WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)

z dnia 21 lutego 2024 r.(*)

Unia gospodarcza i walutowa – Unia bankowa – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych (SRM) – Jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) – Decyzja SRB w sprawie obliczania składek ex ante za 2016 r. – Obowiązek uzasadnienia – Zasada niedziałania prawa wstecz – Artykuł 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 – Wyłączenie określonych zobowiązań z obliczania składek ex ante – Kredyty preferencyjne – Pomocnicza działalność wspierająca – Zarzut niezgodności z prawem

W sprawie T‑466/16 RENV,

NRW.Bank, z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), który reprezentowali J. Seitz oraz C. Marx, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), którą reprezentowali H. Ehlers, J. Kerlin oraz C. De Falco, w charakterze pełnomocników, których wspierali B. Meyring, S. Schelo, T. Klupsch oraz S. Ianc, adwokaci,

strona pozwana,

popieranej przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali A. Sikora-Kalėda oraz J. Bauerschmidt, w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Komisję Europejską, którą reprezentowali D. Triantafyllou, A. Steiblytė oraz A. Nijenhuis, w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),

w składzie: A. Kornezov, prezes, G. De Baere, D. Petrlík (sprawozdawca), K. Kecsmár i S. Kingston, sędziowie,

sekretarz: S. Jund, administratorka,

uwzględniając wyrok z dnia 14 października 2021 r., NRW.Bank/SRB (C‑662/19 P, EU:C:2021:846),

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 9 marca 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, NRW.Bank, wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji SRB/ES/2022/23 Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 27 kwietnia 2022 r. w sprawie cofnięcia decyzji SRB/ES/SRF/2016/06 z dnia 15 kwietnia 2016 r. w sprawie składek ex ante za rok 2016 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie, w jakim dotyczy ona NRW.Bank, oraz decyzji SRB/ES/SRF/2016/13 z dnia 20 maja 2016 r. w sprawie korekty składek ex ante za rok 2016 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, uzupełniającej decyzję SRB/ES/SRF/2016/06 w zakresie, w jakim dotyczy ona NRW.Bank, i obliczającej składki ex ante NRW.Bank za rok 2016 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

I.      Okoliczności powstania sporu i okoliczności faktyczne zaistniałe po wniesieniu niniejszej skargi

2        NRW.Bank jest bankiem rozwoju Land Nordrhein-Westfalen (kraju związkowego Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy, zwanego dalej „krajem związkowym”). Zgodnie z Gesetz über die NRW.BANK (ustawą o NRW.Bank) z dnia 16 marca 2004 r. (GV. NRW. 2004, s. 126, zwaną dalej „ustawą o NRW.Bank”) wykonuje on zadania z zakresu usług publicznych polegające na wspieraniu kraju związkowego i jego jednostek samorządu terytorialnego w dziedzinie polityki strukturalnej, gospodarczej, społecznej i zagospodarowania przestrzennego poprzez wdrażanie i zarządzanie w tym celu środkami wsparcia, w szczególności poprzez udzielanie kredytów. Skarżący wykonuje w tym celu operacje bankowe i posiada zezwolenie na prowadzenie działalności bankowej.

3        Działalność skarżącego dzieli się zasadniczo na dwie kategorie. Po pierwsze, prowadzi tak zwaną działalność rozwojową, w ramach której udziela między innymi kredytów preferencyjnych w dziedzinach wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy o NRW.Bank (zwanej dalej „działalnością rozwojową”).

4        Po drugie, wykonuje on działalność, którą określa jako „pomocniczą działalność wspierającą”, która jest przedmiotem niniejszej sprawy i jest przewidziana w § 3 ust. 5 ustawy o NRW.Bank. Zgodnie z tym przepisem w celu wypełnienia swoich zadań skarżący może „dokonywać transakcji i świadczyć usługi bezpośrednio związane z wykonywaniem jego zadań, [przy czym w tych ramach] może on w szczególności dokonywać operacji zarządzania zasobami pieniężnymi i ryzykiem, pozyskiwać podporządkowany kapitał gwarancyjny, brać udział w obrocie papierami wartościowymi, obligacjami publicznymi i innymi zobowiązaniami, a także nabywać i zbywać wierzytelności” (zwane dalej „pomocniczą działalnością wspierającą”). W ramach tej działalności skarżący nabywa w szczególności fundusze na rynku kapitałowym i inwestuje je długoterminowo w formie obligacji, z których większość ma formę papierów wartościowych sektora publicznego.

5        Decyzją SRB/ES/SRF/2016/06 z dnia 15 kwietnia 2016 r. w sprawie składek ex ante za rok 2016 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji SRB ustaliła, zgodnie z art. 70 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1), składki ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF) (zwane dalej „składkami ex ante”) za rok 2016 (zwany dalej „okresem składkowym 2016”), od instytucji kredytowych objętych zakresem art. 2 w związku z art. 67 ust. 4 tego rozporządzenia (zwanych dalej „instytucjami”), do których należy skarżący.

6        Decyzją SRB/ES/SRF/2016/13 z dnia 20 maja 2016 r. w sprawie korekty składek ex ante za rok 2016 na rzecz SRF, uzupełniającej decyzję SRB/ES/SRF/2016/06, SRB podwyższyła składkę ex ante skarżącego w następstwie korekty obliczenia składek ex ante wszystkich instytucji w odniesieniu do okresu składkowego 2016.

7        Decyzjami w sprawie poboru z dni 22 kwietnia 2016 r. i 10 czerwca 2016 r. Bundesanstalt für Finanzmarktstabilisierung (FMSA, federalny organ stabilizacji rynków finansowych, Niemcy), jako krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia nr 806/2014, nakazał skarżącemu uiszczenie składki ex ante za okres składkowy 2016 w kwocie, która została określona przez SRB.

8        W dniu 27 kwietnia 2022 r. SRB przyjęła zaskarżoną decyzję, w której cofnęła i zastąpiła decyzje, o których mowa w pkt 5 i 6 powyżej (zwane dalej „pierwotnymi decyzjami”). Zgodnie z motywami 19 i 20 zaskarżonej decyzji miała ona na celu zaradzenie brakowi uzasadnienia pierwotnych decyzji, który został stwierdzony przez SRB w następstwie wyroków z dnia 28 listopada 2019 r., Hypo Vorarlberg Bank/SRB (T‑377/16, T‑645/16 i T‑809/16, EU:T:2019:823), i Portigon/SRB (T‑365/16, EU:T:2019:824).

II.    Zaskarżona decyzja

9        Zaskarżona decyzja składa się z części głównej, której towarzyszą trzy załączniki.

10      W głównej części zaskarżonej decyzji opisano w sekcjach 3–9 i 11 proces ustalania składek ex ante za okres składkowy 2016, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji.

11      W szczególności w sekcji 6 zaskarżonej decyzji SRB określiła roczny poziom docelowy, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 z dnia 19 grudnia 2014 r. określającego jednolite warunki stosowania rozporządzenia nr 806/2014 w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 15, s. 1) za okres składkowy 2016 (zwany dalej „rocznym poziomem docelowym”).

12      SRB wyjaśniła, że ustaliła ten roczny poziom docelowy na jedną ósmą 1,05 % kwoty depozytów gwarantowanych, obliczonej na koniec roku, wszystkich instytucji w 2015 r., zgodnie z danymi przekazanymi przez instytucje zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/63 z dnia 21 października 2014 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do składek ex ante wnoszonych na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Dz.U. 2015, L 11, s. 44).

13      W sekcji 7 zaskarżonej decyzji SRB opisała metodę obliczania składek ex ante za okres składkowy 2016. W tym względzie w motywie 91 wspomnianej decyzji wyjaśniła ona, że w tym okresie 60 % składek ex ante obliczono na „podstawie krajowej”, tj. na podstawie danych przekazanych przez instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium danego uczestniczącego państwa członkowskiego (zwanej dalej „podstawą krajową”), zgodnie z art. 103 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190) i zgodnie z art. 4 rozporządzenia delegowanego 2015/63. Pozostała część składek ex ante (czyli 40 %) została obliczona „na podstawie unii bankowej”, czyli na podstawie danych przekazanych przez wszystkie instytucje, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich państw członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRM) (zwanych dalej odpowiednio „podstawą unii” i „uczestniczącymi państwami członkowskimi”), zgodnie z art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014 oraz art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81.

14      Następnie SRB obliczyła składki ex ante instytucji takich jak skarżący, zgodnie z podanymi niżej głównymi etapami.

15      Na pierwszym etapie SRB obliczyła, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 806/2014, podstawową składkę roczną każdej instytucji, proporcjonalną do kwoty zobowiązań danej instytucji, z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych, w odniesieniu do łącznych zobowiązań, z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych, wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich. Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB odliczyła niektóre rodzaje zobowiązań od całkowitych zobowiązań instytucji, które należy uwzględnić przy określaniu tej składki.

16      Na drugim etapie obliczania składki ex ante SRB dokonała korekty podstawowej składki rocznej przy uwzględnieniu profilu ryzyka danej instytucji, zgodnie z art. 70 ust. 2 akapit drugi lit. b) rozporządzenia nr 806/2014. Oceniła ona ten profil ryzyka na podstawie czterech elementów ryzyka, o których mowa w art. 6 rozporządzenia delegowanego 2015/63, które składają się ze wskaźników ryzyka. W celu sklasyfikowania instytucji według poziomu ryzyka SRB przede wszystkim ustaliła – w odniesieniu do każdego wskaźnika ryzyka zastosowanego w odniesieniu do okresu składkowego 2016 – przedziały (koszyki), do których przypisano instytucje, zgodnie z załącznikiem I, tytułem „Krok 2” pkt 3 tego rozporządzenia delegowanego. Instytucjom należącym do tego samego koszyka przypisano wspólną wartość dla danego wskaźnika ryzyka, zwaną „wartością zdyskretyzowaną”. Łącząc wartości zdyskretyzowane dla każdego wskaźnika ryzyka, SRB obliczyła „mnożnik dodatkowej korekty ryzyka” danej instytucji (zwany dalej „mnożnikiem korekty”). Mnożąc podstawową składkę roczną tej instytucji przez mnożnik korekty, SRB uzyskała „podstawową składkę roczną skorygowaną o profil ryzyka” tej instytucji.

17      Następnie SRB zsumowała wszystkie podstawowe składki roczne skorygowane o profile ryzyka, aby otrzymać „wspólny mianownik” wykorzystany do obliczenia części rocznego poziomu docelowego, którą każda instytucja miała zapłacić.

18      Wreszcie, SRB obliczyła składkę ex ante każdej instytucji, dzieląc roczny poziom docelowy między wszystkie instytucje na podstawie istniejącego stosunku między podstawową składką roczną skorygowaną o profil ryzyka z jednej strony a wspólnym mianownikiem z drugiej strony.

19      Załącznik I do zaskarżonej decyzji zawiera indywidualną notę skarżącego obejmującą wyniki obliczenia jego składki ex ante (zwaną dalej „indywidualną notą”). W nocie tej przedstawiono kwotę podstawowej składki rocznej skarżącego oraz wartość jego mnożnika korekty zarówno na podstawie unii, jak i na podstawie krajowej, wymieniając dla każdego wskaźnika ryzyka numer przedziału, do którego przypisano skarżącego. Ponadto w indywidualnej nocie przedstawiono dane, które są wykorzystywane do obliczania składek ex ante wszystkich zainteresowanych instytucji i które SRB określiła, sumując lub łącząc indywidualne dane wszystkich tych instytucji. Wreszcie, nota ta zawiera dane zadeklarowane przez skarżącego w formularzu zgłoszeniowym i wykorzystane przy obliczaniu jego składki ex ante.

20      Załącznik II do zaskarżonej decyzji zawiera dane statystyczne dotyczące obliczania składek ex ante dla każdego uczestniczącego państwa członkowskiego w formie skróconej i zbiorczej. Załącznik ten określa w szczególności całkowitą kwotę składek ex ante należnych od odnośnych instytucji w odniesieniu do każdego z tych państw członkowskich. Ponadto załącznik ten wymienia dla każdego wskaźnika ryzyka liczbę przedziałów, liczbę instytucji należących do każdego z przedziałów, a także minimalne i maksymalne wartości tych przedziałów. W przypadku przedziałów odnoszących się do podstawy krajowej wartości te, ze względu na poufność, są zmniejszone lub powiększone o kwotę losową, przy zachowaniu pierwotnego podziału instytucji.

21      W załączniku III do zaskarżonej decyzji, zatytułowanym „Ocena uwag [skarżącego] przedstawionych w ramach konsultacji w sprawie składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji za rok 2016”, przeanalizowano uwagi przedstawione przez skarżącego w toku procedury konsultacji przeprowadzonej przez SRB przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

22      W szczególności w pkt 21 i 27–31 załącznika III do zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła powody, dla których zobowiązania związane z pomocniczą działalnością wspierającą nie zostały wyłączone na podstawie art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 z obliczenia składki ex ante skarżącego.

III. Żądania stron

23      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji wraz z załącznikami w zakresie, który go dotyczy;

–        obciążenie SRB kosztami postępowania.

24      SRB wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania;

–        tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie powinna była zostać wydana z mocą wsteczną, stwierdzenie nieważności tej decyzji wyłącznie w tym zakresie lub stwierdzenie nieważności jedynie jej art. 4 i utrzymanie jej w mocy w pozostałym zakresie;

–        tytułem żądania w dalszej kolejności ewentualnego, w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w całości, utrzymanie jej skutków w mocy aż do momentu jej zastąpienia inną decyzją lub, co najmniej, przez okres sześciu miesięcy począwszy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

25      Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

IV.    Co do prawa

26      W skardze skarżący podnosi zasadniczo dwa zarzuty. W zarzucie pierwszym przedstawił zarzut niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego 2015/81. W tym względzie wskazał on, że gdyby przepisy te nie pozwalały na wyłączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą z obliczenia jego składki ex ante, naruszałyby one art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59 oraz art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 806/2014. W zarzucie drugim wnoszący odwołanie uznał, że nie wyłączając z obliczenia wspomnianej składki zobowiązań związanych z tą działalnością, SRB dokonała błędnej wykładni art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63.

27      W piśmie dostosowującym skargę złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 lipca 2022 r. na podstawie art. 86 regulaminu postępowania przed Sądem skarżący wskazał, że podtrzymuje całość swojej argumentacji przedstawionej w skardze, wyjaśniając jednocześnie, że podnosi nowe zarzuty w odpowiedzi na zastąpienie pierwotnych decyzji zaskarżoną decyzją.

28      W związku z tym skarżący podniósł łącznie jedenaście następujących zarzutów:

–        zarzuty pierwszy i siódmy, dotyczące naruszenia art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) w zakresie, w jakim SRB nie wysłuchała go prawidłowo w przedmiocie zastąpienia z mocą wsteczną początkowych decyzji przez zaskarżoną decyzję, a także w przedmiocie przyjęcia tej ostatniej decyzji,

–        zarzut drugi, dotyczący naruszenia norm wyższego rzędu ze względu na to, że nie istnieje podstawa prawna do zastąpienia z mocą wsteczną decyzji pierwotnych przez zaskarżoną decyzję,

–        zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja nie wskazuje żadnej podstawy prawnej uzasadniającej zastąpienie pierwotnych decyzji z mocą wsteczną,

–        zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 296 akapit drugi TFUE ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie została wystarczająco uzasadniona w odniesieniu do obliczenia jego składki ex ante,

–        zarzut piąty, dotyczący naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej ustanowionego w art. 47 ust. 1 Karty ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie jest wystarczająco uzasadniona,

–        zarzut szósty, dotyczący naruszenia przez zaskarżoną decyzję ogólnych wymogów proceduralnych wynikających z art. 41 Karty, art. 298 TFUE, ogólnych zasad prawa oraz regulaminu wewnętrznego SRB,

–        zarzut ósmy, dotyczący naruszenia art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59, art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 806/2014, zasady równego traktowania, woli prawodawcy Unii, by w pełni uprzywilejowywać banki rozwoju, oraz celu polegającego na zmniejszeniu obciążeń budżetów publicznych, ponieważ SRB nie wyłączyła zobowiązań związanych z jego pomocniczą działalnością wspierającą z obliczenia składki ex ante;

–        zarzut dziewiąty, tytułem ewentualnym, dotyczący niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i rozporządzenia wykonawczego 2015/81, ponieważ są one sprzeczne z normami prawa wyższego rzędu;

–        zarzut dziesiąty, dotyczący niezgodności z prawem art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia, ponieważ przepisy te są sprzeczne z normami prawa wyższego rzędu;

–        zarzut jedenasty, dotyczący naruszenia ogólnych zasad prawa ze względu na to, że SRB niesłusznie nie oparła się na okolicznościach prawnych istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji.

29      W pierwszej kolejności należy zbadać zarzuty, w których skarżący powołuje się na niezgodność z prawem art. 5 ust. 1 lit. f), art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia, a następnie zarzuty dotyczące bezpośrednio zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

A.      W przedmiocie zarzutów niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f), art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia

1.      W przedmiocie zarzutu dziewiątego, dotyczącego niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

a)      Uwagi wstępne

30      W pierwszej kolejności należy zauważyć, że o ile w skardze skarżący kwestionuje ważność zarówno art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, jak i rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w całości, o tyle jego argumenty dotyczą zasadniczo jedynie pierwszego z tych przepisów. Znajduje to potwierdzenie w odpowiedzi skarżącego z dnia 13 czerwca 2022 r. na środek organizacji postępowania z dnia 20 maja 2022 r., w której wskazał on, że niezgodność z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 pociąga za sobą również niezgodność z prawem art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, ponieważ ten ostatni przepis odsyła do metody obliczania określonej w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

31      W tych okolicznościach należy w pierwszej kolejności ocenić ważność art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63.

32      W drugiej kolejności należy zbadać argument SRB, zgodnie z którym zarzut dziewiąty jest dopuszczalny jedynie w zakresie, w jakim został podniesiony w skardze, przy czym zdaniem SRB skarga zawiera jedynie skrótowe i hipotetyczne przedstawienie argumentów na poparcie tego zarzutu. SRB uważa zatem w istocie, że Sąd nie może uwzględnić dodatkowych rozważań, które zostały przedstawione na poparcie tego zarzutu w piśmie dostosowującym skargę, ponieważ owe rozważania są istotne i nie są „uzasadnione” w rozumieniu art. 86 regulaminu postępowania poprzez przyjęcie zaskarżonej decyzji.

