WYROK SĄDU (dziesiąta izba)
z dnia 10 listopada 2021 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający płytę budowlaną – Wcześniejszy wzór przedstawiający panel dźwiękochłonny – Podstawa unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Branża, do której odnosi się wzór – Poinformowany użytkownik – Stopień swobody twórcy – Brak innego całościowego wrażenia – Znaczenie produktów rzeczywiście rozprowadzanych – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑193/20
Eternit, z siedzibą w Capelle-au-Bois (Belgia), którą reprezentowali adwokaci J. Muyldermans i P. Maeyaert,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali J. Ivanauskas i V. Ruzek, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
Eternit Österreich GmbH, z siedzibą w Vöcklabruck (Austria), którą reprezentowała adwokat M. Prohaska-Marchried,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 lutego 2020 r. (sprawa R 1661/2018‑3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Eternit Österreich a Eternit.
SĄD (dziesiąta izba),
w składzie: A. Kornezov (sprawozdawca), prezes, E. Buttigieg i G. Hesse, sędziowie,
sekretarz: J. Pichon, administratorka,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 10 kwietnia 2020 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 17 sierpnia 2020 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 21 sierpnia 2020 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 21 kwietnia 2021 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Eternit, jest właścicielem wzoru wspólnotowego zgłoszonego w dniu 15 września 2014 r. do Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2015, L 7, s. 5) i zarejestrowanego pod numerem 2538140–0001:
2 Sporny wzór wygląda następująco:
3 Produkty, w których sporny wzór ma być stosowany, należą do klasy 25.01 w rozumieniu Porozumienia ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych podpisanego w Locarno dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „płyty [budowlane]”.
4 W dniu 12 grudnia 2016 r. interwenient, którym jest Eternit Österreich GmbH, wystąpił na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 z wnioskiem o unieważnienie prawa do zaskarżonego wzoru.
5 W uzasadnieniu wniosku wskazano podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 4–8 tego rozporządzenia.
6 We wniosku tym interwenient podniósł w szczególności, że sporny wzór nie jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, że nie ma on indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia oraz że cechy jego postaci wynikają wyłącznie z ich funkcji technicznej w rozumieniu art. 8 ust. 1 owego rozporządzenia.
7 W dniu 28 czerwca 2018 r. Wydział Unieważnień wydał decyzję, w której z jednej strony uznał, że interwenient nie wykazał, iż sporny wzór jest wyłączony z ochrony na podstawie art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, jednak z drugiej strony unieważnił prawo do spornego wzoru z tego powodu, że jest on pozbawiony indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 względem wzoru ujawnionego w dniu 4 marca 2013 r., czyli przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji, w odniesieniu do płyt typu „ekrany akustyczne” w broszurze zatytułowanej Lärmschutz, dostępnej na stronie internetowej http://www.rieder.at, a który to wzór przedstawiał się następująco:
8 W dniu 23 sierpnia 2018 r. skarżąca, działając na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002, wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
9 Decyzją z dnia 5 lutego 2020 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie, stwierdzając, że sporny wzór jest pozbawiony indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ z punktu widzenia poinformowanego użytkownika jest on całościowo podobny do wzoru wcześniejszego.
Żądania stron
10 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie EUIPO i interwenienta kosztami postępowania.
11 EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
12 Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia. Zarzut ten składa się z trzech części, dotyczących błędów w ocenie, jakie Izba Odwoławcza popełniła, po pierwsze, przy definiowaniu danej branży i poinformowanego użytkownika, po drugie, przy określaniu stopnia swobody twórcy w tej branży, i po trzecie, przy wyciąganiu wniosku dotyczącego całościowego wrażenia wywieranego przez każdy z kolidujących ze sobą wzorów.
13 Na wstępie należy zauważyć, że w pkt 15 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, iż wcześniejszy wzór został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Ustalenia tego strony nie kwestionują. W rezultacie to, czy sporny wzór jest pozbawiony indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, należy ocenić w odniesieniu do tak określonego wcześniejszego wzoru.
W przedmiocie pierwszej części zarzutu, dotyczącej zdefiniowania danej branży i poinformowanego użytkownika
14 W pkt 18 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, że kolidujące ze sobą wzory stanowią płyty stosowane w branży budowlanej. Tak więc niezależnie od kwestii, czy te rodzaje płyt należy kwalifikować jako „ekrany akustyczne”, jak podniosła skarżąca w odniesieniu do wcześniejszego wzoru, czy też jako „płyty elewacyjne z włókna do budynków”, co zdaniem skarżącej miałoby odnosić się konkretnie do spornego wzoru, wzory te ukazują tę samą zewnętrzną część produktu, czyli płytę budowlaną. Ponadto Izba Odwoławcza wskazała, że zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 zakres ochrony przyznany na zasadach wzoru wspólnotowego obejmuje „każdy wzór”, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego ogólnego wrażenia, a w konsekwencji ochrona wzoru nie zależy od charakteru produktu, w którym wzór ten jest zawarty lub zastosowany. Na poparcie tego rozumowania Izba Odwoławcza przywołała wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles (C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720).
15 W pkt 19–21 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że poinformowanym użytkownikiem, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, jest w niniejszym przypadku profesjonalista z branży budowlanej, na przykład wykonawca budowlany, deweloper lub architekt. Taki profesjonalista posiada w ocenie Izby Odwoławczej pewną wiedzę na temat różnych płyt budowlanych i wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi. Izba Odwoławcza uściśliła w tym względzie, że zaproponowane przez skarżącą określenie branży, której dotyczy sporny wzór, jako branży „płyt elewacyjnych z włókna do budynków” nie wpływa znacząco na zdefiniowanie poinformowanego użytkownika.
