WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)
z dnia 12 września 2013 r.(*)
Podatek od wartości dodanej – Szósta dyrektywa 77/388/EWG – Artykuły 17 i 19 – Odliczenie podatku naliczonego – Wykorzystanie towarów i usług jednocześnie do celów transakcji podlegających opodatkowaniu i transakcji zwolnionych z podatku – Częściowe odliczenie – Obliczanie części podlegającej odliczeniu – Oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich – Nieuwzględnienie ich obrotów
W sprawie C‑388/11
mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d’État (Francja) postanowieniem z dnia 11 lipca 2011 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 22 lipca 2011 r., w postępowaniu:
Le Crédit Lyonnais
przeciwko
Ministre du Budget, des Comptes publics et de la Réforme de l’État,
TRYBUNAŁ (pierwsza izba),
w składzie: A. Tizzano, prezes izby, A. Borg Barthet, M. Ilešič, J.J. Kasel (sprawozdawca) i M. Berger, sędziowie,
rzecznik generalny: P. Cruz Villalón,
sekretarz: V. Tourrès, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 września 2012 r.,
rozważywszy uwagi przedstawione:
– w imieniu Le Crédit Lyonnais przez adwokatów C. Aldeberta, E. Ashworth oraz C. Reinbold,
– w imieniu rządu francuskiego przez G. de Bergues’a oraz J.S. Pilczera, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu cypryjskiego przez E. Symeonidou, działającą w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa przez L. Seeborutha oraz A. Robinsona, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez R. Hilla, barrister,
– w imieniu Komisji Europejskiej przez C. Soulay oraz L. Lozano Palacios działające w charakterze pełnomocników,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 28 lutego 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 17 ust. 2, 3 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1, zwanej dalej „szóstą dyrektywą”).
2 Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy Le Crédit Lyonnais (zwaną dalej „LCL”), instytucją kredytową mającą zakład główny we Francji, a państwem francuskim w przedmiocie obliczania części podlegającej odliczeniu podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”) mającej zastosowanie do LCL w odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 31 grudnia 1990 r.
Ramy prawne
Uregulowania Unii
3 Artykuł 2 szóstej dyrektywy stanowi:
„Opodatkowaniu podatkiem [VAT] podlega
1. dostawa towarów lub usług świadczona [świadczenie usług dokonywane] odpłatnie na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje [działającego w takim charakterze];
[…]”.
4 Artykuł 4 ust. 1 i 2 tej dyrektywy przewiduje:
„1. »Podatnikiem« jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania [od jej miejsca] działalność gospodarczą, określoną w ust. 2, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.
2. Działalność gospodarcza określona w ust. 1 obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów [lub zawodów podobnych]. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych [wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych celem stałego osiągania zysku]”.
5 Artykuł 9 ust. 1 wspomnianej dyrektywy ma następujące brzmienie:
1. Za miejsce, w którym usługa jest świadczona, uważa się miejsce, gdzie dostawca założył swoje przedsiębiorstwo lub stałe miejsce prowadzenia działalności [usługodawca ma siedzibę lub stały zakład], z którego świadczone są usługi, w przypadku braku takiego miejsca […], miejsce jego stałego pobytu lub miejsce, w którym zazwyczaj przebywa”.
6 Artykuł 13 część B szóstej dyrektywy stanowi:
„Nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, państwa członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom:
[…]
d) następujące transakcje:
1. udzielanie oraz negocjacje [pośrednictwo] w sprawach kredytu, oraz zarządzanie kredytem przez osobę udzielającą go;
2. negocjacje [pośrednictwo] i przejęcie zobowiązań, poręczeń i innych zabezpieczeń kredytowych lub innego zabezpieczenia oraz zarządzanie zabezpieczeniami kredytowymi przez osobę udzielającą kredytu;
3. transakcje, łącznie z negocjacjami [w tym pośrednictwo], dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i faktoringu [czeków i innych papierów wartościowych, jednak z wyjątkiem odzyskiwania długów];
4. transakcje, łącznie z negocjacjami [w tym pośrednictwo], dotyczące waluty, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyjątkiem przedmiotów kolekcjonerskich; za »przedmioty kolekcjonerskie« uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu lub banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy oraz monety o wartości numizmatycznej;
5. transakcje, łącznie z negocjacjami [w tym pośrednictwo], z wyjątkiem zarządzania i przechowywania, dotyczące akcji, udziałów w spółkach lub stowarzyszeniach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem:
– dokumentów ustanawiających własność [tytuł prawny do] towarów;
– praw lub papierów wartościowych, określonych w art. 5 ust. 3,
6. zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi [zarządzanie funduszami powierniczymi], określonymi przez państwa członkowskie;
[…]”.