33      Zgodnie z art. 86 ust. 1 regulaminu postępowania w przypadku gdy akt, o którego stwierdzenie nieważności się wnosi, został zastąpiony lub zmieniony przez inny akt mający ten sam przedmiot, skarżący może, przed zamknięciem ustnego etapu postępowania lub przed podjęciem przez Sąd decyzji o rozstrzygnięciu sprawy z pominięciem ustnego etapu postępowania, dostosować skargę w celu uwzględnienia tej nowej okoliczności.

34      W niniejszej sprawie należy zauważyć, po pierwsze, że rozważania przedstawione w piśmie dostosowującym skargę na poparcie zarzutu dziewiątego opierają się na względach niezgodności z prawem i argumentach, które zostały podniesione w skardze i które dotyczą zarówno zakresu art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, jak i wszystkich części zarzutu dziewiątego, które zostaną zbadane poniżej.

35      Po drugie, co się tyczy zakresu art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, zaskarżona decyzja zawiera nowe uzasadnienie, dla którego SRB uznała, że przepis ten nie pozwalał na wyłączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą skarżącego przy obliczaniu jego składki ex ante, podczas gdy pierwotne decyzje nie zawierały żadnego wyraźnego uzasadnienia w tym względzie.

36      W tych okolicznościach należy oddalić zastrzeżenie SRB.

37      W trzeciej kolejności należy zauważyć, że po rozprawie w dniu 9 marca 2023 r. skarżący wniósł do Sądu o przyjęcie środka organizacji postępowania, aby umożliwić stronom zajęcie na piśmie stanowiska w przedmiocie możliwości oddzielenia działalności rozwojowej od pomocniczej działalności wspierającej. Stwierdził on w tym względzie, że na rozprawie SRB po raz pierwszy podniosła, iż wyraźne rozróżnienie między tymi dwoma rodzajami działalności skarżącego nie jest możliwe. Decyzją z dnia 16 maja 2023 r. prezes ósmej izby Sądu w składzie powiększonym oddalił ten wniosek ze względu na to, że skarżący miał możliwość zajęcia stanowiska w przedmiocie argumentów SRB przedstawionych na rozprawie w końcowej replice.

38      W czwartej kolejności skarżący podniósł zarzut niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 jedynie tytułem ewentualnym, na wypadek gdyby Sąd uznał, że przepis ten nie pozwalał na wyłączenie zobowiązań związanych z jego pomocniczą działalnością wspierającą z obliczenia jego składki ex ante.

39      Należy zatem zbadać, po pierwsze, czy art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 pozwala na wyłączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą przy obliczaniu składki ex ante, a jeśli tak nie jest, należy w drugiej kolejności ocenić, czy przepis ten jest zgodny z art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59 i z art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 806/2014.

b)      W przedmiocie wykładni art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

40      Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 przy obliczaniu składek wyłącza się „w przypadku instytucji prowadzących działalność polegającą na udzielaniu kredytów preferencyjnych, zobowiąza[nia] instytucji pośredniczącej wobec instytucji inicjującej lub innego banku rozwoju lub innej instytucji pośredniczącej oraz zobowiąza[nia] pierwotnego banku rozwoju wobec stron zapewniających jego finansowanie w zakresie, w jakim kwota tych zobowiązań odpowiada kredytom preferencyjnym tej instytucji”.

41      Zgodnie z art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63 „kredyt preferencyjny” oznacza „kredyt udzielony przez bank rozwoju lub bank pośredniczący na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób niezarobkowy, w celu wspierania celów polityki publicznej rządu centralnego lub samorządu regionalnego danego państwa członkowskiego”.

42      Skarżący podniósł, że przepisy te należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one na wyłączenie z obliczania składki ex ante zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą, takich jak te opisane w pkt 4 powyżej.

43      SRB, wspierana przez Komisję i Radę, kwestionuje tę argumentację.

44      Z orzecznictwa wynika, że art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie przyznaje SRB uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie wyłączania niektórych zobowiązań w ramach dostosowania, w zależności od ryzyka, składek ex ante, lecz wylicza w sposób szczegółowy przesłanki, w ramach których dane zobowiązanie jest przedmiotem takiego wyłączenia (zob. podobnie wyrok z dnia 3 grudnia 2019 r., Iccrea Banca, C‑414/18, EU:C:2019:1036, pkt 93). Zgodnie z tym orzecznictwem do innego wyniku nie może również prowadzić uwzględnienie zasad równego traktowania, niedyskryminacji i proporcjonalności, ponieważ rozporządzenie delegowane 2015/63 wprowadziło rozróżnienie sytuacji charakteryzujących się istotnymi cechami szczególnymi bezpośrednio związanymi z ryzykiem wynikającym z odnośnych zobowiązań (wyrok z dnia 3 grudnia 2019 r., Iccrea Banca, C‑414/18, EU:C:2019:1036, pkt 95).

45      W tym kontekście należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 przewiduje trzy przesłanki wyłączenia odnośnych zobowiązań z obliczania składek ex ante, przy czym przesłanki te mają charakter kumulatywny, wobec czego brak spełnienia jednej z nich stoi na przeszkodzie wyłączeniu danych zobowiązań z tego obliczenia.

46      Po pierwsze, aby zobowiązania można było wyłączyć z obliczania składek ex ante, muszą one znajdować się w posiadaniu instytucji prowadzącej działalność polegającą na udzielaniu kredytów preferencyjnych.

47      Po drugie, zobowiązania te powinny stanowić „zobowiąza[nia] instytucji pośredniczącej wobec instytucji inicjującej lub innego banku rozwoju lub innej instytucji pośredniczącej” lub „zobowiąza[nia] pierwotnego banku rozwoju wobec stron zapewniających jego finansowanie”.

48      Po trzecie, rozpatrywane zobowiązania mogą zostać wyłączone z obliczenia zobowiązań w celu ustalenia składki ex ante jedynie „w zakresie, w jakim kwota tych zobowiązań odpowiada kredytom preferencyjnym tej instytucji”.

49      W niniejszej sprawie strony spierają się co do tego, czy zobowiązania związane z pomocniczą działalnością wspierającą, takie jak te, o których mowa w pkt 4 powyżej, spełniają trzecią przesłankę, o której mowa w pkt 48 powyżej, wedle której kwota tych zobowiązań powinna być pokryta kwotą kredytów preferencyjnych danego banku rozwoju.

50      W tym względzie przede wszystkim z brzmienia art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, przywołanego w pkt 48 powyżej, a w szczególności z użycia wyrażenia „w zakresie, w jakim” wynika, że rozpatrywane zobowiązania mogą zostać wyłączone z obliczania składki ex ante danej instytucji jedynie do wysokości kwoty kredytów preferencyjnych tej instytucji, zdefiniowanych w art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

51      Tak więc wbrew temu, co wydaje się sugerować skarżący, przepis ten nie pozwala wykluczyć z obliczenia składek ex ante wszystkich zobowiązań banku rozwoju, które są związane w taki lub inny sposób z wykonywaniem jego zadania w zakresie rozwoju, lecz jedynie zobowiązania, których kwota odpowiada dokładnie kwocie kredytów preferencyjnych takiego banku.

52      Ponadto, co się tyczy kwestii, czy pomocnicza działalność wspierająca, taka jak opisana w pkt 4 powyżej, może wchodzić w zakres pojęcia „kredytu preferencyjnego” w rozumieniu art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63, z wyjaśnień przedstawionych przez skarżącego w piśmie dostosowującym skargę i na rozprawie wynika, że działalność, która ma znaczenie dla celów niniejszego zarzutu niezgodności z prawem, polega w szczególności na nabywaniu dłużnych papierów wartościowych na rynku kapitałowym.

53      W tym względzie, bez konieczności badania, czy takie transakcje mogą zostać uznane za „kredyt”, z brzmienia art. 3 pkt 28 tego rozporządzenia delegowanego, przypomnianego w pkt 41 powyżej, wynika, że aby stanowić kredyt preferencyjny, transakcje te powinny w każdym razie spełniać przesłankę, wedle której muszą one być dokonywane „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk”.

54      Wbrew bowiem temu, co twierdzi skarżący, przesłanka ta musi zostać spełniona nie tylko w przypadku kredytu udzielonego przez instytucję pośredniczącą, lecz również w przypadku kredytu udzielonego przez bank rozwoju. Wniosku tego nie podważają wersje angielska i francuska art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63, na których oparł się skarżący. W tym względzie z brzmienia tych dwóch wersji językowych – podobnie jak z innych wersji językowych, w tym w szczególności wersji hiszpańskiej, włoskiej lub polskiej – wynika, że przesłanka oparta na użyciu wyrażenia „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk” jest związana z zastosowaniem terminu „udzielony”, w związku z czym odnosi się zarówno do wyrażenia „bank rozwoju”, jak i do wyrażenia „bank pośredniczący”. W tym względzie sam fakt, że wspomniana przesłanka następuje bezpośrednio po tych ostatnich z wskazanych wyrażeń, nie oznacza, że dotyczy wyłącznie kredytów preferencyjnych udzielanych przez instytucje pośredniczące.

55      Wykładnię tę potwierdza ponadto niemiecka wersja art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63. W tej wersji bowiem przesłanka wynikająca z użycia wyrażenia „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk” poprzedza pojęcie „kredytu”, a zatem ma zastosowanie bez różnicy do obu rozpatrywanych sytuacji, to znaczy do udzielania kredytów preferencyjnych zarówno przez instytucję pośredniczącą, jak i do udzielania kredytów preferencyjnych przez bank rozwoju.

56      Wniosek przedstawiony w pkt 54 powyżej znajduje również potwierdzenie w pierwszym zdaniu motywu 13 rozporządzenia delegowanego 2015/63, które wyraźnie wymienia przesłankę wynikającą z użycia wyrażenia „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk” w kontekście kredytów udzielanych bezpośrednio przez bank rozwoju.

57      W związku z tym przesłanka ta stanowi integralną część art. 3 pkt 27 rozporządzenia delegowanego 2015/63, który definiuje pojęcie „banku rozwoju” jako odnoszące się do każdego przedsiębiorstwa lub jednostki utworzonych przez rząd centralny lub samorząd regionalny państwa członkowskiego, które to przedsiębiorstwo lub która to jednostka udziela kredytów preferencyjnych „w sposób niekonkurencyjny i nienastawiony na zysk”.

58      Wynika z tego, że aby transakcję można było uznać za kredyt preferencyjny do celów art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, przesłanka wynikająca z zastosowania wyrażenia „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk” musi zostać spełniona nie tylko w przypadku instytucji pośredniczącej, lecz również w przypadku banku rozwoju.

59      Tymczasem jeśli chodzi o pomocniczą działalność wspierającą polegającą na nabywaniu dłużnych papierów wartościowych na rynku kapitałowym, o której mowa w pkt 52 powyżej, nic nie wskazuje na to, że takie transakcje nabywania spełniają przesłankę wskazaną w pkt 58 powyżej.

60      Z jednej strony jest bowiem bezsporne, że takie transakcje są przeprowadzane na otwartym rynku kapitałowym, na którym działają inne podmioty, które dokonują tego samego rodzaju transakcji i mogą nabyć te same dłużne papiery wartościowe co banki rozwoju, i to na tych samych warunkach rynkowych. Tymczasem na takim rynku banki rozwoju z definicji konkurują bezpośrednio z tymi innymi podmiotami, w związku z czym nie można uznać, że dana działalność jest wykonywana na zasadach niekonkurencyjnych.

61      Z drugiej strony skarżący sam przyznaje, że działalność polegająca na nabywaniu dłużnych papierów wartościowych na rynku kapitałowym ma na celu generowanie dochodów i generuje dochody w zakresie, w jakim polega ona na uzyskiwaniu marży celem finansowania działalności bankowej jako takiej banków rozwoju, takich jak skarżący. W związku z tym działalności tej nie można uznać za działalność wykonywaną w celu niezarobkowym.

62      Wniosku tego nie podważa argument skarżącego, zgodnie z którym „ostateczny cel” tej działalności nie zmierza do osiągnięcia zysku ze względu na zakaz wypłacania przez skarżącego dywidend. Niekomercyjny charakter działalności do celów stosowania art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63 podlega bowiem ocenie w świetle charakteru każdej rozpatrywanej działalności, bez względu na to, czy zyski generowane przez tę działalność są następnie wykorzystywane do finansowania działalności rozwojowej, która z kolei jest wykonywana w celach niezarobkowych. Każda inna wykładnia prowadziłaby do uznania, że rozpatrywana działalność ma charakter niekomercyjny z tego tylko powodu, że jest prowadzona przez bank rozwoju, co pozbawiałoby sensu przesłankę opartą na użyciu wyrażenia „na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk” zawartego w art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63.

63      W świetle powyższego art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 w związku z art. 3 pkt 27 i 28 tego rozporządzenia delegowanego należy interpretować w ten sposób, że nie pozwala on na wyłączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą banków rozwoju, takich jak skarżący, z obliczenia składki ex ante.

c)      W przedmiocie zgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

64      Na wypadek gdyby art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 należało interpretować w ten sposób, że nie pozwala on na wyłączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą skarżącego z obliczenia jego składki ex ante, podnosi on zarzut niezgodności z prawem tego przepisu, twierdząc, że jest on niezgodny z art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59 oraz art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 860/2014.

65      Na wstępie, po pierwsze, należy uściślić, że skarżący przedstawił swoją argumentację zasadniczo w świetle art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59 i że powołuje się na naruszenie art. 70 ust. 2 i 7 rozporządzenia nr 860/2014 jedynie ze względu na zawarte w rozporządzeniu wykonawczym 2015/81 odesłanie do metody obliczania przedstawionej w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

66      Po drugie, ze skargi wynika, że skarżący powołuje się na niezgodność z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, formułując w istocie trzy części zarzutu, dotyczące, po pierwsze, nieuwzględnienia prac przygotowawczych nad dyrektywą 2014/59, po drugie, naruszenia celu polegającego na zmniejszeniu obciążeń budżetów publicznych, a po trzecie, naruszenia zasady dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka i zasady równego traktowania.

1)      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej nieuwzględnienia prac przygotowawczych nad dyrektywą 2014/59

67      Skarżący utrzymuje, że art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie jest zgodny z pracami przygotowawczymi do dyrektywy 2014/59 w związku z tym, że nie wyklucza wszystkich zobowiązań związanych z działalnością danych banków rozwoju, które korzystają z gwarancji publicznej, z obliczenia ich składki ex ante, w tym także zobowiązań związanych z ich pomocniczą działalnością wspierającą. Parlament zaproponował bowiem w trakcie procesu legislacyjnego, aby przy ustalaniu składek ex ante wziąć pod uwagę szczególne znaczenie tych banków oraz ich zadanie z zakresu usług publicznych, nie włączając takich zobowiązań przy obliczaniu tych składek. Okoliczność, że poprawka Parlamentu dotycząca takiego wyłączenia nie została powtórzona w ostatecznym tekście tej dyrektywy, nie wynika z braku zgody co do meritum, lecz z nieporozumienia. Wspomniane wyłączenie było już przewidziane w chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy i powinno było zostać uwzględnione w chwili przyjęcia rozporządzenia delegowanego 2015/63.

68      SRB, wspierana przez Komisję, kwestionuje tę argumentację.

69      W tym względzie należy przypomnieć, że składki ex ante są nakładane i obliczane na podstawie art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014.

70      Z przepisu tego wynika, że „instytucje” w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia nr 806/2014 powinny wpłacać składki na rzecz SRF.

71      Z art. 3 ust. 1 pkt 13 w związku z art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 2 ust. 1 pkt 2 dyrektywy 2014/59 wynika, że do tych instytucji należą w szczególności instytucje kredytowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2013, L 176, s. 1), które nie należą do podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. 2013, L 176, s. 338).

72      W świetle tych przepisów regionalne banki rozwoju Republiki Federalnej Niemiec, które są instytucjami kredytowymi w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia nr 575/2013 (zwane dalej „regionalnymi bankami rozwoju”), takie jak skarżący, nie były wyłączone z ogólnego systemu opłacania składek ex ante, ponieważ nie znajdowały się wśród podmiotów wyłączonych z zakresu stosowania rozporządzenia nr 806/2014 na podstawie art. 2 ust. 5 dyrektywy 2013/36 w brzmieniu mającym zastosowanie do okresu składkowego 2016.

73      Po pierwsze bowiem, w odróżnieniu od Kreditanstalt für Wiederaufbau (KfW), który jest krajowym bankiem rozwoju Republiki Federalnej Niemiec, regionalne banki rozwoju, takie jak skarżący, nie były wymienione w art. 2 ust. 5 pkt 6 dyrektywy 2013/36 w brzmieniu obowiązującym przed jej zmianą przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2019/878 z dnia 20 maja 2019 r. (Dz.U. 2019, L 150, s. 253).

74      Po drugie, o ile z prac przygotowawczych nad dyrektywą 2014/59 wynika, że w trakcie procesu legislacyjnego Parlament zaproponował w istocie całkowite wyłączenie zobowiązań banków rozwoju z obliczania składek ex ante, o tyle w ostatecznej wersji wspomnianej dyrektywy nie podtrzymano tej propozycji.

75      Tymczasem wbrew temu, co twierdzi skarżący, okoliczności, że propozycja ta nie została przyjęta, nie można uznać za „nieporozumienie” w procesie legislacyjnym. Abstrahując bowiem od faktu, że twierdzenie to nie jest poparte dowodami, nie można go uwzględnić ze względu na to, że odrzucenie propozycji zmian stanowi wskazówkę co do wykładni a contrario rozpatrywanego przepisu, ponieważ prawodawca wyraźnie i umyślnie postanowił odrzucić omawianą zmianę (zob. podobnie wyrok z dnia 12 grudnia 1996 r., RTI i in., C‑320/94, C‑328/94, C‑329/94 i od C‑337/94 do C‑339/94, EU:C:1996:486, pkt 44).