16 Skarżąca uważa, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, ponieważ nie zdefiniowała danej branży i poinformowanego użytkownika w sposób bardziej precyzyjny. Jej zdaniem należy ograniczyć branżę, do której odnosi się sporny wzór, do branży „płyt elewacyjnych do budynków”, która to branża posiada bardzo specyficzne cechy, aniżeli rozciągać ją na branżę płyt budowlanych ogólnie. Poinformowanym użytkownikiem byłby wówczas użytkownik „płyt elewacyjnych do budynków”, który dokonuje zwykle bezpośredniego porównania rozpatrywanych wzorów poprzez lekturę czasopism i stron internetowych lub poprzez oglądanie produktów lub próbek w punktach sprzedaży.
17 Skarżąca uważa ponadto, że wnioski płynące z wyroku z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles (C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720) powinny znajdować zastosowanie wyłącznie do wyrażenia „dana branża” zawartego w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, skutkiem czego wyrok ten należałoby rozumieć w ten sposób, że nie jest konieczne, by poinformowany użytkownik produktu, w którym sporny wzór jest zawarty lub zastosowany, znał wcześniejszy wzór, jeżeli ten ostatni wzór jest zawarty lub zastosowany w produkcie z branży przemysłu innej niż ta, do której odnosi się sporny wzór. Otóż gdyby do celów badania indywidualnego charakteru spornego wzoru należało brać pod uwagę wszystkie wzory, w tym te należące do różnych sektorów, to takie uwzględnienie byłoby istotne jedynie w ramach czwartego i ostatniego etapu analizy, a mianowicie badania dotyczącego porównania całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory. Natomiast trzy pierwsze etapy analizy, dotyczące określenia danej branży, poinformowanego użytkownika i stopnia swobody twórcy podczas tworzenia wzoru z tej branży, powinny zostać przeprowadzone wyłącznie w odniesieniu do spornego wzoru. Ponadto zdaniem skarżącej wspomniany wyrok pozwala, a nawet nakazuje uwzględnić rzeczywiście rozprowadzane produkty, w których sporny wzór jest zawarty lub zastosowany.
18 EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.
Obowiązujące zasady
19 Na wstępie, w świetle rozbieżnych argumentów stron w tym względzie, należy uściślić analityczne ramy oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002. W szczególności należy wyjaśnić, czy dana branża, poinformowany użytkownik oraz stopień swobody twórcy powinny być definiowane wyłącznie w odniesieniu do spornego wzoru. Należy ponadto określić, czy dla oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru znaczenie mają rzeczywiście rozprowadzane produkty, w których kolidujące ze sobą wzory są zawarte lub zastosowane.
20 W pierwszej kolejności, co się tyczy analitycznych ram oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, należy przypomnieć, że art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 stanowi w szczególności, iż zarejestrowany wzór wspólnotowy posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa. Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy jego opracowywaniu.
21 Ocena indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu polega zasadniczo, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, na przeprowadzeniu czteroetapowego badania. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, branży produktów, w których wzór ma zostać zawarty lub zastosowany, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów według ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i poziomu uwagi poświęcanej podobieństwom i różnicom przy dokonywaniu porównywania wzorów, po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, którego wpływ na indywidualny charakter wzoru jest odwrotnie proporcjonalny, i po czwarte, z uwzględnieniem tego stopnia swobody, wyniku porównania – bezpośredniego, jeśli to możliwe – całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez zakwestionowany wzór i przez każdy, rozpatrywany odrębnie, wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie (zob. podobnie wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietka informacyjna dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo].
22 Należy uściślić, że o ile pierwszy etap analizy, a mianowicie określenie branży produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany, nie wynika wyraźnie z brzmienia art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, o tyle etap ten jest w rzeczywistości niezbędnym warunkiem wstępnym do zdefiniowania poinformowanego użytkownika i swobody twórcy, które to pojęcia zostały wyraźnie ujęte w art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 6/2002. W tym względzie Sąd miał już okazję wskazać, że identyfikacja produktu, do którego odnosi się sporny wzór, pozwala na określenie poinformowanego użytkownika i stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru [wyroki: z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 56; z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Dywanik), T‑227/16, niepublikowany, EU:T:2018:370, pkt 39].
23 W drugiej kolejności, co się tyczy kwestii, na jakim etapie oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 należy wziąć pod uwagę każdy z kolidujących ze sobą wzorów, warto podkreślić, że skoro przedmiotem oceny na podstawie art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jest indywidualny charakter spornego wzoru, logiczne jest, by daną branżę, poinformowanego użytkownika i stopień swobody twórcy przy jego opracowaniu określać w odniesieniu do produktów, w których sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany.
24 Z motywu 14 rozporządzenia nr 6/2002 wynika bowiem, że określenie, czy wzór ma indywidualny charakter, powinno być uzależnione od faktu, czy całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku dokonującym oglądu danego wzoru różni się wyraźnie od wrażenia związanego z ogółem istniejących wcześniej wzorów, przy uwzględnieniu natury produktu, do którego odnosi się „wzór” lub w którym się on zawiera, w szczególności do branży przemysłu, do której należy, oraz stopnia swobody twórcy podczas tworzenia danego „wzoru”. Wskazanie „wzoru” w liczbie pojedynczej dla potrzeb określenia branży przemysłu, do której należy, oraz stopnia swobody twórcy przy jego opracowywaniu, w przeciwieństwie do poczynienia odniesienia do „ogółu istniejących wcześniej wzorów”, wskazuje wyraźnie, że trzy pierwsze etapy analizy, a mianowicie określenie danej branży, poinformowanego użytkownika i stopnia swobody, należy przeprowadzić wyłącznie w odniesieniu do wzoru, którego indywidualny charakter się ocenia, czyli w tym wypadku w odniesieniu do spornego wzoru.
