WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)
z dnia 2 kwietnia 2009 r.
Sprawa T‑473/07 P
Komisja Wspólnot Europejskich
przeciwko
Michaelowi Berrisfordowi
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Awans za 2005 r. – Artykuł 45 regulaminu pracowniczego – Porównanie osiągnięć – Obowiązek uwzględnienia okoliczności, że urzędnik został przedstawiony do awansu w poprzednim postępowaniu
Przedmiot: Skarga mająca za przedmiot uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) wydanego w dniu 10 października 2007 r. w sprawie F‑107/06 Berrisford przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Komisja pokrywa własne koszty postępowania oraz koszty poniesione w pierwszej instancji przez Michaela Berrisforda.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Zwykłe powtórzenie zarzutów i argumentów podniesionych przed Sądem do spraw Służby Publicznej – Niedopuszczalność –Zakwestionowanie wykładni lub zastosowania prawa wspólnotowego dokonanych przez Sąd – Dopuszczalność
(art. 225 WE; statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust 1; regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 138 § 1 lit. c))
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Okoliczności podlegające uwzględnieniu
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)
1. Z art. 225 WE, art. 11 ust. 1 załącznika I do statutu Trybunału oraz z art. 138 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji wynika, że odwołanie powinno w sposób precyzyjny wskazywać kwestionowane elementy wyroku, o którego uchylenie się wnosi, a także konkretne argumenty prawne na poparcie tego odwołania. Tym samym wymogu uzasadnienia nie spełnia odwołanie, które polega jedynie na powtórzeniu lub dosłownym zacytowaniu zarzutów i argumentów przedstawionych w pierwszej instancji, włącznie z tymi, które były oparte na okolicznościach faktycznych wyraźnie odrzuconych przez sąd rozpatrujący sprawę w pierwszej instancji. Takie odwołanie stanowi w rzeczywistości żądanie ponownego rozpoznania skargi wniesionej do Sądu do spraw Służby Publicznej, co nie należy do właściwości sądu rozpoznającego odwołanie. Jednakże w sytuacji, gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez sąd orzekający w pierwszej instancji prawa wspólnotowego, okoliczności prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie być rozważane w ramach odwołania. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych w pierwszej instancji, postępowanie odwoławcze pozbawione byłoby częściowo swego znaczenia.
(zob. pkt 37)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑320/05 P Olsen przeciwko Komisji, 4 października 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 48–50 i przytoczone tam orzecznictwo
2. Przy porównywaniu osiągnięć urzędników ubiegających się o awans, organ powołujący powinien uwzględnić okoliczność, że kandydat był już przedstawiony do awansu, czy nawet znajdował się na liście urzędników posiadających największe osiągnięcia podczas wcześniejszego postępowania w sprawie awansu, pod warunkiem że osiągnięcia urzędnika nie zmniejszyły się od czasu postępowania, w trakcie którego został przedstawiony do awansu. Przysługujący administracji szeroki zakres uznania, jak w przypadku organu powołującego w odniesieniu do awansów, nie może jej bowiem zwalniać z obowiązku zbadania, przy dochowaniu wszelkiej staranności i bezstronności, wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku. W takim przypadku, w celu stwierdzenia, że administracja ma obowiązek włączenia w ramy swej oceny rozpatrywanej okoliczności, wystarczy wykazać jej istotny charakter, przy czym taki istotny charakter należy oceniać w świetle brzmienia, celu i kontekstu norm regulujących korzystanie z szerokiego zakresu uznania.
Uznanie istotnego charakteru okoliczności, że dany urzędnik jest „dawnym kandydatem do awansu”, jako elementu osiągnięć nie narusza jednak ewentualnych konsekwencji praktycznych, które należy wyciągnąć z obowiązku uwzględnienia takiej okoliczności, a w szczególności wagi, jaką przy korzystaniu ze swego zakresu uznania organ powołujący skłonny będzie jej przyznać w poszczególnych przypadkach porównywania osiągnięć. Skutkuje ono jedynie zobowiązaniem organu powołującego do tego, by w takim kontekście nie pomijał czy nie zaniedbywał okoliczności, że dany urzędnik jest „dawnym kandydatem do awansu”.
(zob. pkt 42, 43)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑269/90 Technische Universität München, 21 listopada 1991 r., Rec. s. I‑5469, pkt 14