POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 27 lutego 2014 r.

Sprawa F‑32/13

Robert Walton

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Członek personelu tymczasowego – Odprawa – Rezygnacja stwierdzona wyrokiem Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich – Ustalenie daty rezygnacji– Powaga rzeczy osądzonej – Decyzje organu powołującego, które stały się ostateczne w braku zaskarżenia do sądu – Niedochowanie wymogów postępowania poprzedzającego wniesienie skargi – Oczywista niedopuszczalność

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której R. Walton żąda w istocie z jednej strony stwierdzenia nieważności pisma Komisji Europejskiej z dnia 13 kwietnia 2012 r., w którym organ upoważniony do zawierania umów (zwany dalej „OUZU”) zajął stanowisko odnośnie do jego wniosku dotyczącego roszczenia, które miałoby mu przysługiwać względem Komisji, a w szczelności wypłaty jednego ze składników odprawy, a także, z drugiej strony, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 9 stycznia 2013 r., w której OUZU oddalił zażalenie, które skarżący złożył w tym względzie w dniu 17 września 2012 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. R. Walton pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

Streszczenie

Postępowanie sądowe – Powaga rzeczy osądzonej – Zakres

Orzeka się niedopuszczalność skargi ze względu na powagę rzeczy osądzonej wcześniejszego wyroku wydanego w sprawie toczącej się między tymi samymi stronami, mającej ten sam przedmiot i opartej na tej samej podstawie. Przy ocenie istnienia takiego wcześniejszego wyroku akt, o którego stwierdzenie nieważności wniesiono, stanowi istotny element pozwalający na określenie przedmiotu skargi. Jednak okoliczność, że skargi zostały wniesione przeciwko formalnie wydanym przez organ administracji odrębnym decyzjom nie wystarczy, by uznać, że nie występuje identyczność przedmiotu, jeżeli wspomniane decyzje mają zasadniczo identyczną treść i to samo uzasadnienie.

Gdy tak jak w niniejszym przypadku skarżący kwestionuje zgodność z prawem decyzji, które stały się ostateczne, uznanie jego skargi za dopuszczalną oznaczałoby przyznanie mu możliwości ponownego zyskania prawa do wniesienia skargi na te decyzje, a także podważenia powagi rzeczy osądzonej wcześniejszych wyroków dotyczących tych decyzji.

Co do podnoszonego naruszenia prawa do rzetelnego procesu na wypadek uznania skargi za niedopuszczalną: zaskarżone decyzje stały się ostateczne wyłącznie przez bezczynność skarżącego, który nie zdecydował się skorzystać z przysługujących mu administracyjnych i sądowych środków odwoławczych.

(zob. pkt 40, 41, 48, 49)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 172/83 i 226/83 Hoogovens Groep przeciwko Komisji, 19 września 1985 r., pkt 9; sprawy połączone 146/85 i 431/85 Diezler i in. przeciwko KES, 27 października 1987 r., pkt 14–16

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑162/94 NMB France i in. przeciwko Komisji, 5 czerwca 1996 r., pkt 37, 38

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑72/08 Ketselidis przeciwko Komisji, 11 czerwca 2009 r., pkt 33; sprawa F‑118/11 Marcuccio przeciwko Komisji, 25 lutego 2014 r., pkt 54

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑66/01 Imperial Chemical Industries przeciwko Komisji, 25 czerwca 2010 r., pkt 197