25 Wcześniejszy wzór nie jest natomiast istotny przy przeprowadzaniu trzech pierwszych etapów oceny, o których mowa w pkt 21 powyżej. Indywidualny charakter spornego wzoru może bowiem zostać zniweczony przez wcześniejszy wzór przeznaczony do stosowania w produktach należących do branży całkowicie odmiennej od branży, do której należą produkty, których dotyczy sporny wzór. A zatem z brzmienia art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że przepis ten uzależnia zaistnienie udostępnienia publicznego wzoru jedynie od faktycznych okoliczności tego ujawnienia, a nie od produktu, w jakim dany wzór ma być zawarty lub zastosowany (wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles, C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720, pkt 99). Trybunał miał już sposobność wyjaśnić, że przepis ten nie daje żadnych podstaw do stwierdzenia, że konieczne jest, by poinformowany użytkownik produktu, w którym sporny wzór jest zawarty lub zastosowany, znał wcześniejszy wzór, jeżeli ten ostatni wzór jest zawarty lub zastosowany w produkcie z branży przemysłu innej niż ta, do której odnosi się sporny wzór (wyrok z dnia 21 września 2017 r., Easy Sanitary Solutions i EUIPO/Group Nivelles, C‑361/15 P i C‑405/15 P, EU:C:2017:720, pkt 131). W rezultacie z uwagi na to, że wcześniejszy wzór może należeć do zupełnie innej branży, w której poinformowany użytkownik ma odmienny profil i inna jest swoboda twórcy, jest on pozbawiony znaczenia dla celów określenia branży, której dotyczy sporny wzór, poinformowanego użytkownika tego wzoru oraz swobody jego twórcy.
26 Skarżąca słusznie zatem utrzymuje, że trzy pierwsze etapy analizy przeprowadza się wyłącznie w odniesieniu do spornego wzoru, co zresztą przyznaje również EUIPO.
27 Jeżeli chodzi o czwarty i ostatni etap oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru, to należy na nim wziąć pod uwagę zarówno sporny wzór, jak i wcześniejszy wzór. Jak zostało już bowiem przypomniane w pkt 21 powyżej, ów etap polega na porównaniu całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory, co oznacza wzięcie pod uwagę każdego z nich.
28 W trzeciej kolejności, co się tyczy kwestii, czy dla oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 istotne są rzeczywiście rozprowadzane produkty, w których kolidujące ze sobą wzory są zawarte lub zastosowane, należy stwierdzić, że – jak słusznie podnosi skarżąca – orzecznictwo dopuszcza pod pewnymi warunkami możliwość wzięcia pod uwagę rzeczywiście rozprowadzanych produktów, których dotyczą kolidujące ze sobą wzory.
29 Zgodnie z orzecznictwem przy dokonywaniu oceny całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory nie jest bowiem błędem uwzględnienie rzeczywiście rozprowadzanych produktów odpowiadających tym wzorom [zob. podobnie wyroki: z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 73; z dnia 29 kwietnia 2020 r., Bergslagernas Järnvaru/EUIPO – Scheppach Fabrikation von Holzbearbeitungsmaschinen (Narzędzie do rąbania drewna), T‑73/19, niepublikowany, EU:T:2020:157, pkt 39].
30 Jednak uwzględnienie przy porównywaniu całościowego wrażenia, tytułem przykładu, rzeczywiście rozprowadzanych produktów może być istotne jedynie w zakresie, w jakim produkty odpowiadają wzorom w ich zarejestrowanej postaci [wyroki: z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 73, 74; z dnia 6 czerwca 2019 r., Porsche/EUIPO – Autec (Pojazdy zmechanizowane), T‑209/18, EU:T:2019:377, pkt 76].
31 Należy przypomnieć ponadto, że zgodnie z art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 6/2002 „wzór” jest definiowany jako „postać całego lub części produktu, wynikając[a] w szczególności z cech linii, konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury i/lub materiałów samego produktu i/lub jego ornamentacji”. Ochrona wzoru w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 polega zatem na ochronie postaci produktu. Z motywu 12 rozporządzenia nr 6/2002 wynika w tym względzie, że ochrona nie powinna obejmować części składowych niewidocznych podczas zwykłego używania produktu ani cech części składowych niewidocznych, kiedy dana część składowa jest zamontowana [zob. podobnie wyroki: z dnia 9 września 2014 r., Biscuits Poult/OHIM – Banketbakkerij Merba (Ciastko), T‑494/12, EU:T:2014:757, pkt 22–24; z dnia 3 października 2014 r., Cezar/OHIM – Poli-Eco (Insert), T‑39/13, EU:T:2014:852, pkt 40].
32 Tak więc, jeżeli przedstawienie graficzne lub fotograficzne spornego wzoru nie pozwala samo w sobie na ustalenie, jakie aspekty tego wzoru są widoczne, ani sposobu, w jaki wzór będzie postrzegany na płaszczyźnie wizualnej, dopuszcza się uwzględnienie, właśnie w tym celu, rzeczywiście rozprowadzanych produktów lub sposobu ich używania.
33 Wynika z tego, że rzeczywiście rozprowadzane produkty, w których zastosowano lub zawarto kolidujące ze sobą wzory, mogą być brane pod uwagę jedynie w celach ilustracyjnych, aby określić wizualne aspekty tych wzorów. Takie uwzględnienie jest jednak dopuszczalne jedynie pod warunkiem, że rzeczywiście rozprowadzane produkty odpowiadają wzorom w ich zarejestrowanej postaci. A zatem nie można brać pod uwagę rzeczywiście rozprowadzanego produktu, jeżeli wzór, który jest w nim zastosowany lub zawarty, różni się od wzoru w jego zarejestrowanej postaci lub jeżeli ukazuje cechy, które nie wynikają jasno z przedstawienia graficznego takiego wzoru w jego zarejestrowanej postaci.
34 To w świetle powyższych zasad należy rozpoznać pierwszą część jedynego zarzutu.
W przedmiocie danej branży
35 Jak wynika z pkt 21 powyżej, pierwszy etap oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru polega na określeniu branży produktów, których wzór ten dotyczy.
36 W tym celu należy wziąć pod uwagę zawarte w zgłoszeniu do rejestracji wskazanie produktów, w których sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany. Zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 zgłoszenie musi bowiem zawierać wskazanie produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany.
37 W razie potrzeby należy również uwzględnić sam wzór w zakresie, w jakim uściśla on charakter, przeznaczenie lub funkcję produktu. Uwzględnienie samego wzoru może bowiem pozwolić na umiejscowienie danego produktu w ramach szerszej kategorii towarów wskazanej przy rejestracji, a w konsekwencji na dokładne określenie poinformowanego użytkownika i stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu danego wzoru [wyroki: z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T 9/07, EU:T:2010:96, pkt 56; z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Dywanik), T 227/16, niepublikowany, EU:T:2018:370, pkt 39].
38 W niniejszej sprawie, po pierwsze, z załączonego do zgłoszenia spornego wzoru opisu wynika, że objęte tym wzorem produkty zostały określone jako „płyty [budowlane]”, należące do klasy 25.01 w rozumieniu porozumienia z Locarno. Skarżąca sama zdecydowała się zatem nie ograniczać rejestracji spornego wzoru jedynie do płyt elewacyjnych do budynków. W rzeczywistości wskazane we wspomnianym zgłoszeniu „płyty [budowlane]” są związane, bez ograniczeń, z branżą budowlaną sensu largo.
39 Po drugie, co się tyczy odtworzonych w pkt 2 powyżej przedstawień spornego wzoru, należy stwierdzić, że nie ukazują one dokładniej charakteru produktów, w których wzór ten ma być zawarty lub zastosowany, ani ich przeznaczenia lub funkcji. Żaden element wspomnianego wzoru nie wskazuje bowiem, że wzór ten przeznaczony jest do stosowania wyłącznie na płytach elewacyjnych do budynków, z wyłączeniem wszelkich innych płyt budowlanych.
40 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza mogła, nie popełniając błędu, stwierdzić, że daną branżą jest branża płyt budowlanych.
41 Skarżąca stara się podważyć ten wniosek, kładąc w istocie nacisk na fakt, że produktami, które rozprowadza na rynku i w których stosuje sporny wzór, są wyłącznie płyty elewacyjne do budynków. Argument ten opiera się zatem na założeniu, zgodnie z którym branżę, do której odnosi się sporny wzór, należy określać wyłącznie na podstawie produktów rzeczywiście rozprowadzanych na rynku.
42 Założenia tego nie można jednak przyjąć. Z jednej strony bowiem takie założenie nie opiera się na żadnym przepisie rozporządzenia nr 6/2002. Co więcej, prowadziłoby ono do pozbawienia wszelkiego znaczenia wskazań, które muszą obowiązkowo zostać zawarte w zgłoszeniu do rejestracji, a które zostały wymienione w art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, i do zastąpienia ich informacjami wynikającymi z przejściowej sytuacji rynkowej. Otóż ta ostatnia z definicji ulega zmianie, ponieważ asortyment produktów, które są rzeczywiście rozprowadzane, może znacznie się różnić w czasie w zależności od wielu czynników, takich jak strategia handlowa właściciela, podaż i popyt czy też sukces lub niepowodzenie na rynku danego produktu.
43 Z drugiej strony, o ile zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 29–33 powyżej wzięcie pod uwagę produktów rzeczywiście rozprowadzanych na rynku nie jest błędem, o tyle uwzględnienie to jest dopuszczalne jedynie tytułem przykładu w celu określenia aspektów wizualnych spornego wzoru i pod warunkiem że wspomniane produkty odpowiadają wzorowi w jego zarejestrowanej postaci. A zatem, jeżeli badanie spornego wzoru w jego zarejestrowanej postaci samo w sobie ukazuje, że chodzi o szczególną kategorię w ramach szerszej kategorii produktów wskazanej przy rejestracji, dopuszcza się uwzględnienie tej kategorii szczególnej [wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T 9/07, EU:T:2010:96, pkt 59, 60]. Natomiast kiedy badanie spornego wzoru nie wskazuje samo w sobie, jak w niniejszym przypadku, że wzór ten dotyczy węższej kategorii produktów, samo odniesienie do produktów rzeczywiście rozprowadzanych na rynku nie może prowadzić do odmiennego zdefiniowania danej branży.
44 Skarżąca słusznie zauważa jednak, że przy określaniu danej branży Izba Odwoławcza błędnie nawiązała w pkt 17 i 18 zaskarżonej decyzji zarówno do spornego wzoru, jak i do wcześniejszego wzoru. Jak wynika bowiem z pkt 23–27 powyżej, na pierwszym etapie analizy należy odnieść się wyłącznie do samego spornego wzoru, czego zresztą EUIPO nie kwestionuje.
45 Jednakowoż ta nieścisłość nie ma wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza prawidłowo zdefiniowała daną branżę w celu zbadania indywidualnego charakteru spornego wzoru, określając ją – jak wynika z pkt 36–40 powyżej – jako branżę płyt budowlanych.
46 W rezultacie należy oddalić argumenty skarżącej dotyczące zdefiniowania branży, której dotyczy sporny wzór.
W kwestii poinformowanego użytkownika
47 Zgodnie z orzecznictwem pojęcie poinformowanego użytkownika winno być rozumiane jako pojęcie pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta stosowanym w dziedzinie znaków towarowych – od którego to konsumenta nie wymaga się żadnej szczególnej wiedzy i który na ogół nie dokonuje bezpośredniego porównania kolidujących ze sobą znaków – a pojęciem znawcy w danej dziedzinie, oznaczającym eksperta, który posiada pogłębioną wiedzę techniczną. Tak więc pojęcie poinformowanego użytkownika można rozumieć jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy dotyczącej danej branży (wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 53).
48 Ponadto pojęcie poinformowanego użytkownika, utworzone właśnie na potrzeby analizy indywidualnego charakteru wzoru na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, powinno się definiować wyłącznie w sposób ogólny jako odniesienie do osoby, która wykazuje standardowe cechy, a nie odrębnie w każdym przypadku w odniesieniu do konkretnego użycia spornego wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 6 czerwca 2019 r., Porsche/EUIPO – Autec (Pojazdy zmechanizowane), T 209/18, EU:T:2019:377, pkt 37].
49 Co się tyczy bardziej szczegółowo poziomu uwagi poinformowanego użytkownika, to o ile użytkownik ten nie jest przeciętnym konsumentem, właściwie poinformowanym oraz dostatecznie uważnym i rozsądnym, który postrzega zwykle wzór jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali, o tyle nie jest on również ekspertem lub znawcą w danej dziedzinie, mogącym dostrzec w szczególe minimalne różnice, jakie mogą istnieć między rozpatrywanymi wzorami. Tak więc określenie „poinformowany” sugeruje, że nie będąc twórcą czy ekspertem technicznym, użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle posiadają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu (wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).
50 W niniejszej sprawie w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 47–49 powyżej i ze względu na to, że branżą, której dotyczy sporny wzór, jest branża płyt budowlanych, Izba Odwoławcza mogła słusznie uznać, że poinformowanym użytkownikiem jest profesjonalista z branży budowlanej, na przykład wykonawca budowlany, deweloper lub architekt, który posiada pewną wiedzę na temat różnych płyt budowlanych i wykazuje wysoki poziom uwagi.
51 Argument skarżącej przemawiający za zdefiniowaniem poinformowanego użytkownika jako użytkownika „płyt elewacyjnych do budynków” należy zatem oddalić z tych samych powodów co te przedstawione w pkt 38 i 39 powyżej.
52 Dodatkowo, chociaż skarżąca stoi na stanowisku, że dana branża powinna zostać określona w sposób bardziej zawężony jako branża samych płyt elewacyjnych do budynków, nie podnosi ona jednak, że tak zdefiniowany poinformowany użytkownik wykazałby inny poziom uwagi niż profesjonaliści z branży budowlanej.
53 Stąd też Izba Odwoławcza, nie popełniając błędu w ocenie, miała podstawy, by stwierdzić, że w niniejszej sprawie poinformowanym użytkownikiem jest profesjonalista z branży budowlanej wykazujący wysoki poziom uwagi.
54 W świetle powyższego pierwszą część jedynego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie drugiej części zarzutu, dotyczącej stopnia swobody twórcy spornego wzoru
55 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 24 zaskarżonej decyzji, że swoboda twórcy przy opracowywaniu płyt budowlanych jest ograniczona w pewnym stopniu przez fakt, że wspomniane płyty spełniają funkcję techniczną polegającą na zapewnieniu odporności na warunki atmosferyczne lub posiadają inne właściwości, na przykład właściwości akustyczne, odporność na ogień i właściwości strukturalne, z uwagi na fakt, że muszą być mocno przymocowane do ściany, elewacji lub dachu, oraz na fakt, że powinny poprawiać estetykę budynku. Niemniej jednak w ocenie Izby Odwoławczej twórca dysponuje znaczącym stopniem swobody w zakresie ich rodzajów, kształtów, kolorów oraz motywów zdobniczych. Izba Odwoławcza uznała ponadto, że skarżąca nie dowiodła istnienia nasycenia wcześniejszego stanu sztuki wzorniczej. Izba Odwoławcza wskazała w pkt 35 zaskarżonej decyzji, że wspólne cechy kolidujących ze sobą wzorów przejawiają się w elementach, w przypadku których twórca ma umiarkowany stopień swobody.
56 Skarżąca podnosi, że swobodę twórcy należy oceniać w odniesieniu do branży „płyt elewacyjnych do budynków”. W efekcie zatem sporny wzór jest w znacznej mierze podyktowany funkcjami tych płyt. Ograniczenia te mają zdaniem skarżącej wpływ na koncepcję powierzchni płyt, która z konieczności musi być dość płaska i zawierać ogólnie grę linii i kolorów. W związku z tym, że liczba kolorów jest ograniczona, podobnie jak motywy, „gdy pracuje się z liniami”, swoboda twórcy nie jest nieograniczona ani znaczna. Według skarżącej można odnieść wrażenie pewnego nasycenia stanu sztuki wzorniczej dla płyt elewacyjnych do budynków z wzorem liniowym. W rezultacie swoboda, jaką dysponuje twórca płyt elewacyjnych do budynków, jest w najlepszym wypadku umiarkowana.
