Language of document : ECLI:EU:T:2021:3

WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2021 r.(*)

Środowisko naturalne – Rozporządzenie (UE) nr 517/2014 – Fluorowane gazy cieplarniane – Elektroniczny rejestr kontyngentów na wprowadzanie wodorofluorowęglowodorów do obrotu – Decyzja anulująca rejestrację przedsiębiorstwa – Brak dostarczenia wymaganych informacji

W sprawie T‑873/19

Multi-Service S.A., z siedzibą w Kwidzynie (Polska), którą reprezentował adwokat P. Jankowski,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali A. Becker, M. Jáuregui Gómez i M. Rynkowski, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Ares(2019) 6103796 z dnia 3 października 2019 r., w której Komisja anulowała rejestrację skarżącej w rejestrze utworzonym i prowadzonym przez nią na podstawie art. 17 rozporządzenia (UE) nr 517/2014,

SĄD (pierwsza izba),

w składzie: H. Kanninen, prezes, M. Jaeger (sprawozdawca) i O. Porchia, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu, postępowanie i żądania stron

1        W niniejszej skardze skarżąca, Multi-Service S.A., wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej Ares(2019) 6103796 z dnia 3 października 2019 r., w której Komisja anulowała rejestrację skarżącej w rejestrze utworzonym i prowadzonym przez nią na podstawie art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 517/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 842/2006 (Dz.U. 2014, L 150, s. 195) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

2        Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły rozporządzenie nr 517/2014 w ramach walki z emisjami gazów cieplarnianych.

3        Wodorofluorowęglowodory (HFC) są kategorią fluorowanych gazów cieplarnianych wykorzystywanych między innymi w systemach chłodzących i klimatyzacyjnych, aerozolach i w produkcji pianek izolacyjnych.

4        Stopniowe ograniczanie ilości HFC, które mogą być wprowadzone do obrotu w Unii, zostało uznane za najbardziej skuteczny i racjonalny pod względem kosztów sposób redukcji emisji tych substancji w perspektywie długoterminowej.

5        W celu wdrożenia tej stopniowej redukcji rozporządzenie nr 517/2014 przewiduje, że Komisja musi w szczególności określać każdego roku maksymalną ilość HFC, która może być wprowadzona do obrotu w Unii, jak również kontyngenty HFC, które producenci lub importerzy są uprawnieni wprowadzić do obrotu.

6        W tym kontekście Komisja utworzyła zgodnie z art. 17 rozporządzenia nr 517/2014 elektroniczny rejestr kontyngentów na wprowadzanie HFC do obrotu (zwany dalej „rejestrem HFC”) i zapewnia jego funkcjonowanie. Producenci oraz importerzy, którym można przydzielić kontyngent na wprowadzenie HFC do obrotu, muszą zarejestrować się w tym rejestrze.

7        Na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 517/2014 Komisja wydała rozporządzenie wykonawcze (UE) 2019/661 z dnia 25 kwietnia 2019 r. zapewniające sprawne działanie rejestru HFC (Dz.U. 2019, L 112, s. 11, zwane dalej „rozporządzeniem wykonawczym”).

8        W dniu 10 października 2014 r. skarżąca zarejestrowała się w rejestrze HFC jako importer gazów HFC luzem.

9        Podczas rejestracji w rejestrze HFC skarżąca wskazała osobę fizyczną jako osobę kontaktową. Nazwisko i adres e-mail osoby kontaktowej wpisano w profilu rejestracji skarżącej.

10      Począwszy od 2015 r. skarżąca otrzymywała na każdy rok kontyngenty na wprowadzanie HFC do obrotu zgodnie z art. 16 ust. 5 rozporządzenia nr 517/2014.

11      W dniu 1 lipca 2019 r. Komisja wysłała do skarżącej pocztą elektroniczną pismo na adres e-mail osoby kontaktowej wpisanej do rejestru HFC, wzywając ją do przekazania najpóźniej do dnia 15 lipca 2019 r. pewnych informacji dotyczących rzeczywistego beneficjenta.

12      Skarżąca twierdzi, że uzupełniła wymagane informacje w rejestrze HFC przed dniem 15 lipca 2019 r.

13      Jednakże zdaniem Komisji skarżąca nie dostarczyła tych informacji.

14      Ponadto Komisja utrzymuje, że w wiadomości z dnia 19 lipca 2019 r. wysłanej pocztą elektroniczną na adres e-mail osoby kontaktowej wpisanej do rejestru HFC poinformowała skarżącą, że jej rejestracja została zawieszona zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego i że owo zawieszenie zostanie cofnięte po przekazaniu żądanych informacji. Poza tym uprzedziła skarżącą, że zgodnie z art. 6 ust. 3 tego rozporządzenia jej rejestracja zostanie anulowana, jeżeli informacje te nie zostaną dostarczone.

