Sprawa T‑303/08

Tresplain Investments Ltd

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny wspólnotowy znak towarowy Golden Elephant Brand – Niezarejestrowany graficzny krajowy znak towarowy GOLDEN ELEPHANT – Względna podstawa odmowy rejestracji – Odesłanie do prawa krajowego, któremu podlega wcześniejszy znak towarowy – Istniejące w systemie common law powództwo oparte na bezprawnym używaniu nazwy (action for passing off) – Artykuł 74 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 76 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009] – Artykuł 73 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 75 rozporządzenia nr 207/2009) – Artykuł 8 ust. 4 i art. 52 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 4 i art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009] – Nowe zarzuty – Artykuł 48 § 2 regulaminu postępowania

Streszczenie wyroku

1.      Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Zarzuty prawne niepodniesione w skardze – Ogólne odesłanie do innych pism – Niedopuszczalność

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1, art. 48 § 2)

2.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Uzasadnienie decyzji

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 73)

3.      Wspólnotowy znak towarowy – Procedura – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Ograniczenie badania do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony – Dokonywana przez Urząd ocena prawdziwości przytoczonych faktów i mocy dowodowej przedstawionych dowodów

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 74 ust. 1)

4.      Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie odwoławcze – Decyzja w przedmiocie odwołania – Poszanowanie prawa do obrony – Zakres zasady

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 73)

5.      Wspólnotowy znak towarowy – Zrzeczenie się, wygaśnięcie i unieważnienie – Względne podstawy unieważnienia – Istnienie prawa wcześniejszego określonego w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 – Warunki

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 8 ust. 4, art. 52 ust. 1 lit. c))

6.      Postępowanie – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Warunki – Zarzut oparty na okolicznościach podniesionych w toku postępowania

(regulamin postępowanie przed Sądem, art. 48 § 2)

1.      Z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz z art. 44 § 1 i art. 48 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że każdy zarzut, który nie jest dostatecznie wyszczególniony w skardze wszczynającej postępowanie, należy uznać za niedopuszczalny.

Dla dopuszczalności skargi konieczne jest, aby istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których się opiera, wynikały choćby zwięźle, ale w sposób spójny i zrozumiały, z treści samej skargi. W tym zakresie, o ile treść skargi może zostać poparta i uzupełniona w odniesieniu do poszczególnych kwestii odesłaniem do fragmentów załączonych do niej dokumentów, o tyle ogólne odesłanie do innych pism, nawet jeżeli stanowią one załączniki do skargi, nie rekompensuje braku zasadniczych elementów argumentacji prawnej, które muszą być zawarte w skardze na podstawie przypomnianych powyżej przepisów. Do Sądu nie należy wyszukiwanie i identyfikowanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które można by uznać za podstawę skargi, ponieważ załączniki pełnią funkcję czysto dowodową i pomocniczą.

(por. pkt 37, 38)

2.      Izba odwoławcza nie musi zajmować stanowiska wobec wszystkich argumentów wysuniętych przez strony. Wystarczy, by przedstawiła ona fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji. Stąd też okoliczność, że izba odwoławcza nie zawarła w swej decyzji wszystkich argumentów jednej ze stron lub nie udzieliła odpowiedzi na każdy z tych argumentów, nie pozwala na przyjęcie wniosku, że izba odwoławcza odmówiła wzięcia ich pod uwagę.

(por. pkt 46)

3.      Zgodnie z art. 74 ust. 1 in fine rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w postępowaniu dotyczącym względnych podstaw odmowy rejestracji badanie ogranicza się do podnoszonych przez strony zarzutów i żądań. Na podstawie art. 52 wspomnianego rozporządzenia art. 74 ust. 1 in fine tego rozporządzenia znajduje także zastosowanie w postępowaniach w sprawie unieważnienia prawa do znaku w związku z istnieniem względnej podstawy unieważnienia. W rezultacie w tego rodzaju postępowaniach to na stronie, która występuje z wnioskiem o unieważnienie prawa do znaku, opierając się na wcześniejszym krajowym znaku towarowym, spoczywa wykazanie istnienia oraz, w danym przypadku, zakresu ochrony tego znaku.