7 Artykuł 17 owej dyrektywy stanowi:
„1. Prawo do odliczenia powstaje w momencie, w którym odliczany podatek staje się wymagalny [z chwilą powstania obowiązku podatkowego].
2. O ile towary i usługi są częścią transakcji [służą wykonywaniu czynności] podlegających opodatkowaniu, podatnik jest uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany jest zapłacić:
a) należnego [podlegającego zapłacie] lub zapłaconego podatku [VAT] od towarów lub usług dostarczonych lub które mają być podatnikowi dostarczone przez innego podatnika;
b) podatku [VAT] należnego [podlegającego zapłacie] lub zapłaconego od towarów przywożonych;
c) podatku [VAT], który jest należny [podlegającego zapłacie] na podstawie art. 5 ust. 7 lit. a) i art. 6 ust. 3.
3. Państwa członkowskie przyznają każdemu podatnikowi prawo do odliczenia lub zwrotu podatku [VAT], określonego w ust. 2, w stopniu, w jakim takie towary lub usługi są używane do celów:
a) transakcji związanych z działalnością gospodarczą, określoną w art. 4 ust. 2 przeprowadzanych w innym kraju, które kwalifikowałyby się do odliczenia podatku jeśli miałyby miejsce na terytorium kraju;
b) transakcji zwolnionych od podatku zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. i) i art. 15, i [art.] 16 ust. 1 pkt B, C i D, i [art. 16] ust. 2;
c) transakcji zwolnionych od podatku zgodnie z art. 13 część B lit. a) i [art. 13 część B lit.] d) ust. [pkt] 1–5, w przypadku gdy klient ma przedsiębiorstwo [siedzibę] poza Wspólnotą lub, gdy te transakcje są bezpośrednio związane z towarami przeznaczonymi do wywozu do kraju spoza Wspólnoty.
[…]
5. W odniesieniu do towarów i usług, które mają być wykorzystane przez podatnika tak w przypadku transakcji określonych w ust. 2 i 3, dla których podatek od wartości dodanej podlega odliczeniu, jak też transakcji, dla których podatek nie podlega odliczeniu, odliczenie będzie dotyczyło tylko takiej części podatku [VAT], jaki przypada na kwotę tych pierwszych transakcji.
Ta część podlegająca odliczeniu zostanie ustalona, zgodnie z art. 19, dla wszystkich transakcji przeprowadzanych przez podatnika.
Jednakże państwa członkowskie mogą:
a) upoważnić podatnika do określenia proporcjonalnej części każdego obszaru jego działalności, pod warunkiem że dla każdego z tych obszarów będzie prowadzona osobna rachunkowość;
b) zobowiązać podatnika do stosowania specjalnej stawki podlegającej odliczeniu dla każdego z obszarów jego działalności i do prowadzenia osobnych rozliczeń dla każdego z sektorów;
c) upoważnić lub zobowiązać podatnika do stosowania odliczenia na podstawie wykorzystania całości lub części towarów i usług;
d) upoważnić lub zobowiązać podatnika do stosowania odliczenia zgodnie z przewidzianą zasadą ustanowioną w ust. 1 w stosunku do wszystkich towarów i usług używanych dla transakcji tam wymienionych;
e) przewidzieć, że kwota podatku [VAT], która nie podlega odliczeniu przez podatnika, nie jest uwzględniana, jeżeli jest bardzo niska.
[…]”.
8 Artykuł 19 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy stanowi:
„1. Na część podlegającą odliczeniu na podstawie art. 17 ust. 5 akapit pierwszy składać się będzie proporcja mająca:
– jako licznik – całkowitą kwotę, poza podatkiem [VAT], obrotu w danym roku uzyskanego z transakcji, do których stosuje się odliczenie podatku od wartości dodanej zgodnie z art. 17 ust. 2 i 3,
– jako mianownik – całkowitą kwotę, poza podatkiem [VAT], obrotu w danym roku uzyskanego z transakcji uwzględnionych w liczniku oraz transakcji dla których nie przysługuje odliczenie podatku [VAT]. Państwa członkowskie mogą również włączyć do mianownika kwotę subwencji innych niż określone w art. 11 część A ust. 1 lit. a).