76      Z powyższego wynika, że ani rozporządzenie nr 806/2014, ani dyrektywa 2014/59 nie wyłączały w sposób ogólny regionalnych banków rozwoju z obowiązku uiszczania składek ex ante – mimo że korzystają one z gwarancji publicznej – oraz że to rozporządzenie i ta dyrektywa nie wykluczają zatem wszystkich zobowiązań związanych z działalnością tych banków przy obliczaniu składki ex ante.

77      Podobnie żaden z tych aktów nie przewidział możliwości wyłączenia przez Komisję niektórych instytucji, takich jak regionalne banki rozwoju, z podmiotowego zakresu stosowania obowiązku uiszczania składek ex ante.

78      Należy zatem oddalić część pierwszą zarzutu dziewiątego.

2)      W przedmiocie części drugiej, opartej na naruszeniu celu zmniejszenia obciążeń budżetów publicznych

79      Skarżący uważa, że odmowa wyłączenia z obliczenia składki ex ante regionalnych banków rozwoju zobowiązań związanych z ich pomocniczą działalnością wspierającą, jak wynika z rozporządzenia delegowanego 2015/63, nie uwzględnia woli prawodawcy Unii i celu zmniejszenia obciążeń budżetów publicznych określonego w dyrektywie 2014/59. Istnieje zatem podwójna presja na budżety publiczne, ponieważ kwota podlegająca uiszczeniu w formie składek ex ante jest pobierana od regionalnych banków rozwoju, takich jak skarżący, ale również pośrednio od organów publicznych będących właścicielami takich banków, a w konsekwencji od budżetów publicznych.

80      SRB i Komisja kwestionują argumentację skarżącego.

81      Na wstępie należy przypomnieć, że – jak wynika z pkt 69–77 powyżej – ani rozporządzenie nr 806/2014, ani dyrektywa 2014/59 nie zwalniały, w odniesieniu do okresu składkowego 2016, regionalnych banków rozwoju z obowiązku uiszczania składek ex ante, i to pomimo faktu, że korzystają one z gwarancji publicznej.

82      Wniosku tego nie podważa wskazany w dyrektywie 2014/59 cel polegający na zmniejszeniu obciążeń budżetów publicznych, na którym opiera się skarżący w ramach niniejszej części zarzutu.

83      Prawdą jest, że – jak wynika z motywu 109 dyrektywy 2014/59 – ma ona na celu osiągnięcie celu, zgodnie z którym zasadnicza część finansowania procedur restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji danych instytucji powinna pochodzić od akcjonariuszy i wierzycieli instytucji objętych takimi procedurami, a następnie od podmiotów sektora, nie zaś z budżetów publicznych.

84      Jednakże w zakresie, w jakim organ publiczny jest akcjonariuszem, wierzycielem lub gwarantem takiej instytucji, nie jest niezgodne z celem wskazanym w pkt 83 powyżej, że uczestniczy on w takim charakterze w finansowaniu SRF i w ten sposób przyczynia się do zapewnienia pewności unijnego systemu mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Unii.

85      W związku z tym wspomniany cel nie może podważyć stwierdzenia zawartego w pkt 76 powyżej.

86      Wziąwszy pod uwagę powyższe, należy więc oddalić drugą część zarzutu dziewiątego.

3)      W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej naruszenia zasady dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka i zasady równego traktowania

87      W pierwszej kolejności skarżący uważa, że w zakresie, w jakim art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie wyłącza z obliczenia składki ex ante regionalnych banków rozwoju zobowiązań związanych z ich pomocniczą działalnością wspierającą, narusza on art. 103 ust. 2 i 7 dyrektywy 2014/59, który wymaga, aby kwota składki ex ante była dostosowana do profilu ryzyka instytucji.

88      Skarżący uważa, że z uwagi na logikę właściwą mechanizmom finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, zapisaną w motywie 103 dyrektywy 2014/59, prawdopodobieństwo objęcia instytucji restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją może mieć w konkretnym przypadku przeważające znaczenie w stosunku do innych parametrów umożliwiających dostosowanie składek ex ante do profilu ryzyka, wymienionych w art. 103 ust. 7 tej dyrektywy. W związku z tym rozporządzenie delegowane 2015/63, które – w zakresie, w jakim przewiduje metodę korekty składek ex ante o profil ryzyka instytucji – opiera się na owym art. 103 ust. 7, jest zgodne z prawem jedynie w zakresie, w jakim wystarczająco uwzględnia w zasadach obliczania składek ex ante prawdopodobieństwo, że dane instytucje zostaną poddane procedurze restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

89      Tymczasem z punktu widzenia tego prawdopodobieństwa nie istnieje różnica między zobowiązaniami związanymi z działalnością rozwojową a zobowiązaniami związanymi z pomocniczą działalnością wspierającą. Po pierwsze, kraj związkowy, jako gwarant skarżącego, zapewnia pełne pokrycie tych dwóch kategorii zobowiązań. Po drugie, ze względu na gwarancję kraju związkowego upadłość skarżącego jest praktycznie wykluczona, co oznacza, że nie ma on żadnej potrzeby stosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

90      Na wstępie należy podkreślić, że w kontekście uprawnienia delegowanego w rozumieniu art. 290 TFUE Komisja dysponuje, w ramach wykonywania przyznanych jej kompetencji, szerokim zakresem uznania w szczególności w sytuacji, gdy ma ona obowiązek dokonywać złożonych ocen i analiz (zob. podobnie wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja, C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

91      Jest tak w przypadku ustalania kryteriów dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka zgodnie z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59.

92      W tym względzie należy przypomnieć, że szczególny charakter tych składek polega, jak wynika z motywów 105–107 dyrektywy 2014/59 i z motywu 41 rozporządzenia nr 806/2014, na zagwarantowaniu, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, aby sektor finansowy zapewniał SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje, zachęcając jednocześnie do prowadzenia przez dane instytucje mniej ryzykownej działalności (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).

93      W tym kontekście, jak wynika z motywu 114 dyrektywy 2014/59, prawodawca Unii powierzył Komisji zadanie sprecyzowania w drodze aktu delegowanego sposobu korekty składek instytucji na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji proporcjonalnie do ich profilu ryzyka.

94      W tym samym kontekście w motywie 107 tej dyrektywy wyjaśniono, że aby zapewnić sprawiedliwe obliczenie składek ex ante na rzecz krajowych mechanizmów finansowania i stworzyć zachęty do prowadzenia mniej ryzykownej działalności, składki te powinny uwzględniać ryzyko kredytowe, ryzyko utraty płynności i ryzyko rynkowe, na jakie narażone są instytucje.

95      Z powyższego wynika, że Komisja powinna była opracować zasady korekty składek ex ante w zależności od profilu ryzyka instytucji, realizując dwa związane ze sobą cele, a mianowicie, po pierwsze, zapewnienie uwzględnienia różnych rodzajów ryzyka, jakie stwarza działalność instytucji bankowych lub, w szerszym zakresie, finansowych, a po drugie, zachęcanie tych instytucji do prowadzenia mniej ryzykownej działalności.

96      Tymczasem, jak wynika z dokumentów dotyczących przyjęcia rozporządzenia delegowanego 2015/63, w szczególności z dokumentów „JRC technical work supporting Commission second level legislation on risk based contributions to the (single) resolution fund” [Badanie techniczne JRC mające na celu wsparcie przepisów drugiego szczebla Komisji dotyczących składek opartych na ryzyku na rzecz (jednolitego) funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji] i „Commission Staff Working Document: estimates of the application of the proposed methodology for the calculation of contributions to resolution financing arrangements” (Dokument roboczy służb Komisji: szacunki dotyczące zastosowania proponowanej metody obliczania składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji), opracowanie takich zasad wymagało dokonania przez Komisję złożonych ocen i analiz w zakresie, w jakim Komisja miała zbadać różne elementy, w świetle których różne rodzaje ryzyka były ujęte w sektorze bankowym i finansowym.

97      W świetle powyższego Komisja dysponowała szerokim zakresem uznania w celu przyjęcia, na podstawie art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, przepisów precyzujących pojęcie dostosowania składek ex ante w zależności od profilu ryzyka.

98      W tych okolicznościach, co się tyczy metody dostosowania podstawowych składek rocznych na podstawie art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, kontrola sądu Unii powinna ograniczać się do zbadania, czy korzystanie z przyznanych Komisji uprawnień dyskrecjonalnych nie jest dotknięte oczywistym błędem, nie stanowi nadużycia władzy lub też czy nie przekroczyła ona w sposób oczywisty granic tego uznania (zob. podobnie wyrok z dnia 21 lipca 2011 r., Etimine, C‑15/10, EU:C:2011:504, pkt 60).

99      W konsekwencji do skarżącego należy wykazanie, że art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 jest dotknięty takimi wadami, ponieważ nie wyłącza z obliczania składki ex ante zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą regionalnych banków rozwoju.

100    W tym względzie należy przede wszystkim przypomnieć, że w odniesieniu do okresu składkowego 2016 ani rozporządzenie nr 806/2014, ani dyrektywa 2014/59 nie wyłączały w sposób ogólny regionalnych banków rozwoju z obowiązku uiszczania składek ex ante, i to pomimo faktu, że korzystają one z gwarancji publicznej, i niezależnie od prawdopodobieństwa ich restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (zob. pkt 69–77 powyżej).

101    Podobnie ani dyrektywa 2014/59, ani rozporządzenie nr 806/2014 nie zobowiązują Komisji do wyłączenia niektórych zobowiązań takich instytucji z obliczania składek ex ante.

102    I tak zgodnie z art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 i art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59 wszystkie zobowiązania tych instytucji, z wyłączeniem funduszy własnych i depozytów gwarantowanych, należy co do zasady uwzględniać do celów obliczenia tych składek, z zastrzeżeniem dostosowania wspomnianych składek w zależności od ryzyka instytucji.

103    Takie podejście odpowiada logice ubezpieczeniowej systemu składek ex ante, w ramach której sektor finansowy powinien zapewniać SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje funkcje (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113). Zgodnie bowiem z tą logiką wszystkie instytucje, w tym te, których prawdopodobieństwo restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest mniejsze, korzystają ze składek ex ante dzięki stabilności systemu finansowego zapewnianej przez SRF.

104    W tych okolicznościach skarżący nie może utrzymywać, że Komisja była zobowiązana wyłączyć niektóre zobowiązania regionalnych banków rozwoju, takie jak zobowiązania związane z pomocniczą działalnością wspierającą, z obliczenia ich składki ex ante z tego tylko powodu, że w przypadku tych banków występowało niskie prawdopodobieństwo restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

105    Jest tak tym bardziej, że skarżący nie zakwestionował tego, iż z prawnego punktu widzenia nie jest wykluczone, że regionalny bank rozwoju może, mimo że korzysta z gwarancji publicznych, zostać objęty restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, a tym samym może skorzystać z SRF.

106    Ponadto zgodnie z art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 składki ex ante nie oblicza się wyłącznie na podstawie zobowiązań zainteresowanych instytucji, lecz składka ta jest następnie korygowana o ich profil ryzyka. I tak zgodnie z art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 Komisja jest uprawniona do określenia w drodze aktu delegowanego zasad tego dostosowania składek ex ante w zależności od profilu ryzyka tych instytucji.

107    W tym względzie art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 przewiduje osiem elementów, które Komisja powinna uwzględnić do celów takiego dostosowania. Chociaż „prawdopodobieństw[o], że instytucja zostanie objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją” oraz „ekspozycja instytucji na ryzyko” znajdują się wśród takich elementów, w związku z czym Komisja jest zobowiązana uwzględnić je przy przyjmowaniu aktu delegowanego takiego jak rozporządzenie delegowane 2015/63, elementy te stanowią tylko dwa z ośmiu elementów, które Komisja musi uwzględnić przy opracowywaniu takiego aktu.

108    Ponadto nic w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59 nie wskazuje na to, że Komisja jest zobowiązana przypisać przeważające znaczenie jednemu lub kilku z tych elementów, takim jak prawdopodobieństwo, że instytucja zostanie objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją.

109    Wniosek ten znajduje potwierdzenie w kontekście, w jaki wpisuje się art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59.

110    Po pierwsze, z motywu 105 tej dyrektywy wynika, że składki ex ante są pobierane od podmiotów sektora finansowego przed podjęciem jakichkolwiek działań w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i niezależnie od nich Po drugie, instrumenty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do podmiotów będących na progu upadłości lub zagrożonych upadłością i jedynie jeśli jest to konieczne do osiągnięcia celu leżącego w interesie ogólnym, jakim jest stabilność finansowa. Uregulowanie nie ustanawia zatem żadnego automatycznego związku między wpłatą składki ex ante danej instytucji a jej restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, ponieważ czynnikiem decydującym dla korzystania z SRF jest wyłącznie ochrona interesu publicznego, a nie indywidualny interes tej instytucji (wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV/SRB, T‑758/18, ECLI:EU:T:2021:28, pkt 70). Wynika z tego, że prawdopodobieństwo restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji nie jest jedynym elementem, który należy uwzględnić przy obliczaniu jej składki ex ante.

111    Jest tak tym bardziej, że przewidziane w art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 wyłączenie zobowiązań związanych z działalnością rozwojową z obliczania składek ex ante nie jest uzasadnione okolicznością, że banki rozwoju, które posiadają te zobowiązania, miałyby mniejsze prawdopodobieństwo restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Jak wynika bowiem z motywu 13 tego rozporządzenia delegowanego, wyłączenie tych zobowiązań opiera się na fakcie, że kredyty preferencyjne służą realizacji celów polityki publicznej, są udzielane na zasadach niekonkurencyjnych i w celach niezarobkowych oraz są częściowo gwarantowane, bezpośrednio lub pośrednio, przez administrację centralną lub regionalną, względnie przez władze lokalne państwa członkowskiego. Wyłączenie to opiera się zatem raczej na cechach charakterystycznych danej kategorii działalności niż na ogólnym profilu ryzyka banków rozwoju, które prowadzą tę działalność, biorąc pod uwagę, że banki takie niekoniecznie mają taki sam profil ryzyka z tego tylko powodu, że prowadzą działalność rozwojową wśród innych rodzajów działalności.

112    W świetle powyższego skarżący nie wykazał, że art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 jest dotknięty oczywistym błędem lub nadużyciem władzy, względnie że w sposób oczywisty wykroczył poza granice uznania Komisji ze względu na to, że nie wyłączał zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą regionalnych banków rozwoju przy obliczaniu składki ex ante.

113    W drugiej kolejności skarżący podniósł, że art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 narusza zasadę równego traktowania, podczas gdy art. 103 dyrektywy 2014/59 wymaga równego traktowania banków o tym samym profilu ryzyka.

114    Po pierwsze, art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 wprowadza nieuzasadnioną różnicę w traktowaniu między zobowiązaniami związanymi z pomocniczą działalnością wspierającą a zobowiązaniami związanymi z działalnością rozwojową. W tym względzie z motywu 13 tego rozporządzenia delegowanego wynika, że uprzywilejowany system zobowiązań banków rozwoju przeznaczonych na refinansowanie niektórych kredytów jest uzasadniony okolicznością, że kredyty te są gwarantowane, bezpośrednio lub pośrednio, przez rząd centralny lub regionalny, względnie przez samorząd lokalny. Tymczasem gwarancja utrzymania działalności, z której korzysta skarżący – a zatem „bardzo niskie” prawdopodobieństwo restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – nie zależy w żaden sposób od tego, czy jego zobowiązania odpowiadają wierzytelnościom związanym z jego działalnością rozwojową, czy z jego pomocniczą działalnością wspierającą. Różnica w traktowaniu nie jest również uzasadniona z punktu widzenia charakteru tej działalności, ponieważ działalność rozwojowa jest gospodarczo nierozerwalnie związana z pomocniczą działalnością wspierającą.

115    Po drugie, art. 5 ust. 1 lit. f) w związku z art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 prowadzi do nieuzasadnionej różnicy w traktowaniu między zobowiązaniami związanymi z pomocniczą działalnością wspierającą a zobowiązaniami wynikającymi ze zobowiązań wobec kontrahentów, z którymi instytucja utworzyła system ochrony instytucjonalnej (zwany dalej „IPS”), przy czym te ostatnie zobowiązania są wyłączone z obliczania składki ex ante zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia delegowanego. Skarżący korzysta bowiem również, w odniesieniu do środków wykorzystywanych do jego pomocniczej działalności wspierającej, z mechanizmu ochrony niezależnego od SRF, a mianowicie z gwarancji kraju związkowego, który jest porównywalny do gwarancji udzielanej przez IPS.

116    Po trzecie, regionalne banki rozwoju są traktowane odmiennie od krajowych banków rozwoju, które nie są uznawane za instytucje kredytowe w rozumieniu rozporządzenia nr 575/2013, a zatem są zwolnione z obowiązku uiszczania składek ex ante, mimo że regionalne banki rozwoju wykonują, podobnie jak krajowe banki rozwoju, szczególne zadania w zakresie finansowania w interesie ogólnym i dysponują gwarancją utrzymania działalności.

117    W tym względzie należy przypomnieć, że zasada równego traktowania jako ogólna zasada prawa Unii wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w sposób odmienny, a sytuacje odmienne nie były traktowane w sposób jednakowy, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione (wyrok z dnia 3 lutego 2021 r., Fussl Modestraße Mayr, C‑555/19, EU:C:2021:89, pkt 95).

118    Ponieważ skarżący powołał się na naruszenie zasady równego traktowania, to do niego należy dokładne określenie porównywalnych sytuacji, które jego zdaniem zostały potraktowane w odmienny sposób, lub odmiennych sytuacji, które uważa za traktowane w identyczny sposób [wyrok z dnia 12 kwietnia 2013 r., Du Pont de Nemours (France) i in./Komisja, T‑31/07, niepublikowany, EU:T:2013:167, pkt 311].

119    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału porównywalność tego rodzaju sytuacji należy oceniać w świetle ogółu cechujących je elementów. Elementy te należy w szczególności określać i oceniać w świetle przedmiotu i celu aktu, który wprowadza rzeczone rozróżnienie. Należy poza tym uwzględnić zasady i cele dziedziny prawa, do której należy dany akt (zob. wyrok z dnia 3 lutego 2021 r., Fussl Modestraße Mayr, C‑555/19, EU:C:2021:89, pkt 99 i przytoczone tam orzecznictwo).

120    Co się tyczy przedmiotu i celu dyrektywy 2014/59, rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63, należy przypomnieć, że akty te należą do dziedziny SRM, której utworzenie ma na celu, zgodnie z motywem 12 rozporządzenia nr 806/2014, zapewnienie neutralnego podejścia do rozwiązania problemu instytucji będących na progu upadłości, zwiększenie stabilności instytucji w uczestniczących państwach członkowskich oraz zapobieganie przenoszeniu się ewentualnych kryzysów do nieuczestniczących państw członkowskich w tym mechanizmie, aby usprawnić funkcjonowanie całego rynku wewnętrznego.

121    W celu zapewnienia finansowania działalności SRM dyrektywa 2014/59, rozporządzenie nr 806/2014 i rozporządzenie delegowane 2015/63 ustanowiły składki ex ante, których szczególny charakter polega – jak wynika z motywów 105–107 tej dyrektywy i z motywu 41 tego rozporządzenia – na zagwarantowaniu, zgodnie z logiką ubezpieczeniową, że sektor finansowy zapewni na rzecz SRM wystarczające środki finansowe, aby mógł on wypełniać swoje zadania, oraz na zachęceniu instytucji do prowadzenia mniej ryzykownej działalności (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 113).

122    W tym kontekście wyłączenie przewidziane w art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 jest uzasadnione, jak wynika z motywu 13 tego rozporządzenia, okolicznością, że kredyty preferencyjne służą realizacji celów polityki publicznej, są udzielane na zasadach niekonkurencyjnych i w celach niezarobkowych i są częściowo gwarantowane, bezpośrednio lub pośrednio, przez władze centralne lub regionalne, względnie przez samorząd lokalny państwa członkowskiego.

123    Jeśli chodzi o zastrzeżenie pierwsze, należy je rozumieć w ten sposób, że skarżący utrzymuje zasadniczo, iż pomocnicza działalność wspierająca jest porównywalna z działalnością rozwojową, wobec czego zobowiązania regionalnego banku rozwoju, który prowadzi obie kategorie działalności, powinny były zostać wyłączone z obliczenia składki ex ante nie tylko do wysokości kwoty odpowiadającej działalności rozwojowej, lecz do wysokości kwoty odpowiadającej obu kategoriom działalności.

124    W tym względzie z pkt 60 powyżej wynika przede wszystkim, że pomocnicza działalność wspierająca jest prowadzona na otwartym rynku kapitałowym w celu zarobkowym, że może być prowadzona przez instytucje inne niż regionalne banki rozwoju i że jest ona prowadzona w konkurencji z innymi instytucjami. Natomiast działalność rozwojowa jest prowadzona na podstawie prawnego obowiązku wspierania administracji centralnej lub regionalnej państwa członkowskiego w wykonywaniu zadań leżących w interesie publicznym.

125    Ponadto, biorąc pod uwagę ustalenia poczynione w pkt 62 i 124 powyżej i wbrew temu, co sugeruje skarżący, okoliczność, że te dwie kategorie działalności są komplementarne z gospodarczego punktu widzenia, nie oznacza, że są one porównywalne.

126    Wreszcie, przywołana przez skarżącego okoliczność, że gwarancja kraju związkowego, z której korzysta, obejmuje w jego indywidualnym przypadku całą jego działalność, niezależnie od tego, czy chodzi o działalność rozwojową, czy o pomocniczą działalność wspierającą, jest bez znaczenia dla oceny porównywalnego charakteru tych dwóch kategorii działalności w świetle celu realizowanego przez art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63. Z jednej strony bowiem, jak wynika z pkt 122 powyżej, celem tego przepisu nie było wyłączenie z obliczania składki ex ante wszystkich zobowiązań wszystkich regionalnych banków rozwoju, które korzystają z gwarancji takich jak te, z których korzysta skarżący. Z drugiej strony nie wykazano, że gwarancje publiczne, z których korzysta co do zasady działalność rozwojowa regionalnych banków rozwoju, rozciągają się w przypadku wszystkich tych banków również na pomocniczą działalność wspierającą tych banków. W tym względzie skarżący nie zakwestionował w szczególności argumentu Komisji, zgodnie z którym istnieją sytuacje, w których pomocnicza działalność rozwojowa niektórych banków rozwoju regionalnego nie jest objęta żadną gwarancją państwową lub gwarancją równoważną.

127    W tych okolicznościach pomocniczej działalności wspierającej nie można uznać za porównywalną z działalnością rozwojową. W związku z tym nie wykazano, że należy je traktować w ten sam sposób w odniesieniu do wyłączenia zobowiązań związanych z tą działalnością do celów obliczenia składki ex ante.

128    Co się tyczy zastrzeżenia drugiego, skarżący niesłusznie twierdzi, że w świetle szczególnego celu realizowanego przez art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 zobowiązania związane z pomocniczą działalnością wspierającą są porównywalne ze zobowiązaniami związanymi ze stosunkami z kontrahentami, z którymi dana instytucja utworzyła IPS. Zgodnie bowiem z motywem 8 tego rozporządzenia delegowanego wyłączenie zobowiązań związanych z IPS wynika z woli uniknięcia podwójnego liczenia niektórych zobowiązań przy ustalaniu składki ex ante instytucji, które są członkami IPS lub są trwale powiązane z organem centralnym. Tymczasem skarżący nie twierdził, że włączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą do obliczenia jego składki ex ante stanowiło podwójne uwzględnienie takich zobowiązań.

129    Co się tyczy zastrzeżenia trzeciego, opartego na tym, że regionalne banki rozwoju są traktowane odmiennie od krajowych banków rozwoju w odniesieniu do obowiązku uiszczania składek ex ante, należy zauważyć, co następuje.

130    Przede wszystkim owa różnica w traktowaniu wynika z przepisów aktów ustawodawczych przywołanych w pkt 70–73 powyżej. Jak bowiem wyjaśniono w tych punktach, to art. 2 ust. 5 pkt 6 dyrektywy 2013/36, w brzmieniu obowiązującym przed zmianą dokonaną dyrektywą 2019/878, wyłączał imiennie KfW z zakresu stosowania dyrektywy 2013/36, a w konsekwencji z ogólnego systemu wpłat składek ex ante. Tymczasem skarżący nie zakwestionował ważności tego przepisu lub innych przepisów wymienionych w pkt 70–73 powyżej.

131    Natomiast art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63, którego niezgodność z prawem podniesiono w niniejszym zarzucie, ma zastosowanie do wszystkich banków rozwoju w rozumieniu art. 3 pkt 27 rozporządzenia delegowanego 2015/63, objętych podmiotowym zakresem stosowania ogólnego systemu składek ex ante. Przepis ten nie wprowadza zatem żadnej różnicy w traktowaniu tych banków w zależności od tego, czy zostały one utworzone przez rząd centralny, czy przez władze regionalne państwa członkowskiego.

132    Ponadto, jak stwierdzono w pkt 77 powyżej, ani art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59, ani żaden inny przepis tej dyrektywy lub rozporządzenia nr 806/2014 nie upoważnia Komisji do całkowitego wyłączenia w akcie delegowanym niektórych instytucji, takich jak regionalne lub krajowe banki rozwoju, z obowiązku uiszczania składek ex ante.

133    W tych okolicznościach zgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie można zakwestionować z tego tylko powodu, że prawodawca Unii postanowił wyłączyć indywidualnie KfW, wskazanego imiennie w art. 2 ust. 5 pkt 6 dyrektywy 2013/36, w brzmieniu obowiązującym przed zmianą dokonaną dyrektywą 2019/878, z ogólnego systemu płatności składek ex ante.

134    W trzeciej kolejności skarżący stwierdził w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego 2015/81, że metoda obliczania przewidziana w tym rozporządzeniu i zastosowana w zaskarżonej decyzji narusza zasadę proporcjonalności i prowadzi do zakłócenia między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, ponieważ metoda ta prowadzi do subsydiowania krzyżowego banków komercyjnych przez sektor banków rozwoju. Metoda ta powoduje zatem zakłócenia między strukturami sektora bankowego państw członkowskich, z naruszeniem art. 70 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia nr 806/2014.

135    W tym względzie należy przypomnieć, że zasada proporcjonalności, będąca jedną z zasad ogólnych prawa Unii, wymaga, aby akty prawne instytucji Unii były odpowiednie do realizacji zgodnych z prawem celów zamierzonych przez dane uregulowanie i nie wykraczały poza to, co jest konieczne do realizacji tych celów, przy czym tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich rozwiązań, należy stosować rozwiązanie najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyroki: z dnia 4 maja 2016 r., Philip Morris Brands i in., C‑547/14, EU:C:2016:325, pkt 165; z dnia 20 stycznia 2021 r., ABLV Bank/SRB, T‑758/18, EU:T:2021:28, pkt 142; zob, także podobnie wyrok z dnia 8 czerwca 2010 r., Vodafone i in., C‑58/08, EU:C:2010:321, pkt 51).

136    Tymczasem skarżący nie przedstawił żadnego dowodu, który zmierzałby do wykazania, że włączenie zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą do obliczenia składki ex ante miałoby charakter niewłaściwy w stosunku do zamierzonych przez prawodawcę Unii i Komisję celów, o których mowa w pkt 120–122 powyżej.

137    Podobnie nie przedstawił on żadnych względów celem wykazania, że włączenie tych zobowiązań do obliczenia tych składek ex ante wykraczałoby poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów wskazanych w pkt 120–122 powyżej, lub powodowałoby niedogodności nieproporcjonalne w stosunku do tych celów.

138    Jeśli chodzi o jedyny konkretny argument podniesiony przez skarżącego w ramach niniejszego zastrzeżenia, a mianowicie fakt, że włączenie wspomnianych zobowiązań do obliczenia składek ex ante pociąga za sobą jego zdaniem „subsydiowanie krzyżowe” banków komercyjnych przez sektor banków rozwoju, skarżący nie wyjaśnił w sposób wymagany prawem względów, dla których takie włączenie nie spełnia kryteriów określonych w pkt 135 powyżej. Ponadto w każdym razie, jak już wspomniano w pkt 124 powyżej, pomocnicza działalność wspierająca jest prowadzona na otwartym rynku kapitałowym w celu zarobkowym, w związku z czym ewentualne wyłączenie zobowiązań związanych z tą działalnością z obliczania składek ex ante mogłoby doprowadzić do rezultatu przeciwnego do zamierzonego przez skarżącego, a mianowicie do powstania zakłóceń pomiędzy różnymi instytucjami działającymi na takim rynku.

139    Z całości powyższych rozważań wynika, że należy oddalić część trzecią zarzutu dziewiątego, a w konsekwencji cały ten zarzut.

2.      W przedmiocie zarzutu dziesiątego, dotyczącego niezgodności z prawem art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia

140    W ramach zarzutu dziesiątego skarżący podniósł, że „metoda obliczania określona w rozporządzeniu delegowanym […] 2015/63” narusza rozporządzenie nr 806/2014, dyrektywę 2014/59 i zasadę równego traktowania.

141    W tym względzie należy uściślić, że o ile skarżący podniósł w sposób ogólny, że to metoda obliczania przewidziana w rozporządzeniu delegowanym 2015/63 jako taka narusza normy wyższego rzędu, na które się powołuje, i wyjaśnił że jego argumentacja dotycząca art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia została rozwinięta jedynie tytułem przykładu, o tyle jego pisma nie zawierają rozważań dotyczących innych aspektów metody obliczania niż przewidziane w tych przepisach.

142    W tych okolicznościach badanie niniejszego zarzutu należy ograniczyć do zarzucanej niezgodności z prawem art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia.

143    W pierwszej kolejności skarżący podniósł, że okoliczność, iż gwarancja publiczna, z której korzysta, nie jest uwzględniana w ramach filaru ryzyka zatytułowanego „dodatkowe wskaźniki ryzyka określone przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”, przewidzianego w art. 6 ust. 5 rozporządzenia delegowanego 2015/63, narusza zasadę równego traktowania oraz rozporządzenie nr 806/2014 i dyrektywę 2014/59, ponieważ akty te wymagają dostosowania obliczania składek ex ante do profilu ryzyka instytucji. To w szczególności w ramach wskaźnika składowego ryzyka „przynależność do [IPS]” przewidzianego w art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 należało uwzględnić gwarancje publiczne, takie jak gwarancja, z której korzysta skarżący, które nawet potencjalnie są bardziej istotne dla oceny profilu ryzyka instytucji niż przynależność do IPS.

144    W drugiej kolejności, zdaniem skarżącego, ustanowiony w tytule „Krok 2” załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 mechanizm przypisywania instytucji do przedziałów narusza dyrektywę 2014/59, zasadę dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka i zasadę równego traktowania. Po pierwsze, przypisanie to zostało dokonane na podstawie porównania profilu ryzyka wszystkich instytucji uczestniczących państw członkowskich, co mogłoby doprowadzić do oczywiście niesprawiedliwych wyników. Po drugie, jako że metoda przewidziana w tytule „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia polega na przypisaniu w miarę możliwości tej samej liczby instytucji do każdego przedziału, może ona prowadzić do tego, że instytucje o podobnych wskaźnikach ryzyka brutto będą traktowane w odmienny sposób, a instytucje o różnych wskaźnikach – w identyczny sposób.

145    I tak tytułem przykładu z załącznika II do zaskarżonej decyzji wynika, że w ramach wskaźnika składowego ryzyka „aktywa ważone ryzykiem rynkowym podzielone przez sumę aktywów” w odniesieniu do instytucji niemieckich przedziały od 1 do 15 były zajęte przez 646 instytucji z wartością 0 %, a instytucja o najwyższym profilu ryzyka dla tego wskaźnika, z wartością około 1121,1 %, została przypisana do przedziału 18, czyli tylko jeden przedział powyżej przedziału skarżącego, który ze swą wartością 0,05 % został przypisany do przedziału 17. W związku z tym instytucje o zupełnie innym profilu ryzyka znalazły się w tym samym przedziale.

146    SRB podniosła, że zarzut dziesiąty należy odrzucić w całości jako niedopuszczalny ze względu na to, że powinien był zostać podniesiony po wniesieniu skargi w 2016 r. Jej zdaniem zarzut ten jest w każdym razie bezzasadny.

147    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 84 ust. 1 regulaminu postępowania nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że opierają się one na okolicznościach faktycznych lub prawnych ujawnionych dopiero po jego wszczęciu. Niemniej jednak zarzut lub argument, który stanowi rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej, w sposób bezpośredni lub dorozumiany, w skardze wszczynającej postępowanie i który jest ściśle z nim związany, powinien zostać uznany za dopuszczalny (wyrok z dnia 11 lipca 2013 r., Ziegler/Komisja, C‑439/11 P, EU:C:2013:513, pkt 46).

148    Ponadto zgodnie z art. 86 § 1 regulaminu postępowania, w przypadku gdy akt, o którego stwierdzenie nieważności się wnosi, został zastąpiony lub zmieniony przez inny akt mający ten sam przedmiot, skarżący może dostosować skargę w celu uwzględnienia tej nowej okoliczności.

149    Ponadto art. 84 i 86 regulaminu postępowania należy interpretować ściśle, ponieważ przepisy proceduralne mają charakter bezwzględnie obowiązujący (zob. podobnie wyroki: z dnia 26 marca 2009 r., SELEX Sistemi Integrati/Komisja, C‑113/07 P, EU:C:2009:191, pkt 48; z dnia 20 września 2018 r., Hiszpania/Komisja, C‑114/17 P, EU:C:2018:753, pkt 54).

150    W niniejszej sprawie skarżący podniósł zarzut niezgodności z prawem art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia dopiero w piśmie dostosowującym skargę.

151    Skarga wszczynająca postępowanie nie zawiera bowiem żadnej argumentacji, którą można by uznać za mającą związek, nawet dorozumiany, ze zgodnością z prawem przepisów wskazanych w pkt 150 powyżej. Prawdą jest, że skarga zawiera argumentację dotyczącą przynależności instytucji do IPS, ale odnosi się ona do wyłączenia niektórych zobowiązań z obliczania składek ex ante zgodnie z art. 5 rozporządzenia delegowanego 2015/63, a nie do korekty tych składek w oparciu o profil ryzyka instytucji zgodnie z art. 6–9 tego rozporządzenia delegowanego. W związku z tym nic nie pozwala uznać, że niniejszy zarzut niezgodności z prawem stanowi rozszerzenie zarzutu podniesionego już w skardze w rozumieniu orzecznictwa, o którym mowa w pkt 147 powyżej.

152    Ponadto zaskarżona decyzja opiera się na przepisach prawa obowiązujących w chwili wydania decyzji pierwotnych, co dotyczy w szczególności art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia. W tym względzie nic nie wskazuje na to, że skarżący nie dysponował już na etapie skargi wszystkimi dowodami, na których oparł się w piśmie dostosowującym skargę w celu zakwestionowania ważności tych przepisów.

153    W tym kontekście należy uściślić, że zakwestionowana przez skarżącego okoliczność, iż przypisanie instytucji do przedziałów jest dokonywane na podstawie wartości wskaźnika ryzyka brutto wszystkich instytucji, dla których wskaźnik ten został obliczony, wynika bezpośrednio z tytułu „Krok 2” załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63.

154    To samo dotyczy obliczenia liczby przedziałów w ramach danego wskaźnika ryzyka i liczby instytucji przypisanych do każdego przedziału, zważywszy, że zgodnie z pkt 3 tytułu „Krok 2” załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB przypisuje co do zasady taką samą liczbę instytucji każdemu przedziałowi, zaczynając od przypisania do pierwszego przedziału instytucji, dla których wartości wskaźnika brutto są najniższe.

155    Tymczasem skarżący kwestionuje tytuł „Krok 2” załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63 właśnie w zakresie, w jakim przewidziano w nim przypisanie tej samej liczby instytucji do każdego przedziału.

156    W świetle powyższego niniejszy zarzut niezgodności z prawem nie jest oparty na żadnej okoliczności prawnej lub faktycznej ujawnionej w toku postępowania w rozumieniu art. 84 regulaminu postępowania. Podobnie nie jest on oparty na okoliczności, którą skarżący mógł zgodnie z prawem uwzględnić po raz pierwszy w ramach dostosowania skargi na podstawie art. 86 § 1 regulaminu postępowania.

157    W konsekwencji niniejszy zarzut niezgodności z prawem należy odrzucić jako niedopuszczalny z powodu przekroczenia terminu.

B.      W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji

1.      W przedmiocie zarzutów drugiego i trzeciego, dotyczących naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 41 Karty i obowiązku uzasadnienia ze względu na brak podstawy prawnej dla zastąpienia z mocą wsteczną pierwotnych decyzji

158    W ramach zarzutu drugiego skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja w zakresie, w jakim zastępuje z mocą wsteczną pierwotne decyzje, narusza art. 41 Karty w związku z art. 4 Europejskiego kodeksu dobrej praktyki administracyjnej, zasadę państwa prawa i zasadę dobrej administracji, ponieważ nie istniała podstawa prawna do wydania zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną. W tym względzie ani art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014, ani art. 17 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2015/63 nie stanowią takiej podstawy prawnej.

159    W każdym razie nie istnieje obiektywne uzasadnienie dla zastąpienia pierwotnych decyzji z mocą wsteczną. W szczególności nie istnieje wskazane ryzyko, że brak mocy wstecznej zagroziłby celowi polegającemu na osiągnięciu ostatecznego poziomu docelowego. W tym względzie ewentualna luka w finansowaniu SRB mogłaby zostać zrekompensowana wyższymi składkami ex ante w kolejnych latach lub przedłużeniem początkowej fazy na podstawie art. 69 ust. 4 rozporządzenia nr 806/2014. Ponadto brak mocy wstecznej zaskarżonej decyzji nie zapewnia skarżącemu nieuczciwej przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych instytucji, zważywszy, że nie pozostaje on, jako bank rozwoju, w konkurencji z tymi innymi instytucjami. Nie uzyskałby on również nieuzasadnionej korzyści w związku z faktem, że jego składka ex ante za okres składkowy 2016 byłaby wymagalna później niż składki pozostałych instytucji, ponieważ w każdym razie uiścił on już tę składkę w 2016 r.

160    Ponadto w zarzucie trzecim skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty, ponieważ nie wskazano w niej podstawy prawnej, na której SRB oparła się w celu wydania zaskarżonej decyzji z mocą wsteczną.

161    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

162    Zaskarżona decyzja została przyjęta w dniu 27 kwietnia 2022 r. i zgodnie z art. 4 jej sentencji weszła ona w życie w dniu 15 kwietnia 2016 r., czyli w chwili wejścia w życie pierwszej decyzji pierwotnej.

163    W motywach 177–184 zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła powody, dla których ustaliła skutki tej decyzji w czasie w sposób opisany w pkt 162 powyżej. W szczególności uściśliła, że postąpiła w ten sposób w celu utrzymania tytułu prawnego, na mocy którego składka ex ante skarżącego za rok 2016 została pobrana w 2016 r., oraz w celu zachowania ważności uiszczenia tej składki przez skarżącego.

164    Zgodnie z orzecznictwem zasada pewności prawa stoi na przeszkodzie temu, by początek temporalnego zakresu obowiązywania aktu Unii przypadał przed jego wydaniem, z wyjątkiem sytuacji, gdy w drodze wyjątku wymaga tego zamierzony cel i odbywa się to z należytym poszanowaniem uzasadnionych oczekiwań zainteresowanych podmiotów (zob. podobnie wyroki: z dnia 13 listopada 1990 r., Fedesa i in., C‑331/88, EU:C:1990:391, pkt 45; z dnia 5 września 2014 r., Éditions Odile Jacob/Komisja, T‑471/11, EU:T:2014:739, pkt 102 i przytoczone tam orzecznictwo).

165    Z orzecznictwa tego wynika, że jeżeli spełnione są wymienione w nim przesłanki, uprawnienie instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii do wydania aktu z mocą wsteczną wynika z ogólnych zasad prawa Unii, przy czym nie jest uzależnione od istnienia wyraźnej podstawy prawnej w danym uregulowaniu.

166    W tych okolicznościach wbrew temu, co twierdzi skarżący w zarzucie trzecim, okoliczność, że zaskarżona decyzja nie odnosi się do wyraźnego przepisu danego uregulowania przyznającego SRB takie uprawnienie, nie może stanowić naruszenia obowiązku uzasadnienia.

167    Ponadto bez konieczności badania, czy zaskarżona decyzja ma rzeczywisty skutek wsteczny, jak podnosi skarżący w zarzucie drugim, należy wskazać, że przesłanki wymienione w pkt 164 powyżej są w każdym razie spełnione w niniejszej sprawie.

168    Po pierwsze, skarżący nie twierdzi bowiem, że skutek wsteczny zaskarżonej decyzji narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Ponadto nic nie wskazuje na to, by uzasadnione oczekiwania skarżącego lub osób trzecich nie były należycie respektowane w okolicznościach niniejszej sprawy.

169    Po drugie, co się tyczy kwestii, czy cele, które mają zostać osiągnięte w zaskarżonej decyzji, wymagały, aby stała się ona skuteczna przed datą jej przyjęcia, należy uwzględnić kontekst, w jakim decyzja ta została podjęta.

170    Jak wynika z motywów 19, 20 i 183 zaskarżonej decyzji, została ona przyjęta w celu zaradzenia brakowi uzasadnienia decyzji pierwotnych, co SRB stwierdziła w następstwie wyroków z dnia 28 listopada 2019 r., Hypo Vorarlberg Bank/SRB (T‑377/16, T‑645/16 i T‑809/16, EU:T:2019:823) i Portigon/SRB (T‑365/16, EU:T:2019:824), przy czym ani ta decyzja, ani te wyroki nie zmieniły zakresu ciążącego na skarżącym obowiązku wpłacenia składek ex ante za okres składkowy 2016, który został przyjęty w decyzjach pierwotnych i który istniał w odniesieniu do tego okresu składkowego.

171    Obliczenie składki ex ante skarżącego za wspomniany okres składkowy oraz kwota tej składki były bowiem takie same zarówno w drugiej decyzji pierwotnej, jak i w zaskarżonej decyzji. W tym względzie SRB wskazała w szczególności w motywie 22 zaskarżonej decyzji, że decyzja ta była „oparta na zebranych danych, sformułowanych założeniach, etapach przygotowawczych oraz metodologii zastosowanej w ramach procedury z 2016 r. prowadzącej do przyjęcia [pierwotnych decyzji]”. Tym samym jedynym nowym elementem wprowadzonym w zaskarżonej decyzji było szersze uzasadnienie obliczenia składki ex ante skarżącego za rok 2016.

172    W tych szczególnych okolicznościach, gdyby SRB nie przyjęła zaskarżonej decyzji, która stałaby się skuteczna od dnia wejścia w życie pierwszej z decyzji pierwotnych, zaskarżona decyzja nie mogłaby wywrzeć skutków w okresie od dnia 15 kwietnia 2016 r. do dnia 27 kwietnia 2022 r., w trakcie którego skarżący byłby zwolniony z obowiązku wpłaty składek ex ante za okres składkowy 2016, podczas gdy podlegał on temu obowiązkowi na mocy art. 2, art. 67 ust. 4 oraz art. 69 i 70 rozporządzenia nr 806/2014. Podobnie w tym okresie SRF zostałby pozbawiony, z naruszeniem tych przepisów, środków pochodzących ze składek ex ante skarżącego, co szkodziłoby wykonaniu dyrektywy 2014/59, rozporządzenia nr 806/2014 i rozporządzenia delegowanego 2015/63 (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 176, 177).

173    W konsekwencji wydanie zaskarżonej decyzji ze skutkiem od dnia 15 kwietnia 2016 r. miało na celu zapewnienie zbieżności zastosowania zaskarżonej decyzji z momentem, w którym powstał obowiązek zapłaty składki ex ante skarżącego za rok 2016, a tym samym uniknięcie rezultatu sprzecznego z mającymi zastosowanie przepisami. Realizacja tego celu wymagała zaś ustanowienia, że data wejścia w życie tej decyzji jest wcześniejsza od daty jej wydania.

174    Wziąwszy pod uwagę powyższe, zarzuty drugi i trzeci należy oddalić jako bezzasadne.

2.      W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego braku wystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym obliczenia składki ex ante skarżącego

175    Skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja nie jest wystarczająco uzasadniona w odniesieniu do obliczenia jego składki ex ante, a tym samym narusza art. 296 akapit drugi TFUE.

176    Zarzut czwarty dzieli się w istocie na trzy części, dotyczące, po pierwsze, braku indywidualnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, po drugie, braku podania do wiadomości indywidualnych danych innych instytucji, a po trzecie, niewystarczającego uzasadnienia w zakresie dotyczącym tworzenia przedziałów.

a)      Uwagi wstępne

177    Artykuł 296 akapit drugi TFUE stanowi, że akty prawne są uzasadniane. Podobnie prawo do dobrej administracji, usankcjonowane w art. 41 Karty, przewiduje ciążący na instytucjach, organach i jednostkach organizacyjnych Unii obowiązek uzasadnienia ich decyzji.

178    Uzasadnienie decyzji instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii ma szczególne znaczenie, ponieważ pozwala zainteresowanemu na podjęcie z pełną znajomością rzeczy decyzji, czy zamierza on wnieść skargę na tę decyzję, właściwemu sądowi zaś – na dokonanie kontroli, a zatem stanowi jedną z przesłanek skuteczności kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 Karty (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 103 i przytoczone tam orzecznictwo).

179    Takie uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. W tym względzie nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna nie tylko opierać się na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę oraz w szczególności interes, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć podmioty, których akt dotyczy. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 104 i przytoczone tam orzecznictwo).

180    Dla celów zbadania, czy uzasadnienie to jest wystarczające w odniesieniu do decyzji ustalającej składki ex ante, należy, po pierwsze, przypomnieć, że z orzecznictwa Trybunału nie można wywieść, jakoby uzasadnienie każdej decyzji instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii nakładającej na podmiot prywatny obowiązek zapłaty kwoty pieniężnej musiało koniecznie obejmować wszystkie elementy umożliwiające jej adresatowi sprawdzenie prawidłowości obliczenia tej kwoty pieniężnej (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 105 i przytoczone tam orzecznictwo).

181    Po drugie, instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii są co do zasady zobowiązane na podstawie zasady ochrony tajemnicy handlowej, która stanowi skonkretyzowaną w szczególności w art. 339 TFUE ogólną zasadę prawa Unii, do nieujawniania konkurentom prywatnego podmiotu gospodarczego poufnych informacji dostarczonych przez ten podmiot (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 109 i przytoczone tam orzecznictwo).

182    Po trzecie, uznanie, że uzasadnienie decyzji SRB ustalającej składki ex ante musi umożliwiać instytucjom sprawdzenie prawidłowości obliczenia ich składki ex ante, musiałoby w sposób konieczny oznaczać zakazanie prawodawcy Unii ustanowienia sposobu obliczania tej składki z uwzględnieniem danych, których poufny charakter jest chroniony prawem Unii, i tym samym stanowiłoby nadmierne ograniczenie zakresu uznania, jakim powinien dysponować w tym celu ów prawodawca, co uniemożliwiłoby mu w szczególności wybór metody mogącej zapewnić dynamiczne dostosowanie finansowania SRF do zmian w sektorze finansowym poprzez uwzględnienie i porównanie w szczególności sytuacji finansowej każdej instytucji posiadającej zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium uczestniczącego państwa członkowskiego (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 118).

183    Po czwarte, choć z powyższych rozważań wynika, że ciążący na SRB obowiązek uzasadnienia należy wyważyć, z uwagi na logikę systemu finansowania SRF i ustanowiony przez prawodawcę Unii sposób obliczania, z obowiązkiem poszanowania przez SRB tajemnicy handlowej danych instytucji, tego ostatniego obowiązku nie należy interpretować tak szeroko, by pozbawiał on obowiązek uzasadnienia jego istoty (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 120).

184    Jednakże w ramach wyważenia obowiązku uzasadnienia z zasadą ochrony tajemnicy handlowej nie można uznać, że uzasadnienie decyzji zobowiązującej podmiot prywatny do zapłaty kwoty pieniężnej bez dostarczenia mu wszystkich informacji pozwalających na dokładne sprawdzenie obliczenia tej kwoty pieniężnej narusza w każdym wypadku istotę obowiązku uzasadnienia (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 121).

185    Co się tyczy decyzji SRB ustalającej składki ex ante, obowiązek uzasadnienia należy uznać za spełniony, jeżeli adresaci decyzji, mimo że nie zostały im przekazane dane objęte tajemnicą handlową, dysponują metodą obliczania stosowaną przez SRB oraz informacjami wystarczającymi, aby zrozumieć w istocie, w jaki sposób ich indywidualna sytuacja została uwzględniona w celu obliczenia ich składek ex ante w kontekście sytuacji wszystkich pozostałych instytucji, których to dotyczy (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

186    W takim przypadku podmioty te są bowiem w stanie zweryfikować, czy ich składki ex ante zostały ustalone w sposób arbitralny, z pominięciem ich rzeczywistej sytuacji gospodarczej lub przy wykorzystaniu danych dotyczących reszty sektora finansowego, które nie są wiarygodne. Podmioty te mogą zatem zrozumieć uzasadnienie decyzji ustalającej ich składkę ex ante i ocenić, czy celowe jest wniesienie skargi na tę decyzję, w związku z czym przesadnym byłoby wymaganie od SRB przekazania każdego elementu składowego danych liczbowych, na których opiera się obliczenie składek ex ante każdej z zainteresowanych instytucji (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 123).

187    Z powyższego wynika, że SRB nie jest w szczególności zobowiązana dostarczyć danej instytucji danych pozwalających jej na dokonanie pełnej weryfikacji prawidłowości wartości mnożnika korekty, ponieważ weryfikacja ta zakładałaby dysponowanie objętymi tajemnicą handlową danymi dotyczącymi sytuacji gospodarczej każdej z pozostałych instytucji (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 135).

188    Natomiast to do SRB należy opublikowanie lub przekazanie instytucjom, których to dotyczy, w formie zbiorczej i zanonimizowanej, odnoszących się do nich informacji, wykorzystanych do obliczenia tej składki w zakresie, w jakim informacje te mogą zostać przekazane bez naruszenia tajemnicy handlowej (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 166).

189    Wśród informacji, które powinny zostać przekazane tym instytucjom, znajdują się w szczególności graniczne wartości każdego z przedziałów i odnoszących się do nich wskaźników, na podstawie których składki ex ante tych instytucji zostały dostosowane do ich profilu ryzyka (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 167).

190    Argumentację sformułowaną przez skarżącego w ramach zarzutu czwartego należy zbadać w świetle powyższych rozważań.

b)      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej braku indywidualnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji

191    Zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja narusza art. 296 akapit drugi TFUE, ponieważ nie zawiera wystarczającego indywidualnego uzasadnienia. W szczególności w motywach 24–164 tej decyzji nie wspomniano o skarżącym, a załączniki do tej decyzji nie zawierają wystarczająco konkretnej analizy jego indywidualnych cech szczególnych.

192    Dokładniej rzecz ujmując, zaskarżona decyzja, w szczególności jej motywy 53–57, nie zawiera analizy szczególnej sytuacji skarżącego w odniesieniu do kwalifikacji jego pomocniczej działalności wspierającej w świetle art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63. Ponadto zdaniem skarżącego opis tej kwestii zawarty w załączniku III do zaskarżonej decyzji opiera się na błędnym zrozumieniu pojęcia „pomocniczej działalności wspierającej”. Jednocześnie opis ten ogranicza się do zwykłego zanegowania przywileju pomocniczej działalności wspierającej dla skarżącego i zawiera argumenty, które nie mają żadnego związku z tą działalnością.

193    Wreszcie, zaskarżona decyzja nie wyjaśnia powodów, dla których SRB odstąpiła od wcześniejszej praktyki niemieckiego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który stosował w odniesieniu do roku składkowego 2015 r. art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do pomocniczej działalności wspierającej skarżącego.

194    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

195    W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że – jak już wspomniano w pkt 9–21 powyżej – zaskarżona decyzja składa się z czterech odrębnych części. Tak więc w motywach 24–164 i 167–175 treści tej decyzji i w załączniku II do niej przedstawiono rozważania i elementy obliczenia, które mają zastosowanie do wszystkich instytucji. Jednakże załącznik I do zaskarżonej decyzji, zatytułowany „Szczegóły obliczenia (skorygowane o ryzyko)”, oraz załącznik III do tej decyzji, który zawiera ocenę uwag poczynionych przez skarżącego w ramach konsultacji przeprowadzonych przez SRB przed wydaniem zaskarżonej decyzji, zawierają elementy obliczenia i powody, które są właściwe dla indywidualnej składki wpłacanej przez skarżącego na rzecz SRF.

196    W tych okolicznościach zaskarżona decyzja jest wystarczająco zindywidualizowana w odniesieniu do skarżącego.

197    Co się tyczy w drugiej kolejności konkretnej treści zaskarżonej decyzji, skarżący zidentyfikował – poza przypisaniem instytucji do przedziałów, które zostanie zbadane w drugiej części niniejszego zarzutu – tylko jeden element, który nie został wystarczająco uzasadniony, a mianowicie niezastosowanie art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do jego pomocniczej działalności wspierającej.

198    Tymczasem w motywie 55 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że nie zastosowała art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do zobowiązań, które nie spełniają wszystkich przesłanek wyłączenia z obliczenia składek ex ante, jeżeli wykładnia pozwalająca na takie wykluczenie byłaby niezgodna z brzmieniem tego przepisu. SRB wyjaśniła również w tym motywie, że ze względu na to, iż przepis ten ma charakter odstępstwa, podlega on ścisłej wykładni i nie powinien być stosowany w sposób rozszerzający lub analogicznie ani w odniesieniu do jego podmiotowego zakresu stosowania, czyli w odniesieniu do instytucji, do których ma on zastosowanie, ani w odniesieniu do jego przedmiotowego zakresu stosowania, czyli w odniesieniu do rodzajów zobowiązań mogących korzystać z wyłączenia z obliczania składek ex ante.

