WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 6 czerwca 2019 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający pojazd zmechanizowany – Wcześniejszy wzór wspólnotowy – Podstawa unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑209/18
Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG, z siedzibą w Stuttgarcie (Niemcy), reprezentowana przez adwokata Ch. Klawittera,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez S. Hannego, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Autec AG, z siedzibą w Norymberdze (Niemcy), reprezentowana przez adwokata M. Krogmanna,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 stycznia 2018 r. (sprawa R 945/2016‑3), dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między Autec AG a Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG,
SĄD (trzecia izba),
w składzie: S. Frimodt Nielsen, prezes, N. Półtorak i E. Perillo (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: R. Ūkelytė, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 marca 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 13 lipca 2018 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 4 lipca 2018 r.,
uwzględniając decyzję z dnia 7 sierpnia 2018 r. odmawiającą dołączenia do akt sprawy pisma skarżącej z dnia 23 lipca 2018 r.,
uwzględniając decyzję z dnia 23 sierpnia 2018 r. odmawiającą dołączenia do akt sprawy pisma skarżącej z dnia 13 sierpnia 2018 r.,
uwzględniając decyzję z dnia 20 września 2018 r. odmawiającą połączenia spraw T‑43/18, T‑191/18, T‑192/18, T‑209/18 i T‑210/18,
uwzględniając wyznaczenie innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby w następstwie wystąpienia przeszkody w wykonywaniu obowiązków przez jednego z jej członków,
uwzględniając decyzję z dnia 14 stycznia 2019 r. odmawiającą połączenia spraw T‑209/18 i T‑210/18 do celów ustnego etapu postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 lutego 2019 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 20 sierpnia 2010 r. skarżąca, Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia wzoru wspólnotowego do rejestracji na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).
2 Wzór wspólnotowy, o którego rejestrację wystąpiono (zwany dalej „zakwestionowanym wzorem” lub „wzorem serii 991 samochodu »Porsche 911«”), wygląda następująco:
3 Produkty, w których zakwestionowany wzór miał być stosowany, należą do klasy 12.08 w rozumieniu Porozumienia ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych podpisanego w Locarno dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „pojazdy zmechanizowane”.
4 Zakwestionowany wzór został opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 2010/200 z dnia 6 września 2010 r., z datą pierwszeństwa z dnia 27 kwietnia 2010 r., a rzuty tego wzoru zostały opublikowane w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 2012/172 z dnia 7 września 2012 r.
5 W dniu 8 lipca 2014 r. interwenient, Autec AG, złożył do EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru. Wniosek ten został złożony na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 4 ust. 1 oraz art. 5 i 6 tegoż rozporządzenia.
6 Interwenient uznał w istocie, że wzór serii 991 samochodu „Porsche 911” nie jest ani nowy, ani nie ma indywidualnego charakteru, co stanowi przeszkodę dla jego ochrony. Na poparcie swojego wniosku skarżąca podniosła zasadniczo, że zakwestionowany wzór nie odróżnia się znacząco od innych modeli samochodu „Porsche 911” wprowadzanych na rynek począwszy od pierwotnej wersji z 1963 r.
7 W tym względzie interwenient powołał się w szczególności na następujące wzory wspólnotowe:
– wzór wspólnotowy nr 735428–0001 (zwany dalej „wcześniejszym wzorem” lub „wzorem serii 997 samochodu »Porsche 911«), zarejestrowany dla „pojazdów mechanicznych” i opublikowany w dniu 23 czerwca 2008 r., który wygląda następująco:
– wzór wspólnotowy nr 633748–0001, zarejestrowany dla „samochodów” i opublikowany w dniu 9 stycznia 2007 r., który wygląda następująco:
8 Interwenient załączył też do wniosku o unieważnienie prawa do wzoru różne artykuły prasowe dotyczące designu samochodu „Porsche 911”.
9 Decyzją z dnia 10 maja 2016 r. Wydział Unieważnień EUIPO uwzględnił wniosek o unieważnienie i unieważnił prawo do zakwestionowanego wzoru ze względu na brak indywidualnego charakteru.
10 W dniu 23 maja 2016 r. skarżąca, działając na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002, wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
11 Decyzją z dnia 19 stycznia 2018 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie ze względu na brak indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.
12 Izba Odwoławcza uznała na wstępie, że w przypadku samochodów osobowych swoboda twórcy jest ograniczona ze względu na cechy techniczne rozpatrywanego produktu, takie jak posiadanie nadwozia i kół, a także wymogi prawne w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego, jak na przykład wyposażenie w reflektory, lusterka wsteczne i tylne światła.
13 Instancja ta uznała następnie, że co się tyczy projektowania takich cech wynikających z funkcji technicznej lub wymogów prawnych, swoboda twórcy jako taka nie podlega natomiast żadnemu ograniczeniu. Wyjaśniła ona również, że użytkownikiem rozpatrywanych produktów jest poinformowany użytkownik samochodów osobowych w ogólności, czyli osoba kierująca modelami samochodów dostępnych na rynku, używająca ich i znająca je.
14 W tym kontekście Izba Odwoławcza uznała, że kolidujące ze sobą wzory współdzielą ostatecznie zasadnicze cechy, takie jak kształt lub sylwetka ich karoserii, drzwi i okien.
15 Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że istnienie wzoru serii 997 samochodu „Porsche 911” wystarcza, aby stanowić przeszkodę dla uznania indywidualnego charakteru wzoru serii 991 tego samego samochodu i że zatem nie ma konieczności przeprowadzenia badania wzoru wspólnotowego nr 633748–0001, na który powołał się interwenient, ani zastanowienia się nad tym, czy zakwestionowany wzór cechuje się nowością.
Żądania stron
16 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– oddalenie wniosku o unieważnienie „wzoru […] nr 198387–0001”.
