Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2013 r. – Miettinen przeciwko Radzie

(Sprawa T-303/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Samuli Miettinen (Espoo, Finlandia) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer, E. Raedts i A. Villette, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 21 marca 2013 r. w przedmiocie odmowy udzielenia pełnego dostępu do dokumentu 15309/12 zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 43), doręczonej skarżącej w dniu 25 marca 2013 r. pismem oznaczonym znakiem „04/c/01/13” (zwanym dalej „zaskarżoną decyzją”) oraz;

obciążenie Rady kosztami postępowania zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania przed Sądem, w tym kosztów ewentualnych interwenientów.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 tiret drugie i art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ zaskarżona decyzja jest oparta na błędnej interpretacji i błędnym zastosowaniu tych przepisów, które odnoszą się do ochrony postępowań sądowych oraz opinii prawnych i odpowiednio do ochrony toczącego się procesu podejmowania decyzji, z uwagi na to, że:

po pierwsze, Rada nie wykazała, że ujawnienie dokumentu 15309/12 narusza zdolność jej służby prawnej do bronienia owego dokumentu w przyszłych postępowaniach sądowych i zagraża procesowi prawodawczemu;

po drugie, Rada nie wykazała, że dokument 15309/12 ma szczególne znaczenie lub szeroki zakres stosowania uzasadniający niestosowanie domniemania przemawiającego za ujawnieniem opinii prawnych w toku procesu legislacyjnego;

po trzecie, teoretyczne rozważania Rady dotyczące szkody są czysto hipotetyczne. Nie są one zasadne ani pod względem prawnym, ani pod względem faktycznym, ponieważ brzmienie opinii zawartej w dokumencie 15309/12 – porozumienia pomiędzy państwami członkowskimi zgodnie z analizą przeprowadzoną przez służbę prawną – było publiczne w chwili wydania zaskarżonej decyzji oraz;

po czwarte, Rada błędnie zastosowała kryterium nadrzędnego interesu publicznego, powołując się na art. 4 ust. 3 akapit pierwszy w zakresie, w jakim uznała ona tylko postrzegane ryzyko dla jej procesu podejmowania decyzji związane z ujawnieniem, a nie pozytywne skutki takiego ujawnienia między innymi dla prawnego uzasadnienia procesu podejmowania decyzji i wcale nie zastosowała tego kryterium, powołując się na art. 4 ust. 2 tiret drugie.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 296 TFUE, z uwagi na to, że Rada uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia zaskarżonej decyzji w sposób wystarczający i odpowiedni.