Sprawa C‑638/16 PPU

X
i
X

przeciwko

État belge

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil du Contentieux des Étrangers (Belgia)]

Odesłanie prejudycjalne – Rozporządzenie (WE) nr 810/2009 – Artykuł 25 ust. 1 lit. a) – Wiza o ograniczonej ważności terytorialnej – Wydanie wizy z przyczyn humanitarnych lub z uwagi na zobowiązania międzynarodowe – Pojęcie „zobowiązań międzynarodowych” – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Europejska konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności – Konwencja genewska – Wydanie wizy w przypadku dowiedzionego ryzyka naruszenia art. 4 lub 18 karty praw podstawowych – Brak obowiązku

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 7 marca 2017 r.

1.        Pytania prejudycjalne – Pilny tryb prejudycjalny – Przesłanki – Rzeczywiste niebezpieczeństwo nieludzkiego lub poniżającego traktowania

(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 23a; regulaminu postępowania przed Trybunałem, art. 107)

2.        Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Pytania dotyczące aktu prawa Unii, w sytuacji gdy stosowanie tego aktu w postępowaniu głównym jest kwestionowane – Włączenie – Warunek – Zakwestionowanie nierozerwalnie związane z odpowiedziami, których należy udzielić na pytania prejudycjalne

(art. 267 TFUE)

3.        Prawa podstawowe – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Zakres stosowania – Sytuacja rozpatrywana w postępowaniu głównym nieregulowana prawem Unii – Wyłączenie

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 51 ust. 1)

4.        Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka wizowa – Wspólnotowy kodeks wizowy – Rozporządzenie nr 810/2009 – Zakres stosowania – Wniosek o wydanie wizy o ograniczonej ważności terytorialnej z przyczyn humanitarnych – Wniosek złożony z państwa trzeciego z zamiarem złożenia w państwie członkowskim przeznaczenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, a w następstwie przebywania we wspomnianym państwie członkowskim przez ponad 90 dni w ciągu danego 180-dniowego okresu – Wyłączenie

(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 810/2009, art. 1, 25)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 29–34)

2.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 35–37)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(zob. pkt 45)

4.      Artykuł 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks wizowy (kodeks wizowy), zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że wniosek o wydanie wizy o ograniczonej ważności terytorialnej złożony przez obywatela państwa trzeciego z przyczyn humanitarnych na podstawie art. 25 tego kodeksu w przedstawicielstwie docelowego państwa członkowskiego położonym na terytorium państwa trzeciego z zamiarem złożenia tuż po przybyciu do tego państwa członkowskiego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, a w następstwie przebywania we wspomnianym państwie członkowskim przez ponad 90 dni w ciągu danego 180-dniowego okresu, nie jest objęty stosowaniem wspomnianego kodeksu, lecz w obecnym stanie prawa Unii Europejskiej jedynie prawem krajowym.

Należy dodać, że przeciwne ustalenie sprowadzałoby się, mimo że kodeks wizowy został przewidziany dla celów wydawania wiz na pobyty na terytorium państw członkowskich nieprzekraczające 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu, do umożliwienia obywatelom państw trzecich składania w oparciu o ten kodeks wniosków o wydanie wizy mających na celu uzyskanie ochrony międzynarodowej w wybranym przez nich państwie członkowskim, co naruszałoby ogólną strukturę systemu ustanowionego rozporządzeniem nr 604/2013.

Należy jeszcze zauważyć, że takie przeciwne ustalenie oznaczałby, że państwa członkowskie są zobowiązane na postawie kodeksu wizowego do faktycznego umożliwienia obywatelom państw trzecich składnia wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w przedstawicielstwach państw członkowskich położonych na terytorium państwa trzeciego. Podczas gdy zaś kodeks wizowy nie ma na celu harmonizacji uregulowań państw członkowskich dotyczących ochrony międzynarodowej, należy stwierdzić, że akty Unii przyjęte na podstawie art. 78 TFUE, które regulują procedury mające zastosowanie do wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, nie przewidują takiego obowiązku, a przeciwnie – wykluczają ze swojego zakresu stosowania wnioski złożone w przedstawicielstwach państw członkowskich. I tak z art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2013/32 wynika, że dyrektywa ta ma zastosowanie do wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, z którymi wystąpiono na terytorium, w tym na granicy, na wodach terytorialnych lub w strefach tranzytowych państw członkowskich, ale nie do wniosków o azyl dyplomatyczny lub terytorialny złożonych w przedstawicielstwach państw członkowskich. Podobnie z art. 1 i 3 rozporządzenia nr 604/2013 wynika, że rozporządzenie to zobowiązuje jedynie państwa członkowskie do rozpatrzenia każdego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego na terytorium państwa członkowskiego, w tym na granicy lub w strefach tranzytowych, i że procedury przewidziane przez wspomniane rozporządzenie mają zastosowanie tylko do takich wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej.

(zob. pkt 48, 49, 51; sentencja)