199    Ponadto w pkt 21–23 i 27 załącznika III do zaskarżonej decyzji SRB przedstawiła powody, dla których uznała, że pomocnicza działalność wspierająca skarżącego nie jest objęta art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63. W szczególności wyjaśniła ona w motywie 22 tego załącznika, że pomocnicza działalność wspierająca skarżącego i jego działalność rozwojowa są niezależne i odrębne. W tym samym motywie uznała ona, że działalność rozwojowa nie opierała się na gospodarce rynkowej ani na konkurencji i była prowadzona na podstawie upoważnienia udzielonego przez władze publiczne, podczas gdy pomocnicza działalność wspierająca była prowadzona w warunkach rynkowych i była fakultatywna, konkurencyjna i zarobkowa. SRB stwierdziła zatem w pkt 27 załącznika III do zaskarżonej decyzji, że pomocniczej działalności wspierającej skarżącego nie można, ze względu na jej charakter, uznać za prowadzoną na zasadach niekonkurencyjnych i niekonkurencyjnych, niezależnie od sposobu wykorzystania zysków wynikających z jego działalności.

200    Takie informacje umożliwiły skarżącemu określenie powodów, dla których SRB uznała, że zobowiązania związane z jego pomocniczą działalnością wspierającą nie były wyłączone z obliczenia jego składki ex ante na podstawie art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63.

201    W tych okolicznościach nic nie pozwala stwierdzić, że SRB ograniczyła się do zwykłej odmowy zastosowania art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do skarżącego lub że posłużyła się argumentami, które nie mają żadnego związku z pomocniczą działalnością wspierającą skarżącego.

202    W trzeciej kolejności argument skarżącego dotyczący podnoszonego błędnego zrozumienia przez SRB koncepcji „pomocniczej działalności wspierającej” nie opiera się na naruszeniu obowiązku uzasadnienia, lecz na zakwestionowaniu zasadności powodów, dla których SRB nie zastosowała art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do tej działalności skarżącego. To samo dotyczy argumentu zmierzającego do zakwestionowania opinii SRB, wedle której taka działalność jest ze względu na swój charakter konkurencyjna i nastawiona na zysk. Zgodnie z orzecznictwem obowiązek uzasadnienia jest kwestią odrębną od kwestii prawidłowości uzasadnienia zaskarżonej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 23 listopada 2006 r., Ter Lembeek/Komisja, T‑217/02, EU:T:2006:361, pkt 234).

203    Ponadto gdyby argumentację tę należało rozumieć w ten sposób, że skarżący kwestionuje prawidłowość tego uzasadnienia, pokrywałaby się ona w rzeczywistości z zarzutem ósmym, który zostanie zbadany w pkt 258–262 poniżej.

204    W czwartej kolejności, co się tyczy argumentu, zgodnie z którym SRB odstąpiła od wcześniejszej praktyki niemieckiego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, która polegała na zastosowaniu w 2015 r. art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do pomocniczej działalności wspierającej skarżącego, należy wskazać, że skarżący kwestionuje sam brak uzasadnienia w odniesieniu do odstąpienia od wcześniejszej praktyki, nie powołując się na naruszenie innego przepisu prawa.

205    W tym względzie, po pierwsze, z pkt 198–200 powyżej wynika, że SRB w wystarczający sposób przedstawiła powody, dla których uznała, iż pomocnicza działalność wspierająca skarżącego nie jest objęta wyjątkiem przewidzianym w art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63. Po drugie, w pkt 23 załącznika III do zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że ocena przeprowadzona w odniesieniu do danego cyklu składkowego nie może wiązać organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdy przeprowadza on ocenę w odniesieniu do innego cyklu, w szczególności gdy każdy z tych cykli składkowych należy do kompetencji innego organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dodała ona, że nie należy do niej orzekanie w przedmiocie oceny dokonanej przez inny organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

206    Takie informacje umożliwiają skarżącemu zrozumienie powodów, które skłoniły SRB do braku zastosowania art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63 do jego pomocniczej działalności wspierającej w odniesieniu do roku składkowego 2016, pomimo tego, co uznaje za odmienną wcześniejszą praktykę. Informacje te spełniają zatem wymogi obowiązku uzasadnienia wynikające z orzecznictwa przytoczonego w pkt 179 powyżej.

207    Z całości powyższych rozważań wynika, że część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.

c)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej braku przekazania indywidualnych danych innych instytucji

208    Skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja nie pozwala na sprawdzenie, czy obliczenie składek ex ante jest zgodne z mającymi zastosowanie przepisami. Ponadto szczegóły obliczeń zawarte w załącznikach I i II do tej decyzji nie pozwalają na weryfikację przypisania skarżącego do przedziałów i ustalenia jego składki ex ante. W szczególności wspomniana decyzja powinna była zawierać indywidualne dane innych instytucji, przynajmniej w formie zanonimizowanej, bez których skarżący nie może zweryfikować swego przypisania do przedziałów.

209    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

210    W motywie 118 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że „tajemnice handlowe instytucji – to znaczy wszystkie informacje dotyczące prowadzonej przez nie działalności, które w przypadku ujawnienia ich konkurentowi lub szerszej opinii publicznej mogłyby poważnie naruszyć interesy instytucji – uznaje się za informacje poufne”. Dodała ona, że „[w] ramach obliczania składek ex ante indywidualne informacje dostarczone przez instytucje za pośrednictwem formularza [deklaracji], służące [SRB] za podstawę przy obliczaniu składek ex ante, zostały uznane za tajemnice handlowe”.

211    Następnie w motywach 120, 122 i 123 zaskarżonej decyzji SRB wskazała, że nie mogła ona „ujawniać punktowych danych poszczególnych instytucji, które stanowią podstawę obliczeń dokonanych w [tej decyzji]”; była ona uprawniona jedynie do „ujawnienia zagregowanych i uwspólnionych punktowych danych w zakresie, w jakim dane te [zostały] skumulowane”. Jednak zgodnie z tą decyzją instytucje korzystają z „całkowitej przejrzystości w zakresie obliczania ich [podstawowej składki rocznej] i mnożnika korekty” w odniesieniu do poszczególnych etapów obliczania tej składki, zdefiniowanych w załączniku I do rozporządzenia delegowanego 2015/63, które dotyczyły „obliczania wskaźników brutto” (etap 1), „przeskalowania wskaźników” (etap 3) i „obliczania wskaźnika złożonego” (etap 5). Ponadto instytucje były w stanie uzyskać „punktowe uwspólnione dane wykorzystywane przez SRB bez różnicy w odniesieniu do wszystkich instytucji i skorygowanych w oparciu o ich profil ryzyka” na etapach obliczania dotyczących „dyskretyzacji wskaźników” (etap 2), „uwzględnienia przypisanego znaku” (etap 4) i „obliczania składek rocznych” (etap 6).

212    W tym względzie należy przypomnieć najpierw, że to sama zasada rządząca metodą obliczania składek ex ante, która wynika z dyrektywy 2014/59 i rozporządzenia nr 806/2014, wiąże się z wykorzystywaniem przez SRB danych objętych tajemnicą handlową, które nie mogą być zawarte w uzasadnieniu decyzji ustalającej składki ex ante (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 114).

213    Następnie z orzecznictwa przypomnianego w pkt 177–189 powyżej wynika, że wbrew temu, co twierdzi skarżący, SRB nie była zobowiązana do umożliwienia mu pełnego sprawdzenia określenia liczby przedziałów i przypisania im instytucji poprzez dostarczenie mu indywidualnych danych innych instytucji, ponieważ takie podejście oznaczałoby przekazanie mu danych objętych tajemnicą handlową.

214    Ponieważ skarżący nie przedstawił żadnego dowodu mającego na celu podważenie stanowiska SRB, zgodnie z którym wartości wskaźników brutto są objęte tajemnicą handlową, nie może on zarzucać SRB, że nie ujawniła ich instytucjom.

215    Wreszcie, gdyby uwagę skarżącego dotyczącą anonimizacji wartości wskaźników brutto należało rozumieć w ten sposób, że dotyczy ona sytuacji, w której nazwa instytucji zostałaby zastąpiona pseudonimem, taki proces nie mógłby zagwarantować, że instytucje nie będą mogły zostać zidentyfikowane na podstawie przekazanych w ten sposób danych. Rzeczywiście nie jest wykluczone, że niektóre instytucje, nawet po zastąpieniu ich nazw pseudonimem, mogą zostać zidentyfikowane ze względu na ich indywidualne dane, które zostały już podane do wiadomości publicznej, w szczególności w przypadku dużych instytucji, czy też państw członkowskich liczących tylko kilka takich instytucji.

216    Z całości powyższych rozważań wynika, że część drugą zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną.

d)      W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej braku uzasadnienia w zakresie dotyczącym tworzenia przedziałów

217    Skarżący podniósł, że w zaskarżonej decyzji nie wyjaśniono, dlaczego liczba instytucji każdego przedziału oraz łączna liczba przedziałów różnią się w zależności od wskaźnika ryzyka.

218    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

219    Co się tyczy liczby przedziałów w ramach każdego wskaźnika ryzyka, SRB oblicza tę liczbę zgodnie z zasadami ustanowionymi w tytule „Krok 2” załącznika I do rozporządzenia delegowanego 2015/63, do którego SRB odesłała w motywach 85, 117 i 138 zaskarżonej decyzji, a dokładniej zgodnie ze wzorem przewidzianym w pkt 2 tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia. Zgodnie z tym wzorem „liczba przedziałów” () dla każdego wskaźnika brutto – z wyjątkiem wskaźnika „stopnia, w jakim instytucja korzystała w przeszłości z nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego” – jest obliczana w szczególności na podstawie „liczby instytucji wnoszących składki na rzecz mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, dla których obliczany jest ten wskaźnik”, (N) i na podstawie wartości danych wskaźników (). Liczba przedziałów może zatem różnić się w zależności od danych wejściowych wprowadzonych do tego wzoru.

220    W tych okolicznościach skarżący niesłusznie twierdzi, że zaskarżona decyzja nie zawiera wyjaśnień dotyczących zmian całkowitej liczby przedziałów w zależności od wskaźnika ryzyka.

221    W tym względzie, co się tyczy nierównej liczby instytucji zaliczanych do każdego z przedziałów, SRB w motywie 140 zaskarżonej decyzji wystarczająco wyjaśniła powody takiego podziału, wskazując, że ma on na celu uniknięcie przypisania instytucji o takiej samej wartości wskaźnika ryzyka brutto do różnych przedziałów, efektem czego instytucje o takiej samej wartości takiego wskaźnika zostały przypisane do tego samego przedziału, co mogło prowadzić do sytuacji, w której w poszczególnych przedziałach znalazła się różna liczba instytucji.

222    W świetle powyższego część trzecią zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną, a tym samym zarzut czwarty w całości.

3.      W przedmiocie zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia „ogólnych wymogów proceduralnych” wynikających z art. 41 Karty, art. 298 TFUE, ogólnych zasad prawa i regulaminu wewnętrznego SRB

223    Skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja narusza „ogólne wymogi proceduralne” wynikające z art. 41 Karty, art. 298 TFUE, ogólne zasady prawa i regulamin wewnętrznego SRB. W szczególności nie zostało wykazane, że decyzja ta spełnia wymóg „minimalnego czasu trwania procedury pisemnej”, a skarżący nie jest w stanie tego zweryfikować. Nie ma on również możliwości sprawdzenia, czy zostały zachowane inne przepisy proceduralne. Sąd powinien zatem dokonać weryfikacji z urzędu.

224    SRB podniosła, że zarzut ten nie jest poparty dowodami i należy go oddalić jako czystą spekulację.

225    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania skarga powinna zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów oraz że przedstawienie to winno być wystarczająco jasne i dokładne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, zaś Sądowi sprawowanie kontroli, w odpowiednim przypadku, bez pomocy dodatkowych informacji (wyrok z dnia 7 marca 2017 r., United Parcel Service/Komisja, T‑194/13, EU:T:2017:144, pkt 191).

226    W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których jest ona oparta, powinny wynikać z samej jej treści, choćby w zwięzłej formie, lecz w sposób spójny i zrozumiały (zob. wyrok z dnia 25 stycznia 2018 r., BSCA/Komisja, T‑818/14, EU:T:2018:33, pkt 95 i przytoczone tam orzecznictwo). Analogiczne wymogi są niezbędne, w przypadku gdy zastrzeżenie jest powoływane na poparcie zarzutu (zob. wyrok z dnia 25 marca 2015 r., Belgia/Komisja, T‑538/11, EU:T:2015:188, pkt 131 i przytoczone tam orzecznictwo).

227    W szczególności samo powołanie się na zasadę prawa Unii, której naruszenie jest podnoszone, bez wskazania okoliczności faktycznych i prawnych, na których twierdzenie to się opiera, nie spełnia wymogów art. 76 lit. d) regulaminu postępowania (zob. wyrok z dnia 7 listopada 2019 r., ADDE/Parlament, T‑48/17, EU:T:2019:780, pkt 22 i przytoczone tam orzecznictwo).

228    W niniejszej sprawie, po pierwsze, należy wskazać, że skarżący ogranicza się do twierdzenia, iż zaskarżona decyzja naruszyła „ogólne wymogi proceduralne wynikające z art. 41 Karty, art. 298 [TFUE], ogólnych zasad prawa i regulaminu wewnętrznego SRB” ze względu na to, że nie zostało wykazane, iż decyzja ta spełniła wymóg „minimalnego czasu trwania procedury pisemnej” i innych przepisów proceduralnych, nie przedstawiając jednak argumentacji mającej znaczenie w tym względzie.

229    Po drugie, co się tyczy wniosku skarżącego o przeprowadzenie przez Sąd kontroli z urzędu dotyczącej naruszenia tych zasad, z jego odpowiedzi z dnia 31 stycznia 2023 r. na pytania Sądu wynika, że w zarzucie szóstym skarżący wnosi o nakazanie „przedstawienia dokumentów umożliwiających sprawdzenie prawidłowości postępowania”, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji. Tymczasem, jak wynika z pkt 228 powyżej, skarżący nie wskazuje dokładnie powodów mogących uzasadnić takie przedstawienie, w związku z czym żądanie to nie spełnia w żadnym razie wymogów art. 88 § 2 regulaminu postępowania.

230    W tych okolicznościach zarzut szósty należy odrzucić jako niedopuszczalny.

4.      W przedmiocie zarzutów pierwszego i siódmego, dotyczących naruszenia art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a ust. 2 lit. a) Karty ze względu na nieprzestrzeganie prawa do bycia wysłuchanym

231    W ramach zarzutów pierwszego i siódmego, które należy rozpatrzyć łącznie, skarżący utrzymuje, że procedura konsultacji prowadzona przez SRB w celu przyjęcia zaskarżonej decyzji, by zastąpić pierwotne decyzje, nie była zgodna z wymogami prawa do bycia wysłuchanym, ustanowionego w art. 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. a) Karty.

232    Niniejszy zarzut obejmuje dwie części, dotyczące, po pierwsze, braku wystarczającego terminu na przedstawienie uwag w ramach tej procedury konsultacji, a po drugie, okoliczności, że zaskarżona decyzja została ostatecznie wydana przed tą procedurą.

a)      W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej braku wystarczającego terminu na przedstawienie uwag w ramach procedury konsultacji

233    Skarżący podniósł, że ze względu na „złożoność postępowania” i objętość dokumentów przekazanych przez SRB termin dziesięciu dni roboczych, który SRB wyznaczyła mu na przedstawienie uwag przed wydaniem zaskarżonej decyzji, nie był wystarczająco długi, aby umożliwić mu przeprowadzenie pełnego badania tych dokumentów. SRB przekazała bowiem skarżącemu nie tylko projekt zaskarżonej decyzji zawierający 39 stron, ale również „różne załączniki” zawierające szczegółowe informacje na temat obliczeń i niezrozumiałe dane liczbowe.

234    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

235    Prawo do bycia wysłuchanym, usankcjonowane w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty, gwarantuje każdej osobie możliwość użytecznego i skutecznego przedstawienia jej stanowiska w trakcie postępowania administracyjnego przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji, która mogłaby negatywnie wpłynąć na jej interesy (zob. wyrok z dnia 22 listopada 2012 r., M., C‑277/11, EU:C:2012:744, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

236    W niniejszej sprawie, przed wydaniem zaskarżonej decyzji, Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht (BaFin, federalny urząd kontroli usług finansowych, Niemcy) przekazał skarżącemu powiadomienie SRB z dnia 2 marca 2022 r., w którym SRB poinformowała o swoim zamiarze wycofania i zastąpienia pierwotnych decyzji. Komunikat ten zawierał projekt dotyczący nowej decyzji SRB i załączników I i II do niej na okres składkowy 2016. We wspomnianym komunikacie SRB wezwała skarżącego do przedłożenia, najpóźniej do dnia 23 marca 2022 r., uwag w przedmiocie przekazanych w ten sposób dokumentów.

237    Skarżący przedstawił swoje uwagi pismem z dnia 23 marca 2022 r. skierowanym do BaFin.

238    Bezsporne jest, że skarżącemu wyznaczono termin dziesięciu dni roboczych na przedstawienie tych uwag.

239    Co się tyczy wystarczającego charakteru tego terminu, należy przypomnieć, po pierwsze, kontekst, w jaki wpisuje się zaskarżona decyzja. Jak wskazano w pkt 170 i 171 powyżej, zaskarżona decyzja zastąpiła decyzje pierwotne w celu usunięcia stwierdzonego przez SRB braku uzasadnienia tych decyzji, zważywszy, że obliczenie składki ex ante skarżącego za okres składkowy 2016 oraz kwota tej składki były takie same w drugiej decyzji pierwotnej i w zaskarżonej decyzji. Tak więc liczne elementy leżące u podstaw zaskarżonej decyzji, takie jak brak wyłączenia zobowiązań związanych z pomocniczą działalnością wspierającą skarżącego przy obliczaniu zobowiązań służących ustaleniu jego składki ex ante, były znane skarżącemu od momentu wydania decyzji pierwotnych, co znajduje zresztą potwierdzenie w zarzutach podniesionych przez skarżącego na etapie skargi.

240    Po drugie, chociaż skarżący podniósł, że procedura konsultacji przeprowadzona przez SRB była skomplikowana, nie wyjaśnił on, na czym polegała ta złożoność. W szczególności nie odniósł się on do konkretnych wątpliwości co do treści dokumentów dostarczonych w ramach tego postępowania ani do trudności praktycznych, które miały mu uniemożliwić przedstawienie uwag w wyznaczonym terminie.

241    Po trzecie, nie można przychylić się do stanowiska skarżącego, gdy w celu wykazania niewystarczającego terminu konsultacji opiera się on na „ilości dokumentów przekazanych przez SRB”. Jak bowiem wyjaśnił on na rozprawie, jego odniesienie do „różnych załączników” przedstawionych w ramach procedury konsultacji należy rozumieć jako odnoszące się do załączników I i II do projektu zaskarżonej decyzji. Załącznik I zawierał trzy strony, z których jedna zawierała jedynie listę danych przekazanych przez skarżącego. Ponadto, chociaż załącznik II zawierał 105 stron, zawierał on dane statystyczne dotyczące obliczania składek ex ante dla każdego uczestniczącego państwa członkowskiego w formie skróconej i zbiorczej. Tak więc jedynie ograniczona część tego załącznika miała bezpośrednie znaczenie dla skarżącego. W tych okolicznościach nic nie wskazuje na to, że ilość dokumentów przekazanych przez SRB uniemożliwiła skarżącemu użyteczne i skuteczne przedstawienie jego stanowiska na temat projektu zaskarżonej decyzji w wyznaczonym terminie.

242    Po czwarte, należy dodać, że argumentacja skarżącego zawarta w pkt 18–22 jego pisma dostosowującego skargę, która zmierza do zakwestionowania indywidualnie każdego z argumentów podniesionych przez SRB w celu uzasadnienia wystarczającego charakteru terminu, jaki przyznała ona instytucjom, nie przedstawia żadnego dowodu na poparcie jego tezy, zgodnie z którą złożoność procedury konsultacji i ilość przekazanych dokumentów sprawiały, że przyznany mu dziesięciodniowy termin był niewystarczający.

243    W świetle powyższego nic nie pozwala uznać, że termin ten nie umożliwił skarżącemu użytecznego i skutecznego przedstawienia jego stanowiska w przedmiocie projektu zaskarżonej decyzji.

244    W konsekwencji niniejszą część zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.

b)      W przedmiocie części drugiej, dotyczącej okoliczności, że zaskarżona decyzja została ostatecznie wydana przed procedurą konsultacji

245    Skarżący podniósł, że SRB uznała procedurę konsultacji za zwykłą formalność, ponieważ pierwotnie zapowiedziała, przed rozpoczęciem tej procedury, swój zamiar przyjęcia zaskarżonej decyzji w pierwszym kwartale 2022 r., czyli zaledwie sześć dni roboczych po upływie terminu, który został mu wyznaczony na przedstawienie uwag. W związku z tym skarżący nie mógł spodziewać się poważnego zbadania przez SRB jej uwag. Nie ma w tym względzie znaczenia, że SRB postanowiła następnie przewidzieć ponad sześć dni roboczych po upływie tego terminu przed wydaniem tej decyzji.

246    Ponadto ze stwierdzenia zawartego w pkt 9 załącznika III do zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym nie oczekiwała ona, że ocena argumentacji będzie długim procesem, wynika, że SRB nie była skłonna dokonać weryfikacji projektu zaskarżonej decyzji. Ponadto załącznik III do zaskarżonej decyzji wywołuje wrażenie, że uwagi skarżącego zostały rozpatrzone jedynie częściowo i oddalone przy użyciu „częściowo niewłaściwych rozważań”.

247    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

248    W tym względzie wskazane przez skarżącego okoliczności, takie jak przyjęty przez SRB harmonogram przyjęcia zaskarżonej decyzji i jej późniejsza zmiana, nie są w stanie wykazać, że SRB nie zamierzała poświęcić należytej uwagi ewentualnym wyjaśnieniom skarżącego. Twierdzenia skarżącego oparte na tych okolicznościach mają bowiem charakter czysto spekulatywny.

249    Co się ponadto tyczy twierdzenia skarżącego, zgodnie z którym jego uwagi zostały rozpatrzone jedynie częściowo i oddalone za pomocą względów „częściowo niewłaściwych”, skarżący nie wskazał żadnych konkretnych uwag, na które SRB nie odpowiedziała.

250    Ponadto w zakresie, w jakim skarżący nie zgadza się z oceną SRB zawartą w zaskarżonej decyzji, taki brak zgody nie może stanowić naruszenia prawa skarżącego do bycia wysłuchanym, lecz wchodzi w zakres badania zasadności takiej oceny (zob. podobnie wyrok z dnia 25 marca 2015 r., Slovenská pošta/Komisja, T‑556/08, niepublikowany, EU:T:2015:189, pkt 89).

251    Wreszcie, skarżący nie może opierać się na pkt 31 wyroku z dnia 10 lipca 2001 r., Ismeri Europa/Trybunał Obrachunkowy (C‑315/99 P, EU:C:2001:391), w którym Trybunał stwierdził, że instytucja Unii jest oczywiście bardziej skłonna do przyjmowania uwag przed zajęciem ostatecznego stanowiska niż po jego opublikowaniu, zważywszy, że uznanie zasadności krytyki po publikacji zmuszałoby ją do zmiany tego stanowiska poprzez przyjęcie sprostowania. W niniejszej sprawie skarżący nie został bowiem wezwany do przedstawienia uwag w przedmiocie ostatecznie przyjętego stanowiska SRB, którego zmiana wymagałaby sprostowania, lecz w przedmiocie projektu decyzji przed przyjęciem decyzji końcowej.

252    Dlatego też niniejszą część zarzutu należy oddalić jako bezzasadną, a tym samym oddalić zarzuty pierwszy i siódmy w całości.

5.      W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia przez zaskarżoną decyzję prawa do skutecznej ochrony sądowej

253    Skarżący podniósł, że braki w uzasadnieniu przedstawione w ramach zarzutu czwartego znacznie utrudniają mu korzystanie z prawa do skutecznej ochrony sądowej. Zrozumienie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a w związku z tym opracowanie zarzutów skargi, jest bowiem dla niego praktycznie niemożliwe. Decyzja ta narusza zatem art. 47 Karty i zasadę kontradyktoryjności.

254    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

255    W tym względzie z orzecznictwa wynika, że nie ma potrzeby badania zarzutu szczegółowego dotyczącego naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej w sposób autonomiczny, jeżeli zarzut ten nie jest poparty konkretnymi argumentami, lecz ogranicza się do odesłania do argumentów przedstawionych w ramach pozostałych zarzutów szczegółowych (zob. podobnie wyroki: z dnia 22 września 2015 r., First Islamic Investment Bank/Rada, T‑161/13, EU:T:2015:667, pkt 68; z dnia 27 lipca 2022 r., RT France/Rada, T‑125/22, EU:T:2022:483, pkt 101).

256    W niniejszej sprawie skarżący powołuje się na naruszenie prawa do skutecznej ochrony sądowej, nie popierając go jednak konkretnymi argumentami, poza tymi, które podnosi w ramach zarzutu czwartego.

257    W konsekwencji należy oddalić zarzut piąty z tych samych powodów, które zostały przedstawione w pkt 175–222 powyżej w ramach oceny zarzutu czwartego.

6.      W przedmiocie zarzutu ósmego, dotyczącego niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w świetle art. 3 pkt 28 i art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

258    Skarżący podniósł, że nie wyłączając z obliczenia jego składki ex ante zobowiązań związanych z jego pomocniczą działalnością wspierającą, SRB dokonała błędnej wykładni rozporządzenia delegowanego 2015/63, a w szczególności jego art. 3 pkt 28 i art. 5 ust. 1 lit. f).

259    SRB, wspierana przez Komisję, kwestionuje tę argumentację. Ponadto uważa ona, że zarzut ósmy jest dopuszczalny jedynie w zakresie, w jakim został podniesiony w skardze, i to z tych samych powodów, które zostały streszczone w pkt 32 powyżej.

260    W pkt 27 załącznika III do zaskarżonej decyzji SRB uznała, że pomocniczej działalności wspierającej skarżącego „nie można, ze względu na jej charakter, uznać za prowadzoną na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk, niezależnie od sposobu inwestowania uzyskiwanych przez [niego] dochodów, a w każdym razie, [że] kwota [z tej działalności] nie pokrywa kwoty kredytów preferencyjnych [skarżącego]”.

261    W tym względzie, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności rozważań przedstawionych przez skarżącego w piśmie dostosowującym skargę, z pkt 44–63 powyżej wynika, że SRB słusznie uznała w ramach obliczania składki ex ante skarżącego za okres składkowy 2016, że jego pomocnicza działalność wspierająca nie wchodzi w zakres pojęcia „kredytu preferencyjnego”, zdefiniowanego w art. 3 pkt 28 rozporządzenia delegowanego 2015/63, i że w związku z tym zobowiązań skarżącego związanych z tą działalnością nie należy wykluczać z obliczania jego składki ex ante na podstawie art. 5 ust. 1 lit. f) tego rozporządzenia delegowanego.

262    W konsekwencji zarzut ósmy należy oddalić jako bezzasadny.

7.      W przedmiocie zarzutu jedenastego, dotyczącego naruszenia ogólnych zasad prawa ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie była oparta na okolicznościach prawnych obowiązujących w dniu jej wydania

263    Skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja narusza wynikający z ogólnych zasad prawa i z orzecznictwa wymóg, zgodnie z którym akt przyjęty przez instytucję Unii musi opierać się na okolicznościach prawnych obowiązujących w dniu jego wydania. SRB powinna była zatem uwzględnić przy przyjmowaniu zaskarżonej decyzji w 2022 r. okoliczność, że od czasu przyjęcia dyrektywy 2019/878 skarżący nie jest już instytucją objętą zakresem stosowania rozporządzenia nr 806/2014, w związku z czym nie jest on już zobowiązany do opłacania składek ex ante. Zastąpienie pierwotnych decyzji dotyczących okresu składkowego 2016 nową decyzją stanowi bowiem w rzeczywistości zwykłe przyjęcie w 2022 r. nowej decyzji.

264    SRB kwestionuje argumentację skarżącego.

265    W tym względzie z orzecznictwa wynika, że przestrzeganie zasad dotyczących stosowania aktu prawnego w czasie oraz wymogów związanych z zasadami pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań nakazuje stosowanie norm prawa materialnego obowiązujących w momencie wystąpienia stanu faktycznego, choćby te normy już nie obowiązywały w momencie wydania aktu przez instytucję Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Komisja/McBride i in., C‑361/14 P, EU:C:2016:434, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

266    Przepisy regulujące uiszczanie składek ex ante opierają się na tych samych zasadach.

267    W niniejszej sprawie w zaskarżonej decyzji ustalono składki ex ante za okres składkowy 2016 na podstawie rocznego poziomu docelowego ustalonego dla tego okresu.

268    Tymczasem bezsporne jest, że w okresie składkowym 2016 skarżący był instytucją w rozumieniu art. 2 i art. 3 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia nr 806/2014, w związku z czym miał obowiązek uiszczenia składki ex ante za ten okres, zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 w związku z art. 2, art. 67 ust. 4 i art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014.

269    W tych okolicznościach na ciążący na skarżącym obowiązek uiszczenia składki ex ante za rok 2016 nie może mieć wpływu późniejsze przyjęcie dyrektywy 2019/878, która została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 7 czerwca 2019 r. i weszła w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu, z terminem transpozycji, który upłynął co do zasady najpóźniej w dniu 28 grudnia 2020 r. Żaden przepis tej dyrektywy nie przewiduje bowiem wyłączenia skarżącego ex tunc z podmiotowego zakresu stosowania obowiązku wpłacania składek ex ante. W konsekwencji SRB nie musiała uwzględniać tej okoliczności w zaskarżonej decyzji w celu ustalenia tych składek.

270    W świetle powyższego zarzut jedenasty należy oddalić jako bezzasadny.

8.      W przedmiocie uzasadnienia określenia rocznego poziomu docelowego

271    Należy przypomnieć, że brak uzasadnienia lub niewystarczające uzasadnienie stanowi zarzut oparty na normie porządku publicznego, który może, a nawet powinien, zostać uwzględniony z urzędu przez sąd Unii (zob. wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).

272    W tym celu strony zostały wysłuchane na rozprawie w drodze środka organizacji postępowania na okoliczność wszelkich ewentualnych braków w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które odnosiłyby się do określenia rocznego poziomu docelowego.

273    Z odpowiedzi stron wynika, że nie zgadzają się one co do kwestii, czy zaskarżona decyzja jest wystarczająco uzasadniona w tym względzie, jako że skarżący uważa, że tak nie jest, podczas gdy SRB jest przeciwnego zdania.

274    W tych okolicznościach, mimo że skarżący nie kwestionuje uzasadnienia określenia rocznego poziomu docelowego w skardze i piśmie dostosowującym skargę, Sąd uważa, że do niego należy zbadanie z urzędu, czy SRB uzasadniła w zaskarżonej decyzji w sposób wystarczający pod względem prawnym określenie rocznego poziomu docelowego.

275    Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 po upływie okresu początkowego środki finansowe dostępne w SRF muszą osiągnąć ostateczny poziom docelowy, odpowiadający co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich.

276    Zgodnie z art. 69 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 w okresie początkowym składki ex ante powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie, aż do osiągnięcia wspomnianego w pkt 275 powyżej poziomu docelowego, jednak przy należytym uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji.

277    W art. 70 ust. 2 rozporządzenia nr 806/2014 wyjaśniono, że w każdym roku składki należne od wszystkich instytucji kredytowych, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie przekraczają 12,5 % ostatecznego poziomu docelowego.

278    Podobnie zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2015/63 SRB oblicza składki ex ante – dla wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich – na podstawie rocznego poziomu docelowego, przy uwzględnieniu ostatecznego poziomu docelowego, oraz na podstawie obliczanej kwartalnie średniej kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku.

279    Podobnie zgodnie z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 SRB oblicza składkę ex ante dla każdej instytucji na podstawie rocznego poziomu docelowego, który należy ustalić na podstawie ostatecznego poziomu docelowego i zgodnie z metodą określoną w rozporządzeniu delegowanym 2015/63.

280    W celu zbadania, czy SRB dochowała ciążącego na niej obowiązku uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego, należy przede wszystkim przypomnieć, że nawet jeśli autor decyzji nie jest zobowiązany w swoim uzasadnieniu do wyszczególnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych, to jednak uzasadnienie to powinno przedstawiać przynajmniej fakty i względy prawne o zasadniczym znaczeniu dla decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., Bertelsmann i Sony Corporation of America/Impala, C‑413/06 P, EU:C:2008:392, pkt 169 i przytoczone tam orzecznictwo).

281    Następnie, gdy SRB przyjmuje decyzję ustalającą składki ex ante, powinna poinformować zainteresowane instytucje o metodzie obliczania tych składek (zob. wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., Komisja/Landesbank Baden-Württemberg i SRB, C‑584/20 P i C‑621/20 P, EU:C:2021:601, pkt 122).

282    To samo powinno dotyczyć metody ustalania rocznego poziomu docelowego, ponieważ kwota ta ma istotne znaczenie dla systematyki takiej decyzji. Jak wynika bowiem z art. 4 rozporządzenia wykonawczego 2015/81, sposób obliczania składek ex ante polega na podziale tej kwoty między wszystkie instytucje, których to dotyczy, efektem czego podwyższenie lub obniżenie tej kwoty pociąga za sobą odpowiednie podwyższenie lub obniżenie składki ex ante poszczególnych instytucji.

283    Z powyższego wynika, że instytucje zobowiązane do zapłaty składek ex ante powinny móc zrozumieć w świetle zaskarżonej decyzji co najmniej główne etapy metody obliczania kwoty rocznego poziomu docelowego dla danego okresu składkowego.

284    W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 80 zaskarżonej decyzji, SRB ustaliła kwotę rocznego poziomu docelowego na 7 007 654 704 EUR.

285    W motywie 60 zaskarżonej decyzji SRB przypomniała, że określiła ten poziom docelowy, biorąc pod uwagę w szczególności prognozowaną kwotę ostatecznego poziomu docelowego, która miała zostać osiągnięta pod koniec okresu początkowego, a także środki finansowe dostępne już w SRF.

286    SRB przedstawiła podejście przyjęte w celu określenia rocznego poziomu docelowego w motywach 62–79 zaskarżonej decyzji.

287    W motywie 62 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że ustalenie rocznego poziomu docelowego na jedną ósmą z 1 % kwoty depozytów gwarantowanych z poprzedniego roku nie byłoby wystarczające do osiągnięcia ostatecznego poziomu docelowego w przypadku, gdyby w przyszłości należało spodziewać się wzrostu depozytów gwarantowanych.

288    W motywach 63–66 zaskarżonej decyzji SRB wyjaśniła, że w celu uwzględnienia przewidywanych zmian w zakresie depozytów gwarantowanych w okresie początkowym przeanalizowała – wobec braku wiarygodnych danych dotyczących zmian w zakresie depozytów gwarantowanych instytucji – stopy wzrostu depozytów gospodarstw domowych i depozytów komercyjnych spółek niefinansowych, opierając się na danych publikowanych przez Europejski Bank Centralny (EBC). SRB wskazała, że na podstawie tej analizy roczna stopa wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości około 3 % jest najbardziej realistycznym scenariuszem.

289    Ponadto w motywach 67–77 zaskarżonej decyzji SRB przeprowadziła ocenę fazy cyklu gospodarczego i potencjalnego efektu procyklicznego, jakie składki ex ante mogą wywierać na sytuację finansową instytucji. W tym ostatnim względzie wskazała ona w szczególności, że wzięła pod uwagę okoliczność, iż składki ex ante za rok 2016 będą znacznie wyższe niż składki pobrane za rok 2015 przez krajowe organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na podstawie dyrektywy 2014/59.

