WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)

z dnia 16 grudnia 2010 r.

Sprawa T‑364/09 P

Giorgio Lebedef

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Coroczny urlop wypoczynkowy – Oddelegowanie w połowie wymiaru czasu pracy do celów reprezentacji związkowej – Nieusprawiedliwiona nieobecność – Odliczenie dni od przysługującego corocznego urlopu wypoczynkowego – Artykuł 60 regulaminu pracowniczego

Przedmiot: Odwołanie mające na celu uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 7 lipca 2009 r. w sprawie F‑39/08 Lebedef przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑241, II‑A‑1‑1305.

Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Giorgio Lebedef pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską w ramach postępowania w niniejszej instancji.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Reprezentacja – Ochrona przedstawicieli personelu – Zakres

(regulamin pracowniczy, załącznik II, art. 1 akapit szósty)

2.      Odwołanie – Zarzuty – Zarzut skierowany przeciwko elementowi uzasadnienia wyroku niepotrzebnemu dla uzasadnienia jego sentencji – Zarzut nieistotny dla sprawy

(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 9)

3.      Odwołanie – Zarzuty – Brak określenia podnoszonego naruszenia prawa – Niedopuszczalność

(art. 257 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11; regulamin postępowania przed Sądem, art. 138 § 1 akapit pierwszy lit. c))

4.      Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Podanie przez Sąd do spraw Służby Publicznej uzasadnienia dorozumianego – Dopuszczalność – Przesłanki

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)

1.      Artykuł 1 akapit szósty zdanie drugie załącznika II do regulaminu pracowniczego ma na celu ochronę praw członków komitetu pracowniczego oraz urzędników wyznaczonych przez komitet pracowniczy do organów przedstawicielskich określonych w regulaminie pracowniczym lub ustanowionych przez instytucję poprzez chronienie ich przed jakimikolwiek ujemnymi skutkami, jakie mogliby ponosić ze względu na swą działalność w zakresie reprezentacji personelu na gruncie regulaminu pracowniczego. Ponadto w zdaniu pierwszym przepis ten ma na celu ułatwianie uczestnictwa urzędników w reprezentacji personelu, zezwalając im między innymi na to uczestnictwo w ramach normalnego czasu pracy przeznaczonego na służbę, jaką zobowiązani są świadczyć na rzecz swej instytucji, a nie poza czasem tej służby.

Natomiast z jednej strony nie jest ani celem, ani skutkiem tego przepisu zwolnienie urzędników, którzy wykonują tego rodzaju działalność w zakresie reprezentacji personelu i nie korzystają w tym celu z oddelegowania, z innych obowiązków wynikających z regulaminu pracowniczego, a w szczególności tych, określonych w art. 60 akapit pierwszy tego regulaminu. W tym względzie urzędnik powinien w każdym czasie pozostawać do dyspozycji instytucji. Z drugiej strony okoliczność, że zadania związane z reprezentacją na gruncie regulaminu pracowniczego uznaje się za „część służby”, która powinna być wykonywana w instytucji, nie oznacza w żaden sposób, że urzędnik, który je wykonuje, jest w związku z tym obecny w zatrudniającej go jednostce ani że nie należy uznać, że jest nieobecny w tej jednostce. Taka wykładnia nie wynika bowiem ani z brzmienia, ani z celu art. 1 akapit szósty załącznika II do regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 23, 24)

Odesłanie: Sąd, sprawy połączone T‑110/99 i T‑160/99 F przeciwko Parlamentowi, 13 grudnia 2000 r., RecFP s. I‑A‑291, II‑1333, pkt 64

2.      Podniesiony w ramach odwołania zarzut, skierowany przeciwko tej części uzasadnienia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej, która nie jest niezbędna do wsparcia rozstrzygnięcia podlegającego odwołaniu, jest nieistotny dla sprawy i winien zostać oddalony.

(zob. pkt 31)

Odesłanie: Sąd, sprawa T‑355/08 P De Fays przeciwko Komisji, 19 stycznia 2010 r., pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Z art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości i z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że odwołanie musi dokładnie wskazywać zakwestionowane części wyroku, o których uchylenie się wnosi, jak również szczegółowe argumenty prawne na poparcie tego żądania. Wymogu tego nie spełnia odwołanie, które nie zawiera argumentacji mającej na celu określenie naruszenia prawa, którym miałoby być obarczone rozpatrywane postanowienie.

Ponadto twierdzenia zbyt ogólne i nieścisłe, by móc stanowić przedmiot oceny prawnej, należy uznać za oczywiście niedopuszczalne.

(zob. pkt 32)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑290/08 P Correia de Matos przeciwko Komisji, 10 lutego 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑100/08 P Kerelov przeciwko Komisji, 6 maja 2010 r., pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo

4.      Obowiązek uzasadniania wyroków wynika z art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości, znajdującego zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej na mocy art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu. Wyroki Sądu do spraw Służby Publicznej muszą być wystarczająco uzasadnione po to, aby Sąd był w stanie przeprowadzić kontrolę sądową. Jednakże przywołanego obowiązku uzasadniania nie można interpretować w ten sposób, że wynika z niego, że Sąd do spraw Służby Publicznej jest zobowiązany do szczegółowej odpowiedzi na każdy podniesiony przez skarżącego argument, zwłaszcza jeśli nie jest on wystarczająco jasny i dokładny oraz nie opiera się na szczegółowych dowodach. Uzasadnienie może być dorozumiane, jeżeli tylko pozwala zainteresowanym zapoznać się z powodami nieuwzględnienia ich argumentów przez sąd orzekający w pierwszej instancji i zapewnia sądowi odwoławczemu wystarczający materiał do sprawowania kontroli.

(zob. pkt 71–73)

Odesłanie: Sąd, sprawa T‑248/08 P Doktor przeciwko Radzie, 2 marca 2010 r., pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo; Sąd, sprawa T‑91/09 P Skareby przeciwko Komisji, 1 września 2010 r., pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo