Language of document : ECLI:EU:T:2011:704

Sprawa T‑107/08

Transnational Company „Kazchrome” AO

i ENRC Marketing AG

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej

Dumping – Przywóz krzemomanganu pochodzącego z Chin i Kazachstanu – Skarga o stwierdzenie nieważności – Cena eksportowa – Porównanie ceny eksportowej i wartości normalnej – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego – Odpowiedzialność pozaumowna

Streszczenie wyroku

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Rozporządzenie Rady nakładające ostateczne cło antydumpingowe – Skarga skierowana przeciwko Komisji – Niedopuszczalność

(art. 230 WE; rozporządzenie Rady nr 1420/2007)

2.      Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Dostosowania ceny eksportowej w celu przeprowadzenia sprawiedliwego porównania wartości normalnej i ceny eksportowej – Brak odpowiedniego uzasadnienia

(art. 253 WE; rozporządzenie Rady nr 1420/2007)

3.      Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Nałożenie cła antydumpingowego – Warunek – Szkoda – Ustalenie – Porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego

(rozporządzenia Rady: nr 384/96, art. 3 ust. 2, 3; nr 1225/2009, art. 3 ust. 2, 3; nr 1420/2007, motywy 104, 105)

4.      Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Zmniejszenie wielkości sprzedaży przedsiębiorstwa, w stosunku do którego to rozporządzenie znajduje zastosowanie – Brak związku przyczynowego

(art. 288 WE; rozporządzenie Rady nr 1420/2007)

5.      Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Wydatki poniesione na potrzeby udziału w postępowaniu antydumpingowym, które zakończyło się wydaniem niezgodnego z prawem rozporządzenia – Brak związku przyczynowego

(art. 288 akapit drugi WE)

1.      Rola Komisji w postępowaniach antydumpingowych przynależy do procesu decyzyjnego Rady. Obowiązkiem Komisji jest prowadzenie dochodzeń i decydowanie na ich podstawie o umorzeniu postępowania lub, przeciwnie, o jego kontynuowaniu poprzez zastosowanie środków tymczasowych oraz zaproponowanie Radzie zastosowania środków ostatecznych takich jak rozporządzenie nakładające cło antydumpingowe. Moc decyzyjna należy jednak do Rady, która może uchylić się od podjęcia jakiejkolwiek decyzji, jeżeli nie zgadza się z Komisją, albo też, przeciwnie, może podjąć decyzję na podstawie propozycji Komisji. W tych okolicznościach skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia przyjętego wyłącznie przez Radę jest niedopuszczalna, jeżeli została skierowana przeciwko Komisji.

(por. pkt 26)

2.      Uzasadnienie, jakiego wymaga art. 253 WE, powinno być dostosowane do charakteru aktu i przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji, a właściwemu sądowi dokonać jej kontroli. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie jest w tym względzie konieczne, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 253 WE, winno opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również ogół przepisów prawa regulującego daną dziedzinę.

Jeżeli chodzi o rozporządzenie Rady nakładające cło antydumpingowe, ocena, wedle której spółka zajmująca się sprzedażą towarów, na które nałożono cło dumpingowe, odgrywa w łańcuchu sprzedaży przedsiębiorstwa będącego producentem tych towarów rolę podobną do agenta wynagradzanego na zasadzie prowizji, dotknięta jest wadą braku uzasadnienia, ponieważ w celu przeprowadzenia sprawiedliwego porównania wartości normalnej i ceny eksportowej oraz dostosowania ceny eksportowej w szczególności ze względu na prowizje Rada ograniczyła się do wskazania, że przedsiębiorstwa te łączyła więź gospodarcza powstała w normalnych warunkach konkurencji i że w takich okolicznościach nie można było przyjąć, iż spółka zajmująca się sprzedażą jest jedynie wewnętrznym działem zbytu przedsiębiorstwa będącego producentem rozpatrywanych towarów, mimo przedstawionych przez zainteresowane przedsiębiorstwa dokumentów mających wykazać, że łączące je stosunki były porównywalne z istniejącymi między spółką a jej wewnętrznym działem zbytu.

(por. pkt 31, 34, 36, 37, 40)

3.      Artykuł 1 ust. 1 antydumpingowego rozporządzenia podstawowego nr 384/96 (obecnie art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1225/2009) ustanawia zasadniczą regułę w odniesieniu do nakładania ceł antydumpingowych, wedle której nie wystarczy, by importowane towary były przedmiotem dumpingu, ale niezbędne jest także, by ich wprowadzenie do wolnego obrotu spowodowało szkodę. Właśnie w celu ustalenia, czy wystąpiła szkoda, wspomniane rozporządzenie stanowi w art. 3 ust. 2 i 3 (obecnie art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1225/2009), że należy dokonać obiektywnej analizy wpływu przywozu na ceny podobnych wyrobów na rynku Unii i w tym celu konieczne jest zbadanie, czy w wypadku przywozu będącego przedmiotem dumpingu nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w stosunku do ceny wyrobu podobnego lub czy przywóz ten w inny sposób nie spowoduje znacznego spadku tych cen bądź nie zahamuje znacznie ich wzrostu, który nastąpiłby w przeciwnym wypadku.

W tych okolicznościach w ramach dokonywania w rozporządzeniu nr 1420/2007 nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz krzemomanganu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Kazachstanu i kończącym postępowanie w sprawie przywozu krzemomanganu pochodzącego z Ukrainy obliczenia podcięcia cenowego importowanych towarów do celów porównania cen eksportowych z cenami stosowanymi przez przemysł Unii i ustalenia szkody wyrządzonej temu przemysłowi przez przywóz będący przedmiotem dumpingu Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że obiektywne porównanie cen stosowanych przez przemysł Unii z cenami towarów objętych przywozem wymaga, by punkt odniesienia, w stosunku do którego należy obliczać ceny tych ostatnich, stanowiło ich pierwsze wprowadzenie na terytorium Unii, a nie miejsce poddania ich odprawie celnej, mimo odległości dzielącej te dwa miejsca, przez co wyłączyła z ceny tych towarów istotne koszty poniesione w związku z ich transportem między wspomnianymi miejscami.

W istocie to ceny wynegocjowane przez spółki zajmujące się wywozem i ich klientów mające odniesienie do miejsca poddania ich odprawie celnej, a nie ceny obliczone przez Radę w odniesieniu do pośredniego etapu przewozu, choćby przez terytorium Unii, mogły wpłynąć na decyzję klientów w przedmiocie nabycia wyrobów od spółek zajmujących się wywozem, a nie od przedsiębiorstw przemysłu Unii. Rada i Komisja powinny jednak wziąć pod uwagę przy korzystaniu z przysługującego im zakresu swobodnego uznania wszelkie istotne elementy stanu faktycznego rozpatrywanych spraw, włączając w to dane pozwalające na przyjęcie, że wybór środków transportu i miejsc dokonywania odprawy celnej ma na celu zafałszowanie porównania cen towarów importowanych i towarów Unii.

(por. pkt 58, 63, 67, 68)

4.      Samo odwołanie się do zmniejszenia wielkości sprzedaży przedsiębiorstwa, do którego znajduje zastosowanie rozporządzenie nr 1420/2007 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz krzemomanganu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Kazachstanu i kończące postępowanie w sprawie przywozu krzemomanganu pochodzącego z Ukrainy, nie jest wystarczające do wykazania istnienia związku przyczynowego między utratą zysku przez to przedsiębiorstwo a zarzucaną temu rozporządzeniu niezgodnością z prawem, który to związek wymagany jest do ustalenia występowania odpowiedzialności pozaumownej Unii, a to z uwagi na dużą zmienność wielkości sprzedaży w zależności od danego roku, niezależnie od przyjęcia wspomnianego rozporządzenia.

(por. pkt 76, 77)

5.      W dziedzinie odpowiedzialności pozaumownej Unii szkoda powinna wynikać bezpośrednio z podnoszonej bezprawności, a nie z wyboru sposobu zareagowania przez skarżącego na rzekomo bezprawny akt. A zatem sam fakt, iż bezprawne zachowanie stanowiło warunek konieczny wystąpienia szkody w tym znaczeniu, że szkoda nie wystąpiłaby w braku tego zachowania, nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia związku przyczynowego.

Koszty poniesione w związku z udziałem przedsiębiorstwa w postępowaniu antydumpingowym nie mogą zostać uznane za szkodę wynikającą z przyjęcia rozporządzenia antydumpingowego, które jest niezgodne z prawem, ponieważ udział w tym postępowaniu nie jest obowiązkiem producentów-eksporterów ani innych zainteresowanych stron i podmioty te dysponują swobodą w zakresie oceny celowości i interesu w udziale w takim postępowaniu, jak również w zakresie oceny intensywności udziału i wydatków, jakie zamierzają ponieść na ten cel. Ponadto wydatki stanowiące odpowiednik pracy wykonanej przez pracowników takich producentów-eksporterów nie mogą zostać uznane za pozostające w bezpośrednim związku z dochodzeniem, gdyż wynagrodzenie pracowników podlega wypłacie niezależnie od toczącego się postępowania antydumpingowego.

(por. pkt 80–82)