15      Wreszcie Komisja twierdzi, że poinformowała skarżącą w wiadomości z dnia 12 września 2019 r. wysłanej pocztą elektroniczną z funkcyjnej skrzynki mailowej HFC, zarządzanej przez Dyrekcję Generalną ds. Działań w dziedzinie Klimatu, na adres e-mail osoby kontaktowej, że jeśli żądane informacje nie zostaną przekazane najpóźniej do dnia 20 września 2019 r., jej rejestracja w rejestrze HFC zostanie anulowana.

16      Zaskarżoną decyzją Komisja anulowała, na podstawie art. 6 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego, rejestrację skarżącej w rejestrze HFC, wskazując, że po zawieszeniu jej rejestracji w lipcu 2019 r. skarżąca nadal nie przekazała żądanych informacji.

17      Pismem z dnia 23 października 2019 r. skarżąca zwróciła się do Komisji o wyjaśnienie powodów anulowania jej rejestracji w rejestrze HFC. W piśmie tym twierdzi ona, że uzupełniła wspomniany rejestr o żądane informacje i nie otrzymała żadnego wezwania dotyczącego zarzucanego niedochowania terminu na przekazanie rzeczonych informacji.

18      Komisja twierdzi, że tego samego dnia, czyli w dniu 23 października 2019 r., sprawdziła profil skarżącej w rejestrze HFC i że nadal brakowało żądanych informacji.

19      W tym samym dniu Komisja odpowiedziała również na pismo skarżącej z dnia 23 października 2019 r., za pośrednictwem adresu e-mail używanego przez skarżącą, i poinformowała ją, że żądanych informacji nigdy nie wprowadzono do rejestru HFC, w związku z czym jej rejestracja pozostaje anulowana. Jednocześnie zaproponowała ona skarżącej, by ta przekazała pocztą elektroniczną, jeśli sobie tego życzy, brakujące dane.

20      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 grudnia 2019 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę, w której wnosi zasadniczo do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i przywrócenie jej rejestracji w rejestrze HFC;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

21      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

22      Ponieważ strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy, Sąd (pierwsza izba) postanowił, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, orzec z pominięciem ustnego etapu postępowania.

 Co do prawa

23      Na poparcie żądania pierwszego skarżąca podnosi tylko jeden zarzut dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 17 rozporządzenia nr 517/2014 w związku z art. 6 rozporządzenia wykonawczego, ponieważ anulowała bezzasadnie jej rejestrację w rejestrze HFC.

24      Na poparcie jedynego zarzutu skarżąca poprzestaje na wskazaniu, że uzupełniła rejestr HFC o żądane informacje przed dniem 15 lipca 2019 r.

25      W tym kontekście wniosek skarżącej o „dopuszczenie dowodu” z jej pisma z dnia 23 października 2019 r. należy interpretować w ten sposób, że zgodnie z art. 76 lit. f) i art. 85 § 1 regulaminu postępowania przedstawia ona to pismo jako dowód na poparcie swoich twierdzeń.

26      Komisja oparła zaskarżoną decyzję, w której anulowała rejestrację skarżącej w rejestrze HFC, na art. 6 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego.

27      Zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisja anuluje rejestrację przedsiębiorstwa w rejestrze HFC, jeżeli po zawieszeniu rejestracji uporczywie nie dostarcza ono wymaganych informacji.

28      W tym względzie należy zauważyć, że rejestracja skarżącej w rejestrze HFC została zawieszona od dnia 19 lipca 2019 r., jak wynika z załącznika B.1 do odpowiedzi na skargę, i że skarżąca ogranicza się do twierdzenia, iż przed dniem 15 lipca 2019 r. uzupełniła w tym rejestrze wymagane informacje dotyczące jej przedsiębiorstwa.

29      Przede wszystkim twierdzenie to jest nieprecyzyjne. Skarżąca nie wskazuje bowiem ani szczegółów informacji, które – jak twierdzi – przekazała Komisji, ani danych kontaktowych osoby, która miała dostarczyć tych informacji, ani daty, w której miała ona przekazać te informacje, ani środka komunikacji, który miał zostać wykorzystany do przekazania owych informacji.

30      Następnie twierdzenie skarżącej nie jest poparte żadnym dowodem ani nawet uprawdopodobnione.

31      Nawet jeśli bowiem skarżąca opiera się na swoim piśmie z dnia 23 października 2019 r., by twierdzić, że uzupełniła rejestr HFC o żądane informacje, należy uznać, iż pismo to, wysłane trzy tygodnie po wydaniu zaskarżonej decyzji i którego istnienie jest bezsporne dla stron, nie wystarczy, aby wykazać prawdziwość zawartych w nim twierdzeń.

32      Wreszcie skarżąca podnosi, że nie ma już dostępu do swego konta w rejestrze HFC, w którym przekazane dane są przechowywane.

