Wydanie tymczasowe
WYROK SĄDU (trzecia izba w składzie powiększonym)
z dnia 8 maja 2024 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający but – Wcześniejsze wzory – Podstawy unieważnienia – Indywidualny charakter – Artykuł 25 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002
W sprawie T‑757/22
Puma SE, z siedzibą w Herzogenaurach (Niemcy), którą reprezentowali M. Schunke i P. Trieb, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentował J. Ivanauskas, w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była
Road Star Group, z siedzibą w Nupaky (Republika Czeska),
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym),
w składzie: F. Schalin (sprawozdawca), prezes, P. Škvařilová‑Pelzl, I. Nõmm, G. Steinfatt i D. Kukovec, sędziowie,
sekretarz: A. Juhász‑Tóth, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 18 października 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Puma SE, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 21 września 2022 r. (sprawa R 1900/2021‑3) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 13 kwietnia 2021 r. skarżąca złożyła w EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do wzoru wspólnotowego zarejestrowanego w następstwie zgłoszenia dokonanego przez Road Star Group w dniu 23 sierpnia 2017 r., który to wzór został przedstawiony w następujących ujęciach:
3 Produkt, w którym zakwestionowany wzór miał być zawarty, należał do klasy 02.04 w rozumieniu porozumienia z Locarno z dnia 8 października 1968 r. ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych, ze zmianami, i odpowiadał następującemu opisowi: „Obuwie”.
4 W uzasadnieniu wniosku o unieważnienie powołano się na podstawę określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) w związku z art. 6 i 1 tego rozporządzenia.
5 Wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opierał się na braku indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru, w szczególności w odniesieniu do przedstawionych poniżej wcześniejszych wzorów i produktów:
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0005 (zwanego dalej „D 1”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0006 (zwanego dalej „D 2”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0003 (zwanego dalej „D 3”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0002 (zwanego dalej „D 4”):
– wcześniejszego wzoru nr 1286116‑0001 (zwanego dalej „D 5”):
– produktu „NRGY v2” oznaczonego znakiem towarowym PUMA, ujętego w katalogu „Run/Train/Fit A/W 2016” (zwanego dalej „D 6”):
– produktu „Mega NRGY Knit”, przedstawionego w Internecie w witrynie sprzedaży i kupna online (zwanego dalej „D 7”):
6 W dniu 24 września 2021 r. Wydział Unieważnień oddalił wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru na tej podstawie, że wzór ten cechował się indywidualnym charakterem.
7 W dniu 12 listopada 2021 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
8 Zaskarżoną decyzją Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie. Po pierwsze, Izba Odwoławcza uznała w istocie, że wcześniejsze wzory D 1–D 7 zostały udostępnione publicznie w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Po drugie, co się tyczy określenia poinformowanego użytkownika w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, uznała ona, że użytkownikiem tym jest osoba zwykle nabywająca obuwie i wykazująca stosunkowo wysoki poziom uwagi. Po trzecie, co się tyczy swobody twórczej, Izba Odwoławcza wskazała, że twórca dysponuje wysokim stopniem swobody w odniesieniu do tworzenia obuwia, a w szczególności w odniesieniu do struktury, kształtu, materiału, koloru, motywów i elementów dekoracyjnych. Po czwarte, co się tyczy całościowego wrażenia, uznała ona, że zakwestionowany wzór i wcześniejsze wzory D 1–D 7 wywołują u poinformowanego użytkownika odmienne całościowe wrażenie. Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że nie należy unieważniać prawa do zakwestionowanego wzoru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.
Żądania stron
9 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru;
– obciążenie EUIPO kosztami, w tym kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą.
10 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania w przypadku przeprowadzenia rozprawy.
Co do prawa
W przedmiocie określenia zaskarżonego aktu
11 EUIPO twierdzi, że skarga jest oczywiście bezzasadna, jako że w pierwszym żądaniu skargi skarżąca wniosła, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej różniącej od decyzji faktycznie rozpatrywanej w niniejszej sprawie, a po drugie, o unieważnienie wzoru innego niż ten, w odniesieniu do którego skarżąca wniosła do Izby Odwoławczej o unieważnienie prawa.
12 Na rozprawie skarżąca przyznała, że pierwsze żądanie skargi zawiera błąd. Jednakże jej zdaniem z treści skargi wynika w sposób oczywisty, że skarga i stwierdzenie nieważności, o które wniesiono, dotyczą zaskarżonej decyzji i zakwestionowanego wzoru.
13 W tym względzie należy stwierdzić, podobnie jak uczyniła to skarżąca, że ze skargi wynika, iż błąd stwierdzony przez EUIPO stanowi błąd pisarski i że skarga jest skierowana przeciwko zaskarżonej decyzji i przeciwko zakwestionowanemu wzorowi wspólnotowemu, jak wynika konkretnie ze wstępnych punktów skargi, w szczególności z jej pkt 17, oraz, bardziej ogólnie, z całości argumentów wysuniętych przez skarżącą, które pozwalają jednoznacznie zidentyfikować zaskarżoną decyzję i zakwestionowany wzór. W konsekwencji należy oddalić wniosek EUIPO o oddalenie skargi na tej podstawie.
W przedmiocie części drugiej pierwszego żądania skarżącej
14 W części drugiej żądania pierwszego skarżąca wnosi do Sądu o unieważnienie prawa do zakwestionowanego wzoru.
15 W tym względzie należy stwierdzić, że poprzez to żądanie skarżąca sformułowała na podstawie art. 61 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002 żądanie zmiany mające na celu wydanie przez Sąd decyzji, którą powinna była wydać Izba Odwoławcza [zob. podobnie wyrok z dnia 7 lutego 2018 r., Şölen Çikolata Gıda Sanayi ve Ticaret/EUIPO – Zaharieva (Opakowanie rożków lodowych), T‑794/16, niepublikowany, EU:T:2018:70, pkt 84 i przytoczone tam orzecznictwo].
Co do istoty
16 Skarżąca podnosi tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia w zakresie, w jakim w istocie Izba Odwoławcza nie uwzględniła zakresu ochrony wcześniejszych wzorów i niesłusznie stwierdziła, że zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter.
17 Na mocy art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 wzór wspólnotowy może zostać uznany za nieważny tylko wtedy, gdy nie spełnia wymogów art. 4–9 wspomnianego rozporządzenia, a w szczególności wymogów co do nowości i indywidualnego charakteru.
18 Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 uznaje się, że zarejestrowany wzór wspólnotowy posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji.
19 Ocena indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego polega w istocie na przeprowadzeniu badania w czterech etapach. Badanie to polega na określeniu, po pierwsze, sektora produktów, w których wzór ma zostać zawarty lub zastosowany, po drugie, poinformowanego użytkownika wspomnianych produktów według ich przeznaczenia, a także, poprzez odniesienie do tego poinformowanego użytkownika, stopnia znajomości stanu sztuki wzorniczej i poziomu uwagi poświęcanej podobieństwom i różnicom przy dokonywaniu porównywania wzorów, po trzecie, stopnia swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru, którego wpływ na indywidualny charakter wzoru jest odwrotnie proporcjonalny, i po czwarte, z uwzględnieniem tego stopnia swobody, wyniku porównania – bezpośredniego, jeśli to możliwe – całościowego wrażenia wywoływanego u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór i przez każdy rozpatrywany odrębnie wcześniejszy wzór, który został udostępniony publicznie [zob. wyrok z dnia 13 czerwca 2019 r., Visi/one/EUIPO – EasyFix (Plakietki informacyjne dla pojazdów), T‑74/18, EU:T:2019:417, pkt 66 i przytoczone tam orzecznictwo].
20 To w świetle tych zasad należy zbadać, czy w niniejszym przypadku Izba Odwoławcza mogła słusznie stwierdzić, że zakwestionowany wzór posiada indywidualny charakter.
W przedmiocie ujawnienia wcześniejszych wzorów, poinformowanego użytkownika i stopnia swobody twórcy
21 Przede wszystkim, co się tyczy ujawnienia wcześniejszych wzorów, Izba Odwoławcza stwierdziła w istocie w pkt 18 zaskarżonej decyzji, że, po pierwsze, z wydruków z bazy danych EUIPO „eSearch” w odniesieniu do wcześniejszych wzorów D 1–D 5 i, po drugie, z wydruków z katalogów i platformy sprzedaży i kupna online w Internecie w odniesieniu do wcześniejszych wzorów D 6 i D 7 wynika, iż zostały one ujawnione w wystarczającym stopniu, aby można je było uwzględnić przy ocenie ważności zakwestionowanego wzoru.
22 Następnie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 23 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ma być zastosowany do obuwia i że w konsekwencji, ze względu na swoje zainteresowanie obuwiem, poinformowany użytkownik wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy jego używaniu.
23 Wreszcie w pkt 26 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że stopień swobody twórcy jest wysoki, ponieważ jest on ograniczony jedynie w zakresie, w jakim buty muszą uwzględniać ergonomię stóp, być solidne, pozwalać na zachowanie stabilnej postawy oraz być wygodne i bezpieczne dla użytkownika. Niemniej jednak twórca może swobodnie wybrać w szczególności kształt, materiał, kolor, motywy i elementy dekoracyjne.
24 Należy potwierdzić powyższe stwierdzenia Izby Odwoławczej, które w świetle informacji zawartych w aktach sprawy jawią się jako prawidłowe i które nie są zresztą kwestionowane przez strony.
W przedmiocie istotnych elementów rozpatrywanych wzorów
25 Skarżąca twierdzi, że wcześniejsze wzory D 1–D 5 są zarejestrowane ze wskazaniem „podeszwy” oraz że graficzne przedstawienie pozostałej części buta, ukazanej za pomocą linii przerywanych we wcześniejszych wzorach, pojawia się wyłącznie w celu wskazania obserwatorowi, jak podeszwa będzie przymocowana do pozostałej części buta. W konsekwencji porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami od D 1–D 5 można dokonać wyłącznie na podstawie podeszew obuwia, które stanowią jego zasadniczy element, ponieważ w przeciwnym razie ochrona tych elementów byłaby pozbawiona skuteczności.
26 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
27 W niniejszym przypadku skarżąca kwestionuje okoliczność, że w ramach porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory wzięto pod uwagę, po pierwsze, cholewkę zakwestionowanego wzoru, a po drugie, elementy ukazane za pomocą linii przerywanych we wcześniejszych wzorach D 1–D 5. Aby określić istotne elementy, które należy wziąć pod uwagę w ramach porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory, należy kolejno zbadać te dwa zarzuty szczegółowe.
– W przedmiocie istotnych elementów, które należy wziąć pod uwagę w zakwestionowanym wzorze
28 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 6 rozporządzenie nr 6/2002 porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory należy przeprowadzić w odniesieniu do całej postaci każdego z tych wzorów (wyrok z dnia 28 października 2021 r., Ferrari, C‑123/20, EU:C:2021:889, pkt 46).
29 Jednakże na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 wspomnianego rozporządzenia porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory powinno opierać się na ujawnionych cechach zakwestionowanego wzoru i musi dotyczyć wyłącznie chronionych cech tego wzoru, z pominięciem cech, zwłaszcza technicznych, wyłączonych spod ochrony [zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Eternit/EUIPO – Eternit Österreich (Płyta budowlana), T‑193/20, EU:T:2021:782, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo].
30 W tym względzie okoliczność, że wcześniejszy wzór ujawnia dodatkowe elementy, które nie występują w zakwestionowanym wzorze, nie ma znaczenia dla porównania rozpatrywanych wzorów [zob. podobnie wyroki: z dnia 21 czerwca 2018 r., Haverkamp IP/EUIPO – Sissel (Wzór powierzchni plaży z kamyków), T‑228/16, niepublikowany, EU:T:2018:369, pkt 38; z dnia 10 listopada 2021 r., Płyta budowlana, T‑193/20, EU:T:2021:782, pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo].
31 A zatem, aby dokonać porównania kolidujących ze sobą wzorów, należy ustalić, jakie elementy są rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór i które są w konsekwencji istotne pod tym względem (wyrok z dnia 21 czerwca 2018 r., Wzór powierzchni plaży z kamyków, T‑228/16, niepublikowany, EU:T:2018:369, pkt 37).
32 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że zakwestionowany wzór został zarejestrowany ze wskazaniem „obuwie” i że wzór ten przedstawia poszczególne ujęcia kompletnego wzoru buta, jak wynika z pkt 2 powyżej.
33 W konsekwencji, w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 28–31 powyżej, w ramach porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami należy wziąć pod uwagę wszystkie elementy rzeczywiście chronione przez zakwestionowany wzór, który przedstawia kompletny but, składający się zarówno z podeszwy, jak i cholewki.
34 Porównanie rozpatrywanych wzorów nie może zatem ograniczać się do porównania jedynie wyglądu podeszwy zakwestionowanego wzoru z podeszwą występującą we wcześniejszych wzorach D 1–D 5, która jest ich jedyną chronioną częścią.
35 Skarżąca podnosi, że takie rozwiązanie skutkuje podważeniem ochrony jako wzoru jedynie części produktu. Należy jednak zauważyć, że badanie podstawy unieważnienia określonej w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, w przeciwieństwie do podstawy określonej w art. 25 ust. 1 lit. e) tego rozporządzenia lub w przeciwieństwie do postępowania w sprawie naruszenia, nie wpisuje się w logikę ochrony wcześniejszego prawa. Podstawa unieważnienia określona w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 polega bowiem wyłącznie na ustaleniu, czy zakwestionowany wzór spełnia przesłanki rejestracji przewidziane w art. 4–9 tego rozporządzenia.
36 Oparcie się zaś na chronionych cechach wcześniejszego wzoru, jak życzyłaby sobie tego skarżąca, zamiast na cechach zakwestionowanego wzoru, prowadziłoby do wykluczenia z porównania elementów zakwestionowanego wzoru, które są chronione. Skutkowałoby to brakiem weryfikacji, czy wspomniany wzór jako całość spełnia warunki ochrony, co byłoby zatem sprzeczne z art. 4 rozporządzenia nr 6/2002.
37 Ponadto, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym podeszwa jest podstawowym elementem buta, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem nie jest wykluczone, iż przy porównywaniu wzorów całościowe wrażenie wywoływane przez każdy z nich może być zdominowane przez określone cechy rozpatrywanych produktów lub ich części. Aby ustalić, czy określona cecha jest dominującą cechą danego produktu lub jego części, trzeba ocenić mniej lub bardziej uwydatniony wpływ, jaki poszczególne cechy rozpatrywanego produktu lub jego części mają na wygląd tego produktu lub tej części [zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2013 r., Merlin i in./OHIM – Dusyma (Gry), T‑231/10, niepublikowany, EU:T:2013:560, pkt 36].
38 Należy zaś zauważyć, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że skarżąca nie wskazała, dlaczego podeszwę należałoby uznać za podstawowy element buta, który mógłby sam w sobie stanowić podstawę porównania. Ponadto przy założeniu, że z czysto technicznego punktu widzenia tak właśnie jest, stwierdzenie to nie ma znaczenia w ramach ochrony wzoru, ponieważ w przeciwieństwie do patentów chroniona jest wyłącznie postać.
39 W niniejszym przypadku nie ma powodu, aby uznać, że z czysto wizualnego punktu widzenia podeszwa stanowi dla poinformowanego użytkownika cechę, która dominuje nad pozostałą częścią buta. Co najwyżej podeszwa będzie miała takie samo znaczenie jak cholewka w całościowym wrażeniu wizualnym buta.
40 A zatem w świetle orzecznictwa przytoczonego w pkt 37 powyżej nie można uznać, że całościowe wrażenie w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów zostanie zdominowane przez wygląd podeszwy.
– W przedmiocie istotnych elementów, które należy wziąć pod uwagę we wcześniejszych wzorach D 1–D 5
41 Wytyczne EUIPO dotyczące rozpatrywania zgłoszeń zarejestrowanych wzorów wspólnotowych, mimo że nie mają mocy wiążącej, stanowią źródło odniesienia do praktyki EUIPO w dziedzinie wzorów [zob. analogicznie wyrok z dnia 8 czerwca 2022 r., Muschaweck/EUIPO – Conze (UM), T‑293/21, EU:T:2022:345, pkt 38]. W tym względzie pkt 5.4 wspomnianych wytycznych, w brzmieniu mającym zastosowanie w dniu 31 marca 2023 r., stanowi, co następuje:
„[K]orzystanie z zaznaczeń, za pomocą których zgłaszający zrzeka się prawa wyłącznego do elementu wzoru, oznacza, że zgłaszający nie zwraca się o objęcie niektórych elementów wzoru widocznych na przedstawieniu ochroną i nie dąży do ich zarejestrowania. W ten sposób zgłaszający może wskazać elementy wzoru, które nie mają zostać objęte ochroną. Może to zrobić poprzez [w szczególności] wydzielenie elementów wzoru, w odniesieniu do których nie występuje o ochronę, liniami przerywanymi, rozmycie tych elementów lub ich cieniowanie […]”.
42 W niniejszym przypadku wcześniejsze wzory D 1–D 5 są zarejestrowane ze wskazaniem produktu „podeszwy” i odtwarzają, jak wynika z pkt 5 powyżej, postać podeszwy z ukazaną za pomocą linii przerywanych postacią cholewki buta. Należy stwierdzić, że w odniesieniu do cholewki ukazanej za pomocą linii przerywanych nie wystąpiono o ochronę.
43 Jak zaś wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 29 powyżej, porównanie całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory powinno opierać się na ujawnionych i chronionych cechach zakwestionowanego wzoru, które obejmują postać podeszwy i cholewki buta.
44 W rezultacie należy ustalić, czy postać cholewki buta wcześniejszych wzorów D 1–D 5 może również zostać wzięta pod uwagę przy porównywaniu całościowego wrażenia wywoływanego przez kolidujące ze sobą wzory, mimo że nie chodzi o cechy, w odniesieniu do których wystąpiono o ochronę.
45 W tym względzie z motywu 14 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że ocena indywidualnego charakteru wzoru na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia powinna być uzależniona od faktu, czy ogólne wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika dokonującego oglądu danego wzoru różni się wyraźnie od wrażenia związanego z istniejącym dorobkiem wzorniczym [wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Davide Groppi/EUIPO – Viabizzuno (Lampa stołowa), T‑187/20, EU:T:2021:363, pkt 25].
46 W istocie w ramach badania podstawy unieważnienia, o której mowa w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 6 tego rozporządzenia, jedyną funkcją wcześniejszego wzoru jest wskazanie stanu wcześniejszego wzornictwa. Odpowiada on dorobkowi wzorów odnoszących się do rozpatrywanego produktu, które były ujawnione w dacie dokonania zgłoszenia danego wzoru. Przynależność wcześniejszego wzoru do wspomnianego dorobku wynika zaś z samego jego udostępnienia (zob. wyrok z dnia 16 czerwca 2021 r., Lampa stołowa, T‑187/20, EU:T:2021:363, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).
47 A zatem w celu ustalenia, czy można wziąć pod uwagę elementy wcześniejszego wzoru, należy skupić się nie na przedmiocie ochrony tego wzoru, lecz wyłącznie na kwestii, czy elementy te zostały ujawnione.
48 W tym względzie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że uważa się, iż wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób lub wystawiony, wykorzystany w handlu, lub w inny sposób ujawniony przed datą określoną w art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002, z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym w Unii Europejskiej.
49 Ponadto, aby publiczne udostępnienie wzoru oznaczało jednocześnie ujawnienie wszystkich jego elementów, konieczne jest, by zostały one przedstawione w sposób jasny i precyzyjny w momencie dokonania tego ujawnienia (zob. podobnie wyrok z dnia 28 października 2021 r., Ferrari, C‑123/20, EU:C:2021:889, pkt 38, 39).
50 W niniejszej sprawie skarżąca nie zakwestionowała tego, że elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, o odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę, a mianowicie postać cholewki ukazana za pomocą linii przerywanych, zostały również ujawnione w tym samym czasie co chroniona część wspomnianych wzorów. Ponadto należy zauważyć, że elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, w odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę, wydają się wystarczająco jasne i precyzyjne, by bez wysiłku interpretacyjnego można było dostrzec postać cholewki i jej poszczególnych części, takich jak w szczególności tylnik, sznurowadła czy też przyszwa.
51 W rezultacie Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła w pkt 28 zaskarżonej decyzji, że przy ocenie indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru można było wziąć pod uwagę elementy wcześniejszych wzorów D 1–D 5, w odniesieniu do których to elementów nie wystąpiono o ochronę.
W przedmiocie całościowego wrażenia
52 Skarżąca twierdzi, po pierwsze, że zakwestionowany wzór i wcześniejsze wzory wykazują te same cechy w odniesieniu do podeszwy, a po drugie, że cechy międzypodeszwy zakwestionowanego wzoru są identyczne z cechami wcześniejszego wzoru D 7.
53 Posiłkowo skarżąca podnosi, że porównanie wszystkich rozpatrywanych wzorów jest możliwe jedynie z wcześniejszymi wzorami D 6–D 7, które wywołują takie samo całościowe wrażenie jak zakwestionowany wzór. W tym względzie skarżąca podważa uwzględnienie w pkt 38 zaskarżonej decyzji znajdującego się we wcześniejszym wzorze D 6 paska mającego szeroką poziomą podstawę i zwężającego się ku tyłowi, jako że chodzi o unijny znak towarowy.
54 Ponadto skarżąca podważa ocenę Izby Odwoławczej, zgodnie z którą różnorodność motywów występujących w zakwestionowanym wzorze wywołuje odrębne całościowe wrażenie. Ta różnorodność motywów sprawia bowiem wrażenie, że but jest zrobiony na drutach, co stanowi również wrażenie, jakie sprawia wierzch buta we wcześniejszym wzorze D 7.
55 Skarżąca podważa również to, że zakwestionowany wzór różni się w odniesieniu do konfiguracji cholewki. W tym względzie nie ma znaczących różnic w odniesieniu do kołnierza między zakwestionowanym wzorem a wcześniejszym wzorem D 6. Ponadto skarżąca twierdzi, że tylnik w zakwestionowanym wzorze jest podyktowany funkcją techniczną, która polega na zapobieżeniu zapadaniu się górnej części buta, i że w związku z tym nie jest on objęty ochroną wzoru wspólnotowego zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002. Wreszcie wszystkie rozpatrywane wzory zawierają zdaniem skarżącej pasek tkaniny umocowany pionowo na tylniku.
56 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
57 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem indywidualny charakter wzoru wynika z odmiennego całościowego wrażenia lub braku „déjà vu” z punktu widzenia poinformowanego użytkownika w stosunku do ogółu istniejących wcześniej wzorów, z pominięciem różnic, które nie są wystarczająco uwydatnione, ażeby wpłynąć na wspomniane całościowe wrażenie, nawet jeśli wykraczają poza nieznaczące szczegóły, z uwzględnieniem jednak różnic wystarczająco uwydatnionych, by stworzyć odmienne całościowe wrażenie [zob. wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (Termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo].
58 Ponadto porównanie całościowego wrażenia wywieranego przez kolidujące ze sobą wzory powinno stanowić syntezę i nie może ograniczać się do analitycznego porównania wykazu podobieństw i różnic [wyrok z dnia 29 października 2015 r., Roca Sanitario/OHIM – Villeroy & Boch (Kran z jednym uchwytem), T‑334/14, niepublikowany, EU:T:2015:817, pkt 58].
59 Co więcej, ponieważ elementy słowne i graficzne widniejące na rozpatrywanych wzorach są znakami lub oznaczeniami odróżniającymi umieszczonymi na produkcie w celu wskazania jego pochodzenia, niemającymi charakteru ozdobnego lub dekoracyjnego i niestanowiącymi cech produktu, z których wynika postać danych produktów w rozumieniu art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia nr 6/2002, elementy te są pozbawione znaczenia w ramach porównywania całościowego wrażenia dla celów ustalenia indywidualnego charakteru zakwestionowanego wzoru [zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Sanford/EUIPO – Avery Zweckform (Etykiety), T‑443/20, EU:T:2021:767, pkt 80].
60 Na wstępie należy zauważyć, że jak wynika z pkt 34 i 51 powyżej, należy wziąć pod uwagę objęte zrzeczeniem się elementy występujące we wcześniejszych wzorach D 1–D 5, jako że zostały one ujawnione i przedstawione w sposób jasny i precyzyjny, a porównanie rozpatrywanych wzorów nie może ograniczać się, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, do porównania między sobą podeszew.
61 Ponadto, jak wynika z pkt 40 powyżej, w ramach całościowego wrażenia odnoszącego się do rozpatrywanych wzorów nie należy przypisywać większego znaczenia tej lub innej części buta w szczególności.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 1 i D 2
62 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 30 zaskarżonej decyzji, że rozpatrywane wzory są zbieżne ze względu na to, iż chodzi o buty sznurowane z obniżonym kołnierzem i teksturowaną podeszwą o malejącej grubości, lecz wykazują one wystarczające różnice, aby wywołać u poinformowanego użytkownika odmienne całościowe wrażenia.
63 W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 31 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje różne motywy, takie jak równoległe linie oraz kropki, podczas gdy wcześniejsze wzory D 1 i D 2 zawierają dwie odrębne wstawki na tylniku i nosku. Ponadto zakwestionowany wzór ukazuje jej zdaniem ponadwymiarowy tylnik i trzy pary dziurek, które są umieszczone niżej na obłożynach, podczas gdy wcześniejsze wzory D 1 i D 2 mają mniejszy tylnik i pięć par dziurek umieszczonych bliżej góry buta.
64 Izba Odwoławcza wskazała również w pkt 32 zaskarżonej decyzji, że rozpatrywane wzory wykazują inne różnice w odniesieniu do podeszwy. W szczególności, zdaniem Izby Odwoławczej, w przeciwieństwie do wcześniejszych wzorów D 1 i D 2 podeszwa zakwestionowanego wzoru składa się z dwóch warstw, wystaje poza piętę, a jej zwężająca się podeszwa zewnętrzna zakrzywia się ku górze przy nosku.
65 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
66 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne, w szczególności w odniesieniu do tekstury podeszwy wcześniejszego wzoru D 1. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszych wzorów D 1 i D 2 zdobieniem cholewki, obecnością podeszwy zewnętrznej, zaokrąglonym kołnierzem bez wyraźnych wcięć oraz stylizowanym tylnikiem sięgającym do połowy buta. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
67 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
68 Skarżąca oparła się bowiem wyłącznie na porównaniu między podeszwami w rozpatrywanych wzorach, podnosząc, że mają one pewną liczbę wspólnych cech, do których zaliczają się w szczególności: podeszwa zwężająca się lekko od pięty do czubka buta, gdzie zakrzywia się nieznacznie ku górze, powierzchnia mająca strukturę porównywalną z polistyrenem, różne poszczególne moduły umieszczone jeden przy drugim w jednolitym białym kolorze, struktura rozciągająca się jednolicie na cały widok boczny podeszwy oraz podeszwa opierająca się na podeszwie zewnętrznej i wystająca lekko poza piętę.
69 Jednakże różnice wskazane w pkt 66 powyżej są bardziej znaczące niż wspólne cechy określone przez skarżącą i wystarczają do wywołania odmiennych całościowych wrażeń w odniesieniu do rozpatrywanych wzorów. Wniosek ten opiera się w szczególności na okoliczności, że w przeciwieństwie do oceny skarżącej ocena Izby Odwoławczej nie opiera się wyłącznie na porównaniu podeszew i że cholewki w rozpatrywanych wzorach wykazują istotne różnice, które pozwalają na wywołanie u poinformowanego użytkownika odmiennego całościowego wrażenia.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 3–D 5
70 Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 35 zaskarżonej decyzji, że w przeciwieństwie do wcześniejszych wzorów D 3–D 5 zakwestionowany wzór ukazuje tylnik z motywem przedstawiającym równoległe linie, przyszwę ozdobioną różnymi kontrastującymi liniami i kropkami, nosek ozdobiony pepitką, obniżony kołnierz bez języka i widocznej zakładki na wysokości ścięgna Achillesa oraz dwa rzędy trzech dziurek, połączonych sznurowadłem wiązanym na krzyż. Wcześniejsze wzory D 3–D 5 ukazują natomiast według Izby Odwoławczej dwie wyraźnie wstawki na cholewce, oddzielny język i zakładkę na wysokości ścięgna Achillesa oraz pięć dziurek po obu stronach, połączonych prostym sznurowaniem.
71 Co się tyczy w szczególności podeszwy, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 36 zaskarżonej decyzji, że podeszwa zakwestionowanego wzoru składa się z dwóch odrębnych warstw, wydatnie wystaje z tytułu i gładko łączy się z cholewką. Natomiast podeszwy wcześniejszych wzorów D 3–D 5 składają się według Izby Odwoławczej z jednej warstwy, mającej ząbkowaną krawędź w miejscu stykania się z cholewką oraz mniejszą wypustkę niż w zakwestionowanym wzorze. Ponadto Izba Odwoławcza wskazała, że podeszwa zewnętrzna w zakwestionowanym wzorze wydaje się gładka i zakrywa czubek buta i obcas, podczas gdy podeszwa zewnętrzna we wcześniejszym wzorze D 4 nie zakrywa całości, a podeszwa we wcześniejszym wzorze D 3 ma bieżnik. Natomiast wcześniejszy wzór D 5 ma jedynie podeszwę zewnętrzną bez bieżnika.
72 W konsekwencji Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 37 zaskarżonej decyzji, że całościowe wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór jest odmienne od poszczególnych wrażeń wywoływanych przez wcześniejsze wzory D 3–D 5.
73 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
74 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszych wzorów D 3–D 5 zdobieniem cholewki, bardziej zwężonym kształtem podeszwy, środkową linią przecinającą międzypodeszwę na dwie części, zaokrąglonym kołnierzem bez wyraźnych wcięć, stylizowanym tylnikiem sięgającym do połowy buta i wreszcie brakiem wydatnego języka. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
75 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
76 Podkreślone przez skarżącą wspólne cechy rozpatrywanych wzorów, przedstawione mutatis mutandis w pkt 68 powyżej, nie pozwalają bowiem na zrównoważenie odmiennego całościowego wrażenia wspomnianych wzorów. Wniosek ten wynika w szczególności z okoliczności, że ocena Izby Odwoławczej nie opiera się wyłącznie na porównaniu podeszew i że cholewki w rozpatrywanych wzorach wykazują istotne różnice, które pozwalają na wywołanie u poinformowanego użytkownika odmiennego całościowego wrażenia.
77 Podobnie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, cechy podeszwy w zakwestionowanym wzorze znacznie różnią się od cech wcześniejszych wzorów D 3–D 5, jak wynika z pkt 71 powyżej. Ponadto podeszwa ta jest bardziej zwężona w zakwestionowanym wzorze.
– W przedmiocie porównania zakwestionowanego wzoru z wcześniejszymi wzorami D 6 i D 7
78 W pkt 38 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że rozpatrywane wzory różnią się zdobieniem cholewki. Wcześniejszy wzór D 6 ukazuje na boku pasek mający szeroką poziomą podstawę i zwężający się ku tyłowi. Wcześniejszy wzór D 7 ukazuje z kolei obszerną wstawkę boczną w kształcie trójkąta i w kontrastowym kolorze, obrzeżoną kilkoma równoległymi liniami. Zakwestionowany wzór ukazuje – przeciwnie – różne motywy na całej cholewce.
79 Izba Odwoławcza wskazała również w pkt 39 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do konfiguracji cholewki, że zakwestionowany wzór ukazuje obniżony kołnierz bez języka i widocznej zakładki na wysokości ścięgna Achillesa oraz ponadwymiarowy tylnik. Stwierdziła ona natomiast, że wcześniejsze wzory D 6 i D 7 mają wysoki kołnierz, wysoki język, dużą zakładkę na wysokości ścięgna Achillesa i gruby pasek na przodzie języka do utrzymywania sznurowadeł na miejscu, a także pętelkę do ściągania. Cholewka w zakwestionowanym wzorze jest również bardziej zakrzywiona i grubsza, w przeciwieństwie do cieńszej i węższej cholewki we wcześniejszych wzorach D 6 i D 7.
80 Co się tyczy spodu podeszwy, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 40 zaskarżonej decyzji, że zakwestionowany wzór ukazuje motyw odróżniający składający się z trójkątów na obcasie i czubie, otoczonych gładką ciemną podeszwą, podczas gdy podeszwa we wcześniejszym wzorze D 6 ukazuje pewną liczbę pasków i linii, a wcześniejszy wzór D 7 ma podeszwę z bieżnikiem.
81 Izba Odwoławcza stwierdziła zatem w pkt 41 zaskarżonej decyzji, że ze względu na różnice całościowe wrażenie wywoływane u poinformowanego użytkownika przez zakwestionowany wzór jest odmienne od wrażenia wywoływanego przez wcześniejsze wzory D 6 i D 7.
82 Należy potwierdzić powyższe ustalenia Izby Odwoławczej.
83 Jest prawdą, że rozpatrywane wzory mogą mieć pewne wspólne cechy wizualne, w szczególności w odniesieniu do podeszwy. Jednakże zakwestionowany wzór różni się zasadniczo od wcześniejszych wzorów D 6 i D 7 zdobieniem cholewki, zaokrąglonym kołnierzem bez wyraźnych wcięć, bardziej stylizowanym tylnikiem sięgającym do połowy buta i wreszcie brakiem wydatnego języka czy też szerokiego paska służącego do przymocowywania sznurowadeł. Te zasadnicze różnice wystarczają zaś, aby nadać rozpatrywanym wzorom odrębne całościowe wrażenie, którego nie przeoczy poinformowany użytkownik wykazujący wysoki poziom uwagi.
84 Argumenty skarżącej nie pozwalają na podważenie powyższych rozważań.
85 Skarżąca twierdzi bowiem, że rozpatrywane wzory wywołują to samo całościowe wrażenie ze względu na pewne wspólne cechy, przedstawione mutatis mutandis w pkt 68 powyżej, oraz ze względu na okoliczność, że widok z profilu podeszwy zakwestionowanego wzoru wywołuje takie samo całościowe wrażenie jak widok wcześniejszego wzoru D 7, a ich podeszwa zewnętrzna jest prawie identyczna ze względu na obecność trójkątów na przedniej i tylnej części buta. Jednakże wspólne cechy podeszwy rozpatrywanych wzorów nie pozwalają na zrównoważenie odmiennego całościowego wrażenia wspomnianych wzorów, wynikającego w szczególności z okoliczności, że ukazuję one cholewki, które znacznie różnią się co do struktury i zdobienia.
86 Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, należy zauważyć, że Izba Odwoławcza nie popełniła błędu w ocenie, gdy wzięła pod uwagę „pasek mający szeroką poziomą podstawę i zwężający się ku tyłowi”, odpowiadający unijnemu znakowi towarowemu, ponieważ to oznaczenie graficzne wnosi znaczący wkład, w szczególności ze względu na swój rozmiar, do postaci wcześniejszego wzoru D 6, a zwłaszcza jego zdobienia (zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2021 r., Etykiety, T‑443/20, EU:T:2021:767, pkt 80).
87 Należy również oddalić argument skarżącej, zgodnie z którym zakwestionowany wzór i wcześniejszy wzór D 7 wywierają takie samo wrażenie ze względu na swój styl przypominający dzianinę. Należy bowiem stwierdzić, że wspólne wrażenie wynikające ze stylu przypominającego dzianinę jest w znacznym stopniu rekompensowane różnorodnością motywów widniejących w zakwestionowanym wzorze, znacząco kontrastującym z wcześniejszym wzorem D 7, który nie ma szczególnych motywów, z wyjątkiem paska na tylniku i motywów trójkątów po bokach.
88 Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, kołnierz w zakwestionowanym wzorze znacznie różni się od kołnierza we wcześniejszym wzorze D 6. W przeciwieństwie bowiem do tego ostatniego kołnierz w zakwestionowanym wzorze jest bez języka i ma raczej zaokrąglony kształt bez wyraźnych wcięć.
89 Poza tym, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym ponadwymiarowy tylnik w zakwestionowanym wzorze jest podyktowany funkcją techniczną, należy przypomnieć, że art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 przewiduje, iż wzór wspólnotowy nie obejmuje cech postaci produktu wynikających wyłącznie z jego funkcji technicznej.
90 Zgodnie z orzecznictwem, aby ocenić, czy cechy postaci produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej, należy ustalić, czy ta funkcja jest jedynym czynnikiem determinującym te cechy, przy czym istnienie alternatywnych wzorów nie jest rozstrzygające w tym względzie [wyroki: z dnia 8 marca 2018 r., DOCERAM, C‑395/16, EU:C:2018:172, pkt 32; z dnia 18 listopada 2020 r., Tinnus Enterprises/EUIPO – Mystic Products i Koopman International (Urządzenia do dystrybucji płynów), T‑574/19, EU:T:2020:543, pkt 16].
91 Gdy art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 jest powoływany w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru, do Izby Odwoławczej należy zbadanie dowodów przedstawionych przez wnoszącego o unieważnienie tego prawa, a następnie skonfrontowanie ich w razie potrzeby z przeciwstawnymi dowodami przedstawionymi przez właściciela rozpatrywanego wzoru i dokonanie w ten sposób oceny wiarygodności wszystkich dowodów przedstawionych przez każdą ze stron postępowania, tak aby móc stwierdzić, czy cechy postaci rozpatrywanego produktu wynikają wyłącznie z jego funkcji technicznej [wyrok z dnia 26 stycznia 2022 r., Unger Marketing International/EUIPO – Orben Wasseraufbereitung (Filtry do wody), T‑325/20, niepublikowany, EU:T:2022:23, pkt 38].
92 W niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że skarżąca nie powołała się w toku postępowania przed EUIPO na okoliczność, iż tylnik w zakwestionowanym wzorze był podyktowany funkcją techniczną, ani też nie przedstawiła przed Sądem dowodów na to, że ten ponadwymiarowy tylnik wynika wyłącznie z funkcji technicznej w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 90 powyżej. W rezultacie nie należy wykluczać go z porównania rozpatrywanych wzorów.
93 Wreszcie, co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym wszystkie rozpatrywane wzory zawierają pasek tkaniny umocowany pionowo na tylniku, należy zauważyć, że w przeciwieństwie do paska tkaniny we wcześniejszych wzorach pasek tkaniny w zakwestionowanym wzorze nie wystaje poza tylnik, co skutkuje różnicą, której poinformowany użytkownik nie przeoczy.
94 A zatem Izba Odwoławcza słusznie uznała, że zakwestionowany wzór wywołuje całościowe wrażenie odmienne od wrażenia wywoływanego przez wcześniejsze wzory D 1–D 7.
95 Z powyższego wynika, że żaden z wcześniejszych wzorów przywołanych przez skarżącą nie wywołuje takiego samego całościowego wrażenia jak wrażenie wywoływane przez zakwestionowany wzór oraz że zaskarżona decyzja nie jest dotknięta żadną podstawą stwierdzenia nieważności lub zmiany.
96 Należy zatem oddalić jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą, a tym samym skargę w całości.
W przedmiocie kosztów
97 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
98 Ponieważ przeprowadzono rozprawę, a skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba w składzie powiększonym)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Puma SE zostaje obciążona kosztami postępowania.
Schalin | Škvařilová-Pelzl | Nõmm |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 maja 2024 r.
Podpisy