Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2009 r. - Komisja przeciwko Galorowi
(Sprawa T-136/09)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: pełnomocnicy A.-M. Rouchaud- Joët, F. Mirza, wspierani przez adwokatów B. Katana i M. van der Woude'a)
Strona pozwana: Beniamin Galor (Jupiter, Stany Zjednoczone Ameryki)
Żądania strony skarżącej
zasądzenie od B. Galora na rzecz Wspólnoty kwoty 205 611 EUR powiększonej o odsetki ustawowe zgodnie z art. 6.119 niderlandzkiego kodeksu cywilnego (DCC) naliczanych od dnia 1 marca 2003 r. do dnia otrzymania przez Wspólnotę całości należnej kwoty;
zasądzenie od B. Galora na rzecz Wspólnoty zapłaty odsetek ustawowych zgodnie z art. 6.119 niderlandzkiego kodeksu cywilnego (DCC) od kwoty 9231.25 EUR naliczanych od dnia 2 września 2003 r. (lub alternatywnie od dnia 10 marca 2007 r.) do dnia otrzymania przez Wspólnotę całości należnej kwoty;
obciążenie B. Galora kosztami postępowania oszacowanymi tymczasowo na kwotę 17 900 EUR powiększonej o odsetki ustawowe zgodnie z art. 6.119 niderlandzkiego kodeksu cywilnego (DCC) ) naliczanych od dnia wydania wyroku do dnia otrzymania przez Wspólnotę całości należnej kwoty.
Zarzuty i główne argumenty
W dniu 23 grudnia 1997 r. Wspólnota Europejska reprezentowana przez Komisję zawarła umowę nr IN/004/97 z prof. Benjaminem Galorem i trzema spółkami o wykonanie projektu o nazwie "Self-Upgrading of Old-Design Gas Turbines in Land & Marine Industries by Energy-Saving Clean Jet-Engine Technologies" w ramach działalności Wspólnoty w dziedzinie energii nienuklearnej
1. Zgodnie z postanowieniami umowy Komisja wypłaciła wykonawcom zaliczkę na poczet jej wkładu do budżetu projektu. Zapłatę otrzymał szef projektu prof. Benjamin Galor.
Z uwagi na to, że wykonawcy napotkali trudności w znalezieniu współwykonawcy projektu oraz z uwagi na fakt, że nie poczyniono żadnego postępu w realizacji projektu Komisja podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy. W piśmie do wykonawców Komisja uściśliła, że kwota otrzymana od Komisji tytułem jej wkładu do budżetu projektu mogła być jedynie uiszczona przez nią (czy też zatrzymana przez wykonawców) w zakresie w jakim dotyczyła ona projektu i była uzasadniona w końcowym sprawozdaniu technicznym i finansowym.
Końcowe sprawozdanie przedstawione przez wykonawców nie zostało zaakceptowane przez Komisję, która rozpoczęła postępowanie o odzyskanie zaliczki.
W skardze Komisja zaznacza, że strona pozwana nie zwróciła otrzymanej kwoty, lecz, w przeciwieństwie do tego, domagała się, aby Komisja wypłaciła jej kwotę przewidzianą w umowie tytułem jej wkładu do budżetu projektu pomniejszoną o kwotę wypłaconej zaliczki. Ponadto, strona pozwana wniosła do sądów niderlandzkich powództwo o odzyskanie tej kwoty. Komisja zakwestionowała właściwość sądów niderlandzkich na podstawie zawartej w umowie klauzuli jurysdykcyjnej wyznaczającej Sąd Pierwszej Instancji jako właściwy do rozstrzygania wszelkich sporów między stronami umowy. Skarga Komisji ma na celu odzyskanie wypłaconej zaliczki. Komisja potwierdza, iż miała na podstawie postanowień umowy prawo do jej rozwiązania, z uwagi na to, że strona pozwana uchybiła swoim zobowiązaniom umownym, miedzy innymi, dlatego że: nastąpiło poważne opóźnienie w rozpoczęciu realizacji projektu i nie było żadnego postępu w jego realizacji, strona pozwana nie była w stanie uruchomić środków technicznych potrzebnych do przeprowadzenia badań, na które przeznaczone były środki finansowe oraz sprawozdania techniczne i finansowe nie spełniały wymogów umowy.
Komisja utrzymuje w konsekwencji, że ma prawo domagać się zwrotu zaliczki.
____________1 - Decyzja Rady 94/806/WE z dnia 23 listopada 1994 r. w sprawie przyjęcia specjalnego programu badań i rozwoju technologicznego, obejmującego prezentację, w dziedzinie energii nienuklearnej (1994-1998) (Dz.U. L 334 z 22.12.1994 r., s. 87) [tłumaczenie nieoficjalne].