WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)

z dnia 13 grudnia 2007 r.

Sprawa F-95/05

N

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Członkowie personelu tymczasowego – Zatrudnienie – Stanowisko dyrektora administracyjnego – Państwa trzecie – Negatywna opinia służby medycznej

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której skarżący domaga się w istocie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora dyrekcji K „Służba zagraniczna” dyrekcji generalnej „Stosunki zewnętrzne” Komisji z dnia 15 kwietnia 2005 r. zawiadamiającej go, że nie zostanie zatrudniony na stanowisku dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa Komisji w Gwinei, a po drugie, zasądzenia od Komisji odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za rzekomo doznaną krzywdę.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji dyrektora generalnego dyrekcji K „Służba zagraniczna” dyrekcji generalnej „Stosunki zewnętrzne” Komisji z dnia 15 kwietnia 2005 r. zawiadamiającej stronę skarżącą, że nie została zatrudniona w charakterze dyrektora administracyjnego przedstawicielstwa Komisji w Gwinei. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zatrudnienie – Zdolność fizyczna – Poszanowanie prawa do obrony

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 33 akapit drugi; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 13)

2.      Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne

(regulamin Sądu, art. 44 § 1 lit. c))

1.      W ramach naboru, procedura wystawiania opinii lekarskiej, która nie daje gwarancji, że opinia lekarza swobodnie wybranego przez zainteresowanego kandydata zostanie uwzględniona przy sporządzaniu ostatecznej opinii lekarskiej, narusza przepisy art. 33 akapit drugi regulaminu pracowniczego, który ma zastosowanie, ze względu na jego cel polegający na zapewnieniu przestrzegania prawa do obrony oraz wobec braku przepisów ustanawiających niezależną procedurę lub innych istotnych względów, do członków personelu tymczasowego zatrudnionych w państwie trzecim.

(zob. pkt 70, 76)

2.      Zgodnie z art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu, skarga powinna, między innymi, zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Aby uczynić zadość tym wymogom, skarga mająca na celu naprawienie szkód wyrządzonych przez instytucję wspólnotową powinna zawierać elementy umożliwiające zidentyfikowanie zachowania, które skarżący jej zarzuca, powody dla których uważa on, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem oraz szkodą, którą rzekomo poniósł, a także charakter i zakres tej szkody. Natomiast żądanie jakiegokolwiek odszkodowania jest pozbawione niezbędnej precyzji i w związku z tym musi zostać uznane za niedopuszczalne.

Ma to miejsce w przypadku, gdy skarżący ogranicza się do żądania uznania wobec niego zasady roszczeń odszkodowawczych, których wysokość określona zostanie później, wynikających ze spowodowanej rzekomo szkody, nie wskazując nawet okoliczności faktycznych, które umożliwiłyby dokonanie oceny jej zakresu, ani nie wykazując oraz nie podnosząc istnienia szczególnych okoliczności, zwalniających go z obowiązku udzielenia takich precyzyjnych informacji.

Co do krzywdy, bez względu na to, czy zażądano zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w formie symbolicznej, czy też w celu otrzymania rzeczywistego zadośćuczynienia, skarżący ma obowiązek sprecyzowania charakteru doznanej w swoim przekonaniu krzywdy w związku z zachowaniem zarzucanym instytucji, a następnie przynajmniej w przybliżony sposób oszacowania rozmiaru tej krzywdy.

(zob. pkt 86–88, 90, 91)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 5/71 Zuckerfabrik Schöppenstedt przeciwko Radzie, 2 grudnia 1971 r., Rec. str. 975, pkt 9; sprawa C‑150/03 P Hectors przeciwko Parlamentowi, 23 września 2004 r., Zb.Orz. str. I‑8691, pkt 62

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑505/93 Osório przeciwko Komisji, 1 lipca 1994 r., RecFP str. I‑A‑179, II‑581, pkt 33, 35; sprawa T‑112/94 Moat przeciwko Komisji, 15 lutego 1995 r., RecFP str. I‑A‑37, II‑135, pkt 32, 35, 37, 38; sprawa T‑175/04 Gordon przeciwko Komisji, 7 lutego 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑0000, II‑A‑2‑0000, pkt 42, 45