ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (αναιρετικό τμήμα)

της 27ης Νοεμβρίου 2013

Υπόθεση T‑203/13 P

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπαλληλική υπόθεση – Απόρριψη της προσφυγής που ασκήθηκε σε πρώτο βαθμό ως προδήλως απαράδεκτης – Δικόγραφο που κατατέθηκε εμπροθέσμως με τηλεομοιοτυπία και υπεγράφη με χρήση σφραγίδας που αναπαράγει την υπογραφή του δικηγόρου – Εκπρόθεσμη κατάθεση του πρωτοτύπου – Εκπρόθεσμη άσκηση της προσφυγής – Αίτηση αναιρέσεως προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο:      Αίτηση αναιρέσεως κατά της διατάξεως του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεύτερο τμήμα) της 28ης Ιανουαρίου 2013, F‑92/12, Marcuccio κατά Επιτροπής.

Απόφαση:      Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται. Ο Luigi Marcuccio φέρει τα δικαστικά έξοδά του, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της αναιρετικής διαδικασίας.

Περίληψη

Ένδικη διαδικασία – Εισαγωγικό δικόγραφο – Τυπικά στοιχεία – Ιδιόχειρη υπογραφή δικηγόρου – Ουσιώδης τύπος αυστηρής εφαρμογής – Δικόγραφο που κατατέθηκε με τηλεομοιοτυπία – Επίθεση της υπογραφής του δικηγόρου με χρήση σφραγίδας – Ιδιόχειρη υπογραφή επί της τηλεομοιοτυπίας διαφορετική από εκείνη την οποία φέρει το πρωτότυπο του δικογράφου που εστάλη ταχυδρομικώς – Δεν λαμβάνεται υπόψη η ημερομηνία παραλαβής της τηλεομοιοτυπίας για την εκτίμηση της τηρήσεως της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 21)

Όσον αφορά τη σχέση μεταξύ, αφενός, της υπογραφής του πληρεξούσιου δικηγόρου του προσφεύγοντος που περιλαμβάνεται σε δικόγραφο το οποίο έχει αποσταλεί με τηλεομοιοτυπία και, αφετέρου, της υπογραφής που έχει τεθεί στο πρωτότυπο του δικογράφου το οποίο αποστέλλεται το αργότερο δέκα ημέρες μετά την παραλαβή της τηλεομοιοτυπίας, όταν η υπογραφή που εμφανίζεται στο τέλος του δικογράφου που κατατέθηκε με τηλεομοιοτυπία δεν είναι πανομοιότυπη με την υπογραφή που περιλαμβάνεται στο πρωτότυπο του δικογράφου το οποίο απεστάλη στη συνέχεια, το δικόγραφο που κατατέθηκε με τηλεομοιοτυπία δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη για την εκτίμηση της τηρήσεως της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής. Επιπλέον, η επίθεση, στο εισαγωγικό δικόγραφο, της υπογραφής του εντολοδόχου δικηγόρου του προσφεύγοντος με τη χρήση σφραγίδας αποτελεί έμμεσο και μηχανικό τρόπο υπογραφής ο οποίος δεν καθιστά, αυτός καθαυτόν, δυνατό να διαπιστωθεί ότι ο ίδιος ο δικηγόρος υπέγραψε οπωσδήποτε το επίμαχο διαδικαστικό έγγραφο. Πράγματι, η υποχρέωση ιδιόχειρης υπογραφής του δικογράφου, η οποία αποσκοπεί, για την ασφάλεια δικαίου, στη διασφάλιση της αυθεντικότητας του δικογράφου της προσφυγής και στον αποκλεισμό του κινδύνου να μην αποτελεί το έγγραφο αυτό, στην πραγματικότητα, το έργο του εξουσιοδοτημένου προς τούτο συντάκτη, πρέπει να χαρακτηριστεί ως ουσιώδης τύπος και να αποτελεί το αντικείμενο αυστηρής εφαρμογής, με συνέπεια η μη τήρησή του να συνεπάγεται το απαράδεκτο της προσφυγής.

Επομένως, στην περίπτωση κατά την οποία η υπογραφή εγγράφου που έχει αποσταλεί με τηλεομοιοτυπία, τόσο όταν η υπογραφή αυτή έχει τεθεί με τη χρήση σφραγίδας όσο και όταν είναι ιδιόχειρη, διαφέρει από την υπογραφή που φέρει το κατατεθέν στη συνέχεια πρωτότυπο του δικογράφου, η διαφορά αυτή έχει τις ίδιες ακριβώς έννομες συνέπειες και συγκεκριμένα τον αποκλεισμό της δυνατότητας να ληφθεί υπόψη το έγγραφο που παραλήφθηκε μέσω τηλεομοιοτυπίας για να εκτιμηθεί κατά πόσον τηρήθηκε η προθεσμία ασκήσεως της προσφυγής.

(βλ. σκέψεις 13 έως 15 και 17)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 23 Μαΐου 2007, T‑223/06 P, Κοινοβούλιο κατά Eistrup, Συλλογή 2007, σ. II‑1581, σκέψεις 50 έως 52· 29 Νοεμβρίου 2011, T‑345/11, ENISA κατά CEPD, σκέψεις 15 έως 17· 3 Οκτωβρίου 2012, T‑360/10, Tecnimed κατά ΓΕΕΑ – Ecobrands (ZAPPER-CLICK), σκέψεις 15 έως 17 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία