Sprawa C‑225/16

Postępowanie karne

przeciwko

Mossie Ouhramiemu

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden)

Odesłanie prejudycjalne – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości – Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich – Dyrektywa 2008/115/WE – Artykuł 11 ust. 2 – Decyzja o zakazie wjazdu wydana przed wejściem w życie tej dyrektywy i obejmująca okres dłuższy niż przewidziany w dyrektywie – Początek biegu okresu zakazu wjazdu

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 lipca 2017 r.

1.        Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Przepis niezawierający jakiegokolwiek wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich – Wykładnia autonomiczna i jednolita – Stosowanie do ustalania początku biegu zakazu wjazdu nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego w rozumieniu dyrektywy 200/115

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115, motyw 9, art. 11 ust. 2)

2.        Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich – Zakaz wjazdu – Początek biegu skutków owego zakazu wjazdu – Data faktycznego wyjazdu zainteresowanego z terytorium danego państwa członkowskiego

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115, art. 11 ust. 2)

3.        Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka imigracyjna – Powrót nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich – Decyzja nakazująca powrót zaopatrzona w zakaz wjazdu, wydana wobec takiego obywatela, uważanego za zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego – Niepowodzenie postępowania w sprawie powrotu w odniesieniu do takiego obywatela – Uregulowanie krajowe przewidujące wymierzenie takiemu obywatelowi kary pozbawienia wolności – Dopuszczalność – Przesłanki – Badanie przez sąd krajowy

(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 38–41)

2.      Artykuł 11 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tym przepisie czas trwania zakazu wjazdu, nieprzekraczający co do zasady pięciu lat, powinien być liczony poczynając od dnia rzeczywistego opuszczenia przez daną osobę terytorium państw członkowskich.

W związku z tym, o ile dyrektywa 2008/15 daje państwom członkowskim możliwość, na podstawie art. 6 ust. 6, wydawania równocześnie decyzji nakazującej powrót i zakazu wjazdu, o tyle z systematyki tej dyrektywy wyraźnie wynika, że są to dwie odrębne decyzje, z których pierwsza wyciąga konsekwencje z nielegalności początkowego pobytu, podczas gdy druga dotyczy ewentualnego późniejszego pobytu, sprawiając, że staje się on nielegalny.

(zob. pkt 50, 58; sentencja)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 54–57)