Skarga wniesiona w dniu 6 września 2012 r. - Schlyter przeciwko Komisji

(Sprawa T-402/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Carl Schlyter (Linköping, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i S. Schubert)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

Stwierdzenie nieważności odmowy Komisji Europejskiej przyznania całkowitego lub częściowego dostępu do jej opinii i uwag wydanych w odpowiedzi na zgłoszenie 2011/673/f odnoszące się do treści i warunków składania rocznych oświadczeń o substancjach nanocząsteczkowych złożone przez Republikę Francuską na podstawie dyrektywy 98/34/WE²;

obciążenie Komisji Europejskiej, na podstawie art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą, a także kosztami poniesionymi przez potencjalnych interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszeń prawa i oczywistych błędów w ocenie oraz braku uzasadnienia przy stosowaniu art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 ze względu na to, że:

procedura przewidziana w dyrektywie 98/34/WE nie jest objęta ustanowionym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie wyjątkiem od ogólnej zasady ujawniania w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001;

Komisja niewłaściwie zastosowała art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 twierdząc, że ujawnienie żądanych dokumentów stanowiłoby konkretne i rzeczywiste zagrożenie dla interesu Komisji w ramach procedury przewidzianej w dyrektywie 98/34/WE.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa, oczywistego błędu w ocenie i braku uzasadnienia przy zastosowaniu kryterium nadrzędnego interesu publicznego zgodnie z wymogami art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006, ze względu na to, że:

W tym przypadku art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 wzmacnia nadrzędny interes publiczny. Zaskarżona decyzja nie uwzględnia nadrzędnego interesu publicznego przy ujawnianiu żądanego dokumentu i została wydana z naruszeniem prawa, zawiera oczywisty błąd w ocenie oraz nie została wystarczająco uzasadniona przy stosowaniu dwóch ww. przepisów.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa, oczywistego błędu w ocenie i braku uzasadnienia przy stosowaniu art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ze względu na to, że:

zaskarżona decyzja pozbawiona jest jakiegokolwiek uzasadnienia i zawiera oczywisty błąd w ocenie polegający na nieprzyznaniu częściowego dostępu na podstawie art. 4 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001

____________

¹ - Dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204, s. 37)

² - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

³ - Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264, s. 13).