17 EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
18 Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 5 i 6 tegoż rozporządzenia.
19 W tych ramach twierdzi zasadniczo, że całościowe wrażenie, jakie zakwestionowany wzór wywiera na poinformowanym użytkowniku tego rodzaju samochodu różni się od wrażenia wywoływanego przez wcześniejszy wzór, na który powoływał się interwenient na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Oba kolidujące ze sobą wzory różnią się bowiem „wyglądem zewnętrznym” w sposób „znaczny” i „tak oczywisty”, że Izba Odwoławcza nie mogła bez popełnienia błędu w ocenie uznać, że zakwestionowany wzór jest pozbawiony indywidualnego charakteru.
20 Streściwszy ten zarzut, należy przypomnieć, że na mocy art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wzór wspólnotowy zostaje unieważniony, gdy nie spełnia wymogów art. 4–9 tegoż rozporządzenia.
21 W tym względzie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim wzór ten jest nowy i posiada indywidualny charakter.
W przedmiocie pierwszej części jedynego zarzutu, dotyczącej naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tegoż rozporządzenia
22 Z brzmienia art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że indywidualny charakter zarejestrowanego wzoru wspólnotowego należy najpierw ocenić w świetle całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku [zob. wyrok z dnia 25 października 2013 r., Merlin i in./OHIM – Dusyma (Gry), T‑231/10, niepublikowany, EU:T:2013:560, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo]. To całościowe wrażenie musi poza tym różnić się od wrażenia, jakie wywiera wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.
23 Ponadto art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że przy ocenie indywidualnego charakteru, o który chodzi, należy wziąć pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu rozpatrywanego wzoru.
24 Przypomniawszy te warunki prawne, należy zauważyć, że właściwe orzecznictwo uściśla w tym zakresie, że indywidualny charakter wzoru musi wynikać z odmiennego całościowego wrażenia, z punktu widzenia poinformowanego użytkownika, lub z braku „déjà vu” w stosunku do wszystkich wcześniejszych wzorów. W tej perspektywie różnice, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nie mogą być brane pod uwagę, gdyż rozstrzygające mogą być jedynie różnice wystarczająco uwydatnione, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Budziewska/OHIM – Puma (Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku), T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo].
25 W świetle powyższych kryteriów należy zatem zbadać, czy z punktu widzenia poinformowanego użytkownika i biorąc pod uwagę stopień swobody, z której może korzystać twórca wzoru w niniejszym przypadku, całościowe wrażenie wywoływane przez zakwestionowany wzór różni się od całościowego wrażenia wywoływanego przez wcześniejszy wzór.
W przedmiocie poinformowanego użytkownika
26 Co się tyczy wykładni pojęcia poinformowanego użytkownika, należy najpierw zauważyć, że przymiot „poinformowanego użytkownika” oznacza, że dana osoba używa produktu, w którym zawiera się wzór zgodnie z przeznaczeniem tego produktu. Określenie „poinformowany” sugeruje ponadto, że niekoniecznie będąc ekspertem technicznym, dany użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle zawierają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu [wyroki: z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 59; z dnia 28 września 2017 r., Rühland/EUIPO – 8 seasons design (Lampa w kształcie gwiazdy), T‑779/16, niepublikowany, EU:T:2017:674, pkt 19].
27 Pojęcie poinformowanego użytkownika powinno być zatem rozumiane jako pojęcie pośrednie pomiędzy pojęciem przeciętnego konsumenta, stosowanym w dziedzinie znaków towarowych, od którego to konsumenta nie wymaga się posiadania szczególnej wiedzy i który z reguły nie porównuje bezpośrednio kolidujących ze sobą znaków towarowych, a pojęciem znawcy w danej dziedzinie, czyli eksperta, który posiada pewne kompetencje techniczne. Tak więc pojęcie poinformowanego użytkownika może być rozumiane jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz osobę szczególnie uważną względem danych produktów, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy w danym sektorze (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 53).
28 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza uznała w pkt 19–21 zaskarżonej decyzji, że poinformowany użytkownik produktów, do których odnoszą się kolidujące ze sobą wzory, nie jest użytkownikiem samochodu „Porsche 911”, lecz użytkownikiem samochodów osobowych w ogólności, który zna modele dostępne na rynku i wykazuje wzmożony poziom uwagi i zainteresowania. Ponadto zdaniem Izby Odwoławczej dzięki swojej znajomości rozpatrywanego rynku taki poinformowany użytkownik wie ogólnie, że producenci samochodów nie opracowują stale nowych modeli, lecz ograniczają się z uwagi na wysokie koszty projektowania do modernizowania, przynajmniej w pierwszej kolejności, istniejących modeli.
29 W celu podważenia oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą skarżąca podniosła jednak zarówno w skardze, jak i na rozprawie, że w niniejszym przypadku poinformowany użytkownik wykazuje poziom uwagi wyższy od poziomu przyjętego przez Izbę Odwoławczą i ma wiedzę większą od przeciętnej, która skutkuje jego szczególną uwagą w odniesieniu do różnych wariantów modeli samochodu „Porsche 911”.
30 Jest tak dlatego, że zainteresowanie użytkownika pojazdami, w których kolidujące ze sobą wzory mają być stosowane, i wiedza, jaką dysponuje on na temat rozpatrywanego sektora handlu, są szczególnie wysokie, ponieważ chodzi o „drogie limuzyny” lub „samochody sportowe”, co właśnie odnosi się w niniejszej sprawie do modelu samochodu „Porsche 911” obecnego na rynku od dziesięcioleci. W konsekwencji poinformowany użytkownik wbrew temu, co uznała Izba Odwoławcza, nie może być „osobą fikcyjną” lub nieokreślonym podmiotem, lecz należy go określić „w sposób empiryczny w odniesieniu do konkretnie rozpatrywanego produktu”.
31 EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.
32 W następstwie powyższego streszczenia szczegółowych zarzutów podniesionych przez skarżącą należy w pierwszej kolejności zauważyć, że skarżąca wielokrotnie podnosi, iż produkty, do których odnoszą się kolidujące ze sobą wzory, obejmują wyłącznie „samochody sportowe” lub wyłącznie „limuzyny”, a nawet jedynie samochód „Porsche 911”, a nie, jak chciała uznać Izba Odwoławcza, „samochody osobowe” w ogólności lub „pojazdy zmechanizowane”.
33 W tym względzie trzeba jednak przypomnieć w pierwszej kolejności, że przy określaniu produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany, należy najpierw wziąć pod uwagę stosowne wskazanie zawarte w zgłoszeniu [wyrok z dnia 18 lipca 2017 r., Chanel/EUIPO – Jing Zhou i Golden Rose 999 (Motyw zdobniczy), T‑57/16, EU:T:2017:517, pkt 41].
34 W drugiej kolejności należy również uwzględnić w razie potrzeby sam wzór w zakresie, w jakim pozwala on na uściślenie charakteru, przeznaczenia lub funkcji produktu. Takie uwzględnienie może bowiem pozwolić na umiejscowienie produktu, o których chodzi, w ramach szerszej kategorii produktów wskazanej przy rejestracji [zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 56].
35 O ile zaś strony są zgodne co do tego, że rozpatrywany wzór ma być stosowany w pojazdach zmechanizowanych, o tyle samo zakwalifikowanie przez skarżącą jako „samochodów sportowych” lub „limuzyn” produktów, w których ma być stosowany zakwestionowany wzór, nie może wystarczyć, w braku uściśleń w tym względzie, do wykazania, iż taki wzór, będący wzorem serii 991 samochodu „Porsche 911”, pozwoliłby na określenie szczególnej kategorii samochodów osobowych z uwagi na to, że takie pojazdy odróżniają się od samochodów osobowych w ogólności swoim charakterem, przeznaczeniem bądź też funkcją.
36 Po pierwsze, taka szczególna kategoria nie istnieje bowiem w obecnej międzynarodowej klasyfikacji wzorów przemysłowych (zob. pkt 3 powyżej), a po drugie, sama skarżąca zgłosiła zakwestionowany wzór i uzyskała jego rejestrację dla produktów należących do klasy 12.08 i odpowiadających następującemu opisowi: „samochody osobowe i ciężarowe, autobusy”.
37 W tych okolicznościach skarżąca nie może również skutecznie zarzucać Izbie Odwoławczej, że ta uznała, iż pojęcie poinformowanego użytkownika odnosi się do „osoby fikcyjnej”, ponieważ takie pojęcie prawne, utworzone właśnie na potrzeby analizy indywidualnego charakteru wzoru na podstawie art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, może być definiowane tylko w sposób ogólny jako odniesienie do osoby, która wykazuje standardowe właściwości, a nie oddzielnie w poszczególnych przypadkach w odniesieniu do takiego lub innego wzoru (zob. podobnie wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 32).
38 W tym względzie, aby oddalić argumenty skarżącej dotyczące braku przeprowadzenia konkretnej analizy poinformowanego użytkownika (zob. pkt 30 powyżej), Izba Odwoławcza co prawda ograniczyła się do definicji sformułowanej w wyżej wspomnianym orzecznictwie, nie wyjaśniając zatem, w jaki sposób okoliczność, że niektóre modele są obecne na rynku od dziesięcioleci, nie pozwala uznać, iż użytkownik takich modeli, jak ma to miejsce w przypadku samochodu „Porsche 911”, wykazuje szczególną uwagę i ma, jak podkreśla skarżąca, wiedzę większą od przeciętnej.
39 Jednakże okoliczność taka nie prowadzi do tego, że zaskarżona decyzja jest niewystarczająco uzasadniona, ponieważ Izba Odwoławcza wskazała właśnie w pkt 20 zaskarżonej decyzji, że zgodnie ze wspomnianym już orzecznictwem należy kierować się w niniejszej sprawie kategorią produktów, a nie konkretnie wskazanym produktem, wobec czego nie należy brać pod uwagę poinformowanego użytkownika samochodu „Porsche 911”, lecz poinformowanego użytkownika samochodów osobowych w ogólności.
40 Nawet jeśli zaś skarżąca nie podziela takiej analizy, to jednak w tym względzie rozumowanie Izby Odwoławczej przedstawiono w sposób jasny i jednoznaczny, umożliwiając skarżącej zapoznanie się w sposób wymagany prawem z podstawami podjętej decyzji.
41 W konsekwencji Izba Odwoławcza, nie naruszając prawa ani przepisów postępowania, mogła przy ocenie pojęcia poinformowanego użytkownika produktów, dla których są przeznaczone kolidujące wzory, nie uwzględnić sondaży opinii przeprowadzonych wśród kręgu odbiorców samochodów sportowych w zakresie, w jakim skarżąca rzeczywiście zamierzała powołać się na takie sondaże na poparcie swojej argumentacji. W każdym razie, gdyby skarżąca zamierzała zarzucić Izbie Odwoławczej, że ta nie przeprowadziła takich sondaży, taki zarzut szczegółowy byłby nieistotny, ponieważ uwaga zwykłego użytkownika, określonego w sposób ogólny, nie może zostać sprawdzona empirycznie.
42 Ponadto przy założeniu, że skarżąca zamierzała również powołać się na naruszenie swojego prawa do obrony z uwagi na to, iż nie mogła „przedstawić dowodu przeciwnego”, samo odesłanie w skardze do wzmianki „sondaże opinii” oraz do artykułów prasowych dotyczących „GOLF VIII” nie wystarcza w sposób oczywisty do wykazania twierdzeń skarżącej, zgodnie z którymi poziom uwagi i wiedzy poinformowanego użytkownika samochodów sportowych jest wyższy od poziomu przejawianego przez użytkownika samochodów w ogólności, jako że skarżąca ogranicza się w tym względzie do twierdzenia, że samochód „Porsche 911” jest „w sposób oczywisty” przedmiotem „znacznie większej” uwagi niż „zwykłe pojazdy”, które nie mają szczególnych cech i są „w mniejszym lub większym stopniu zamienne”.
43 Biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań, należy w konsekwencji oddalić zarzut szczegółowy dotyczący tego, że Izba Odwoławcza popełniła błędy przy określaniu pojęcia poinformowanego użytkownika.
W przedmiocie swobody twórcy
44 Z mającego zastosowanie orzecznictwa wynika, że stopień swobody twórcy należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej danego produktu lub przepisów prawnych mających zastosowanie do takiego produktu. Wspomniane wymagania bowiem prowadzą, a nawet zobowiązują do standaryzacji niektórych pewnych części składowych danych produktów, które stają się w ten sposób wspólne, a nawet nieodzowne dla wielu wzorów stosowanych w danym produkcie [wyrok z dnia 10 września 2015 r., H&M Hennes & Mauritz/OHIM – Yves Saint Laurent (Torebki), T‑525/13, EU:T:2015:617, pkt 28; zob. także wyrok z dnia 15 października 2015 r., Promarc Technics/OHIM – PIS (Część drzwi), T‑251/14, niepublikowany, EU:T:2015:780, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo].
45 Z tego względu im większa jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym rzadziej niewielkie różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u poinformowanego użytkownika odmiennego całościowego wrażenia. I odwrotnie, im bardziej swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru jest ograniczona, w szczególności przez wspomniane wymagania, tym bardziej nieznaczne różnice między kolidującymi ze sobą wzorami wystarczają do wywołania u tej kategorii użytkowników odmiennego całościowego wrażenia.
46 Tak więc wysoki stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru wzmacnia tezę, że wzory, nie różniąc się znacząco od siebie, wywierają na poinformowanym użytkowniku takie samo całościowe wrażenie (zob. wyrok z dnia 15 października 2015 r., Część drzwi, T‑251/14, EU:T:2015:780, niepublikowany, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 Jednakże należy przypomnieć, że czynnik związany ze swobodą twórcy nie może samodzielnie warunkować oceny indywidualnego charakteru wzoru, stanowi on natomiast jeden z elementów podlegających uwzględnieniu przy dokonywaniu tej oceny.
48 Swoboda twórcy jest w tym kontekście czynnikiem, który pozwala raczej zniuansować ocenę indywidualnego charakteru wzoru, a nie czynnikiem niezależnym, określającym wymagany dystans między dwoma wzorami, aby jeden z nich mógł wykazywać indywidualny charakter. Inaczej mówiąc, czynnik związany ze stopniem swobody twórcy może zatem wzmocnić lub – a contrario – osłabić stwierdzenie dotyczące całościowego wrażenia wywieranego przez każdy z rozpatrywanych wzorów [zob. podobnie wyrok z dnia 10 września 2015 r., H&M Hennes & Mauritz/OHIM – Yves Saint Laurent (Torebki), T‑526/13, niepublikowany, EU:T:2015:614, pkt 33, 35].
49 Ostatecznie wzór, jako taki, nie może zostać uznany za odtworzenie wcześniejszego wzoru lub zwykłe graficzne rozwinięcie oryginalnej idei przedstawionej po raz pierwszy w tym wzorze (zob. wyrok z dnia 18 lipca 2017 r., Motyw zdobniczy, T‑57/16, EU:T:2017:517, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
50 W niniejszym przypadku Izba Odwoławcza uznała, że co się tyczy samochodów osobowych, swoboda twórcy jest ograniczona funkcją techniczną takich pojazdów, służących do przewozu osób i ładunków, z konieczności wymagającą na przykład obecności kół oraz nadwozia. Stwierdziła ona również, że swoboda twórcy jest ograniczona przez wymogi prawne, w szczególności w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego, takie jak na przykład obowiązkowe wyposażenie w reflektory, światła tylne lub boczne lusterka wsteczne. Izba Odwoławcza uznała natomiast, że swoboda twórcy w odniesieniu do projektowania owych części składowych, wymaganych przeznaczeniem tych środków transportu oraz obowiązującymi przepisami ustawowymi dotyczącymi bezpieczeństwa, nie podlega żadnemu ograniczeniu.
51 Aby podważyć tę ocenę, skarżąca utrzymuje jednak, że swoboda twórcy jest w niniejszym przypadku ograniczona oczekiwaniami rynkowymi, ponieważ konsumenci oczekują, by „idea twórcza” lub oryginalna forma samochodu „Porsche 911”, odczuwana jako „ikoniczna”, została zachowana w następujących modelach oraz by w konsekwencji była dalej rozwijana tylko w pewnych granicach. Z tego względu Izba Odwoławcza powinna była „uznać i wyważyć” w ramach swojej analizy prawnej małe różnice istniejące między kolejnymi seriami samochodu „Porsche 911”.
52 EUIPO i interwenient kwestionują argumenty skarżącej.
53 W tym względzie należy najpierw stwierdzić, że punktem wyjścia argumentacji skarżącej jest założenie, zgodnie z którym przy ocenie indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru w odniesieniu do stopnia swobody twórcy należy uwzględnić swoiste cechy samego wspomnianego wzoru, a nie cechy produktów, w których wzór ten ma być zastosowany.
54 Jednakże, jak wskazano już w pkt 34 powyżej, może być tak tylko w zakresie, w jakim kwestionowany wzór uściśla charakter, przeznaczenie lub funkcję produktu, w którym taki wzór ma być stosowany, co nie ma miejsca w niniejszym przypadku właśnie ze względów przypomnianych w pkt 35 powyżej. W konsekwencji na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 45 i 46 powyżej w niniejszym przypadku nie chodzi o dokonanie oceny stopnia swobody twórcy serii 991 samochodu „Porsche 911”, lecz stopnia swobody twórcy samochodów osobowych w ogólności.
55 Izba Odwoławcza mogła zatem słusznie uznać, że argument skarżącej jest pozbawiony znaczenia, i w konsekwencji nie brać go pod uwagę dla celów oceny stopnia swobody twórcy przy badaniu indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru.
56 W każdym razie stopień swobody twórcy w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 jest określony zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 44 powyżej za pomocą wymogów mogących prowadzić do standaryzacji niektórych części składowych produktów, w których ma być stosowany rozpatrywany wzór, mianowicie wymogów o charakterze zasadniczo normatywnym, wiążących w sposób obiektywny i ex lege wszystkich twórców wzorów, które mają być stosowane w danych produktach.
57 Oczekiwania konsumentów, takie jak te, na które powołuje się skarżąca, mianowicie odnoszące się do odnalezienia „idei twórczej” lub formy pierwotnego modelu samochodu „Porsche 911” w następnych seriach, nie mogą zaś stanowić normatywnego wymogu z konieczności ograniczającego swobodę twórcy samochodu osobowego, jako że nie są one związane ani z charakterem, ani z przeznaczeniem takiego produktu, w którym zakwestionowany wzór jest zawarty, ani też z sektorem przemysłu, do którego należy ten produkt.
58 Przeciwnie, zgodnie ze sformułowaniem samej skarżącej oczekiwania te wiążą się jedynie z „ikonicznym” charakterem designu samochodu „Porsche 911”, to znaczy z przejawianą przez konsumenta domniemaną wolą pozostania wiernym temu designowi mimo upływu czasu, przy czym twórca niezależnie od względów estetycznych lub handlowych nie jest nieuchronnie zobowiązany do ich respektowania w celu zapewnienia funkcjonowania produktu, w którym rozpatrywany wzór ma być stosowany.
59 Można było zatem orzec, że ogólny trend w dziedzinie wzornictwa, który może odpowiadać oczekiwaniom zainteresowanych konsumentów, nie może zostać uznany za czynnik ograniczający swobodę twórcy [zob. podobnie wyrok z dnia 17 listopada 2017 r., Ciarko/EUIPO – Maan (Okap kuchenny), T‑684/16, niepublikowany, EU:T:2017:819, pkt 29, 30 i przytoczone orzecznictwo], i to ponieważ taka swoboda umożliwia twórcy odkrywanie nowych kształtów, nowych linii, czy też wprowadzenie innowacji w ramach już istniejącej tendencji [wyrok z dnia 13 listopada 2012 r., Antrax It/OHIM – THC (Grzejniki), T‑83/11 i T‑84/11, EU:T:2012:592, pkt 95].
60 W tym względzie Izba Odwoławcza wbrew temu, co twierdzi skarżąca, mogła zatem skutecznie odnieść się do takiego orzecznictwa w celu oddalenia jej zarzutu szczegółowego i pominięcia – w swojej analizie swobody twórcy przy opracowywaniu zakwestionowanego wzoru – uwzględnienia szczególnych cech samochodu „Porsche 911”.
61 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza zatem słusznie uznała, że nie należy brać pod uwagę potencjalnych oczekiwań rynku w celu określenia w niniejszym przypadku stopnia swobody twórcy.
62 Skarżąca nie może ponadto podważyć takiego wniosku, powołując się na wyrok Oberlandesgericht Stuttgart (wyższego sądu krajowego w Stuttgarcie, Niemcy). Zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy bowiem oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia nr 6/2002, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie orzecznictwa krajowego, w tym również zresztą w przypadku, gdy zostało ono oparte na przepisach analogicznych do przepisów tego rozporządzenia [zob. podobnie wyrok z dnia 4 lipca 2017 r., Murphy/EUIPO – Nike Innovate (Bransoletka elektroniczna z zegarkiem), T‑90/16, niepublikowany, EU:T:2017:464, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo].
63 Z tego samego powodu skarżąca nie może także wymagać od EUIPO przyjęcia rozważań zawartych w zielonej księdze Komisji w sprawie ochrony prawnej wzorów przemysłowych, przy założeniu, że taki dokument może być prawnie wiążący.
W przedmiocie porównania całościowych wrażeń wywoływanych przez kolidujące ze sobą wzory
64 Izba Odwoławcza uznała, że zakwestionowany wzór nie wywołuje w odczuciu poinformowanego użytkownika całościowego wrażenia odmiennego od całościowego wrażenia wywoływanego przez wcześniejszy wzór. Stwierdziła ona bowiem, że rzuty tych dwóch wzorów były zbieżne pod względem ich kształtu i sylwetki nadwozia, w szczególności w odniesieniu do wymiarów i proporcji, kształtu i układu okien i drzwi, kształtu pokrywy tylnej, drzwi, tylnego spojlera oraz kształtu i układu przednich reflektorów. Wywiodła ona z powyższego, że drobne różnice widoczne na rzutach z przodu i rzutach z tyłu tych dwóch wzorów, w szczególności w wypukłości pokrywy przedniej, kształcie zewnętrznych lusterek wstecznych, kształcie i układzie świateł tylnych, a także wykonaniu tylnego zderzaka lub kształcie rury wydechowej, nie mogą być uważane za cechy wystarczająco uwydatnione, by znacząco wpłynąć na całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku.