57 EUIPO i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.
58 Zgodnie z orzecznictwem stopień swobody twórcy przy opracowaniu wzoru należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej danego produktu lub jego części, a także przepisów prawnych mających zastosowanie do takiego produktu. Wspomniane wymagania prowadzą do standaryzacji niektórych właściwości, które stają się w ten sposób wspólne wzorom stosowanym w danym produkcie [wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T 9/07, EU:T:2010:96, pkt 67].
59 Swoboda twórcy jest w tym kontekście czynnikiem, który pozwala raczej zniuansować ocenę indywidualnego charakteru spornego wzoru, a nie czynnikiem niezależnym, określającym wymagany dystans między dwoma wzorami, aby jeden z nich mógł wykazywać indywidualny charakter. Innymi słowy – czynnik związany ze stopniem swobody twórcy może wzmocnić lub – a contrario – osłabić stwierdzenie dotyczące całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku przez każdy z rozpatrywanych wzorów (zob. wyrok z dnia 6 czerwca 2019 r., Porsche/EUIPO – Autec (Pojazdy zmechanizowane), T 209/18, EU:T:2019:377, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo].
60 Wpływ czynnika związanego ze swobodą twórcy na indywidualny charakter wzoru zmienia się na zasadzie proporcjonalności odwrotnej. Stąd też im większa swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym rzadziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. I odwrotnie, im bardziej ograniczona jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym bardziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. Innymi słowy – wysoki stopień swobody twórcy wzmacnia wniosek, że wzory, które nie wykazują znaczących różnic, wywołują u poinformowanego użytkownika takie samo całościowe wrażenie, a w rezultacie sporny wzór nie posiada indywidualnego charakteru. I odwrotnie, niski stopień swobody twórcy przemawia za stwierdzeniem, że wystarczająco uwydatnione różnice między wzorami wywołują u poinformowanego użytkownika inne całościowe wrażenie, a w rezultacie sporny wzór ma indywidualny charakter (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietka informacyjna dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo].
61 W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy stwierdzić, że ze względów przedstawionych w pkt 35–54 powyżej Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, badając swobodę twórcy „płyt budowlanych”, a nie twórcy „płyt elewacyjnych do budynków”.
62 Po drugie, skarżąca sama uważa, że swoboda twórcy płyt elewacyjnych dla budynków jest umiarkowana, na co Izba Odwoławcza wskazała również zasadniczo w pkt 24 i 35 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do swobody twórcy płyt budowlanych.
63 Po trzecie, nie można uwzględnić argumentu skarżącej, zgodnie z którym powierzchnia omawianych płyt zawiera zazwyczaj grę linii i że „gdy pracuje z liniami”, swoboda twórcy nie jest nieograniczona ani znaczna. Skarżąca nie wykazała bowiem, że płyty do budynków, czy choćby płyty elewacyjne do budynków, muszą koniecznie zawierać wzory liniowe w postaci liniowych wybrzuszeń i wgłębień oraz określonych kolorów, z wyłączeniem w konsekwencji wszelkich innych form lub kolorów. Chociaż nie można wykluczyć, że taki ogólny trend istnieje w dziedzinie wzornictwa płyt wykorzystywanych w budynkach, w tym płyt elewacyjnych do budynków, to okoliczności tej nie można uznać za czynnik ograniczający swobodę twórcy, ponieważ to właśnie owa swoboda umożliwia twórcy odkrywanie nowych kształtów, trendów czy też wprowadzanie innowacji w ramach istniejącego już trendu [wyrok z dnia 13 listopada 2012 r., Antrax It/OHIM – THC (Grzejniki), T‑83/11 i T‑84/11, EU:T:2012:592, pkt 95].
64 Ponadto kwestia tego, czy wzór podąża za ogólnym trendem w zakresie wzornictwa, ma znaczenie co najwyżej w związku z odbiorem estetycznym danego wzoru i może zatem, ewentualnie, wpływać na sukces komercyjny produktu, w którym wzór się zawiera. Natomiast kwestia taka pozostaje bez znaczenia w ramach badania indywidualnego charakteru danego wzoru, które to badanie polega na sprawdzeniu, czy całościowe wrażenie wywoływane przez ten wzór różni się od całościowego wrażenia wywieranego przez wzory ujawnione wcześniej, niezależnie od względów estetycznych czy komercyjnych [wyroki: z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 58; z dnia 4 lutego 2014 r., Sachi Premium-Outdoor Furniture/OHIM – Gandia Blasco (Fotel), T‑357/12, niepublikowany, EU:T:2014:55, pkt 24; z dnia 17 listopada 2017 r., Ciarko/EUIPO – Maan (Okap kuchenny), T‑684/16, niepublikowany EU:T:2017:819, pkt 58].
65 Co więcej, mimo że skarżąca twierdzi, iż istnieje nasycenie stanu sztuki wzorniczej, to wystarczy stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że skarżąca nie wykazała istnienia takiego nasycenia za pomocą konkretnych i istotnych dowodów.
66 W rezultacie drugą część jedynego zarzutu należy zatem oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie trzeciej części zarzutu, dotyczącej porównania całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory
67 W niniejszej sprawie porównywane wzory wyglądają następująco:
Sporny wzór | Wcześniejszy wzór |
1.1 | 
|
1.2 |
|
1.3 |
|
1.4 |
|
1.5  |
|
68 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 31–35 zaskarżonej decyzji, że kolidujące ze sobą wzory mają następujące cechy wspólne: a) płaskie powierzchnie liniowe cechujące się licznymi równoległymi wybrzuszeniami i wgłębieniami; b) wybrzuszenia i wgłębienia rozmieszczone w równych odstępach i równolegle na całej powierzchni; c) identyczna struktura stromych wznoszących się i opadających boków łączących wybrzuszenia i wgłębienia; d) identyczna sekwencja boków wznoszących się w kierunku wybrzuszenia i boków opadających w kierunku wgłębienia; oraz e) podobna odległość między wybrzuszeniami i wgłębieniami. W związku z tym w ocenie Izby Odwoławczej kolidujące ze sobą wzory wywierają na poinformowanym użytkowniku to samo całościowe wrażenie.