290    W wyniku tej oceny SRB stwierdziła w motywie 78 zaskarżonej decyzji, że biorąc pod uwagę niekorzystne zmiany w sektorze bankowym oraz poziom niepewności panujący w gospodarce światowej w 2016 r., aby nie zwiększać procyklicznych skutków składek ex ante dla wypłacalności sektora bankowego, właściwe jest przyjęcie stopy wzrostu niższej niż prognozowana na podstawie stóp wzrostu depozytów gospodarstw domowych i depozytów komercyjnych spółek niefinansowych, czyli stopy wzrostu poniżej 3 %.

291    W świetle tych rozważań SRB przewidziała w motywie 80 zaskarżonej decyzji współczynnik, który zastosowała w celu ustalenia rocznego poziomu docelowego (zwany dalej „współczynnikiem”), i ustaliła jego wartość na 1,05 %. Następnie obliczyła ona kwotę rocznego poziomu docelowego, mnożąc kwotę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji w 2015 r. przez ten współczynnik i dzieląc wynik tego obliczenia przez osiem, zgodnie z następującym wzorem matematycznym:

Cel0 [kwota rocznego poziomu docelowego] = 5 339 158 631522 [łączna kwota depozytów gwarantowanych2015] * 0,0105 * ⅛ = 7 007 654 704 EUR.

292    Co się tyczy wystarczającego charakteru tego uzasadnienia, należy przypomnieć, po pierwsze, że okres składkowy 2016 odpowiada pierwszemu rokowi początkowego ośmioletniego okresu. I tak, chociaż z motywu 60 zaskarżonej decyzji wynika, że roczny poziom docelowy powinien zostać ustalony z uwzględnieniem środków finansowych już dostępnych w ramach SRF, instytucje mogły wiedzieć, że element ten nie miał żadnego wpływu na obliczenie rocznego poziomu docelowego w okresie składkowym 2016.

293    Następnie w szczególności z motywów 60 i 80 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB określiła roczny poziom docelowy w dwóch głównych etapach. W pierwszej kolejności określiła prognozowaną kwotę ostatecznego poziomu docelowego, a w drugiej kolejności podzieliła tę kwotę przez osiem, aby uwzględnić okoliczność, że początkowy okres obejmował osiem lat składek (zob. pkt 285–291 powyżej).

294    Natomiast nic nie wskazuje na to, że obliczenia rocznego poziomu docelowego dla okresu składkowego 2016 dokonano według wzoru matematycznego innego niż wzór zawarty w motywie 80 zaskarżonej decyzji lub że obejmowało ono inne dodatkowe etapy, które nie zostały przedstawione w zaskarżonej decyzji.

295    W tych okolicznościach nie można uznać, że SRB nie przedstawiła w zaskarżonej decyzji głównych etapów metody obliczania kwoty rocznego poziomu docelowego dla okresu składkowego 2016.

296    Po drugie, co się tyczy przewidywanej kwoty ostatecznego poziomu docelowego, należy zauważyć, że kwota ta może zostać odliczona od wzoru matematycznego zawartego w motywie 80 zaskarżonej decyzji, jak przyznaje sam skarżący i jak SRB potwierdziła na rozprawie. Dokładniej rzecz ujmując, poprzez pomnożenie dwóch pierwszych elementów tego wzoru, a mianowicie kwoty depozytów gwarantowanych instytucji w 2015 r. (5 339 158 631 522 EUR) i współczynnika (czyli 0,0105), możliwe jest uzyskanie przewidywanej kwoty ostatecznego poziomu docelowego, czyli około 56 mld EUR.

297    Co się tyczy, po trzecie, sposobu, w jaki SRB określiła kwotę przewidywaną na ostatecznym poziomie docelowym, z motywu 59 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB oparła swoją analizę na okoliczności, iż zgodnie z art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014 kwota ta powinna odpowiadać co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych na koniec okresu początkowego wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności we wszystkich uczestniczących państwach członkowskich.

298    W tym względzie z motywów 62 i 63 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB wzięła pod uwagę prognozowaną zmianę depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności we wszystkich uczestniczących państwach członkowskich na podstawie kwoty tych depozytów w 2015 r. i do końca początkowego okresu, czyli do końca 2023 r.

299    Ponadto w szczególności z motywów 66 i 78 zaskarżonej decyzji wynika, że SRB zidentyfikowała w pierwszej kolejności roczną stopę wzrostu wspomnianych depozytów gwarantowanych na 3 % w latach 2015–2023, lecz w drugiej kolejności obniżyła tę wartość procentową w celu uwzględnienia analizy fazy cyklu koniunkturalnego i potencjalnego procyklicznego wpływu, jaki składki ex ante mogłyby mieć na sytuację finansową instytucji (zob. pkt 289, 290 powyżej).

300    Z zaskarżonej decyzji wynika zatem, że SRB przyjęła roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych poniżej 3 % w latach 2015–2023 w celu określenia ostatecznego poziomu docelowego.

301    Wreszcie, należy zauważyć, że jak wynika z motywów 64 i 79 zaskarżonej decyzji, w chwili określania rocznego poziomu docelowego dla okresu składkowego 2016 SRB nie dysponowała wiarygodnymi danymi na temat prawdopodobnego rozwoju depozytów gwarantowanych instytucji w latach 2015–2023 ze względu na fakt, że nowa definicja depozytów gwarantowanych została wprowadzona dopiero rok wcześniej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/49/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (Dz.U. 2014, L 173, s. 149). W braku takich danych SRB musiała ocenić prognozowany rozwój wspomnianych depozytów na podstawie stóp wzrostu depozytów gospodarstw domowych i depozytów komercyjnych spółek niefinansowych, jak wynika to z motywu 64 zaskarżonej decyzji.

302    W tych szczególnych okolicznościach i biorąc ponadto pod uwagę fakt, że zaskarżona decyzja dotyczyła pierwszego okresu składkowego po przyjęciu rozporządzenia nr 806/2014, instytucje, jako przezorne podmioty gospodarcze, mogły racjonalnie oczekiwać, że w celu określenia rocznego poziomu docelowego w tym okresie SRB uwzględni również przewidywaną kwotę ostatecznego poziomu docelowego zawartą w uzasadnieniu wniosku Komisji COM(2013) 520 final z dnia 10 lipca 2013 r., który doprowadził do przyjęcia tego rozporządzenia, zgodnie z którym Komisja oszacowała, że ostateczny poziom docelowy wyniesie 55 mld EUR.

303    W związku z powyższym instytucje były w stanie zrozumieć główne warunki, zgodnie z którymi SRB miała określić ostateczny poziom docelowy, do celów ustalenia rocznego poziomu docelowego w okresie składkowym 2016.

304    Stwierdzenia tego nie podważają argumenty skarżącego.

305    W pierwszej kolejności skarżący krytykuje fakt, że zaskarżona decyzja nie zawiera ani kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, przewidywanej na koniec okresu początkowego, ani przewidywanej kwoty ostatecznego poziomu docelowego.

306    W tym względzie wystarczy przypomnieć, że – jak wskazano w pkt 296 powyżej – na podstawie wzoru matematycznego zawartego w motywie 80 zaskarżonej decyzji można wywnioskować przewidywaną kwotę ostatecznego poziomu docelowego.

307    Co się tyczy następnie kwoty depozytów gwarantowanych przewidywanych na koniec okresu początkowego, kwota ta nie stanowi w systematyce zaskarżonej decyzji istotnej informacji, bez których skarżący nie mógł zrozumieć głównych etapów metody zastosowanej przez SRB, opisanej w pkt 293 powyżej.

308    W drugiej kolejności skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja nie zawiera danych liczbowych, które pozwoliłyby zrozumieć powody, dla których SRB ustaliła współczynnik właśnie na poziomie 1,05 %. Ponadto dane liczbowe zawarte w zaskarżonej decyzji są sprzeczne. Okoliczność, że SRB zastosowała współczynnik 1,05 %, oznacza bowiem, że określenie rocznego poziomu docelowego opiera się na łącznym wzroście depozytów gwarantowanych o 5 % w ciągu ośmiu lat okresu początkowego, podczas gdy w zaskarżonej decyzji wyjaśniono, że ustalenie to opiera się na „rocznej” stopie wzrostu depozytów gwarantowanych wynoszącej około 3 %. Ta ostatnia stopa doprowadziła do łącznego wzrostu depozytów gwarantowanych znacznie powyżej 5 % na koniec początkowego okresu. Ponadto nie wyjaśniono, czy odniesienie do „podejścia zachowawczego” w motywie 79 zaskarżonej decyzji oznacza, że roczny poziom docelowy musiał zostać ustalony na wysokim poziomie w ramach środka bezpieczeństwa, czy też oznacza ono raczej, że SRB oparła się na słabym wzroście depozytów gwarantowanych.

309    Argumentacja ta opiera się, po pierwsze, na błędnym założeniu, że w celu określenia ostatecznego poziomu docelowego SRB przyjęła roczną stopę wzrostu depozytów gwarantowanych wynoszącą „około 3 %”. Jak bowiem wskazano już w pkt 300 powyżej, z zaskarżonej decyzji, w szczególności z jej motywu 78, wynika, że SRB uznała za właściwe „ustalić roczny poziom docelowy na 2016 r. na podstawie stopy wzrostu depozytów gwarantowanych niższej niż stopa określona na podstawie obserwowanej stopy wzrostu depozytów gospodarstw domowych i depozytów komercyjnych spółek niefinansowych”, czyli poniżej 3 %. Z motywu tego można zatem wywnioskować, że SRB przyjęła stopę na poziomie pomiędzy 0 % a 3 %. Ponadto, podkreślając, że zastosowała „podejście zachowawcze”, SRB wskazała w istocie, że uznała za właściwe – z powodów, które przedstawiła w zaskarżonej decyzji – przyjęcie rocznej stopy wzrostu znajdującej się w dolnej części tego przedziału.

310    W tym względzie SRB wyjaśniła na rozprawie, a skarżący temu nie zaprzeczył, że kwota ostatecznego poziomu docelowego w wysokości 56 mld EUR, ustalona w zaskarżonej decyzji, odpowiada rocznej stopie wzrostu depozytów gwarantowanych w wysokości około 0,6 %. Tymczasem taka stopa rocznego wzrostu zastosowana do kwoty 5 339 158 631 522 EUR odpowiada po ośmiu latach skumulowanej stopie w wysokości 4,92 % i nie jest zatem niespójna wbrew temu, co twierdzi skarżąca, z łączną stopą wzrostu na koniec wspomnianego ośmioletniego okresu wynoszącą około 5 %, co znajduje odzwierciedlenie we współczynniku 1,05 %.

311    W tym względzie zaskarżona decyzja nie jest zatem w żaden sposób niespójna.

312    Z drugiej strony, co się tyczy krytyki skarżącego, zgodnie z którą zaskarżona decyzja nie dostarcza danych liczbowych, które pozwoliłyby zrozumieć powody, dla których SRB ustaliła współczynnik właśnie na 1,05 %, należy wskazać, po pierwsze, że z elementów wymienionych w zaskarżonej decyzji i z elementów przypomnianych w pkt 309 i 310 powyżej można było wywnioskować, iż współczynnik ten odpowiada łącznej stopie wzrostu przewidywanych depozytów gwarantowanych na koniec ośmioletniego okresu początkowego wynoszącej około 5 %, co przekłada się w niniejszej sprawie na roczną stopę wzrostu wynoszącą około 0,6 %. Ta ostatnia stopa mieści się zatem w dolnej części przedziału od 0 % do 3 % przyjętego przez SRB, co jest spójne z jej podejściem zachowawczym uzasadnionym oceną fazy cyklu koniunkturalnego oraz potencjalnego wpływu procyklicznego, jaki składki ex ante mogą mieć na sytuację finansową instytucji. Rozważny podmiot gospodarczy, taki jak skarżący, mógł zatem zrozumieć związek między tymi elementami. Po drugie, współczynnik 1,05 % pozwalał SRB, w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy przypomnianych w pkt 302 powyżej, na dostosowanie ostatecznego poziomu docelowego do przewidywanej kwoty do tego poziomu, który wynikał z prac przygotowawczych nad rozporządzeniem nr 806/2014. Po trzecie, co się tyczy ustalenia współczynnika mającego na celu odzwierciedlenie w istocie prognozy gospodarczej opartej na wielu czynnikach zmieniających się, niepewnych lub zmiennych, nadmierne byłoby wymaganie szczegółowego uzasadnienia dla każdego wyboru technicznego lub każdych danych liczbowych, na których opiera się rozumowanie, ponieważ z zaskarżonej decyzji jasno wynika rozumowanie, które umożliwia późniejsze zakwestionowanie jej zasadności przed właściwym sądem (zob. podobnie wyrok z dnia 1 lipca 2008 r., Chronopost i La Poste/UFEX i in., C‑341/06 P i C‑342/06 P, EU:C:2008:375, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo).

313    W świetle powyższego należy stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi skarżący, zaskarżona decyzja nie jest dotknięta brakiem uzasadnienia w odniesieniu do określenia rocznego poziomu docelowego w odniesieniu do okresu składkowego 2016.

C.      Wniosek

314    Jako że żaden z podniesionych przez skarżącego zarzutów nie jest zasadny, należy oddalić skargę w całości.

V.      W przedmiocie kosztów

315    Zgodnie z art. 133 regulaminu postępowania rozstrzygnięcie o kosztach następuje w wyroku kończącym postępowanie w sprawie. Zgodnie z art. 219 tego regulaminu, mającym zastosowanie do niniejszego postępowania po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, Sąd ma za zadanie orzec w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem oraz postępowania odwoławczego przed Trybunałem.

316    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

317    W niniejszej sprawie Trybunał w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym uchylił pierwotny wyrok i orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. W niniejszym wyroku należy zatem orzec w przedmiocie kosztów związanych z pierwotnym postępowaniem przed Sądem, postępowaniem odwoławczym przed Trybunałem i niniejszym postępowaniem po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania.

318    Ponieważ SRB przegrała sprawę w postępowaniu odwoławczym przed Trybunałem, należy obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego w tym postępowaniu.

319    Ponieważ skarżący przegrał sprawę co do istoty w postępowaniu w sprawie przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania na podstawie argumentów przedstawionych przez niego w ramach postępowania przed Sądem poprzedzającym to odwołanie, należy orzec, że pokrywa on własne koszty oraz koszty poniesione przez SRB w obu tych postępowaniach.

320    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania Rada i Komisja pokrywają własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez NRW.Bank w postępowaniu odwoławczym przed Trybunałem w sprawie C‑662/19 P.

3)      NRW.Bank pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez SRB w postępowaniu po przekazaniu sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w sprawie T‑466/16 RENV oraz w pierwotnym postępowaniu przed Sądem w sprawie T‑466/16.

4)      Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Kornezov De Baere Petrlík

Kecsmár Kingston

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 lutego 2024 r.

Sekretarz Prezes

T. Henze,

Spis treści

I. Okoliczności powstania sporu i okoliczności faktyczne zaistniałe po wniesieniu niniejszej skargi

II. Zaskarżona decyzja

III. Żądania stron

IV. Co do prawa

A. W przedmiocie zarzutów niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f), art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 oraz tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia

1. W przedmiocie zarzutu dziewiątego dotyczącego niezgodności z prawem art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

a) Uwagi wstępne

b) W przedmiocie wykładni art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

c) W przedmiocie wykładni art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

1) W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej nieuwzględnienia prac przygotowawczych nad dyrektywą 2014/59

2) W przedmiocie części drugiej, opartej na naruszeniu celu zmniejszenia obciążeń budżetów publicznych

3) W przedmiocie części trzeciej dotyczącej naruszenia zasady dostosowania składek ex ante do profilu ryzyka i zasady równego traktowania

2. W przedmiocie zarzutu dziesiątego, dotyczącego niezgodności z prawem art. 6 ust. 5 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia delegowanego 2015/63 i tytułu „Krok 2” załącznika I do tego rozporządzenia

B. W przedmiocie zarzutów dotyczących zgodności z prawem zaskarżonej decyzji

1. W przedmiocie zarzutów drugiego i trzeciego, dotyczących naruszenia przez zaskarżoną decyzję art. 41 Karty i obowiązku uzasadnienia ze względu na brak podstawy prawnej dla zastąpienia z mocą wsteczną pierwotnych decyzji

2. W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego braku wystarczającego uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie dotyczącym obliczenia składki ex ante skarżącego

a) Uwagi wstępne

b) W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej braku indywidualnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji

c) W przedmiocie części drugiej, dotyczącej braku przekazania indywidualnych danych innych instytucji

d) W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej braku uzasadnienia w zakresie dotyczącym tworzenia przedziałów

3. W przedmiocie zarzutu szóstego, dotyczącego naruszenia „ogólnych wymogów proceduralnych” wynikających z art. 41 Karty, art. 298 TFUE, ogólnych zasad prawa i regulaminu wewnętrznego SRB

4. W przedmiocie zarzutów pierwszego i siódmego, dotyczących naruszenia art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) Karty ze względu na nieprzestrzeganie prawa do bycia wysłuchanym

a) W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej braku wystarczającego terminu na przedstawienie uwag w ramach procedury konsultacji

b) W przedmiocie części drugiej, dotyczącej okoliczności, że zaskarżona decyzja została ostatecznie wydana przed procedurą konsultacji

5. W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego naruszenia przez zaskarżoną decyzję prawa do skutecznej ochrony sądowej

6. W przedmiocie zarzutu ósmego, dotyczącego niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji w świetle art. 3 pkt 28 i art. 5 ust. 1 lit. f) rozporządzenia delegowanego 2015/63

7. W przedmiocie zarzutu jedenastego, dotyczącego naruszeniu ogólnych zasad prawa ze względu na to, że zaskarżona decyzja nie była oparta na okolicznościach prawnych obowiązujących w dniu jej wydania

8. W przedmiocie uzasadnienia określenia rocznego poziomu docelowego

C. Wnioski

V. W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: niemiecki.