65 W celu podważenia wspomnianej oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą skarżąca twierdzi na wstępie, że Izba ta dopuściła się kilku naruszeń prawa i przepisów postępowania przy badaniu indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru.
66 I tak, Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić prezentację produktu w reklamie i w reprodukcjach fotograficznych załączonych do akt sprawy, które ilustrują konkretne sytuacje używania tego produktu, a nie tylko rzuty przedstawione na poparcie zgłoszenia i wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Tego rodzaju elementy pozwalają bowiem na wzięcie pod uwagę używania produktu zgodnego z jego przeznaczeniem, co Izba Odwoławcza powinna była uwzględnić w ramach bezpośredniego porównania kolidujących ze sobą wzorów.
67 Następnie skarżąca zarzuca Izbie Odwoławczej, iż ta nie wzięła pod uwagę szczególnych cech zachowania poinformowanego użytkownika przy zakupie, a w szczególności okoliczności, że jako potencjalny nabywca użytkownik ten będzie nieuchronnie zwracał uwagę na różnice, nawet minimalne, pomiędzy seriami tego samego modelu, ponieważ jest on poinformowany za pośrednictwem reklamy i mediów o tym, co oferuje rynek, oraz o trendach, a w konsekwencji o tym, co odróżnia nowy wprowadzony model samochodu od poprzednich modeli. I tak, co się tyczy w niniejszym przypadku porównania podobnych towarów, należy według skarżącej dokonać oceny indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru z uwzględnieniem wymogów rynkowych.
68 Ponadto Izba Odwoławcza naruszyła prawo z uwagi na to, że dla celów uznania indywidualnego charakteru wzoru postawiła „znacznie wyższe wymogi” niż wymogi określone przez orzecznictwo przy ocenie nowości takiego wzoru. Taka nowość będzie bowiem uznana, nawet gdy różnice między zakwestionowanym wzorem a wcześniejszym wzorem, mimo że nie są nieistotne, mogą być uważane za niewielkie.
69 Wreszcie Izba Odwoławcza nie przeprowadziła zdaniem skarżącej całościowej analizy, lecz przyjęła punkt widzenia „raczej techniczny i fragmentaryczny”, ograniczając się do ustalenia zbieżności i różnic między kolidującymi ze sobą wzorami bez dokonania ostatecznie porównania wynikających z tego całościowych wrażeń.
70 EUIPO i interwenient kwestionują wszystkie te argumenty.
71 W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że z orzecznictwa mającego zastosowanie w tej dziedzinie wynika, iż porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez wzory musi stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic [wyrok z dnia 29 października 2015 r., Roca Sanitario/OHIM – Villeroy & Boch (Kran z jednym uchwytem), T‑334/14, niepublikowany, EU:T:2015:817, pkt 58].
72 W celu zbadania indywidualnego charakteru wzoru należy dokonać porównania pomiędzy całościowym wrażeniem wywoływanym przez zakwestionowany wzór wspólnotowy a całościowym wrażeniem wywoływanym przez każdy wcześniejszy wzór skutecznie przywołany przez wnoszącego o unieważnienie [wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne), T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 24].
73 Ponadto porównanie to musi dotyczyć wyłącznie elementów faktycznie chronionych, z pominięciem cech wyłączonych z ochrony. I tak, wspomniane porównanie musi dotyczyć wzorów w zarejestrowanej postaci, przy czym nie można wymagać od wnoszącego o unieważnienie przedstawienia graficznego wzoru, na który się powołał, porównywalnego z tym zawartym w zgłoszeniu do rejestracji zakwestionowanego wzoru (zob. wyrok z dnia 7 listopada 2013 r., Zwierzę z rodziny kotowatych w fazie wyskoku, T‑666/11, niepublikowany, EU:T:2013:584, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo].
74 Obowiązek dokonania porównania pomiędzy całościowymi wrażeniami wywoływanymi przez rozpatrywane wzory nie wyklucza jednak, by uwzględnione zostały materiały, udostępnione publicznie w różny sposób, w szczególności przez zaprezentowanie produktu obejmującego zarejestrowany wzór.
75 Celem rejestracji wzoru jest bowiem uzyskanie wyłącznego prawa do między innymi wytwarzania i wprowadzenia do obrotu handlowego produktu go obejmującego, co oznacza że wizerunki zawarte w zgłoszeniu są co do zasady ściśle związane z wyglądem wprowadzonego na rynek produktu (zob. wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Urządzenie komunikacyjne, T‑153/08, EU:T:2010:248, pkt 25).
76 W tym kontekście wzięcie pod uwagę – nawet tytułem przykładu przy dokonywaniu wspomnianego porównania – produktów rzeczywiście rozprowadzanych jest jednak ważne jedynie w zakresie, w jakim towary odpowiadają wzorom w zarejestrowanej postaci (zob. podobnie wyrok z dnia 20 października 2011 r., PepsiCo/Grupo Promer Mon Graphic, C‑281/10 P, EU:C:2011:679, pkt 73, 74).
77 Przypomniawszy te wcześniejsze orzeczenia, należy zauważyć przede wszystkim, że Izba Odwoławcza uznała, iż – jak wynika z pkt 30 zaskarżonej decyzji – całościowe wrażenie wywoływane przez zakwestionowany wzór, w postaci przedstawionej w prasie specjalistycznej, na którą powołała się skarżąca, nie zostało potwierdzone w świetle rzutów tego wzoru dołączonych do akt sprawy.
78 Podobnie i wbrew temu, co sugeruje skarżąca, Izba Odwoławcza dokonała bezpośredniego porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez zakwestionowany wzór z całościowym wrażeniem wywoływanym przez wcześniejszy wzór, jak wynika z pkt 23 zaskarżonej decyzji. W tym względzie nie można również twierdzić, iż takie porównanie nastąpiło bez uwzględnienia używania rozpatrywanego produktu zgodnie z jego przeznaczeniem, jako że Izba Odwoławcza wyraźnie wskazała w pkt 21 zaskarżonej decyzji, że poinformowanym użytkownikiem jest użytkownik, który prowadzi samochody osobowe i ich używa.