69 Skarżąca podkreśla w pierwszej kolejności szereg różnic między kolidującymi ze sobą wzorami, które jej zdaniem stwarzają inne całościowe wrażenie, a mianowicie:
– po pierwsze, sporny wzór zawiera dużo więcej linii (wybrzuszeń i wgłębień) na jednostkę powierzchni;
– po drugie, sporny wzór zawiera wybrzuszenia lub wypukłości, które subtelnie wyłaniają się z płytek (2 mm), podkreślając kąt rozwarty w stosunku do żłobienia wynoszący około 100 stopni, co tworzy strukturę lekko trapezoidalną, podczas gdy wcześniejszy wzór nie ma takiej trapezoidalnej struktury;
– po trzecie, w spornym wzorze płaskie górne powierzchnie wybrzuszeń są nieco mniejsze w stosunku do wymiarów płaskich żłobień, w stosunku około 1:1,5, podczas gdy we wcześniejszym wzorze wybrzuszenia są co najmniej tak samo duże jak żłobienia (stosunek 1:1);
– po czwarte, w spornym wzorze wysokość wybrzuszeń (2 mm) jest znacznie niższa od szerokości płaskich żłobień (12 mm), podczas gdy wydaje się, że we wcześniejszym wzorze wybrzuszenia są dużo bardziej widoczne;
– po piąte, sporny wzór ma wełnistą teksturę (cement włóknisty) w kontrastowych odcieniach szarego, podczas gdy wcześniejszy wzór wydaje się mieć gładką, klinicznie wyglądającą powierzchnię wykonaną w kolorze zielonym khaki; oraz
– po szóste, rzeczywiste produkty, w których zastosowano kolidujące ze sobą wzory, wyraźnie ukazują, że mają one całkowicie różne wielkości i wymiary, ponieważ wybrzuszenia we wcześniejszym wzorze są znacznie szersze niż w spornym wzorze.
70 EUIPO i interwenient nie zgadzają się z tą argumentacją.
71 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (Termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo].
72 Porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory powinno stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic. Porównanie to powinno opierać się na ujawnionych cechach spornego wzoru i musi dotyczyć wyłącznie elementów chronionych, z pominięciem cech, zwłaszcza technicznych, wyłączonych spod ochrony. Wspomniane porównanie powinno dotyczyć wzorów w ich zarejestrowanej postaci, przy czym nie można wymagać od wnoszącego o unieważnienie przedstawienia graficznego wzoru, na który się powołał, porównywalnego z tym zawartym w zgłoszeniu do rejestracji spornego wzoru (zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietka informacyjna dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo].
73 W niniejszej sprawie należy przede wszystkim zauważyć, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że porównywane wzory mają bardzo podobny kształt i zawierają analogiczne elementy rozmieszczone w porównywalny sposób, a mianowicie płaską liniową powierzchnię z licznymi równoległymi wybrzuszeniami i wgłębieniami. Następnie wrażenie dotyczące proporcji między umieszczonymi równolegle na powierzchni wybrzuszeniami i wgłębieniami, w szczególności jeśli chodzi o ich szerokość, jest w przypadku tych dwóch wzorów bardzo podobne. Wreszcie struktura, na którą składają się wznoszące i opadające boki, które łączą owe wybrzuszenia i wgłębienia, jest bardzo podobna.
74 Co się tyczy podkreślanych przez skarżącą różnic między kolidującymi ze sobą wzorami, należy zauważyć, że wymienione w pkt 69 powyżej różnice od pierwszej do czwartej oraz różnica szósta dotyczą rozmiaru, nachylenia i proporcji poszczególnych elementów kolidujących ze sobą wzorów.
75 W tym względzie, po pierwsze, w zakresie, w jakim żądana ochrona obejmuje wzory niezależnie od konkretnych rozmiarów produktów, w których wzory te mają być stosowane, twierdzenia dotyczące takich rozmiarów są pozbawione wszelkiego znaczenia w ramach porównania całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory (zob. podobnie wyrok z dnia 13 listopada 2012 r., Grzejniki, T‑83/11 i T‑84/11, EU:T:2012:592, pkt 67).
76 Po drugie, i co najważniejsze, podnoszone różnice nie wynikają wystarczająco jasno z porównania przedstawień kolidujących ze sobą wzorów. W szczególności rozmiary i proporcje spornego wzoru, na które powołuje się skarżąca, nie wynikają z przedstawienia tego wzoru w jego zarejestrowanej postaci.
77 Tak czy inaczej, jak słusznie wskazała Izba Odwoławcza w pkt 32 zaskarżonej decyzji, poinformowany użytkownik nie zwróci szczególnej uwagi na dokładne proporcje między wybrzuszeniami a wgłębieniami ani na rozpiętość poszczególnych kątów. Użytkownik ten będzie raczej skupiał szczególną uwagę na całościowej postaci wzorów i ich wspólnych cechach, które jako całość dają wrażenie podobieństwa porównywanych wzorów, a mianowicie liniowej powierzchni charakteryzującej się wizualnie analogiczną sekwencją kilku wybrzuszeń i wgłębień o podobnej strukturze i proporcjach, które – choć różne – nie pozwalają uniknąć w pełni wrażenia „déjà vu” w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 71 powyżej.
