Sprawa C‑170/13

Huawei Technologies Co. Ltd

przeciwko

ZTE Corp.

i

ZTE Deutschland GmbH

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym

złożony przez Landgericht Düsseldorf)

Konkurencja – Artykuł 102 TFUE – Przedsiębiorstwo posiadające patent konieczny dla spełnienia normy, które zobowiązało się wobec organizacji normalizacyjnej do udzielania licencji osobom trzecim na warunkach uczciwych, rozsądnych i niedyskryminacyjnych, zwanych FRAND („fair, reasonable and non-discriminatory”) – Nadużycie pozycji dominującej – Powództwa o stwierdzenie naruszenia – Powództwo o zaniechanie naruszeń – Powództwo o wycofanie ze sprzedaży – Powództwo o złożenie rachunków – Powództwo o odszkodowanie – Zobowiązania właściciela patentu koniecznego dla spełnienia normy

Streszczenie – wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 lipca 2015 r.

1.        Pozycja dominująca – Nadużycie – Pojęcie – Wykonywanie praw własności intelektualnej – Warunki

(art. 102 TFUE)

2.        Pozycja dominująca – Nadużycie – Powództwo o stwierdzenie naruszenia patentu połączone nieodwołalnym zobowiązaniem jego właściciela wobec organizacji normalizacyjnej do udzielenia osobom trzecim licencji na warunkach FRAND mające na celu zaniechanie naruszeń jego patentu lub wycofanie ze sprzedaży produktów objętych patentem

(art. 102 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 17 ust. 2, art. 47)

3.        Pozycja dominująca – Nadużycie – Powództwo o stwierdzenie naruszenia patentu połączone nieodwołalnym zobowiązaniem jego właściciela wobec organizacji normalizacyjnej do udzielenia osobom trzecim licencji na warunkach FRAND mające na celu uzyskanie złożenia rachunków lub zasądzenie odszkodowania – Brak wpływu na pojawienie się lub utrzymanie na rynku produktów zgodnych z daną normą – Brak nadużycia

(art. 102 TFUE)

1.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 45–47)

2.        Artykuł 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, że właściciel patentu koniecznego dla spełnienia normy określonej przez organizację normalizacyjną, który zobowiązał się nieodwołalnie wobec tej organizacji normalizacyjnej do udzielenia osobom trzecim licencji na warunkach uczciwych, rozsądnych i niedyskryminacyjnych (FRAND), nie nadużywa swojej pozycji dominującej w rozumieniu tego artykułu, wnosząc powództwo o stwierdzenie naruszenia mające na celu zaniechanie naruszeń jego patentu lub wycofanie ze sprzedaży produktów, do których wytwarzania patent ten został wykorzystany, w sytuacji gdy:

–        przed wniesieniem wspomnianego powództwa z jednej strony powiadomił on domniemanego sprawcę zarzucanego naruszenia, wskazując wspomniany patent i dokładnie określając sposób, w jaki został on naruszony, a z drugiej strony, po wyrażeniu przez domniemanego sprawcę naruszenia woli zawarcia umowy licencyjnej na warunkach uczciwych, rozsądnych i niedyskryminacyjnych (FRAND), przekazał temu sprawcy naruszenia pisemną, konkretną ofertę umowy licencyjnej na takich warunkach, dokładnie określając w szczególności opłatę licencyjną i sposób jej obliczenia, oraz

–        wspomniany sprawca naruszenia, kontynuując korzystanie z rozpatrywanego patentu, nie uwzględnia tej oferty z należytą starannością, zgodnie ze zwyczajowo przyjętą właściwą praktyką handlową i w dobrej wierze, co powinno być określane na podstawie kryteriów obiektywnych i co oznacza w szczególności brak jakiegokolwiek przewlekania postępowania.

Warunki te mają na celu zapewnienie sprawiedliwej równowagi danych interesów. O ile zatem podjęte wobec takiej organizacji przez właściciela SEP-a nieodwołalne zobowiązanie do gotowości udzielania licencji na warunkach uczciwych, rozsądnych i niedyskryminacyjnych nie może pozbawić zagwarantowanych temu właścicielowi w art. 17 ust. 2 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej praw ich istoty, o tyle uzasadnia ono jednak nałożenie na właściciela takiego patentu obowiązku spełnienia wskazanych powyżej szczególnych wymogów przy okazji wniesienia przeciwko domniemanym sprawcom naruszenia powództw o zaniechanie naruszeń lub o wycofanie ze sprzedaży.

(por. pkt 55, 59, 71; pkt 1 sentencji)

3.        Gdy po pierwsze, właściciel patentu europejskiego zgłosił ten patent do European Telecommunication Standards Institute (ETSI), który organem, którego celem, w ramach praw własności intelektualnej jest ustanowienie norm odpowiadających celom technicznym europejskiego sektora telekomunikacyjnego, jako patent konieczny dla spełnienia takiej normy i przy tej okazji zobowiązał się do udzielenia osobom trzecim licencji na warunkach uczciwych, rozsądnych i niedyskryminacyjnych (FRAND), oraz po drugie, osoba trzecia sprzedaje produkty działające na podstawie tej normy, wykorzystując tym samym patent bez udzielonej licencji i bez uiszczania opłaty licencyjnej na rzecz tego właściciela oraz bez złożenia mu rachunków z dokonanych już działań związanych z wykorzystaniem patentu, art. 102 TFUE należy interpretować w ten sposób, iż nie zakazuje on w takich okolicznościach przedsiębiorstwu posiadającemu patent, wniesienia przeciwko domniemanemu naruszającemu jego patent powództwa o stwierdzenie naruszenia mającego na celu złożenie rachunków dotyczących dokonanych działań związanych z wykorzystaniem tego patentu lub zasądzenia odszkodowania z tytułu tych działań.

W istocie w takich okolicznościach wniesione przez właściciela takiego patentu powództwa o stwierdzenie naruszenia, mające taki cel, nie mają bezpośredniego skutku w zakresie pojawienia się lub utrzymania na rynku produktów zgodnych z daną normą, które są wytwarzane przez konkurentów.

(por. pkt 74, 76; pkt 2 sentencji)