Część podlegająca odliczeniu będzie ustalana w stosunku procentowym w skali rocznej oraz zaokrąglona w górę do pełnej kwoty procentowej.
2. Na zasadzie odstępstwa przepisów ust. 1 z kwoty, od której oblicza się część podlegającą odliczeniu, będą wyłączone kwoty obrotu uzyskane z dostawy dóbr inwestycyjnych, z których korzysta podatnik w swojej firmie [w swoim przedsiębiorstwie]. Kwoty obrotu uzyskane z transakcji określonych w art. 13 część B lit. d), jeśli chodzi o transakcje okazjonalne, oraz okazjonaln[ych] transakcj[i] związan[ych] z obrotem nieruchomościami i finansami, są również wyłączone. W przypadkach, w których państwa członkowskie korzystają z określonej w art. 20 ust. 5 możliwości niewymagania korekty w odniesieniu do dóbr inwestycyjnych, mogą one uwzględnić przy obliczaniu części podlegającej odliczeniu sprzedaż dóbr inwestycyjnych”.
Przepisy francuskie
9 Artykuł 271 code général des impôts (ordynacji podatkowej), w brzmieniu obowiązującym w chwili zajścia okoliczności faktycznych niniejszej sprawy (zwanej dalej „CGI”), przewidywał:
„4. Uprawniają do odliczenia na takich samych warunkach, jak gdyby podlegały opodatkowaniu podatkiem [VAT]:
[…]
b) Usługi bankowe i finansowe zwolnione z podatku na podstawie przepisów art. 261 C ust. 1 lit. a)–e), jeżeli są one wykonywane na rzecz osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę poza Europejską Wspólnotą Gospodarczą lub odnoszą się do wywozu towarów do krajów niebędących państwami członkowskimi Wspólnoty”.
10 Zgodnie z art. 212 załącznika II do CGI:
„Podatnicy, którzy nie dokonują wyłącznie transakcji uprawniających do odliczenia, są upoważnieni do odliczenia części podatku [VAT] obciążającego towary stanowiące aktywa trwałe równej kwocie tego podatku pomnożonej przez proporcję istniejącą pomiędzy roczną kwotą dochodów związanych z transakcjami uprawniającymi do odliczenia i roczną kwotą dochodów związanych ze wszystkimi dokonanymi transakcjami […]”.
11 Artykuł 213 załącznika II do CGI stanowił:
„W sytuacji gdy podatnik prowadzi działalność w obszarach, które nie są objęte identycznymi przepisami w zakresie podatku [VAT], dla obszarów tych prowadzona jest odrębna rachunkowość dla celów stosowania prawa do odliczenia.
Każda nieruchomość, zespół nieruchomości lub część nieruchomości złożone z lokali socjalnych przeznaczonych pod wynajem, których dostawa sama w sobie podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 257 ust. 7 pkt 1 lit. c) [CGI] stanowi obszar działalności.
Kwota podatku podlegającego odliczeniu tytułem towarów wspólnych różnym obszarom ustalana jest przez zastosowanie proporcji przewidzianej w art. 212”.
12 Artykuł 219 załącznika II do CGI brzmiał następująco:
„Podatnicy, którzy nie dokonują wyłącznie transakcji uprawniających do odliczenia, są upoważnieni do odliczenia części podatku [VAT] obciążającego te towary i usługi z zastrzeżeniem następujących ograniczeń:
a) W sytuacji gdy te towary i usługi służą wyłącznie do dokonywania transakcji uprawniających do odliczenia, obciążający je podatek podlega odliczeniu;
b) W sytuacji gdy służą one wyłącznie do transakcji nieuprawniających do odliczenia, obciążający je podatek nie podlega odliczeniu;
c) W sytuacji gdy ich wykorzystanie prowadzi jednocześnie do dokonania transakcji, z których jedne uprawniają do odliczenia, zaś inne nie, część obciążającego je podatku podlega odliczeniu. Część ta ustalana jest według zasad przewidzianych w art. 212–214”.
Postępowanie główne i pytania prejudycjalne
13 LCL jest instytucją bankową mającą zakład główny we Francji i oddziały w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz w państwach trzecich.
14 W następstwie kontroli księgowej LCL dotyczącej okresu od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 31 grudnia 1989 r. i dwóch zawiadomień o korekcie podatku organy podatkowe nałożyły na LCL obowiązek zapłaty zaległości między innymi podatku VAT za wspomniany okres. Wezwania do zapłaty tych zaległości wynikają z odmowy uwzględnienia przez organy podatkowe wykazanej przez LCL w jej deklaracjach kwoty odsetek od pożyczek udzielonych przez zakład główny LCL jej oddziałom mieszczącym się poza terytorium Francji – w liczniku i mianowniku części podlegającej odliczeniu przewidzianej w dziedzinie podatku VAT przez art. 212 załącznika II do CGI.
15 W dniu 20 lipca 1994 r. LCL wniosła pierwsze zażalenie dotyczące tych wezwań do zapłaty zaległości, twierdząc, że kwota odsetek mogła być uwzględniona przy obliczaniu części podlegającej odliczeniu podatku VAT. W dniu 31 grudnia 1996 r. LCL wniosła drugie zażalenie, w którym zażądała zwrotu sum uważanych przez nią za nadpłacone w odniesieniu do omawianych okresów oraz sum uiszczonych w 1990 r. i 1991 r. za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 1990 r., twierdząc, że skoro kwota odsetek naliczonych przez zakład główny oddziałom nie mogła być uwzględniona, ponieważ jej zakład główny i zagraniczne oddziały wchodziły w skład tej samej jednostki, to dochody z transakcji, jakich zagraniczne oddziały dokonują z podmiotami trzecimi, powinny być uważane za jej własne i uwzględnione przy obliczaniu zastosowanej do niej części podlegającej odliczeniu.
16 Jako że organy podatkowe oddaliły te zażalenia, LCL wniosła skargę do tribunal administratif de Paris (sądu administracyjnego w Paryżu). Wyrokiem z dnia 5 października 2004 r. wspomniany sąd oddalił tę skargę. W związku z oddaleniem również wniesionego przez LCL odwołania od tego wyroku spółka ta wniosła skargę kasacyjną do Conseil d’État (najwyższego sądu administracyjnego).
17 Na poparcie swej skargi kasacyjnej LCL podnosi, że w celu ustalenia podlegającej odliczeniu części wydatków jej zakładu głównego w zakresie podatku VAT należy uwzględnić dochody jej oddziałów znajdujących się w innych państwach członkowskich Unii i w państwach trzecich, ponieważ w następstwie wyroku Trybunału z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C‑210/04 FCE Bank, Zb.Orz. s. I‑2803, trzeba uważać, iż w zakresie utrzymywanych stosunków stanowią one wraz z zakładem głównym jednego podatnika.
18 LCL twierdzi, że cour administrative d’appel de Paris (administracyjny sąd apelacyjny w Paryżu) dokonał wykładni niezgodnej ze wspólnotową zasadą neutralności w zakresie wspólnego systemu podatku VAT, orzekając, iż oddziały mieszczące się w innym państwie członkowskim Unii same podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT i w celu ustalenia ich własnych części podlegających odliczeniu uwzględniają rzeczone dochody, które nie mogą zatem ponownie uzasadniać prawa do odliczenia dla zakładu głównego, a z drugiej strony iż oddziały z siedzibą poza Unią, które mogą nie być opodatkowane podatkiem VAT lub podlegać innym przepisom, stanowią „odrębne obszary działalności” w zakresie wykonywania prawa do odliczenia.
19 W tych okolicznościach Conseil d’État postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:
„1) Czy w świetle przepisów dotyczących terytorialnego zakresu podatku [VAT] wykładni art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 szóstej dyrektywy […] można dokonywać w ten sposób, iż w celu obliczania przewidzianej przez nie części podlegającej odliczeniu zakład główny spółki z siedzibą w państwie członkowskim musi uwzględniać dochody uzyskane przez każdy z jej oddziałów mieszczących się w innym państwie członkowskim i analogicznie oddziały te muszą uwzględniać całość dochodów objętych zakresem podatku [VAT] uzyskanych przez spółkę?
2) Czy takie samo rozwiązanie należy przyjąć dla oddziałów mieszczących się poza Unią Europejską w szczególności w świetle prawa do odliczenia przewidzianego w art. 17 ust. 3 lit. a) i c) w odniesieniu do transakcji bankowych i finansowych, o których mowa w art. 13 część B lit. d) pkt 1–5, w przypadku gdy klient ma siedzibę poza [Unią]?
3) Czy odpowiedź na dwa pierwsze pytania może być różna dla poszczególnych państw w zależności od opcji, jakie przewidziane są w ostatnim akapicie art. 17 ust. 5, w szczególności jeżeli chodzi o tworzenie odrębnych obszarów działalności?
4) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na jedno z dwóch pierwszych pytań – po pierwsze, czy należy ograniczyć stosowanie takiej części podlegającej odliczeniu do obliczania prawa do odliczenia podatku [VAT] obciążającego wydatki poniesione przez zakład główny na rzecz zagranicznych oddziałów, i po drugie, czy uwzględnienie dochodów uzyskanych za granicą musi być dokonywane zgodnie z przepisami stosowanymi w państwie, w którym znajduje się oddział, czy też w państwie, w którym znajduje się zakład główny?”.
W przedmiocie pytań prejudycjalnych
W przedmiocie pytania pierwszego
20 Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w ramach procedury współpracy z sądami krajowymi, ustanowionej w art. 267 TFUE, zadaniem Trybunału jest udzielenie sądowi krajowemu użytecznej odpowiedzi, która umożliwi mu rozstrzygnięcie zawisłego przed nim sporu. Mając to na uwadze, Trybunał musi w razie potrzeby przeformułować przedstawione mu pytanie (zob. w szczególności ww. wyrok w sprawie FCE Bank, pkt 21).
21 W tym względzie należy zaznaczyć, że w swym pierwszym pytaniu sąd odsyłający stara się dowiedzieć, w jaki sposób należy ustalać, po pierwsze, podlegającą odliczeniu część podatku VAT zakładu głównego spółki mającej siedzibę we Francji, a po drugie, podlegającą odliczeniu część podatku VAT oddziałów tej spółki mieszczących się poza tym państwem członkowskim. Tymczasem jako że postępowanie główne dotyczy jedynie ustalania podlegającej odliczeniu części mającej zastosowanie do zakładu głównego opodatkowanej spółki, nie ma potrzeby szczegółowego wypowiadania się w przedmiocie obliczania części podlegających odliczeniu mających zastosowanie do oddziałów tej spółki mieszczących się poza tym państwem.
22 Wobec powyższego należy rozumieć, że pierwsze pytanie ma w istocie na celu ustalenie, czy art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku VAT podlegającej odliczeniu może uwzględnić obroty osiągnięte przez jej oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich.
23 Aby udzielić odpowiedzi na to pytanie, należy przypomnieć, że w celu ustalenia zakresu przepisu prawa Unii należy mieć na uwadze jednocześnie jego treść, jego kontekst oraz jego cele (zob. w szczególności wyrok z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C‑174/08 NCC Construction Danmark, Zb.Orz. s. I‑10567, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).
24 W tym względzie należy zauważyć, że samo brzmienie art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy nie pozwala stwierdzić, że w celu ustalenia podlegającej odliczeniu części podatku VAT mającej zastosowanie do spółki, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, spółka ta może uwzględnić obroty osiągnięte przez jej oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich.
25 Jeżeli chodzi o kontekst, w jaki wpisują się te przepisy i o ich cele należy przypomnieć, że art. 17 i 19 szóstej dyrektywy mieszczą się w jej tytule XI, który jest poświęcony systemowi odliczeń.
26 Prawo do odliczenia przewidziane w art. 17 i następnych szóstej dyrektywy stanowi integralną część mechanizmu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane (wyroki: z dnia 6 października 2005 r. w sprawie C‑243/03 Komisja przeciwko Francji, Zb.Orz. s. I‑8411, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie C‑488/07 Royal Bank of Scotland, Zb.Orz. s. I‑10409, pkt 14).
27 System odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT podlegającego zapłacie bądź zapłaconego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT zapewnia zatem całkowitą neutralność działalności gospodarczej w zakresie obciążeń podatkowych, bez względu na jej cel i rezultaty, pod warunkiem że ona sama podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT (zob. ww. wyrok w sprawie Royal Bank of Scotland, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 Dokładniej rzecz ujmując, art. 17 ust. 5 szóstej dyrektywy ustanawia system znajdujący zastosowanie do prawa do odliczenia podatku VAT, jeżeli podatek ten dotyczy towarów lub usług wykorzystywanych przez podatnika na potrzeby „transakcji określonych w ust. 2 i 3, dla których podatek podlega odliczeniu, jak też transakcji, dla których podatek nie podlega odliczeniu”. W takim przypadku, zgodnie z art. 17 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy, odliczenie jest dopuszczalne tylko w odniesieniu do tej części podatku VAT, która jest proporcjonalna do kwoty transakcji podlegających opodatkowaniu (ww. wyrok w sprawie Royal Bank of Scotland, pkt 15).
