Προσφυγή-αγωγή της 31ης Ιανουαρίου 2012 - Uspakich κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-84/12)

Γλώσσα διαδικασίας: η λιθουανική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: Viktor Uspakich (Kėdainiai, Λιθουανία) (εκπρόσωπος: Aivaras Raišutis, δικηγόρος)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα του προσφεύγοντος-ενάγοντος

Ο προσφεύγων-ενάγων [στο εξής: προσφεύγων] ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπ' αριθ. P7_TA(2011)0541 της 1ης Δεκεμβρίου 2011 σχετικά με αίτηση υπεράσπισης της ασυλίας του προσφεύγοντος·

να δεχθεί την από 11 Απριλίου 2011 αίτηση του προσφεύγοντος για επανεξέταση του αιτήματος άρσεως της ασυλίας του, το οποίο είχε υποβάλει η εισαγγελική αρχή·

να προστατεύσει την ασυλία του προσφεύγοντος·

να επιδικάσει στον προσφεύγοντα το ποσό των 10 000 ευρώ·

να καταδικάσει το καθού-εναγόμενο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής, ο προσφεύγων προβάλλει πέντε λόγους.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από προσβολή του δικαιώματος επανεξετάσεως προηγούμενης αποφάσεως όταν ανακύπτουν νέα πραγματικά περιστατικά από τα οποία τεκμαίρεται η ύπαρξη fumus persecutionis.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από προσβολή του δικαιώματος αμερόληπτης εξετάσεως της αιτήσεως, δεδομένου ότι το ίδιο πρόσωπο ορίστηκε ως εισηγητής στη δεύτερη υπόθεση που αφορά υπεράσπιση της ασυλίας.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος για δίκαιη μεταχείριση.

Ο τέταρτος λόγος αντλείται από παράβαση του άρθρου 9, πρώτο εδάφιο, στοιχείο α΄, του Πρωτοκόλλου περί των προνομίων και ασυλιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ερείδεται επί εσφαλμένης νομικής βάσεως και παραβαίνει το άρθρο 9, πρώτο εδάφιο, στοιχείο α΄, του εν λόγω πρωτοκόλλου επειδή επικαλείται προδήλως εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 62, πρώτη και δεύτερη παράγραφος, του Λιθουανικού Συντάγματος.

Ο πέμπτος λόγος αντλείται από προδήλως εσφαλμένη εκτίμηση περί του fumus persecutionis. Κατά τον προσφεύγοντα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπέπεσε σε σφάλμα κατά την εκτίμηση της δεσμευτικής φύσεως των προηγούμενων αποφάσεών του όσον αφορά την ασυλία και όσον αφορά την έννοια του fumus, και αρνήθηκε να εξετάσει τα σχετικά με τον fumus persecutionis επιχειρήματα του προσφεύγοντος επί τη βάσει των οποίων έπρεπε να αναγνωριστεί ως θύμα πολιτικών διώξεων.

____________