79 Ponadto skarżąca nie może również skutecznie podnosić, że Izba Odwoławcza nie wzięła pod uwagę okoliczności właściwych dla danego rynku. W rzeczywistości Izba ta wyjaśniła również w tym samym pkt 21 zaskarżonej decyzji, że należy uznać, iż taki użytkownik nie może nie wiedzieć o tym, że producenci nie opracowują stale nowych modeli, z uwagi na ich wysokie koszty, lecz preferują regularne modernizowanie istniejących modeli, zwłaszcza gdy zostały one na właściwym rynku docenione przez poinformowanych użytkowników, gdyż takie zarządzanie modelem umożliwia jednocześnie podążanie za ogólnymi trendami mody bez rezygnowania wszakże z typowych cech każdego modelu danego samochodu.
80 Co się tyczy następnie naruszenia prawa, którego miała dopuścić się Izba Odwoławcza poprzez postawienie w odniesieniu do uznania indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru „znacznie wyższych wymogów” niż te, które są konieczne do uznania „nowości” tego wzoru, należy zauważyć, że nawet jeśli przesłanka nowości ustanowiona w art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 i przesłanka charakteru indywidualnego określona w art. 6 tegoż rozporządzenia mogą w pewnej mierze się pokrywać – jak słusznie podkreśliła skarżąca na rozprawie – te dwie przesłanki nie mogą być jednak pod względem prawnym mylone, ponieważ spełnienie tych przesłanek odnosi się do dwóch odrębnych podstaw unieważnienia, które odpowiadają w konsekwencji prawnie odmiennym kryteriom.
81 Z art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 wynika bowiem, że dwa wzory uważa się za identyczne, jeżeli ich cechy różnią się jedynie nieistotnymi szczegółami, czyli detalami, które nie stwarzają różnic, nawet niewielkich, między tymi wzorami. Przeciwnie, do celów oceny nowości wzoru należy sprawdzić, czy istnieją między starymi a nowymi wzorami różnice, które nie są nieistotne, nawet jeśli są one niewielkie [wyrok z dnia 6 czerwca 2013 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarka), T‑68/11, EU:T:2013:298, pkt 37].
82 I tak, brzmienie i zakres art. 6, jak zostało to przypomniane w pkt 22 powyżej, nie odpowiadają brzmieniu i zakresowi art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, jak mimo to starała się podnieść skarżąca, interpretując, zresztą w błędny sposób, wyrok z dnia 6 czerwca 2013 r., Tarcze zegarka (T‑68/11, EU:T:2013:298). Z tego względu wzór może zostać uznany za nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, gdy brakuje mu indywidualnego charakteru w rozumieniu art. 6 tegoż rozporządzenia [zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 2018 r., Gifi Diffusion/EUIPO – Crocs (Obuwie), T‑424/16, niepublikowany, EU:T:2018:136, pkt 48].
83 Z powyższego wynika, że okoliczność, iż Izba Odwoławcza nie uwzględniła jako „niewystarczających” różnice, które nawet gdy uznać je za niewielkie, nie mogą być uważane za nieistotne, nie może być przedmiotem zarzutu jako naruszenie prawa.
84 Zatem z powodu braku uściślenia przez skarżącą „znacznie wyższych wymogów”, które jej zdaniem zastosowała Izba Odwoławcza, rozpatrywanego zarzutu szczegółowego nie można uwzględnić.
85 Ostatecznie wbrew temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza jak najbardziej i w odpowiedni sposób przeprowadziła badanie całości różnic i podobieństw między kolidującymi ze sobą wzorami przy porównywaniu całościowego wrażenia wywoływanego przez sporny wzór z całościowym wrażeniem wywieranym na poinformowanym użytkowniku przez wcześniejszy wzór.
86 Izba Odwoławcza nie tylko zresztą dokonała analizy rzutów przednich i tylnych dwóch kolidujących ze sobą wzorów „rozpatrywanych indywidualnie”, ale również przeanalizowała je w sposób „łączny”, jak wynika z pkt 29 zaskarżonej decyzji, i doszła do wniosku, że różnice pojawiające się na tych rzutach nie mogą znacząco wpłynąć na całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku. Rozpatrywany zarzut szczegółowy nie znajduje zatem oparcia w faktach.
87 Ponadto porównanie rzutów bocznych kwestionowanego wzoru, w postaciach zarejestrowanych z postaciami przedstawionymi na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, także nie pozwala na potwierdzenie stanowiska, za którym opowiada się skarżąca, a zgodnie z którym główne reflektory w zakwestionowanym wzorze są „wypukłe na zewnątrz” i odróżniają się „wydatnie” od głównych reflektorów wcześniejszego wzoru, a klamki drzwi zostały „całkowicie przemodelowane”. Rzuty boczne, które przedstawiają sylwetkę każdego wzoru w całości, nie pozwalają bowiem dokładnie ani „w jasny sposób” uchwycić kolidujących ze sobą wzorów na takim poziomie szczegółowości.
88 Nawet przy założeniu, że takie różnice mogą zostać dostrzeżone przez poinformowanego użytkownika, to nie są one w każdym razie wystarczająco uwydatnione, aby na samej tej podstawie można było podważyć ocenę dokonaną przez Izbę Odwoławczą. Zdaniem tej instancji wszystkie rzuty odnośnych wzorów, a nie tylko rzuty boczne, wskazują bowiem, że wzory te są zbieżne pod względem ich kształtu i sylwetki nadwozia, zarówno w odniesieniu do wymiarów i proporcji, jaki i kształtu oraz układu okien i drzwi.