29 Na mocy art. 17 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy wysokość odliczenia jest obliczana według części proporcjonalnej ustalonej zgodnie z art. 19 tej dyrektywy (ww. wyrok w sprawie Royal Bank of Scotland, pkt 18).
30 Należy zauważyć, iż jako że obliczanie części podlegającej odliczeniu jest elementem systemu odliczeń, zasady, według jakich musi odbywać się to obliczanie, są wraz z tym systemem odliczeń objęte zakresem stosowania krajowych przepisów w dziedzinie podatku VAT, z którymi działalność lub transakcja musi być związana pod względem podatkowym.
31 Do organów podatkowych każdego państwa członkowskiego należy bowiem określenie metody ustalania prawa do odliczenia, co umożliwia im art. 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy, który to przepis upoważnia państwa członkowskie do określenia części podlegającej odliczeniu odrębnej dla każdego obszaru działalności albo odliczenia na podstawie wykorzystania całości lub części towarów i usług dla potrzeb konkretnej działalności lub też do wprowadzenia wykluczenia prawa do odliczenia po pewnymi warunkami (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Royal Bank of Scotland, pkt 19).
32 Uwagę zawartą w pkt 31 niniejszego wyroku potwierdza zresztą okoliczność, iż sposób zwrotu podatku VAT poprzez odliczenie lub zwrot zależy wyłącznie od miejsca siedziby podatnika (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2009 r. w sprawie C‑244/08 Komisja przeciwko Włochom, pkt 25, 33).
33 Ponadto należy wyjaśnić, że pojęcie „miejsca siedziby” nie odnosi się do jedynie zakładu głównego podatnika, lecz również do stałych zakładów w rozumieniu szóstej dyrektywy, które może on mieć w innych państwach członkowskich. Tym samym spółkę, która ustanowiła swój zakład główny państwie członkowskim i która posiada stały zakład w innym państwie członkowskim, należy z tego względu uważać za mającą siedzibę w tym drugim państwie w zakresie działalności, jaką w nim wykonuje, i nie może ona domagać się zwrotu podatku VAT w rozumieniu ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (Dz.U L 331, s. 11) oraz trzynastej dyrektywy Rady z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty (Dz.U. L 326, s. 40), który został tam zapłacony. Ów stały zakład musi wystąpić do organów podatkowych tego państwa o odliczenie podatku VAT związanego z nabyciem towarów lub usług, jakiego dokonano w tym państwie (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 33, 35).
34 Następstwem tego, iż Trybunał orzekł, że stały zakład w rozumieniu szóstej dyrektywy położony w państwie członkowskim oraz zakład główny położony w innym państwie stanowią jednego podatnika podatku VAT (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Włochom, pkt 38), jest to, iż jeden podatnik podlega – oprócz systemu mającego zastosowanie w państwie swego zakładu głównego – tylu krajowym systemom odliczeń, w ilu państwach członkowskich posiada stałe zakłady.
35 Tymczasem jako że zasady obliczania części podlegającej odliczeniu stanowią podstawowy element systemu odliczeń, przy obliczaniu części podlegającej odliczeniu mającej zastosowanie do zakładu głównego podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim nie można, bez poważnego podważania zarówno racjonalnego rozdziału sfer stosowania krajowych przepisów w dziedzinie podatku VAT oraz racji bytu rzeczonej części podlegającej odliczeniu, uwzględniać obrotów zrealizowanych przez wszystkie stałe zakłady, które rzeczony podatnik posiada w innych państwach członkowskich.
36 Powyższa interpretacja art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy jest ponadto zgodna z celem tych przepisów.
37 Jeżeli bowiem chodzi o zasadę neutralności podatku VAT, której wdrożeniu służy system odliczeń, należy zauważyć, jak zaznaczył to rzecznik generalny w pkt 67–69 swej opinii, że nie stwierdzono, aby umożliwienie podatnikowi obliczania części podlegającej odliczeniu mającej zastosowanie do jego zakładu głównego mieszczącego w określonym państwie członkowskim z uwzględnieniem obrotów zrealizowanych przez jego stałe zakłady mieszczące się w innych państwach członkowskich mogło zagwarantować w każdym wypadku lepsze przestrzeganie tejże zasady w porównaniu z systemem przewidującym, że podatnik musi w każdym państwie członkowskim, w którym uznaje się go za posiadacza stałego zakładu w rozumieniu szóstej dyrektywy, ustalać odrębną część podlegającą odliczeniu.
38 Następnie, jak słusznie podniosło Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, konsekwencją takiego sposobu ustalania części podlegającej odliczeniu mającej zastosowanie do zakładu głównego podatnika byłoby powiększenie w odniesieniu do wszystkich towarów i usług nabytych przez tego podatnika w państwie członkowskim, w którym znajduje się jego zakład główny, części podatku VAT, którą ten zakład główny może odliczyć, mimo że część z tych nabytych towarów i usług nie ma żadnego związku z działalnością stałych zakładów mieszczących się poza tym państwem. Wysokość mającej zastosowanie części podlegającej odliczeniu byłaby w ten sposób zniekształcona.
39 Wreszcie taki sposób ustalania części podlegającej odliczeniu może naruszać skuteczność (effet utile) art. 5 ust. 7 lit. a) i art. 6 ust. 3 szóstej dyrektywy, które to przepisy przyznają państwom członkowskim pewne uprawnienia dyskrecjonalne, łagodząc skutki wyborów dokonanych przez te państwa w dziedzinie polityki fiskalnej.
40 W świetle ogółu powyższych rozważań na pierwsze pytanie należy odpowiedzieć, że art. 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku VAT podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich.
W przedmiocie pytania drugiego
41 Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający stara się w istocie ustalić, czy w świetle art. 17 ust. 3 lit. a) i c) szóstej dyrektywy spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podlegającej odliczeniu może uwzględniać obroty osiągnięte przez jej oddziały mieszczące się w państwach trzecich.
42 W tym względzie należy przypomnieć, że jak wynika to z pkt 30–33 niniejszego wyroku, system odliczeń opiera się na zasadzie terytorialności mających zastosowanie przepisów krajowych, i że w wypadku gdy podatnik posiada stały zakład w państwie innym aniżeli państwo, w którym mieści się jego zakład główny, dla celów stosowania przepisów szóstej dyrektywy uznaje się, że działalność gospodarcza wykonywana przez niego w tym państwie jest wykonywana z tego stałego zakładu.
43 Tymczasem należy stwierdzić, że zarówno w preambule szóstej dyrektywy, jak też w jej przepisach brak jest wskazówek pozwalających przyjąć, że okoliczność, iż podatnik posiada stały zakład poza Unią, może mieć wpływ na system odliczeń, któremu podlega tenże podatnik w państwie członkowskim, w którym znajduje się jego zakład główny.
44 Z powyższego wynika, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 81 swej opinii, że w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym nie można zasadnie twierdzić, iż usługi świadczone przez stałe zakłady mieszczące się poza Unią na rzecz klientów również mających siedzibę w państwach trzecich należy uważać za świadczone przez sam zakład główny.
45 Stwierdzenia tego nie podważa argument, wedle którego spółka mająca zakład główny w państwie członkowskim i posiadająca oddział w państwie trzecim musi być dla celów podatku VAT traktowana pod względem podatkowym tak samo jak spółka również mająca siedzibę w państwie członkowskim, która świadczy te same usługi, nie korzystając z takiego oddziału, lub która posiada w tym celu spółkę zależną w rzeczonym państwie trzecim. Te różne opcje są odbiciem wyraźnie odmiennych sytuacji i nie mogą być traktowane w taki sam sposób pod względem podatkowym.
46 W tym względzie należy dodać, że podatnikom przysługuje co do zasady swoboda wyboru struktur organizacyjnych oraz sposobu dokonywania czynności, które uważają za najlepiej przystosowane do potrzeb ich działalności gospodarczej oraz ograniczenia ich obciążeń podatkowych (wyrok z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C‑277/09 RBS Deutschland Holdings, Zb.Orz. s. I‑13805, pkt 53).
47 Przysługujący przedsiębiorcy wybór pomiędzy transakcjami zwolnionymi z opodatkowania i transakcjami opodatkowanymi może opierać się na szeregu czynników, a w szczególności na względach natury podatkowej dotyczących systemu podatku VAT (zob. wyrok z dnia 9 października 2001 r. w sprawie C‑108/99 Cantor Fitzgerald International, Rec. s. I‑7257, pkt 33).
