionego na poparcie niniejszej skargi, powołując się w szczególności na ich nieproporcjonalny charakter, ponieważ wspomniane środki nie są powiązane z decyzją ustanawiającą wynagrodzenie skarżącej za styczeń 2014 r., w której po raz pierwszy zastosowano w stosunku do skarżącej art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013, będący przedmiotem niniejszej skargi.

170    Należy zatem stwierdzić, że skarżąca nie wykazała, iż prawodawca, decydując się na zastosowanie składki solidarnościowej w okresie zawieszenia metody aktualizacji wynagrodzeń, wykroczył poza swój szeroki zakres uznania.

171    W konsekwencji zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności, należy oddalić jako w części bezskuteczny, a w części bezzasadny.

 W przedmiocie zarzutu siódmego, opartego na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim prawodawca nie przewidział środków przejściowych

172    Skarżąca podnosi, że zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań ma na celu ochronę urzędników pełniących służbę przed zmianami przepisów regulaminu pracowniczego, które mają fundamentalne znaczenie dla ich decyzji o wyborze kariery urzędnika Unii, przy czym decyzja ta w większości przypadków wymaga opuszczenia swojego państwa pochodzenia oraz jego systemu zabezpieczenia społecznego. Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań wymaga zatem, aby prawodawca powstrzymał się od głębokich zmian w sytuacji prawnej i ekonomicznej urzędników pełniących służbę oraz przewidział odpowiednie środki przejściowe, umożliwiające im dostosowanie się do nowej sytuacji, które to środki powinny trwać przez wystarczający okres czasu oraz posiadać charakter progresywny i odpowiedni, biorąc pod uwagę obowiązujące systemy prawne i uzasadnione obawy urzędników. Zdaniem skarżącej, w niniejszej sprawie prawodawca naruszył rzeczoną zasadę, nie przewidując środków przejściowych w odniesieniu do zawieszenia stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń i zastosowania składki solidarnościowej w trakcie tego zawieszenia. Prawodawca naruszył również zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań poprzez to, że nie przewidział środków przejściowych w odniesieniu do podniesienia stawki składki solidarnościowej z 6% do 7% począwszy od grupy AD 15, stopień 2.

173    Należy przypomnieć, że – jak wskazano w pkt 135 powyżej – prawodawca może w każdej chwili wprowadzić do przepisów regulaminu pracowniczego zmiany na przyszłość, które uznaje za zgodne z interesem publicznym, i przyjąć przepisy regulaminu pracowniczego, które są mniej korzystne dla danych urzędników. Jednakże w orzecznictwie sprecyzowano, że może to czynić jedynie pod warunkiem ustanowienia, w stosownym wypadku, wystarczająco długiego okresu przejściowego, przy czym zainteresowani urzędnicy nie mogą przeciwko stosowaniu tych zmian powoływać się na uzasadnione oczekiwania co do utrzymania w mocy dotychczasowych przepisów (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 2007 r., Wils/Parlament, F‑105/05, EU:F:2007:128, pkt 150 i przytoczone tam orzecznictwo).

174    Należy również przypomnieć, że wymóg okresu przejściowego jest istotny jedynie wówczas, gdy istnieją prawa nabyte, na które mogą powoływać się urzędnicy i inni pracownicy Unii (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 czerwca 2006 r., Belgia i Forum 187/Komisja, C‑182/03 i C‑217/03, EU:C:2006:416, pkt 147–149; z dnia 19 czerwca 2007 r., Davis i in./Rada, F‑54/06, EU:F:2007:103, pkt 82).

175    W tym względzie należy stwierdzić, że skarżąca nie może podnosić, iż art. 66a regulaminu pracowniczego w brzmieniu zmienionym przez art. 1 pkt 46 rozporządzenia nr 1023/2013 naruszył jej prawa nabyte przez to, że przepis ten przewidywał dla urzędników grupy zaszeregowania AD 15, stopień 2 oraz dla urzędników wyższych grup zaszeregowania i stopni stawkę podniesioną do 7%.

176    Należy bowiem podkreślić, że przepis ten nie mógł mieć wpływu na sytuację skarżącej, ponieważ, po pierwsze, jak wynika z art. 66a regulaminu pracowniczego i art. 15 załącznika XI do regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1023/2013, zastosowanie „metody dostosowania wynagrodzeń” i „składki tymczasowej” wygasło w dniu 31 grudnia 2012 r., w związku z czym „składka tymczasowa” nie miała już zastosowania w chwili, gdy weszła w życie składka solidarnościowa, czyli w dniu 1 stycznia 2014 r., a po drugie, z akt sprawy wynika, że w tym dniu skarżąca nie osiągnęła grupy zaszeregowania AD 15, stopień 2.

177    Stąd wniosek, że skarżąca nie ma podstaw, by zarzucać prawodawcy, iż nie przewidział okresu przejściowego dla zastosowania stawki podniesionej do 7% w stosunku do urzędników grupy zaszeregowania AD 15, stopień 2 oraz do urzędników wyższych grup zaszeregowania i stopni.

178    Skarżąca nie mogła też powołać się na prawo nabyte w charakterze argumentu za tym, aby składka solidarnościowa miała zastosowanie tylko w przypadku równoczesnego stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń. Zakładając bowiem, że taki powiązanie pomiędzy „metodą dostosowania wynagrodzeń” a „składką tymczasową”, przewidzianymi w art. 66a regulaminu pracowniczego i w art. 15 załącznika XI do regulaminu pracowniczego, w ich brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1023/2013, istniało w przeszłości, należy przypomnieć, że ich zastosowanie dobiegło końca w dniu 31 grudnia 2012 r., wobec czego mechanizm, na który powołuje się skarżąca, nie istniał już w chwili wejścia w życie rozporządzenia nr 1023/2013. Skarżąca nie może zatem powoływać się w tym względzie na istnienie praw nabytych.

179    Wynika z tego, że skarżąca nie ma podstaw, aby zarzucać prawodawcy, że nie przewidział okresu przejściowego dla stosowania składki solidarnościowej w okresie zawieszenia stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń.

180    Ponadto w odniesieniu do argumentu skarżącej, zgodnie z którym prawodawca powinien był ustanowić okres przejściowy w odniesieniu do stosowania art. 65 ust. 4 regulaminu pracowniczego, przewidującego zawieszenie stosowania metody aktualizacji wynagrodzeń w latach 2013 i 2014, należy stwierdzić, że z powodów przedstawionych już w pkt 52 i 53 powyżej taki argument jest bezskuteczny, ponieważ w rzeczywistości zmierza on do zakwestionowania zgodności z prawem tego przepisu.

181    Z powyższego wynika, że zarzut szósty, dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, należy oddalić jako w części bezzasadny, a w części bezskuteczny.

182    W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić skargę w całości.

 W przedmiocie kosztów

183    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

184    Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Komisji – obciążyć ją kosztami postępowania.

185    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Parlament pokrywa zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Margarita Tàpias zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)      Parlament Europejski pokrywa własne koszty.

Collins

Kancheva

De Baere

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 12 grudnia 2019 r.

Podpisy


*      Język postępowania: francuski.