89 To samo dotyczy argumentu, zgodnie z którym również światła przeciwmgielne różnią się między tymi dwoma wzorami, a w zakwestionowanym wzorze lusterko wsteczne zostało przesunięte do tyłu i obecnie jest ono bezpośrednio przytwierdzone na drzwiach. Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, koła kwestionowanego wzoru nie są większe w takim stopniu, że zmieniają rzut boczny kolidujących ze sobą wzorów. Wreszcie, kształt i umieszczenie kierunkowskazów są silnie zbliżone w przypadku tych wzorów.
90 Ponadto, co się tyczy, po pierwsze, porównania rzutów z tyłu, jest prawdą – jak to uznało EUIPO na rozprawie i jak to podkreśliła Izba Odwoławcza w pkt 28 zaskarżonej decyzji – że wskazują one na pewne różnice, w szczególności w odniesieniu do kształtu lub układu tylnych świateł, zderzaków, rury wydechowej, czy też, jak słusznie zauważa skarżąca, spojlera lub tylnej pokrywy.
91 Po drugie, co się tyczy porównania rzutów z przodu, jest oczywiście także prawdą, że wypukłość przedniej pokrywy jest wyraźniejsza we wzorze serii 991 niż we wzorze serii 997 samochodu „Porsche 911”, „tak że przednia część wydaje się bardziej płaska i szersza w całości”, jak to zresztą zauważa Izba Odwoławcza w pkt 27 zaskarżonej decyzji.
92 O ile wszystkie takie różnice, a także jeszcze inne wskazane przez skarżącą, mogą wzmocnić wrażenie odświeżenia szczegółów, o tyle jednak nie wydają się wystarczająco uwydatnione, aby podważać całościowe wrażenie podobieństwa między rzutami tych wzorów, w szczególności ze względu na bardzo podobną strukturę ogólną kolidujących ze sobą wzorów, które w znacznym stopniu są zbieżne pod względem ich kształtu i odpowiedniej sylwetki.
93 Wreszcie, ze względów wskazanych już w pkt 62 i 63 powyżej skarżąca nie może skutecznie powoływać się na poparcie swojej argumentacji na orzecznictwo Bundesgerichtshof (federalnego trybunału sprawiedliwości, Niemcy) lub Oberlandesgericht Düsseldorf (wyższego sądu krajowego w Düsseldorfie, Niemcy) lub też na zieloną księgę Komisji w sprawie ochrony prawnej wzorów przemysłowych.
94 W tych okolicznościach i jako że wbrew temu, co twierdziła skarżąca, Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę w sposób obiektywny wszystkie różnice pomiędzy kolidującymi ze sobą wzorami, jak to wynika z pkt 26–28 zaskarżonej decyzji, instancja ta, nie popełniając błędu w ocenie, mogła stwierdzić w pkt 29 zaskarżonej decyzji, że wszystkie różnice – rozpatrywane indywidualnie lub łącznie – istniejące między licznymi rzutami kolidujących ze sobą wzorów były zbyt małe, by znacząco wpłynąć na całościowe wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku, ponieważ takie wrażenie jest zdominowane przez zasadnicze cechy tych wzorów, którymi są kształt nadwozia, drzwi lub okien.
95 W tym względzie skarżąca nie może skutecznie powoływać się na artykuły z prasy specjalistycznej lub opinie jury konkursów z dziedziny wzornictwa w celu podważenia takiego stwierdzenia, jako że chodzi o ocenę całościowego wrażenia z punktu widzenia poinformowanego użytkownika, który choć zna różne wzory w danym sektorze handlowym i ma pewną wiedzę pozwalającą mu na wykazywanie się stosunkowo wysokim poziomem uwagi, nie jest ani ekspertem technicznym, ani specjalistą z zakresu wzornictwa.
96 Zatem w szczególności nie można się skutecznie powoływać na okoliczność, że jury konkursu „red dot award: product design 2012” podkreśliło, że kształt zakwestionowanego wzoru jest „całkowicie nowy” lub że „proporcje zostały w znacznym stopniu zmienione”, w celu zakwestionowania dokonanej przez Izbę Odwoławczą oceny indywidualnego charakteru wspomnianego wzoru w świetle przepisów art. 6 rozporządzenia nr 6/2002. Co więcej, interwenient przedstawił artykuły prasowe prowadzące do wniosku odwrotnego od tego, na którym chciałaby się oprzeć skarżąca, wskazujące, że były prezes zarządu skarżącej stwierdził, że skarżąca zamierza optymalizować „zawsze tę samą sylwetkę, dostosowując do ducha czasu”.
97 Wobec powyższego należy oddalić pierwszą część jedynego zarzutu.
W przedmiocie drugiej części jedynego zarzutu, dotyczącej naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 5 tegoż rozporządzenia
98 Skarżąca twierdzi, że zakwestionowany wzór należy uznać za nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
99 Trzeba jednak zauważyć, że taka argumentacja jest w każdym razie nieistotna dla niniejszego sporu, jako że Izba Odwoławcza nie zastosowała takiego przepisu, ponieważ mogła słusznie uznać, iż badanie nowości zakwestionowanego wzoru nie jest konieczne z uwagi na to, że brak indywidualnego charakteru wystarcza, by stanowić przeszkodę dla jego ochrony zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.
100 Wobec powyższego drugą część jedynego zarzutu, a w konsekwencji skargę w całości należy oddalić.
W przedmiocie kosztów
101 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
102 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO i interwenienta – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Dr. Ing. h.c. F. Porsche AG zostaje obciążona kosztami postępowania.
Frimodt Nielsen | Półtorak | Perillo |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 czerwca 2019 r.
Podpisy