48 Ponadto z orzecznictwa Trybunału wynika, że w sytuacji gdy podatnik ma wybór pomiędzy dwiema transakcjami, przysługuje mu prawo do dokonania wyboru takiej struktury swojej działalności, poprzez którą ograniczy swoje zobowiązanie podatkowe (zob. w szczególności wyrok z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C‑255/02 Halifax i in. Zb.Orz. s. I‑1609, pkt 73; a także ww. wyrok w sprawie RBS Deutschland Holdings, pkt 54).
49 Wobec powyższego na drugie pytanie należy odpowiedzieć, że art. 17 ust. 3 lit. a) i c) oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w państwach trzecich.
W przedmiocie pytania trzeciego
50 Poprzez pytanie trzecie sąd odsyłający stara się w istocie ustalić, czy art. 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że pozwala on, aby państwo członkowskie przyjęło zasadę obliczania części podlegającej odliczeniu według obszaru działalności opodatkowanej spółki, upoważniając ją do uwzględnienia obrotów zrealizowanych przez oddział mieszczący się w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.
51 Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy przypomnieć, iż z brzmienia art. 17 ust. 5 i art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że ten ostatni przepis odnosi się tylko do części podlegającej odliczeniu, o której mowa w art. 17 ust. 5 akapit pierwszy tej dyrektywy, i tym samym wprowadza szczegółową zasadę ustalania dotyczącą jedynie części podlegającej odliczeniu, o której mowa w pierwszym z tych dwóch przepisów, a co za tym idzie, dotyczącą również odliczenia dokonywanego na podstawie art. 17 ust. 5 akapit trzeci lit. d) tej dyrektywy (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Royal Bank of Scotland, pkt 22; wyrok z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie C‑511/10, BLC Baumarkt, pkt 21).
52 Trybunał orzekł również, że wobec braku w szóstej dyrektywie wskazówek to do państw członkowskich należy ustalenie metod i zasad właściwych dla ustalania podlegającej odliczeniu części naliczonego podatku VAT, z poszanowaniem prawa Unii oraz zasad, które stanowią podstawę wspólnego systemu podatku VAT. Państwa członkowskie są zobowiązane do wykonywania swoich kompetencji z uwzględnieniem celu i struktury tej dyrektywy (zobacz w szczególności ww. wyrok w sprawie BLC Baumarkt, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo).
53 Należy jednak zauważyć, że zawartego w art. 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy odniesienia do „obszarów działalności” nie można rozumieć jako odniesienia do obszarów geograficznych.
54 Jak bowiem wynika z art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy termin „działalność” dotyczy w kontekście szóstej dyrektywy różnych rodzajów działalności gospodarczej, takiej jak działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi.
55 Z powyższego wynika, iż państwo członkowskie nie może na podstawie art. 17 ust. 5 akapit trzeci pozwolić podatnikowi mającemu siedzibę na jego terytorium na uwzględnienie przy obliczaniu części podlegającej odliczeniu mającej zastosowanie do obszaru jego działalności gospodarczej obrotów zrealizowanych przez stały zakład mieszczący się poza tymże państwem.
56 Wobec powyższego na pytanie trzecie należy odpowiedzieć, że art. 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on, aby państwo członkowskie przyjęło zasadę obliczania części podlegającej odliczeniu według obszaru działalności opodatkowanej spółki, upoważniając ją do uwzględnienia obrotów zrealizowanych przez oddział mieszczący się w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.
W przedmiocie pytania czwartego
57 Z uwagi na odpowiedzi udzielone na dwa pierwsze pytania pytanie czwarte nie wymaga odpowiedzi.
W przedmiocie kosztów
58 Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.
Z powyższych względów Trybunał (pierwsza izba) orzeka, co następuje:
1) Artykuł 17 ust. 2 i 5 oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku VAT podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w innych państwach członkowskich.
2) Artykuł 17 ust. 3 lit. a) i c) oraz art. 19 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że spółka, której zakład główny znajduje się w państwie członkowskim, przy ustalaniu mającej do niej zastosowanie części podatku od wartości dodanej podlegającej odliczeniu nie może uwzględniać obrotów osiągniętych przez jej oddziały mieszczące się w państwach trzecich.
3) Artykuł 17 ust. 5 akapit trzeci szóstej dyrektywy 77/388 należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on, aby państwo członkowskie przyjęło zasadę obliczania części podlegającej odliczeniu według obszaru działalności opodatkowanej spółki, upoważniając ją do uwzględnienia obrotów zrealizowanych przez oddział mieszczący się w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.
Podpisy