Natomiast do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) należy zbadanie, czy w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku spełnione zostały przesłanki zastosowania podnoszonej podstawy unieważnienia. W tym zakresie jest on zobowiązany do dokonania oceny prawdziwości przytoczonych faktów i mocy dowodowej przedstawionych przez strony dowodów.

Może się okazać, że Urząd będzie zmuszony wziąć pod uwagę w szczególności prawo krajowe państwa członkowskiego, w którym korzysta z ochrony wcześniejszy znak towarowy przywołany w uzasadnieniu wniosku o unieważnienie. W takim przypadku powinien on z urzędu zasięgnąć informacji za pomocą środków, które w tym przypadku uzna za stosowne, o prawie krajowym danego państwa członkowskiego, jeżeli takie informacje są niezbędne do oceny przesłanek zastosowania rozpatrywanej podstawy unieważnienia, a zwłaszcza prawdziwości przywołanych faktów lub mocy dowodowej przedstawionych dowodów. W istocie ograniczenie podstawy faktycznej badania przeprowadzanego przez Urząd nie wyłącza tego, aby wziął on pod uwagę – poza faktami wyraźnie przedstawionymi przez strony w trakcie postępowania w sprawie unieważnienia – fakty notoryjne, to znaczy fakty, które mogą być powszechnie znane albo które wynikają z powszechnie dostępnych źródeł.

(por. pkt 65–67)

4.      Zgodnie z art. 73 zdanie drugie rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego decyzje Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony miały możliwość przedstawienia swoich uwag.

W tym zakresie ocena okoliczności faktycznych winna mieć miejsce w samym akcie decyzyjnym. Natomiast prawo do bycia wysłuchanym rozciąga się na wszystkie okoliczności faktyczne i prawne, które stanowią podstawę aktu decyzyjnego, jednak nie na ostateczne stanowisko, jakie organ administracji zamierza zająć.

(por. pkt 80, 81)

5.      Zgodnie z art. 52 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wspólnotowy znak towarowy unieważnia się na podstawie wniosku do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), jeżeli istnieje wcześniejsze prawo określone w art. 8 ust. 4 tego rozporządzenia i spełnione zostały warunki określone w tym ustępie.

Z łącznej lektury tych dwóch przepisów wynika, że właściciel niezarejestrowanego znaku towarowego używanego w działalności handlowej o zasięgu większym niż lokalny może domagać się unieważnienia późniejszego wspólnotowego znaku towarowego w przypadku i w zakresie, w jakim zgodnie ze znajdującymi zastosowanie przepisami państwa członkowskiego, po pierwsze, prawa do tego oznaczenia zostały nabyte przed datą dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, i po drugie, oznaczenie to daje właścicielowi prawo zakazania używania późniejszego znaku towarowego.

Do celów stosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 na izbie odwoławczej ciąży obowiązek uwzględnienia zarówno znajdującego zastosowanie prawa krajowego, do którego odsyła ten przepis, jak i orzeczeń wydanych w danym państwie członkowskim. Na tej podstawie wnoszący o unieważnienie prawa do znaku powinien wykazać, że dane oznaczenie objęte jest zakresem stosowania przywołanych przepisów danego państwa członkowskiego oraz że uprawnia ono do zakazania używania późniejszego znaku towarowego.

(por. pkt 89–91)

6.      Okoliczność, że strona dowiedziała się o danym elemencie stanu faktycznego w trakcie postępowania przed Sądem, nie oznacza, że element ten stanowi okoliczność faktyczną ujawnioną w toku postępowania. Konieczne jest jeszcze, by strona ta nie mogła się o nim dowiedzieć wcześniej. Fakt, że strona zapoznała się ze stanem prawnym dopiero w toku postępowania, tym bardziej nie może stanowić nowej okoliczności faktycznej lub prawnej w rozumieniu art. 48 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.

(por. pkt 167)