78 Prawdą jest, jak podkreślono w pkt 29–33 powyżej, że rzeczywiście rozprowadzane produkty, w których stosowane mają być kolidujące ze sobą wzory, mogą na tym etapie oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru zostać uwzględnione tytułem przykładu w celu określenia widocznych części tych wzorów oraz sposobu, w jaki będą one postrzegane. W tym względzie należy stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, że kolidujące ze sobą wzory są zwykle obserwowane z pewnej odległości, niezależnie od tego, czy chodzi o elewacje budynków, czy też ekrany akustyczne. W konsekwencji ewentualne różnice w liczbie linii i w proporcji wymiarów wybrzuszeń lub wypukłości odgrywają niewielką rolę w całościowym wrażeniu wywoływanym przez kolidujące ze sobą wzory.
79 Co się tyczy piątej z różnic przywołanych w pkt 69 powyżej, dotyczącej tekstury spornego wzoru, nie można oczywiście wykluczyć, co podnosi skarżąca, że obraz nr 1.3 tego wzoru, który oferuje widok boczny wspomnianego wzoru, może być interpretowany, przy szczególnie dokładnym przyjrzeniu się, jako ukazujący wełnistą teksturę, która nie występuje w przedstawieniu wcześniejszego wzoru. Jednak w braku jakichkolwiek innych wskazówek w zgłoszeniu do rejestracji wspomniany obraz może również sugerować, że rozpatrywana płyta została rozcięta, skutkiem czego podkreślana przez skarżącą „wełnista” tekstura mogłaby również jawić na wspomnianym obrazie jedynie jako powierzchnie lekko pomarszczone na bocznych częściach w wyniku rozcięcia lub, jak wskazuje EUIPO, jako zwykłe wady wykorzystanego materiału. Ponadto, jak słusznie podkreśla Izba Odwoławcza w pkt 33 zaskarżonej decyzji, wierzchnia część kolidujących ze sobą wzorów jest jedyną widoczną powierzchnią, kiedy płyty są już przymocowane do budynków lub ścian, wobec czego widok boczny nr 1.3 nie jest tak bardzo istotny.
80 W tych okolicznościach, jak słusznie podkreśla EUIPO, przedstawienie spornego wzoru w jego zarejestrowanej postaci nie pozwala, wobec braku jakiejkolwiek innej wskazówki w tym zakresie w zgłoszeniu do rejestracji, ustalić w sposób wystarczająco jasny podnoszonego istnienia takiej tekstury.
81 Dodatkowo, jak słusznie wskazała Izba Odwoławcza w pkt 33 zaskarżonej decyzji, poinformowany użytkownik jest prawdopodobnie świadomy faktu, że struktura powierzchni płyty budowlanej może zależeć od wykorzystanego materiału, a w konsekwencji możliwość zastosowania różnych materiałów nie może wystarczyć do wywołania innego całościowego wrażenia.
82 W pozostałym zakresie, co się tyczy argumentu skarżącej dotyczącego różnicy w kolorze kolidujących ze sobą wzorów, należy zgodzić się z twierdzeniem EUIPO, że z uwagi na to, iż sporny wzór jest zarejestrowany w kolorach czarnym i białym, fakt użycia koloru we wcześniejszym wzorze jest pozbawiony znaczenia do celów ich porównania, ponieważ dla spornego wzoru nie zastrzeżono żadnego koloru [zob. podobnie wyroki: z dnia 14 czerwca 2011 r., Sphere Time/OHIM – Punch (Zegarek przymocowany do smyczy), T‑68/10, EU:T:2011:269, pkt 82; z dnia 7 lutego 2018 r., Şölen Çikolata Gıda Sanayi ve Ticaret/EUIPO – Zaharieva (Pudełka), T‑793/16, niepublikowany, EU:T:2018:72, pkt 67].
83 W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, ponieważ do celów precyzyjnego zdefiniowania wcześniejszego wzoru nie uwzględniła rzeczywistych produktów, w których kolidujące ze sobą wzory są zawarte lub mają być zastosowane.
84 Należy stwierdzić w tym względzie, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę produkty, w których zastosowano kolidujące ze sobą wzory, a także sposób ich używania. Na przykład bowiem, jak wskazano w pkt 79 powyżej, Izba Odwoławcza stwierdziła, że wierzchnia część kolidujących ze sobą wzorów jest jedyną widoczną powierzchnią, kiedy płyty są już przymocowane do budynków lub ścian, wobec czego widok boczny nr 1.3 nie jest tak bardzo istotny. Podobnie w pkt 34 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała, iż poinformowany użytkownik jest w pełni świadomy tego, że płyty budowlane mogą być cięte wzdłuż krawędzi, aby można je było dostosować do rozmiaru i kształtu budynku w celu stworzenia jednorodnej powierzchni, w związku z czym nie ma żadnego powodu, aby liczyć dokładną liczbę wybrzuszeń. Powyższe stwierdzenia są zatem oparte na sposobie używania produktów, których dotyczą kolidujące ze sobą wzory, jako że ma on wpływ na to, jak owe wzory są widziane przez poinformowanego użytkownika.
85 W rezultacie należy stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Izba Odwoławcza, iż przy świadomości, że twórca spornego wzoru dysponował umiarkowanym stopniem swobody, ów wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku całościowe wrażenie „déjà vu” w stosunku do wcześniejszego wzoru.
86 W związku z powyższym należy oddalić jedyny zarzut skarżącej, a co za tym idzie – skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
87 Na podstawie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją poniesionymi przez nich kosztami.
Z powyższych względów
SĄD (dziesiąta izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Eternit pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i przez Eternit Österreich GmbH.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 listopada 2021 r.
Podpisy