33      W zakresie, w jakim skarżąca utrzymuje w ramach tej uwagi, że ze względu na utratę przez nią dostępu do rejestru HFC nie miała możliwości przedstawienia Sądowi dowodów na poparcie swych twierdzeń, należy uznać, że taki argument nie może zostać uwzględniony w niniejszej sprawie.

34      Należy bowiem zauważyć, po pierwsze, że brak dostępu do rejestru HFC nie stanowi sam w sobie dla skarżącej przeszkody uniemożliwiającej jej przedstawienie wyjaśnień dotyczących informacji, które – jak twierdzi – dostarczyła Komisji, ani wskazania nazwiska osoby, która miała przekazać te informacje, daty, w której miała dostarczyć tych informacji, czy też środka komunikacji, jaki miał zostać wykorzystany.

35      Po drugie, Komisja przedstawiła, jako załącznik B.1 do swej odpowiedzi na skargę, wyciąg z rejestru HFC dotyczący skarżącej, z którego wynika, że nie wpisano w nim żadnej informacji odnoszącej się do rzeczywistego beneficjenta.

36      Po trzecie, Komisja przedstawiła, jako załącznik B.8 do swej odpowiedzi na skargę, wyciąg z dziennika systemu informatycznego dotyczący dostępu do profilu skarżącej w rejestrze HFC. Wynika z niego, że w okresie od dnia 1 lipca do dnia 3 października 2019 r. osoba kontaktowa połączyła się ze wspomnianym profilem tylko raz, mianowicie w dniu 5 lipca 2019 r., i to przez nieco ponad dwie minuty, to jest od godz. 9:48 do godz. 9:51.

37      Po czwarte, ani przy tej okazji, ani później osoba kontaktowa skarżącej nie dodała ani nie starała się dodać informacji w polu dotyczącym rzeczywistego beneficjenta, czego Komisja zażądała w dniu 1 lipca 2019 r. Z dokumentu przedstawionego przez Komisję jako załącznik B.7 do jej odpowiedzi na skargę wynika bowiem, że osoba, która usiłowałaby dodać lub zmodyfikować dane w polu dotyczącym rzeczywistego beneficjenta, pozostawiłaby po sobie ślad połączenia, nawet gdyby informacji nie udało się wpisać w tym polu. Tymczasem z załącznika B.8 do odpowiedzi na skargę wynika, że nie istnieje żaden ślad takiego połączenia.

38      Po piąte, Komisja wskazuje, że sprawdziła również, czy skarżąca nie dostarczyła żądanych informacji w inny sposób. W tym względzie twierdzi ona, że szukała pism lub wiadomości elektronicznych wysłanych przez skarżącą lub przez osoby działające w jej imieniu, które dotyczyły rzeczywistego beneficjenta. Twierdzi ona również, że sprawdziła, czy skarżąca lub osoba działająca w jej imieniu wysłała wiadomość elektroniczną lub pismo informujące Komisję o zmianie osoby kontaktowej lub o zmianie adresu e-mail tej osoby. Poszukiwania te okazały się bezskuteczne, ponieważ nie znaleziono żadnej informacji w tym zakresie.

39      W świetle tych okoliczności samo twierdzenie skarżącej, które jest pozbawione jakiegokolwiek wyjaśnienia i zgodnie z którym „uzupełniła informacje w rejestrze [HFC] dotyczące jej przedsiębiorstwa”, nie pozwala na podważenie zawartego w zaskarżonej decyzji ustalenia, że skarżąca nie dostarczyła żądanych informacji dotyczących rzeczywistego beneficjenta.

40      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że argumentacja skarżącej nie znajduje oparcia w faktach. Należy zatem oddalić wniosek o stwierdzenie nieważności zawarty w żądaniu pierwszym skarżącej.

41      W konsekwencji trzeba również oddalić wniosek skarżącej o „przywrócenie [jej] rejestracji […] w rejestrze” HFC, zawarty w jej żądaniu pierwszym, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności podobnego wniosku. W każdym razie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii w ramach wykonywanej przez siebie kontroli legalności nie jest właściwy do kierowania nakazów do instytucji Unii lub do ich zastępowania. W myśl art. 266 TFUE to zainteresowana instytucja jest bowiem zobowiązana do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku wydanego w związku ze skargą o stwierdzenie nieważności (zob. wyrok z dnia 10 listopada 2017 r., Icap i in./Komisja, T‑180/15, EU:T:2017:795, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      W tych okolicznościach należy oddalić skargę.

 W przedmiocie kosztów

43      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

44      Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, zgodnie z żądaniem Komisji należy obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Multi-Service S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

Kanninen

Jaeger

Porchia

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 stycznia 2021 r.

Sekretarz

 

      Prezes

E. Coulon

 

      M. van der Woude


*      Język postępowania: polski.